De winter is gekomen naar Paraguay, amper 16 graden, cambio total, iedereen 4 lagen kledij boven elkaar en massale aankoop van warme sokken en dikke truien.

Te koud voor ons, tijd om te emigreren. Samen met onze speciale gaste Joke Hoste vertrokken we voor een uitje naar het noorden van Argentinie. We besloten een autootje te huren, een piepende 3deurs Gol(f) waarmee we de streek rond Salta onveilig maakten. Eerst reden we naar het noorden, waar we tussen bergen reden met vele kleuren en vormen versierd met mysterieuse cactussen. We zagen een enorme zoutvlakte, reden op aarden weggetjes tussen lamas, ezels en paarden, af en toe staken we een riviertje over alsof we in een 4x4 zaten. We logeerden in het camping-hotel, probeerden alle soorten grond uit en lagen dicht bij elkaar om de koude nachten te trotseren.

We zagen ook de streek ten zuiden van Salta met betoverende nationale parken en excelente wijnen.

Wat op onze reis natuurlijk niet kon ontbreken was een bezoekje aan de fameuse watervallen, daar waar hemel en aarde in elkaar overgaan op het drielandenpunt tussen brazilie, argentinie en Paraguay genaamd iguazu (groot water). De eerste dag hadden we wat regen, maar dit werd ruimschoots goed gemaakt door het zicht vanaf het braziliaanse vasteland de volgende dag in de volle zon.

We keerden terug naar Paraguay, maar daarvoor moesten we wel via de fameuse smokkelbrug tussen Brazilie en Paraguay, de brug de la amistad (vriendschap), de plaats waar brazilie een muur wil bouwen om de smokkelaars vanuit paraguay tegen te houden. Met onze kostbaarheden tegen ons lichaam gedrukt en een hart dat hevig bonsde baanden we ons een weg door de mierenhoop. Mannekens met grote dozen kostbaarheden liepen ons haastig voorbij en lieten met touwen hun bagage zakken tot onder de brug om zo de douane te omzeilen, ongelofelijk om te zien, een niet te vergeten ervaring.

Terug in Paraguay voelde het als thuiskomen en we werden hartelijk ontvangen in ons stulpje in San Lorenzo door de nachtwaker.

De laatste dagen van Joke in Paraguay, daar kan ik (Annelies) niet veel over vertellen want we hebben een apart programma gevolgd. Zo zijn Evelien en ik een bezoekje gaan brengen aan het meer dan 100 jaar oude universitair hospitaal, hallucinant om te zien. Hier worden de armsten der armen verzorgd, ze liggen allemaal in zalen met soms wel 20 bedden, het stinkt er en de muren zijn rot. Vreselijk.

Ik zal jullie laten, we staan op het punt de verjaardag van evelien uitbundig te vieren met onze Paraguayaanse familie en vrienden. Sangria, cake, pannekoeken, popcorn en vers pompelmoessap, benieuwd of ze het lekker zullen vinden...

17-05-2007 om 00:37 geschreven door AEN