Wie zich afvraagt hoe een dag in Anandapuram er uitziet, hier komt het!
Mijn kamertje, dat zich boven de office van Seds bevindt, is ongeveer vier meter op vier, twee bedjes in een hoek. In de andere hoek staat een metalen kast voor de schoolboeken, kleren e.d. Recht tegenover de kast staat een oud schooltafeltje; waar ik nu aan zit te schrijven. Er zijn nog wat vakjes voor bril, vitaminen, batterijen, muggenmelk, een kaars in een fles én een fles rhum. Daarnaast staat mijn gitaar op de laatst gelezen Vlaamse krant. Tussen de deur en de bedjes, staat een oude bruine zalige zetel. De kamer heeft twee ramen. Eén raampje bevindt zich boven de bedjes, waar Ganesh, vergezeld van wierook, staat te pronken voor een roodachtig gordijntje,. Dit raampje kijkt uit op de gang met zaal waar avondstudie wordt gegeven. Daar recht tegenover is er het raam met zicht op de rijstvelden, wat bomen en heel in de verte, bergen. Geen huisje te bespeuren. Af en toe komt er een gekko, een reusachtige springkaan, een kever, of een familie mieren op bezoek. Op het einde van de gang is mijn badkamertje. Vergezeld door kikkers en gekkos neem ik er mijn douche met een grote roze emmer en een kleintje met handvat. Voor mijn was gebruik ik een zalmkleurige emmer. Meestal is er wel water dat wordt verwarmd met zonne-energie. Gewoonlijk sta ik rond 7u30 op. Via een stenen buitentrap kan ik naar beneden. Recht voor mij bevindt zich de eetzaal, rechts het naaiatelier, die gerund wordt door Rachna, de dochter van Rajen en Manil. Daarnaast een computerlokaal, helaas met computers die niet meer werken. Er is ook een verpleegzaal, maar de verpleegster is een tijdje geleden verdwenen en is nog niet vervangen. De hostel voor de jongens is schuin boven het naaiatelier, daar tegenover, het veel grotere hostel voor de meisjes. Daarboven enkele kamertjes voor de mensen die voor de kindjes zorgen, koken en poetsen. Zouden we zonder elektriciteit vallen is er ook nog de bio-generator, maar ook die valt regelmatig uit. Links een garage om de autos te wassen en of voor het onderhoud. Links een groot kippenhok, veel kippen en hanen. Daarachter de koeien, met een kalfje dat vorige week is geboren. De hond Ladu zit nu in een hok apart. Hij zou zijn baas gebeten hebben, en mag nu niet meer los, of bij de andere honden. Links een gastenverblijf en daarnaast het huisje voor Rachna en Rochen, de kinderen. Rechts het grote hondenhok, waar de andere 12 honden slapen. De refter bevindt zich boven het huis van Rajen en Manil. Het is een ruime refter, volgestouwd met ronde tafeltjes met stoeltjes, waar meestal niet meer dan 5 man zit, maar je weet maar nooit hoeveel bezoek er komt: de deuren staan hier altijd open en bezoek is er frequent. Altijd buffet, veel en lekker, en staat het u niet aan, dan moet je maar een ei bakken. Veel vrolijke meisjes in de keuken, die nog altijd niet doorhebben, dat ik geen Telugu spreek. Na mijn ontbijt wandel ik met een grote kop koffie terug naar mijn kamertje, gooi me in mijn bruine zalige zetel en rook een sigaretje. Mn zwarte zak, die dringend aan vervanging toe is, word gevuld met de nodige schoolboeken. Dan gaat het rechtdoor langs het office. Links nog een paar huisjes voor gasten en kamers voor het meisjes van de keuken, die hier ook poetsen. Rechts een speeltuintje. Rechtdoor een groot gebouw, voor als er meetings zijn met heel SEDS of als de scholen uit omringende buurt op bezoek komen. Achter het speeltuintje moet ik links afslaan en kom ik op het grote sportterrein. Ik probeer Rajen te overtuigen om er gras op te laten groeien. Het ligt vol met stenen en is keihard. De meeste kindjes hebben geen schoeisel, geen goeie zaak dus om ze daarop te laten sporten. Dus als ik wat tijd over heb, raap ik stenen. Via het sportveld en de fruitboompjes, kom ik aan het schooltje. Vier lokaaltjes voor de kleintjes en een open refter onderaan. Daarboven de rest van de lokaaltjes en de leraarskamer. Rond negen uur komt de jeep met al de kindjes. Ongelooflijk hoeveel ze er in één jeep krijgen! De Pledge (korte plechtigheid) duurt een dikke 5 minuten en dan beginnen de lessen; 3 keer 40min, 10min break, 2 keer 40 min, een half uur voor lunch (zeer kort; terug naar de refter lopen, vlug eten, terug naar kamer, eentje roken, vlug naar school lopen ) 3 keer 40 min. Maar zo stipt zijn die uren hier ook weer niet: de eerste die het door heeft dat het tijd is voor het volgende lesuur, loopt naar het metalen ding aan een boom en slaat er op. Dat kan soms tien minuten te laat zijn, of te vroeg. Ik geef 6 uur Engels aan de 8ste class, Social en Fysica aan 8 en 9. Sport aan alle klassen en AC aan de hele kleintje. In totaal kom ik aan 34 lesuur. De dinsdag ben ik niet op school, dan heb ik een dag office van 9 tot 5, waar ik hoofdzakelijk zaken die ze op de computer hebben gezet, aanpas. Verder wordt er verwacht dat ik de school coördineer. Lesroosters opstellen, checken of de leerkrachten aanwezig zijn en of ze hun werk doen. Volgende week interviews afnemen voor nieuwe leerkrachten. Elke zaterdag is er het laatste uurtje Dinning hall. Dan wordt er iets speciaals gedaan voor de volledige school (vb laatste zaterdag was er een tekenwedstrijd). Rond 15 uur is de school gedaan. Dan zet ik een pot straffe koffie, rook een sigaret en open de gamesroom. De hostelkinderen kunnen dan spelletjes spelen, en zich ondertussen douchen, tot er avondstudie is. De avondstudie wordt geleid door Haseena, die naast de school woont. Ik zit er bij voor als er vragen zijn over het huiswerk dat ik gegeven heb. Of help de kleinsten met schrijven en rekenen. Zijn er geen vragen, dan ga ik naar het dakterras om mijn lessen voor de volgende dag voor te bereiden, toetsen op te stellen, te verbeteren. Vanaf het dakterras geniet ik dan van een altijd prachtige zonsondergang. Een douche en gaan avondeten. Daarna wat kaarten, babbelen, gitaar spelen of boekje lezen. Mijn leventje hier verloopt zeer regelmatig. Wat niet zo slecht is. Hoewel ik wat te weinig tijd heb voor mezelf, en dat weegt soms. Van zodra ik mijn kamer buitenkom hebben ze me allemaal nodig: Missy! Missy! Of ze kloppen zolang op mijn deur tot ik ze open doe. Soms zitten ze al van een uur of vijf in de ochtend te spelen en te tetteren. Ik heb het heel druk, maar ik amuseer me. Mijn beste moatje is Nimi (eigenlijk Nirmala), een kindje van een jaar of wie zal het weten. Ik schat ze een jaar of zes. Een weeskindje. Een lieve lachtaart, al is ze voor de rest een pest. Ze wil alleen met mij spelen, maar dan moet iedereen uit mijn buurt blijven. Dan komt ze aan mij hangen, moet ik haar rondzwieren, zitten we samen naar de vogeltjes te staren... Als ik er niet ben zit ze treurig in een hoekje. Ik heb haar ook al betrapt op het hockey spelen met een levende rups. Diertjes pijnigen en in gevangenschap houden is één van haar hobbys. In klas is zij de baas. Als er geen toezicht is, en je komt binnen, dan zal er altijd wel een zitten wenen, omdat ze weer een lap heeft verkocht, of met een nagel heeft zitten prikken Ook de rest van de hostelkinderen moeten er niet veel van weten, want ze eist alle de aandacht op.
Ting, Ting, Ting, Ting, Ting Een leerling geeft, op een geïmproviseerde bel, het begin van de schooldag aan. De wirwar lost op in keurige rijen, van klein naar groot. Gebeden en gezangen voor het vaderland, weerhalmen over de koer. Per klas verdwijnen ze in hun lokaaltjes. Goodmorning Missy! Met een soldaatachtige groet, veren ze gezamenlijk recht. Hun handboek ligt reeds open op de te beginnen pagina. Spontaan en vol fierheid stellen ze hun huiswerk te bewonderen. Met gekruiste armpjes, wachten ze tot ze uw eerste vraag mogen beantwoorden. Thank you Missy! Thank you Missy! Na elke les wordt ik rijkelijk bedankt voor de gegeven uitleg. No homework Missie? Hun knikkende hoofdjes verdwijnen treurig tussen hun fijne schoudertjes. Al goed, je kan al beginnen met het volgende hoofdstuk in jullie notebook voor te bereiden. Tevredengesteld noteren ze dit in hun zelf ontworpen schoolagenda
Het einde van de wereld!2012? Het einde van de kalender der Mayas! Denk je dat de Mayas niet capabel waren om hun kalender verder te zetten? Haar scherpe vraag brengt me even in twijfel. Ongetwijfeld wel, maar daarom nog niet het einde van de wereld? Het kan misschien een soort kosmische wenteling meebrengen. Er zijn verschillende theorieën over. Maar de wetenschap blijkt er zich niet veel van aan te trekken. Eventueel rechtlijnigheid van zon, aarde en galactisch middelpunt, die misschien een verandering op de gravitatie kunnen uitoefenen. Of wisseling van magnetische polen, die Sai Baba, Sai Baba! Zou ze de nieuwe gekharige Sai Baba bedoelen? Sai Baba heeft het allemaal voorspeld! De tsunami, 9/11, 2012 Aardbeving, een opeenvolging van aardbevingen en gigantische overstromingen. Hij heeft er zelfs kaarten van getekend, de wereld is onherkenbaar! Wat aarde is wordt zee, wat zee is wordt aarde! Niemand zal het overleven!
Al zal goeroe Sai Baba flink zn best mogen doen, om me te overtuigen in een der zn magische krachten. Zondag naar Puttapharti, de geboorteplaats van Sri Satya Sai Baba! Ik ben wel nieuwsgierig naar zn precieze voorspellingen rond 2012 en vooral, zn landkaarten.
Sai Baba op een gevel, Sai Baba op een riksja, Sai Baba op een bord, Sai Baba, Sai Baba, Sai Baba Zn leuzen weerklinken in de hoofdstraat van Puttapharti, in het Hindi, Chinees, Duits, Frans, Spaans zelfs in het Nederlands. Vrij dictatoriaal. Het sprookjesachtige groene landschap verdwijnt achter kolossale kleurrijke gebouwen; music college, primaryschool, university, space theater Er zit duidelijk veel geld in Puttapharti. Door Sai Baba zijn vrijgevigheid of commerciële uitbuiting?
Elk ras is aanwezig. De schilderachtige mastodonten, veranderen in kleine handelpandjes. Kaartjes, beeldjes, kalenders, sieraden, wierook, shirts Alles valt er te verkrijgen, weliswaar, enkel met afbeelding van Sai Baba. Tientallen bedelaars blijven volhouden, tot ze enkele roepies uit uw aars kunnen duwen. Horen deze ook bij het vredige Sai Baba image? Bij het naderen van de tempel Gates word ik brutaal verwezen de metaaldetectors niet te negeren. Mn rugzak wordt nauwkeurig getest op de hoeveelheden liquids en enig rookgerei wordt van op afstand in een dustbin gedeponeerd. Is er dan nergens een soort waarschuwing, waarbij ik me eventueel kan aanpassen aan jullie regels? Go on! Ik word in een stroom van een in wit geklede massa geduwd. Met klamme, samengeperste groethandjes, en schuinsgeknikte hoofdjes, aankijken ze allen dezelfde richting. De vele lichtjes verlichten de sprekende persoon. Als ik dit nog vijf minuten langer aanhoor, word ik misschien zelf nog gebrainwashed. Mijn nieuwsgierigheid laat het me toe met enige treden de aanbiddende beter te benaderen. Women not allowed! En ik had nochtans mn schoeisel uitgedaan! Vijf minuten later, zit ik terug op de bus naar huis, Mekalapali, Anandapuram.
Majestic bus station? Forty roepies please! 40 roepies? Dat is het vierdubbele van gisteren. Bedankt, ik ga wel te voet. Stapvoets door de kleine straatjes, over de straathonden, langs minder bedeelden, met heel mijn bagage, een dikke dertig graden Waar is dat busstation trouwens? Met verkrampte schouders kan ik eindelijk de last in een rood doorroest busje loodsen. Nog vlug naar Prasad bellen, zodat ze in SEDS weten wanneer ik ongeveer in Penukonda zal zijn.
Daar zijn ze weer, de donkere blikken. Zou terugstaren helpen? Een glimlach misschien? Je krijgt een glimlach terug, maar je blijft de vreemde. Ja ik kom uit Europa, Iris, Penukonda, neen ik ben niet getrouwd de doorsnee vragen worden nauwkeurig voor iedere nieuwe passagier vertaald en verder verteld.
Ik word gedropt in een klein bouwvallig busstationnetje, waar vliegen de overheersende soort zijn. Een jongetje vermassacreert elke straathond die hij ziet, uit angst, dat zijn, aan de straat gekoekte maaltijdresten, door hen zouden verorbert worden. Een kleine grijsaard leest zorgvuldig de krant, waarvan hij er nog enkele te koop in aanbieding heeft. Hij ziet er te vertrouwen uit. Ik laat mn bagage bij hem achter en verken Penukonda. Voor het busstation slaan kinderen de vele aapjes weg van hun geliefkoosde grootmoeders fruitstandje. Een lachbui overheerst mijn emoties, waarbij de hele familie gretig mee lachen. Ik krijg een citrusvrucht aangeboden, die ik met veel uitbeeldende smaak opeet. Een jongetje geeft me een koekje, vanuit een bassintje, die er naar uit ziet, alsof hij er deze morgen nog zn behoefte heeft in gedaan. Ik doe mijn best deze walgelijke gedacht te verbergen en krijg er zelfs nog eentje. Al gauw wordt ik de attractie van de dag, waarbij tientallen mensen me vergezellen en zorgen dat ik niets te kort kom.
Missie, missie, missie, missie, missie Frisbee gooien, prentjes kijken, balletje kaatsen, dansje bewonderen Ik probeer mn aandacht over elk kind te verdelen. Na een heerlijke pittige Indische rijstmaaltijd en enkele old monks (een lokale rhum), probeer ik me met behulp van verschillende nieuwe dierengeluiden, in slaap te wiegen.
Where is the dog? The dog is under the table. Where is the dog? The dog is under the table. Where is the dog? The dog Examens! Naarstig studeren ze alles uit het hoofd. Als je hen de betekenis van een woord vraagt, of de vraag anders formuleert, dan zijn ze verloren. Alles uit het hoofd. Zo moet het ook. Ze worden ernstig voorbereid op de grote test, na de tiende klas. Als ze voldoende punten behalen, dan kunnen ze verder studeren. Als ze die punten niet halen, dan moeten ze veel betalen, en geld, dat is er niet.
Kan ik zo lesgeven? Ik denk van niet, maar dat wordt nog even afwachten. Na de proefwerken is het vakantie, tot 12 oktober.
Zelfs zonder de Ganesh festiviteiten overtreffen de belletjes vanuit een tempel de eerste riksja claxons. Haastig stop ik de laatste restjes in mn rugzak. De vriendelijke meneer met witte baard en tulband achter de balie van het hotel, is vervangen door een kort geknipte, geblokte man, met strenge blik. Maar ik heb al betaald meneer, eergisteren. Na enkele discussies en sympathieke woorden van de vier bagagedragers mag ik gaan. Victoria Station! Nog nooit zo veel volk bijeen gezien. Hoe kan ik hier in hemelsnaam het juiste perron vinden, alles staat in Hindi. Twee politiemannen liggen uitgestrekt op plastieken stoeltjes. Ik haal mijn ticket uit en waag het er op. Na enig gesprek onderling wijzen ze me een kant uit. Toch nog even checken. Indiërs, zeer behulpzaam, maar ze stellen je liever tevreden dan de waarheid te zeggen. Perron 14, sleepers, coach 9, seat 43.
Je zit in de verkeerde klasse! Ik kijk mn ticket na, neen, dat is het. Honderden donkere blikken op mij gericht. Ik voel me wat onwennig, als enige vreemde op de trein. Mn overbuur, die enig Engels beheerst, stelt me gerust. Ik kan de trein verkennen. Mijn eerste vriend is een oude grijsaard, met lange witte baard, fel oranje kleed, fel oranje tulband en een vette dikke rode streep als derde oog. Ik mag zijn zitplaats innemen. Aan de deur van de trein, die open blijft. Een jeugddroom die vervuld wordt. Ik mag door de treindeur hangen, die open staat ,terwijl de trein rijdt, met zon zicht. Mn eerste blik valt op een koppel aapjes, die rustig door het tropische groen dwarrelen. Een kolonie nijlpaarden? Dat moet de eerste keer zijn dat ik nijlpaarden in volle natuur zie, dus ik heb er geen zekerheid over. Waarover wel?
Mag ik iedereen bedanken voor zijn steun! Hopelijk kan ik er iets moois mee doen. Het Benefietoptreden vorige vrijdag was schitterend, dank aan `The Cave` en al dezen die aanwezig waren...
Steun via posters en postkaartjes wordt nog ongeveer een maand verder gezet. Bestellen kan nog via martin.vansteenkiste@yahoo.com
'Welkom to Mumbai! Mijn bagage verdwijnt in een bouwvallig mini coopertje waarvan de eigenaar hardhandig wordt wakker geschopt. Na een enthousiast verhaal in een taal waarvan ik vermoed dat het Hindi is, wordt ik hartelijk ontvangen in Benzy palace. Sorry Madm, no room available. I gave your room away, after 00 o clock no check-in time. Check-in time is from 12 till 00. But, no problem, I ll give you a room, take a seat. Ik neem plaats in een stoffige coach, waarna de hotelmanager het licht dooft en hetzelfde doet. Mijn roepie valt. Mijnheer verwacht dat ik 10uur zal wachten in zijn mottige zetel tot er eventueel de volgende nacht een kamer beschikbaar is?
De taxichauffeur stond daar nog. Onder het luifel schuilend voor een zwoele regenbui. Diep gapend, met handen in broekzakken. Na enkele gebaren had hij begrepen dat ik een bed zocht, die ik dezelfde nacht nog kon beslapen. Kumaria Presidency. Een paar Bollywoodacts wiegen me in een diepe slaap.
Ik ben Iris De Roo, 25 jaar, regentes biologie, aardrijkskunde en n.c. zedenleer.
Op 15 september 2008 vertrek ik voor een zestal maanden naar India, meer bepaald naar het Anantapur district, in de deelstaat Andra Pradesh.
Anantapur is, na Rajasthan, het droogste gebied van India. De mensen zijn er hoofdzakelijk boeren. Het werkloosheidscijfer is erhoog en de inkomens zijn er laag, met als gevolg dat de migratie naar de stadagglomeraties stijgt.
Na enkele reizen door Zuid-Amerika en Oceanië, voelde ik de behoefte mijn reizen te combineren met vrijwillige ontwikkelingshulp. Via de NGO SEDS hoop ik er als leerkracht, een bijdrage te kunnen leveren aan de coördinatie van het onderwijssysteem én les te geven aan de leerlingen op de campus van Mekalapalli. SEDS werkt hoofdzakelijk met buitenlandse vrijwilligers; en dit op zowat alle domeinen; dus ook op het domein van onderwijs en educatie in het algemeen.
28 jaar geleden realiseerden Manil Jayasena en Rajen Joshua de NGO SEDS. SEDS staat voor Social Education and Development Society. De eerste programmas focusten zich hoofdzakelijk op herbebossing en waterscheiding management. Na enkele jaren hadden de inwoners meer voedselzekerheid, divers voedsel en beschikten ze over voldoende grondwater. In de 2de fase is daar gezondheid en educatie bij gekomen.
Kwaliteitsonderwijs is in India een privilege voor de rijke stadsmensen. In de landbouwgebieden waar bijvoorbeeld SEDS actief is, is de kwaliteit van het onderwijs zeer laag, en de keuze van onderwijs is zeer beperkt. Englisch Medium Schools zijn er enkel in de stadgedeelten en zijn niet voor iedereen toegankelijk. SEDS herkende deze kloof en richtte er op de SEDS campus in Mekalapalli, een English Medium School op.
De bedoeling van deze blog is dat iedereen wie dat wenst mijn reis en ervaringen kan volgen. Binnen de beperkte internetmogelijkheden op de campus en het centrum, zal ik proberen mijn lezers zoveel mogelijk op de hoogte te houden!
Wie zin heeft dit project te steunen, kan dat via het aanschaffen van de poster ALL WALL South India (www.allwall.be)
