Dag iedereen, Vandaag ben ik voor de tweede keer van wacht (guardia) op pediatrie. Uit mijn ervaring van vorige week weet ik al dat dit het uitgelezen moment wordt om eens wat uitgebreider ons verhaal te doen.... . Onze eerste twee werkweken zitten er ondertussen bijna op. Het wordt dus tijd om eens de gang van zaken uit de doeken te doen. Voorlopig wonen we nog bij onze families en staan we op samen met de zon en de rest van de familie rond 06u. Na een ontbijtje, in mijn geval een tas heet water met twee lepels melkpoeder, een lepel suiker en enkele lepels gemalen lijnzaad en sesamzaad, spreken we samen af rond 06.45u. Dan nemen we al zonder problemen de verschillende collectivos (overvolle, kleine afgedankte rammelbusjes) om naar het Centro Materno Infantil (CMI) te gaan. Rond 07.45u beginnen we daar wat mee te helpen. Op pediatrie zijn er 7 afdelingen: urgencias, medicina interna, neonato, lactantes, IZ, onco-hemato en heelkunde. We zijn momenteel gewoon elke week per dienst aan het veranderen, maar morgen hebben we een klein onderhoud met de verantwoordelijke om eens over onze taak te praten. We staan hier op gelijke voet met de paraguayaanse internos. Dat zijn de 7de jaars studenten. Zij hebben wel al hun dokterstitel en mogen de hele dag bloeddrukken en ademhalingsfrequenties meten. Het enigste vershil met hen is dat wij ook zelfs nauwelijks dat mogen doen!! Vandaar ons onderhoudje van morgen, hopelijk levert het iets op. We gaan voorstellen om wat meer de consultaties te mogen volgen ipv het zaalwerk. Wat een verschil met de voorgaande acht maanden in Belgie, waar je echt een manusje van alles bent :) Alhoewel het voorlopig nog steeds een kijkstage is, is het wel super interessant. De pathologie die we hier elke dag zien kom je in Belgie nooit tegen op 2 maand. Even een voorbeeldje. Deze week sta ik op medicina interna, en ik zal voor de geneeskundigen onder ons eens vlug de bedjes overlopen: 1 Dengue, 1 Fossa posterior tumor, 1 immense hydrocefalie met 65cm hoofdomtrek, 1 Henoch-Schönlein vasculitis, 2 vermoedlijke Coeliakies, 1 nefrologisch syndroom, 1 juveniele artritis type polyarticulair en als afsluiter een reeds 5 jaar verwaarloosde Tetralogie van Fallot die nu nog owv een gebrek aan modhygiene met een serieuze endocarditis zit. Je hoort het al, spectaculaire pathologie hebben ze hier wel. Dat compenseert voorlopig toch een beetje het gebrek aan praktische zaken. 1 maal per week hebben wij guardia tot 24u, maar er zijn geen bedden genoeg om te blijven slapen. Voorlopig lukt het wel nog altijd om ergens een leeg bedje te vinden. We zien wel verder. Die wachten zijn eigenlñijk supersaai, want je kan er evenveel gaan doen als overdag, zijnde zeer weinig! Maar we passen er nog wel een mouw aan om het interessanter te maken. De manier van werken is hier wel dikwijls schrijnend. Een aantal van de 3de jaars en dus tevens laatstejaars residenten pediatrie moeten op praktisch gebied nog zaken leren, die wij in Belgie toch al een aantal keer hebben kunnen oefenen, zoals pleurapuncties en intubaties. Niet dat wij het daarom momenteel al veel beter zouden kunnen, maar ik denk toch dat we na drie jaar specialisatie een pak verder zouden staan. Alhoewel het voor ons natuurlijk makkelijk becritiseren is he, met onze luxe ziekenhuizen in Belgie waar alles in overvloed aanwezig is... . Het ziekenhuis zelf heeft een volledig nieuwe modernere vleugel, maar deze wordt voorlopig nog slechts zeer beperkt gebruikt. We werken dus vooral nog in het oudere deel. Absoluut niet te vergelijken met een Belgisch ziekenhuis. Zo lsprong er laatst op de urgencias een kikkertje lustig in het rond, zat er een pad in de WC, en lopen de huiskatten zonder enig schaamtegevoel door het complex en het gebouw. Tegen 15uur keren we terug huiswaarts naar Capiata, de voorstad waar onze families wonen, en meestal kopen we onderweg nog vlug wat fruit tegen Annelies haar constipatieproblemen :) Bij de families zijn we nu ook bijna halverwege en het valt echt zeer goed mee. Leuk om s avonds te kunnen thuiskomen waar er direct tegen je gepraat wordt, waar het eten klaar staat, en waar er altijd wel iets te beleven valt. Ze doen echt hun best om mij de lokale keuken en gewoontes bij te brengen. Ook moet ik elke avond zeker anderhalf uur schaken tegen het jongste zoontje. En heel de familie zit dan mee te kijken. Het staat ondertussen waarschijnlijk 23-1 in mijn nadeel maar ik leer nog elke dag bij :) Voorlopig is het dus allemaal nog zeer leuk, maar het zal ook goed zijn dat we vanaf 15 april in San Lorenzo gaan wonen met ons drietjes, want veel tijd om eens op jezelf iets te doen is er momenteel wel niet. Maar ja, ons Spaans gaat er wel fel op vooruit..... Eigenlijk moeten we Dries, Jeroen en Jasmien wel dankbaar zijn, want zij hebben het voor ons natuurlijk wel ferm gemakkelijk gemaakt met de woning in San Lorenzo en de families. Ondertussen zijn we ook al wat aan het denken en geraken onze weekendjes al wat ingevuld. Zo konden jullie lezen over ons uitstapje naar het NP van Ybycui. Muy Linda!! En ook de knoop over de vakantie is doorgehakt: We gaan 2 weken naar Bolivie rond eind mei. Het kriebelt al ....
Jullie horen het dus al, we beginnen hier al goed onze draai te vinden. Toch ongeloofelijk he hoe vlug een mens zijn draai vindt in een andere samenleving, de tijd zal hier gaan vliegen, we merken het nu al :)
Aan iedereen een goede lente gewenst, zelf hopen we op wat frisser weer bij het begin van onze herfst..... Vele groetjes en tot de volgemde keer Nick
