|
Ik heb hier wel eens eerder iets geschreven over de eerste ontmoeting tussen mensen en de klik die we daarbij dan al dan niet voelen. Door een toeval, ik keek naar een filmpje op dvd waarin het thema een rol speelde, dacht ik eens na over de diepere gronden van ons mens zijn als het gaat om die klik. Want mensen zijn in principe meesters in het verbergen van onze ware gevoelens. Niemand is vrijgesproken als het gaat om het oordeel dat wij vaak iets anders zeggen dan we feitelijk denken. Mannen kijken bij vrouwen naar andere dingen dan waar ze naar zeggen te kijken, vrouwen kijken bij soortgenoten ook op een andere wijze. Ergernissen, afwijkend gedrag, mode, aankleding, onze mening over hoe mensen zich in gezelschap gedragen. We doen volgens de maatschappelijke normen keurig netjes maar ondertussen denken we in onze bollen aan moord en doodslag, (ver)oordelen anderen en bedenken van alles en nog wat. Zelfs met onze naasten zijn we vaak niet zo eerlijk dat we zeggen wat we denken. Soms doen we een stuk aardiger dan een situatie verdient. Nu is het soms ook niet zo handig om meteen te uiten wat we denken. Stel je voor dat we iedereen ongelikt de waarheid zouden zeggen? Zouden we daar als mensen tegen kunnen dan? Ik denk het niet. Niemand is perfect, neem dat maar van mij aan, en dus is er op ons allemaal wel iets aan te merken vanuit het gezichtspunt van anderen. Wij weten dat ook wel, maar willen er niet zo maar op worden gewezen. Dat doe je niet, dat past gewoon niet bij keurig nette mensen. Dus doen we vaak vormelijk, beleefd, maar denken er het onze van. Hebben al snel een mening klaar op basis van onze observerende gedachten en verwerken dat in onze hersencomputer tot een pasklaar model waarmee we al dan niet uit de voeten kunnen. Hoe beeld en gedachten bij elkaar komen bewijst de liefde voor een ander. Dan ligt alles op een lijn, en accepteren we veel sneller wat we normaal niet zouden doen. We zijn dan ineens ziende blind (gratis gevolg van liefde) en willen van geen kritische noot horen. En zo zijn lichamelijke of karaktertechnische (al dan niet kleine) afwijkingen ineens helemaal geen probleem meer en zien we slechts partners voor ons die overeenkomen met het beeld van ridders in een glimmend harnas op een wit paard die met een stormram de poort van het kasteel kraakt waarin die schitterende prinses huist die in zijden jurken haar ongekende schoonheid en maagdelijkheid wist te koesteren. Ook ons eigen kind zien we in 80% van de gevallen met op zijn minst een roze bril op onze neuzen. Terwijl bezoek(st)ers vaak een wat ander beeld hebben bij die nakomeling(en). Kortom, we zeggen zelden wat we denken en dat is voor de goede vrede vaak het beste. Hebben jullie dat nu ook? Dit soort ondeugende gedachten? Observeer je ook andere mensen met het idee dat je ze wel aardig vindt maar dat hun kledingkeuze of figuur best heel anders zou kunnen of moeten zijn, of dat hun smaak de jouwe niet is? En vindt je dit dan eerlijk van jezelf? Ben benieuwd. Of ben ik de enige die zo de wereld om zich heen beziet??
|
