Dag iedereen, Het is alweer een goede week geleden voordat we jullie nog eens informeerden over ons doen en laten, maar geen nood, hier is het rijkgevulde vervolg. Vorige week is Evelien in het ziekenhuis in het nieuwe gebouw begonnen aan haar eerste weekje in de de consultorios, waarvan we elk twee weken gaan doen. Naar haar ervaring en deze van Annelies, die er deze week stond, is dat zeer leuk. Annelies haar eerste week consultorios viel echter wel grotendeels in het water, want momenteel zijn we dus in de Semana Santa. En aangezien Latijns Amerika super katholiek is, wordt dat hier zeer intens gevierd. Het ziekenhuis werkt dus woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag op de minimale bezetting! Niemand van de internos, residentes of artsen komt werken, behalve die enkelingen die pech hebben met hun wachtregeling... Het blijft dus beperkt bij een werkweek van twee dagen, imagínate! Volgende week ga ik voor één weekje naar de consultorios, Evelien naar hemato-onco en Annelies naar medicina interna. Vorige week bracht ook nog een immense verrassing met zich mee, waardoor de plannen die we totnogtoe gemaakt hadden eigenlijk volledig veranderden. Joke had namelijk het fantastische nieuws dat ze haar vakantie in het St Lucas en St Jan zo had kunnen regelen dat ze twee weken aansluitend vakantie had, en zou afkomen naar Asuncion. Het was een grote verrassing want niemand van ons drie wist van iets, maar in elk geval verlangen we al naar die twee weken vakantie, waarin we met z´n vieren met de auto noord Argentinie gaan verkennen: zalig! Vorig weekend zijn we dan uiteindelijk ook in het schooltje van Paí Puku in de Chaco geraakt. Evelien kende er de directrice, Chris, die belgische is en al 35 jaar de school aan het opbouwen is tot wat ze nu is. Het manusje van alles, Ramón, kwam ons ophalen aan het ziekenhuis, en nam ons mee naar km156 van de ruta transChaco, waar de school staat. Het was aangenaam om eindelijk eens een school en gezondheidspost te zien die wel gestructureerd is en waar ze goed bezig zijn. De kinderen van heel de Chaco komen er 9 maand op internaat, en hebben er les, leren er hout bewerken, verzorgen de dieren, maken zelf hun brood etc. Echt fantastisch om te zien. De zaterdagmiddag keerden we terug naar Capiata. Die avond ging ik met mijn familie op bezoek bij de broer van mn papa en aten we een heerlijk asado (soort BBQ met véél vlees). Bij de terugtocht doorheen een lokale stortbui werden we nog eens geconfronteerd met het echt Paraguay, want op een half uur tijd stond in de helft van de straten het water 20cm hoog! Zondagmorgen dan was het palmzondag, en gingen Annelies en ik ´s morgensvroeg met onze familie naar de openluchtmis. Ik moest heel de voormiddag iedereen van mijn familie rondrijden met hun auto, ze wilden me eens testen zeker of ik effectief kon autorijden. Maar het was zeer leuk, en zeer speciaal: vooral veel zigzaggen tussen de gaten in de deels aarden straten :) Enorm veel volk in de mis en een sterke preek van de Spaanse sacerdote die de Paraguayanen wil wakkerschudden en motiveren. En vooral zeer veel devotie en blind geloof. Maar wat een fantastisch zicht als ze het schrijn ronddraagden. Jezus op z´n ezel, op de schouders van zo´n 10 man en iedereen die staat te wuiven met de rijkversierde gevlochten palmtakken ala hij passeerde. Ik beklaagde het me echt dat ik mn fototoestel niet bij had, maar ja, ´t is ook niet altijd respectvol om daar als toerist te gaan tussenlopen hé. Maar toch, zo´n zicht heb ik in belgie nog nooit gezien. En met het begin van de Semana Santa die zondag begon ook de week van de Chipa (maisgebakjes). En hoe kon ik die beter inzetten dan door zelf een overheerlijke Chipa Guazu te bereiden met mn papa. Resultaat: zeer goed geslaagd, want het was voor beiden de eerste keer. Naar het schijnt deden we wel alles in de omgekeerde volgorde maar ja. Alleen was het deze keer de maag van mijn mama die het niet goed kon verteren, zo bleek de zondagavond! Maar ja, ik droeg maar de helft van de verantwoordelijkheid hé :) Nu zijn we dus ondertussen woensdag, en zit onze werkweek in het ziekenhuis er dus al op. Annelies en ik hebben gisteren trouwens een nieuwe formule uitgeprobeerd: samen op wacht in het ziekenhuis. En het loonde, want we hadden nog nooit zoveel sociale contacten gehad in de voorbije drie weken samen, en de tijd vloog voorbij tussen de controles door. Dit vraagt naar meer.... misschien. Als laatste nieuwtje deze week hebben we de komst van de ouders van Evelien. Gisterenavond zijn ze in Asuncion aangekomen, en vanavond is er in de familie van Evelien...... asado als verwelkoming voor haar ouders! zalig! Evelien gaat nu deze week met haar ouders mee reizen en vrijdag gaan we dan met z´n drietjes mee op daguitstap. Maar Evelien zal jullie nog wel uitgebreid verhaal doen .... Volgende week word dan trouwens ook reeds de laatste week in onze families.... De tijd vliegt echt voorbij hier in het subtropische Paraguay Vele groetjes en tot de volgende
