Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
31-10-2015
31 oktober Fotosalon
Fotosalon
van onze fotoclub dit weekend. Weinig tijd gehad om te fotograferen vandaag.
Voor de opening deze morgen kon ik toch even met het fototoestel de zaal in. Ik
herinner mij dat ik vorig jaar een groothoek-opname van de ganse zaal heb
geplaatst op deze datum en om niet in herhaling te vervallen koos ik vandaag
maar voor het paneel waarop de werken hangen die ik zelf presenteer.
Hoewel ik eigenlijk over het algemeen meer voel voor landschapsfotografie koos
ik dit jaar voor portretten, zes vierkante zwart wit fotos in staande 40x50 passe
partouts.
Okee, de
opbouw voor ons fotosalon was in zoverre gevorderd dat ik er zelf nog
nauwelijks iets aan kon bijdragen, dus ben ik deze namiddag nog maar eens met
het vrouwtje en Phaido naar Lommel gereden want het zou wel eens een van de
laatste dagen kunnen zijn dat we met de bejaarden kunnen gaan wandelen dit
jaar. Na gedane taak, terug naar Lichtaart rijdend, boden zich plotsklaps
diverse fotomogelijkheden aan. Een mooie rode avondlucht in het westen
bijvoorbeeld, maar de locaties die ik bedacht had waren steeds weer net niet
goed georienteerd. Gelukkig had ik een alternatief. In Postel, bij de ophaalbrug
over het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten had ik al lang een mogelijke
fotolocatie in gedachten en vandaag ben ik daar dan ook maar gestopt. Met de
huidige herfstkleuren bleek een shot richting Turnhout een dot van een plaatje
op te leveren.
Druk, druk,
druk Deze avond zijn we gestart met de opbouw voor ons jaarlijks fotosalon. In
de loop van de dag moest ik eerst even naar Aarschot, bier halen bij de
brouwerij Wolf. Die maken een bier dat ze verkopen in de Aldi, dat is waar en
daar is niks mis mee, maar die brouwen ook een erg lekker bier van hoge gisting,
Carte Blanche, waarvan wij na uitgebreide degustatie overtuigd waren dat het
een prima speciaalbier zou zijn om te serveren aan onze bezoekers. Tussendoor
ging ook het gewone dagelijkse leven verder met de dagelijkse routines, zoals
fotos maken om iets te kiezen voor de dagelijkse blog Een aantal dingen combinerend
kwam ik uit bij een herfstfoto van de Heimolen in Langdorp bij Aarschot. Ik had
m al een tijdje op mijn to-do-lijstje staan. Van mijn zus die in langdorp
woont had ik gehoord dat ie heel oud is en altijd in het bezit van dezelfde
familie gebleven was tot ze hem midden in de negentiger jaren uiteindelijk aan
vzw Natuurreservaten verkocht hebben. Omdat er tussen Herselt en Aarschot
wegens wegenwerken geen doorgaand verkeer mogelijk is moesten we omrijden en kwamen
we er zo ongeveer langs. Een klein ommetje kon er toen ook nog wel bij.
Ik heb er
geen idee van wat Ludo aan zijn paddenstoelen te eten geeft, maar naast de
exemplaren die hij onder zijn haag cultiveert kun je de laatste tijd niet meer kijken.
De afmeting van objecten, dingen, planten tonen kun je best doen door er iets
herkenbaars naast te leggen als referentie. Een slim blondje, Phaido, leek me
het perfecte onderwerp voor dit plaatje, hoewel het me uiteraard meer om die
paddenstoelen te doen was. Gisteren waren ze me al opgevallen en had ik al
geprobeerd dezelfde foto te maken, toen was de zon evenwel te fel en iedere
welopgevoede fotograaf weet dat het dan niet het ideale moment is om mooi egaal
belichte plaatjes te schieten. De bewolkte hemel van vandaag daarentegen wilde
wél meewerken, Phaido ook, die had gisteren al eens gerepeteerd en die hoef je
zon dingen geen twee keer aan te leren.
The Race
Across America ( RAAM ) , in 2012 was ik erbij toen Tim als eerste Belg er in
slaagde de race uit te rijden. Hoewel hij daarna meteen beweerde dat dit een
eenmalige gebeurtenis zou zijn hadden we allemaal wel verwacht dat vroeg of
laat het extreme prestatie beest wel weer de kop zou op steken en de 2016 editie
mag zich dan ook verheugen op een hernieuwde Kempische deelname. In juni van volgend
jaar is het weer zo ver: Tim races across America !!!
Het begeleidende team is ondertussen samengesteld. Naast Rob en mezelf
ervaringsdeskundigen zijn er vier nieuwkomers, die allemaal hun specifieke
kwaliteiten in de strijd zullen gooien. Tim inbegrepen zijn we dus deze keer
met zn zeven, één kop meer dan vorige keer en dat is een welkome versterking.
Vandaag kwamen we een eerste keer samen om alvast kennis te maken en de aanpak
te bespreken. Ik heb me bij die gelegenheid meteen al op een van mijn taken
gestort en die is het geheel fotografisch te documenteren. Dit is de eerste
groepsfoto. Vlnr: Ikzelf, Herman, Rob, Robbe, Annelies, Kristof en een gebrilde
Tim.
Tja, met
zulk prachtig najaarsweer denkt elke hobbyfotograaf aan herfstfotos toch? Ik
ook, en als je dat kunt combineren met enkele andere hobbys dan ben je een
gelukkig mens. Een fietstochtje richting Turnhout, enkele geocachen op het
programma en het fototoestel in de fietstas voor het geval dat er ergens van
achter een hoek mooie herfstkleurtjes voor de lens zouden springen, meer moet
dat niet zijn.
In het stadspark was ik precies op het juiste moment om de laagstaande zon uit
de goede hoek de bontgekleurde lappendeken aan de overkant van de vijver te
zien beschijnen. Ik moest daar toch zijn om de GC5RJR3 te zoeken en de foto
kwam als het ware vanzelf op mijn geheugenkaartje.
De
jaarlijkse pompoenregatta werden weer georganiseerd door het
pompoengenootschap. Als de herfst is in het land is het pompoenentijd en wij,
inwoners van groot-Kasterlee, worden niet voor niets pompoenpapeters genoemd. Er
komen nogal wat pompoen-activiteiten voorbij hier in deze tijd van het jaar. Het
pompoenenbier wordt weer gebrouwen, we hebben ieder jaar de weging van de
zwaarste pompoen tijdens de pompoenmarkt, dit jaar moest je over de achthonderd
kilo om in de top drie te zitten daarvoor was er ook al het pompoenschieten,
waar tegenwoordig middels ingenieuze katapult-constructies makkelijk enkele
honderden meters overbrugd worden en dan komen als slotakkoord telkenjare de
unieke pompoenregatta. In de Ark van Noë,gekend ontspanningsoord met grote vijver in ons eigenste Lichtaart, was
het ook nu weer te doen. De grootste pompoenen worden uitgehold en omgebouwd
tot vijverwaardige (?) vaartuigen en al dan niet verkleed kwamen de meest
bizarre teams in actie om hun skills te demonstreren. We zagen Romeinse
strijders, heksen, jeugdverenigingen, kloosterzusters, deftige burgers in strak
pak, zowaar een team uit Zuid Amerika en allerhande andere maffe dapperen die de
wilde baren van Noës vijver trotseerden. Hoewel er enkele vaartuigen zonken in
het heetst van de strijd verheugt het ons dat ook deze keer er niemand
verdronken is. Dat er ergens ook nog een klein sportief kantje aan vast zat
bewijst misschien deze foto, gekozen uit enkele honderde andere die dan weer
meer het ludieke aspect toonden. Die komen wel op Facebook terecht.
We hebben
vandaag een rondje Westhoek gedaan. Ik had een tiental oorlogskerkhoven,
monumenten en aan WO1 gerelateerde plaatsen op een rijtje gezet en we hebben er
een geslaagde toeristische uitstap van gemaakt, als je dat zo oneerbiedig mag
zeggen ten minste, het onderwerp indachtig
Er kwamen de nodige fotomomenten voorbij, momenten van bezinning, verbijstering
en van stilte, en tussendoor ook enkele geocachemomenten natuurlijk. We werden
met een indrukwekkend aantal getallen om de oren geslagen, gesneuvelden, statistieken
en wetenswaardigheden maar de eindindruk is er toch een van onbegrip over des
mensen dwaasheid en gevoelens van medeleven voor al die sukkelaars of het nu
Engelsen, Belgen, Duitsers of andere nationaliteiten betrof.
Ik koos vandaag voor een foto die misschien wat minder spectaculair is dan
schokkende beelden van de dodengang of van rijen graven en namenlijsten maar
hij is wat mij betreft niet minder raak Hij is gemaakt op het Duitse kerkhof
van Langemark en je ziet dat er bij de Duitse Zum Gedenken-bloemekes, Engelse
In remembrance-poppies geplaatst zijn als teken van de ultieme verzoening en
vergeving. Er is dus toch nog hoop
We liepen al
een hele tijd rond met het voornemen eens naar Ieper te gaan, en vandaag kwam
het er eindelijk van. Samen met ons vriendenclubje hadden we een en ander
geregeld: hotel, info omtrent de slagvelden en oorlogskerkhoven van de Westhoek
maar de Last Post was wel degelijk het hoofddoel van onze tocht. De enige reden
waarom hier nu geen foto van de klaroenblazers of van een ander onderdeel van
de plechtigheid staat is dat ik voor die nachtopnames toch net iets meer
bewerkingsmogelijkheden nodig meen te hebben dan ik op de laptop ter
beschikking heb om binnen mijn normen te passen. Die fotos komen wel eens
voorbij op facebook bijvoorbeeld als ik terug thuis ben.
Het alternatief en tweede meest voor de hand liggende onderwerp in Ieper zijn
de Lakenhallen natuurlijk en dat imposante middeleeuwse bouwwerk bleek in
werkelijkheid evenveel, zo niet nog meer indruk te maken dan wij op fotos en
afbeeldingen ooit ingeschat hadden. Ik heb snel snel de perspectiefwerking
bijna helemaal teniet gedaan zodat vertikalen niet meer zo akelig naar binnen
leunen aan de rand van de foto, er zullen wel critici zijn die vinden dat dit
niet nodig is of meer nog dat dit eigenlijk niet hoort, maar daar trek ik mij
niets van aan ik vind het wél mooi zo.
Het lijkt er
voorlopig op dat we niet zon mooie herfst gaan krijgen. Er zijn weliswaar
enkele bomen die alsnog beslist hebben dat ze nu maar eens aan herfstkleuren
moeten beginnen te denken maar de grote meerderheid vindt dat ze daar nog even
mee moeten wachten blijkbaar. Op een gemeenschappelijk instappen in de
kleurenpracht moeten we voorlopig niet hopen als fotograaf. Het druilerige weer
van de laatste dagen wil ook niet meewerken om het allemaal wat warmer te maken
qua kleurtoon helaas.
Als er dan toch enkele bomen langs de wandelroute zijn die medelijden hebben
met de kleurenbeluste liefhebber dan maakt die laatste meteen gebruik van een
doorkijkje om alvast een impressie te schieten van het seizoen. Herfstkleuren
in de voorgrond, nog veel groentinten verderop, maar de afgevallen bladeren op
de wandelweg tonen toch dat de herfst nu echt begonnen is. We houden het in de
gaten de volgende dagen.
Voor de
afwisseling zijn we eens aan de wandel gegaan aan de andere kant van het dorp
en voor we het bos in doken richting Weygerberg en Bekenbaan liepen we even in
de Pastoor Dergentstraat waar je een mooi onbelemmerd zicht krijgt op de achterkant van het nieuwe
appartementencomplex aan het kerkplein. De torenspits van de parochiekerk komt
er net boven uit piepen. Ik vond het meteen een plaatje. Een dorpszicht, zij
het een beetje alternatief, het was weer jaren geleden dat ik me daar nog eens
aan gewaagd had.
Deze
namiddag kregen we bezoek van het vriendenclubje uit Lommel. We hadden een
pittige wandeling op het programma gezet met de hondjes. Maar omdat Phaido nu
eenmaal op zijn strepen staat moest ik ook in de loop van de voormiddag alsnog even
op pad met hem wegens pipi en kaka Het traditionele rondje Smallebroeken heeft
nog weinig verrassingen en ongebruikte fotomogelijkheden na zoveel wandelingen natuurlijk
en daarom ben ik de laatste tijd bezig met het zoeken naar originele invalshoeken
en standpunten. Steeds vaker mag je daar ligpunten van maken eigenlijk, een
oude fotografenwijsheid zegt immers dat je, om origineel uit de hoek te komen,
best eens een hoog of een laag standpunt kiest. Een ladder om van boven uit te
fotograferen sleur je niet altijd mee als je even het bos in trekt uiteraard en
bomen klimmen is op mijn leeftijd ook al niet meer mijn favoriete tijdverdrijf,
dus ben ik maar weer eens, zoals al enkele keren eerder deze week trouwens,
plat op de buik gaan liggen, midden in de Dressenstraat. En deze keer leverde
het een beeld op dat mijn zelfkritiek-ondergrens ruimschoots overtrof. De
Dressenstraat in een redelijk symmetrisch 16-9 formaat van uit een super laag
standpunt, zoals de doorsnee wandelaar ze meestal niet bekijkt.
Wij hebben
geen appelbomen in onze tuin en eigenlijk vind ik dat jammer. Ik herinner mij
uit mijn jeugd hoe ik als klein manneke in de bomen klom in de boomgaard van
mijn ouders in het Limburgse Peer ( whats in a name ). Appels, peren, pruimen,
kersen, allemaal hoogstammen behoorlijk wat klimplezier heb ik daar verzameld.
Het plukken was niet eens belangrijk, helemaal in de top van zon boom geraken
en dan de terrils van de koolmijnen van Genk zien dat was heerlijk.
Gelukkig hebben wij vrienden en kennissen die wél nog appelbomen hebben en bij
wie we terecht kunnen als het weer oogsttijd is. De boomgaard van Nelly
bijvoorbeeld zou ik willen omschrijven als een kleine privé Hof van Eden, geen
saaie op pijnlijk rechte lijnen geplante makkelijk plukbare laagstamboompjes in
keurig onderhouden kraaknette perken neen, een varieteit aan ouderwetse
hoogstammers zoals ik ze mij herinner van vroeger, kris kras door elkaar
uitgestrooid tussen grassen, struiken en bloemen alom en soorten appels die je
niet meer ziet in de fruitwinkels waar ze alleen nog eenheidsworst verkopen.
Geen Elstars, Granny Smits of Jonagolds hier, maar Renetten, Bellefleurs,
wijnappeltjes, schaapsmuiltjes hehe nostalgie !!!
Bomen klimmen doe ik al lang niet meer, een kombinatie van lichtelijk overgewicht,
stramheid van spieren en knoken en twijfel aan de Polbestendigheid van de
appelbomentakken zorgen er voor dat als ik nog eens aan de pluk ga, ik dat doe
van op een ladderke. En eerlijk gezegd had ik daar ook enig gezond wantrouwen
bij vandaag.
Ik had tussen het plukken door al behoorlijk wat gefotografeerd toen Josee
voorstelde dat ze ook eens een foto van mij wilde maken. Ik hoop dat de
onzekerheid rond het wankele evenwicht er niet al te vingerdik op ligt.
Eigenlijk
hadden we met enkele vrienden afgesproken dat ze naar Lichtaart zouden komen en
dan zouden we samen een wandeling maken met enkele toetjes en een etentje
nadien. Omdat de nationale weermadam en meneer ons gisteren bang hadden
gemaakt omdat er een flinke regendreiging verwacht werd hebben we dat maar
uitgesteld en verplaatst naar dinsdag. Helemaal verkeerd ingeschat zo bleek. We
kregen een mooie herfstdag. Wat doe je dan? Een tentoonstelling van de Lierse
fotoclub leek me wel de moeite waard om eens te gaan bekijken. Daarenboven is
er in Lier wel een en ander te fotograferen.
Foto-maatje Alex was er ook en we genoten samen van de tentoongestelde werken,
het was echt wel de moeite waard ideeën opgestoken zeker weten. In Lier zijn
er uiteraard de nodige horecagelegenheden waar je nadien iets kan gaan nuttigen
en we hadden niet zo veel tijd nodig om onze keuze te maken. Toen we afscheid
namen waren we al een eind in het zogenaamde blauwe uurtje verzeild. Nu ja,
blauwe uurtje met dit bewolkte weer? Jazeker. Als je maar lang genoeg belicht
komt die blauwe kleur er toch wel door in de lucht.
Omdat ik de wagen geparkeerd had op de Vismarkt was dat ook de plek bij uitstek
om alsnog even de camera op statief te zetten en wat shots te plegen in diverse
richtingen. De Vismarkt is sowieso één van de aanbevelenswaardige fotolocaties
in Lier Uit de reeks fotos die ik schoot was het moeilijk kiezen. Iene miene
mutte dus J
Alles wijst
er op dat we een strenge winter krijgen.
Nog nooit zagen we zoveel eikels ( en dan bedoel ik het soort dat aan de bomen
hangt ) aan de takken en op de grond en de volkswijsheid zegt dan dat de natuur
zich wapent voor veel koude en barre dagen. Veel noten en kastanjes versterken
dat idee nog en sta me toe daar ook druiven aan toe te voegen, allemaal
voortekenen. Nog meer overtuigend is de mededeling van wetenschappers dat we
een uitzonderlijk koude golfstroom hebben op het ogenblik en de straalstroom
zou ook al rare richtingen kiezen. Het is trouwens al merkbaar, half oktober
komt de temperatuur zelfs al niet meer in de buurt van 10 graden. We kopen maar
beter warme kleren.
De sterkste aanwijzing is evenwel dat achterbuurman Frans al enkele dagen
verwoed aan het houthakken is en Frans kan het weten, want das een natuurmens.
Iedere
vrijdag, als ik in de loop van de voormiddag voor het raam mijn krantje zit te
lezen, zie ik ze voorbij komen. Om het uur ongeveer rijdt er een groep kinderen,
begeleid door leerkrachten, richting Kasterlee. Even nadat de volgende groep
voorbij gekomen is komt de eerste alweer terug en zo gaat dat verder. Na wat
rondvragen blijkt dat de leerlingen van onze gemeentelijke basisschool voor de
wekelijkse zwemles naar Kasterlee moeten. Ze doen dat met de fiets en dat kan
ik alleen maar toejuichen: twee vliegen in één klap: extra lichaamsbeweging en
practisch verkeersonderricht.
Deze morgen had ik de dagelijkse wandeling lichtelijk aangepast om het
fietsertjes-peloton te onderscheppen ergens op een groen stuk van de drukke Kasterleesteenweg.
Ik had me een plekje uitgezocht aan de overkant van de rijbaan en toen was het
hopen dat er op het goede moment geen wagens zouden voorbij komen en voor een
keer zat het mee
Het vrouwtje
was gisteren jarig en vandaag stond zo ongeveer het hele huis vol bloemen. Ik hoef
er helemaal geen twijfels meer over te hebben wie er binnen onze vriendenkring
het meest populair is.
Wat kun je met zulk triestig weer als vandaag beter doen dan willekeurig een
mooie pot uitkiezen en daar even het toestel op richten om aan te sluiten bij
de dagelijkse gang der dingen en bij de zelf opgelegde blog-routine?
Deze beauty werd aan huis gebracht door Jef en Manuela en ik hoop dat het
kaartje leesbaar is in dit formaat: een hele fijne verjaardag.
Ze zijn
beiden van het merk Golden Retriever. De een is groot, de andere klein. De een
is in zijn achtste levensjaar, de andere in zijn eerste. De een is rustig,
gereserveerd en bezadigd, de andere speels, enthousiast en hyperactief. De een
is Phaido, de andere Loe.
Tim en Inge van fitnesscentrum en dansstudio Balance Health Center hebben een
nieuwe viervoeter in huis gehaald en als ze beiden aan het werk zijn, Inge als
lesgeefster en Tim in het horecagedeelte, is het niet meer dan normaal dat ze
hun troetel meenemen. Loe heeft daar ook zijn plekje. Als wij op woensdag
Julieke naar de dansles brengen mag Phaido mee en dat is al even vanzelfsprekend.
Oud ontmoet jong daar. Na enig wederzijds gesnuffel weet Phaido niet goed wat
hij aan moet met dat kleine grut en Loe is wel geïnteresseerd, maar merkt al
snel dat spelen niet de favoriete bezigheid is van de nieuwe kennis. Ze hangen
wat rond bij elkaar en doen wat onwennig, de generatiekloof is zichtbaar
aanwezig. Vriendschap op het eerste zicht zou ik het niet durven noemen, maar
het is ook niet zo dat ze elkaar vermijden. Uiteindelijk slaagt de op
interessant fotomateriaal jagende hobbyist er toch in ze samen in beeld te krijgen. De mensen in het café zijn het daar al gewend mij in allerlei ongewone houdingen te zien liggen, staan of hangen...
Hehe was niet makkelijk.
Wij weten
ook wel dat de naam van deze bloemekes Drie Kleurige Viooltjes is maar sedert,
heel lang geleden, het vrouwke de afkorting kl. ooit las als kleine is dat
bij ons altijd zo gebleven, vandaar de ietwat vreemde titel boven dit stukje,
drie kleine viooltjes.
Ik vermoed dat de momenten dat we in de vrije natuur bloemenpracht zullen
kunnen fotograferen vanaf nu tot in de lente wel dun gezaaid zullen zijn. Ik
vond het dan ook een leuke verrassing en een prima foto onderwerp toen ik in
een wei deze schoonheden zag staan deze morgen. Ze bloeien blijkbaar tot een
eind in het najaar, ik heb het opgezocht leve de wikipedia.
Het hoeft niet altijd een macro-lens te zijn voor dit soort fotografie. Ik had
de 24-105 op mijn toestel staan maar daar kun je ook behoorlijk dicht mee op je
onderwerp kruipen. En dat is ook precies wat ik deed: kruipen Een groot
diafragma zorgde voor de beperkte scherptediepte met slechts één enkel bloemeke
echt scherp en dat was ook helemaal de bedoeling.
Vorige week
bedacht ik nog dat ik in mijn ondertussen al vijf of zes keer herwerkte
AV-reeks over water nog een foto van een watertoren kon plaatsen. Die van Dessel
leek mij wel wat. In Lichtaart staat een gelijkaardige maar die zit helemaal
verscholen tussen de bomen en daar kun je nauwelijks een aanvaardbare foto van
maken. Die van Kasterlee steekt dan weliswaar een beetje boven de bomen uit,
maar die is toch minder typisch watertoren zoals ik mij een watertoren
voorstel. Dan maar Dessel. Gisteren wilde ik er langs rijden met de wagen toen
ik onderweg was naar Lommel om de voetbalwedstrijd Lommel-Antwerp te bekijken
maar de weg tussen Retie en Dessel bleek afgesloten wegens wegenwerken en veel
tijd om een route achterom te zoeken had ik niet, dus ben ik er vandaag dan maar
naartoe gefietst. Met dit mooie nazomerweer was dat helemaal geen straf. Ook
met de fiets moest ik door enkele afgesloten richtingen en voorbij de nodige
verbodsplaten om hem uiteindelijk over een privéeigendom langs achter te pakken
te krijgen.
Ik heb enkele beeldvervuilende elementen en objecten in de voorgrond weggewerkt
met de Photoshop-trukkendoos, zodat het eindresultaat niet echt waarheidsgetrouw
is, maar ik heb daar geen morele problemen mee, het ging mij tenslotte om de
watertoren.
