Na een verrassend aangename vlucht met de 747 jumbo ( had weer chance dat er op mijn rij niemand zat en ik mij zodoende horizontaal en languitgesmeten naar Tokyo heb laten vliegen) ben ik onze tijd 0200u s’nachts, Tokyo tijd al 0900u snuchtings (fuck man), geland op Narita airport.

Kweet nie of dat het aan men uitgesproken gangsterlook of dodelijk priemende ogen ligt maar net zoals in Gate B te Brussel hing ik er dus weer aan voor een gepersonaliseerde, uitgebreide fouillage en securitycheck. Deze keer met drugshonden en al. En diene gast die voor mij stond, ook me ne rugzak, vloog der zo door. Nu ja, dien was dan precies wel netjes geschoren en droeg daarbovenop ook nog eens een grappig brilletje waardoor hij verzekers al helemaal nie meer verdacht overkwam.

Zou het tactiek zijn?? Misschien ook maar eens bij de oogmeester gaan zien. (heb jem)

En ik nochtans zó een lieveke!

Nie dak er zwaar mee inzit hoor, kheb toch niets te verbergen. Maar kdenk da moesten ze ooit met zo een latex handschoentje afkomen en de mededeling: ’’bend over, grap your enkels and… de reste ken je wel h钒 dak der plots toch nie meer zo gerust in ga zijn hoor. Kmag der nie aan peizen.

Nu ja kben weer aant uitweiden.

In ieder geval heb ik daarna snel een trein richting Tokyo kunnen nemen, waarna ik via een hyperingewikkeld systeem van zowat alle kleuren van de regenboog-lijntjes en Japanse kversta-der-geen-bal-van karakters door de eigenlijk wel vrij logisch werkende subway van Tokyo op zoek kon gaan naar het Chinese consulaat. Chinese consulaat?? In Tokyo?? Ewel omdak het zo lumineus vond om daar men visum aan te vragen ipv in Brussel natuurlijk. Kkhad ook beter in men broek gekakt toen!

De zon en twee, aan men toch nie meer zo gewend zijnde schouders, trekkende rugzakken langs de fantastisch platte straten van een of andere buurt in Tokyo, ook wel ‘roppongi hills’ genoemd hier, op weg. Zwetend en puffend, mezelf nie toestaan te stoppen om iets fris te kopen alvorens het Consulaat te bereiken en na enige extra kilometers én ontcijfering van locale japanse wegbeschrijvingen eindelijk, finallement, toch het Consulaat gevonden… om te constateren dat verdomme gesloten was!! Miljaar, deze keer geen chance.

Enfin, kheb precies tijd genoeg en zo van die toeren was ik eigenlijk wel verwachtende. Overmorgen dan nog maar eens proberen want morgen ist hier een feestdag, meer bepaald Groendag.

Vraag het mij nie want kweet het nie, zal da morgen wel zien.

Dan maar terugzeulen zoals den ezel dak ben (openingsuren zullen waarschijnlijk wel opt internet te vinden zijn) en op zoek naar Mitaka in de hoop daar vanavond een bed te vinden.

Toch weer een prachtige ervaring hoor vandaag, in the middel of wa-is-da-hier-allemaal. Constant bekeken als zijnde een ontsnapte psychiatrisch patiënt met de witte jas me lange mouwen nog aan, of giechelende schoolmeisje, net zoals in de films, alsof da je rechtreeks van mars gekomen zijt beseffen da je in Tokyo staat. Eigenlijk best wel leuk hoor, je kunt er op den duur zelfs mee beginnen spelen:

Plots in de ogen kijken van degene die je zo onopvallend mogelijk probeert aan te gapen en dan die reacties zien. Goddelijk. Of zonder boe of ba ‘’konnichiwa’’ en een gesprek starten int engels over de onnozelste dingen en dan die verlegenheid. Simpelweg onbetaalbaar.

Man man, today life is good.

Wordt vervolgd…



Manga is big business in Japan, klein tot oud zie je ermee rondlopen.
Toch maar eigenaardig gezicht zo een opa van 50 met een mangaboek

Taxi's zijn er in alle kleuren


Avondoptredentjes in Mitaka

Kwas nie de enige die stond te luisteren

Tokyo is opwindend.

Niet opwindend zoals een mooie vrouw (of man voor de vrouwelijke lezers) of een mooie auto of wat dan ook opwindend kan zijn. Maar opwindend in je ogen, opwindend in je lijf.
De vele kleuren en geuren, de drukte en hoeveelheid, de gejaagdheid van een metropool.
Willen of niet maar Tokyo grijpt je bij je ballen en sleurt je mee, mee vooruit.
Want stilstaan of achteruitgaan bestaat hier niet.

En dan neem ik de trein. Weg uit de drukte. Weg uit deze zoo van mensen en auto’s, weg van de vervuiling en kilte van de stedelijkheid. Ik neem de trein richting Nikko. Nikko waar de japanners zo trots op zijn, en terecht waarschijnlijk.

Ik boemel met de goedkoopste en dus traagste trein door het veranderende landschap. Vanuit het steeds-op-overdrive-kloppende hart van Tokyo en zijn typisch stedelijke buitenwijken met Panasonic schotels en aan het balkon hangende waste rijdt de trein langs de net-genoeg-onder-water-staande rijstvelden van de ‘buiten‘. Tot ik stilletjes bergen zie opduiken. Het binnenland van Japan is grotendeels bergachtig, dus ik begin te naderen.
Niet dat ik veel tijd heb om alles goed te bekijken want vandaag heb ik, zij het voor even, compagnie.
De bergen worden steeds talrijker en voor ik het goed en wel besef zit ik te midden een oase van groene bergen. Hier kom ik tot rust. Dit is het Japan dat ik zo graag wou zien. Wat een panorama’s.

Geen CS vanavond, maar een authentieke hostel, ofte jeugdherberg. Alhoewel het een lange en steile klim is van het station naar de hostel kom ik met een big smile boven aan.
Vrij abnormaal eigenlijk als je in rekening brengt dat ik de laatste week amper geslapen heb door het uurverschil.
Dag is nacht voor men body, maar dan ben ik wakker, want overdag heb ik vanalles te doen en zien. Bovendien wil ik me zo snel mogelijk aanpassen dus nie lullen.
Nacht is dag voor men body, dus kan ik s’nachts niet slapen omdat men body dan klaarwakker is en vanalles wil doen. Je zult het ondertussen wel al door hebben zeker, t’is wa op de tandjes bijten voort moment dus..

Het is de eerste keer dat ik in een jeugdherberg zal slapen en deze is volledig hoe ik me zoiets voorstelde.
Een gezellig samenzijn met lange houten tafels en comfy zetels ,met bloemenprint en al. In het midden een houten kachel, die voort moment gelukkig nie meer brand en ook nog een computer, een televisie en een boekenkast, uitpuilend met lonely planet‘s en andere reisgidsen. Dit alles in een decoratie van vele foto’s, tekeningen en geschreven bedankingen van reizigers voor mij en van de mooie locale omgeving. Schoenen uit vooraan en pantoffels aan, tis nog altijd Japan he, en dan check-in. De eigenaar zou een monnik geweest zijn en hij is tevens de kok dus ik bestel meteen het befaamde ‘zen’ diner voor vanavond.

Ik dump men rugzakken op de kamer, maak mij snel meester van het enige onderste bed nog beschikbaar en kruip met veel plezier nog eens in bad. By the way, iets hoger dan bij ons en de helft minder lang. De knieën quasi achter men oren dus. Ik laat voor het eerst sinds een paar weken nog eens het scheermes over men gezicht glijden en neem voluit de tijd om Tokyo uit men lijf te weken.

Chilled en gaar gekookt zit ik aan tafel, met een smakelijk uitgebalanceerde maaltijd, en ik zet men avond in.
Ik hoop op een rustige avond en een vroeg in bed kruipen, maar dat is zonder al de andere reizigers gerekend, die ook wel eens willen weten waarmee ik bezig ben en waar ik vandaan kom en die uiteraard ook zelf een verhaal te vertellen hebben.
Van Engels spring naar Frans en terug, hier en daar met een vertaling en een arrigato ertussen bewijs ik eens te meer hoe taalkundig wij Vlamingen toch wel zijn vergeleken met vele anderen. Morgen zal ik er zelfs nog Limburgs tussen hebben maar da weet ik nog niet hé.

Uiteindelijk sukkel ik toch nog in bed, eindelijk na een week op de grond slapen, een bed. Met een matras en al, maar de matrassen hier zijn de volle twee cm dik. Met daaronder een fantastisch meeverend en zich naar de vorm van je rug plaatsend houten raamwerk. Kdenk dat lattoflex of beka hier nog een afzetmarkt kunnen vinden.
Ik zal die nacht nog meermaals herinnerd worden aan het feit dat ik in Japan ben.

Morgen heb ik afgesproken met een Japanse die me een privé rondleiding zal geven in Nikko en omgeving. Het belooft prachtig te worden, niet alleen staan hier oude schrijnen en tempels in de omgeving maar ook Nikko National Park, need I say more.

Maar hoe ik het daar gesteld heb, vertel ik de volgende keer.

Oyasomi

Tokyo city op een kalm uur

En toen stootte ik op een bekend gezicht

Als je even stilstaat en de tijd neemt om alles te bekijken zie je pas hoe snel alles rondom je beweegt

De metro op een kalm uur


Op de trein richting Nikko

Nikko omgeving, bekeken vanop de hoofdbrug

‘Nikko is Nippon’ , op posters en reclame, kom je in Japan heel vaak tegen.

Nikko beschrijven is moeilijk.
In essentie is het bergen, natuur en religie. Bossen, meren en watervallen met daartussen schrijnen en tempels. Maar je moet het vooral gezien hebben, of eigenlijk gevoeld.

Want het is niet belangrijk wat je ziet maar hoe je er naar toe kijkt hé.

Schrijnen worden opgericht ter ere van het Japanse oeroude Shinto-geloof. Dit zegt dat alles een God heeft, iedere berg, ieder meer, ieder noem maar op. Stof genoeg dus voor legendes, mythes, offers, gebeden en rituelen.
Tempels worden opgericht ter ere van Boeddha. Hij heeft de verlichting bereikt en als wij ooit van deze kl*tebol willen afgeraken kunnen we best ook zijn richting uitgaan. (kort samengevat en met enige auteursrechtelijke vrijheid)
Iets bijgeleerd vandaag??

Omdat één beeld meer zegt dan duizend woorden, da wordt toch gezegd, zal ik deze keer de foto’s laten vertellen. Hier en daar met wat tekst en uitleg uiteraard.

Boeddha standbeeld


Shinkyô. De heilige brug van Nikko. De legende is dat een shintoistische priester de rivier niet over kwam en hulp vroeg aan Jinjaou, god van de slangen. Deze gooide twee slangen in de rivier die samen deze brug vormde.


De klokkenluider van Nikko




Eén van de twee eerste ‘bodyguards’, links en rechts van den entree, om kwade geesten weg te houden


Eerste binnenplaats met heilige schrijn boog


Eén van de twee volgende ‘bodyguards’, om de nekslag te geven int geval dat ter toch zouden binnengeglipt zijn denk ik


Kraanvogels hebben heel veel symbolische waarde


Naar buiten via de hoofdingang, niet alleen op de weg ist links te doen

Vervolg fotoreeks Nikko

Weg -en-were, zo kan ik de laatste week het best omschrijven.

Van Nikko naar Tokyo naar Kyoto en were naar Tokyo en dan naar Hiroshima via… Kyoto.
Kun je nog volgen??
En das nie zoals van Roeselare naar Brugge hé.
Nikko-Tokyo is twee en half uur op de trein, Tokyo-Kyoto acht uur op de nachtbus, Kyoto-Tokyo vantzelfste en Tokyo-Hiroshima nog eens de helft derbij.
Tis best da je der nu eventjes geen kaart bij neemt want alle logica is zoek hoor.

Enfin, de reden dak nog eens een visite heb gebracht aan Tokyo was enkel en alleen omwille van men Chinees visum en gelukkig ist geen onnozele rit geweest.
Met andere woorden kheb em!

En om da te vieren heb ik beslist om… naar Korea te gaan. Begrijpe wie begrijpen kan he.

Maar China loopt nie weg en khad zo graag eens naar Hiroshima geweest. Dus fuck de logica, fuck de buskosten en fuck de slapeloze nachten ik wil en ga naar Hiroshima. En binst dak daar ben kan ek zowel nog efkes doorsteken naar Fukuoka en daar de ferry (jaja) nemen naar Korea. Vandaar dus.

De ferry jaja. De ferry jaja. Klinkt nie zo speciaal he?
Maar toch, ondergetekende is wel de enige persoon die er in geslaagd is om op de ferry (geen kleine bootje dus) tussen Oostende en Dover op een biljarttafel-vlakke Noordzee notabene zeeziek te worden. Zelfs een andere keer in putje winter min kweetniemeer hoeveel graden Celsius onder nul was de enige iet-of-wat remedie halfbevroren buiten op het dek zitten, en dan kon men arme papatje der nog bij komen zitten ook. Ha.
Dus ik denk dat ik ook deze trip met de ferry weer ‘ferry’ horizontaal zal doorbrengen.

Anyway eerst nog wa vertellen over Kyoto en Tokyo part II. De (vooral voor jullie) plezante zee(r)verhalen zullen later nog wel volgen.

Kyoto betekent hoofdstad der hoofdsteden, en is gedurende lange tijd ook de hoofdstad van Nihhon geweest. Vandaar dat ter ook veel oude gebouwen type tempels, schrijnen en kastelen te vinden zijn. Zo veel zelfs da je op den duur zou beginnen denken: ‘wauw weer een schrijn, of tempel’. Maar der zitten wel een paar mooie tussen hoor.
In tegenstelling tot Nikko met de mooi versierde tempels en schrijnen zijn die van Kyoto gewoon… wit.
Ah ja want tis zen-boeddhisme en hoe simpeler hoe beter dus.
Maar da wordt dan weer ruimschoots gecompenseerd door dien ongelofelijke ‘gouden tempel’. En das precies geen overdreven naam. Zie foto.
Ze hebben daar ook nog een hele reeks heilige bogen achter mekaar gezet, totaal lengte enkele kilometers.
Moet bezigheidstherapie geweest zijn denk ik.
En dan heb ik het oude imperiale paleis, de er rond liggende tuinen of het verstekte kasteel nog nie vernoemd. Met van die echte ‘nachtegaal’ vloeren, da marcheert dus echt he.
Maar das nog lang nie alles, der is ook sake, karaoke en Australische meisjes…

Ale om een lang verhaal wa korter te maken, tis al ne keer de moeite om tot daar te gaan.

Zen-boedhisme op zen... zenst?!


Da begint met een paar...

maar waar eindigt da hé!


Japans contrast: trouwen in tradionele stijl...

en iets verder manga festival


Het kasteel van al de buitenkant


En dan de gouden tempel

Tokyo part II
By the way Tokyo betekent hoofdstad van het oosten, de nieuwe naam van de stad Edo nadat die hoofdstad van Japan werd.

De eerste week is er vooral één geweest van acclimatiseren, arrangeren en oriënteren.
Dus tweede keer goede keer? In ieder geval ferm compenseren.

Alles passeert de revue: Nationaal museum, zwaardmuseum, Edomuseum, Shinjuku-altijd-wel-iets-te-doen-centrum, Sushi the original, processies, Sumo wrestling, dineren, casual sideseeing, noem maar op: been there, done that, got the t-shirt.

En dan toch nog tijd vinden om een bus of twee te boeken, een ferry en vlucht naar china te zoeken, een klapke te doen met den een en den anderen en te skypen.

Wauw kbegin al ne hele Japanees te worden, gemiddeld 12uur per dag werken, 6 op 7 en dan of overal in slaap vallen of voor een trein springen.


Suchi ''en passant'' Tis lik vissen op de meifoore (kermis); andere kleurtjes andere prijzen!


Tokyo by night, still alive and kickingk


Nog een Japans contrast, het oude paleis tegen een achtergrond van wolkenkrabbers

en voor de tuinen rond het paleis geldt; van het zelfde laken een ...euh kimono zeker.


Processie in hartje Tokyo, bijna lik de bloedprocessie in Brugge maar dan mét de dulle leute, mét het zingen en springen en mét spirit.


Eerst de kleintjes...


en dan de grote.


Afzien ze maat in 25° blekkende zon, kspreek van ondervinding want kwas de enige buitenlander die der weer tussin moest lopen.


Je zou ter voor minder je broek voor thuis laten.
Dus zijn der maar twee verstandige manieren om da aan te pakken...


Of je blijft ter stoïcijns 'cool' onder...


of je trekt er je geen fluit van aan en doet gewoon je dagelijks middagdutje.

Men laatste diner met Akiko, men Japanse vriendin in Tokyo.
Okonomijaki by the way, en das wel heel tof, een tafel voor twee met een ferm uit de kluiten gewassen bakplaat voor je neus en dan ist alles zelf te doen. Dikke leute wi.

Maar ook afscheid nemen, emotioneel en zwaar weeral, want we hebben toch wel veel plezier gemaakt samen en tklikte wel zoals ze da zeggen. Maar ik moet verder hé.

Direction sud, Hiroshima.
Twaalf uren op de nachtbus en met wel hele kleine oogjes en een schroeiende zon op tkoppeke later sta ik dan eindelijk in het peace memorial park in Hiroshima…

En dan komt de klop. En niet één keer, niet twee of drie keer, maar constant. De hele dag lang. Dit kan ik niet beschrijven, dit moet je gevoeld hebben.
Hier zou iedereen minstens één maal in zijn/haar leven moeten geweest zijn.
Dit is enorm.

Daar sta je dan, moe en versleten. Wereldveroveraar en alleskunner. Niet uit het lood te slaan, voor alles een oplossing vindend. Maar nu ben je klein, heeeel klein.
Ik geef me over en laat alles los. Het heeft geen zin hier tegen te vechten, dit is te groot. In volle besef van de historische gebeurtenis loop ik door het park, van monument naar monument, het ene nog dramatischer dan het vorige. De druk op men emoties is enorm, ik probeer nog maar was eigenlijk al lang verloren. Willen of niet maar daar zijn ze dan, de traantjes. En net op dat moment blaast de wind in de bomen boven mij en de vruchtjes van de reeds uitgebloeide bloesems vallen als… tranen naar beneden.

En ik weet wel dat er zo veel dergelijke dingen gebeuren over de hele wereld en doorheen onze geschiedenis als mensheid. En ik weet wel dat ik voor deze dingen wel niet zo meevoel. En ik weet wel dat… Maar op zo een moment weet je… niets.

Ik crash op een bankje in het park en sluit mijn ogen. Ik ben moe, niet alleen fysiek maar vooral emotioneel. Ik hoor nog eventjes de vogeltjes fluiten en val in slaap.

Rust

Peace monument, eeuwige vlam en A-bomb dome op één rij

Peace clock tower
Iedere morgen om kwart over acht als herinnering voor het dodelijke moment in 1945 en als roep om vrede

Schoolreis als bewustmaking, heb niet alleen Japanse scholen gezien hoor

Monument voor de gestorven kinderen

Fris en vroeg uit de veren, vandaag ga ik naar Miyajima.

Niet alleen voor de wereldberoemde O-Torii gate maar ik heb me laten wijs maken dat het eiland ook qua natuur de moeite is en dan is er ook nog Mt. Misen.

Een uurtje op de tram, da was nog eens lang geleden maar wel plezant, 15min op de ferry en dan eerste voet aan wal op Miyajima

De O-Torii gate staat voort moment int water en das blijkbaar nie altijd zo voor de hand liggend dus snel wat pics. Tis eigenlijk wel nog een ferm spel hoor. Geene kak. Twee kastaars van (waarschijnlijk) cederstammen als pilaren en dan nog een paar der op en der rond.
Maar afgezien van de grootte ist toch al nie meer de eerste die ik gezien heb in Japan dus verschuift men aandacht naar dien Mt. Misen.

Ik laat me vertellen dat ter twee manieren zijn om daarboven te geraken. Met de kabelbaan of te voet. Ik kies uiteraard voor het laatste en dan is er nog keuze tussen een aangelegd, betrekkelijk simpel pad, bestaande uit vooral trappen en een moeilijker te beklimmen pad met een mix van oude, deels gebroken trappen, stukken zonder pad en stukken bijna rotsbeklimming.
Drie keer raden…

Maar tis zeker een goede keuze geweest. Twee uur helemaal alleen in de volle natuur met een heus Indiana Jones gevoel naar omhoog op de teva-tjes. Om dan al bijna boven op een filmachtig adembenemend panorama van de baai en erin liggende eilandjes te stuiten. ZAAA-LIG!!

Kheb al veel overweldigende momenten gehad in Japan maar dit is toch veruit men mooiste hoor.

Eigenlijk zijn er twee toppen te beklimmen maar bijna niemand doet de tweede, klinkt als muziek in de oren natuurlijk.. En wat voor één, de top is letterlijk een rots. Afgesleten van de duizenden jaren sneeuw, ijs en water, en je kunt ter nog op ook! En dan weer dat uitzicht, kheb zowaar een machtig-aller-prachtigst-gevoel van het ‘’lied van het zuiden’’ voor de mensen die da kennen. Zippedidoeda!!

Na de tweede top de afdaling ingezet in de hoop de gate nog eens in de zonsondergang te kunnen fotograferen maar het water was al weer weg uit de baai. Eb dus. De chance was op voor vandaag.
Enfin, kben allesins content van de dag, mooie momenten beleefd en mooie pics genomen. En nu komt de technische stuff, door dak men sluitertijd moest verlengen om alle details van de O-Torii gate te kunnen meepakken zijn in combinatie met de straffe zon de foto’s iets te licht naar men gedacht. Lichtcorrectie stond nochtans op maximum. Maar heb ook RAW-opnamen dus da fix ik wel nadien.
In ieder geval kmoet toch dringend eens werk maken van een polarisatiefilter.

Enjoy the pics, tzullen de laatste van Japan zijn.

Morgen naar Fukuoka en daags nadien daar de ferry op.

Ferry naar Miyajima

Uitzicht vanop de schrijn

Dé O-Torii gate

Okonomijaki in Miyajima is een specialiteit. Enkel hier verkrijgbaar met noedels

En zo krijg je da onder je neus

Een deel van het pad onderaan de berg, hier wast nog nie zo steil

Int midden ergens, begon al steiler te worden


En dan ist kiezen he, welke van de twee. Of alletwee


Mooi toch hé. Alleen wa jammer van die polarisatiefilter


The rock


De rechtse twee toppen heb ik beklommen