Het Middelheimmuseum is één van de plaatsen in Antwerpen waar je zeker een bezoek aan moet brengen.
Een eerste vermelding van het domein vinden wij al terug in 1342. In de achttiende eeuw werd het kasteel omgebouwd in Louis XVI - stijl. In 1910 werd het domein in zijn geheel aangekocht door het Antwerps stadsbestuur en opengesteld voor het publiek. In 1950 huldigde toenmalig burgemeester, Lode Craeybeckx het domein in als openluchtmuseum. In 1971 bouwde men het Braempaviljoen als overdekt museum.
In 2000 tenslotte werd het gebied met 7 ha uitgebreid tot een 27 ha groot terrein.
Wij komen langs de grote ingangspoort binnen en botsen al dadelijk op een eerste kunstwerk. Een beetje verder passeren wij een kromgebogen zeilbootje dat net boven water hangt. Bij het verder stappen, wandel je van het ene mooie beeld (Despeau, Renoir) naar het andere: echt een aanrader!
Her en der verspreid in het groene gras vind ik mooie en andere beelden terug. Ieder zijn smaak natuurlijk... Een heel bijzondere ijzeren vogel (Friedrich Werthmann), een indrukwekkend liggend naakt (Wieland Forster) dat in de zon ligt te blinken, beelden van Manzu, Mascherini, de hond van Stadler, een vreemde reuzenbol: probeer vooral te genieten van de kunstwerken die je mooi vindt.
Een jong meisje (Giacomo Manzu) wacht ons op terwijl iets verder de droefheid afstraalt van een duo. Enigszins verbaasd kijk ik naar een zuil waarop een zwevende man steun zoekt op een wat apocalyptische vogel. Onderaan heeft een auto zich op onreglementaire wijze geparkeerd tegen de massieve zuil.
Dan duikt het Braempaviljoen op (in 1971 aangelegd door de bekende architect Renaat Braem als overdekt museum, maar reeds twee jaar gesloten in 2013). Binnen bevinden zich heel wat houten kunstwerken, maar die zijn enkel door de ruiten te bekijken.
Van het Braempaviljoen wandelen wij willekeurig door het park en wij botsen al dadelijk op een mooie torso, afkomstig van de Belgische kunstenaar, Georges Minne. Iets verder een beeldengroep van Pablo Serrano, een zittende dame (Krop), nog een zittende dame, een vrouw met kind (Mari Andriesen), alweer een zittend naakt (Georges Grard) en 3 dames naast mekaar. Deze kunstwerken staan verspreid op een grote grasvlakte waar het in de zomer zalig is om te vertoeven.
Via enkele moderne beelden, o.a. van Pablo Gargallo, komen wij aan een bisschop (Giacomo Manzu), om te belanden bij een reeks klassieke beelden (denkende vrouw), een liggend naakt van Aristide Maillol, een prachtig mannelijk naakt van de wereldberoemde Auguste Rodin tot bij een schitterende boogschutter (E. A. Bourdelle). Heel mooie beelden en de moeite waard om even bij stil te staan.
Mooie beelden: soms modern( Henry Moore), soms klassiek (Rik Wouters), een buste ( Arthur Dupon), een man met een doorkijkopening in zijn borst, de constructie Bidon Bleu van Roman Signer (lijkt wel een super-schuif-af), een netwerk van draden die centraal vertrekken en verbonden worden met de bomen... Niet allemaal even begrijpbaar maar kunst.
Wij bevinden ons echt op het terrein van de experimentele kunstwerken: omgevallen huizen, een door stellingen omgeven fontein, een paviljoen met opgehangen, kleurrijke vormen en nog meer zaken waar je, je wel vragen bij kan stellen, tot wij aan een vreemdsoortige houten brug komen.
Tenslotte verlaten wij het Middelheimpark langs de brug van Ai Weiwei, beter gekend als 'The bridge with no name'(kunstwerk van 2012). Niet ten onrechte wordt de bezoeker verwittigd voor de moeilijke passage over die brug... Aan de buitenzijde vinden wij nog verschillende mooie beelden, o.m. van José Vermeersh en wij belanden uiteindelijk aan een opslagplaats waar talrijke sculpturen wachten op een restauratie of misschien wel een tweede leven. Prachtige werkstukken bevinden zich hier, een mooi einde van een interessant bezoek aan dit openluchtmuseum.
