Wij maken een PowerPoint! Binnenkort kunt u die bekijken via een speciaal daarvoor aangemaakt adres. Ga naar hotmail  http://mail.live.com/?rru=inbox en registreer je met dit adres dekleineprinsensprookjes@live.be. De leerlingen droppen daar hun afgewerkte verhalen. Als u de mailbox niet kunt openen gebruik dan deze sleutel: juffie123 
 Maar dat is voor binnenkort! Alvast iets om naar uit te kijken!

Als echte wetenschappers aan het werk. Plannen maken, plannen wijzigen, plannen uitvoeren en opnieuw wijzigen.
'Oh, kijk, die tjoepkes springen van de toetsenbord,' roept Heleen.
En binnen de korste keren regende het tjoepkes.
Als dat maar goed komt...

We maakten kennis met Antoin en Valentijn. We leerden dat we van mensen met een mentale handicap nog heel veel kunnen opsteken.

Dank u wel organisatoren, we hebben er van genoten!

Alle ongelukjes kun je niet op voorhand weten.

Ik was aan het rondlopen op straat, dat mag van papa en mama. Want ik ben al oud genoeg. Op het eind van de straat zag ik een meisje. Ze was helemaal alleen. Ze stak over zonder links of rechts te kijken, ik denk dat ze zelfmoord wou plegen.  Ik loop naar haar toe en terwijl ik aan het lopen ben roep ik : ‘STOP! DOE HET NIET!’

Ik ben net op tijd. Ik pak haar bij haar arm en houd haar tegen.

Ik vraag haar waarom ze dat doet. Na een hele tijd wachten begint ze te praten.

‘Ik ben Polleke en ik wil niet meer leven!’

‘Waarom niet?’

‘Omdat ik duivelshanden heb, ik doe alles verkeerd en laat alles mislukken.’

Ik stel haar gerust. Ik weet iets wat kan helpen. Ik kom zo terug. 

Ik loop naar huis en kom terug met een heel speciaal boek. Ik geef het haar en zeg dat het help als je er iets in schrijft.

Ik ben tevreden dat ik Polleke heb kunnen helpen. Ondertussen zie ik haar elke dag en wij zijn al beste vriendinnen geworden.

Ik had Polleke uitgenodigd om bij mij te komen spelen. Even later waren we op mijn kamer aan het spelen.

Toen we klaar waren gingen we knutselen. We maakten een teletijdsmachine met kapotte spullen of we dachten toch dat die kapot waren.

Toen we eindelijk klaar waren deden we elk om de beurt alsof we echt door de tijd reisden.

Nu was het mijn beurt en toen ik bezig was startte de teletijdsmachine echt! Voor ik het door had was ik al in het Oude Rome; Ik stapte uit en hoorde een luide knal.

BOEM

De machine was kapot, nu zit ik hier voor eeuwig vast!

Opeens kwamen er twee kinderen op mij afgelopen en ze stelden zich voor:

‘Ik ben Liesje en dit is mijn kleine broer Ian. Wie ben jij?

‘Ik ben Roosje en mijn reisvoertuig is kapot! Maar ik wil graag terug!’ zei ik.

‘Onze papa kan dit maken, maar je zal wel moeten betalen.’

‘Ik heb niet zoveel geld bij me.’

‘Hoeveel heb je?’

‘Honderd euro,’ zei ik.

‘Ik zal vragen of dat genoeg is. Kom maar mee.’

Even later.

‘Papa, hier is iemand wiens voertuig kapot is. Kun jij dat maken?’

‘ Dat hangt dat weet ik niet. Wat is er stuk?’

‘De motor, meneer, hoeveel gaat dit kosten?’

‘Ongeveer honderd euro,’ zei de papa.

Toen de teletijdsmachine gemaakt was, betaalde ik hem, startte ik de motor en vertrok. Toen ik terug thuis kwam was ik zo blij dat ik iedereen terug zag.

En we leefden nog lang en gelukkig!

Einde.

Hey, hallo! Ja jij daar, ben je er om me gek aan te staren, of om te luisteren?

Zo, je moet weten: ik had altijd pech tot op twee dagen geleden. Luister maar:

Ik vroeg aanmijn getatoeëerde mama: ‘Mag ik naar buiten, naar mijn vriendinnen?’

‘Ja, ntuurlijk, ga maar!’ zei mijn mama.

Het was een mooie dag, dus ging ik naar buiten op blote voeten.

Ja, dat heb ik weer.

Ik liep op een bloem waar een bij op zat. Ik zakte door mijn benen en schreeuwde van de pijn; Ik kon niet ophouden!

Mijn vriendinnen gingen mijn moeder halen. Ze kwam naar buiten en zei: ‘Oh, Lotje, dat heb jij weer!’

Ze bracht me naar binnen en belde de dokter. De dokter kwam en zei: ‘ Doe de volgende keer maar slippers aan, dan heb je minder pijn.’

Ik moest de hele dag binnen zitten. Daar zat ik nog steeds op blote voeten.

Ik ben echt in paniek.

Wat zeg ik ? Ik was hysterisch.

Wat als het niet meer goed komt?

Dat ik niet meer naar buiten kan?

Dat ik voor eeuwig in deze kamer zit en eeuwig in dit bed moet liggen?

Dat zie ik echt niet zitten!

Ik ga naar buiten, het kan me niets schelen of het pijn doet. Ik ga naar buiten!

Ik probeer recht te staan, maar het lukt niet.

Ik ben hysterisch.

Ik begin te gillen als een gek.

Echt ik kan me niet meer inhouden.

Mijn mama komt naar boven en zegt dat het wel over zal gaan.

Toch ga ik door met schreeuwen.

‘Luister,’ zei mijn mama. ‘We gaan straks naar een paard- en karwedstrijd met de buren. je kan de wandelstok va je vader meenemen.’

Dat zei ze met afschuw. Zij en mijn vader zijn gescheiden, weetje, en ze is nog steeds boos op hem.

‘Doe je gewaad maar om, dan vertrekken we met de buren en stop met dat schreeuwen!’

Ik doe mijn sandalen aan en ren naar beneden.

We gingen naar buiten en daar stonden de buren: moder Aghaka, vader Paul en hun zoon Miguel

‘Gaat die mee?’ vroeg ik aan mijn moeder.

‘Ja!’ zei ze blij.

‘Oh nee,’ fluisterde ik.

Miguel… rara naam hé.

Hij is zoooooooooooooooooo stom.

Hij komt naar mij en zei; ‘Ik heb een geheim dat niemand mag weten, behalve jij en ik.’

ja, hier komt het dacht ik.

‘Wil je mijn vriendinnetje zijn?’

‘Nee!,’ riep ik luid, ‘nooit van mijn leven!’

Zie je, ik heb altijd pecht.

‘Oké, kom je?’ vroeg hij.

We gaan naar een paard- en karwedstrijd,’ zei hij, ‘dus je bent niet boos?’

‘Nee hoor, alleen een beetje treurig.’

‘Oké dan, kom,’ zei ik.

In de koets probeerde hij de hele tijd zijn hand op mijn knie te leggen. Ik ontweek het elke keer. (Goed hé)

Hij probeerde me zelf te kussen!

Echt vies hoor. Het overkomt me nu altijd; Zeven keer heeft het geprobeerd en zeven keer heb ik hem kunnen ontwijken.

Ik heb het bevoel dat iemand ons achtervolgt, al heel dit eind in de koets.

Ik kijk rond.

Een paar oude huizen. We zijn in een verloren stad.

Ik vind het maar eng hoor.

ik kijk achter mij en ik zie een zwarte koets.

Wij nemen een bocht, zij nemen een bocht.

Ik voel me niet op mijn gemak.

Zeker niet met Miguel naast mij.

Ik kijk weer achter mij. De koets liet ons met rust, gelukkig!

Wij zijn bij de paard- en karwedstrijd. Miguel zit te zagen aan mijn oren of ik het wil aanmaken.

Ik zeg altijd ‘nee, stop nu!’

Maar hij doet voort.

We zitten op de eerste rji.

Het is heel spannend. Een nek-aan-nek-einde. en …. Wij hebben gewonnen.

Iedereen juicht van blijdschap.

Op het einde van de dag vraagt Miguel het nog eens : ‘Wil je het aanmaken?’ Nu veel serieuzer.

‘Oké dan maar,’ zei ik.

‘Echt?’

‘Anders ga ik nooit van je af zijn,’ antwoordde ik. ‘Je moet niet opkijken als het ik morgen uitmaak, want ik ben helemaal niet geïnteresseerd in jou en jouw soort.’

‘Oké,’ zei hij heel erg blij.

De volgende dag hebben we hele leuke dingen gedaan. Na alles heb ik het toch niet uitgemaakt. Eigenlijk vind ik hem wel leuk.

Nu heb ik nooit meer pech of ongeluk en mijn moeder is ook hertrouwd met Fabian (denk ik).

Ik noem heb toch Fabi, dus zijn naam moet ik niet echt kennen.

Heel soms noem ik hen zelfs papa, dan beginnen we allebei te blozen.

Zo grappig

Er was eens een man. Hij leefde in 1942 en hij was 41 jaar oud. Hij woonde in een krot in het midden van de door de Duitsers bezette stad. Hij keek naar tv en hij volgde de Lotto. Plotseling riep hij: ‘Gigageitenkaas, ik heb gewonnen!’

Hij liep naar buiten en riep het nog eens.

Eigenlijk ging het om niet veel geld, maar toch was hij blij. Het enige wat hij hoorde was het vliegen van Duitse oorlogsvliegtuigen.

Er kwamen twee jongens aangelopen. Het hadden gescheurde kleren en wanten aan. Voor hij iets kon vragen sleurden ze hem in een auto. Hij moest rijden.

‘Waarom moet ik mee?’

‘Luister,’zei de ene. We gaan naar een zee vol geheimen.’

‘Waarom?’‘Omdat er oorlog in de lucht hangt!’

‘Waarom hebben jullie mij nodig?’

‘U bent de luitenant van de V.S. . We hebben je nodig!’

‘Wat is dat?’

‘Dit is een dier uit het pimpelpaarse sprookje. He, we worden achtervolgd door een tank!!’

Ze konden hem gelukkig afschudden. Ze remden aan het strand.

Aan de zee van geheimen.

‘Wat moeten we hier?’ vraagt de man.

De jongen pakte een steen, een edelsteen.

‘Deze moet terug naar het bos dat in het midden van de zee ligt. Maar diegene die de steen in de krater gooit, gaat dood.’

Ze bouwden een vlot en voeren naar het bos. Ze werden overvallen door vossen en die stalen de steen.

‘Het spel is uit, ik geef het op,’ zeiden de jongens.

‘Nee! Dat doen we niet we zoeken die steen!’ riep de man.

Ze vonden de steen, bij de krater. Ze namen hem op en gooiden hem samen de krater in.

En ………………….

                                      Einde

Probleem

Ja, hoi, ik ben Polleke.

Ik woon waar ik wonen wil.

Nu is dat bij Zilvertand.Die vangt hij met onzichtbare netten.

Ik zit wel gevangen in een kooi en geraak er niet meer uit.‘Ik help je ontsnappen,’zegt ze.

Dus Irla, zo heet ze kwam met de sleutels af.

Ik was bevrijd. Nu nog ontsnappen.

We namen een heuvelachtig paadje en begonnen heel nerveus te vluchten. Als er eindelijk bomen in zicht zijn kwamen er wolven achter ons aan. met vlijmscherpe tanden.

We renden voor ons leven. Nog 100 meter voor we het bos bereiken. Stenen, kapot, alles ging aan mij voorbij. toen we eindelijk in het bos waren, viel ik. We doken onder een afgezaagde boom en wachtten.

De wolven vingen een andere prooi. Een konijn.

Dus zetten we onze weg voor. Toen waren we in de bewoonde wereld, bij mama, papa en mijn vrienden.

Bevrijd van Zilvertand, bevrijd uit de hel.

Dat heb ik weer!

Op een dag…was ik aan het dansen op mijn kamer.

Wat ben ik moe. Ik ga wat slapen.

Ik droomde over…

Op een dag liep ik door de straat.

Gewoon en rustig. Ik ging terug naar huis, want ik had er geen zin meer in. Ik wou nar huis gaan, maar alles verdween…

De voordeur was weg.

Het huis begon te verdwijnen.

Ik liep naar mijn buren.

Als snel merkte ik dat alles verdween.

Ik was bang, begon te huilen.

Ik stopte met huilen toen ik een zee zag.

De zee van geheimen.

Ik dacht: typisch dat heb ik weer!

Ik werd naar de zee toegetrokken en ik hoorde : ‘word wakker, word wakker, word wakker…’

Ik één keer sprong ik. Ik rende naar mijn mama.

Die zei: ‘ik wil een tatoeage.’

En voila, zij had een tatoeage .

Gek, dacht ik, de getatoeëerde mama.

Vanaf toen werden al onze dromen waar gemaakt!

Einde

Het avontuur van Marijke

Ik heb en mama, een getatoeëerde.

Een mama die altijd kwaad is. Gemeen.

Ik ging naar de hut van mijn oom Tom. Ik vroeg wat ik moest doen om mijn mama gelukkig te maken. Oom Tom zei dat ik onzichtbare netten moest vinden.

Ik lachte mezelf achterover.

Waar kan ik die netten halen?

Toen zei oom Tom dat ik naar die rare man moest gaan.

Ik zag nog altijd geen onzichtbare netten. Natuurlijk weet ik wel dat je die niet kan zien.  Maar zouden die wel bestaan?

Tenslotte moet ik die netten toch kunnen voelen.

Ik denk toch dat die mijn vastberadenheid beter zal zijn voor geheimen te bewaren. Wat is die netten maar een leugen was? Dan was ik voor niets naar die vreemde rare man gelopen om hulp te vragen.

Dit is misschien het enige waar ik mama blij mee kon maken. Papa wist altijd iets om haar te plezieren.

Moesten we maar terug in de Nieuwe tijd kunnen, dan kon ik mijn mama gelukkig maken. Maar ja…

Ik ging mee met die rare man.

We kwamen aan in een groot kasteel. In de verte hoorde ik Marietje. Kijk en daar loopt Bartje.

Hij wou met mij spelen.

We namen pijl en boog.

In de verte hoorde ik mijn mama en een ziekenwagen. Wacht ook een politiewagen.

Hier in de Nieuwe Tijd?

Die rare man kwam weer naar mij en zei dat mijn mama in de gevangenis. Dat hij onzichtbare touwen had.

Hoe kon ik dat nu weten?

Ik pak het vast en voel netten.

Ik ging terug naar de hut van oom Tom en toonde de netten. Hij stak een vuurtje aan onder een kookpot.

‘Ga een knuffel halen,’ zei oom Tom.

Ik ging naar huis en nam Boxy mee.

Hij verbrande de knuffel en de onzichtbare netten.

Er kwam een hart of tien uit.

Later ontplofte het hart en daar was papa, ik was dolgelukkig.

Mama kwam uit de pot. Zij was ook zeer blij en de volgende avond hielden we een familiefeest.

We leefden nog lang en gelukkig

Einde