Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
14-10-2015
14 oktober Generatiekloof
Ze zijn
beiden van het merk Golden Retriever. De een is groot, de andere klein. De een
is in zijn achtste levensjaar, de andere in zijn eerste. De een is rustig,
gereserveerd en bezadigd, de andere speels, enthousiast en hyperactief. De een
is Phaido, de andere Loe.
Tim en Inge van fitnesscentrum en dansstudio Balance Health Center hebben een
nieuwe viervoeter in huis gehaald en als ze beiden aan het werk zijn, Inge als
lesgeefster en Tim in het horecagedeelte, is het niet meer dan normaal dat ze
hun troetel meenemen. Loe heeft daar ook zijn plekje. Als wij op woensdag
Julieke naar de dansles brengen mag Phaido mee en dat is al even vanzelfsprekend.
Oud ontmoet jong daar. Na enig wederzijds gesnuffel weet Phaido niet goed wat
hij aan moet met dat kleine grut en Loe is wel geïnteresseerd, maar merkt al
snel dat spelen niet de favoriete bezigheid is van de nieuwe kennis. Ze hangen
wat rond bij elkaar en doen wat onwennig, de generatiekloof is zichtbaar
aanwezig. Vriendschap op het eerste zicht zou ik het niet durven noemen, maar
het is ook niet zo dat ze elkaar vermijden. Uiteindelijk slaagt de op
interessant fotomateriaal jagende hobbyist er toch in ze samen in beeld te krijgen. De mensen in het café zijn het daar al gewend mij in allerlei ongewone houdingen te zien liggen, staan of hangen...
Hehe was niet makkelijk.
Wij weten
ook wel dat de naam van deze bloemekes Drie Kleurige Viooltjes is maar sedert,
heel lang geleden, het vrouwke de afkorting kl. ooit las als kleine is dat
bij ons altijd zo gebleven, vandaar de ietwat vreemde titel boven dit stukje,
drie kleine viooltjes.
Ik vermoed dat de momenten dat we in de vrije natuur bloemenpracht zullen
kunnen fotograferen vanaf nu tot in de lente wel dun gezaaid zullen zijn. Ik
vond het dan ook een leuke verrassing en een prima foto onderwerp toen ik in
een wei deze schoonheden zag staan deze morgen. Ze bloeien blijkbaar tot een
eind in het najaar, ik heb het opgezocht leve de wikipedia.
Het hoeft niet altijd een macro-lens te zijn voor dit soort fotografie. Ik had
de 24-105 op mijn toestel staan maar daar kun je ook behoorlijk dicht mee op je
onderwerp kruipen. En dat is ook precies wat ik deed: kruipen Een groot
diafragma zorgde voor de beperkte scherptediepte met slechts één enkel bloemeke
echt scherp en dat was ook helemaal de bedoeling.
Vorige week
bedacht ik nog dat ik in mijn ondertussen al vijf of zes keer herwerkte
AV-reeks over water nog een foto van een watertoren kon plaatsen. Die van Dessel
leek mij wel wat. In Lichtaart staat een gelijkaardige maar die zit helemaal
verscholen tussen de bomen en daar kun je nauwelijks een aanvaardbare foto van
maken. Die van Kasterlee steekt dan weliswaar een beetje boven de bomen uit,
maar die is toch minder typisch watertoren zoals ik mij een watertoren
voorstel. Dan maar Dessel. Gisteren wilde ik er langs rijden met de wagen toen
ik onderweg was naar Lommel om de voetbalwedstrijd Lommel-Antwerp te bekijken
maar de weg tussen Retie en Dessel bleek afgesloten wegens wegenwerken en veel
tijd om een route achterom te zoeken had ik niet, dus ben ik er vandaag dan maar
naartoe gefietst. Met dit mooie nazomerweer was dat helemaal geen straf. Ook
met de fiets moest ik door enkele afgesloten richtingen en voorbij de nodige
verbodsplaten om hem uiteindelijk over een privéeigendom langs achter te pakken
te krijgen.
Ik heb enkele beeldvervuilende elementen en objecten in de voorgrond weggewerkt
met de Photoshop-trukkendoos, zodat het eindresultaat niet echt waarheidsgetrouw
is, maar ik heb daar geen morele problemen mee, het ging mij tenslotte om de
watertoren.
Wat een
verschil met gisteren !!! Heerlijk nazomerweer, een beetje fris, dat wel, maar
daar kun je je naar kleden. Een weldoend herfstzonnetje vergezelde ons deze
morgen tijdens de wandeling en dat zorgde er voor dat we de wereld heel anders
bekeken. Niet alleen wordt je daar goed gezind van wij althans wel maar achter
elke hoek kwamen de fotomogelijkheden in grote drommen op de hobbyfotograaf
afgerend. Paddenstoelen uiteraard in deze tijd van het jaar , de eerste
tekenen van een veelbelovende herfst met hier en daar al prachtige geel-rood-bruine
kleuren, tegenlichtopnames van bladeren, bomen, dieren het kon niet op. De
lage zon en de daarmee gepaard gaande lange schaduwen waren een constante
uitnodiging om daar iets mee te doen. Ik heb mijn modellen bijna altijd bij
natuurlijk en voor één keer vond ik dat ik er zelf ook op mocht.
De oude
fotografenwijsheid die zegt dat het beste toestel datgene is dat je bij hebt
werd vandaag nog maar eens bewaarheid. Zo goed als altijd neem ik de camera mee
als we s morgens met Phaido het bos intrekken maar omdat het weer er zo
triestig en grijs uitzag en er in de loop van de namiddag nog een en ander te
gebeuren stond had ik m voor één keer thuis gelaten en dan loop je hier tegen
aan
St. Lutgardis is een accommodatie waar kinderen tijdens de vakantie komen
genieten van een weekje gezonde kempenlucht en kempengroen. Occasioneel komen
er ook wel eens bedrijven om aan teambuilding te doen. Toen we er deze morgen
voorbij liepen zagen we op het geïmproviseerde voetbalterreintje een hoogst
vermakelijke variant van het edele balspel. Het bijgevoegde beeld zegt beter
dan duizend woorden hoe het er aan toe ging. De iPhone was in dit geval mijn
reddingsboei en dan begrijp je dat ik een beetje moest inleveren op
beeldkwaliteit, te meer omdat ik redelijk ver van de actie stond en inzoomen
heeft geen zin met een smartphone, je vergroot er alleen maar de pixels mee en
levert altijd in aan scherpte. Thuis in de nabewerking heb ik een uitsnede
gemaakt en de photobewerking-trukkendoos ter hulp geroepen en met het resultaat
kan ik eigenlijk best leven
Het vrouwke
komt uit Lommel, uit de Barrier om meer precies te zijn, en ondanks het feit
dat we samen al zon 42 jaar in lichtaart wonen is de band met de Barrier nooit
verloren gegaan, vrienden en familie zijn daar voor een groot gedeelte voor
verantwoordelijk maar ook het feit dat wij na de dood van mijn schoonmoeder vrijwilliger
gebleven zijn in het zorgtehuis Hoevezavel. Na de vrijdagse wandeling met de
bewoners is het ondertussen vaste prik geworden dat we samen met onze vaste
kliek gaan eten in de Brugwachter. Vaak zijn we dan iets te vroeg en als je de
wagen op de parking hebt gezet is het maar 50 m. naar het Kempisch Kanaal en
samen met Phaido kunnen we daar ook telkens weer enkele prettige ontspannende hectometers
afleggen voor we de benen onder tafel steken. Fotomogelijkheden zat langs het
water natuurlijk Ik ben altijd al gefascineerd geweest door spiegelingen en
door de manier waarop die tot leven komen in de golven van een voorbijvarend
schip. Met de brug van de Luikersteenweg als decor is dit een fraai voorbeeld
van zulke mooie rimpelingen.
Het is niet
zo dat we er alle dagen van willen genieten, maar een goede kebab op zijn tijd
wil er toch wel eens in. Voeger reden we regelmatig naar Tielen, waar je
volgens ons de beste kebab van de wijde omgeving kon eten en dat dan ook nog in
een prachtig kader. Toen die zaak enkele jaren geleden de deuren sloot bleven
we verweesd achter.
Onlangs hoorden we dat Suzanne, de ex-uitbaatster nu elke donderdag met een
kebabwagen aan het kerkplein staat in Lichtaart. Daar wandelden wij dus vandaag
naar toe.
Het vervolg van het verhaal gaat helemaal niet meer over kebab, want toen wij
daar stonden te wachten om aan de beurt te komen keek ik terloops ook even naar
het beeld van de Wannes. Dat is een kunstwerk dat alweer sedert enkele jaren op
het plein staat en dat de harde strijd om het bestaan van de Kempense mensen
uit vervlogen eeuwen moet symboliseren. In een flits zag ik de parallel tussen
Josee met Phaido en De Wannes met zijn hond. Ik heb Josee gevraagd samen met Phaido
voor het beeld te gaan staan en er naar te kijken, zo kon ik de twee koppels
samen in beeld nemen. Phaido leek trouwens zeer geïnteresseerd te zijn in de
bronzen soortgenoot en toen ik de opname gemaakt had is ie zelfs aan de
achterkant van het monument even een kleine pipi gaan doen om de indringer te
attenderen op zijn aanwezigheid.
Ik ben een
hondenmens, sta me toe dat eerst te zeggen, maar er zijn natuurlijk ook
kattenmensen onze kleinkinderen Julie en Jef bijvoorbeeld. Als papa en mama
weer eens druk bezet zijn gebeurt het wel vaker dat wij er bijgehaald worden om
op vrije woensdagnamiddagen er voor te zorgen dat ze veilig van school komen,
de één tijdig in de balletles en de andere op de voetbaltraining geraakt en dan
zorg je er terloops ook even voor dat alles in huis daar onder controle blijft.
Waar zijn die poezen? Euhhh waar zijn die poezen verdorie? Na lang zoeken
bleek dat Mies en Minouche een veilige schuilplaats gevonden hadden op de
kussentjes van de stoelen die onder tafel geschoven waren. Een foto waard vond
ik meteen. Moeilijk weinig licht, dat zie je onder andere aan de groot
openstaande pupillen van beide beestjes. Een opzetflitser had ik niet bij de
hand dat zou ook niet mooi geweest zijn maar met ISO 3200 kreeg ik ze toch
aanvaardbaar scherp op het geheugenkaartje.
Het vrouwke
had deze avond een afspraak in het ziekenhuis in Herentals. Ze hadden al een
hele tijd geleden een MRI-scan ingepland om eindelijk eens uit te vissen waar
die nekpijn vandaan komt. Vandaag was het dan zo ver. Ik heb van de gelegenheid
gebruik gemaakt om ondertussen wat interessante plekken te bezoeken en nog eens
wat met avondfotografie en lange sluitertijden te doen.
Toen ik achteraf deze opname van op een leeg perron van station Wolfstee
bekeek, zag ik dat ik dwars door de trein het gele schuilhokje op het perron
aan de overkant had gefotografeerd. Zon verrassingen krijg je natuurlijk als je kiest voor 10
seconden opening. De verklaring is evenwel vrij simpel. Aan de rode lijnen van
de achterlichten zie je waar de achterkant van de trein was toen de opname
stopte. Een stukje overkant komt helemaal links dus ook even in beeld, zij het
veel korter belicht en dus veel vager. De restanten van de voorbijrazende trein
uit het begin van de belichting zorgden er voor dat ik even op het verkeerde
been gezet werd.
Is het een
zwam, is het een parasiet, is het een schimmel? Het zag er helemaal anders uit
dan de zwammen/parasieten/schimmels die je wel eens ziet op rottend hout of op
dode bomen, vaak berken. Dit is inderdaad een berk, maar de boom was helemaal
niet rottend of dood, verre van. De zich naar buiten wurmende aanwas had alleszins
met veel kracht de schors van de boom opengescheurd en zoals een kauwgombel
blazende mond tuitten de schorslippen zich om de vreemde indringer te laten
ontsnappen leek het wel. Dat gaf me meteen de inspiratie om op het moment dat
ik deze foto maakte er ook een titel bij te bedenken: de ontsnapping.
Een
groepsfoto maken is niet makkelijk. Je hebt te maken met achtergronden, met voldoende
licht om je diafragma klein genoeg te houden om zowel de voorste als de
achterste rij scherp te hebben, de welwillendheid of de professionaliteit van
je modellen om in de camera te kijken of een andere gevraagde pose aan te nemen
kortom er zijn de nodige variabelen. Bij deze geiten had ik eigenlijk weinig
problemen om het allemaal in goede banen te leiden. Er was het restant aanwezig
van een constructie waar ze vroeger overheen konden lopen en geiten houden
ervan om vanuit de hoogte hun maatschappelijke status te tonen blijkbaar. Volledigheidshalve
moet ik hier aan toevoegen dat er een vijfde geit was in het oorspronkelijk
plan, maar die had constant meer aandacht voor de fotograaf en zijn apparatuur
dan voor de gevraagde compositie. De overige modellen daarentegen gingen zoals
ze dat gewoon waren op hun uitkijkposten plaats nemen. En ze waren van nature
nieuwsgierig genoeg om het als-jij-de-camera-ziet-dan-ziet-de-camera-jou-ook
principe naar waarde in te vullen.
Alle groene
vingers in ons gezinnetje zijn te vinden bij het vrouwtje. Bij mezelf heb daar al
meermaals vruchteloos naar gezocht, maar tuinieren in al zijn vormen is niet
mijn dada. Dat wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van al die bloeiende plantenpracht
maar als het er op aankomt de hof te fatsoeneren ben ik eerder een passieve fan
dan een actieve beoefenaar.
In deze tijd van het jaar laten de zomerbloeiers het langzaamaan afweten en om het
bloemenbestand rond huize Pol en Josee wat op peil te houden heeft mijn schatje
enkele mini chrysanten gekocht. De vrijgekomen potten werden snel weer gevuld
en zo hebben we weer wat kleur tot een eind in november mag ik hopen. Ik had de
macrolens nog op mijn Eos staan en het onderwerp voor mijn dagelijkse foto was
snel gevonden.
Het is
herfst. Dezelfde mooie gele herfstbloemen staan elk jaar weer voor het huis. Je
zet de macro-lens op je toestel en je maakt er fotos van. Er is toevallig een
geel zwart insect dat dezelfde bloem uitgekozen heeft om te bezoeken. Klik,
mooie vangst denk je dan.
De, voor deze jongen meest logische volgende stap,, is dan dat je in google naar
foto search gaat en verwacht dat je na het uploaden het betreffende shot meteen
honderden vergelijkbare andere afbeeldingen te zien krijgt waar zonder
twijfel ook wel de naam van de bloem bij zit Helemaal niet dus. De enige info
die ik kreeg was dat dit een gele herfstbloem is Tja, dat had ik zelf ook al
gezien. Dat het insect een zweefvlieg is en geen wesp, bij of een ander stekend
ongedierte wist ik ook al. Soms, heel soms laat zelfs google de zoekende mens
in de steek.
Iemand een idee hoe deze schoonheid heet?
Ik heb voor
één keer de wekelijkse fotoclubvergadering aan me laten voorbij gaan. Het jaarlijkse vrijwilligersfeest in Hoevezavel
vond ik een nog net iets groter niet-te-missen gehalte hebben, niet alleen omdat er
mosselen zouden geserveerd worden maar ook omdat je dan weer eens in andere
omstandigheden met iedereen kunt bijkletsen, een drankje nuttigen en wat het
vrouwtje betreft de benen losgooien op de dansvloer.
Onze generatie, en het is een spijtige vaststelling -vrijwilligers die jonger
zijn vind je nauwelijks - heeft weing
voeling met rap, hip hop en andere lounge beats, maar als Chubby Checker door
de boxen knalt dan staat de dansvloer na luttele seconden helemaal vol Ik
hoefde niet eens van mijn stoel om de nodige bewijzen daarvan bij elkaar te
schieten.
Paddenstoelentijd,
en dat duurt nog wel even neem ik aan. Tijdens de dagelijkse tochten door de natuur houdt de allerte hobbyfotograaf zijn ogen extra open, en enige
terreinkennis is lekker meegenomen om te weten waar de kans op scoren het
grootst is. Dit viertal stond daar zo mooi samen op een zonbeschenen plekje in
het bos dat ik niet anders kon dan even op de grond te gaan liggen om ze van
uit een laag standpunt te pakken te krijgen. Vuile-voorkanten-fotografie noemt
het vrouwtje dit soort activiteiten.
Het
aangename aan het nuttige paren noemen we dat Al sedert jaar en dag ga ik de
passe partouts voor mijn fotos voor het clubsalon halen bij Arto in Kinrooi en
ook deze keer had ik een en ander besteld. Vandaag mocht ik alles komen
oppikken en laat Kinrooi nu toch wel vlak bij het natuurgebied en de
vogelkijkhut zijn in Bree. Ik was er al eerder met fotovriendin Marieke en
gezien het werkelijk schitterende nazomer weer leek het me een fijn plan om
enkele uurtjes vroeger te vertrekken en te zien of de ijsvogels er ook nu weer
even vrolijk rondfladderden. Dat bleek een prima en een zeer lonende beslissing.
Toen ik er aan kwam was er nog maar één collega fotograaf en de beste plaatsjes
waren nog voor het uitkiezen. Ik positioneerde me pal voor de dichtst bij zijnde
tak en hoopte dat er enige actie zou voorbij komen. Lang hoefde ik niet te
wachten.
De 70-300 mm met de extender er op geeft helemaal ingezoomd als grootste
diafragma f8 en daarom stel ik meestal de ISO waarde vrij hoog in bij dit soort
fotografie, zo kan ik toch nog een voldoende korte sluitertijd hanteren, je
weet maar nooit of die beestjes plotsklaps gaan vliegen of heftig gaan bewegen.
Deze schoonheid zat zo stil en geduldig op zijn tak, vier meter voor mijn neus,
dat ik besloot de Iso waarde maar even terug te draaien naar 250 en door het
goede licht hield ik toch nog 1/500 over.
Tja, zon kans laat je niet liggen. Hij staat er scherp op. Ik vind het
ook wel prettig dat in de onscherpe achtergrond de kleurtjes van de vogel terug
komen je hoeft me in dit geval niet te verdenken van Photoshop-gefoefel. J
Zoals velen waarschijnlijk
heb ik er een heel kort nachtje opzitten. Ook ik was van de partij om de
maansverduistering te volgen en de bloed-maan te fotograferen. Liever dan de
wekker te zetten om drie uur of half vier had ik er voor gekozen te wachten om
de echtelijke bedstee in te duiken tot na het spektakel. Ik ben sowieso een
nachtmens en vroeg slapen gaan is niet besteed aan mij. Achter ons huis dacht
ik voldoende uitzicht te hebben en lichtvervuiling is er bijna helemaal
afwezig. Ik kon er dus op mijn gemak het hele gebeuren volgen en regelmatig
even op het knopje komen drukken. Om me te wapenen tegen mogelijke nachtelijke
onderkoeling had ik op voorhand de nodige spirituele versnaperingen
geselecteerd en ik ben de beproeving zonder averij doorgekomen. Het einde van
de show moest ik wel missen want de maan begon achter de bomen te zakken. In de
wagen springen en naar een bomenvrije plek rijden was gezien het alcoholgehalte
van de genuttigde dranken geen optie meer en dus hield ik het rond half zes,
toen de maan weer langzaam aan verlicht begon te worden, maar voor bekeken.
Ik heb een collage gemaakt van de verschillende fasen van het fenomeen tot en
met de in de weg kruipende bomen.
Hoewel we
vandaag een luie dag gepland hadden na de ochtendwandeling met Phaido vonden we
rond de middag dat je met zulk mooi weer toch echt niet binnen kunt blijven
zitten. Een korte telefonisch rondje Lommelse vrienden volstond om ons vaste clubje
op te trommelen. Niet zoveel later parkeerden we de wagens bij de tennisclub in
de Kolonie. Dat is een ideaal startpunt om van daar uit de mooie Kempense
natuur in te trekken. Langs de zandputten en de Heuvelse Hei ging de tocht. Met
zn achten en daar ook nog eens drie woefkes bij genoten we van de vriendschap,
de geanimeerde gesprekken, de mooie tocht en de verdiende verfrissingen
achteraf.
Guusje, net als Phaido van het merk Golden Retriever is een over-enthousiaste
jongeling van nauwelijks één jaar oud en meestal vindt de ondertussen tot de
middelbare leeftijd gekomen Phaido al dat rennen en stoeien maar niks. Hij wil
best ook wel eens gaan zwemmen in de plassen waar we voorbij lopen, maar om in
competitie te gaan met Guus die achter elke stok of ieder speeltje aanging dat
we in het water gooiden had ie duidelijk geen zin. De water-actie-fotos van
vandaag waren dus allemaal voor rekening van Guus.
Tijdens de
tuin en fruitdagen bij Hoebenschot-Plant hadden ze een mobiele fruitpers ter
beschikking gesteld van al wie er met zijn oogst naar toe kwam. Die kon dan met
fris geperst sap weer naar huis. Nelly, de dame van de boomgaard in de
Smallebroeken had ons gevraagd of wij misschien deze middag met de wagen een
lading appels tot daar konden brengen want zij verplaatst zich meestal met de
bus en dat is niet zo handig om een tiental bakken fruit te vervoeren.
Wij deden dat graag en het nuttige aan het aangename koppelend hebben we er wat
rondgekeken, een en ander geproefd en natuurlijk de nodige fotos gemaakt.
Bijgaande fotogeeft een idee van de
installatie. Via de rollende band links komt het fruit in de pers. Het sap
wordt gezeefd, gepasteuriseerd en dan in plastic-5-litter zakken gevuld door de
dame in het midden. De meneer rechts zorgt er voor dat die dan terecht komen in
een frisse kartonnen doos en zo kan het sap maanden bewaard worden.
We waren een
half uur vroeger vertrokken naar Lommel. Vóór we als vrijwilligers de bewoners van
Hoevezavel hun vrijdagse portie frisse lucht bezorgden door de rolstoelen
enkele blokken rond te duwen wilden we eerst met Phaido een echte wandeling
maken in de vrije natuur. Er zijn zat groen gebieden waar we onderweg kunnen
stoppen en deze keer hadden we gekozen voor een parking in de buurt van de
Blauwe kei waar we richting De Maat kilometers en kilometers ongestoord konden
genieten. De wandeling op zich is de ene helft van het plezier voor mij in dat
geval. De andere helft haal ik uit het fotograferen van alles waar mijn oog op
valt.
Deze bloemen bijvoorbeeld vond ik erg mooi en met een groot diafragma probeerde
ik ze mooi in beeld te nemen, met bezoekende insecten, zonder, close,
totaalbeeld Als ik eenmaal aan het fotograferen ben wordt er geduld gevraagd
van het meewandelend gezelschap
Al even leuk vind ik het om dan achteraf wat meer info omtrent mijn onderwerpen
te zoeken te zoeken op het internet. In eerste instantie kwam ik door een foto
te uploaden op een Engelstalige site er achter dat we hier praten over een Himalayan
Balsam. Met dat gegeven verder zoekend vond ik ook de Nederlandse naam nl.
Reuzenbalsemien, een exoot, een invasieve plant, afkomstig uit de Himalaya,
zoals de Engelse benaming aangeeft, die ooit hier als sierplant werd ingevoerd
en die nu het leefgebied van onze eigen inheemse planten dreigt in te nemen.
Niet alleen bij de fauna hebben we problemen met dat fenomeen blijkbaar. Er
lopen diverse bestrijdingprogrammas sedert enkele jaren en naar ik lees lijken
die ook succesvol te zijn. Maar langs het parcours dat wij vandaag liepen
merkten wij daar niks van reuzenbalsemienen zat