Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
03-08-2015
03 augustus Waterval
We
zijn vandaag het Martelldal ingereden ( klemtoon op de tweede lettergreep heren
VRT-Giro-reporters J ). De hoofdreden was dat we de hitte beneden in
het dal wilden ontvluchten, maar anderzijds is het ook zo dat we de wandeling
van het dal-einde omhoog naar de Martellerhütte ieder jaar wel eens willen
inlassen in ons bezoek aan de regio, vaste prik. Dit is zonder meer een van de
meest lonende tochten die je in de buurt kan ondernemen.
Voor mijn bijdrage aan het AV-gedeelte voor het salon van onze fotoclub ben ik
van plan iets te doen rond het thema water en dan kun je in de bergen ook wel
interessante plaatjes scoren natuurlijk. Snelstromende bergriviertjes, meertjes
klein en groot, watervallen er is keus zat voor de schietgrage fotograaf. Ongeveer
halfweg Zufallhütte richting Martellerhütte loop je quasi onder deze joekel van
een waterval. Ik heb er lang gestaan, wel 100 fotos gemaakt maar selecteren
anex bewerken doe ik wel als ik terug thuis ben. Voorlopig wil ik dit plaatje
wel delen, recht uit het toestel.
Morgen wordt het nog heter hier beneden zeggen ze, dus wij gaan weer naar
boven. Sulden staat op het programma
PS. Voor de niet ingewijden: AV staat voor Audio-Visuele projectie, op een
scherm geprojecteerde fotoreeks die ondersteund wordt door aangepaste muziek en
waar desnoods ook bewegende beelden en/of allerhande effecten in verwerkt mogen
zijn, creativiteit kent geen grenzen.
Vanaf morgen
wordt het hier weer snikheet en vandaag zou het nog een beetje wisselvallig
blijven met in de namiddag steeds breder wordende opklaringen. De
hoogtewandelingen om de hitte te ontlopen hebben we dus een beetje uitgesteld
en we zijn de hele dag beneden gebleven om wat geocachen op te pikken en
wat plekjes te bezoeken die we tot nu toe overgeslaan hadden. Enerzijds hebben
we ons dat beklaagd want het werd toch een flink eind boven de 30° maar
anderzijds ontdek je toch altijd weer nieuwe leuke dingen en dat is dan weer
mooi meegenomen.
Langs de wandelweg nummer 19 van Göflan richting Holzbrück kwamen we gedurende
enkele honderden meters langs een soort openlucht tentoonstelling gewandeld. We
hadden eerder al kennis gemaakt met de indiaan in Prad maar hier woont
blijkbaar ook een kunstenaar die met stenen, hout en alles wat hij vindt objecten
in elkaar knutselt waar hij bepaalde eigenschappen aan toekent. Toen de man
onze interesse zag en misschien een verkoop rook hebben we er even mee gepraat.
Alles heeft een ziel beweert ie.
Josee kan dus maar beter oppassen voor de slang die uit de boom neerdaalt en uit
de eieren van wit marmer zullen binnenkort kleine draakjes komen. Het beeld
naast haar lijkt zo van het Paaseiland te komen en het voorspelt niet veel
goeds terwijl de verkeersborden de onzin en de overdreven regelgeving van onze
tijden moeten symboliseren. Phaido vond het wel een aardige man, maar hij
geloofde niks van zijn verhalen, wij ook niet trouwens.
Zoals in
alle toeristische plekken ter wereld is het ook in Schlanders toevallig op het
moment van de grootste vakantiedrukte de periode van de zomersolden. Je hebt er
geen idee van wat alle spullen in de winkels eerder in het jaar hebben gekost
maar met grote beloften van vet afgeprijsde spullen worden potentiele klanten
de winkels ingelokt. Ik heb sowieso al helemaal niks met winkelen of shoppen en
om mee te doen aan een soldenjachthoef
je zeker niet tot bij mij te komen. Josee is des te meer gevoelig voor dat
soort uitdagingen.
Toen we rond vier uur na een pittige bergwandeling terug in het stadje kwamen
en ik recht op het terras van het hotel afstevende om van een welverdiende
grote pint te genieten vond zij nog de energie om in een van die winkels binnen
te glippen waar dezelfde 50 tot 70 procent korting belovende affiche buiten hing
die er aan 3 andere winkels in de buurt ook hangt. Oke, ik laat ze in zon
geval maar begaan, ik geniet van mijn biertje en daarna van een tweede als het
moet en tegen dat de koopwoede over is, gelukkig meestal zonder buit, komt ze
vanzelf wel weer naast me zitten om een cappuccino of een fruitsapje te
bestellen.
Van
Lazise aan het Gardameer naar Schlanders in Süd Tirol is een kleine 200 km. We
wilden het rustig doen en hadden beslist van langs kleine wegen en weggetjes de
afstand te overbruggen. Als motorrijder heb ik in die regio menige rit gereden
en ik weet er mijn weg nog wel te vinden, vandaar dat ik de aanwijzingen van de
GPS-madam vaak negeerde om mijn eigen ding te doen. Het werd een mooie tocht
tot we op de afdaling van de Gampenpas richting Lana plots op de staart van een
file stootten. Er was een ongeval gebeurd blijkbaar, nogal ernstig sijpelde
langzaam door. Na vijf minuutjes stilstaan zagen we een reddingshelicopter die
een team medisch personeel naar beneden liet zakken. Ik kon het niet laten om
het te fotograferen hoewel dit misschien een beetje respectloos zou kunnen
overkomen voor mogelijke slachtoffers. Het bleek te gaan om twee motorrijders
vernamen we nog wat later. Toen de file na goed drie kwartier weer in beweging
kwam en we voorbij de plek van het ongeval kwamen zagen we pas hoe erg het moet
geweest zijn, brokstukken van twee totaal verhakkelde race-machines lagen
tegen, onder en rond de vangrail langs weerszijden van de rijweg en ik durf
niet te denken aan het lot van de rijders. Morgen lezen we het wel in een klein
berichtje in de krant hier.
Josee is er
in geslaagd mij vandaag iets te laten doen waarvan ik gedacht had dat het me nooit
ofte never zou overkomen. Ik ben op het strand gaan liggen niksen. We hadden al
enkele redelijk gevulde dagen achter de rug en daarenboven was het de hele tijd
ook net iets te warm als je het ons vraagt. Een luie dag inlassen was dus aan
de orde als het van Josee afhing en hoewel ik een pittige geocache-tocht had
gepland heb ik me laten overhalen. Op een plek die niet geclaimd is als
exclusief voorbehouden voor de diverse luxe-campings en hotels, maar waar
hondjes die in het water gaan worden getolereerd, hebben wij ons dekentje
uitgespreid en nadat ik met Phaido een zwemtochtje had gepleegd zijn we een
tijdje heerlijk samen gaan doen wat miljoenen vakantiegangers op alle stranden
van de planeet weken aan een stuk doen, namelijk liggen zonnen en euhhh verder
niks. Er weze bij verteld dat ik toch een plaatsje had uitgezocht dat min of
meer in de schaduw van enkele bomen lag.
Phaido vond het heerlijk dat ie voor een keer eens vast tegen het baasje mocht
komen liggen. Ik vond dat zelf ook niet verkeerd en tussendoor, als ik mijn
ogen en oren even open deed genoot ik van het uitzicht over het meer, de
ritselende bladeren boven me, het geluid van de krekels en het schone vrouwvolk
dat de hele tijd overal te bewonderen was. Al bij al vond ik het niet eens zon
erge beproeving.
In onze
kennissenkring ken ik enkele koppels waarvan de relatie aan het Gardameer is
begonnen. Het fenomeen vakantieliefje wordt wel vaker bezongen, maar in sommige
gevallen wordt het meer dan dat. Of het met Phaido en zijn nieuwe vriendinnetje
ook zo een vaart zal lopen blijft nog af te wachten, er lijkt wel iets moois te
groeien.
Onze viervoetige vriend is niet meteen een held als er nieuwe dingen in zijn
leven komen. Thuis zwemmen in een vennetje met vlak en rustig water, jazeker,
maar als er golfjes zijn zoals aan het Gardameer, dan was er meer nodig dan
onze aansporingen om hem in het water te krijgen. Als ie in de buurt komt van
andere honden is ie ook niet meteen de meest sociale, hij houdt de nodige
reserve en meestal ook de nodige afstand. Die twee eigenschappen werden vandaag
zeer onverwacht helemaal doorbroken. Mirra is een teefje die al enkele dagen
komt zwemmen en spelen op de plek waar wij Phaido ook in het meer willen laten
en vandaag klikte het. Is het omdat ie indruk wil maken? Feit is dat ie samen
met Mirra al stoeiend en de golven negerend zonder enige aarzeling het water in
dook. Honden hebben op seksueel gebied ook minder remmingen dan mensen bleek
maar weer eens want al spelend en snuffelend op de meest interessante plekken
leken ze de rest van de wereld een tijd lang helemaal te vergeten. Benieuwd wat
het morgen wordt.
Als je van
Lazise langs het meer richting Pachengo wandelt loop je enkele honderden meters
voorbij La Quercia voorbij een gesloten en helemaal vervallen camping.
Projectontwikkelaars hebben zonder twijfel al veel begerige blikken op dit
perceel laten vallen en ik kan me voorstellen dat urbex-fotografen ook al wel
enkele gaten in de omheining ontdekt hebben. Ik had als gewoon voorbij
wandelende geïnteresseerde eergisteren al opgemerkt dat de restanten van die
steiger wel eens een dankbaar onderwerp zouden kunnen zijn en met de
schitterende zonsondergang die we vandaag mochten beleven was de link snel
gelegd. Ik had mijn tijdstip vrij goed geprikt zodat ik niet lang moest wachten
om dit moment mee te pikken. Dit is de nauwelijks bewerkte foto, zoals ie uit
mijn toestel komt. Wat meer uitgebreid bewerken doe ik wel als ik thuis kom en
ik de PC met een beter scherm en de collectie Nik-filters ter beschikking heb.
De zon was toch nog vrij fel om er knal tegenin te fotograferen zodat ik een
erg kleine ISO-waarde moest kiezen en ook het diafragma moest ik erg knijpen om
de belichting in toom te houden. Voor de liefhebbers wil ik de waarden wel meegeven:
ISO 100 - f 10 1/200
Fervente en
geroutineerde wwaterskiërs zullen hier zonder twijfel veel opmerkingen bij
hebben en stellen dat ze nog erg veel te leren heeft. Julie heeft nog niet de
meest gracieuze houding als ze achter de boot hangt. Maar of dat haar op
dit moment kan deren durf ik te betwijfelen. Dit is haar moment van glorie. De
tweede keer dat ze het probeert op het Gardameer en jawel hoor ze is er in
geslaagd uit het water op te staan en recht te blijven. De glimlach op haar
gezichtje vertelt boekdelen, om de heer Obama te parafraseren: " Yes I can "
We hebben er
vandaag een rustige dag van gemaakt. Een wandelingetje langs het meer tot bij
La Quercia waar Michael met vrouwje en kinderen verblijft, een beetje varen,
gezien hoe goed Jefke al kan waterskien, wat in Lazise rondgehangen en enkele
koele biertjes gedronken ( ze hebben hier geen Duvel, dat is een minpunt ), met
zn allen samen gaan eten en tenslotte iets wat in Italie zeker niet mag
ontbreken: gelati, ijs !!! Phaido weet dat ook te smaken hebben we
ondertussen geleerd en een potje vanille moest er dus ook bij voor onze schat.
Het was me
nog al een dag !!! In alle vroegte waren we vertrokken richting Gardameer in de
hoop de grootste vakantiedrukte te vermijden en net toen ik even voorbij
Frankfurt tegen Josee vertelde dat het allemaal erg vlot ging reed ik in de
staart van de eerste file van de dag. Er zouden er nog veeeeeel volgen. Vanaf
de oostelijke ring rond München tot Dreieck Inntal zat alles helemaal muurvast
zelfs.
Toe we in Lazise aankwamen was het al bijna donker, kun je nagaan de mooie
zonsondergang die we vanuit de file voor Affi ( ook daar alweer ) konden
bewonderen had ik liever boven het meer gezien en gefotografeerd.
Een onverwachte meevaller konden we gelukkig toch ook nog meepikken. Tijdens de
avondwandeling langs het water zaten we plots midden in de massa die getuige
wilde zijn van een folkloristische roeiregatta. Diverse teams bekampten elkaar
in een soort rechtstaande vier met of zonder stuurman. Dit is het team van
Peschiera, het beeld is flink ingezoomd. De flits draagt niet zo ver natuurlijk
dus moest de ISO waarde flink omhoog om dit een beetje toonbaar en min of meer
aanvaardbaar belicht in beeld te brengen, maar al bij al ben ik er best
tevreden mee.
Ik had al
enkele keren afscheid genomen van mijn oude wandelschoenen. Ik had nieuwe
gekocht, goedkopere waardeloze plastic rotzooi zo bleek, en ik greep terug naar
mijn versleten maar nog steeds goed zittende geweldige Meindls. Ik had me
voorgenomen om in Schlanders in dezelfde winkel waar de vorige ook vandaan
kwamen nieuw kwaliteitsschoeisel te kopen. Zo lang heb ik niet kunnen wachten.
Ik was er ondertussen achter gekomen dat ze in AS Adventure ook Meindl verkopen
en al bij al vond ik dat wandelschoenen maar beter ingelopen zijn voor je aan
het echte werk begint in de bergen. Daarenboven hingen de flarden nu echt te
wapperen aan alle kanten bij de oude schoenen, ik moest wel.
Deze morgen maakte Josee deze statiefoto van mijn nieuwe onderdanen. Ze zitten
me als gegoten kwaliteit, dat voel je
Klaar om weer lange tochten te ondernemen in Süd Tirol.
Luc is een
van de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel waar wij een bijzondere band mee
hebben. Vandaag, bij gelegenheid van de seniorennamiddag op de markt in Lommel,
had Swa, broer van Josee, al een hele tijd al grappend ermee gedreigd dat hij
Luc na de optredens van Laura Lynn en consoortenop de terugweg tot onder de fontein voor het stadhuis
zou rijden. Swa zou dit zeker nooit ook echt gedaan hebben, een beetje plagen
moet kunnen toch, maar wat hij niet wist was dat enkele mede-vrijwilligers en
nog wat personeelsleden stiekem hadden afgesproken van Swa een koekje van eigen
deeg te laten proeven. Toen Swa de rolstoel van Luc tot vlak bij de fontein
gevoerd had kwamen Peter en Tiest in actie en hoe Swa zich ook verweerde, een
nat pak werd zijn deel een beetje plagen moet kunnen he J
Luc zag het allemaal gebeuren van dichtbij en hij vond het ook wel grappig.
Ik ben deze
namiddag nog eens gaan fietsen, het was alweer een tijd geleden. Enige
boodschappen doen in Herentals, genieten van enkele Duveltjes op een terras
samen met mijn fotomaatje Alex, dan richting Lille om enkele geocachen op te
pikken toen ik daar aangefietst kwam moest ik vaststellen dat ik geen pen bij
had om te loggen gdvd en zo binnendoor weer terug richting moeder de vrouw
die al ongeduldig met het eten stond te wachten, geef toe er zijn minder leuke
dingen in het leven. Wat ik wel bij had is mijn fototoestel natuurlijk en op
zijn tijd een tussenstop inlassen om een en ander te fotograferen is ook een
vanzelfsprekende routine geworden.
De Rooblokken is een klein rustig weggetje dat voor een stuk parallel loopt met
de spoorweg Herentals-Tielen-Turnhout. Net voor de bocht richting Kapelhof zag
ik dit versierde kruis en dan gaan er meteen een aantal nieuwsgierige
hersencellen aan de rem hangen. Is hier iemand verongelukt? Dat is nauwelijks
mogelijk op deze plek zelfmoord dan? Iemand die zich voor een trein gestort
heeft. Ik wilde het weten. Ik moest over een gracht(je) en verder enkele meters
door het hoge gras, maar bij of rond het kruis vond ik geen nota, tekst,
aanwijzing, gedenkplaat, brief of wat dan ook, zodat ik met vraagtekens in mijn
hoofd verder naar huis moest rijden.
Maar eerst heb ik nog een geschikt standpunt gezocht om in een ietwat
fatsoenlijke compositie het versierde kruis, de spoorweg en de omgeving vast te
leggen.
Ik speelde
al een tijdje met het idee om een zonnebloem te fotograferen in tegenlicht met
de zon precies achter het grote hart van de bloem, zo dat de zonnegloed
doorheen de gouden blaadjes zou stralen.
In dat opzicht is deze foto, die ik bij de terugkeer van een avondwandeling in
de Hoogstraat kon maken, dus mislukt. Een heel klein beetje gloed rechts onder
aan de bloem en een puntje bovenaan, daar zou ik het normaal gezien niet voor
doen. Anderzijds is er langs de randen van stengels en bladeren dan weer zo
veel mooi strijklicht dat ik uiteindelijk toch vond dat dit het tonen waard
was. Misschien dat ik morgen wel een kniptuig meeneem om die in de weg zittende
bladeren achter de bloem weg te halen, maar dan zul je net zien dat de zon niet
wil schijnen op het moment dat we er voorbij lopen J
Shoppen,
winkelen, solden ik vind het maar niks. Heer laat deze beproeving aan mij
voorbij gaan. Toch is het vrouwtje er vandaag in geslaagd mij om te praten en mee
te gaan naar een shoppingparadijs in Nederland omdat ik zogezegd toch ook
enkele nieuwe dingen nodig had. Okee, ik ben mee naar binnen geweest om het
hoogst nodige te passen en daarna heb ik zeer genoten van een wandeling met
Phaido in de gelukkig zeer groene omgeving terwijl mijn schatje de buit verder
aanvulde met spullen in de haar ondertussen wel gekende maten.
Het mooiste moment van de dag moest nog komen evenwel. Na een drankje en een
hapje was de dag al een eindje gevorderd en tijdens de terugrit naar huis kreeg
ik enkele scenes met erg mooi avondlicht voorgeschoteld. Ik aarzel bij dat
soort gelegenheden niet om de wagen langs de kant te zetten en dat met mijn fototoestel
even wat beter te gaan bekijken. De landbouwer die er voor zorgde dat ik deze
eigen-kweek-regenboog te pakken kreeg wil ik bij deze van harte bedanken.
Ik ben nog steeds
blij verrast over de kwaliteit van de fotos die je met een iPhone kunt maken.
Ik had een klein beetje last van de neveneffecten van overdaad en deze morgen had ik mijn Canon niet
meegenomen tijdens de ochtendwandeling, het leek me veel te vroeg voor enig
hersengebruik. Na enkele honderden meters had ik daar al spijt van Voor een
keer hadden de koeien in de wei voorbij de bocht in de Smallebroeken heel veel
aandacht voor ons, ik was meteen wakker. De iPhone is dan een welgekomen
reddingsboei. Ik heb eerst geprobeerd wat dikke-neuzenfotos te maken van de
diverse Bellas maar ik moest vaststellen dat ze meer interesse hadden in Phaido
die rustig lag te wachten tot baasje klaar was dan in het baasje zelf. Ik heb
dat dan maar in beeld genomen. Koebeesten bekijken hond, ook een leuk
onderwerp.
De exif-gegevens van de beelden die uit dat ding komen blijven me verrassen en
met enig ongeloof wil ik ze hier nog eens meegeven: f 2,2 1/1709 ISO 32 brandpuntsafstand
4 mm tja.
Als Jack
binnen enkele weken terug naar Omaha vliegt dan zal hij zeker nog terug denken
aan vandaag. Op Eddy na was het musicerende vriendenclubje van vroeger weer
eens bij elkaar en we hebben er een bijzondere dag van gemaakt. Samenkomen,
iets drinken, bijkletsen, naar de Brugwachter iets gaan eten en toen kwam de
verrassing.
We zouden in de Lommelse Sahara wat gaan wandelen en uiteraard hadden we daar
een geocache zoektocht aan vast geplakt. Om daar te geraken had mijn
geocachemaatje Jackie een van zijn old-timers uit de garage gehaald. Met deze
Buick uit 1954 zijn we tot onder de ondertussen befaamde uitkijktoren gereden.
Eigenlijk mag het niet, maar met een fotografenkaart van het CVB op zak (
strikt genomen heeft die geen enkele rechtsgeldigheid natuurlijk ) en klaar om
ons doorheen eventuele controles te bluffen zijn we zonder noemenswaardige
problemen tot daar geraakt en later ook weer terug tot op de officiële parking.
Jack vond het prachtig, wij ook trouwens en tussen alle nostalgische Yankee
fifties en sixties gevoelens door heb ik er gelukkig nog enkele keren aan
gedacht dat ik best ook nog wat fotos hoorde te maken.
Er was een
tijd dat je in elke wei koeien zag grazen en als je occasioneel al eens een
paard te zien kreeg dan was dat een boerenknol die noest aan de arbeid was met
kar, ploeg of eg. Waar je ook wandelt tegenwoordig zie je nauwelijks nog
koeien, maar paarden des te meer, geen boeren-werkpaarden, maar blinkende
luxe-paarden die rustig staan te grazen in afwachting dat ze eens de renbaan op
mogen, met het baasje aan een jumping- of dressuurwedstrijd deelnemen of gewoon
voor een rijtuig gespannen een ritje mogen maken.
Helemaal leuk wordt het indien je hengst bent en er wel eens een knappe merrie
tot bij je gebracht wordt of als je merrie bent dat er een stoere hengst op je
staat te wachten, dan komen er veulens van en in het familieportret dat ik
vandaag te pakken kreeg lopen er zo twee. De mammas zijn er ook bij en het
vijfde wiel aan de wagen is waarschijnlijk een tante bij wie de hengst te kort
schoot ( snapt U hem? J )
Mijn goede
vriend Jack uit Omaha Nebraska is tijdelijk in het land en hij logeert in
Leuven. Voor we aanstaande zaterdag met de ganse oude vriendenkliek uitgebreid
op stap gaan ben ik vandaag al eens op bezoek geweest. We hebben samen enkele
geocachen gelogd van hem heb ik destijds de verslaving gekregen en daarna
hebben we nog genoten van een natje en een droogje. Toen ik een Duvel bestelde
vroeg hij na enig nadenken een Cristal, waarschijnlijk om te tonen dat hij uit
vroegere tijden nog enig zicht had overgehouden op het Belgische bierlandschap.
Ik ben zelf ook een Cristal-drinker trouwens, als het over gewone pils gaat
tenminste, de meeste andere bieren zijn te zoet geworden door de jaren heen,
Cristal heeft nog het beste die ouderwetse hoppige smaak bewaard.
Maar dat terzijde gelaten, in Leuven Inbev-City en in een café met een
reuzengrote vermelding van het huismerk op de muur was dat dus geen goed idee J
Ik ben deze
avond met Phaido een avondwandeling gaan maken langs het kanaal in Turnhout.
Natuurlijk had ik avondfotografieplannen en met voorbedachte rade had ik dus naast
de camera ook het statief meegenomen.
Aan de overkant van de kanaalkom en zo verder richting nieuwe fietsbrug is het
rond half tien, tien uur erg rustig en dan is het fijn wandelen daar. Je wordt
er niet meer opgejaagd door horden fietsterroristen en hooguit zie je er nog
enkele avondvissers in de kant, maar dat zijn over het algemeen ook rustige
mensen en vaak kan je er ook een praatje mee maken. Ik heb diverse keren het
statief neer geplant en mijn tijd genomen om wat fotos te maken met een wat
langere sluitertijd, kwestie van de sfeer wat beter te vangen. Bij deze opname
van de jachthaven aan de overkant had ik bvb. als instelling gekozen voor 4
sec. f20 en ISO 50. Waarom ik voor ISO 50 koos weet ik zelf niet eigenlijk,
waarschijnlijk stond ie nog zo omdat ik eerder op de avond met meer licht ook
al een en ander met een lange sluitertijd geprobeerd had en ik had geen ND-filter
bij J