Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
13-01-2016
13 januari De Jefkes
Ik ben druk
bezig met de jaarlijkse foto-albums. Zowel plaatjes van de kleinkinderen als
die van dagelijkse gebeurtenissen zoals ze in deze blog verschenen verpak ik
weer in albumvorm en daar gaan we later als we wat minder jong zijn nog vaak
van genieten.
Vandaag merkte ik dat ik van Jefke vorig jaar geen reeks fotos gemaakt had die
ik kan samenvoegen tot één compositie. Ik probeer dat kunstje telkens weer toe
te passen op de eerste pagina van het deel gewijd aan elk kleinkind. Ik ben
daarom alsnog met camera naar Herentals getogen om er een redelijk omvangrijke
reeks te schieten van onze toekomstige Messi terwijl hij de bal hoog houdt.
Doordat de camera vast op statief stond kon ik hem op diverse plaatsen te
pakken krijgen in dezelfde kadrering. Met wat knip- en plakwerk in Photoshop
kon ik daarna drie shots over elkaar leggen en zodoende dit samengesteld
resultaat ineen knutselen. Voor één keer is dit dus een 2016-foto die alsnog in
het 2015-album gaat belanden. Strikt chronologisch gezien is het dus niet helemaal
correct, ik noem het dan maar een noodzakelijke redactionele vrijheid waarvoor
ik de volle verantwoordelijkheid neem. J
Ergens
tussen Zoersel en Oostmalle kwamen we tijdens onze geocache-zoektochten terecht
op een locatie waar we enkele prachtig gerestaureerde oude locomotieven konden
bewonderen. De cache heette dan ook niet toevallig Trainspotting, stelde
weinig voor qua moeilijkheidsgraad en zoekplezier maar de aanblik van die machtige
machines apprecieerden we des te meer. Ze stonden achter een afsluiting op een
bedrijventerrein, maar omdat de poort open stond en wij nergens een bordje
zagen met verboden toegang zijn wij naar binnen geglipt om een wat vrijer
beeld te hebben qua fotograferen. Thuisgekomen heb ik in de nabewerking er een
ouderwets sepia-tintje aan gegeven en een kadertje dat volgens mij ook helemaal
in die tijdsgeest past. De foto zelf is uiteraard wél vandaag geschoten.
Dit is wel
een a-typische foto geef ik toe. Of ie scherp is hangt er maar van af hoe je m
bekijkt. Wat ik wil tonen is alleszins erg duidelijk. Dit zou kunnen gaan over
RGB, rood, groen en blauw, voor de fotografen onder ons, over kleurruimte. Anderzijds
gaat het er waarschijnlijk ook weer niet over Dit is gewoon wat ik zag deze
avond toen ik de bureaulamp zag spiegelen in het scherm van mijn iPhone die
naast me lag. Mijn gezonde nieuwsgierigheid werd getriggerd door een massa
mooie kleurtjes. De iPhone is in dit geval niet het onderwerp dus, maar de
manier waarop het licht van de ledjes in de lamp vakkundig wordt opgesplitst
in die drie primaire kleuren intrigeerde me. Ik heb het fenomeen gefotografeerd
om te zien of het overeind bleef en of mijn ogen me misschien niet bedrogen
Uiteraard heb ik aan kompositie gedacht en de lamp zo geschikt dat er een
diagonaal van lampjes op het schermpje te zien is, noem het maar beroepsmisvorming.
De dunne belichte lijn van de rand van de spleet waardoor de ledjes schijnen is
trouwens wél helemaal scherp J.
Hoe dat opsplitsen in kleuren op het volkomen zwarte schermpje in zijn werk
gaat dat is voor mij een mysterie, maar ik reken er op dat onder mijn collegae
fotografen er betere, technisch beslagen specialisten zijn die me dit kunnen
verklaren.
Zelf hebben
we nooit een grote affiniteit gehad met het hele carnaval gebeuren. Dat komt
waarschijnlijk omdat wij in onze beroepscarriere als muzikant in Nederland
ieder jaar in het vroege voorjaar weer ondergedompeld werden in een soort
massahysterie die met muziek nauwelijks iets te maken heeft, en zo hebben wij
een gezonde afkeer gekweekt.
Goed, ieder zijn meug natuurlijk. Jill, nichtje van het vrouwtje, is een
stuwend lid van de Rietschieters, een prominente Lommelse carnavalsvereniging. Om
geld in het laatje te krijgen drank, praalwagens en kostuums komen niet zo maar
gratis binnenwaaien organiseren ze telkenjare weer een groots opgezet
mosselfestijn. De sympathie van kennissen en buurtbewoners is groot want ze
mochten ook dit jaar weer rond de 500 eters verwelkomen. Daar was ons
vriendenclubje ook bij uiteraard. De mosselen waren bijzonder lekker, de drank
ook en de stemming was, zoals blijkt uit deze foto, opperbest.
De fotograaf staat weer eens niet op het plaatje maar aan de plek waar het Duvel-peil in het glas het laagst is kun je
vermoeden waar hij zat. J
De
nieuwjaarsreceptie is telkenjare een van de eerste gemeenschappelijke
activiteiten van onze fotoclub, ook onze dames en voor de vrouwelijke leden,
de echtgenoten zijn van de partij ergens begin januari. Traditioneel verzamelen we
in het OC voor een kaas en wijn avond. Ik heb deze avond mijn fototoestel niet
meegenomen want ik wilde me voor één keer eens helemaal in het feestgewoel
storten en niet constant met mogelijke fotomomenten in mijn hoofd zitten. Ik
had trouwens in de loop van de namiddag al een flinke oogst binnen gehaald. Toen
hebben we de voorbereidingen gedaan met enkele vrijwilligers. De tafels
schikken, tafelkleedjes, bestek, witte wijn koud zetten, rode wijn chambreren, buffet
klaarzetten, sfeerverlichting, achtergrondmuziek kortom we hadden wel wat om
handen voor we alles voor mekaar hadden. En dan moest de zwaarste taak nog
komen. We zouden ook nog de wijn voorproeven. Met volle overgave zijn we daar
ook nog een tijdje mee bezig geweest en het was medeclublid Willy die op een
bepaald moment mijn toestel ter hand nam om deze foto van de dag te maken.
Wij worden
als vrijwilligers regelmatig in de watten gelegd door het personeel en de directie
van het zorgtehuis. Ondanks het feit dat er op wandelgebied voor de bewoners in
dit seizoen niet veel gebeurt werden wij vandaag toch uitgenodigd op een
copieus ontbijt. Dat gaf ons meteen de gelegenheid eens met eigen ogen te
bekijken hoe het ondertussen gesteld is met de verdere afwikkeling van de
verhuis. Naar een onafgewerkt pand verhuizen vonden wij niet meteen een goed
idee enkele maanden geleden maar dat moest nu eenmaal werd ons verteld. Ondertussen
zijn de scherpe kantjes daar wel van af nu en alles functioneert naar behoren
merkten we. Het oude Hoevezavel wordt nu afgebroken en ook daar zijn wat minder
interessante facetten aan. Doordat het nieuwe zo vlakbij het oude gebouwd werd
is er nogal wat hinder bij de sloop. Wij vragen ons af of de bewoners van de
kamers die langs de werkzaamheden gelegen zijn daar in alle rust van hun oude
dag kunnen genieten. De NV Van Loo Projects heeft alleszins ter bescherming
enkele gammele panelen voor de aanpalende ramen gezet. De werkzaamheden en de imposante
machines zorgen voor spektakel de ganse dag, dat is zeker, de eenmalig
aanwezige fotograaf schiet er een ganse serie van, maar of iedereen dat even
leuk vindt, daar hebben we onze twijfels over.
Een strenge
winter is het niet maar toch gaan wij er van uit dat we onze gevederde
vriendjes een beetje extra mogen verwennen in dit seizoen. Bessen en zaden zijn
er nu nauwelijks te vinden, insecten, larven en maden ook al niet en we mogen dus
aannemen dat de vogelpopulatie die ons het ganse jaar verblijdt met gekwetter,
getwiet en gesjilp het in deze maanden moeilijk heeft om aan de dagelijkse kost
te komen. Wij helpen ze dan ook graag door wat vetbollen te hangen, een
voedermandje met pindanootjes en, buiten het bereik van zwerfkatten, wat eetbare
keukenrestjes te strooien.
De vogeltamtam werkt prima merken we, want onze tafelgasten worden steeds
talrijker. Het is bij wijze van spreken aanschuiven geblazen voor ze aan tafel
kunnen. Hoofdzakelijk meesjes hebben we te gast, maar we zien ook wel eens een
roodborstje, een boomklever en ook de mussenbevolking lijkt zich te herstellen
na enkele zwakke jaren.
Natuurlijk heb ik er aan gedacht het snoer waaraan we al dat lekkers hangen
binnen het zoom-bereik van de 70-300 te bevestigen zodat ik van achter een
slaapkamervenster de actie kan fotograferen. Vandaag was het extra druk. De
koolmeesjes zijn meestal in de meerderheid, maar de pimpelmeesjes laten zich niet
afschrikken door die overmacht. Links onder lijkt een koolmees te zeggen dat de
pimpelmees moet ophoepelen maar die trekt zich daar duidelijk niks van aan en
rechtsboven zit een ander pimpelmeesje te wachten om de eerste vrijgekomen plek
aan de feestdis in te nemen.
Je zou
denken dat na de inspanning de ontspanning komt. Maar als we gaan geocachen,
dan is het vaak omgekeerd, de tochten in de natuur, door de bossen op zoek naar
leuke plekjes, das puur ontspanning en als we daarna in een plaatselijke kroeg
binnenvallen om ons vochtgehalte weer op peil te brengen zou je denken dat het
dan pas echt leuk wordt. Maar niet zo bij Jackie blijkbaar Nog voor de ober is
geweest om een bestelling op te nemen zit ie alweer in de afgedrukte lijsten met
vraagstukken, routes en multi-cachen. Wat hebben we vandaag niet gevonden en
waarom niet, wat ging er fout, waar kunnen we nu alsnog naartoe om onze dagresultaten
te verbeteren, wie kunnen we bellen voor een tip, kloppen de berekeningen wel Neen
de inspanning begint pas na de ontspanning. J
In café Den Tip in Vorselaar wilden we iets nuttigen en een round-up maken van
een fijne cachedag. Tussen een verzameling verdwaalde wielertoeristen,
kaartende okra-leden en trippel drinkende kwieke senioren vonden we in een hoek
nog net een tafel waar we onze benen konden onder steken. Om kwart over vier
was het al behoorlijk duister in die hoek en toen ik onze tijdelijke werkplek
even wilde vastleggen moest ik wel erg hoog de ISO waarden in.
Voor de geïnteresseerden, de instellingen: ISO 6400 f 6,3 1/40 met 24 mm
zonder flits.
Een stuk
spoorweg van de hogesnelheidslijn Goor Lichtaart Centraal nabij de stopplaats
Hoge Weg koos ik vandaag als onderwerp van mijn dagelijkse foto. Euhhh ik durf
wel eens fantaseren, ik geef het toe, en ik vermoed dat dit er een klein
beetje over is. J
Ik las deze morgen een kort artikel over de langste modelbaan ter wereld en dat
het drie uur duurt om die te bezoeken. Ik dacht toen meteen aan de treintjes in
het stadspark in Turnhout, maar het is door weinigen geweten dat diep
verscholen in de Lichtaartse bossen er ook zon baan ligt. We komen er wel eens
voorbij gewandeld en het kan niet anders dan dat hier vroeger een buitenverblijf was met een treintjesliefhebber als eigenaar. We hebben hier in jaren geen levende ziel
gezien, maar uit eerbied voor andermans eigendom zijn we nooit over de niet
eens zo hoge houten afsluiting geklommen om dat wat beter te gaan bekijken. Waarschijnlijk
getriggerd door het artikel deze morgen heb ik dat vandaag wél gedaan. Natuurlijk
heb ik er meteen ook een reeks fotos geschoten vaak uit moeilijke laag bij de
grondse standpunten. Een leuke invalshoek bedenken om mijn verhaaltje er bij te
beginnen leek me niet zo moeilijk, maar verder dan die ongeloofwaardige eerste
regel ben ik niet gekomen.
Het vrouwtje
wilde vandaag met de vriendinnen gaan shoppen. De solden-periode heeft altijd
wel de nodige aantrekkingskracht bij mijn schatje J
We waren voor ze vertrok richting koopjes al samen de verplichte korte pipi- en
kakawandeling gaan doen met Phaido, maar deze middag heb ik m nog een extra lange
tocht door de Kempense bossen gegund, de camera mocht ook mee natuurlijk. Als
ik heel eerlijk ben dan ga ik, als het over fotograferen gaat, ook liever
alleen op stap trouwens. Dan heb ik namelijk niet dat tikkeltje schuldgevoel
als er weer eens moet gewacht worden omdat ik mijn tijd neem om het beste
standpunt te zoeken en aan de knopjes van mijn toestel zit te prutsen om de
goede instellingen te vinden.
Voor de verandering zijn we eens aan de overkant van de Kasterleesteenweg gaan
lopen. Het is daar altijd al wel een beetje natter en vettiger dan op ons
normale rondje Smallebroeken, maar ik wilde er toch nog eens gaan kijken. Ondanks
de voortdurende neerslagdreiging hebben we het droog gehouden, dat wel, maar de
overvloedige nattigheid van de laatste tijd had er wel voor gezorgd dat we redelijk
besmeurd terug thuis kwamen. Slijk en smurrie was ons deel tijdens het grootste
gedeelte van de wandeling. De foto die ik uitkoos voor vandaag illustreert dat
misschien niet zo goed maar Phaido zal beamen dat de was- en afdroogbeurt die
ik hem deed ondergaan voor hij weer mee naar binnen mocht niet van de poes was.
En zelfs onder het ogenschijnlijk veilige dikke bladerdek dat hier over het pad
gestrooid is zat er voldoende modder om je op elk moment alert te houden om uitglijpartijen
te vermijden.
De oude
Bailey-brug over het Kempisch kanaal op de weg tussen Mol Rauw en Postel is een
uit het eind van de tweede wereldoorlog daterende oerdegelijke constructie
waarover het plaatselijke verkeer nog steeds, zij het met enkele beperkingen,
zonder problemen en zonder dure nieuwe brug redelijk vlot verloopt. Meestal
toch, want het gebeurt wel eens dat er lieden zijn die niet kunnen leven met
regels, beperkingen en/of verbodsbepalingen blijkbaar. Wij komen hier tijdens
onze tochten richting Lommel wel vaker voorbij en het gebeurt dat we lang
moeten wachten omdat oversized voertuigen hier op een smalle weg onverrichter
zake moeten terugdraaien, erger wordt het als er tegen beter weten in toch door
gereden wordt.
Okee, voor sommigen zijn dit nogal veel verkeersborden om in één keer samen te
lezen, te begrijpen en er naar te handelen. Feit is dat zon 500 m. eerder er
ook al dezelfde borden staan als je voertuig hoger is dan 2,7 m of zwaarder
dan 3,5 ton, dan draai je de andere kant op, simpel toch? Er zijn blijkbaar toch nog altijd
stekeblinde, hardleerse, betweterige pipos die het alsnog willen proberen. Dit is
het resultaat.
Het meest trieste aspect van het verhaal is dat dit al de elfendertigste keer
is dat dit gebeurt hoe dom is de gemiddelde bestuurder van te hoge of te zware voertuigen?
Een
verplicht nummer voor elke geocacher uit de regio is de jaarlijkse nieuwjaars-meet
and greet event van mijn cachemaatje Jackie. Van heinde en ver komen collega
hobbyisten naar de weide in de Mosstraat in Lommel afgezakt om te praten, een
natje en een droogje te nuttigen, ervaringen uit te wisselen, kennis te maken
en uiteraard ook om telkenjare de nieuwe creatie te bewonderen die de meester zelf
weer als nieuwjaarsverrassing in elkaar geknutseld heeft. Cachen van jackie
zijn altijd kunstwerkjes en ook dit jaar was dat niet anders.
We liepen er veel bekend volk tegen het lijf en het hoeft geen verwondering te
wekken dat ook Phaido meer dan zijn deel van de aandacht kreeg. Bijzonder bij
het jongste deel van de bezoekers was ie mega-populair. Een impressie van het
gebeuren wil ik op deze manier voor mijn jaaroverzicht bewaren.
Ik heb hier
weinig aan toe te voegen. Toen ik mijn nieuwjaarswensen wilde samenvatten in
een foto stond Phaido er op dat hij eerst zijn verzuchtingen mocht doen.
Tja, als er maar plaats is voor één foto per dag zijn we snel uitgepraat he
Phaido voor één keer mag jij het zeggen.
Ik heb er geen idee van of Phaido bereid is een correcte AN vertaling van zijn
uitspraken te verschaffen, maar indien er lezers zouden zijn die hier niks van
begrepen hebben of die ook wensen richting Phaido of het baasje willen zenden
mogen ze me altijd per e-mail contacteren. Het adres is pojo1@pandora.be
Ook op deze 31ste
december ga ik gewoon verder met fotograferen. De wereld stopt niet bij een
jaarovergang en deze keer vond ik het niet nodig een obligate beste wensen upload
te doen, dat soort plaatjes heb ik trouwens al voldoende op facebook en andere
social media gezet J. De dagelijkse gang van zaken blijft genoeg mogelijkheden
bieden om leuke dingen voor mijn jaaralbum te selecteren.
Samen met The Scuba Divers, Cubke en Jackie Vdb, - dit zijn schuilnamen
uiteraard -, ben ik vandaag naar Nederland, meer bepaald naar Vessem gereden. Op
deze laatste dag van het jaar hadden ze daar een geocache event georganiseerd
en de souvenir die daar aan vast hing wilden we als fervente hobbyisten toch
nog meenemen in 2015. Terug thuis gekomen in Lommel wilde Jackie nog even langs
de locatie waar hij zelf de meet and greet 2016 organiseert aanstaande zaterdag.
We constateerden gezamenlijk dat alles er helemaal ok was en er restte ons
alleen nog maar de goden aan te roepen om hun zegen over het gebeuren af te
smeken. Jackie kweet zich voorbeeldig van zijn taak. We hebben hem met de
vorklift de hemel in gehesen of toch een eind dichter in de buurt en ik was
er als de kippen bij om dat vast te leggen. Ik heb er alsnog aan gedacht hem
een spandoek met nieuwjaarswensen in de handen te photoshoppen, maar ik heb die
opwelling vrij gemakkelijk kunnen onderdrukken.
Toen ik, net
vóór negen uur, voor mijn doen erg vroeg, uit de veren was deze morgen en ik nog slaapdronken aan mijn eerste kop
koffie wilde beginnen zegde het vrouwtje dat ik, indien ik mijn ogen al
voldoende open kreeg, eens door het keukenraam naar achter in de tuin moest
kijken. Daar zat warempel vlak bij het huis in het gazon, of althans in iets
wat daarvoor moet doorgaan, een groene specht die druk in de weer was. Heel
even werd een slome Pol toch een snelle Pol want in een mum van tijd had ik de
70-300 en de 1,4x extender op de Eos zitten en was ik een hele reeks aan het
schieten.
Iedereen die me beter kent zal wel weten dat ik op dat uur van de dag nog niet
goed wakker ben. Het hoeft dan ook geen verwondering te baren dat ik domweg de
instellingen van mijn camera had gelaten zoals ze waren gisteren avond bij het
fotograferen van de Looiendse Nete had ik een stop overbelicht, bij de
invallende duisternis was dat toen wel nodig nu niet dus en het resultaat was
een veel te helder plaatje. Gelukkig fotografeer ik altijd alles in RAW en dan
heb je nog alle mogelijkheden om dat soort fouten te corrigeren. Tot mijn grote
verbazing waren mijn opnames allemaal scherp, ondanks de relatief lange
sluitertijd vaste hand, bedacht ik tevreden en enigszins zelfvoldaan. Ook over
de kleuren, de scherptediepte en het contrast was ik zeer te spreken, zodat ik
toch weer een beetje meer geloof moet gaan hechten aan collegas die exposure tot
he right blijven aanbevelen.
Ik had me
eigenlijk voorgenomen alvast tot volgend jaar mijn geocache ambities even
in de wachtkamer te zetten. De eindejaarsdrukte met alle verplichtingen er
omheen bezorgde me ruim voldoende bezigheid om me niet te vervelen tot en met
begin januari. Maar in de vooravond, zo rond half vier, bekroop me toch weer de
goesting om, zijn het maar voor even, naar Beverdonk te rijden. Langs de Looiendse
Nete, zijriviertje van de Kleine Nete, waren onlangs twee nieuwe traditionals
op de geocachekaart verschenen en daar wilde ik toch wel een half uurtje voor
uittrekken. Een frisse neus halen met Phaido is dan de uitvlucht waar ik mijn uithuizigheid
mee goedpraat bij het vrouwtje en na een ritje van nog geen 10 minuten met de
wagen begonnen we gewapend met GPS en fototoestel aan een korte maar mooie
wandeling. Rond dat uur van de dag heb je meestal ook mooi licht als je een of
ander fotografeerbaar object of landschap voor je lens krijgt en reken maar dat
de omgeving daar inderdaad nogal wat te bieden had. Nadat ik gevonden had wat
ik zocht ben ik nog enkele honderden meters verder langs het riviertje gelopen
want ik wilde de locatie richting ondergaande zon fotograferen. Avondrood doet
het altijd wel goed in een foto immers. Zo overweldigend was dat nu ook weer
niet moet ik toegeven maar toch werd ik beloond voor mijn ijver want net op het
moment dat ik mijn standpunt en compositie bepaald had kwam er als toetje een
vlucht ganzen in beeld.
Het is een
donkere foto, ik weet het maar dat was ook de bedoeling. Een beetje creepy,
een beetje scary, een beetje spooky.
De plaats had ik al langer in mijn achterhoofd opgeslagen als mogelijke foto-locatie.
Vandaag kwamen enkele omstandigheden om er iets mee te doen perfect samen. Ik
was redelijk vroeg thuis van een mooie geocache fietstocht en zodoende kon ik
in de vooravond een foto gaan maken van dit pomphuisje tussen de bomen langs de
Nete, net naast Bobbejaanland. Het was heus nog niet zo donker toen ik er
arriveerde maar met wat creatief cameragebruik en enige kennis van
Photoshopmogelijkheden kon ik er vrij eenvoudig een blauwe uurtje look-alike
van maken. De maan die ik in gedachten had kon ik later deze avond te pakken
krijgen en het was een klein kunstje om die inclusief enige voorzichtige
verantwoorde schaduwen op een leuke plek in de compositie te plaatsen.
Dit is dus niet de werkelijkheid zoals ik ze vandaag zag, maar wél een met de
middelen die de beeldbewerking ter beschikking stelt in elkaar geknutselde virtuele
werkelijkheid. Niks mis met het beeld toch? Ik ben er alleszins best gelukkig
mee.
Het
zijn zware dagen voor iedereen die de strijd aangaat met overgewicht, met
potentiele levercirrose en met andere schuldgevoelens. Het is alweer de vierde
dag op rij dat we mogen spreken van enige overdaad. Vandaag hadden we de
vrienden uit Lommel uitgenodigd om samen te genieten van de mogelijkheden die
deze eindejaarsdagen bieden. We waren redelijk gezond begonnen, een fikse
wandeling met de hondjes moest ons alvast sterken in onze overtuiging dat we de
nodige aandacht besteedden aan ons lichamelijk welzijn. Maar dan gingen we aperitieven,
gezelligheid troef, lekker eten, gezelligheid steeds maar groeiend, mede door
wat er tussendoor als natjes geconsumeerd werd, en daarna gezelligheid climax
doordat de inhoud van onze koelkast(en) de noden van onze tafelgasten
ruimschoots bleek te dekken.
Ik had het de hele tijd te druk om te fotograferen, maar toen alle gasten weer
naar huis waren wilde ik toch even, voor we aan de grote opruim begonnen, het
slagveld vastleggen
Tante Lilly
had als kerstcadeau voor het jonge volkje tickets gekocht voor de musical
Sneeuwwitje in de stadsschouwburg in Antwerpen. Een trip naar Antwerpen sla ik
nooit af en ik ben mee die kant op getogen, de kinder-musical zelf
interesseerde me niet zo zeer maar er is altijd wel iets te zien, te beleven of
te fotograferen in de stad, daarenboven konden we dan na afloop samen iets gaan
eten in een naburig restaurant en daar ben ik ook niet vies van. Schoonbroer Dreeke dacht er ook zo over en zodoende
we zijn samen op pad gegaan. Het was evenwel zo druk overal dat we de
wandel- en fotoambities maar opgeborgen hebben en we zijn noodgedwongen enkele locale etablissementen ingedoken alwaar we een wijntje, een cappuccino, een biertje en nog een wijntje genuttigd hebben. We waren ook al snel terug in de buurt
van de schouwburg en toen opperde Dreeke dat de hoge overkapping bij de
hoofdingang toch wel mogelijkheden bood. We hebben de daad bij de gedachte
gevoegd en ondanks de drukte onderin - het was marktdag - hebben we de camera dan maar omhoog gericht en een hele reeks geschoten, dit is één van de plaatjes.
Eén van de
tradities die stand houdt in onze familie is dat op kerstdag kinderen en
kleinkinderen samen met mijn zus Lilly en man Dreeke bij ons de benen onder
tafel steken voor de al even traditionele kerstkalkoen. Het blijft uiteraard
niet bij die kalkoen naast de voor- en na-lekkernijen, de bijhorende dranken
en de kerstcadeautjes is er de gezelligheid, de spelletjes, het oplossen van
alle wereldproblemen in lange gesprekken en je raadt het al, de nodige fotos,
wat wil je als we ze voor één keer in het jaar allemaal samen thuis hebben.
Toch koos ik vandaag niet voor een tafel-, familie- of onder-de-kerstboom-foto, maar weer eentje van de zes kleinkinderen, onze zes schatten.
Als ze samen boven op een stapelbed gaan poseren in een van de logeerkamers
levert dat weer een pagina op voor het jaarlijkse fotoalbum.