De kamers worden verdeeld: jongens samen, meisjes samen, juffen samen.  Slaap lekker... euh, tussen jullie rommel...

Wij maken een PowerPoint! Binnenkort kunt u die bekijken via een speciaal daarvoor aangemaakt adres. Ga naar hotmail  http://mail.live.com/?rru=inbox en registreer je met dit adres dekleineprinsensprookjes@live.be. De leerlingen droppen daar hun afgewerkte verhalen. Als u de mailbox niet kunt openen gebruik dan deze sleutel: juffie123 
 Maar dat is voor binnenkort! Alvast iets om naar uit te kijken!

Als echte wetenschappers aan het werk. Plannen maken, plannen wijzigen, plannen uitvoeren en opnieuw wijzigen.
'Oh, kijk, die tjoepkes springen van de toetsenbord,' roept Heleen.
En binnen de korste keren regende het tjoepkes.
Als dat maar goed komt...

We maakten kennis met Antoin en Valentijn. We leerden dat we van mensen met een mentale handicap nog heel veel kunnen opsteken.

Dank u wel organisatoren, we hebben er van genoten!

Alle ongelukjes kun je niet op voorhand weten.

Ik was aan het rondlopen op straat, dat mag van papa en mama. Want ik ben al oud genoeg. Op het eind van de straat zag ik een meisje. Ze was helemaal alleen. Ze stak over zonder links of rechts te kijken, ik denk dat ze zelfmoord wou plegen.  Ik loop naar haar toe en terwijl ik aan het lopen ben roep ik : ‘STOP! DOE HET NIET!’

Ik ben net op tijd. Ik pak haar bij haar arm en houd haar tegen.

Ik vraag haar waarom ze dat doet. Na een hele tijd wachten begint ze te praten.

‘Ik ben Polleke en ik wil niet meer leven!’

‘Waarom niet?’

‘Omdat ik duivelshanden heb, ik doe alles verkeerd en laat alles mislukken.’

Ik stel haar gerust. Ik weet iets wat kan helpen. Ik kom zo terug. 

Ik loop naar huis en kom terug met een heel speciaal boek. Ik geef het haar en zeg dat het help als je er iets in schrijft.

Ik ben tevreden dat ik Polleke heb kunnen helpen. Ondertussen zie ik haar elke dag en wij zijn al beste vriendinnen geworden.

Ik had Polleke uitgenodigd om bij mij te komen spelen. Even later waren we op mijn kamer aan het spelen.

Toen we klaar waren gingen we knutselen. We maakten een teletijdsmachine met kapotte spullen of we dachten toch dat die kapot waren.

Toen we eindelijk klaar waren deden we elk om de beurt alsof we echt door de tijd reisden.

Nu was het mijn beurt en toen ik bezig was startte de teletijdsmachine echt! Voor ik het door had was ik al in het Oude Rome; Ik stapte uit en hoorde een luide knal.

BOEM

De machine was kapot, nu zit ik hier voor eeuwig vast!

Opeens kwamen er twee kinderen op mij afgelopen en ze stelden zich voor:

‘Ik ben Liesje en dit is mijn kleine broer Ian. Wie ben jij?

‘Ik ben Roosje en mijn reisvoertuig is kapot! Maar ik wil graag terug!’ zei ik.

‘Onze papa kan dit maken, maar je zal wel moeten betalen.’

‘Ik heb niet zoveel geld bij me.’

‘Hoeveel heb je?’

‘Honderd euro,’ zei ik.

‘Ik zal vragen of dat genoeg is. Kom maar mee.’

Even later.

‘Papa, hier is iemand wiens voertuig kapot is. Kun jij dat maken?’

‘ Dat hangt dat weet ik niet. Wat is er stuk?’

‘De motor, meneer, hoeveel gaat dit kosten?’

‘Ongeveer honderd euro,’ zei de papa.

Toen de teletijdsmachine gemaakt was, betaalde ik hem, startte ik de motor en vertrok. Toen ik terug thuis kwam was ik zo blij dat ik iedereen terug zag.

En we leefden nog lang en gelukkig!

Einde.

Hey, hallo! Ja jij daar, ben je er om me gek aan te staren, of om te luisteren?

Zo, je moet weten: ik had altijd pech tot op twee dagen geleden. Luister maar:

Ik vroeg aanmijn getatoeëerde mama: ‘Mag ik naar buiten, naar mijn vriendinnen?’

‘Ja, ntuurlijk, ga maar!’ zei mijn mama.

Het was een mooie dag, dus ging ik naar buiten op blote voeten.

Ja, dat heb ik weer.

Ik liep op een bloem waar een bij op zat. Ik zakte door mijn benen en schreeuwde van de pijn; Ik kon niet ophouden!

Mijn vriendinnen gingen mijn moeder halen. Ze kwam naar buiten en zei: ‘Oh, Lotje, dat heb jij weer!’

Ze bracht me naar binnen en belde de dokter. De dokter kwam en zei: ‘ Doe de volgende keer maar slippers aan, dan heb je minder pijn.’

Ik moest de hele dag binnen zitten. Daar zat ik nog steeds op blote voeten.

Ik ben echt in paniek.

Wat zeg ik ? Ik was hysterisch.

Wat als het niet meer goed komt?

Dat ik niet meer naar buiten kan?

Dat ik voor eeuwig in deze kamer zit en eeuwig in dit bed moet liggen?

Dat zie ik echt niet zitten!

Ik ga naar buiten, het kan me niets schelen of het pijn doet. Ik ga naar buiten!

Ik probeer recht te staan, maar het lukt niet.

Ik ben hysterisch.

Ik begin te gillen als een gek.

Echt ik kan me niet meer inhouden.

Mijn mama komt naar boven en zegt dat het wel over zal gaan.

Toch ga ik door met schreeuwen.

‘Luister,’ zei mijn mama. ‘We gaan straks naar een paard- en karwedstrijd met de buren. je kan de wandelstok va je vader meenemen.’

Dat zei ze met afschuw. Zij en mijn vader zijn gescheiden, weetje, en ze is nog steeds boos op hem.

‘Doe je gewaad maar om, dan vertrekken we met de buren en stop met dat schreeuwen!’

Ik doe mijn sandalen aan en ren naar beneden.

We gingen naar buiten en daar stonden de buren: moder Aghaka, vader Paul en hun zoon Miguel

‘Gaat die mee?’ vroeg ik aan mijn moeder.

‘Ja!’ zei ze blij.

‘Oh nee,’ fluisterde ik.

Miguel… rara naam hé.

Hij is zoooooooooooooooooo stom.

Hij komt naar mij en zei; ‘Ik heb een geheim dat niemand mag weten, behalve jij en ik.’

ja, hier komt het dacht ik.

‘Wil je mijn vriendinnetje zijn?’

‘Nee!,’ riep ik luid, ‘nooit van mijn leven!’

Zie je, ik heb altijd pecht.

‘Oké, kom je?’ vroeg hij.

We gaan naar een paard- en karwedstrijd,’ zei hij, ‘dus je bent niet boos?’

‘Nee hoor, alleen een beetje treurig.’

‘Oké dan, kom,’ zei ik.

In de koets probeerde hij de hele tijd zijn hand op mijn knie te leggen. Ik ontweek het elke keer. (Goed hé)

Hij probeerde me zelf te kussen!

Echt vies hoor. Het overkomt me nu altijd; Zeven keer heeft het geprobeerd en zeven keer heb ik hem kunnen ontwijken.

Ik heb het bevoel dat iemand ons achtervolgt, al heel dit eind in de koets.

Ik kijk rond.

Een paar oude huizen. We zijn in een verloren stad.

Ik vind het maar eng hoor.

ik kijk achter mij en ik zie een zwarte koets.

Wij nemen een bocht, zij nemen een bocht.

Ik voel me niet op mijn gemak.

Zeker niet met Miguel naast mij.

Ik kijk weer achter mij. De koets liet ons met rust, gelukkig!

Wij zijn bij de paard- en karwedstrijd. Miguel zit te zagen aan mijn oren of ik het wil aanmaken.

Ik zeg altijd ‘nee, stop nu!’

Maar hij doet voort.

We zitten op de eerste rji.

Het is heel spannend. Een nek-aan-nek-einde. en …. Wij hebben gewonnen.

Iedereen juicht van blijdschap.

Op het einde van de dag vraagt Miguel het nog eens : ‘Wil je het aanmaken?’ Nu veel serieuzer.

‘Oké dan maar,’ zei ik.

‘Echt?’

‘Anders ga ik nooit van je af zijn,’ antwoordde ik. ‘Je moet niet opkijken als het ik morgen uitmaak, want ik ben helemaal niet geïnteresseerd in jou en jouw soort.’

‘Oké,’ zei hij heel erg blij.

De volgende dag hebben we hele leuke dingen gedaan. Na alles heb ik het toch niet uitgemaakt. Eigenlijk vind ik hem wel leuk.

Nu heb ik nooit meer pech of ongeluk en mijn moeder is ook hertrouwd met Fabian (denk ik).

Ik noem heb toch Fabi, dus zijn naam moet ik niet echt kennen.

Heel soms noem ik hen zelfs papa, dan beginnen we allebei te blozen.

Zo grappig

Er was eens een man. Hij leefde in 1942 en hij was 41 jaar oud. Hij woonde in een krot in het midden van de door de Duitsers bezette stad. Hij keek naar tv en hij volgde de Lotto. Plotseling riep hij: ‘Gigageitenkaas, ik heb gewonnen!’

Hij liep naar buiten en riep het nog eens.

Eigenlijk ging het om niet veel geld, maar toch was hij blij. Het enige wat hij hoorde was het vliegen van Duitse oorlogsvliegtuigen.

Er kwamen twee jongens aangelopen. Het hadden gescheurde kleren en wanten aan. Voor hij iets kon vragen sleurden ze hem in een auto. Hij moest rijden.

‘Waarom moet ik mee?’

‘Luister,’zei de ene. We gaan naar een zee vol geheimen.’

‘Waarom?’‘Omdat er oorlog in de lucht hangt!’

‘Waarom hebben jullie mij nodig?’

‘U bent de luitenant van de V.S. . We hebben je nodig!’

‘Wat is dat?’

‘Dit is een dier uit het pimpelpaarse sprookje. He, we worden achtervolgd door een tank!!’

Ze konden hem gelukkig afschudden. Ze remden aan het strand.

Aan de zee van geheimen.

‘Wat moeten we hier?’ vraagt de man.

De jongen pakte een steen, een edelsteen.

‘Deze moet terug naar het bos dat in het midden van de zee ligt. Maar diegene die de steen in de krater gooit, gaat dood.’

Ze bouwden een vlot en voeren naar het bos. Ze werden overvallen door vossen en die stalen de steen.

‘Het spel is uit, ik geef het op,’ zeiden de jongens.

‘Nee! Dat doen we niet we zoeken die steen!’ riep de man.

Ze vonden de steen, bij de krater. Ze namen hem op en gooiden hem samen de krater in.

En ………………….

                                      Einde