Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek. Heb je een vraagje ? Mail het me rechtstreeks en ik zorg in de kortste tijd voor antwoord.
vandendriessche.guy@telenet.be
De avonturen van 'De Izegemse Snor' Dit is een 'blog' van, over en voor alle 'moustachen' in Vlaanderen, Nederland en verre omstreken.
De laatste nieuwtjes staan steeds vanboven. Voor vroegere berichten moet je terugscrollen of het archief induiken. Er is ook een zoekprogramma ter uwer beschikking.
Je kunt er mijn persoonlijke, maar ook evenementen en avonturen van andere 'snorren', al dan niet in clubverband, meebeleven en nalezen.
SNORREND !
Wat bezielt een mens om een baard te dragen? Word je graag den fellen metten baerde genoemd? Terwijl je helemaal niet fel bent! De Middeleeuwse betekenis van fel is een heel andere dan de huidige. In het Frans noemt men zon woord een faux ami. Omdat je het woord kent, denk je dat het toen betekende wat het nu betekent. In het Middelnederlands is fel een heel naar woord, dat zoveel als boosaardig, trouweloos, verraderlijk betekent. Het is de naam waarmee de dieren die Reynaert haten, het over hun aartsvijand hebben. Den fellen metten roden baerde is een taboenaam. Vos durven ze niet te zeggen, uit vrees de magische krachten van de vos te activeren. Het Middelnederlands wemelt van de valse vrienden, maar onderschat ook het minder verre verleden niet. Een van de redenen waarom historische letterkunde zo belangrijk is: niet om in een woordenboek te leren opzoeken wat fel gedurende de Middeleeuwen betekende, maar om ons te realiseren dat de betekenis van een woord ondergeschikt is aan een historische situatie.
Haardracht en haarmagie in de Middeleeuwen: een andere wereld, niet te vergelijken met hoe wij nu met ons haar omspringen. Haar lag buitengewoon gevoelig en was onderhevig aan zeer strikte richtlijnen en wetten. Om te beginnen was men bang voor haar. Haar typeerde het dierlijke in de mens. Heel hoofse vrouwen epileerden zich, ja ook daar. Behaarde mensen waren ruw, letterlijk wel te verstaan, niet alleen figuurlijk zoals nu. Te veel haar was een uiterlijk teken van lichamelijke en geestelijke onreinheid. Soms gebeurt het wel eens dat een kind behaard over heel het lichaam geboren wordt. Niets aan de hand weten we nu. Valt er na een paar weken vanzelf af. Maar Middeleeuwse ouders schrokken zich dood. Het dragen van lang haar was een uiterlijk teken van onaangepastheid. Waanzinnigen dragen (in de literatuur) lang haar en een lange baard. Ook hun nagels zijn lang. Ze dragen geen kleren, maar bedekken hun naaktheid met dierenvellen en bladeren. Hun wapen is een knots. Zo iemand heette een wildeman. Menig laatmiddeleeuws dranklokaal had een wildeman als uithangbord. Enerzijds om de mensen te waarschuwen voor het wilde, onaangepaste gedrag dat men onder invloed kon vertonen. Wi willen van de kerels zingen. Si sijn van quader aert. Si willen de ruters dwingen. Si dragen enen langen baert. (Het Kerelslied). Anderzijds om de angst met gelach te camoufleren.
Te lang haar was een teken van ijdelheid en verwijfdheid. Alles wat van adel was - ik heb het nog altijd over de mannelijke kunne - droeg het haar doorgaans tot op de schouders. Kort haar was een teken van onderhorigheid. Geestelijken schoren zich de kruin. Misschien herinneren sommigen van u zich nog dat kleine rondje op het hoofd van de pastoor. In de Middeleeuwen was het andersom. Daar liet men nog een kransje haar staan, om te laten zien dat de kaalheid geen ouderdomsverschijnsel was, maar pure versterving. Het dragen van een baard was niet zo zeer een vrijwillige keuze als wel een teken van een bepaalde ouderdom of een religieuze status. Baarden (en snorren) verdienden op gezegende leeftijd groot respect.
Wanneer Flovent, de oudste zoon van koning Clovis, zijn leermeester, de hertog van Bourgondië, in diens slaap zijn baard afsnijdt, wordt hij daarvoor veroordeeld tot ballingschap, terwijl heel het hof zich uit solidariteit eveneens in de baard knipt.
Als Huon de Bordeaux onwetend Charlot, de zoon van Karel de Grote, doodt, die hem in een hinderlaag opwachtte, moet hij, om zich met de koning van Frankrijk te kunnen verzoenen, de volgende zelfmoordopdracht uitvoeren: naar Babylonië gaan, naar het hof van de emir, de eerste man die hij in het paleis tegenkomt doden, driemaal diens dochter kussen, hem beledigen, en zijn baard alsmede zijn hoektanden meenemen. Vergeleken met het bemachtigen van de baard is de rest kinderspel.
In Merlijn lezen we hoe koning Rioen een mantel draagt, versierd met de baarden (inclusief de huid!) van overwonnen tegenstanders. Als hij ook Arthurs baard opeist, komt het tot een strijd, die natuurlijk door Arthur gewonnen wordt.
In De Vier Heemskinderen dreigt Lodewijk, de zoon van Karel de Grote, de oude Aymijn, die niet onder de indruk is van het steenwerpen van de kroonprins, aan zijn baard te trekken, zodat zijn ogen scheef zullen wegdraaien. Dit dreigement is Aymijn te veel, en hij klaagt zijn nood bij Renout, met de dood van Lodewijk als gevolg.
Wanneer in Fergus de jonge held op zijn tocht naar het hof de aanval van de vier roofridders heeft afgeslagen, waarbij hij er twee doodde, hakt hij hen de hoofden af en bindt die met hun baard aan zijn zadel.
In de Keltische literatuur komen de nodige baarden voor. In de continentale literatuur veel minder. Bovengenoemde passage in Fergus is een grap om zowel Fergus als de Kelt, diens tegenstanders, een baard aan te meten. Ridders dragen immers geen baarden. Alleen zij die niet meer vechten dragen een baard. De Franse repertoria vermelden ook geen epitheton met de baard. Afbeeldingen van Arthurridders in handschriften tonen ons glad geschoren of kortbaardige ridders, wat een vrij zekere afspiegeling van de realiteit geweest zal zijn. Middeleeuwse ridders hadden het nog wel eens warm. Om maar niet te zeggen bloedheet. Warmtestuwing zouden we nu zeggen. Na afloop van de slag tussen de Vlaamse communes en het koninklijke Franse leger te Mons-en-Pevele (augustus, 1304), vond men aan weerszijden vele lichamen die geen uitwendige wonden vertoonden. Als doodsoorzaak wordt een combinatie van dorst, uitputting, verstikking (in de wapenrusting) en oververhitting opgegeven.
Een vechtende ridder met een (lange) baard is net zo absurd als een wielrenner in de Tour de France met een (lange) baard - die scheren zelfs hun benen. Toch komt er aan het slot van Ferguut tijdens het toernooi met als eerste prijs de mooie Galiene een ridder voor met een (lange) baard. Nadat Ferguut op de eerste dag Keye verslagen heeft en zich daarmee gewroken heeft voor de belediging tijdens zijn komst, naar het hof, steekt hij op de zevende dag Heerecke vanden paerde, dien ridder metten baerde. Erec, de Ridder met de Baard? In het 'Repertorium van Middelnederlandse (literaire) Eigennamen' staat bij de E van Erec (Herec, Heerecke dien ridder metten baerde). Ferguut is van oorsprong een Oost-Vlaamse tekst, geschreven in de taal van het Oudenaardse. Herec staat voor de Oudfranse vorm Erec (ontleend aan Chrétien de Troyes eerste Arthurroman Erec et Enide). Dien sevensten stac hi vanden paerde Heerecke, dien ridder metten liebaerde.
Liebaert is Vlaams voor leeuw, in Brabant zou lioen gebruikelijker zijn. Dat zou betekenen dat de schrijver Erec, de Ridder met de Leeuw, bedoelt. Vandaar de verwarring Liebaerde -> baerde.
Moraal van het verhaal: ridders dragen geen baard, ze scheren zich glad en rein!
Een kus van iemand zonder baard is als een ei zonder zout.
"A Kiss Without A Beard is Like an Egg Without Salt"
If this is not truly a proverb, it should be. Time was in our society a beard was a mark of status and distinction. It commanded respect, conveyed maturity and, like the lion's mane or the peacock's tail, was an unmistakable sign of masculine virility. Back in the heyday of facial hair in America - the period between our Civil War and Europe's Great one - whiskers were oiled, shaped and groomed into a vast array of styles, one of the few areas in the rigid codes of men's attire (particularly among the well-to-do) where a man's individuality was allowed to flourish.
In contrast, today's white collar males set themselves apart with their neck-wear. No American president since William Howard Taft has boasted even a modest tuft of hair on his upper lip while in office. It would be rare today to find a corporate type who would sport the noble beard of my Great-great grandfather Samuel Barker Jr. (shown at right), himself a successful businessman in the late 1800s.
Although the beard has made a modest comeback in the past decade, bearded men are still not the societal norm and for certain careers beards are discouraged, if not banned outright. UPS and the military, albeit for very different reasons, severely limit facial hair. Unless you are on duty in the special forces or a submariner, you cannot cultivate a beard in the US military, and UPS allows only a trim mustache.
The beard's mainstream decline in the 20th century came after a glorious century of facial hair fashion. For America's upwardly mobile and aristocratic classes, English fashion set the standard in the 1800s. Side whiskers such as though worn by my Gr-gr-great grandfather John Owen Stearns (shown at left in an engraving from the 1850s) dominated the 1st half of the 19th century. Other beard styles of this period included the "chin strap" worn without a mustache (think Captain Ahab) or the military style favored in Europe with luxurious, out swept side whiskers and cultivated mustache. This style was popularized by Union General Ambrose Burnsides, from whom we get "sideburns", and incorporated the mustache into the whiskers above a bare chin. My ancestor Henry Morse Olmsted (at right), still sports this style in the late 1890s, by which time it was somewhat outdated and the mustache was in ascendancy.
Another Gr-Great Grandfather of mine, William Nisbet Olmsted, left a photographic record of the dizzying variety of facial hair styles he wore from the late 1850s to mid 1890s. Like his uncle Henry M Olmsted, he also wore whiskers in the Burnside style, but he started out as a young man with a down turned mustache. After his month of service with the 7th New York Regiment, during which they saved the Capitol while stealing the stationery, he grew the full beard and mustache without side whiskers shown at left. The beard alone in this style would have stretched the width limits of a broad goatee. The American Civil War launched the full beard into the gaslight of fashion, popularized by soldiers on campaign with limited opportunities for shaving, and grown to truly impressive lengths by the officer class. In the 1870s, William Olmsted grew a long handlebar mustache, but near the end of the decade he finally arrived at the style that was to be his crowning glory: a magnificent squared and forked beard, swept back in a broad brush with a long, tapered mustache. He wore this beard while living in San Fransisco in the late 1870s and for the next decade while in Elizabeth, New Jersey. Were he alive today with such a beard, he might well be a successful competitor on America's team in the World Beard and Mustache Championships. He might even blog about it.
My gr-great grandfathers were from a generation that was truly the acme of American facial hair fashion. Those in my mother's line are best documented in photographs, and all four of those gr-great grand sires appear in this post.
We have already met Samuel Barker Jr. His son Raymond married Alice May Martin, the daughter of the gentleman shown at left. John Thomas Martin was a Great Lakes sailor for more than two decades, rising from cabin boy to Captain. At one time he was master of the Schooner "Walrus", and his down curved mustache seems very much like the tusks of its namesake. Another beard style, the Imperial, makes an appearance on the face of Gr-great grandfather Dayton Ogden, shown at right in a photograph taken in the very early 1900s. The Imperial differs from the Van Dyke in that in incorporates the mustache into its pointed goatee. This style, closely cropped, is more common than other beards on today's chins, though genetics may play as much of a roll as the dictates of contemporary fashion. Anecdotal evidence and long observation (full disclosure: bearded men check each other out) suggest that white American males are capable of growing less hair on their cheeks than those of earlier generations.
The beard became a liability during WWI, when it apparently interfered with the proper fit of gas masks and was impossible to keep clean in the trenches. Only the French Poilu or "hairy one" went to war with a beard, and ever afterward the clipped military mustache became the single style of facial hair allowed in most branches of service in American and western European armies. Association with revolutionaries - whether anarchists from Eastern Europe or comrades Che and Fidel - brought the beard into further discredit, as did America's obsession at mid-century with all things hygienic. Hippies didn't help matters (nor, it must be said, does its prominence in the Middle East) and by the 1970s the beard became thoroughly counter cultural.
Which may explain why, with a single brief exception, I have not seen my upper lip since I turned 18. A few weeks without a razor, or 15 minutes with clippers before the bathroom mirror, is all it takes to transform from one style to another. And most fortuitously, I married a woman for whom "a kiss without a beard is like an egg without salt" holds as true today as one suspects it must have done in my Gr-great grandparents' time. Someone must have found these hirsute gentlemen attractive, or I would not be praising their magnificent whiskers today. Good on ya, foremothers!
more: (1/26/2007): Turn's out it's a proverb after all, but not originally from southwest Africa, where I heard it, but Dutch. "Een kus zonder baard is een ei zonder zout." The Germans have a similar proverb about saltless soup. Both were colonizers of Namibia, so the fact a Damara-speaking woman would say this today is not as far fetched as it seems.
Aan de bar kijkt een beurtgenoot me konstant aan. Waarop ik uiteindelijk vraag : "Waarom staart u de hele tijd naar mij ?" "Omdat u zo op mijn vrouw lijkt, uitgezonderd tot op de snor", antwoordde de man. "Maar sorry, ik heb toch helemaal geen snor" zeg ik. "Nee, u niet, maar mijn vrouw wel..!"
De bel gaat, Jantje doet open en er staat een man voor de deur met een snor. Jantje: "papa, er staat een man voor de deur met een snor." Vader: "Zeg maar dat ik er al een heb."
Man zit bij de kapper zorgerlijk naar zijn gestaag dunnerwordende haar te kijken en vraagt of daar niet iets aan te doen is. "Nou" zegt de kapper ,"volgens mij is er maar een goed middel en dat is de liefdesvocht van een vrouw, kijk maar naar mij." "Maar....maar..U bent nog kaler dan ik !" Waarop de kapper zegt: "Maar je moet toegeven dat ik een fantastisch mooie snor heb."
Collega-snor Paul Berlamont uit Izegem kondigt de herlancering van zijn solexclub aan. Op 21 april zijn 8 Finnen met hun 'SOLIZ' (alias de alom bekende solex-snorfiets) gestart vanuit de fabriek in Courrières (Frankrijk) voor een rally tot in Finland !
Ze lassen uiteraard hier en daar een 'stop' in en de eerste was gisteren zaterdag in Izegem, thuisbasis van de VDS Concepts (dat is de verdeler van solex-brommers voor België en Luxemburg).
De acht Finnen zijn ook nog eens vergezeld van twee 'bezemwagens' en een van die camionettes is ook ingericht als een sauna. Hun verblijf is geregeld bij Ronald Vandommele (De Bolhoed), ze kunnen een hapje gaan eten in de Royal en ze verzorgden zelfs een optreden in cafe Lagaar. De Izegemnaars die willen mogen zelfs plaatsnemen in de sauna.
Binnenkort wordt dus ook de Izegemse Solexclub weer nieuw leven ingeblazen. Maar daarover later meer...
Muis er tussenuit met je familie: "Snor" wijst de weg in de Oude Landen op zaterdag 21 april
Mart Pauwels - 15 maart 2007
Moeten we de Oude Landen nog aan jullie voorstellen? Een mooi kronkelende Oudelandse Beek, grillig gevormde rietkragen, bloemrijke graslanden en wilgenbosjes vormen de natuurlijke ingrediënten. De Oude Landen is als stedelijk natuurgebied één van de belangrijkste groene kernen in de Antwerpse stadsrand.
Snor, de bosmuis
Zon tien jaar geleden werd 'Snor' boven de doopvont gehouden om, in Natuur.ruimte, aan de kinderen de nodige natuurweetjes te vertellen. Om zijn tiende verjaardag te vieren, geeft 'Snor' een groot feest. Samen met onze familie en vrienden gaan we op ontdekkingstocht in de Oude Landen.
'Snor' gidst jullie door zijn woongebied en laat je onderweg avontuurlijke opdrachten uitvoeren en leerrijke spelletjes doen. Je krijgt een Snortasje mee met een kaart van de uitgestippelde route, opdrachtkaarten en veldmateriaal. De opdrachten zijn bedoeld voor kinderen, maar iedereen doet mee. Bovendien kunnen de volwassenen hun grijze cellen activeren door deel te nemen aan de fotozoektocht. Wandelend over het snorpad zet je 10 fotos, genomen langs dit traject, in de juiste volgorde. Zo vind je met de laatste 4 cijfers de cijfercode die nodig is om de schatkist te openen. Deze zal staan in de onthaaltent. We vergeten zeker de kinderen niet. Zij krijgen een verrassing van Snor.
Doorlopend tussen 13 u en 15.30 u kan je deelnemen aan een begeleide wandeling door het oostelijk gedeelte. Een natuurgids toont je de mooiste plekjes, waar de nachtegaal en vele andere vogels het stadsgeraas even naar de achtergrond weten te verdringen. Tijdens deze wandeling brengen we ook een bezoek aan de plaatselijke imker.
Natuurpunt Antwerpen Noord draagt al meer dan 30 jaar zorg voor dit boeiende en prachtige natuurgebied. De Oude Landen zijn beslist een verkenning waard!
Praktisch
Snorhappening: zaterdag 21 april tussen 13 u en 18 u.
13 u: 'Snor' opent zijn muizenhol.
Je kan kiezen uit:
Snorwandeling
Fotozoektocht
Geleide wandeling
Doorlopend tussen 13 u en 18 u poldercafé.
Trefpunt: alle wandelingen vertrekken aan de onthaaltent, aan kasteel Veltwijck (districtshuis Ekeren, Veltwijcklaan 27, Ekeren) en duren ongeveer 2 uur. Stevig schoeisel is gewenst.
Na 21 april kunnen de Snortasjes uitgeleend worden via het Natuur.huis. De fotozoektocht loopt nog tot eind september 2007 en kan opgehaald worden in het Natuur.huis, tijdens de werkdagen tussen 10 u en 17 u. Daar bevindt zich ook de schatkist.
Muis er tussenuit met je familie: "Snor" wijst de weg in de Oude Landen op zaterdag 21 april
Moeten we de 'Oude Landen' nog aan jullie voorstellen? Een mooi kronkelende Oudelandse Beek, grillig gevormde rietkragen, bloemrijke graslanden en wilgenbosjes vormen de natuurlijke ingrediënten. De Oude Landen is als stedelijk natuurgebied één van de belangrijkste groene kernen in de Antwerpse stadsrand.
Snor, de bosmuis
Zon tien jaar geleden werd Snor boven de doopvont gehouden om, in Natuur/ruimte, aan de kinderen de nodige natuurweetjes te vertellen. Om zijn tiende verjaardag te vieren, geeft Snor een groot feest. Samen met onze familie en vrienden gaan we op ontdekkingstocht in de Oude Landen.
Snor gidst jullie door zijn woongebied en laat je onderweg avontuurlijke opdrachten uitvoeren en leerrijke spelletjes doen. Je krijgt een Snortasje mee met een kaart van de uitgestippelde route, opdrachtkaarten en veldmateriaal. De opdrachten zijn bedoeld voor kinderen, maar iedereen doet mee. Bovendien kunnen de volwassenen hun grijze cellen activeren door deel te nemen aan de fotozoektocht. Wandelend over het snorpad zet je 10 fotos, genomen langs dit traject, in de juiste volgorde. Zo vind je met de laatste 4 cijfers de cijfercode die nodig is om de schatkist te openen. Deze zal staan in de onthaaltent. We vergeten zeker de kinderen niet. Zij krijgen een verrassing van Snor.
Doorlopend tussen 13 u en 15.30 u kan je deelnemen aan een begeleide wandeling door het oostelijk gedeelte. Een natuurgids toont je de mooiste plekjes, waar de nachtegaal en vele andere vogels het stadsgeraas even naar de achtergrond weten te verdringen. Tijdens deze wandeling brengen we ook een bezoek aan de plaatselijke imker.
Natuurpunt Antwerpen Noord draagt al meer dan 30 jaar zorg voor dit boeiende en prachtige natuurgebied. De Oude Landen zijn beslist een verkenning waard!
Praktisch
Snorhappening: zaterdag 21 april tussen 13 u en 18 u.
13 u: Snor opent zijn muizenhol.
Je kan kiezen uit:
Snorwandeling
Fotozoektocht
Geleide wandeling
Doorlopend tussen 13 u en 18 u poldercafé.
Trefpunt: alle wandelingen vertrekken aan de onthaaltent, aan kasteel Veltwijck (districtshuis Ekeren, Veltwijcklaan 27, Ekeren) en duren ongeveer 2 uur. Stevig schoeisel is gewenst.
Na 21 april kunnen de Snortasjes uitgeleend worden via het Natuur/huis. De fotozoektocht loopt nog tot eind september 2007 en kan opgehaald worden in het Natuur/huis, tijdens de werkdagen tussen 10 u en 17 u. Daar bevindt zich ook de schatkist.
Verleden week is er een afvaardiging van de Europese Snorrenclub Antwerpen op verkenning geweest naar de bronnen van de Schelde in Péronne-Gouy Le Câtelet.
Volgende plaatjes werden reeds genomen op de plaats waar de grote rode A op 2 juni aanstaande in de Schelde zal worden geworpen, met de bedoeling deze 'af te varen' tot aan Linkeroever in Antwerpen : 350 km !
Als er nog kandidaten mochten zijn die aan de dagtrip naar Gouy-Le Câtelet in Frankrijk willen deelnemen, die kunnen contact opnemen met Guy Vandendriessche op onderstaand mailadres.
Het gaat om het ludieke project om het logo van de Europese Snorrenclub Antwerpen (de rode A met zwarte snor...zie elders op het blog...) in de bronnen van de Schelde te werpen en deze dan op 24 juni terug op te vissen op Linkeroever.
Met enkele 'snorren' en sympatisanten uit het Izegemse en vanuit de kuststreek, verzamelen we op zaterdag 2 juni 2007 om 09.30u aan de overbrugging van de E17 in Deerlijk, alwaar de bus komende uit Antwerpen ons zal oppikken.
Deelnemen kost 40,-/persoon, over te schrijven op rek.nr.320-0063150-73 ... en er zijn nog enkele plaatsen vrij !
Afgelopen vrijdag heeft de voorzitter van de Snorrenclub Schoten Erik Kulla een hartaanval gehad. Enkele dagen heeft hij op intensive gelegen. Maar nu is hij aan de betere hand. Nog enkele testen moeten er gebeuren en dan mag hij eerstdaags terug naar huis.
De provider TISCALI eindigt zijn werkzaamheden in België. Daarom werd de webside van de Schotense Snorrenclub aangepast. We zijn nu te vinden op http://home.scarlet.be/snorren/
Gelieve uw favorieten van Internet Exploirer aan te passen.
Het e-mail adres van Tiscali werkt nog, maar men kan het nu best al aanpassen. Ons nieuw e-mail-adres wordt:
Het bestuur en de leden van de Europese Snorrenclub Antwerpen wensen Voorzitter Erik Kulla een goed herstel en vlug weer in de rangen van zijn Schotense Snorrenclub.
Als je de kat(ten) bij de melk zet... Oke, de foto van Atomic Kittens is bedoeld om het concept te promoten dat melk drinken goed is voor de kalk in je tanden en botten, maar eerlijk...
Ik ben Guy Vandendriessche, en gebruik soms ook wel de schuilnaam moustache.
Ik ben een man en woon in Izegem (België) en mijn beroep is Museum-medewerker.
Ik ben geboren op 04/06/1955 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ESA snorrenclub, belleman Stad Izegem, motorrijden,....
Andere hobby's :
www.bloggen.be/belleman
www.bloggen.be/motorrijder
www.bloggen.be/budoka
www.bloggen.be/stadsreuzen