Zaterdagmorgen, vroeg op. Normaal gesproken hadden we om 9.00 uur op de
puppycursus moeten zijn, dus vroeg opstaan mocht geen enkel probleem
zijn. We wilden bijtijds naar het bos, zodat we de meute voor zouden
zijn. Dus keurig netjes zaten we om 9.15 uur in de auto en waren om
10.00 uur in het bos. Het was wat bewolkt of was het nevelig. Maar
dachten we, straks trekt het wel open en dan lopen we lekker in het
zonnetje. Helaas dat gebeurde niet, maar het was wel heerlijk om te
lopen en nog lekker rustig. We konden nu mooi zien dat Arcil ons in de
gaten hield, waarschijnlijk omdat er niet veel andere honden waren om
hem af te leiden. De keren dat hij met andere honden speelde luisterde
hij goed als we weer door wilden lopen. Ook hebben we weer geprobeerd
Arcil het water in te krijgen. Hij gaat iedere keer een stukje verder.
Maar de eenden hoeven nog niet bang te zijn.
Het
laatste stuk van de wandeling is een zandvlakte met een aantal mooie
bomen. Daar was een hele groep amateur-fotografen foto's aan het maken.
Eén van hen probeerde Arcil naar zich toe te lokken, want die wilde wel
eens wat anders dan bomen fotgraferen. Uiteindelijk was Arcil zo
nieuwsgierig dat hij stil bleef staan in plaats van een oorlogsdans
rond de fotograaf te maken. Vroeg één van de anderen; "Is het gelukt?"
Antwoord van de man; "Als het fototoestel aan was geweest, dan was het
een mooie foto geworden?" We zijn nog maar even blijven staan, zo heeft
hij toch nog een paar plaatjes kunnen schieten.
Vrijdag was het prachtig weer. 's Morgens heeft het baasje het gras
gemaaid en de gaten, die Arcil had gegraven, dichtgemaakt. Arcil mocht
aan een lijn, aan een pin in de grond, in de tuin. Zo kon hij het baasje
niet in de weg lopen en gelijk was het een goede oefening voor de
vakantie. Want de tuin die bij het huisje hoort, zal waarschijnlijk
niet afgeschut zijn. Het is wel even wennen, maar al snel kende hij de
grenzen van het gebied. Toen het baasje klaar was, mocht hij weer
lekker los. 's Middags zijn we weer naar Mariënwaerdt geweest. Daar was
het heerlijk rustig en lekker warm. Zo warm dat Arcil met de bal die hij net gehaald had
af en toe neerplofte op de plek waar hij hem gevonden had. Toen het vrouwtje even op een boomstam zat (het baasje en Arcil waren
een bal aan het zoeken) hoorde ze wat ritselen, maar ze zag niets. Even
later weer wat geritsel, weer kijken en ja hoor, daar zat een pad vlak
voor haar voeten. Voordat Arcil de pad in het vizier zou krijgen, is ze
maar naar het baasje en Arcil toegelopen. Arcil had inmiddels kilometers hard gelopen en was aan het hijgen als
een postpeerd, zoals het vrouwtjes moeder vroeger zei. Om hem af te
laten koelen zijn ze naar de waterkant gelopen om te proberen Arcil in
het water te lokken.
Gisteren zijn we begonnen met een nieuwe cursus( B.E.G.beginnende
elementaire gehoorzaamheid) bij een andere hondenschool. Wij zijn
ingedeeld om 20.30 uur. Voor de eerste keer was gevraagd wat vroeger te
komen. Omdat we ook niet precies wisten hoe druk het verkeer zou zijn,
zijn we om 19.45 gaan rijden. het gevolg was dat we al om 20.05 op de
plaats van bestemming waren. Daar begon het gelijk al goed, want Arcil
was de auto al uit en rende de vrijheid tegemoet voor we hem vast
hadden om de riem om te doen. Gelukkig liet hij zich redelijk snel door
een beloning paaien. Toen begon de tocht naar het oefenterrein. Het
aanwezige publiek kon gelijk constateren dat hier heel veel te leren
viel. Arcil wilde alle kanten op, behalve de goede. Uiteindelijk zijn
we aan de rand van het veld beland waar heel veel honden en hondjes aan
het oefenen waren. Dat had uiteraard ook weer de nodige
aantrekkingskracht. Toen de les begon bleek de groep te bestaan uit een
beagle, 2 herders en Arcil. Een aangemelde border-collie was niet op
komen dagen. De eerste oefening was 'aandacht vragen'. Dat is een
probleem, Arcil is overal mee bezig. Je krijgt wel aandacht, maar zodra
het brokje waar hij mee gelokt wordt er in zit, is de aandacht weer
elders. Het commando 'ZIT' lukt meestal wel, maar als er veel
afleiding is wordt dat ook al moeilijker. "AF" gaat eigenlijk altijd
goed (wel een beloning bij nodig). 'Lopen zonder trekken' lukt goed
als er een beloning voor z'n neus hangt. En tot slot voor we het hek
uit gingen de hond laten wachten tot de baas er er eerst door is. Dat
gaf geen enkel probleem omdat Arcil het veel te druk had met te ruiken
welke honden er allemaal voor hem voor het hek hadden moeten wachten.
Maar het commando "WACHT" wordt thuis al met veel succes gebruikt. Ook
buitenshuis, als er een auto passeert, wil het nog wel eens lukken. Vandaag hebben we in ieder geval alweer hard geoefend op lopen zonder trekken. Maar ook daar blijft afleiding een groot probleem
Vanmorgen, toen het vrouwtje beneden kwam, was het baasje naar de
Franse radio aan het luisteren. Maar het kan net zo goed zijn dat het de
Belgische radio was en niet de Franse. Het vrouwtje verstaat er niet zoveel
van, maar "il pleut' begreep ze wel. Hier pleut het in ieder geval de
hele week al. In Belgie is het ook niet best en in Frankrijk lijkt het van alles wat te zijn. Met
de dagelijkse wandelingen is het een paar keer gelukt tussen de buien
door te lopen, maar de meeste keren kwamen we toch met een nat pak
thuis. Het werden dan ook snelloopwandelingen. Van oefenen met lopen
zonder trekken is deze week niet veel terecht gekomen. De eerste
pad is ook al weer gesignaleerd. Gelukkig had Arcil hem nog niet in de
gaten. Vorig jaar is Arcil behoorlijk ziek geweest van een gevecht met
een pad. De baasjes weten niet hoe ze Arcil en de padden gescheiden
moeten houden. Regelmatig trekken er padden door de tuin. Soms liggen
er een aantal kleintjes onder een stapel dakpannen of in een verloren
hoekje. Het is kennelijk goed toeven hier in de tuin. Arcil (z)onder
begeleiding in de tuin is (g)een optie. Het mooiste zou zijn als hij er
niet meer naar omkijkt. Maar zolang alles wat beweegt zijn aandacht
krijgt zal dat wel niet gebeuren. En de link "pad en ziek zijn" zal ook
wel niet gelegd zijn. Misschien de dierenarts maar eens bellen of er
preventief iets is.
Nou hoor, ik ben confuus, de kluts kwijt. Ik begrijp er niks meer van. Ben ik in de kamer aan het spelen, het vrouwtje is aan het rommelen en het baasje roept ineens "kun je even komen?". Ik vond wel dat ie het wat beleefd vroeg, maar misschien een nieuwe poging om me te laten luisteren. Dus ik wil naar het baasje toe, maar waar is ie nou? Gaat het vrouwtje ook nog weg, komt weer terug met een emmer met bladeren. Vraagt ze zomaar, "moet je de tuinslang al hebben?" Hee, daar is het baasje, op het dak. Hoe is die daar nou gekomen? Nee, niet door de garagedeur en ook niet door de tuindeur. Langs de muur ook niet volgens mij, toch maar eens krabben of er ergens een opening zit. Ik weet het niet meer, hoor. Af en toe ga ik maar even naar het vrouwtje. En dan maar weer eens naar het dak kijken en ook maar wat piepen, want het is nou wel mooi geweest.
Nou is het vrouwtje ook al daar boven. Ik ga er maar eens lekker bij liggen. Het zal allemaal wel goedkomen.Het is mooi weer, wel koud. Maar ze zeggen het de volgende week "bagger" wordt. Ik denk dat ze bedoelen dat het slecht weer wordt.
Het baasje is lid
van een wijngilde en heeft met 2 andere mensen een wijngaard
overgenomen van iemand die hem door ziekte niet meer kan onderhouden.
Vanmorgen zijn we daar naartoe geweest. Alles was al gesnoeid, maar nu
moesten er nog wat takken opgeruimd worden. Het vrouwtje en ik hebben,
zittend in het zonnetje, gekeken hoe het baasje aan het werk was. Ik
heb ook wel wat geholpen door wat takken kleiner te maken en stukjes
ervan vast weg te werken door ze op te eten. Dat vond het vrouwtje niet
zo'n goed idee en toen zijnwe een stukje gaan lopen.Waarom dat nou een wijngaard heet begrijp ik niet, want ik zie er
helemaal geen wijn. Het baasje zegt dat er druiven komen aan die kale
takken en daar gaan ze dan wijn van maken. Nou ik moet het nog zien.
Maar het baasje kan wel wijn maken en lekkere ook. Laatst heeft de baas
iemand wijn laten proeven die hij zelf had gemaakt van peren en bramen.
Ik sprong tegen die meneer op en toen ging er wat wijn over het glas en
dat heb ik gauw opgelikt en dat smaakte eigenlijk wel naar meer. Maar
ze zetten het glas snel wat verder op tafel. Die meneer is nu zelf ook
gaan wijn maken.
Net als gisteren was het heerlijk weer. Geen wind en een lekker zonnetje. Vanmorgen hebben we tijdens de wandeling kennis gemaakt met drent Timber. Het vrouwtje van Timber had ons zien aan komen lopen en Timber in de tuin gelaten. Door het hek heen hebben Arcil en Timber elkaar besnuffeld terwijl de twee vrouwtjes namen en leeftijden van de honden uitwisselden. Timber is inmiddels ruim tien jaar. We zullen Timber wel vaker gaan zien, want die zit vaak buiten in de tuin. Hij kan niet meer zo ver en veel lopen. Vanmiddag hebben we de grote wandeling (naar de molen) gemaakt, lekker op ons gemakje. Het enige jammere is dat Arcil niet los kan lopen, hoewel vandaag tot twee keer toe iemand gezegd heeft dat het in de boomgaard langs de weg naar de molen best wel kan. Helaas zat de eigenaar daar niet bij. 16 oktober 2008
18 maart 2009
Op de route ligt een huis waar rietdekkers aan het werk waren. Arcil vond dat wel interessant. Op de heenweg had hij dat dan ook uitgebreid staan bekijken. Toen we er op de terugweg weer langs liepen en Arcil weer stil bleef staan, riep één van de mannen naar beneden: "Ge hed een knaep hondje", met als vertaling er achteraan "een moi beessie" voor het geval dat het vrouwtje het niet had begrepen. De rest van de middag hebben ze in de tuin doorgebracht, Arcil met een kluif en het vrouwtje met een boek. Heerlijk in dat eerste zonnetje.
Het baasje was vrij, het zonnetje deed pogingen door te komen en er stond bijna geen wind. Dat was een mooie gelegenheid om eens te gaan kijken bij de Lek in Culemborg. Nog voor tienen waren we al op pad. Het was even zoeken, want er waren weer eens allerlei wegomleggingen. Het is een lekker gebied om met de hond te lopen. Zand, water en gras. Ook veel stenen, maar gelukkig is Arcil niet zo happig meer op stenen. Schelpen en hout hebben nu de voorkeur. Het luisteren ging ook vandaag weer prima. Op een gegeven ogenblik vlogen er een aantal ganzen over en Arcil als een speer er achter aan. Binnen no time was hij een heel eind weg. Maar op ons geroep draaide hij om en kwam met dezelfde noodgang weer terug. Het is een gebied om vaker te bezoeken. In theorie moeten we er met een minuut of twintig kunnen zijn. Zonder wegomleggingen dan.
Gisteravond werd gebeld dat de puppy-cursus niet doorging. Dus besloten we vanmorgen, omdat het mooi weer was, naar de Loonse en Drunense Duinen te gaan. Naarmate we zuidwestelijker kwamen werd het wel wat grijzer, maar de temperatuur was zo'n 13 graden. Heerlijk wandelweer zolang het maar droog blijft. Arcil begint, tegen dat we de weg naar het parkeerterrein oprijden al voorzichtig te kwispelen en als we dat daadwerkelijk doen is hij bijna niet meer te houden. Dan staat hij te dansen en te springen. Klein meisje tegen haar vader, naar Arcil wijzend; "Kijk eens papa, dat hondje kan dansen, papa kijk dan". De route begint bij een zandheuvel, waar we Arcil iets te vroeg hebben losgelaten, want hij was helemaal door het dolle heen door die vrijheid en rende alle kanten op behalve de goede. Na heel wat gedoe hadden we hem eindelijk in de goede richting en was het verder een voorbeeldig luisterend hondje. Als we hem, na verloop van tijd, riepen tijdens het spelen met andere honden, kwam hij braaf aangerend. Het leek wel poedeldag vandaag. We kwamen onder andere 2 hele kleine poedeltjes tegen, waarvan de baasjes bang waren dat die grote hond hun hondjes wat aan zou doen. Dus Arcil maar even aangelijnd en gewacht tot ze uit het zicht waren. Een eindje verderop zagen we een volgens het baasje "verwijfde poedel". Dat was een grote zwarte met de poten, lijf en kop getrimd en opgesmukt met blauwe versierselen, zoals blauwe strikjes om de oren. Het vrouwtje zag ook ergens dat 2 honden uit elkaar werden gehaald, op de vraag van het baasje waarom dat was, antwoordde het vrouwtje; "Dat is omdat ze bewegingen maken als zijnde gehuwd". Toevallig had het baasje gisteren verteld dat dit in militaire dienst zo genoemd werd, als er sprake was van ontucht.
Wat is vrouwtje trots op Arcil. Ze zijn al een tijdje heel druk bezig met oefenen met 'niet trekken aan de lijn'. Het kwartje lijkt te gaan vallen. Er moet nog wel voor beloond worden, maar het is al bijna genoeg dat het vrouwtje haar hand naar de jaszak doet. De mensen op straat moeten wel denken dat het vrouwtje erg lief is, want dan kijkt Arcil in een soort van aanbidding schuin omhoog en loopt al trippelend netjes mee. Maar de schooier weet natuurlijk waar de brokjes zitten. En als het te lang duurt voor de beloning komt, dan springt hij er maar vast naar. Dat is ook weer niet de bedoeling. Ondertussen houdt het vrouwtje hele kletsverhalen tegen Arcil. "Goed zo, nog even een klein stukje. Ja hoor, je kan het wel. Nee, niet zo trekken. Nog even, tot de brievenbus", enz. enz. Dat heeft het vrouwtje al heel wat meewarige blikken opgeleverd. Maar ook hele lieve lachjes. Als de beloning binnen is, dan vindt meneer dat hij wel weer z'n gang kan gaan en trekt weer dat het een lieve lust is. Maar hij komt wel vlugger als het vrouwtje "Volg(en)" zegt. (Als er tenminste niet iets veel boeiender in de buurt is.) Vandaag was het weer van dat vreselijk miezerige weer, maar ze hebben braaf alle keren geoefend tijdens het lopen. En vandaag zijn ze ook weer Belle, de New Foundlander tegengekomen. Dat is ook een pup (van een maand of drie), maar die is al groter dan Arcil. Die hebben even gesnuffeld en om elkaar heen gedraaid en gesprongen. Het springen kwam voornamelijk van Arcil. Maar zowel aan de honden als de vrouwtjes was het weer af te lezen. Ze waren allemaal lekker 'bebaggerd'. Maar toch heeft Arcil van de lente geproefd. Vooral de krokussen vindt hij erg lekker en dan voornamelijk de paarse.
Het is heel vies weer vandaag en dan gaat het vrouwtje van alles
verzinnen om mij bezig te houden. Want van lekker buiten lopen komt
niet veel. Vanmorgen hebben we nog wel een aardig stuk gelopen, maar
zelfs ik vind het nu te vies om een poot buiten te zetten. Niet meer
dan nodig in ieder geval. Als je dan weer binnenkomt word je stevig
afgedroogd. Dat is op zich wel een leuk spelletje, maar het vrouwtje
vindt dat minder leuk. Want dan probeer ik de handdoek uit haar handen
te trekken en daar gebruik ik alles bij wat ik maar kan verzinnen,
poten, bijten of ik gooi me op de grond. Vanmiddag gingen we in de
garage spelen met de tennisbal. Het vrouwtje gooide hem, via een
stuiterbal op de grond, tegen de garagedeur en dan ging ik erachteraan.
Een paar keer plukte ik hem zo uit de lucht. Dat wilde het vrouwtje wel
op een foto hebben. Dus ze gooide de bal en pakte dan gauw het
fototoestel, maar ik was haar iedere keer te vlug af. Uiteindelijk
hield ze, behalve foto's met een hele hoop garage en halve honden, deze
over. Hij is wel niet geweldig en de tennisbal moet je er ook bij
denken, maar het gaat om het idee en de pret. En dat hadden we.
Wat de baasjes vandaag weer voor me in petto hadden!!! Het leek allemaal leuk te worden, want zowel het baasje als het vrouwtje deed de jas aan. Meestal betekent dat, op de auto na dan, iets leuks. Maar ze reden naar een hele drukke plek. Daar tilde het baasje mij uit de auto en voor ik er erg in had, was het vrouwtje weg met de auto. Toen ging ik met het baasje een trap af en door net zo'n tunnel als op puppy-les, alleen was deze veel groter. We konden er makkelijk door en nog meer mensen. De wand was hier heel mooi beschilderd (graffiti, zei het baasje). Daarna moesten we een hele steile trap op, daar heeft het baasje me weer opgetild. Toen we boven kwamen liepen we naar een heel lang geel ding en gingen er in. Dat was best eng en ik moest er helemaal van bibberen. Eerst gingen we vlakbij een uitgang zitten, maar daar kwamen allemaal mensen langs en ik bleef maar bibberen. Dus gingen we toch maar een coupé in. Dat was wel een beetje leuk, want daar zaten allemaal mensen en die kon ik lekker besnuffelen toen we erlangs liepen. Eindelijk ging het baasje ergens zitten en heb ik me onder de stoel verstopt. Het baasje vindt het wel wat met mij op stap te zijn, want dan krijgt hij best wat aandacht van jonge meiden. Opeens ging er een fluit en ging dat ding rijden. Dat gaf een raar geluid en af en toe kwam en zo'n zelfde geel ding langs met een hoop herrie en dan moest ik weer bibberen.Gelukkig stopte hij na 10 minuten en gingen we er weer uit. Daar stonden we, zonder vrouwtje en zonder auto. Hoe moest dat nu? Zouden we terug gaan lopen? Maar nee hoor, we gingen naar de andere kant en daar stond weer zo'n ding. Gelukkig waren we snel weer terug, want ik vond het helemaal maar niks . Toen we weer uit dat ding waren bleven we op het perron staan. Dat bleek te zijn om op het vrouwtje te wachten, want die was er ineens ook. Maar nog gingen we niet weg van die enge dingen, want ze wilde weer eens foto's maken.
Toen we eindelijk weggingen en buiten het station waren, ging het vrouwtje wéér weg. Het baasje zegt dat ik tekeer ging alsof ik gekeeld werd. Later bleek dat ze de auto ging halen en het vrouwtje had me ook gehoord, want die zei later dat ik gilde als een mager speenvarken. Toen we dan in de auto zaten zeiden ze dat dit hele gedoe een oefening was geweest en dat er duidelijk nog veel geoefend moet worden. Want van de zomer moeten het baasje en ik met de trein naar ons vakantieadres en gaat het vrouwtje (met de spullen) met de auto. Want die is te klein om alles tegelijk in te vervoeren. Daar ben ik dan mooi klaar mee.
Gistermorgen was het zulk lekker weer dat het plan werd opgevat de voorgenomen tocht naar de vader en broer van het vrouwtje te maken. Die wonen vlak bij de zee. Ze hebben ook een hondje, Jacco. Die kon dan, samen met de broer (Henk) van het vrouwtje, mooi mee naar het strand. Gewoontegetrouw reden ze via de A9, om er bij het Rottepolderplein achter te komen, dat heel veel mensen er speciaal op uitgegaan waren om naar een neergestort vliegtuig te kijken. Helaas hadden ze daar niet aan gedacht, anders waren ze wel via een andere weg gereden. Uiteindelijk hebben ze dik anderhalf uur over 100 kilometer gedaan. En naarmate ze verder kwamen ging het weer over van een mager zonnetje naar wat gemiezer en regen.. Maar Arcil hield zich prima.
Aangekomen op de plek van bestemming kwam hen al een luidkeels geblaf tegemoet. Dan is Arcil ineens weer een heel klein hondje. Jacco was het er duidelijk niet mee eens dat er een andere hond zich op zijn territorium waagde. Hij bleef maar proberen Arcil weg te blaffen. Na een kopje koffie zijn we naar het strand vertrokken waar we ook met zusje Thea van het vrouwtje afgesproken hadden. En ondertussen miezerde het nog steeds. Maar het strand moesten en zouden ze zien. De begroeting van Arcil en Thea was er ėėn van oude maatjes.
Op deze foto's is het niet echt te zien , maar het was behoorlijk druk op het strand, met heel wat honden. Op het strand waren de rollen bij Arcil en Jacco omgedraaid. Arcil had zich kennelijk voorgrnomen Jacco terug te pakken en heeft hem flink achterna gezeten. De arme Jacco wist niet meer hoe te ontkomen aan een ontketende Arcil en probeerde baasje Henk zover te krijgen dat die hem optilde. Jacco is een heel klein hondje met een heel groot ego volgens zijn baasjes. Normaal gesproken vliegt Jacco achter alle honden aan, maakt niet uit hoe groot ze zijn. Maar nu was hij aan de beurt. Later waren ze hier en daar toch wel leuk met elkaar bezig en hebben ze samen een koekje uit het zand opgevist en gedeeld.
De flexlijn is kapot. Gisteravond ging het baasje nog even met Arcil
lopen. Na een kwartiertje ging de bel en stond het baasje gebogen over
Arcil voor de deur. Ongeveer 200 meter van huis was de lijn
kapotgegaan. De eerste gedachte was dat Arcil hem doorgebeten had, want
hij heeft er nogal een (t)handje van in de lijn/riem te bijten. Maar
het punt waar de lijn was kapotgegaan zat zodanig dat Arcil er
onmogelijk bij kon. Het zal wel komen door de kracht van het harde en vele trekken. Het gevolg was wel dat het baasje Arcil het stuk
terug heeft moeten dragen. Aan de halsband meenemen ging niet. (Over aan de voet volgen zullen we het maar helemaal niet hebben). Daar had
Arcil geen trek in en ging dus maar op de grond liggen. En dan is 200
meter een behoorlijk eind met zo'n 20 kilo in je armen. En vandaag
moest er dus weer "ouderwets" gewandeld worden, maar dat ging eigenlijk
boven verwachting. Alleen vanmiddag was er een klein probleempje. Dat
kwam door een jongen van een jaar of 9 die een voor hem te grote hond
uitliet. Hij kon de hond niet houden en werd meegetrokken toen die op
Arcil afkwam. Doordat ze aangelijnd liepen werd dat een grote wirwar
van riemen. Op een gegeven moment zaten het vrouwtje en de jongen zo
ongeveer als in een film aan elkaar geknoopt. Met wat kunstgrepen heeft
het vrouwtje de boel toch weer uit elkaar gekregen.
Gistermiddag zijn we eerst naar pa- en ma- baasje geweest, en daar
heeft Arcil weer een mooi speeltje gekregen. Arcil kent daar ook de weg
al. Vanuit de auto liep hij regelrecht op de voordeur af en heeft
ma-baasje eens flink begroet. Daarna zijn we naar de Loonse en Drunense
Duinen gegaan en dat was weer een groot feest. Het was prachtig weer
voor een wandeling. Als we het parkeerterrein oprijden wordt Arcil tegenwoordig al
wild en wil dan wel dwars door de ruiten heenspringen. We kwamen gelijk
al een klein, heel gehoorzaam hondje tegen. Als zijn baasje maar met
één vinger bewoog deed het hondje al wat het baasje wilde. En Arcil
stond daar als een indiaan uit een stripverhaal om heen te springen en
een regendans uit te voeren. Toen er een paar paarden aankwamen hebben
we Arcil maar weer even aangelijnd. Even verderop kwamen we een
hazewindhond tegen en wilde Arcil wel eens proberen of hij het daarvan
kon winnen. Na een minuut of vijf moest hij toch zijn meerdere erkennen
en met de tong uit de bek kwam hij uithijgen. Toen waren we pas aan het
begin van de wandeling. Het baasje had nog niet gezien dat Arcil zijn
pootje, af en toe, optilt bij het plassen en wou dat ook wel eens zien.
Maar daar had Arcil het kennelijk veel te druk voor en dus zou het
baasje dat deze wandeling niet meemaken. Na een tijdje rustig te hebben
gewandeld kwamen we de hazewindhond weer tegen en weer werd er een
wedstrijdje aangegaan. Arcil had nog steeds niet in de gaten dat hij
dat toch niet kan winnen. Hij kreeg zelfs supporters langs de kant die
hem aanmoedigden, maar ondertussen ontmoedigden door te zeggen dat hij
het toch niet kon winnen. Uiteindelijk kwam hij volledig uitgewoond bij
ons terug en zijn we maar heel rustig blijven staan, met Arcil aan de
lijn, tot hij uitgehijgd was. Op de zandvlakte heeft Arcil zichzelf
uitgenodigd voor een potje lummelen. Daar waren een aantal mensen met
een bal aan het overgooien en Arcil ging proberen de bal te vangen,
maar dat lukte toch niet. Maar goed ook, ant het was een nogal zware rugbybal.
Toen we bijna bij het beginpunt terug waren
kwamen we nog een herdershond tegen en dat werd ook nog een wild
spelletje. De herdershond liep bijna het baasje omver en we horen het
baasje van de herder nog lachend zeggen: "Ja, ze kijken nergens naar".
Toen we verder wilden lopen ging Arcil toch nog even de herdershond
achterna en toen we ons omdraaiden om hem terug te roepen, zagen we hoe
het baasje van de herder een prachtige salto over Arcil heen maakte.
Een beetje gegeneerd lachend schudde hij het zand van zich af.
Tsja, ze kijken nergens naar.
Tot
slot wilden we nog even wat gaan drinken in restaurant de Roestelberg
en gingen, voor het eerst met Arcil, naar binnen. Daar waren ze bezig
de boel om te bouwen voor een carnavalsfeest die avond. Daardoor was
het er er nogal lawaaierig en het was er ook erg warm. Buiten was het
nog steeds lekker weer, dus zijn we buiten maar wat gaan drinken.
16 oktober 2008
18 maart 2009
Arcil voor het eerst in een restaurant
Jacco
