Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
21-10-2015
21 oktober Pastoor Dergentstraat
Voor de
afwisseling zijn we eens aan de wandel gegaan aan de andere kant van het dorp
en voor we het bos in doken richting Weygerberg en Bekenbaan liepen we even in
de Pastoor Dergentstraat waar je een mooi onbelemmerd zicht krijgt op de achterkant van het nieuwe
appartementencomplex aan het kerkplein. De torenspits van de parochiekerk komt
er net boven uit piepen. Ik vond het meteen een plaatje. Een dorpszicht, zij
het een beetje alternatief, het was weer jaren geleden dat ik me daar nog eens
aan gewaagd had.
Deze
namiddag kregen we bezoek van het vriendenclubje uit Lommel. We hadden een
pittige wandeling op het programma gezet met de hondjes. Maar omdat Phaido nu
eenmaal op zijn strepen staat moest ik ook in de loop van de voormiddag alsnog even
op pad met hem wegens pipi en kaka Het traditionele rondje Smallebroeken heeft
nog weinig verrassingen en ongebruikte fotomogelijkheden na zoveel wandelingen natuurlijk
en daarom ben ik de laatste tijd bezig met het zoeken naar originele invalshoeken
en standpunten. Steeds vaker mag je daar ligpunten van maken eigenlijk, een
oude fotografenwijsheid zegt immers dat je, om origineel uit de hoek te komen,
best eens een hoog of een laag standpunt kiest. Een ladder om van boven uit te
fotograferen sleur je niet altijd mee als je even het bos in trekt uiteraard en
bomen klimmen is op mijn leeftijd ook al niet meer mijn favoriete tijdverdrijf,
dus ben ik maar weer eens, zoals al enkele keren eerder deze week trouwens,
plat op de buik gaan liggen, midden in de Dressenstraat. En deze keer leverde
het een beeld op dat mijn zelfkritiek-ondergrens ruimschoots overtrof. De
Dressenstraat in een redelijk symmetrisch 16-9 formaat van uit een super laag
standpunt, zoals de doorsnee wandelaar ze meestal niet bekijkt.
Wij hebben
geen appelbomen in onze tuin en eigenlijk vind ik dat jammer. Ik herinner mij
uit mijn jeugd hoe ik als klein manneke in de bomen klom in de boomgaard van
mijn ouders in het Limburgse Peer ( whats in a name ). Appels, peren, pruimen,
kersen, allemaal hoogstammen behoorlijk wat klimplezier heb ik daar verzameld.
Het plukken was niet eens belangrijk, helemaal in de top van zon boom geraken
en dan de terrils van de koolmijnen van Genk zien dat was heerlijk.
Gelukkig hebben wij vrienden en kennissen die wél nog appelbomen hebben en bij
wie we terecht kunnen als het weer oogsttijd is. De boomgaard van Nelly
bijvoorbeeld zou ik willen omschrijven als een kleine privé Hof van Eden, geen
saaie op pijnlijk rechte lijnen geplante makkelijk plukbare laagstamboompjes in
keurig onderhouden kraaknette perken neen, een varieteit aan ouderwetse
hoogstammers zoals ik ze mij herinner van vroeger, kris kras door elkaar
uitgestrooid tussen grassen, struiken en bloemen alom en soorten appels die je
niet meer ziet in de fruitwinkels waar ze alleen nog eenheidsworst verkopen.
Geen Elstars, Granny Smits of Jonagolds hier, maar Renetten, Bellefleurs,
wijnappeltjes, schaapsmuiltjes hehe nostalgie !!!
Bomen klimmen doe ik al lang niet meer, een kombinatie van lichtelijk overgewicht,
stramheid van spieren en knoken en twijfel aan de Polbestendigheid van de
appelbomentakken zorgen er voor dat als ik nog eens aan de pluk ga, ik dat doe
van op een ladderke. En eerlijk gezegd had ik daar ook enig gezond wantrouwen
bij vandaag.
Ik had tussen het plukken door al behoorlijk wat gefotografeerd toen Josee
voorstelde dat ze ook eens een foto van mij wilde maken. Ik hoop dat de
onzekerheid rond het wankele evenwicht er niet al te vingerdik op ligt.
Eigenlijk
hadden we met enkele vrienden afgesproken dat ze naar Lichtaart zouden komen en
dan zouden we samen een wandeling maken met enkele toetjes en een etentje
nadien. Omdat de nationale weermadam en meneer ons gisteren bang hadden
gemaakt omdat er een flinke regendreiging verwacht werd hebben we dat maar
uitgesteld en verplaatst naar dinsdag. Helemaal verkeerd ingeschat zo bleek. We
kregen een mooie herfstdag. Wat doe je dan? Een tentoonstelling van de Lierse
fotoclub leek me wel de moeite waard om eens te gaan bekijken. Daarenboven is
er in Lier wel een en ander te fotograferen.
Foto-maatje Alex was er ook en we genoten samen van de tentoongestelde werken,
het was echt wel de moeite waard ideeën opgestoken zeker weten. In Lier zijn
er uiteraard de nodige horecagelegenheden waar je nadien iets kan gaan nuttigen
en we hadden niet zo veel tijd nodig om onze keuze te maken. Toen we afscheid
namen waren we al een eind in het zogenaamde blauwe uurtje verzeild. Nu ja,
blauwe uurtje met dit bewolkte weer? Jazeker. Als je maar lang genoeg belicht
komt die blauwe kleur er toch wel door in de lucht.
Omdat ik de wagen geparkeerd had op de Vismarkt was dat ook de plek bij uitstek
om alsnog even de camera op statief te zetten en wat shots te plegen in diverse
richtingen. De Vismarkt is sowieso één van de aanbevelenswaardige fotolocaties
in Lier Uit de reeks fotos die ik schoot was het moeilijk kiezen. Iene miene
mutte dus J
Alles wijst
er op dat we een strenge winter krijgen.
Nog nooit zagen we zoveel eikels ( en dan bedoel ik het soort dat aan de bomen
hangt ) aan de takken en op de grond en de volkswijsheid zegt dan dat de natuur
zich wapent voor veel koude en barre dagen. Veel noten en kastanjes versterken
dat idee nog en sta me toe daar ook druiven aan toe te voegen, allemaal
voortekenen. Nog meer overtuigend is de mededeling van wetenschappers dat we
een uitzonderlijk koude golfstroom hebben op het ogenblik en de straalstroom
zou ook al rare richtingen kiezen. Het is trouwens al merkbaar, half oktober
komt de temperatuur zelfs al niet meer in de buurt van 10 graden. We kopen maar
beter warme kleren.
De sterkste aanwijzing is evenwel dat achterbuurman Frans al enkele dagen
verwoed aan het houthakken is en Frans kan het weten, want das een natuurmens.
Iedere
vrijdag, als ik in de loop van de voormiddag voor het raam mijn krantje zit te
lezen, zie ik ze voorbij komen. Om het uur ongeveer rijdt er een groep kinderen,
begeleid door leerkrachten, richting Kasterlee. Even nadat de volgende groep
voorbij gekomen is komt de eerste alweer terug en zo gaat dat verder. Na wat
rondvragen blijkt dat de leerlingen van onze gemeentelijke basisschool voor de
wekelijkse zwemles naar Kasterlee moeten. Ze doen dat met de fiets en dat kan
ik alleen maar toejuichen: twee vliegen in één klap: extra lichaamsbeweging en
practisch verkeersonderricht.
Deze morgen had ik de dagelijkse wandeling lichtelijk aangepast om het
fietsertjes-peloton te onderscheppen ergens op een groen stuk van de drukke Kasterleesteenweg.
Ik had me een plekje uitgezocht aan de overkant van de rijbaan en toen was het
hopen dat er op het goede moment geen wagens zouden voorbij komen en voor een
keer zat het mee
Het vrouwtje
was gisteren jarig en vandaag stond zo ongeveer het hele huis vol bloemen. Ik hoef
er helemaal geen twijfels meer over te hebben wie er binnen onze vriendenkring
het meest populair is.
Wat kun je met zulk triestig weer als vandaag beter doen dan willekeurig een
mooie pot uitkiezen en daar even het toestel op richten om aan te sluiten bij
de dagelijkse gang der dingen en bij de zelf opgelegde blog-routine?
Deze beauty werd aan huis gebracht door Jef en Manuela en ik hoop dat het
kaartje leesbaar is in dit formaat: een hele fijne verjaardag.
Ze zijn
beiden van het merk Golden Retriever. De een is groot, de andere klein. De een
is in zijn achtste levensjaar, de andere in zijn eerste. De een is rustig,
gereserveerd en bezadigd, de andere speels, enthousiast en hyperactief. De een
is Phaido, de andere Loe.
Tim en Inge van fitnesscentrum en dansstudio Balance Health Center hebben een
nieuwe viervoeter in huis gehaald en als ze beiden aan het werk zijn, Inge als
lesgeefster en Tim in het horecagedeelte, is het niet meer dan normaal dat ze
hun troetel meenemen. Loe heeft daar ook zijn plekje. Als wij op woensdag
Julieke naar de dansles brengen mag Phaido mee en dat is al even vanzelfsprekend.
Oud ontmoet jong daar. Na enig wederzijds gesnuffel weet Phaido niet goed wat
hij aan moet met dat kleine grut en Loe is wel geïnteresseerd, maar merkt al
snel dat spelen niet de favoriete bezigheid is van de nieuwe kennis. Ze hangen
wat rond bij elkaar en doen wat onwennig, de generatiekloof is zichtbaar
aanwezig. Vriendschap op het eerste zicht zou ik het niet durven noemen, maar
het is ook niet zo dat ze elkaar vermijden. Uiteindelijk slaagt de op
interessant fotomateriaal jagende hobbyist er toch in ze samen in beeld te krijgen. De mensen in het café zijn het daar al gewend mij in allerlei ongewone houdingen te zien liggen, staan of hangen...
Hehe was niet makkelijk.
Wij weten
ook wel dat de naam van deze bloemekes Drie Kleurige Viooltjes is maar sedert,
heel lang geleden, het vrouwke de afkorting kl. ooit las als kleine is dat
bij ons altijd zo gebleven, vandaar de ietwat vreemde titel boven dit stukje,
drie kleine viooltjes.
Ik vermoed dat de momenten dat we in de vrije natuur bloemenpracht zullen
kunnen fotograferen vanaf nu tot in de lente wel dun gezaaid zullen zijn. Ik
vond het dan ook een leuke verrassing en een prima foto onderwerp toen ik in
een wei deze schoonheden zag staan deze morgen. Ze bloeien blijkbaar tot een
eind in het najaar, ik heb het opgezocht leve de wikipedia.
Het hoeft niet altijd een macro-lens te zijn voor dit soort fotografie. Ik had
de 24-105 op mijn toestel staan maar daar kun je ook behoorlijk dicht mee op je
onderwerp kruipen. En dat is ook precies wat ik deed: kruipen Een groot
diafragma zorgde voor de beperkte scherptediepte met slechts één enkel bloemeke
echt scherp en dat was ook helemaal de bedoeling.
Vorige week
bedacht ik nog dat ik in mijn ondertussen al vijf of zes keer herwerkte
AV-reeks over water nog een foto van een watertoren kon plaatsen. Die van Dessel
leek mij wel wat. In Lichtaart staat een gelijkaardige maar die zit helemaal
verscholen tussen de bomen en daar kun je nauwelijks een aanvaardbare foto van
maken. Die van Kasterlee steekt dan weliswaar een beetje boven de bomen uit,
maar die is toch minder typisch watertoren zoals ik mij een watertoren
voorstel. Dan maar Dessel. Gisteren wilde ik er langs rijden met de wagen toen
ik onderweg was naar Lommel om de voetbalwedstrijd Lommel-Antwerp te bekijken
maar de weg tussen Retie en Dessel bleek afgesloten wegens wegenwerken en veel
tijd om een route achterom te zoeken had ik niet, dus ben ik er vandaag dan maar
naartoe gefietst. Met dit mooie nazomerweer was dat helemaal geen straf. Ook
met de fiets moest ik door enkele afgesloten richtingen en voorbij de nodige
verbodsplaten om hem uiteindelijk over een privéeigendom langs achter te pakken
te krijgen.
Ik heb enkele beeldvervuilende elementen en objecten in de voorgrond weggewerkt
met de Photoshop-trukkendoos, zodat het eindresultaat niet echt waarheidsgetrouw
is, maar ik heb daar geen morele problemen mee, het ging mij tenslotte om de
watertoren.
Wat een
verschil met gisteren !!! Heerlijk nazomerweer, een beetje fris, dat wel, maar
daar kun je je naar kleden. Een weldoend herfstzonnetje vergezelde ons deze
morgen tijdens de wandeling en dat zorgde er voor dat we de wereld heel anders
bekeken. Niet alleen wordt je daar goed gezind van wij althans wel maar achter
elke hoek kwamen de fotomogelijkheden in grote drommen op de hobbyfotograaf
afgerend. Paddenstoelen uiteraard in deze tijd van het jaar , de eerste
tekenen van een veelbelovende herfst met hier en daar al prachtige geel-rood-bruine
kleuren, tegenlichtopnames van bladeren, bomen, dieren het kon niet op. De
lage zon en de daarmee gepaard gaande lange schaduwen waren een constante
uitnodiging om daar iets mee te doen. Ik heb mijn modellen bijna altijd bij
natuurlijk en voor één keer vond ik dat ik er zelf ook op mocht.
De oude
fotografenwijsheid die zegt dat het beste toestel datgene is dat je bij hebt
werd vandaag nog maar eens bewaarheid. Zo goed als altijd neem ik de camera mee
als we s morgens met Phaido het bos intrekken maar omdat het weer er zo
triestig en grijs uitzag en er in de loop van de namiddag nog een en ander te
gebeuren stond had ik m voor één keer thuis gelaten en dan loop je hier tegen
aan
St. Lutgardis is een accommodatie waar kinderen tijdens de vakantie komen
genieten van een weekje gezonde kempenlucht en kempengroen. Occasioneel komen
er ook wel eens bedrijven om aan teambuilding te doen. Toen we er deze morgen
voorbij liepen zagen we op het geïmproviseerde voetbalterreintje een hoogst
vermakelijke variant van het edele balspel. Het bijgevoegde beeld zegt beter
dan duizend woorden hoe het er aan toe ging. De iPhone was in dit geval mijn
reddingsboei en dan begrijp je dat ik een beetje moest inleveren op
beeldkwaliteit, te meer omdat ik redelijk ver van de actie stond en inzoomen
heeft geen zin met een smartphone, je vergroot er alleen maar de pixels mee en
levert altijd in aan scherpte. Thuis in de nabewerking heb ik een uitsnede
gemaakt en de photobewerking-trukkendoos ter hulp geroepen en met het resultaat
kan ik eigenlijk best leven
Het vrouwke
komt uit Lommel, uit de Barrier om meer precies te zijn, en ondanks het feit
dat we samen al zon 42 jaar in lichtaart wonen is de band met de Barrier nooit
verloren gegaan, vrienden en familie zijn daar voor een groot gedeelte voor
verantwoordelijk maar ook het feit dat wij na de dood van mijn schoonmoeder vrijwilliger
gebleven zijn in het zorgtehuis Hoevezavel. Na de vrijdagse wandeling met de
bewoners is het ondertussen vaste prik geworden dat we samen met onze vaste
kliek gaan eten in de Brugwachter. Vaak zijn we dan iets te vroeg en als je de
wagen op de parking hebt gezet is het maar 50 m. naar het Kempisch Kanaal en
samen met Phaido kunnen we daar ook telkens weer enkele prettige ontspannende hectometers
afleggen voor we de benen onder tafel steken. Fotomogelijkheden zat langs het
water natuurlijk Ik ben altijd al gefascineerd geweest door spiegelingen en
door de manier waarop die tot leven komen in de golven van een voorbijvarend
schip. Met de brug van de Luikersteenweg als decor is dit een fraai voorbeeld
van zulke mooie rimpelingen.
Het is niet
zo dat we er alle dagen van willen genieten, maar een goede kebab op zijn tijd
wil er toch wel eens in. Voeger reden we regelmatig naar Tielen, waar je
volgens ons de beste kebab van de wijde omgeving kon eten en dat dan ook nog in
een prachtig kader. Toen die zaak enkele jaren geleden de deuren sloot bleven
we verweesd achter.
Onlangs hoorden we dat Suzanne, de ex-uitbaatster nu elke donderdag met een
kebabwagen aan het kerkplein staat in Lichtaart. Daar wandelden wij dus vandaag
naar toe.
Het vervolg van het verhaal gaat helemaal niet meer over kebab, want toen wij
daar stonden te wachten om aan de beurt te komen keek ik terloops ook even naar
het beeld van de Wannes. Dat is een kunstwerk dat alweer sedert enkele jaren op
het plein staat en dat de harde strijd om het bestaan van de Kempense mensen
uit vervlogen eeuwen moet symboliseren. In een flits zag ik de parallel tussen
Josee met Phaido en De Wannes met zijn hond. Ik heb Josee gevraagd samen met Phaido
voor het beeld te gaan staan en er naar te kijken, zo kon ik de twee koppels
samen in beeld nemen. Phaido leek trouwens zeer geïnteresseerd te zijn in de
bronzen soortgenoot en toen ik de opname gemaakt had is ie zelfs aan de
achterkant van het monument even een kleine pipi gaan doen om de indringer te
attenderen op zijn aanwezigheid.
Ik ben een
hondenmens, sta me toe dat eerst te zeggen, maar er zijn natuurlijk ook
kattenmensen onze kleinkinderen Julie en Jef bijvoorbeeld. Als papa en mama
weer eens druk bezet zijn gebeurt het wel vaker dat wij er bijgehaald worden om
op vrije woensdagnamiddagen er voor te zorgen dat ze veilig van school komen,
de één tijdig in de balletles en de andere op de voetbaltraining geraakt en dan
zorg je er terloops ook even voor dat alles in huis daar onder controle blijft.
Waar zijn die poezen? Euhhh waar zijn die poezen verdorie? Na lang zoeken
bleek dat Mies en Minouche een veilige schuilplaats gevonden hadden op de
kussentjes van de stoelen die onder tafel geschoven waren. Een foto waard vond
ik meteen. Moeilijk weinig licht, dat zie je onder andere aan de groot
openstaande pupillen van beide beestjes. Een opzetflitser had ik niet bij de
hand dat zou ook niet mooi geweest zijn maar met ISO 3200 kreeg ik ze toch
aanvaardbaar scherp op het geheugenkaartje.
Het vrouwke
had deze avond een afspraak in het ziekenhuis in Herentals. Ze hadden al een
hele tijd geleden een MRI-scan ingepland om eindelijk eens uit te vissen waar
die nekpijn vandaan komt. Vandaag was het dan zo ver. Ik heb van de gelegenheid
gebruik gemaakt om ondertussen wat interessante plekken te bezoeken en nog eens
wat met avondfotografie en lange sluitertijden te doen.
Toen ik achteraf deze opname van op een leeg perron van station Wolfstee
bekeek, zag ik dat ik dwars door de trein het gele schuilhokje op het perron
aan de overkant had gefotografeerd. Zon verrassingen krijg je natuurlijk als je kiest voor 10
seconden opening. De verklaring is evenwel vrij simpel. Aan de rode lijnen van
de achterlichten zie je waar de achterkant van de trein was toen de opname
stopte. Een stukje overkant komt helemaal links dus ook even in beeld, zij het
veel korter belicht en dus veel vager. De restanten van de voorbijrazende trein
uit het begin van de belichting zorgden er voor dat ik even op het verkeerde
been gezet werd.
Is het een
zwam, is het een parasiet, is het een schimmel? Het zag er helemaal anders uit
dan de zwammen/parasieten/schimmels die je wel eens ziet op rottend hout of op
dode bomen, vaak berken. Dit is inderdaad een berk, maar de boom was helemaal
niet rottend of dood, verre van. De zich naar buiten wurmende aanwas had alleszins
met veel kracht de schors van de boom opengescheurd en zoals een kauwgombel
blazende mond tuitten de schorslippen zich om de vreemde indringer te laten
ontsnappen leek het wel. Dat gaf me meteen de inspiratie om op het moment dat
ik deze foto maakte er ook een titel bij te bedenken: de ontsnapping.
Een
groepsfoto maken is niet makkelijk. Je hebt te maken met achtergronden, met voldoende
licht om je diafragma klein genoeg te houden om zowel de voorste als de
achterste rij scherp te hebben, de welwillendheid of de professionaliteit van
je modellen om in de camera te kijken of een andere gevraagde pose aan te nemen
kortom er zijn de nodige variabelen. Bij deze geiten had ik eigenlijk weinig
problemen om het allemaal in goede banen te leiden. Er was het restant aanwezig
van een constructie waar ze vroeger overheen konden lopen en geiten houden
ervan om vanuit de hoogte hun maatschappelijke status te tonen blijkbaar. Volledigheidshalve
moet ik hier aan toevoegen dat er een vijfde geit was in het oorspronkelijk
plan, maar die had constant meer aandacht voor de fotograaf en zijn apparatuur
dan voor de gevraagde compositie. De overige modellen daarentegen gingen zoals
ze dat gewoon waren op hun uitkijkposten plaats nemen. En ze waren van nature
nieuwsgierig genoeg om het als-jij-de-camera-ziet-dan-ziet-de-camera-jou-ook
principe naar waarde in te vullen.
Alle groene
vingers in ons gezinnetje zijn te vinden bij het vrouwtje. Bij mezelf heb daar al
meermaals vruchteloos naar gezocht, maar tuinieren in al zijn vormen is niet
mijn dada. Dat wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van al die bloeiende plantenpracht
maar als het er op aankomt de hof te fatsoeneren ben ik eerder een passieve fan
dan een actieve beoefenaar.
In deze tijd van het jaar laten de zomerbloeiers het langzaamaan afweten en om het
bloemenbestand rond huize Pol en Josee wat op peil te houden heeft mijn schatje
enkele mini chrysanten gekocht. De vrijgekomen potten werden snel weer gevuld
en zo hebben we weer wat kleur tot een eind in november mag ik hopen. Ik had de
macrolens nog op mijn Eos staan en het onderwerp voor mijn dagelijkse foto was
snel gevonden.
Het is
herfst. Dezelfde mooie gele herfstbloemen staan elk jaar weer voor het huis. Je
zet de macro-lens op je toestel en je maakt er fotos van. Er is toevallig een
geel zwart insect dat dezelfde bloem uitgekozen heeft om te bezoeken. Klik,
mooie vangst denk je dan.
De, voor deze jongen meest logische volgende stap,, is dan dat je in google naar
foto search gaat en verwacht dat je na het uploaden het betreffende shot meteen
honderden vergelijkbare andere afbeeldingen te zien krijgt waar zonder
twijfel ook wel de naam van de bloem bij zit Helemaal niet dus. De enige info
die ik kreeg was dat dit een gele herfstbloem is Tja, dat had ik zelf ook al
gezien. Dat het insect een zweefvlieg is en geen wesp, bij of een ander stekend
ongedierte wist ik ook al. Soms, heel soms laat zelfs google de zoekende mens
in de steek.
Iemand een idee hoe deze schoonheid heet?