Ergens vorig jaar las het baasje in een honden-tijdschrift iets over een vakantiehuisje (tegen een berg aan gebouwd) in de Vogezen helemaal gericht op honden, met een grote omheinde tuin, allemaal speeltjes en kussens en dekens en nog veel meer. Bovendien een mooie omgeving om te wandelen.
 
Dat leek ze wel wat. Het was wel een eindje rijden, maar als ze een week zouden gaan was de rit de moeite wel waard. Dus zo gezegd, zo gedaan. En vorige week was het dan eindelijk zo ver. De weersverwachting was niet al te rooskleurig, maar als je gaat wandelen hoeft het ook niet warm te zijn, als het maar droog is. Uiteraard moest er ook af en toe gestopt worden onderweg. De eerste stop was nou niet direkt kalmerend voor de zenuwen van Arcil. Een stuk of 60 motoren hielden daar ook een pauze, vrachtwagens reden af en aan, honden in andere auto's en ernaast, een opstijgend vliegtuig en ook nog een gillende sirene deden een behoorlijke aanslag op zijn incasseringsvermogen.
Hoe verder ze van huis af kwamen hoe verder de temperatuur zakte. Gelukkig bleef de temperatuurmeter bij 3, later zelfs nog bij 2, graden steken en daalde niet verder.

 Ze maakten al grapjes dat de regen ieder moment in sneeuw kon overgaan.
Bij aankomst boven, na een aardige klimpartij door een werkelijk schitterende omgeving, werden we begroet door 3 Berner Sennenhonden, Sofie en Zarah met dochter Inno, een pup van iets meer dan 4 maanden.

Op het begroetend geluid van de honden kwam de gastvrouw, Ellis, ons welkom heten. Benieuwd als we waren volgden we haar snel "huis Boris", genoemd naar een vorige hond, binnen. Na het toilet bezichtigd te hebben was de badkamer aan de beurt. Daar stond uitnodigend een raam (op ongeveer een meter hoogte) open, van waaruit je een prachtige uitkijk hebt over het onderliggende bos op de berg.
 
Dat vond Arcil kennelijk ook en zette 2 poten op de vensterbank. Voor we er erg in hadden trok hij zich op en wipte door het openstaande raam naar buiten. Wat de baasjes niet wisten, maar Ellis wel, is dat dat raam op zo'n 3 meter boven de grond zit. Zij keek dan ook zeer geschrokken naar buiten, samen met het baasje die toen ook zag hoe hoog het was.
 
Gelukkig zagen ze Arcil gewoon lopen daar beneden. Ondertussen was het vrouwtje naar buiten gelopen om Arcil weer binnen te krijgen en wist nog steeds niet van hoe hoog hij gevallen was. Toen dat doorgedrongen was kwamen de bibbers alsnog. Nadat Arcil binnen was gehaald en dat geconstateerd was dat hij niets aan zijn val had overgehouden werd de rondleiding voortgezet. Het tegen een berg aangebouwde huisje wordt via 3 trappetjes verdeeld in open verdiepingen.

Arcil had nog nooit trappen gelopen en was in het eerst dan ook zeer voorzichtig, maar dat heeft niet lang geduurd. Tegen dat ze weggingen nam hij de trappen met een aantal treden tegelijk en zo af en toe leek het erop of hij ook de treden maar oversloeg in zijn haast om ergens snel te komen.

Ellis en partner René bereiden en serveren op verzoek ook een diner in het huisje. Om de eerste avond niet gelijk te hoeven koken hebben de baasjes daar dankbaar gebruik van gemaakt. Na genoten te hebben van een heerlijk klaargemaakte eend, een kaasplateau met diverse kazen (allemaal even lekker) en als toetje een overheerlijke chocolade-crème brûlée (het was maar goed dat er de volgende dag gewandeld ging worden) was het bedtijd. Voor Arcil werd het de bench met gesloten deurtje, wat geen enkel probleem gaf. Waarschijnlijk omdat die in de slaapkamer bij de baasjes stond, zodat hij die goed in de gaten kon houden.

Wordt vervolgd