Vandaag las ik de dringende oproep op het gastenboek om iets meer te vertellen over de gynaecologie in Paraguay. Eerst en vooral het jammere nieuws dat geen enkel van ons een bevalling heeft mogen doen... het was zeer moeilijk omdat het ziekenhuis een opleidingscentrum is voor de residenten (assistenten in het spaans) van gynaecologie. En natuurlijk proberen zij zoveel mogelijk bevallingen te doen. Je moet dus eerst goed overeenkomen met de resident die in je wacht zit om je daarna heel hard op te dringen om iets te mogen doen, bovendien verwachten ze dat je het avondmaal betaald voor heel de groep die van wacht is uit dank voor de kans die ze je geven. Tjah, een combinatie van deze factoren + ons misschien te weinig hardnekkige vraag, heeft ertoe geleid dat het er dus niet van gekomen is. We hebben wel mogen instrumenteren bij keizersnedes. Dit leidt ons tot de volgende vraag, hoeveel keizersnedes? Wel in ons ziekenhuis waren dat er heel wat, ik schat toch wel 55 procent. Dit is een beetje hoger dan in de rest van paraguay weerom omdat dit ziekenhuis een opleidingscentrum is, en de residenten moeten leren keizersnedes doen. Ze gaan dus vaak iets te vlug over tot een keizersnede. De rol van de papa is hier erbarmelijk. Vanaf de vrouw in arbeid gaat wordt ze in een kamer gelegd samen met de andere vrouwen in arbeid en heel die periode ziet ze niemand van haar familie, er wordt niemand toegelaten. Het is dus een eenzame lijdensweg. De bevalling zelf is ook erg pijnlijk en eenzaam. Van epidurale verdoving is hier geen sprake, dat willen de anesthesisten enkel bij hele speciale patienten doen. Als de baby geboren is wordt het meestal direkt van de mama weggedragen om door de pediaters onderzocht te worden. Intussen wordt de placenta geboren, wordt er eventueel een episiotomie (de befaamde knip) gehecht. En daarna gebeurt het nog soms dat de mama de baby niet te zien krijgt met het mom "de mama moet rusten". Dus, dan ligt de mama alleen op de bevallingstafel en ligt de baby alleen in het kamertje ernaast... vreselijk om te zien. Soms, afhankelijk van wie de verpleegster van dienst is wordt de baby dan eventjes naar buiten gedragen waarbij de papa het een seconde mag zien en in zn handen houden. Tjah, man en vrouw in deze cultuur zijn enorm verschillend... enorme machos die vooral niets weten van bevallingen en vrouwen steunen, simpelweg omdat ze geweigerd worden.. Terwijl het kind toch evenveel van de man is als van de vrouw, tenminste dat vind ik toch. En ik denk dat dit nu ongeveer het laatste zal geweest zijn. De valies begint zich stillaan te vullen en elke dag is een beetje meer afscheid nemen. Er zouden problemen zijn op de luchthaven in Brazilie... dat ze die maar gauw oplossen voor zondag zodat we zonder problemen in volle vaart naar huis kunnen. Tot dan!
En hier zitten we dan, nog 5 nachten te slapen en de terugreis begint. Stillaan zitten we al bijna constant met ons hoofd in Belgie, examens die komen, papieren die in orde moeten gemaakt worden, ... maar vooral natuurlijk spanning om iedereen terug te zien. Dit weekend organiseerden we een groot feest als afscheid samen met de verjaardag van Annelies (ik dus). De opzet was groots, na de relatieve mislukking van het verjaardagsfeest van Evelien besloten we veel vlees en bier te kopen en heel veel mensen goed op voorhand uit te nodigen. Alles leek goed te gaan... tot de familie van Evelien (waar ze de eerste maand bij woonde) in zn geheel afbelde (9 man), en waarna de familie van Nick ook niet afkwam (5 man), iemand anders was ziek, een dokter met zn familie kwam pas zeer laat omdat hij van wacht was, en van de assistenten van het ziekenhuis kwam uiteindelijk 1 man... dus ipv met 50 waren we met 22. maar de sfeer zat er goed in, we begonnen te dansen... maar plots kwam de dokter toch aan met zn familie, iemand anders die ook kwam werd op straat overvallen en haar gsm werd gestolen... plots stopte het dansen, liepen de mensen achter de dief, en zaten wij samen met de dokter en zn familie alleen op het feest.... en zo eindigde het. zo zie je maar dat je in Paraguay nooit weet... ongelofelijk. Intussen is het zonnetje weer doorgebroken en wanen we ons in de belgische zomer, heerlijk, we studeren een beetje, proberen nog zoveel mogelijk ziekenhuis mee te pikken.... en stilletjesaan beginnen we de valies te pakken. Jullie zullen het zien, voor je het weet zijn we terug.
We laten jullie de laatste tijd wat op jullie honger zitten. Dit is deels te verklaren doordat we het natuurlijk veel te druk hebben met vanalles en nog wat en ook doordat ons internetcafetje waar we normaal gingen (dat goed en goedkoop was) opeens gesloten bleek. Luis, onze vriend de uitbater is weggevlucht en we hebben geen enkel idee waarheen. Intussen zijn we volop bezig met gynaecologie en verloskunde, er worden vele babytjes geboren, veel keizersnedes waarbij we af en toe eens mogen instrumenteren. Maar jullie zagen het al aan de titel, we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt nog eens naar het buitenland te vertrekken. We vertrokken met de bus naar bolivia via de chaco (onbewoond en onherbergzaam gebied) 24 volle uren. we sliepen 4 nachten op een bus... en we stonken natuurlijk een beetje nadien. Maar intussen zijn we goed en wel in de hoofdstad La Paz. Het is hier hoog en een beetje koud snachts, en de cultuur is hier totaal anders dan in paraguay. Allemaal vrouwen met rokken en babys op de rug in veelkleurige doeken, wel de moeite. We hebben ook een koppel belgen ontmoet, walen. uiterst aangename mensen, we zijn toch nog meer verenigd dan je zou denken aan de hand van de verkiezingsuitslag die we hier een piepklein beetje hebben kunnen volgen. het is toch anders hoor Bolivie, ander mensen, veel meer toerisme, prachtige bergen, meren, zoutvlaktes,... het is zeker de moeite. Nog 3 dagen en we keren terug naar onze 2e thuis in Paraguay om onze laatste weken te werken. We verlangen alledrie al stiekem een beetje naar huis, om onze familie en vrienden terug te zien. Maar in afwachting daarvan genieten we met volle teugen van onze laatste weken zuid-amerikaans avontuur. tot later amigos
een kort berichtje zal dit worden, want mn vingers vriezen bijna vast aan het toetsenbord. je zult het geloven of niet, het is hier enorm koud de laatste weken. tot 5 graden snachts, overdag tot 15 maar met een ijzige wind. raaar, het is al jaren niet meer zo lang zo koud geweest zeggen ze hier, en voor morgen verwachten ze de koudste dag in 4 jaar, tot 0 graden zal het gaan. je zal zeggen, wat voor een belachelijk gezaag is dat nu, in belgie zijn we toch wel erger gewoon. wel ja, maar paraguay is hier totaal niet op voorbereid, alle huizen hebben ventilators, de rijkere mensen hebben airco, maar geen enkel mens die eraan denkt verwarming aan te schaffen. alles is hier ook gebouwd volgens de warmte, zelfs in het ziekenhuis zijn alle gangen in open lucht. er ziten kieren tussen de ramen en de wind vliegt door de gebouwen. wij dwaze belgen hebben natuurlijk lang niet genoeg kleren mee en we lopen al 2 weken met dezelfde trui rond.. ze zouden het eens moeten horen de overhygienische paraguayanen die 3 keer per dag van outfit verwisselen. maar dus, ik vind het zelf zielig dat zoiets zo op het gemoed werkt, maar zo is het wel. met zon temperatuur kom je het huis niet uit, is het bed de beste plaats om te zijn en ziet alles er toch wel heel wat minder latino uit. maar we overleven, hopelijk is het volgende week wat beter.
De winter is gekomen naar Paraguay, amper 16 graden, cambio total, iedereen 4 lagen kledij boven elkaar en massale aankoop van warme sokken en dikke truien.
Te koud voor ons, tijd om te emigreren. Samen met onze speciale gaste Joke Hoste vertrokken we voor een uitje naar het noorden van Argentinie. We besloten een autootje te huren, een piepende 3deurs Gol(f) waarmee we de streek rond Salta onveilig maakten. Eerst reden we naar het noorden, waar we tussen bergen reden met vele kleuren en vormen versierd met mysterieuse cactussen. We zagen een enorme zoutvlakte, reden op aarden weggetjes tussen lamas, ezels en paarden, af en toe staken we een riviertje over alsof we in een 4x4 zaten. We logeerden in het camping-hotel, probeerden alle soorten grond uit en lagen dicht bij elkaar om de koude nachten te trotseren.
We zagen ook de streek ten zuiden van Salta met betoverende nationale parken en excelente wijnen.
Wat op onze reis natuurlijk niet kon ontbreken was een bezoekje aan de fameuse watervallen, daar waar hemel en aarde in elkaar overgaan op het drielandenpunt tussen brazilie, argentinie en Paraguay genaamd iguazu (groot water). De eerste dag hadden we wat regen, maar dit werd ruimschoots goed gemaakt door het zicht vanaf het braziliaanse vasteland de volgende dag in de volle zon.
We keerden terug naar Paraguay, maar daarvoor moesten we wel via de fameuse smokkelbrug tussen Brazilie en Paraguay, de brug de la amistad (vriendschap), de plaats waar brazilie een muur wil bouwen om de smokkelaars vanuit paraguay tegen te houden. Met onze kostbaarheden tegen ons lichaam gedrukt en een hart dat hevig bonsde baanden we ons een weg door de mierenhoop. Mannekens met grote dozen kostbaarheden liepen ons haastig voorbij en lieten met touwen hun bagage zakken tot onder de brug om zo de douane te omzeilen, ongelofelijk om te zien, een niet te vergeten ervaring.
Terug in Paraguay voelde het als thuiskomen en we werden hartelijk ontvangen in ons stulpje in San Lorenzo door de nachtwaker.
De laatste dagen van Joke in Paraguay, daar kan ik (Annelies) niet veel over vertellen want we hebben een apart programma gevolgd. Zo zijn Evelien en ik een bezoekje gaan brengen aan het meer dan 100 jaar oude universitair hospitaal, hallucinant om te zien. Hier worden de armsten der armen verzorgd, ze liggen allemaal in zalen met soms wel 20 bedden, het stinkt er en de muren zijn rot. Vreselijk.
Ik zal jullie laten, we staan op het punt de verjaardag van evelien uitbundig te vieren met onze Paraguayaanse familie en vrienden. Sangria, cake, pannekoeken, popcorn en vers pompelmoessap, benieuwd of ze het lekker zullen vinden...
En natuurlijk zijn er nog de extra-medische activiteiten
Naast het ziekenhuis hebben we natuurlijk ook nog onze nevenactiviteiten JJ.
Dit weekend zijn we de vrijdag eerst met de secretaresse van pediatrie en haar broer en neef naar een karaokebar geweest (nationaal plezier en vertier). Na een half uur gekweel (en ook 2 talenten) verplaatsten we ons op algemeen verzoek naar het tweede deel van het gebouw waar er een discootje was. Gelukkig maar. En gezien de verhouding jongens-meisje goed lag (zeldzaam in paraguay trouwens, meestal 1-7!! Trouwens niet altijd zo zalig als je op het eerste zicht zou kunnen denken) kregen we bijna meteen privelessen salsa, merengue en reggaeton. Na een geestig nachtje dansen rond 4u terug thuis. Voor de volgende dag hadden we al gezorgd dat we tickets hadden voor deop een na populairste bezigheid (na de karaoke natuurlijk) namelijk: VOETBAL!! De superclasico van Paraguay tussen de twee beste clubs: Cerro Porteño-Olimpia. Onze Brugge-Anderlecht zeg maar.
In het grootste stadium van het land, net iets groter als dat van KV Oostende of andere pottenstampers uit tweede klasse in Belgie. Zalige sfeer, dat wel, heel veel gezang, ook wat verbranden van elkaars vlag, kortom alles wat een voetbalwedstrijd nodig heeft. Alleen het spektakel op het veld ontbrak wat. Gelukkig kon de club van onze famile (Cerro Porteño) 5 minuten voor tijd toch nog scoren, en werden we door onze papa savonds nog getrakteerd. Omdat zijn club had gewonnen: een nachtelijke rondleiding door Asuncion, en daarna pizza met 10 literflessen Brahmabier. Met 2,5 man (papa en ik) en 2,5 vrouw (Annelies, papas dochter en Evelien). We konden onze belgische traditie eer bewijzen zeg maar, alhoewel het blijkt dat we niet allemaal meer even goed geoefend zijn... J. Gelukkig stelt Brahma niet veel meer voor dan Heineken...!!!
En om het weekend goed af te sluiten gingen we de zondag asado eten op het landelijke van de familie in Paraguari. Een ideale gelegenheid om eens de Cerro Pora, een paraguayaanse linda lugar te gaan beklimmen. Bovendien waren we uitgenodigd op het verjaardagsfeest van een nichtje van 3 jaar van een vriend van de familie. Het feest begon echter te laat, en wij konden niet blijven want we moesten de zondagavond uiteraard op het laatste nippertje nog een presentatie over urineweginfecties bij kinderen voorbereiden. Maar de dag was geslaagd...
Na onze presentatie tijdens de reunión de internos zei onze verantwoordelijke dokter trouwens dat het verbazend was hoe goed we wel niet spreken. Over de inhoud van de presentatie zei ze echter niet zo veel. J Het was weer een leuke week geweest.....
Mensen wat vliegt de tijd zeg. Deze week zijn we al aan onze laatste week pediatrie begonnen. Het lijkt nog alsof we ons pas deze maandag gingen voorstellen en aan onze kennismaking begonnen met het ziekenhuis. Deze week ben ik (Nick) bezig aan mijn tweede week op de consultorios. Echt interessant. Vorige week ontdekte Annelies en Evelien tijdens hun tweede weekje consultorios dat er op het tweede verdiep ook specialistische consultaties zijn. En dus volg ook ik deze week week kinderneuro en endocrinologie mee. Een verruiming. Vandaag dus Endocrino. 1ste besluit: er is ook veel diabetes in Paraguay. 2de besluit: De verpleging is hier zeer lui (maar daar klaagt iedereen van), en om als buitenlander iets gedaan te krijgen is het nog moeilijker L. Verklaring: Tijdens de consultaties kwam er een jongen binnen die anderhalf jaar geleden was gekomen owv slechte groei en anorexie. Zn vader kwam nu met hem terug en met de labo-uitslag die ze anderhalf jaar geleden hadden gevraagd!! Wat blijkt, hij heeft coeliakie (kort voor niet medici: een darmaandoening die ontstaat doordat zijn darm een soort eiwit uit graanprodukten niet verdraagd. Daardoor kan zijn lichaam de gewone voedingsstoffen niet goed opnemen en is hij oa zo mager...) Maar wat meer, hij zag er ook bijzonder suf uit. Daarom op de consultaties eens vlug zijn bloedglucose controleren en wat bleek: +300. Ik moest dan met hem naar de afdeling van Hemato-Oncologie omdat ze daar (en alleen daar) direct met een ander teststrookje de ketonen in de urine kunnen bepalen (normaal zijn die stoffen er niet, maar bij diabetici die slecht geregeld zijn kunnen die stoffen wel ontstaan en een soort coma uitlokken). Wat bleek, ze hadden daar geen urinestokjes meer. Ga eens kijken op Urgencias zei de derdejaars resident. Ik naar urgencias: Nee geen strookjes meer, maar gisteren hadden we er veel... . Maar normaal moeten ze er hebben op Medicina Interna. De verpleegster van ginder wist me meteen te zeggen dat ze er zeker ook geen had, en na wat aandringen deed ze haar reanimatiekar eens open om toch eens te controleren. Nee geen meer. Ik naar de papa van de patient om te zeggen dat er geen meer waren en een eerstejaars resident was al aan het uitleggen dat hij er eentje moest gaan kopen in de farmacia. Ondertussen passeerde de derdejaars resident van Hemato al voor de derde keer en vroeg me of ik ze nu uiteindelijk gevonden had. Hij kon het niet geloven dat er geen urinestokjes meer waren en ging zelf ook eens op Urgencias navragen, en daarna op Hemato en uiteindelijk ook eens op Medicina Interna. En wat bleek, met een big smile kwam hij naar buiten met een teststrookje hoog in de lucht. De verpleegster van Medicina Interna wou mij dus geen urinestick lenen uit hun potje om te gebruiken. Na een gelijkaardig verhaal om ook nog een reservoir te vinden waarin het jongetje kon plassen, besloten we dat het misschien eenvoudiger was om direct op het teststrookje te gaan plassen.... Een half uur later waren we dan ook terug op de consultatie! Het jongetje moest trouwens uiteindelijk in het ziekenhuis blijven want het resultaat was positief: ++! Zo zie je maar hoe absurd het niet kan zijn om te werken in een plaats waar de middelen mankeren en niet alle neuzen in dezelfde richting wijzen. In Belgie duurt heel dat onderzoek 1 minuut. Hier een half uur als een belg er achter zit en wat hulp krijgt, maar de helft van de paraguayanen stuurt de vader naar de apotheek... . Adios, Nick
vorig weekend zijn we verhuisd, we wonen vanaf nu samen op de onderverdieping van een huis, we hebben een eigen kamer en badkamer en mogen de keuken delen met de mensen die er wonen, en dat zijn er niet zo veel. eerst en vooral hebben we opa, z´n dochter Lilian met haar zoon van 14 Cesar, af en toe komt de papa van Cesar ook eens langs. Verder heb je nog de 2 werknemers van het huis, Rubio die het mannenwerk doet en inwoont om het huis te bewaken en Perla die het vrouwenwerk doet. Perla is ongelofelijk grappig, ze bemoeit zich enorm met onze kookkunsten, maar we houden ons been strak en geven niet teveel toe aan haar grilletjes. ze moet ongelofelijk om ons lachen en wij om haar. Dit weekend gaan we naar de grootste voetbalmatch, cerro tegen olimpia, te vergelijken met club tegen anderlecht maar dan erger... dat belooft (maar we gaan in goed gezelschap en zullen ons niet mengen onder het volk). verder loopt het steeds losser in het ziekenhuis, hebben we steeds meer te doen en steeds minder tijd... het vliegt voorbij
Dit weekend zakten we opnieuw af naar de Chaco, de noordelijke uitgestrekte steppevlakte van Paraguay.Om de veertien dagen komen er dokters naar het schooltje om de zieke kinderen en de zieke mensen van de omgeving te consulteren.Wij vonden dit een uitstekende gelegenheid om onze geneeskundige kennis uit te breiden.
Na een stille en gezapige rit in de jeep van Pai Puku (waarmee ze doorheen de Chaco op krokodillenjacht gaan) werden we op km 156 van ruta Transchaco opgewacht door Christina, de belgische directrice van Pai Puku.Annelies had ons in de auto al voorbereid op het gerecht dat elke vrijdag traditioneel verorberd wordt, namelijk tortillas.Deze werden dan ook letterlijk verorberd door haar, terwijl Nick en ik ons verzadigden aan pomelos.
Zaterdagochtend! We kregen te horen dat er vier dokters in aantocht waren, een pediater, een professor gespecialiseerd in interne geneeskunde en huisartsgeneeskunde, een tandarts en een verpleegster.De gynaecologe had afgezegd.Tot grote vreugde van ons want wij mochten de patienten van gynaeco opvangen.Wat hebben we geleerd?Bij het controleren van het spiraaltje moet wel degelijk een draadje te zien zijn (onze eerste patiente misschien met een valse gerustheid naar huis gestuurd).Draadjes van wonde moeten na tien a veertien dagen verwijderd worden anders zitten ze volledig vastgeroest in de huid.Bij de gerookte melkvagina liet Nick de opmerking vallen dat vrouwen soms echt wel konden stinken.
Na onze vruchtbare consultaties gingen we nog wat meevolgen met de professionelen.Wat hebben we daaruit geleerd?Na wat getrek en geklungel had onze professor door dat bij het verwijderen van de suprapubische sonde eerst het ballonnetje met een spuit leeggetrokken moet worden.Rechter fossa pijn na cholecystitis zit enkel en alleen in het hoofd, daar is zelfs geen klinisch onderzoek voor nodig.Een griepaal syndroom wordt behandeld met een combinatiepil van amantadine, paracetamol en amoxyciline.
Na een lekker middagmaal (met tot grote vreugde van Nick een yoghurtje naar keuze als dessert), een pomelootje tijdens de siesta en een koffietje om de terugrit te trotseren, namen we afscheid van Christina.De honing, afkomstig uit de bossen van de Chaco, namen we maar al te graag in ontvangst .Onze trip werd afgesloten met het weetje dat een pomelo boom de boom van de liefde is.De vrouw moet de put graven, de man moet de boom planten...en als dit een geslaagd resultaat geeft mag het koppel een paartje vormen.
Volledig verzadigd, zowel in de maag als in de hersenen, stapten we de ambulance van Pai Puku in, richting Asuncion.Bedankt Christina voor al je moeite
Vandaag heb ik (Annelies) een ongelofelijke energieboost. Wel laat ons zeggen dat het vergelijkaar is met het normale energielevel dat ik heb in Belgie als ik uitgeslapen ben. Normaalgezien ben ik hier in Paraguay ´s avonds uitgeput. Vandaar dat 1 van de eerste zinnetjes die ik leerde in het Guarani (de officiele indianentaal van Paraguay) was ik ben moe, ik ga slapen. Maar vandaag is dus anders, samen met m´n mama van hier heb ik zitten uitzoeken hoe het kwam, normale dag, normaal eten,... gemeenschappelijke consensus: het weer. Jaja, vandaag was het frisjes ´s morgensen ´s avonds. Deze morgen zat ik met m´n mama mate te drinken (typische thee van argentinie en paraguay) met daarin een kruidje tegen m´n hoest, intussen keken we tv en de 2 presentatoren waren bezig over het weer, hoe koud het wel niet was, dat er veel mensen buiten liepen met een trui. De mannelijke presentator hield blijbaar wel van het briesje, maar de presentatrice zei dat ze het maar niks vond dat herfstweer, dat haar keel pijn deed en dat het een gevaarlijke tijd was voor verkoudheden. Nu ja, grappig zijn die conversaties wel als je bedenkt dat het op dat moment 18 graden was en ik me in belgie waande op een mooie zomerse morgen. Heerlijk...
Paraguay is elke dag opnieuw een avontuur, intussen krijgen we ook iets meer inzicht in de problemen van het land, en dat zijn er heel wat, op alle vlakken. Een mooie zin om dit uit te drukken is: el Paraguay es un paìs rico con la gente povre en Paraguay la gente es povre para ser rica, wat dus wil zeggen dat Paraguay een rijk land is met arme mensen maar dat de mensen arm zijn (van geest) om rijk te zijn. Paraguay heeft veel mogelijkheden, maar de mentaliteit van de mensen is een beetje raar, ze nemen geen initiatief om zich op te werken, ze berusten zich te makkelijk in hun lot en zijn te snel tevreden. Ze durven zich niet opwerken, ze denken dat ze eenzelfde leven moeten leven als hun ouders. En dit alles zie je wel een beetje in het dagelijkse leven, zo hebben ze bvb geen respect voor het milieu, al hun vuilnis gooien ze ongegeneerd in de graskant, vanuit de voorbijrijdende bussen vallen quasi continu al dan niet lege colaflesjes.
We kunnen wel wat leren van hen als het gaat om gastvrijheid, we zijn hier overal welgekomen, zonder morren maken ze een bed vrij, nodigen ze ons uit aan tafel en delen hun avond met ons. De familiebanden zijn ongelofelijk sterk, zo hechten ze bvb heel veel belang aan meters en peters, een kind krijgt er 2 bij het doopsel en 2 andere bij het heilig vormsel, en die mensen zijn echt wel belangrijk voor de hele familie. De zondag is een familiedag, dan doen ze echt niks, eten ze asado met veel vlees en drinken wijn gemengd met cola (zeer typisch).
Er moet echt wel iets gebeuren in dit land op politiek vlak, misschien een bloederige revolutie zoals sommigen beweren, of misschien een echte democratische verkiezing en een president met het hart op de goede plaats al zal dit niet voor de nabije toekomst zijn. Het hele politieke systeem is corrupt, heel veel geld verdwijnt zomaar in het niks.
En zo is er bvb veel te weinig geld voor de gezondheidszorg. In het universitair ziekenhuis hebben ze de beste scanner van het land maar ze doen geen onderzoeken met contrast omdat een student de scanner bedient en een student mag niet met contrast werken, de scanner kan maar gebruikt worden tot 13 uur want dan gaat de student weg, de mensen kopen zelf de cd om de beeldjes van de scanner op te zetten en aan de dokter te tonen. Het gevolg is dat de dokters van de patienten een cd-tje krijgen, lijkt allemaal tof maar er zijn quasi geen computers in het ziekenhuis om het te bekijken, en nog absurder, de dokters kunnen helemaal geen scan zonder contrast interpreteren. Dus er gebeuren dure onderzoeken die eigenlijk voor niets dienen, absurd allemaal.
Het ziekenhuis is gebouwd waar vroeger een beekje was, dus wat gebeurt er nu als het regent, langs de achterdeur ontstaat er een beekje als verbinding tussen 2 waterplasjes waar er dus werkelijk visjes in voorbijzwemmen, ongelofelijk eigenlijk hoe weinig er hier eigenlijk nagedacht wordt en hoe weinig efficient alles verloopt.
Dat deze stagemaanden ons allemaal een beetje zullen veranderen dat staat nu al vast, en dat we nog meer dan ooit houden van ons gestroomlijnd verlopend leventje in Belgie dat is zeker. We hebben het zo goed maar we beseffen het zo weinig. Armoede maakt een mens ziek, dat is duidelijk. En ja, de mensen zijn arm maar ze zijn tenminste gelukkig, dat hoor je vaak zeggen... ik zou eerder durven zeggen dat ze de luxe niet hebben om na te denken over hun leven, en dat ze daarom gelukkig lijken...ik ben er meer en meer van overtuigd dat ieder mens een zekere levensstandaard verdient: een goed huis, gevarieerd eten, proper water, goed onderwijs en voldoende toegankelijheid van de gezondheidszorg. Dit zijn de minimum vereisten voor een echt gezond en gelukkig leven volgens mij.
voila, wat een luchtig tekstje moest worden is intussen een beetje meer beladen, maar ik ben zeker dat jullie me dat voor één keer wel niet kwalijk zullen nemen zeker?
Dag iedereen, Het is alweer een goede week geleden voordat we jullie nog eens informeerden over ons doen en laten, maar geen nood, hier is het rijkgevulde vervolg. Vorige week is Evelien in het ziekenhuis in het nieuwe gebouw begonnen aan haar eerste weekje in de de consultorios, waarvan we elk twee weken gaan doen. Naar haar ervaring en deze van Annelies, die er deze week stond, is dat zeer leuk. Annelies haar eerste week consultorios viel echter wel grotendeels in het water, want momenteel zijn we dus in de Semana Santa. En aangezien Latijns Amerika super katholiek is, wordt dat hier zeer intens gevierd. Het ziekenhuis werkt dus woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag op de minimale bezetting! Niemand van de internos, residentes of artsen komt werken, behalve die enkelingen die pech hebben met hun wachtregeling... Het blijft dus beperkt bij een werkweek van twee dagen, imagínate! Volgende week ga ik voor één weekje naar de consultorios, Evelien naar hemato-onco en Annelies naar medicina interna. Vorige week bracht ook nog een immense verrassing met zich mee, waardoor de plannen die we totnogtoe gemaakt hadden eigenlijk volledig veranderden. Joke had namelijk het fantastische nieuws dat ze haar vakantie in het St Lucas en St Jan zo had kunnen regelen dat ze twee weken aansluitend vakantie had, en zou afkomen naar Asuncion. Het was een grote verrassing want niemand van ons drie wist van iets, maar in elk geval verlangen we al naar die twee weken vakantie, waarin we met z´n vieren met de auto noord Argentinie gaan verkennen: zalig! Vorig weekend zijn we dan uiteindelijk ook in het schooltje van Paí Puku in de Chaco geraakt. Evelien kende er de directrice, Chris, die belgische is en al 35 jaar de school aan het opbouwen is tot wat ze nu is. Het manusje van alles, Ramón, kwam ons ophalen aan het ziekenhuis, en nam ons mee naar km156 van de ruta transChaco, waar de school staat. Het was aangenaam om eindelijk eens een school en gezondheidspost te zien die wel gestructureerd is en waar ze goed bezig zijn. De kinderen van heel de Chaco komen er 9 maand op internaat, en hebben er les, leren er hout bewerken, verzorgen de dieren, maken zelf hun brood etc. Echt fantastisch om te zien. De zaterdagmiddag keerden we terug naar Capiata. Die avond ging ik met mijn familie op bezoek bij de broer van mn papa en aten we een heerlijk asado (soort BBQ met véél vlees). Bij de terugtocht doorheen een lokale stortbui werden we nog eens geconfronteerd met het echt Paraguay, want op een half uur tijd stond in de helft van de straten het water 20cm hoog! Zondagmorgen dan was het palmzondag, en gingen Annelies en ik ´s morgensvroeg met onze familie naar de openluchtmis. Ik moest heel de voormiddag iedereen van mijn familie rondrijden met hun auto, ze wilden me eens testen zeker of ik effectief kon autorijden. Maar het was zeer leuk, en zeer speciaal: vooral veel zigzaggen tussen de gaten in de deels aarden straten :) Enorm veel volk in de mis en een sterke preek van de Spaanse sacerdote die de Paraguayanen wil wakkerschudden en motiveren. En vooral zeer veel devotie en blind geloof. Maar wat een fantastisch zicht als ze het schrijn ronddraagden. Jezus op z´n ezel, op de schouders van zo´n 10 man en iedereen die staat te wuiven met de rijkversierde gevlochten palmtakken ala hij passeerde. Ik beklaagde het me echt dat ik mn fototoestel niet bij had, maar ja, ´t is ook niet altijd respectvol om daar als toerist te gaan tussenlopen hé. Maar toch, zo´n zicht heb ik in belgie nog nooit gezien. En met het begin van de Semana Santa die zondag begon ook de week van de Chipa (maisgebakjes). En hoe kon ik die beter inzetten dan door zelf een overheerlijke Chipa Guazu te bereiden met mn papa. Resultaat: zeer goed geslaagd, want het was voor beiden de eerste keer. Naar het schijnt deden we wel alles in de omgekeerde volgorde maar ja. Alleen was het deze keer de maag van mijn mama die het niet goed kon verteren, zo bleek de zondagavond! Maar ja, ik droeg maar de helft van de verantwoordelijkheid hé :) Nu zijn we dus ondertussen woensdag, en zit onze werkweek in het ziekenhuis er dus al op. Annelies en ik hebben gisteren trouwens een nieuwe formule uitgeprobeerd: samen op wacht in het ziekenhuis. En het loonde, want we hadden nog nooit zoveel sociale contacten gehad in de voorbije drie weken samen, en de tijd vloog voorbij tussen de controles door. Dit vraagt naar meer.... misschien. Als laatste nieuwtje deze week hebben we de komst van de ouders van Evelien. Gisterenavond zijn ze in Asuncion aangekomen, en vanavond is er in de familie van Evelien...... asado als verwelkoming voor haar ouders! zalig! Evelien gaat nu deze week met haar ouders mee reizen en vrijdag gaan we dan met z´n drietjes mee op daguitstap. Maar Evelien zal jullie nog wel uitgebreid verhaal doen .... Volgende week word dan trouwens ook reeds de laatste week in onze families.... De tijd vliegt echt voorbij hier in het subtropische Paraguay Vele groetjes en tot de volgende
Op familiebezoek met Annelies en haar nieuwe familie
Hallo,
Ons gesprek in het ziekenhuis leverde hetvolgende op: we mogen PRATEN met de patiënten en met de familie; we mogen MEEVOLGEN met de artsen en de residenten; we krijgen onbeperkte toegang tot alle medische "dossiers"; we mogen ook de patiënten onbeperkt onderzoeken maar dan wel liefst in de namiddag (kwestie van de kinderen niet de hele voormiddag te stresseren maar wel mooi gespreid over heel de dag denk ik), en we kunnen gebruik maken van de up-to-date bibliotheek om onze kennis bij te schaven. Volgens mij moeten trouwens vooral een aantal zaken IN die bibliotheek eerder worden bijgeschaavd maar soit, dat is voor interpretatie vatbaar hé :) We hebben wel bekomen dat we officieel niet heel de tijd naar dat zaalwerk moeten kijken, maar dat we ook meer dan 1 week in de consultorios mogen meevolgen. Vanaf volgende week versreiden we ons dus ook over de consultorios en kunnen we ook wat meer de onderzoeken en diagnoses meevolgen en hopelijk meedoen. Gisterenavond moesten we hier trouwens neespelen in een misviering, samen met de communicanten. Echt leuk. We moesten 1 zinnetje zeggen maar heel de kapel lag plat van het lachen met de repliek van ëën van de communicantjes. We begrepen geen van de drie echt goed waarom... . Daarna moesten we ons kort voorstellen aan de kerkgemeenschap en zeggen waarom we hier zijn. Vandaag zijn we met de familie van Annelies op bezoek geweest bij haar opa in het dorp met de bevallige naam "Piribebuy" (uit te spreken als Pieriepebwie). Zalig vroeg opstaan, om 05u, en voor één keer zelf de haan van zn stok kunnen duwen ipv omgekeerd (rotbeest). Evelien kon gisteren met haar familie mee naar en bruiloft en zou dan vandaag normaalgezien achterkomen. Maar aangezien een trouwfeest nogal eens kan uitlopen zo bleek, en omdat ze afhankelijk is van haar familie om terug te komen, kon ik haar om 05.30u, pas thuis, nog net oppikken op weg naar Annelies:) We vertrokken met de collectivo rond 06u en anderhalf uur rechtstaan later kwamen we aan in het "muy tranquillo" dorpje "Pieriepebwie" Naast een verplicht bezoekje aan de laatste helft van de mis, verkenden we de rest van het dorpje. Daarna op het gemak wat pootjebaden in het normaal overvolle zwembad, hedentendage beter bekend als stroompje kouder water... maar twas zeer grappig. Bij terugkomst bij de opa werd nog op traditionele wijze een kip neergecatapulteerd en vakkundig gekeeld, alles nog vakkundiger gefilmd door Annelies en haar onafscheidelijke camera :) Na de Asado (BBQ) met wijn gemengd met een soort cocacola werd nog eventjes nagepraat, en rond 02u keerden we terug naar Capiata. Elk met een halve indigeste. Gelukkig kon ik bij thuiskomst alles rustig laten verteren met een groot stuk zelfgemaakt "Chipa Guazu".......(soort zwaar maisgebak met ei, kaas en melk). By the way, Guazu is Guaraní en betekent "groot". Echt luchtig gebakje dus, maar je leert het wel appreciëren :) De rest volgt. groetjes uit Capiata
Dag iedereen, Vandaag ben ik voor de tweede keer van wacht (guardia) op pediatrie. Uit mijn ervaring van vorige week weet ik al dat dit het uitgelezen moment wordt om eens wat uitgebreider ons verhaal te doen.... . Onze eerste twee werkweken zitten er ondertussen bijna op. Het wordt dus tijd om eens de gang van zaken uit de doeken te doen. Voorlopig wonen we nog bij onze families en staan we op samen met de zon en de rest van de familie rond 06u. Na een ontbijtje, in mijn geval een tas heet water met twee lepels melkpoeder, een lepel suiker en enkele lepels gemalen lijnzaad en sesamzaad, spreken we samen af rond 06.45u. Dan nemen we al zonder problemen de verschillende collectivos (overvolle, kleine afgedankte rammelbusjes) om naar het Centro Materno Infantil (CMI) te gaan. Rond 07.45u beginnen we daar wat mee te helpen. Op pediatrie zijn er 7 afdelingen: urgencias, medicina interna, neonato, lactantes, IZ, onco-hemato en heelkunde. We zijn momenteel gewoon elke week per dienst aan het veranderen, maar morgen hebben we een klein onderhoud met de verantwoordelijke om eens over onze taak te praten. We staan hier op gelijke voet met de paraguayaanse internos. Dat zijn de 7de jaars studenten. Zij hebben wel al hun dokterstitel en mogen de hele dag bloeddrukken en ademhalingsfrequenties meten. Het enigste vershil met hen is dat wij ook zelfs nauwelijks dat mogen doen!! Vandaar ons onderhoudje van morgen, hopelijk levert het iets op. We gaan voorstellen om wat meer de consultaties te mogen volgen ipv het zaalwerk. Wat een verschil met de voorgaande acht maanden in Belgie, waar je echt een manusje van alles bent :) Alhoewel het voorlopig nog steeds een kijkstage is, is het wel super interessant. De pathologie die we hier elke dag zien kom je in Belgie nooit tegen op 2 maand. Even een voorbeeldje. Deze week sta ik op medicina interna, en ik zal voor de geneeskundigen onder ons eens vlug de bedjes overlopen: 1 Dengue, 1 Fossa posterior tumor, 1 immense hydrocefalie met 65cm hoofdomtrek, 1 Henoch-Schönlein vasculitis, 2 vermoedlijke Coeliakies, 1 nefrologisch syndroom, 1 juveniele artritis type polyarticulair en als afsluiter een reeds 5 jaar verwaarloosde Tetralogie van Fallot die nu nog owv een gebrek aan modhygiene met een serieuze endocarditis zit. Je hoort het al, spectaculaire pathologie hebben ze hier wel. Dat compenseert voorlopig toch een beetje het gebrek aan praktische zaken. 1 maal per week hebben wij guardia tot 24u, maar er zijn geen bedden genoeg om te blijven slapen. Voorlopig lukt het wel nog altijd om ergens een leeg bedje te vinden. We zien wel verder. Die wachten zijn eigenlñijk supersaai, want je kan er evenveel gaan doen als overdag, zijnde zeer weinig! Maar we passen er nog wel een mouw aan om het interessanter te maken. De manier van werken is hier wel dikwijls schrijnend. Een aantal van de 3de jaars en dus tevens laatstejaars residenten pediatrie moeten op praktisch gebied nog zaken leren, die wij in Belgie toch al een aantal keer hebben kunnen oefenen, zoals pleurapuncties en intubaties. Niet dat wij het daarom momenteel al veel beter zouden kunnen, maar ik denk toch dat we na drie jaar specialisatie een pak verder zouden staan. Alhoewel het voor ons natuurlijk makkelijk becritiseren is he, met onze luxe ziekenhuizen in Belgie waar alles in overvloed aanwezig is... . Het ziekenhuis zelf heeft een volledig nieuwe modernere vleugel, maar deze wordt voorlopig nog slechts zeer beperkt gebruikt. We werken dus vooral nog in het oudere deel. Absoluut niet te vergelijken met een Belgisch ziekenhuis. Zo lsprong er laatst op de urgencias een kikkertje lustig in het rond, zat er een pad in de WC, en lopen de huiskatten zonder enig schaamtegevoel door het complex en het gebouw. Tegen 15uur keren we terug huiswaarts naar Capiata, de voorstad waar onze families wonen, en meestal kopen we onderweg nog vlug wat fruit tegen Annelies haar constipatieproblemen :) Bij de families zijn we nu ook bijna halverwege en het valt echt zeer goed mee. Leuk om s avonds te kunnen thuiskomen waar er direct tegen je gepraat wordt, waar het eten klaar staat, en waar er altijd wel iets te beleven valt. Ze doen echt hun best om mij de lokale keuken en gewoontes bij te brengen. Ook moet ik elke avond zeker anderhalf uur schaken tegen het jongste zoontje. En heel de familie zit dan mee te kijken. Het staat ondertussen waarschijnlijk 23-1 in mijn nadeel maar ik leer nog elke dag bij :) Voorlopig is het dus allemaal nog zeer leuk, maar het zal ook goed zijn dat we vanaf 15 april in San Lorenzo gaan wonen met ons drietjes, want veel tijd om eens op jezelf iets te doen is er momenteel wel niet. Maar ja, ons Spaans gaat er wel fel op vooruit..... Eigenlijk moeten we Dries, Jeroen en Jasmien wel dankbaar zijn, want zij hebben het voor ons natuurlijk wel ferm gemakkelijk gemaakt met de woning in San Lorenzo en de families. Ondertussen zijn we ook al wat aan het denken en geraken onze weekendjes al wat ingevuld. Zo konden jullie lezen over ons uitstapje naar het NP van Ybycui. Muy Linda!! En ook de knoop over de vakantie is doorgehakt: We gaan 2 weken naar Bolivie rond eind mei. Het kriebelt al ....
Jullie horen het dus al, we beginnen hier al goed onze draai te vinden. Toch ongeloofelijk he hoe vlug een mens zijn draai vindt in een andere samenleving, de tijd zal hier gaan vliegen, we merken het nu al :)
Aan iedereen een goede lente gewenst, zelf hopen we op wat frisser weer bij het begin van onze herfst..... Vele groetjes en tot de volgemde keer Nick
We zijn goed en wel opgevangen door onze families hier in Capiata. Onze annelies heeft er zelfs een echte loverboy bijgekregen. haar broer is weliswaar slechts dertien jaar, maar moeilijk gaat ook he. Nick wordt constant gevoederd door zijn familie. Na vijf maaltijden moest hij na het voetbal kijken met zijn padre nog een halve kip binnensteken.Maar aangezien de liefde van de man door de maag gaat heeft ook hij het dus uitstekend getroffen. Ik, evelien, zit in een familie met zeven kinderen, drie broers en vier zussen. De mensen zijn hier supervriendelijk en gastvrij, we kunnen zeker niet klagen. Sinds vannacht weet ik dat ook in Paraguay ernstige onweers mogelijk zijn. Volgens mij is de bliksem ergens ingeslagen want zo n kabaal heb ik nog nooit meegemaakt. Morgen gaan we op uitstap en maandag begint onze eerste werkdag, ik ben benieuwd wat dat zal geven. vamos a ver Hasta la proxima
Dag Iedereen, Eerst en vooral willen we jullie laten weten dat we na een lange en vermoeiende, maar daarom niet minder interessante omzwerving, goed zijn aangekomen bij Evelien en de anderen in San Lorenzo. De vlucht had trouwens nog een andere verassing in petto, we ruilden onze twee stinkende braziliaanse buurmannen in voor 2 chicas belgas, nl Juteke en ons aller Alexia. Na12 uur vliegen van Zurich naar Sao Paulo, konden we beginnen aan onze zitmarathon: 9uur wachten op de bus naar Asuncion. Maar het wachten was de moeite waard want op de bus kregen we een feestmaal bestaande uit rijst, yucca, brood en koude kip. We voelden ons direct in America Latina aangekomen. Hier in San Lorenzo is het extreem warm en vochtig, de aarde is mooi rood en de eerste watermeloen passeerde al de revue. We verblijven momenteel nog bij een tante van één van de dokters, echt een mooi huis, maar het is nog even afwachten of we hier effectief gaan blijven. Voorlopig kijken we de kat uit de boom en als morgen de andere belgen terug naar huis keren zullen we ons wel eens organiseren. Hierbij laten we het voorlopig, het echte avontuur zal maandag wel gaan beginnen als we voor het eerst naar de kliniek gaan. vele groetjes en zweetdruppels,
Voila, dit is het dan, nog enkele uurtjes en Annelies en ik vliegen ook naar Saõ Paulo. Na de vlucht Brussel-Zürich-Saõ Paulo wacht er ons nog een 16 uur durende busrit doorheen Brazilië richting Asunción. We laten wel iets van ons horen als we ter plaatse zijn aangekomen. Tot later Ondertussen hebben we ook van Evelien vernomen dat ze zeer goed is aangekomen in Asuncíón. Eventjes een persoonlijke inbreng:
hola mijn eerste berichtje vanuit paraguay zal een beetje een formeel dingske zijn om iedereen gerust te stellen dat ik goed aangekomen ben. Vlucht is goed verlopen en heb nergens problemen gehad. eventjes keken de stewardessen raar toen ik een vino tinto vroeg ( ben je al achttien jaar, vroegen ze me ) en heb een persoonlijke begeleiding gehad in sao paulo naar mijn volgende vlucht van een snelle braziliaan ;) Dries wachtte me op in asuncion, samen met de dochter van de vrouw waarvan ze hun verblijf huren kan alleen maar zeggen dat ze met hun gat in de boter gevallen zijn Bij aankomst een lekker paraguaans diner gekregen, maar het spaans fluitte rond mijn oren en omwille van de vermoeide vlucht heb ik me toen efkens teruggetrokken met mi amor Ik zit hier nu al twee en een half dagen. heb al enkele paraguaantjes ontmoet en veel spaans gehoord ( en nog meer niet verstaan ;) , gezwommen in een zwembad van triatlon liefhebbers , salsa geshaked met den dries, wandeling in de hitte gemaakt doorheen het groene landschap van paraguay ( geen steppe, integendeel, ben onder de indruk ervan ) en vanavond is er een verjaardagfeest waarop we uitgenodigd zijn en morgen een barbecue
Nog een weekje en ik begin met mijn stage, maar ik heb nog eventjes vakantie en ik denk niet dat ik me in die dagen ga vervelen... (Evelien)
Vanaf 11 maart starten wij met onze derde stageperiode: gynaecologie en pediatrie. We doen dit voor de verandering echter niet in België, maar wel in het onbekende en onbeminde ......... Paraguay!!!! We zullen werken in het Centro Materno Infantil in San Lorenzo, één van de wijken van Asunción, de hoofdstad van Paraguay. Het is een ziekenhuis van de Universidad Nacional de Asunción.
Paraguay? Asunción? eeuuuhhhhh???? Was dit uw eerste reactie? Geen nood, ook wij wisten niet goed wat we ervan moesten denken (en we zullen het pas echt weten na onze stage denk ik). Maar net dit was één van onze grootste motivaties om naar Paraguay te willen trekken. Het onbekende tegemoet zeg maar. Paraguay: weinig tot helemaal niet toeristisch. Een mooi stuk ongerept zuid-amerika, centraal gelegen, tussen Bolivië, Argentinië en Brazilië, en één van de armere landen van dit continent. Een bewogen geschiedenis van opeenvolgende dictaturen en weinig succesvolle oorlogen. Ooit een toevluchtsoord voor nazi's na de val van Duitsland in WO II. Het enige zuid-amerikaanse land waar de lokale indianentaal, het "Guaraní", een nog officiële status heeft! Maw, er zal zeker voldoende te beleven zijn om onze vier maanden ter plaatse te vullen.
Om het contact met het thuisfront niet volledig te verliezen, hebben wij met ons drieën besloten een kleine "blog" te starten. We zullen proberen om hier om beurten en op geregelde tijden een tekstje, verhaal of anekdote neer te pennen, om jullie zo een beeld te schetsen van onze ervaringen en belevenissen in zuid-amerika. Dit zal voor iedereen het gemakkelijkste zijn, en zo kunnen we ook niemand vergeten in onze mailinglist ;)
Als de techniek en onze handigheid het toelaten zullen we ook geregeld wat foto's plaatsen op onze website, onder het moto "enkele beelden zeggen meer dan ellenlange epistels". Als we jullie kunnen laten meegenieten in klank én beeld zullen we het zeker niet laten!!
Dus iedereen weze gewaarschuwd, deze blog zal vanaf maart 2007 barsten van de "Pura vida", de "gran siesta", de "pasión y alegría", de "tranquilidad", de...... , kortom: America Latina We zullen er echt alles aan doen om jullie warm te maken voor het zuid-amerikaanse gebeuren, en in het bijzonder voor Paraguay Jullie reacties zullen ons wel aantonen hoe goed we in deze opdracht slagen.....
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
