RDT is een grote Spaanse NGO die zich vooral focust op gezondheid. Aparna was ooit een hostelkindje van SEDS, maar haar zicht ging er zeer snel op achteruit. Nu verblijft ze in RDT, waar ze een internaat en school hebben voor onder andere blinde kindjes. Aparna komt nog altijd naar SEDS tijdens de vakanties. Zondag gingen we samen met alle hostelkinderen van SEDS een bezoek gaan brengen aan Aparna`s nieuwe habitat.
Het gras is wat groener, bomen zijn gegroeid. Een contrast met wat er in een regenseizoen aanwezig is en wat over vijf maanden kan verschroeien tot meststof voor het komende jaar. De hostelkinderen zijn verandert. Misschien omdat ik hen beter leer kennen, mijn verwachtingen anders zouden zijn.
De school telt 72 kinderen. Een twintig minder dan vorig schooljaar. Vooral kleuters hebben de school verlaten. Zwakkere leerlingen zijn naar een Telugu school verhuisd, waar de lat een stuk lager ligt. De eerste kwartaal examens zijn net afgerond. De leerlingen hebben een verlengde vakantie; eerst het einde van de Ramadam, Dasara en nu nog een halve week erbij, omdat de regering heeft beslist de scholen te sluiten wegens de varkensgriep.
Het regenseizoen is dit jaar zeer laat begonnen, waardoor vele crops zijn verloren gegaan. Maar de voorbije regen geeft zijn schade flink ingehaald. De harde steengrond valt nu gemakkelijk te bewerken, wat hoge werkgelegenheid biedt voor landbouwers en dagwerkers. De kleine rijstveldjes hebben de roodbruine steengrond omgetoverd tot dikke groen velden. Ook de medewerkers van SEDS zijn druk in de weer met het planten van jonge boompjes en graven van putten om het regenwater langer te kunnen benutten.
Het einde van het schooljaar nadert Op zoek naar een mogelijk koel schaduwplaatsje, wordt er ijverig gestudeerd voor de laatste testen.
Einde van het schooljaar, kondigt de laatste dagen van mijn verblijf in SEDS aan. Tijd voor afscheid, laat het geen vaarwel zijn. Ik zal ze missen, de lieve gemotiveerde leerlingen, de hostelkinderen, staff, de familie, de farm, fauna
De voorbije dagen was ik met de familie in Ooty (komt op mn lijst van een der wonderbaarlijk mooie plaatsjes op deze aardbol), als een soort dank voor bewezen diensten Rajen, de oprichter van SEDS, is in deze streek opgegroeid en gaf me een unieke ervaring in het nachtelijk spotten van wild. Ree, wilde everzwijnen, apen, arenden, pauwen Oog in oog met kolossale olifanten die met enige agressieve blik hun kroost proberen te beschermen. De hitte en aanhoudende droogte bracht het woud immense kampvuren, waaraan de vele bosbewoners niet konden ontsnappen. Pijnlijk, maar what to do, geen geld voor een brandweerkorps, geen water, te steile heuvels om met een voertuig de branden te bereiken en blussen
Ook hier, in de streek rond SEDS, is het een dagelijks probleem. Maanden geen regen gezien, temperaturen van om en bij 40°C. De staff gaat uit in groepen met grote boonachtig langwerpige latten, om de vlammen in de dorre doornstruiken te bestrijden. Herbebossing is een van de werkpunten, naast educatie, in SEDS. Jaren werk wordt op korte tijd met de grond gelijk gemaakt
Respect voor Manil en Rajen, die met de middelen ter schikking iets zo moois hebben opgebouwd, ondanks de onbetrouwbare krachten van natuur en mens. Hoe veel mensen ze tewerkstellen, voeden, helpen, educatie geven, de natuur heropbouwen zo veel meer.
Ik kan ze alleen maar bedanken voor de kans die ze me gegeven hebben om de school te helpen runnen de kijk op een andere manier van leven, denken, logica, diverse culturen
Nog voor de zon boven de kruinen van de palmbomen verschijnt, vegen de hostelmeisjes bereidwillig de paden op het domein. Vanwaar deze feestdag? Twijfelachtig stopt ze wat blaadjes en twijgjes in een jutezak. Krishna, neen, ja, Krishna heeft iemand vermoord en , Angili? Neen, vandaag worden de koeien versierd, ja, of toch in de dorpen. Vanaf vandaag komen de vruchten van de zaden die we geplant hebben, verteld de leerkracht, die samen met haar dochters, de stoep kleurrijk versierd.
De dag brengt me naar Sanipalli. SEDS veranderde dit gebied van stoffig bruin naar een habitat voor diverse vogels en aardbewoners. Door het bouwen van dammen, zaaien van grasgewassen en ontelbare bomen.
Timbaktu is een gelijkaardige NGO als SEDS, een uurtje rijden hiervandaan. Herbebossing en irrigatiemogelijkheden voor de lokale landbouwers. Alternatieve jongereneducatie in verschillende dorpen. Weverscentrum. Workshops in agricultuur, ambachten, meditatie, voorlichting Bescherming van de rechten van de vrouw
Een krachtige plaats, vol rust. Bergen die ooit bruin stoffig waren, omgetoverd tot bijna tropisch landschap. Een commune, waar religie geen rol spelt, ieder iedereen helpt, samenwerkt, samenleeft Op een sobere, groene, artisanale manier. Een voorbeeld, dat het anders kan
Chennai is puur India. Geen Westerse winkelstraten, geen fancy bars Een stad waar op zich niet veel te bezoeken valt. Een chai op een stoep met veel passage meer moet dat niet zijn.
Met een riksja naar Mahabalipuram. Een historisch gehucht geregeerd door de Pallavas, 3de tot 8ste eeuw na onze jaar telling. De prachtige sculpturen, uit steen gekapte grotten, weergeven een mooi staaltje Dravidische kunst en tempelarchitectuur.
Puducherry of Ponducherry. Ooit een klein vissersdorpje, waar in 1673 de Fransen voet aan wal zetten, ontpopt tot een fijn, klein, rustig stadje. Frans onderwijs, Franse restaurants, Franse chambres Veel yoga, veel meditatie en overspoeld door bleke gezondheidsfreaks. Aangrenzend Auroville. Een groene commune, waar alles gebaseerd is op natuurlijk en groene energie.
Madurai, een stad vol leven, vol geschiedenis, vol tempels, vol kleuren, vol geuren
En tenslotte Kanniyakumari, waar de dag in zee begint en in zee eindigt.
Ik heb alvast genoten van mn korte, maar bijzonder deugddoende wintervakantie. Volledig terug opgeladen om, nog een dikke 2 maanden, alles te geven voor de kleine lieve sloebertjes in Mekalapalli.
De weg naar het fort, meneer? Alleen? Vergeet het, veel te gevaarlijk! Ik wandel het dorp uit, rechtsaf, en bereken dat dit het minst steile stuk zou kunnen zijn. Of ik ben verwend door de afgelekte paden die ik in Nieuw Zeeland heb doorkruist, of ik zit verkeerd. Tussen de doornstruiken, springend van de ene massieve rotsblok naar de andere, wordt mn weg belemmerd door kolossale rotsmuren, waar bovenop het duistere fort prijkt. Ik geef het op. Rustend op een klein groen plateau, bewonder ik een heilige koe, genietend van een plas water, wat verder in het dal. Aka! (zus) Aka! Een jongen van een jaar of tien legt in zn moeder taal uit, met veel verstaanbare gebaren, hoe ik het fort kan bereiken. Met een lichte grijns en een wuivende neen, begrijpt de jongen dat een rotsbeklimming, niet mijn dagelijkse bezigheid is. Ra! (kom) Ra, Aka! Borst tegen de rotswand gedrukt, benen gespreid. Nog niet halverwege glijd ik zachtjesaan terug, tot bijna beginpunt. Shoes Aka! Shoes! In een vrij benauwelijke positie ontdoe ik me van mn schoeisel. Inderdaad, veel gemakkelijker. Maar ik moet nog terug! Ik kijk naar beneden om mn vorderingen te bevestigen. Ik waan me terug in een afdaling van de maantempel in Theotihuacan. Met een wanhopige blik probeer ik mn klimcompagnon duidelijk te maken dat ik noch voor, noch achterwaarts durf. Hij stelt me voor een keuze. Voortdoen, of in de doornstruiken springen, rechts van me, die me via kleinere rotsblokken tot de top zouden kunnen leiden. Ik kies voor het laatste. Met enige kleerscheuren en trotse glimlach aankijk ik de forse fortwallen, die een witte tempel, meer en gebouw ommuren. Achter de muur, eenvoudige stenen treden, die me terug naar het centrum van Madakasira leiden
Klas 8 zat er neerslachtig bij. Geen rechtverende Good morning Missy! Geen glimlach. Geen Raj. Raj Kumar is en pientere kerel, geboren in een doorsnee dorpsgezin, die zich tevreden moet stellen met minder dan 1000 roepies per jaar. Geen geld voor educatie, noch medicatie. Maar hij is een van de gelukkigen die opgenomen werd in SEDS hostel en wordt voor zijn educatie gesponsord door een Australische organisatie. Deze morgen is zijn, 38 jarige vader, gestorven. In plaats van een geschiedenisles over de ontelbare anti-Britse opstanden, namen we elk een blad papier en lieten onze emoties en frustraties de vrije loop.
Hoevelen waren niet in vergelijkbare gemoedstoestand een kleine week geleden. Minstens 188 mensen werden van het leven beroofd. Terroristen attaqueren Bombai. Pakistaanse, Moslims, Al Quaeda, Jihad De Indische 9/11. De media heeft alvast stof genoeg om ons tegen elkaar op te stellen en onze gedachten te besmeuren met feiten. All terrorists were foreigners, Attacks condemned by Muslim leaders, Pak terrorist reveals hotel plot, Attacks not a setback of Pakistan, Pak author sure of Qaeda hand India verwijt Pakistan, Pakistan wijst met de vinger naar Al Quaeda. De lokale nieuws taferelen zien er alles behalve vredig uit. Het zal diegene die er niet meer kunnen over mee praten, hun zorg niet zijn, wie verantwoordelijk is voor deze gruwelijke onbegrijpelijke daden.
14 November 1889 werd Nehru geboren. Hij werd de eerste premier van India en was een grote kinderliefhebber. Genoeg materie voor een zoveelste feestdag Dag van de kinderen wordt jaarlijks gevierd op Nehru zn verjaardag. In plaats van les, kregen de kindertjes sport en spel in de voormiddag, drama en zang in de namiddag, met als afsluiter wat lokale circusartiesten die hun laatste kunstjes te bewonderen stelden. De kinderen hebben er al vast van genoten
In aardrijkskunde leerden we over Andhra Pradesh. Deze staat kent 3 regios; Telangana, Costal Andhra en Rayalaseema. Anandapuram, waar de SEDS-campus plaats vindt, is de nieuwe naam voor het dorpje Mekalapalli en ligt in het district Anantapur. Anantapur vormt samen met Chittoor, Kurnool en Cuddapah de regio Rayalaseema.
In de les Engels volgde een gedichtenwedstrijd over Rayalaseema
Wie zich afvraagt hoe een dag in Anandapuram er uitziet, hier komt het!
Mijn kamertje, dat zich boven de office van Seds bevindt, is ongeveer vier meter op vier, twee bedjes in een hoek. In de andere hoek staat een metalen kast voor de schoolboeken, kleren e.d. Recht tegenover de kast staat een oud schooltafeltje; waar ik nu aan zit te schrijven. Er zijn nog wat vakjes voor bril, vitaminen, batterijen, muggenmelk, een kaars in een fles én een fles rhum. Daarnaast staat mijn gitaar op de laatst gelezen Vlaamse krant. Tussen de deur en de bedjes, staat een oude bruine zalige zetel. De kamer heeft twee ramen. Eén raampje bevindt zich boven de bedjes, waar Ganesh, vergezeld van wierook, staat te pronken voor een roodachtig gordijntje,. Dit raampje kijkt uit op de gang met zaal waar avondstudie wordt gegeven. Daar recht tegenover is er het raam met zicht op de rijstvelden, wat bomen en heel in de verte, bergen. Geen huisje te bespeuren. Af en toe komt er een gekko, een reusachtige springkaan, een kever, of een familie mieren op bezoek. Op het einde van de gang is mijn badkamertje. Vergezeld door kikkers en gekkos neem ik er mijn douche met een grote roze emmer en een kleintje met handvat. Voor mijn was gebruik ik een zalmkleurige emmer. Meestal is er wel water dat wordt verwarmd met zonne-energie. Gewoonlijk sta ik rond 7u30 op. Via een stenen buitentrap kan ik naar beneden. Recht voor mij bevindt zich de eetzaal, rechts het naaiatelier, die gerund wordt door Rachna, de dochter van Rajen en Manil. Daarnaast een computerlokaal, helaas met computers die niet meer werken. Er is ook een verpleegzaal, maar de verpleegster is een tijdje geleden verdwenen en is nog niet vervangen. De hostel voor de jongens is schuin boven het naaiatelier, daar tegenover, het veel grotere hostel voor de meisjes. Daarboven enkele kamertjes voor de mensen die voor de kindjes zorgen, koken en poetsen. Zouden we zonder elektriciteit vallen is er ook nog de bio-generator, maar ook die valt regelmatig uit. Links een garage om de autos te wassen en of voor het onderhoud. Links een groot kippenhok, veel kippen en hanen. Daarachter de koeien, met een kalfje dat vorige week is geboren. De hond Ladu zit nu in een hok apart. Hij zou zijn baas gebeten hebben, en mag nu niet meer los, of bij de andere honden. Links een gastenverblijf en daarnaast het huisje voor Rachna en Rochen, de kinderen. Rechts het grote hondenhok, waar de andere 12 honden slapen. De refter bevindt zich boven het huis van Rajen en Manil. Het is een ruime refter, volgestouwd met ronde tafeltjes met stoeltjes, waar meestal niet meer dan 5 man zit, maar je weet maar nooit hoeveel bezoek er komt: de deuren staan hier altijd open en bezoek is er frequent. Altijd buffet, veel en lekker, en staat het u niet aan, dan moet je maar een ei bakken. Veel vrolijke meisjes in de keuken, die nog altijd niet doorhebben, dat ik geen Telugu spreek. Na mijn ontbijt wandel ik met een grote kop koffie terug naar mijn kamertje, gooi me in mijn bruine zalige zetel en rook een sigaretje. Mn zwarte zak, die dringend aan vervanging toe is, word gevuld met de nodige schoolboeken. Dan gaat het rechtdoor langs het office. Links nog een paar huisjes voor gasten en kamers voor het meisjes van de keuken, die hier ook poetsen. Rechts een speeltuintje. Rechtdoor een groot gebouw, voor als er meetings zijn met heel SEDS of als de scholen uit omringende buurt op bezoek komen. Achter het speeltuintje moet ik links afslaan en kom ik op het grote sportterrein. Ik probeer Rajen te overtuigen om er gras op te laten groeien. Het ligt vol met stenen en is keihard. De meeste kindjes hebben geen schoeisel, geen goeie zaak dus om ze daarop te laten sporten. Dus als ik wat tijd over heb, raap ik stenen. Via het sportveld en de fruitboompjes, kom ik aan het schooltje. Vier lokaaltjes voor de kleintjes en een open refter onderaan. Daarboven de rest van de lokaaltjes en de leraarskamer. Rond negen uur komt de jeep met al de kindjes. Ongelooflijk hoeveel ze er in één jeep krijgen! De Pledge (korte plechtigheid) duurt een dikke 5 minuten en dan beginnen de lessen; 3 keer 40min, 10min break, 2 keer 40 min, een half uur voor lunch (zeer kort; terug naar de refter lopen, vlug eten, terug naar kamer, eentje roken, vlug naar school lopen ) 3 keer 40 min. Maar zo stipt zijn die uren hier ook weer niet: de eerste die het door heeft dat het tijd is voor het volgende lesuur, loopt naar het metalen ding aan een boom en slaat er op. Dat kan soms tien minuten te laat zijn, of te vroeg. Ik geef 6 uur Engels aan de 8ste class, Social en Fysica aan 8 en 9. Sport aan alle klassen en AC aan de hele kleintje. In totaal kom ik aan 34 lesuur. De dinsdag ben ik niet op school, dan heb ik een dag office van 9 tot 5, waar ik hoofdzakelijk zaken die ze op de computer hebben gezet, aanpas. Verder wordt er verwacht dat ik de school coördineer. Lesroosters opstellen, checken of de leerkrachten aanwezig zijn en of ze hun werk doen. Volgende week interviews afnemen voor nieuwe leerkrachten. Elke zaterdag is er het laatste uurtje Dinning hall. Dan wordt er iets speciaals gedaan voor de volledige school (vb laatste zaterdag was er een tekenwedstrijd). Rond 15 uur is de school gedaan. Dan zet ik een pot straffe koffie, rook een sigaret en open de gamesroom. De hostelkinderen kunnen dan spelletjes spelen, en zich ondertussen douchen, tot er avondstudie is. De avondstudie wordt geleid door Haseena, die naast de school woont. Ik zit er bij voor als er vragen zijn over het huiswerk dat ik gegeven heb. Of help de kleinsten met schrijven en rekenen. Zijn er geen vragen, dan ga ik naar het dakterras om mijn lessen voor de volgende dag voor te bereiden, toetsen op te stellen, te verbeteren. Vanaf het dakterras geniet ik dan van een altijd prachtige zonsondergang. Een douche en gaan avondeten. Daarna wat kaarten, babbelen, gitaar spelen of boekje lezen. Mijn leventje hier verloopt zeer regelmatig. Wat niet zo slecht is. Hoewel ik wat te weinig tijd heb voor mezelf, en dat weegt soms. Van zodra ik mijn kamer buitenkom hebben ze me allemaal nodig: Missy! Missy! Of ze kloppen zolang op mijn deur tot ik ze open doe. Soms zitten ze al van een uur of vijf in de ochtend te spelen en te tetteren. Ik heb het heel druk, maar ik amuseer me. Mijn beste moatje is Nimi (eigenlijk Nirmala), een kindje van een jaar of wie zal het weten. Ik schat ze een jaar of zes. Een weeskindje. Een lieve lachtaart, al is ze voor de rest een pest. Ze wil alleen met mij spelen, maar dan moet iedereen uit mijn buurt blijven. Dan komt ze aan mij hangen, moet ik haar rondzwieren, zitten we samen naar de vogeltjes te staren... Als ik er niet ben zit ze treurig in een hoekje. Ik heb haar ook al betrapt op het hockey spelen met een levende rups. Diertjes pijnigen en in gevangenschap houden is één van haar hobbys. In klas is zij de baas. Als er geen toezicht is, en je komt binnen, dan zal er altijd wel een zitten wenen, omdat ze weer een lap heeft verkocht, of met een nagel heeft zitten prikken Ook de rest van de hostelkinderen moeten er niet veel van weten, want ze eist alle de aandacht op.
Ting, Ting, Ting, Ting, Ting Een leerling geeft, op een geïmproviseerde bel, het begin van de schooldag aan. De wirwar lost op in keurige rijen, van klein naar groot. Gebeden en gezangen voor het vaderland, weerhalmen over de koer. Per klas verdwijnen ze in hun lokaaltjes. Goodmorning Missy! Met een soldaatachtige groet, veren ze gezamenlijk recht. Hun handboek ligt reeds open op de te beginnen pagina. Spontaan en vol fierheid stellen ze hun huiswerk te bewonderen. Met gekruiste armpjes, wachten ze tot ze uw eerste vraag mogen beantwoorden. Thank you Missy! Thank you Missy! Na elke les wordt ik rijkelijk bedankt voor de gegeven uitleg. No homework Missie? Hun knikkende hoofdjes verdwijnen treurig tussen hun fijne schoudertjes. Al goed, je kan al beginnen met het volgende hoofdstuk in jullie notebook voor te bereiden. Tevredengesteld noteren ze dit in hun zelf ontworpen schoolagenda
Het einde van de wereld!2012? Het einde van de kalender der Mayas! Denk je dat de Mayas niet capabel waren om hun kalender verder te zetten? Haar scherpe vraag brengt me even in twijfel. Ongetwijfeld wel, maar daarom nog niet het einde van de wereld? Het kan misschien een soort kosmische wenteling meebrengen. Er zijn verschillende theorieën over. Maar de wetenschap blijkt er zich niet veel van aan te trekken. Eventueel rechtlijnigheid van zon, aarde en galactisch middelpunt, die misschien een verandering op de gravitatie kunnen uitoefenen. Of wisseling van magnetische polen, die Sai Baba, Sai Baba! Zou ze de nieuwe gekharige Sai Baba bedoelen? Sai Baba heeft het allemaal voorspeld! De tsunami, 9/11, 2012 Aardbeving, een opeenvolging van aardbevingen en gigantische overstromingen. Hij heeft er zelfs kaarten van getekend, de wereld is onherkenbaar! Wat aarde is wordt zee, wat zee is wordt aarde! Niemand zal het overleven!
Al zal goeroe Sai Baba flink zn best mogen doen, om me te overtuigen in een der zn magische krachten. Zondag naar Puttapharti, de geboorteplaats van Sri Satya Sai Baba! Ik ben wel nieuwsgierig naar zn precieze voorspellingen rond 2012 en vooral, zn landkaarten.
Sai Baba op een gevel, Sai Baba op een riksja, Sai Baba op een bord, Sai Baba, Sai Baba, Sai Baba Zn leuzen weerklinken in de hoofdstraat van Puttapharti, in het Hindi, Chinees, Duits, Frans, Spaans zelfs in het Nederlands. Vrij dictatoriaal. Het sprookjesachtige groene landschap verdwijnt achter kolossale kleurrijke gebouwen; music college, primaryschool, university, space theater Er zit duidelijk veel geld in Puttapharti. Door Sai Baba zijn vrijgevigheid of commerciële uitbuiting?
Elk ras is aanwezig. De schilderachtige mastodonten, veranderen in kleine handelpandjes. Kaartjes, beeldjes, kalenders, sieraden, wierook, shirts Alles valt er te verkrijgen, weliswaar, enkel met afbeelding van Sai Baba. Tientallen bedelaars blijven volhouden, tot ze enkele roepies uit uw aars kunnen duwen. Horen deze ook bij het vredige Sai Baba image? Bij het naderen van de tempel Gates word ik brutaal verwezen de metaaldetectors niet te negeren. Mn rugzak wordt nauwkeurig getest op de hoeveelheden liquids en enig rookgerei wordt van op afstand in een dustbin gedeponeerd. Is er dan nergens een soort waarschuwing, waarbij ik me eventueel kan aanpassen aan jullie regels? Go on! Ik word in een stroom van een in wit geklede massa geduwd. Met klamme, samengeperste groethandjes, en schuinsgeknikte hoofdjes, aankijken ze allen dezelfde richting. De vele lichtjes verlichten de sprekende persoon. Als ik dit nog vijf minuten langer aanhoor, word ik misschien zelf nog gebrainwashed. Mijn nieuwsgierigheid laat het me toe met enige treden de aanbiddende beter te benaderen. Women not allowed! En ik had nochtans mn schoeisel uitgedaan! Vijf minuten later, zit ik terug op de bus naar huis, Mekalapali, Anandapuram.
