Na enkele positieve berichten gelezen te hebben over deze chrono, afgereisd naar Hollange, vlak achter Bastogne. Er kon gestart worden tot 10h, waardoor de autorit van twee uur minder zwaar was in de ochtend. Met twee afstanden voor de chrono werd er gekozen voor de 65km met 1500hm. Toen de bike uit de koffer kwam, stond het kippenvel nog op de armen, maar na de eerste helling werd het al snel duidelijk dat het een dorstige dag werd. Met enkele zeer mooie en technischere stukjes loste de chrono zijn verwachtingen zeker in. Een keer door een rivier, een bosbouwpad afdalen, een technische klimmetje. Mooi bike-werk daar in Hollange! De laatste kilometer was de top of the bill, waar een singletrail al slingert naar beneden kwam. De race zelf verliep goed. Goed gedoseerd, maar toch volledig leeggereden na 3h05.
Op deze warme nazomerse dag moesten er 1250hm beklommen worden op een 70-tal km. Met het droge weer van de afgelopen weken in combinatie van deze afstand/hms werd het dus een zeer snelle race. Omdat Bouillon niet bij de deur ligt was de heenreis al op zaterdagavond gepland. De organisatie had de mogelijkheid tot camping voorzien, vlak naast de semois en het kasteel van onze godefroy. Super locatie dus!
Na een korte nacht nog snel Beny aangemoedigd voor, jawel de 160 km! Zonder opwarmen dan maar aan de start gaan staan voor de 70km, waar 312 gegadigden waren voor afgereisd. Na een half uurtje wedstrijd werd er een groepje gevormd van 15 rijders. Hiermee werd goed rond gereden. Na een 50km vielen de eerste af, waarna we nog met 4 overbleven tot de laatste bevoorrading. Door de keuze van camelbag kon ik vanaf hier uit alleen verder rijden en is de gas volledig open gedraaid. Vanaf hier was het nog een mooie inhaalrace, met uitzondering van de versluys-renner carabin, die nog voorbij kwam geraast na eerder lek te rijden. De laatste vijf km gingen heel hard en een overwachtte helling om te finishen deed dan ook zeer veel pijn aan de beentjes. Maar het resultaat maakte dat ruim goed. Totaal onverwacht reden er niet zo veel rijders meer voor me.
Sinds vorig jaar staat er met Herselt een nieuw aflossingscriterium van 2.5u voor teams op de kalender, georganiseerd door de vriendelijke Berggaaten.
De opkomst was zeer talrijk, met 93 teams aan de start de meest succesvolle aflossingswedstrijd van het seizoen. De locatie en de organisatie is dik in orde op en rond de watertoren van Herselt;
Dicht tegen het einde van het seizoen zijn verschillende ploegen gemotiveerd om er nog het beste van te maken. Verschillende broederstrijden stonden ten tonele, zoals voor onze ploeg de broers Verboven, en verder broers Cristael, broers De Vries, broers Van Vlasselaer.
Van onze ploeg verder ook Gerry die met Kris Willemsen een duo vormde;
Het was prachtig weer, met veel volk, drank, eten en ambiance... Echter, wat een mooie seizoensafsluiter zou kunnen betekenen, zou op een teleurstelling eindigen in faire sport en collegialiteit...een teleurstelling...
In wat genoemd wordt 'geen wedstrijd, maar een uithoudingsproef', met 'fair rijgedrag' blijken sommige collega's toch de noodzaak te hebben zich op een bepaalde manier te willen profileren.
Aan de startlijn vinden een aantal collega's het reeds nodig niet tijdig aanwezig te zijn, en eveneens niet achteraan aan te sluiten, maar wegens gebrek op de eerste rij, dan maar voor deze rij plaats te nemen. Niet te verwonderen dat zij een succesvolle start hebben ... Fair?
In de aanvangsronde blijken andere collega's nood te hebben om in onmogelijke gaten te duiken, laattijdig te remmen, om onfortuinlijk voor Bert, collega's tegen een boom te rammen, naar het ziekenhuis te laten afvoeren, en werkonbekwaam op onnodige kosten te jagen wegens materiaalschade ... Fair?
In het verdere verloop blijken nog collega's nood te hebben om zelf een parcours uit te stippelen omdat het georganiseerde parcours te makkelijk, en te lang wordt beschouwd ... Fair?
De eerste ronde loopt dus reeds onfortuinlijk af voor Bert die zeer ongelukkig tegen de grond wordt gedwongen, en snel in ademnood verkeert. De speaker roept de zware valpartij reeds af, en in de wisselzone is het dan zeer lang afwachten. Enige minuten na de laatste deelnemer reeds is gepasseerd, komt Bert schoorvoetend binnen, snel naar adem happend. Dit is serieus foute zaak;
Jan wisselt met info dat Bert niet meer verder kan wegens kaderbreuk snel af, en vat solo verder deze race aan, vlak voordat de eerste hun tweede ronde reeds beëindigen. De volgende ronden was de situatie even onduidelijk, maar Bert zou naar het ziekenhuis gevoerd worden voor verdere controle. Zijn fiets bleek reeds op 2 plaatsen gebroken, helm gebroken, broek volledig gescheurd, ..., moet een serieuze klap zijn geweest!
Gerry en Kris wisten reeds snel in de top 20 stand te houden, en zouden ook op een knappe 16e plaats de wedstrijd beëindigen;
Jan bleef solo de westrijd verder zetten, en kon ronde na ronde vanuit het achterveld met nodige oponthoud op de singletracks opschuiven in het klassement, en toch mooie rondetijden neerzetten. Als de leiders Jan over halfweg bijbenen, wist hij nog een aantal ronden vlot in het wiel mee te draaien, ondanks het solo-werk. Aan de conditie zou het niet gelegen hebben om hier vooraan in de wedstrijd mee te draaien... Jan kon uiteindelijk nog op een knappe 24e plaats finishen na 2.5u inhaalrace...
Allemaal bijzaak, na de valpartij van Bert. Meerdere ribben ernstig gekneusd, oogkast gekneusd, en kostelijke materiaalschade. Het wordt achteraf al te makkelijk gezegd dat het wel meevalt.
Laatste weekend van Augustus is steeds vaste plaats voor de finale van de Flanderscup in Langdorp. Langdorp is één van de pioniersdorpen in het MTB, en één van de langst georganiseerde wedstrijden in het circuit. De omgeving van Langdorp staat borg voor een zeer uitdagend en pittig parcours;
De vermoeiende vooruitzichten weerhielden een aantal teamleden niet om gemotiveerd aan de start te staan;
Olivier waagde nog eens zijn kans bij de elite. Bert en Dirk bij Masters 1. Benny en Gerry waren present bij Masters 2;
Olivier is na een deugdzame zomer niet meer dezelfde schicht van het voorjaar. Het was afwachten hoe ver zijn vormpeil nog stond. Hij wist vlot te starten, en stand te houden, echter de laatste ronden waren teveel van de taart. In dit zeer sterke deelnemersveld met het gros van de Belgische top kon Olivier toch nog zeer knap 13e finishen!
Bij de Masters 1 kon Bert de kopstart nemen en wist bovenaan de 1e klim met een 5-tal meters voorsprong de eerste bocht nemen. Veelbelovend, echter van korte duur. Niet veel later torst de ketting, en verder rijden zonder schakelmogelijkheid op dit zware parcours is zelfmoord. Opgave was zijn deel. Dirk kon de wedstrijd op een 14e plaats knap beeindigen. Bert finisht alsnog op een 14e plaats in het eindklassement;
Bij de Masters 2 had Gerry wel een mooi klassement te verdedigen. Na de ribproblemen in juli-augustus was Gerry stilaan aan de beterhand. De top 3 in dit klassement zou moeilijk te verslaan zijn, maar zijn 4e plaats in het vooruitzicht zou een mooi seizoenseinde betekenen. Gerry kon knap standhouden, en wist binnen de top 10 op een 8e plaats te finishen. Hiermee verzekerde hij een knappe 4e plaats in het eindklassement. Proficiat Gerry!! Benny wist 17e te finishen, goed voor een 29e plaats in het eindklassement;
Op het warmste weekend van het jaar stond de jaarlijkse endurance wedstrijd ter nagedachtenis van groot talent Davy Coenen op het programma, onder organisatie van de plaatselijke peltercrossers;
De streek rond Overpelt is 's lands warmste gebied en net daar werd op deze warme dag deze lastige wedstrijd georganiseerd. Toch een 30-tal moedige teams en een 15-tal solo's die de 4u durende uitdaging aandurfden;
Van ons team stond Bert aan de start bij de solo's. Hij zou het moeten opnemen tegen de plaatselijke vedetten Trek-boys Sander Elen en Mark Donné. Geen simpele opdracht en zo bleek;
Sander Elen wist vanaf de start reeds snel een voorsprong uit te bouwen. Na pech bij Mark Donné kon Bert tijdelijk een 2e plaats ambiëren, maar naar het einde toe was ook de laatste jus uit de dijen van Bert weggevloeid en wist Mark alsnog de 2e plaats terug op te eisen;
Voor het 3e weekend op rij een podiumplaats voor ons team in een endurance wedstrijd, enkel dat bovenste stapje ontbreekt nog. Hoop doet leven... Goe bezig!!
De foto's doen je alsnog inleven in het stof en de temperaturen...
Een week naa de felbevochten duurwedstrijd in Kessel stond een nieuwe wedstrijd op de kalender op domein Teunenberg in Olen. Dit was een nieuwe wedstrijd van de organisatie van de ATB-wedstrijd één dag later, op het gekende domein in Olen.
De ondergrond en het parcours in Olen zijn zeer gekend bij Jan die slechts op een aantal honderden meters hiervan af woont, en dus gemotiveerd een thuiswedstrijd kon afwerken. Bert zou ook starten. Zowel teams als solo waren toegelaten op deze 3-uren, maar Bert en Jan zouden als solo de wedstrijd aanvatten.
Veel bochtenwerk, harde oneffen paden, mulle zand en korte hellingkjes. Zeer belastend voor rug en bilspieren. Een aantal zouden opgeven met rugproblemen en krampen waren Bert en Jan ook niet vreemd.
Eli Smeyers stond weerom aan de start, dus we wisten dat het spannend ging worden voor die 1e plaats;
Vanaf de start tegen bijna 50 km/h een goede startplaats aanvatten voor de eerste single track, en na 1 ronde was er reeds een groep van 5 gevormd. Jan bleef een aantal ronden verder beuken tot de podiumplaatsen vastlagen, met Bert, Jan en Eli Smeyers voorop;
Onderweg ondervond Jan last van een losgekomen plaatje aan de schoen. Een snelle schoenwissel hield hem niet tegen vooraan terug aan te sluiten en tot het einde mee te strijden. Na een 2-tal uur diende Bert vooraan met krampen de rol te lossen, na een week strandvakantie;
Weerom een sprint met Jan en Eli. Eli kan iets vlotter door de laatste bocht het beton oprijden, en Jan finisht na vorige week weerom achter Eli Smeyers op de 2e plaats. Bert vervolledigt met een 3e plaats het podium;
Het eerste weekend van augustus staat voor de Flandersup in Kessel aan het Fort, maar een dag vooraf aan de XC-competitie is het de beurt aan de uithoudingsatleten voor een 6-uren MTB-race op een gedeelte van het parcours van de Flanders Cup;
Jan stond hier als titelverdediger aan de start in de solo-categorie na een succesvolle deelname vorig jaar. Na wat knieproblemen 2 weken vooraf was de start wat onzeker maar wist toch tijdig paraat te zijn voor deze wedstrijd;
1 minuut na de teams mochten de solo's van start. Het parcours werd in omgekeerde volgorde afgelegd tov vorig jaar, en dus was de start zeer belangrijk dit keer, gezien zeer snel een singletrack werd aangesneden. Met 2 anderen werd zeer snel gestart, en vanaf de eerste singletrack was het podium reeds weggereden met daarin Jan, Eli Smeyers en Gust Verbraeken. Achteraf werd nog lachend gezegd dat de start leek op een 6-min wedstrijd in plaats van een 6u;
Na ongeveer 3u wedstrijd, toen Gust een versnelling plaatste in het wiel van een team-rijder, moest Jan vooraan de rol lossen. De achterstand liep de ronden nadien op tot 1,5 minuut, tot Jan terug de goede benen, en vooral stabiele rug terugvond. Langzaam kwam hij terug in het ritme en na 5u wedstrijd, wist hij de kloof met de koplopers terug te dichten. Direct overnemen, en doorzetten, maar de beste krachten waren reeds verdwenen.
Met 3 werd de slotronde ingegaan, in het wiel van een snel rijdende ploeg. Het tempo lag zeer hoog tot in de laatste bochten, waar het tot een ongelukkig trek en duw-werk kwam om in het beste spoor de sprint aan te vatten. Eli en Gust haakten in elkaar. Gust valt, Eli kan doorrijden, en Jan kan Gust net ontwijken.
Weg 1e plaats, maar met een knappe 2e plaats in een zeer zware, snelle en langdurende 6u wist Jan toch tevreden terug te blikken naar de wedstrijd.
Jan: 2e plaats - 6-hours;
De dag nadien komt Gery nog aan de start bij Masters 2 in de Flanderscup-manche. Gery weet terug een positieve trend te zetten met een ruime top 10 plaats door te finishen als 7e op 24 deelnemers. Knap resultaat!
De Belgacom-cup wedstrijd van Boom, was tevens de laatste van dit klassement.
Gery had een mooie positie in het algemeen klassement te verdedigen. Na zijn rib-perikelen geen evidentie, en de laatste wedstrijden was het steeds tanden bijten hierdoor;
Gery is 7de geworden wat uiteindelijk een 4de plaats oplevert in het eindklassement bij de masters 2.
Zeer knap resultaat, om trots op terug te blikken!
14 juli stond de 4e manche van de belgacom cup op het programma in het mooie Geraardsbergen, in het decor van de vroeger ronde van vlaanderen op en rond de kapelmuur.
Ideale omgeving voor een knap MTB-parcours zo zou je zeggen, maar de weergoden hadden de dagen vooraf dit parcours eerder tot een veldloopparcours omgedoopt. Een aantal DNS in de uitslag, en quasi de helft van de startenden had een DNF voor zijn naam;
Een aanslag voor materiaal en lichaam, en dus mogelijks hadden de DNS toch hun gelijk.
Gery was zeer moedig om toch zijn klassement te verdedigen. Hij beet door tot de finish, en wist nog 9e te finishen bij Masters 2, waarin 7 opgaves op 19 deelnmerst te noteren viel!
Achteraf bleek dat Gery bij een val 2 ribben gekneust had.
De 2e manche van de Flanderscup speelde zich af op de Klitsberg in Paal. Met Bert en Gerry hadden we een deelnemer in beide Masters-categoriën;
Voor Bert was dit de eerste XC na een reeds slopend marathon-seizoen, en is het afwachten hoe de explosiviteit zich nog verhoudt tov het duurvermogen. Achteraan starten was de boodschap, vermits niet eerder gestart in XC. Bert wist een mooie inhaalrace te bekronen met een 7e plaats;
Na de podiumplaatsen, en de bijna podiumplaatsen van Gerry waren we bijzonder benieuwd naar een volgende knalprestatie. Gerry weerde zich in het bijzonder, met uiteindelijk toch nog een knappe 8e plaats in Masters 2;
Een chrono over 60 km in het Lommelse zand die ook als toertocht kon gereden worden, en dus betekent dit de nodige dosis geluk hebben tijdens de rit om niet te veel opgehouden te worden door de toertochtrijders;
Ik was zeer vroeg vertrokken in de hoop niet te veel rijders op mijn traject te vinden, maar eens de korte afstand terug op het parcours van de 60 km komt, blijft het toch laveren. Geen slecht woord over mijn mede-deelnemers, echter mijn eigen stomme fout om weeral eens (na de BeMC) een tweetal keer de verkeerde weg op te rijden. Dit scheelt direct enkele minuten, en mogelijks een zeer dichte ereplaats...
Desalniettemin is dit een zeer leuke tocht, ingericht door een kleinschaligere organisatie, maar qua fungehalte zeker niet minder dan de bekende Ardennenmarathons. Alles samen kwamen maar liefst 1000 sportievelingen opdagen. Zelfs kersvers Belgisch kampioen Tom Boonen en zn trainingsmakker en veldrijder Rob Peeters kwamen proeven van het Lommelse zand . Een 130-tal schreven zich in voor de chrono;
Met een lichte wrange nasmaak, maar tevreden gevoel en een 7e plaats keer ik reeds om 10u terug naar huis, en zit die tocht er reeds dan op...
The ultimate bike race, zo omschrijft de organisatie hun eigen marathon-toer in Malmedy. Deze marathon is inderdaad een heuse klassieker en een referentie in het MTB-marathon gebeuren. Een andere marathon is korter, of langer, of technischer of minder technisch ten opzichte van deze maatstaf.
Dit jaar had de organisatie een parcourswijziging in petto, en zouden ze garant staan voor een spetterende finale. De weersverwachtingen waren wat onstabiel, toch was de zon goed aanwezig bij aanvang van de dag. We konden droog vertrekken met de auto uit de kempen, en ook de start en de eerste uren van de wedstrijd verliepen droog;
De eerste kilometers verliepen op het traditionele parcours, met aanvang op de 1.5 km steile startklim van zo'n 14%. Ideaal om direct warm te draaien, en van het gewriemel bij de start vanaf te zijn. Na 1.5km weet je reeds voor welke plaats je rijdt;
Jan en Bert starten vooraan mee, en komen boven rond de 30e plaats, met nog voldoende reserve om in deze 115km een goede finale te kunnen rijden. Na de eerste 3 'officiele' beklimmingen (van de 18 'officiele' in totaal), bevinden Jan en Bert zich in een 12-koppige groep vanaf plaats 20. Beny en Wim hangen in elkaars buurt rond plaats 160, en zouden eveneens een knappe finale weten te rijden;
Na een nieuwe wortelzone, en kleine mechanische pech van Jan, breekt de 12-koppige groep in kleinere groepjes, op enkele honderden meters van elkaar. In het vlakkere tussenstuk op de Hoge Venen krijgt Jan vliegles. Op een vlak stuk, tegen hoge snelheid, raakt de manivel een rots tussen het gras, en vliegt Jan zo'n 5m verder overkop. Bert stopt, neemt de schade op, en maakt de fiets terug rijklaar. Bert en Jan moeten zo een 10-tal plaatsen en enkelen minuten voorbij laten gaan. Zeer spijtig, gezien tot dan met een zeer mooie tactische race bezig.
Ondertussen komt de top 100 in het zicht voor Beny en Wim en is hun opmars van achteren uit begonnen. Bert en Jan weten de verloren plaatsen in de volgende kilometers terug te winnen en komen terug rond plaats 30.
De finale zou spetterend zijn, en niet alleen door de parcourswijziging, maar vooral door de zeer hevige regenval. De neerslag komt zeer rijkelijk, en het parcours verandert zeer snel van gedaante. Vooral in de afdalingen over de geschaafde wortels is het zeer glad en opletten geblazen. Net dat maakt de laatste 5km van deze nieuwe finale een beetje onverantwoord. De laatste 3 beklimmingen verlopen zeer moeizaam, en vooral de klim tussen de 2 downhilltracks heeft nog weinig met 'biken' te maken.
Zeer tevreden dat we ongeschonden aankomen, komen we in een troosteloos Malmedy aan, dat door de veelvuldige regen in een weinig geanimeerde regio is veranderd. De warme kleertjes, en verwarming in de auto brengen enige troost...
Toch, een zeer knap resultaat met de ploeg in deze zwaarste (?) Belgische marathon...Ook de regen was een referentie.
De laatste etappe, en de terugkeer naar Duitsland. Transgermany is het evenement, maar halftijds fietsen we doorheen Oostenrijk.
Het goede weer was onverwachts steeds aanwezig, maar de laatste dag mocht het niet zo zijn. Regen vanaf de start, en dus equiperen we ons met regenjasje. Na de krampen van gisteren zouden we ietwat behoudender starten vandaag, want de laatste klim na 55km zou nog een moordenaar zijn. Een 8-tal km klimmen, met 3km aan 15%. En zodus, waren we niet van plan om reeds 45min in de regen kou te staan lijden voor de start, en waren we bereid om achteraan onze box ons niet op te dringen in de regen.
In de eerste klim was het zo wat dringen en laveren tussen het volk. De regenval maakte het allemaal wat glibberiger, en gebiedt toch enige voorzichtigheid. De eerste klim zouden we de skipiste oprijden, en na afdaling langs de skischans komen we terug aan de vertrekplaats in Seefeld. Na een tweede kortere klim, kwam er een valleigedeelte van zo'n 35 km, waar de kilometerteller zelden onder 35 km/u wees. Zeer snel dus kwamen we aan de laatste klim, maar zeker niet de minste zoals hoger aangegeven.
Ondertussen was het zeer hard beginnen regenen en hagelen, en waren we wat blij dat we onze nieuwe regenjasjes konden testen. Zelfs bergop aan 15% klimmen voelden deze niet te warm aan.
Zoals verwacht stonden toch een aantal snelle starters geparkeerd op deze laatste klim. Beiden konden we een mooie beklimming rijden, zoals gepland na onze voorzichtige start, en dus met een zeer goed gevoel naar de aankomst in het centrum van Garmisch toesnellen. De laatste kilometers konden we onze 40x11 uitvoerig testen met snelheden op het vlakke van boven de 45 km/u.... ook dat is transgermany....
Uitgeregend, moe, maar zeer voldaan hadden we dit mooie avontuur afgewerkt. Na een snelle bikewash, en een koude douche bij de lokale voetbalclub, hebben we onze auto-tocht huiswaarts reeds aangevat. Tegen middernacht dezelfde dag nog sliep ik reeds in mijn eigen bedje thuis... Wat je allemaal niet gedaan krijgt op 1 dag ('s ochtends Seefeld --> marathonnetje rijden --> 800 km auto... --> thuis);
Nog een zeer dikke merci aan Kristof, onze begeleider deze week, voor de fantastische zorgen, hotelregelingen, valiezendracht, autoritten, .... We hadden ons geen betere zorg kunnen bedenken...
Op papier de gemakkelijkste etappe, maar de praktijk zou anders uitwijzen. We zouden beiden met verkrampte benen rondfietsen, en niet meteen onze beste dag verwerken, hoewel 'slechts' 58km te verwerken...
De eerste klim was echter veelbelovend. Ik, Jan, had direct het goede ritme te vinden en zou een zeer snelle eerste beklimming afwerken. Deze korte etappe zou ik wel even snel afwerken, in tegenstelling tot de vorige dagen die ik bewust wat rustiger aanvatten om goede finales te kunnen rijden. Na de eerste klim zou ik in de top 50 algemeen rondrijden, en zou ik mijn sprong in het klassement kunnen maken;
Niet dus. Bij aanvang van de 2e klim stond ik met krampen geparkeerd. 20 man komt zo over me heen gereden. Geen antwoord klaar. Geen idee wat er misloopt. Ik probeer enkel met mezelf bezig te zijn, en als boven op het hoogste punt van deze transgermany, de leidster bij de vrouwen, Milena Landwing, me komt te vergezellen probeer ik toch aan te klampen, en met succes. Ik weet verder in behouden positie de etappe af te werken;
Ook Bert zou niet meteen een prachtige 2e klim afwerken. Dezelfde krampen verhinderen ook bij hem een aanvaardbaar klimtempo.
Het tweede deel van de rit zal wel het mooiste stukje mountainbike-trail zijn van deze transgermany. Een 20-tal km via single-tracks doorheen de wouden naast de vallei, constant op en neer, ..., zeer mooi.
We komen na deze 'korte' rit ietwat geschonden met krampen het zeer mooi Seefeld binnengereden. Hoewel deze moeilijke etappe geen effect zou hebben op de positie in het algemeen klassement.
Nog 1 etappe en deze transgermany zou er reeds opzitten. De benen blijven gans de dag verkrampt. Wat zou dit morgen geven? In de namiddag nemen we het wat rustiger op, en nemen we voldoende tijd om te recupereren.
En de vrouwen? Elke dag is er wel 1 of 2 vrouwen te snel voor ons. De top 3 van de vrouwen is echt wel hors categorie in hun categorie, en ik ben al blij als ik in hun buurt mag fietsen...
Met 78km zou dit de langste etappe worden. Onderweg zouden we een 4-tal bergen moeten overwinnen. De eerste berg was meteen een steile dobber. Zo'n 7km aan 11% op schotterweg direct na de start voelt niet meteen normaal aan en de benen moeten het melkzuur van de vorige dag nog wat verwerken.
Na mijn ervaring gisteren zocht ik meteen het wiel op van de bevallige Pia, gezien het vlakke tempo over de ganse rit van gisteren. Dit was een aannemelijk niveau voor mij. Na een ietwat moeilijke afdaling van de eerste klim kwamen in een vlakker vallei-gedeelte vele kleinere groepjes samen in peletonnetjes. Zo zaten we met 2 samen in een mooi peloton van een 20-tal man om de 2e klim aan te vatten.
In de afdaling van de 2e klim wist een bergkoe ons te vergezellen aan de kop van het groepje. Wie probeerde om voorbij te steken werd ontmoedigt door ver uitzwaaiende poten van een op hol geslagen koe. Levensgevaarlijke situatie, en achterblijven was de boodschap. Best een grappig zicht, maar als de koe plots links een ravijn verkiest, lopen de rillingen toch even over de rug. Hopelijk stelt ze het wel...
In de volgende beklimmingen wordt het deelnemersveld uit elkaar gereden, en komt iedereen zowat op zijn eigen tempo. De snelle starters krijgen menige klappen te verwerken in de zware slotklim, en veel plaatsen worden goedgemaakt.
Op het einde dalen we via de freeride-track naar het zeer mooie Lermoos in de Zugspitzarena. Prachtige vergezichten, bij een prachtige blauwe hemel.
Woensdag 6 juni betekent de eerste etappe van de transgermany. De dag vooraf waren wij, Jan en Bert, reeds met de auto afgereisd voor zo'n 800 km met de auto. De weersvoorspellingen voor deze transgermany zagen er niet perfect uit, met dagelijks meer dan 80% kans op regen. We hadden eerder reeds onze voorzorgen genomen en onze tassen van voldoende regenkledij voorzien, maar leuke vooruitzichten zijn anders.
Over het weer kan ik reeds kort zijn. Prachtig weer gehad in de eerste drie etappes. Wolken die gebroken werden door die prachtige Alpentoppen, en zich nooit tot een regenbui konden vormen. Zonneschijn, en zo'n 25 graden overdag was ons deel. De nachten gaven soms met regen wat afkoeling, maar overdag bleven we lekker droog;
De eerste etappe is altijd wat wennen, zeker in zo'n internationaal deelnemersveld. Zo'n kleine 1000 vertrekkers, met het gros van de Duitse marathonprofs, team Bulls, team Rocky Mountain, team Simplon, en natuurlijk wereldkampioen en specializedgoeroe Christoph Sauser. De UCI-licentiehouders mochten de eerste etappe in een gezamenlijke box vooraan starten, en zo stonden we zelfs tussen die profs aan de start, op 2 fietslengten van de wereldkampioen. Dichter zou ik hem in de volgende dagen niet kunnen benaderen...
De eerste etappe was met 2700 hoogtemeters over 73km meteen ook de zwaarste dobber. De eerste 3 km verliepen geneutraliseerd, maar het leek reeds of de wedstrijd was begonnen. Het was klimmen vanaf de start, en zelfs geneutraliseerd vormde zich reeds een elitegroep waar het harken was om bij te blijven. Na het echte startschot gaat alles meteen op 1 lint, en dat met hellingspercentages boven 10%. Een scenario dat zich elke dag zou herhalen.
Ook die eerste dag een aantal vrouwen in onze buurt. Dit zijn we minder gewoon in ons Belgenland, maar niets dan lof voor deze dames in het internationaal veld. In het klimmen en dalen top 50 in het algemeen deelnemersveld waardig. Respect, en dat had ik reeds snel begrepen in het begin van de klim. Ongeveer drie kwart van de rit nestel ik me in het wiel van ex-winnares Pia Sundstedt, en dit had 2 voordelen. Enerzijds was het nuttig omdat ze er een strak tempo op nahield, ..., bijkomstig had ik steeds een 'mooi' vooruitzicht ;-) Pia zou zich wel forceren deze rit, want de dag nadien zal ze de strijd moeten staken...
Na 3u40 min bollen we Pfronten binnen. Het was een zeer mooie rit, met zeer veel hoogtemeters. Niet direct hard geforceerd, want er zouden nog 3 zware dagen volgen, maar de posities zouden reeds redelijk vast liggen...
De Hagelandse Chrono in langdorp is al jarenlang een klassieker in onze streek voor de marathon-mtb-liefhebber. Steeds een talrijke opkomst, een prachtig en vertrouwd parcours, veel gekende gezichten, en deze editie ook stralend weer. Liefst 776 vertrekkers gingen de uitdaging aan, met vrij vertrek tussen 9u en 12u. Het is een beetje gokken om het meest geschikte aanvangsuur te kiezen om minimaal last te hebben van overbevolking op dit parcours.
Bert, Jan, Dirk, Wim, en Beny stonden hier aan de start.
Het parcours lag er door het goede weer van de laatste weken droog bij. Ondanks in eigen streek, wisten we toch een 82km, met 1000 hm te overwinnen.
Bert en Jan wisten als koppel te vertrekken en steeds bij elkaar te blijven. Zo kon er flink wat tempo gemaakt worden. Voor het podium kwamen ze net iets te kort. Vanaf de 4e tem 8e plaats zat alles op een zakdoek van slechts 15 seconden. De 'broers Verboven', zo aangekondigd bij de prijsuitrijking, finishten finaal als 7e en 8e. Zeer knap resultaat, in dit talrijk opgekomen deelnemersveld, waarbij de details belangrijk waren in het eindresultaat, zo bleek het secondenspel...
2e manche van het Belgacom MTB Grand Prix, en geldt tevens als het provinciaal kampioenschap voor de provincie Antwerpen;
Voor onze ploeg stond Gerry aan de start bij Masters 2. Gerry was sterk gemotiveerd na zijn podiumplaats vorige week. Een parcoursverkenning eerder deze week wees reeds uit dat dit een stevige interval-wedstrijd zou worden, waarbij een snelle start zeer belangrijk zou worden. De snelle start was ook voor de concurrentie belangrijk.
Geoffry Maes liet er op de site van het Noordkasteel geen twijfel over bestaan. Na het startschot ging hij er als een speer van door om vervolgens op vertrouwde wijze resoluut op de zege af te stevenen. Teamgenoot Kurt Tempst was enkel in de eerste ronde bij machte om het wiel van een ontketende Maes te houden.
Onze Gerry kon ondanks dit geweld toch knap standhouden, en wist finaal 4e te finishen. Knap resultaat weerom!
In het klassement van het provinciaal kampioenschap grijpt Gerry zo net naast die kampioenentrui. Volgens de foto zou hij die toch graag rond zijn schouders dragen ;-)
