De belijdenis van de keizer en zijn volk is een ander type belijdenis dan de belijdenis van mensen van het religieuze type, want het volk van de keizer en religieuze mensen zijn twee verschillende type mensen. De belijdenis van het volk van de keizer is beetje bij beetje dichter bij mensen komen om op die manier een gelofte van trouw te bekomen bij die mensen, en dus dat is de manier waarop zij denken.

Ik doe er alles aan om mij in hun gang te integreren, maar eigenlijk willen ze met mij niks te maken hebben. Het leven lacht ze meer toe dan mij, en als ze zich met mijn leven inlaten, kunnen ze niet vermijden om met hun schoenen in dezelfde smurrie te staan als ik. En ze zijn bang dat ze dan niet meer "de goei" zouden zijn. How is that? Hun plan was van bij het begin heel duidelijk: annexeren of dumpen - either way, ze zouden zich niet vuil maken. Ja, de weg die ik bewandel is niet met soevereiniteit aangelegd, vandaar dat ze van bij het begin nooit met mij een eindje wilden meelopen. En dat is vervelend, ook voor hen: het komt namelijk verkeerd over. Dus om voorbij dat euvel te geraken is er maar één oplossing: het verstoppen. En daartoe hebben ze een hulpmiddel: de spanning aanzwengelen. En hoe doen ze dat? Middels de volgende methode: de gelofte van trouw. Ja, de gelofte van trouw is als een verborgen net van koperdraden dat ze onder de oppervlakte van hun local territory uitgespannen hebben. En ze behouden zelf de controle over het aantal ampère's dat ze door het netwerk (van draden) wensen te jagen, want de gelofte van trouw is onzichtbaar voor de mens die gewoon zichzelf is als hij met de gang kennismaakt. Ik was een van die mensen. Ze waren een stel vrienden voor mij, maar het ging niet zo goed met mij; maar ze waren daar wel. En vreemd genoeg waren ze vanaf het ogenblik dat het met mij beter ging met de noorderzon verdwenen. Maar daarover vertel ik later verder. Ik was bezig met mijn uitleg over hoe een gelofte van trouw de spanning aanzwengelt, wat hen toelaat het feit dat ze met mijn ware ik niks te maken willen hebben te verduisteren. Zie het als een beest: het beest sluipt dichter en dichter bij mij, en zo dichter bij de spanning die er tussen hen en mij in zweeft, spanning die potentieel tegen hen kan getuigen. Want ik kom zoals ik ben. Ik heb mijn broeders en zusters lief. Niet zozeer bewust omdat het tweede gebod dat van mij eist, maar wie dat gebod niet respecteert is een overtreder. Dat is het bewijsstuk dat hen ten laste zal gelegd worden ten gepaste tijde. In afwachting verorbert het beest het bewijsstuk, zogezegd zonder dat iemand wat gemerkt heeft. La pièce à conviction verdwijnt in de maag van het beest. Zo is de gelofte van trouw, en ook zo: De gelofte van trouw geeft hun territorium dat extra zetje dat het nodig heeft om de spanning voldoende hoog te laten oplopen, zodat ze een overgewicht kunnen behouden tegenover elke potentiële indringer. Dat is hun methode om het overgewicht te laten voortbestaan: de ene spanning heft de andere op. Waar ik eigenlijk moet zeggen: hun spanning heft mijn energie op. Dat is een methode die in hun nadeel pleit, en die voor mij niet verborgen blijft, vandaar het label "indringer", of "infiltrant". Maar goed, de ene spanning heft de andere op, zodanig dat ieder potentieel conflict op voorhand onder tafel "geregeld" wordt. Op die manier komt de sjerp van de vrede hun kant uit. Maar dat betekent ook dat open kaart spelen er bij hen niet aan te pas komt. De ene spanning heft de andere op... even denken. Wat bekom je dan? Juist: nog meer spanning! Want de geschillen zijn niet opgelost, alleen maar verdrongen. Binnen de grenzen van hun territorium kunnen ze de vrede doen heersen met een streng uitwijzingsbeleid, dat er uit bestaat de rijkdom onder het eigen volk te verdelen, en de rest mag stikken. Maar vrede doe je niet heersen, vrede laat je heersen. In andere omstandigheden ligt dat wellicht anders, maar als ik als vriend kom, zie ik niet in... Op hun territorium voelen ze zich sterk, maar ze zien er tegenop als ze hun veilige thuishaven moeten verlaten. Dat is de moeilijkheid bij deze gasten.

Liefde is geen bezit. Voor hen komt liefde gevaarlijk dicht bij bezit, en het beste bewijs daarvan is dat ze getracht hebben mij in te palmen, maar toen dat niet lukte, lieten ze mij gewoon vallen. Hun oorspronkelijke plan was om mij te annexeren, wat eigenlijk daar op neer kwam dat ze mij wilden veranderen. Maar toen dat plan te ambitieus bleek te zijn, en ze zich genoodzaakt zagen om het op te bergen, hebben ze mij gelaten voor wie ik ben. Zelfs op een zwak moment had ik het in mij om geen slaaf te worden van een gelofte, ook al ging die uit van een gang die in die periode het overgewicht tegenover mij wist te verzekeren. Wat is er dan gebeurd? Ik ben sterker geworden. Gevolg: Ze verdwenen met de noorderzon, op zoek naar een nieuwe prooi die ze zogezegd konden louteren, om van hem of haar stiekem een slaaf te maken van de gelofte van trouw, het beest te voeden, en zich boven de nieuwe broeder of zuster te kunnen positioneren.