Nog een theetje aan de rand van de bustop. Naar waar ga je?, vraagt een oudere meneer met kort gesjorde loengie, geschuild onder een versleten rijstzak. Van zelf sprekend wijs ik naar de lucht, maar daar is niets. Een groot grijs doek heeft de berg opgezogen. Naar de hill, aarzel ik. Het vertrouwde beeld die boven de horizon van het dorp staat, er even niet meer is, deed me terugdenken aan een verhaal van goede vriend. Gaan we Penukonda berg beklimmen, op de glibberige rotsen, met 22 kinderen tussen de 7 en 13 jaar? De staff heeft het alvast voor bekeken gehouden. De kinderen teleurstellen was geen optie. Samen met 2 ouders en David -die sinds September sport en actualiteit verzorgt op onze school- trotseerden we de restjes van het regenseizoen. Rain, rain, go away, come back another day, werd al snel, Snake, snake, go away... Tussen de rotsen, op de rotsen, over de rotsen, langs de doorns, tussen het hoge groene gras bereiken we een panorama die ons maag doet vullen, samen wat rijst. Een stukje verder, de badplaats van onze beroemde Krishna Devaraya (te lezen voorbije augustus), waar de meerderheid eveneens zijn genot wou ervaren. Koud, ja... maar de zon heeft de wedstrijd met het zwarte wolkendek gewonnen. Toch voor even.
