Blijkbaar ben je op mijn blog verzeild geraakt, gewild of ongewild.
In ieder geval kun je eens wat rondkijken en -lezen.
Deze blog is er voor iedereen die mij graag wat zou willen volgen op men reis door en rond de wereld. Ik zal men best doen om deze regelmatig van nieuwe tekst en foto's te voorzien, als ik aan een computer met internetverbinding kan geraken tenminste.
Ik hoop dat ik met deze verhalen en foto's minstens een fractie van mijn ervaringen kan laten afstralen op eenieder van jullie.
Zoals in de titel en het adres vermeld gaat het hier over een backpacking trip, dit wil zeggen een reis met enkel de rugzak en verder niets! Ook zal ik zo weinig mogelijk proberen te vliegen, dit om zowel ecologische, economische en meer-voeling-met-het-land redenen. Treinen, bussen, taxi's, fietsen, kamelen, paarden, ezels, ritschka's en wat weet ik nog allemaal meer zullen dus het voornaamste transport uitmaken.
De "geplande route" is als volgt ( in hoeverre ik die zal volgen is een totaal andere vraag): vetrek belgië, vliegen naar japan, vliegen naar china, via tibet naar nepal, zo noord india binnen, noord india over land naar birma (weet nog niet of de grenzen daar open zijn, zullen wel zien), thailand, cambodja, vietnam, maleisië, singapore, indonesië, dan vliegen naar australië, vliegen naar nieuw zeeland, evt fiji zullen wel zien. Dit zal het eerste deel van de trip zijn.
Tweede deel is als volgt: vliegen van oceanië naar chili, argentinië, bolivia, peru, colombia, panama, costa rica, nicaragua, mexico, de states, canada. Als er dan nog tijd, goesting en budget is: vliegen op zuid-afrika, zuid-oostkust afrika, ... we'll see
Zo nu zou je al ietofwa een gedacht moeten hebben waarover het hier allemaal gaat he.
Als je wilt kun je via de knop "voeg toe!" onder gastenboek een berichtje achterlaten.
Veel plezier dermee
Beoordeel dit blog
backpacking the world
reisdagboek van een wereldreiziger
03-03-2010
46 Hans en Grietje of Alain Provist, ik weet et nie
Ken je het verhaal van de kangoeroe?
Toen Kapitein Cook landde aan de NO-kust van Australië om reparatiewerken uit te voeren aan zen schip, aan wal ging en in contact kwam met de locale stammen, ook wel Aboriginals genoemd, werd er zoals gewoonlijk toen primitief gecommuniceerd.
Ondanks het feit dat communicatie heel moeilijk was waren beide volkeren toch nieuwsgierig naar elkaar. Er werden (voor die Europeanen) veel nieuwe plant en diersoorten ontdekt en in de mate van mogelijk, uitleg gevraagd aan de Aboriginals.
Uitleg vragen ging als volgt: met een luide stem in Engels de vraag stellen aan de locale bevolking. Drie keer raden waar dat op uitdraaide?!
Nu, er zijn veel mythes waar de naam vandaan komt. De meest wijd verspreide is de "I don't know" (ik weet het niet)-mythe, die de Aboriginals zouden uitgesproken hebben als "kangoeroe" toen ze geen snars begrepen van wat die Europeanen allemaal vroegen. Heel aannemelijk en terecht natuurlijk!
Dit blijkt echter onwaar te zijn. En de verwarring zou ontstaan zijn door een andere kapitein (Phillip King) die het woord "Minha" zou gehoord hebben en dat zoveel betekend als: eetbaar dier.
Dit op zijn beurt in tegenstelling tot het woord "gangurru" dat Cook in het Noordoosten gehoord had. Met als resultaat dat de vergissing tussen beide kapiteins als de "I don't know-mythe" in leven kwam, waarbij gesteld werd dat Cook het eigenlijk niet wist.
Veel zal te maken hebben gehad met communicatiegebrek en verschillende dialecten tussen de verschillende Aboriginal stammen.
Cook aan de andere kant, had het wel bij het rechte eind.
Het woord "gangurru", in de Guugu Yimidhirr refereert naar een soort kangoeroe.
Maar de "ik weet het niet" mythe klinkt wel wat leuker!
Na de interieur verlichting maar eens in orde gezet te hebben met een zekeringdoosje én zekeringen om losliggende, met tape aan elkaar geplakte, kabels en bijhorende kortsluiting te vermijden zaten we ineens met een serieus lek onderaan.
Overal waar ik reed bleek er ons "Hans en Gietje-gewijs" een lange streep te volgen, beetje zoals de broodkruimeltjes!
Om dan nog maar te zwijgen van de zwarte plek die de bus als herinnering aan onze aanwezigheid naliet op elke stopplaats.
Twas dus ferm tegen men goesting dat ik uiteindelijk dan toch maar onder de bus gekropen ben om de nodige verkenningswerken uit te voeren.
En de ontdekking was niet min: een serieus olielek waarvan de oorzaak voorlopig nog onbekend was en een scheur, dertig centimeter lang, in de watertank. Bleek dat die al meermaals gerepareerd was "alain provist!".
Nog fermer tegen men goesting dus weer sleutelen!!
Het olielek lijkt nu toch opgelost met de aanpassing van de carterontluchting, nauwer laten aansluiten van de oliemeetstaaf en een flesje dichtingvernieuwer.
De watertank daarentegen zou tweehonderd dollar gaan kosten om opnieuw gemaakt te worden daar ze naar zeggen van de plaatslager onrepareerbaar was!
Onrepareerbaar, onrepaareerbaar?! Da zullen we nog wel zien. Wedden dat ik hem deftig vermaakt krijg voor veel minder!
Enfin, de bus geeft al de eerste tekenen van onbetrouwbaarheid.
Maar om trekkings te gaan doen in de bergen heb je gelukkig geen bus nodig! Een tent en rugzak op twee sterke benen zijn voldoende.
We zijn in Grampians National Park!!
Een fantastisch natuurgebied in centraal Victoria ergens ten midden Melbourne en Adelaide.
Behalve de fantastische natuur, gesteente en panorama's vindt je hier ook de nummer één en drie gevaarlijkste slang van Australië! Hier gaan wij trekken!!
Een vierdaagse trektocht door de bergketens met ongerepte natuur, steile beklimmingen, overnachten op een vijandig plateau, pure eenvoud, hoogteverschillen tot duizend achthonderd meter op en neer per dag en op één plaats vierhonderd meter kaarsrecht omhoogklimmen.
Dit alles met de rugzak geladen met eten en water voor vier dagen voor twee personen en natuurlijk de tent en slaapzakken en al die andere essentiële benodigdheden.
Klinkt als muziek in de oren nietwaar?!
Heel speciaal gevoel om zo uren door een spookbos met zwarte stammen te dolen, de Victoria bosbranden van een paar jaar geleden zijn nog niet verteerd hier.
Grampians National Park is fantastisch!!!
Helemaal men ding, niet verwonderlijk dan ook dat we hier een tijdje rondgehangen hebben. Nog enkele dagtrekkings met een daypack en genieten van de rust en natuur hebben de resterende dagen gevuld.
Little desert National Park en Mount Arrapilies, een wereldvermaarde heilige plek voor rotsklimmers volgden nog.
Maar bij gebrek aan eigen touwen en een klimpartner is het bij aanschouwen gebleven. Jammer jammer!!
Tis tlaatse hier in Victoria voor ons, we zijn op weg naar Coroon National park aan de kust ten Zuiden van Adelaide, South Australia.
En tis niet enkel bij het binnenkomen van Australië dat er grenzen zijn...
..."In een haastje vertrokken"... zou je kunnen zeggen.
Twee en halve week in Melbourne-city is veel te lang! Allesins voor mij. Ik snak naar natuur, rust en kalmte en zoals altijd uiteraard: naar die overwelmende panorama's.
Na eindelijk de 'van' op mijn naam te hebben; een heuse onderneming hier Down Under (vraag maar aan de mensen die mij de bus verkocht hebben en al een geluk zo vriendelijk zijn geweest om op papier te willen verklaren dat ze mij al sinds kerstmis vorig jaar kennen én te vriend zijn en waar ik nu "officieel" ingeschreven sta op hun adres!!), was het in doorgedreven tempo: uitkuisen, volproppen en aanzetten.
Dan..., in een land de grootte van een continent, ist nog te kiezen op welke manier je zou willen rondreizen... Drie mogelijkheden:
N°1: Je koopt voor elke streek een duur maar gedetailleerd wegboek, bent een pak geld en plaats kwijt en kunt met één oog op dat boek en het ander op de baan overal je weg vinden. Zoals de échte venten is dat dan hé!
N°2: Je koopt één gewoon wegboek dat heel Australië beslaat, en dan werk je zodoende met een schaal bekeken vanop de maan. Ter vervollediging kun je dan alle vijf stappen langs de kant gaan staan om de weg te zoeken of te vragen, maar échte venten vragen de weg niet dus kun je een jaartje zitten "kl*ten".
N°3: Ondertussen bestaat er al zoiets als de gps! Maar das dan weer iets dat échte venten verafschuwen. Nochtans ist poepsimpel en kost da tegenwoordig al zo veel geld nie meer. Surtout als je een nieuwe, ongebruikte tweedehands op de kop kunt tikken die iemand als "cadeau" kreeg en niet nodig heeft (lees gerust van de boot gevallen, ik denk daj der dan nie ver meer naast zit), combineer dat met een laptop met 'mobile wifi' en reizen is nog nooit zo gemakkelijk geweest.
Dus fuck die échte venten!! misschien maar eens tijd dat ze hun ego wat bijschaven.
Wij op weg om s'avonds die gps te gaan oppikken en dan meteen door te stomen naar 'The Great Ocean Road'!!
En das dan waar het eerste avontuur al zen intrede deed!!
Al ooit eens een klein jaartje niet meer gereden met een auto? Om dan weer te herbeginnen te midden een grootstad?? Al Schakelend met de linkerhand deze keer?? En rijdend langs de andere kant van weg??
Duizend bommen en granaten zou kapitein Haddock zeggen, en dan bedoelt hij simpelweg: miljaardenondedjeu!!
En dit omschrijft dan per-fect het gevoel dat in mij opkwam dat eerste moment!! Tis nie simpel zenne!!
Maar we zijn der veilig en wel geraakt, zonder te spookrijden zelfs... deze keer. En een half uurtje later was de 'roadtrip' dan helemaal gestart want we waren op weg naar Torquay!
Goed op weg wordt ons dan voor de eerste maal duidelijk hoe pokke-groot dat land hier eigenlijk is. De gps!! vertelt ons dat we aan de huidig aangehouden snelheid mogen verwachten om véél te laat en in de stronte zwartheid van de nacht te zullen aankomen. Shit!
Om dan van eerste keer al een gulden regel te breken: probeer te vermijden om ergens in pikkedonker toe te komen! Dat weet ik nochtans goed genoeg, tis niet de eerste keer meer dat ik op deze manier reis hé!
Rond elf uur s'avonds in het allesins 'donker' te noemen Australië, dit in tegenstelling tot ons met-verlichtingsdrang-geobsedeerde-België!! , is je weg vinden met een gps niet zo moeilijk, een geschikte kampplaats daarentegen...
Toch zijn we er in geslaagd om een plekje te vinden dat én mooi vlak is, én tien meter van de oceaan ligt, én een volledig zicht op de indrukwekkende sterrenhemel heeft.
Hyun Mi is superenthousiast om hier te overnachten maar ik weet het gelijk niet. Ondanks al die schoonheid om ons heen is er niet één andere camper of tent te bespeuren, en het is nochtans een heel grootte plek.
Als iets te mooi lijkt om waar te zijn... je kent het wel hé!
Nu, het was precies al laat geworden en er moest nog gekookt en getoast worden op de eerste nacht dus bleven we maar mooi waar we waren.
En ondanks de oase van rust en sereniteit werd ik om vijf uur s'morgens plots wakker met een heel beklemmend gevoel, alsof men lichaam gewrongen en gewurgd werd tot er geen spatje zuurstof meer te vinden was. Later die dag kwam ik nog te weten dat men reisgenoot een gelijkaardig gevoel had die ochtend. Onrustig en eigenlijk best wel moe vielen de oogjes dan toch weer dicht...
...En dan...
...op het raam...
... BAM BAM BAM BAM...
...vier harde kloppen...
Bingo!! Ik weet direct hoe laat het is!!
Natuurlijk heb ik een identificatiebewijs, een internationaal rijbewijs en een inschrijvingsbewijs.
Neen dat wist ik echt niet!
Ik kan het zeker niet geloven, hoeveel?
En das dan vijf klachten tussen zonsopgang zes uur dertig en nu zeven uur?
Hoeveel?? Honderdvijfentwintig dollar per persoon!
Alé, bedankt aan die intolerante en egoïstische locale Ozzies van The Great Ocean Road in Torquay.
Kan der dan maar evengoed weer in kruipen dan hé!
De eerste nacht in de 'van' gevierd met een boete voor "slapen in wagen in tegenstelling tot lokale wet"
Alé hup, kben eens benieuwd wat de rest van dien Ocean Road ons zal brengen!!
gelieve te betalen voor... met vriendelijke groeten
je ziet, tis nie altijd met de reflex dat de foto's genomen worden
men reisgenoot; ze rijdt niet met de bus, ze leest geen kaart maar ...ze brengt me wel bloemetjes...
Canberra is officieel de hoodstad maar de rivaliteit tussen Sydney en Melbourne is nog alomtegenwoordig in beide steden.
Sydney is de toegangsweg en rekent op zen Harbor Bridge en Opera House, Melbourne daarentegen bulkt van cultuur en leven.
Gearriveerd in volle tennistoernooi , Australian Open, dus vaneerste keer weer midden in de drukte na Tasmanië. "You don't know what you got till its gone" hé!!
Kheb ze nie zien spelen, de Belgische meiden, maar blijkbaar hebben ze toch geen toptennis laten zien down under tis dus geen groot verlies geweest.
Eigenlijk had ik heel andere "zorgen" aan men hoofd in Melbourne. Kmoest ik daar op zoek naar iets die men reis- en levensstijl drastisch zou gaan veranderen. En na negen maanden met een "clear head" te hebben rondgelopen, waarbij de moeilijkste beslissingen waren: "zou ik nu naar de bergen gaan of het strand, of alletwee?!" bleek het een stressvolle opdracht om me weer eens door de regels te wringen van het internet uitpluizen, afspraken maken, testritten, overwegen, aankopen, inschrijven, taksen betalen, verzekeren en al die andere romslomp.
Stress dus in Melbourne!!
Maar niet alleen door de formaliteiten.
Het aankopen van men nieuw mobiel huisje gaf mij ook een zeer dubbel gevoel. Enerzijds kon ik uitkijken naar een nieuwe vrijheid van het aankomende roadtrip avontuur, anderzijds was het moeilijk en ambetant om weer eens iets te moeten "bezitten". Een "ding" waarvoor gezorgd moet worden, waarvoor je verantwoordelijkheid moet dragen en die aan je "vasthangt".
Maar tis kiezen of delen hé!
En de campervan is de keuze waarbij de verantwoordelijkheid en de kosten dan gedeeld moeten worden.
En voor zij die graag een beetje meer informatie zouden willen hebben over de aankoop: tis ter zo één met vier wielen en een stuur (heel handig want ge kunt daar aan draaien!!), wit, het dak steekt omhoog om meer ruimte te hebben, de zetel wordt een bedje en ge kunt ter een potje in koken.
Maar eerlijk toegegeven, ik kijk al een heel beetje uit naar de dag waarop ik hem weer uit handen kan geven.
langst van voren...
...en vanachter
%%FOTO3%%% van al opzij...
...en nog eki
het fameuze "stuur"!!
kweet nie welken aboriginal da ze het design toevertrouwd hebben
binnenkant, het lichtje werkt.. nu
moet nie geloven wi, tgeen die ter al vooren up geschreven stoat
Als ik op de stroom reacties die ik in de laatste twee weken toegestuurd kreeg mag afgaan is het weeral eens hoogdringend tijd om me voor het scherm van men computer te smijten en men avonturen en ervaringen in een verslagje te gieten!
Kmoet eerlijk zeggen dat nie met volle goesting is daar ik nog maar net een nieuw avontuur gestart ben die men volle aandacht en energie vraagt (en krijgt).
Maar aangezien ik men trouwe lezers thuis weeral eens ferm verwaarloosd heb de laatste maand, is er dan toch weer eens goed aan de boom met prioriteiten geschud en tijd vrij gemaakt om wat te vertellen.
Kheb niet te lang meer geleuterd na oud op nieuw in Sydney! Kgeloof zelfs dak den derden of vierden al op het vliegtuig zat naar Hobart.
En Hobart, da ligt in Tasamanië!!
Tasmanië, dat ze hier wel eens het derde eiland van Nieuw Zeeland noemen. Waar ze hier meer dan trots mee lopen te pronken, waar ik meermaals T.I.T. gehoord heb! This Is Tasmania. Ooit de film Blood Diamant gezien?!
Hét Tasmania van de wilde verhalen, unieke belevenissen en onvergelijkbare natuur!
Ewel, DAT Tasmanië had ik dus in het vooruitzicht toen ik richting Hobart vloog. En ik moet er dan bijna nodeloos aan toevoegen dat de verwachtingen hoog gespannen waren.
Rest er mij dan enkel nog antwoord te geven op die vraag (heeft Tassie de verwachtingen ingelost??):
euuuhhm... neen, ...niet echt!
Tis eigenlijk allemaal wat overroepen omt maar van eerstaf te zeggen! En das nog mild uitgedrukt!
Moeten we dan allemaal int vervolg Tasmanië links laten liggen??
euuuhhm... ewel, ...ook niet echt!
Alleen al voor de natuur ist de moeite om eens da laatste stapje in Australië te zetten. Maar verwacht geen uniek-in-de-wereld-zijnde-dingen want dan kom je bescheten uit!
Kom je van vasteland Australië met al zen stof en woestijnen, dan zal het waarschijnlijk het meest spectaculaire zijn dat je ooit gezien hebt. Kom je echter van Europa, en ben je al eens in de Alpen, Pyreneeën of Scandinavië geweest dan ist allemaal heel wa minder overweldigend en uniek.
Toch is er veel te doen en nog veel meer te zien en beleven in Tasmanië, er zijn (voor Australië) oude steden met een diepe en rijke cultuur, fantastische baaien met stranden die soms de vergelijking met Filippijnen zouden kunnen doorstaan, de vele en in oppervlakte enorme Nationale Parken, meer dan genoeg "wildlife" om nog eens wat te zien in die parken, Tasmaanse duivels, Pinguïns en nog veel, veel meer.
Het enige, en jammer genoeg doorslaggevende nadeel is dat het openbaar vervoer hier op geen kl*ten trekt en veel te duur betaald wordt!
Daar zit je dan op een eiland twee-en half maal groter dan België en dan ist bijna onmogelijk om ergens te geraken!
Daarbovenop krijg je dan soms nog eens de anekdote te horen van zo een gestroomlijnde blonde Duitse met volle boezem dat: "rondreizen in Tasmanië helemaal zo moeilijk niet is!", want: "ik lift overal gratis naar toe, de mensen zijn hier zo vriendelijk!".
In schril contract natuurlijk voor mij en alle andere gebaarde homo-sapiëns die bij gebrek aan blond haar en volle boezems letterlijk nergens geraken!
Een feit dat nogmaals ferm bevestigd werd toen we (ik en een maat uit Sydney), na een vierdaagse trektocht met rugzak en tent in de wildernis van Tasmanië, na de volle vijf uur langs de kant te staan liften nog steeds op dezelfde plek stonden.
En die twee Australische meisjes die we op de trek tegengekomen waren en later die dag op de parking terug zagen hadden welgeteld vijf!! minuten nodig om te worden opgepikt!
On-ge-loofelijk zenne!!
Enfin, het zwakke geslacht zeggen ze dan hé!
De natuur, de duivels, de trektochten, de baaien, het couchsurfen, twas allemaal toch wel de moeite.
Evenals Australia-Day: das de dag waarop de Australiërs vieren dat ze de Aboriginals gemanipuleerd, vermoord en verjaagd hebben als Engelsen en tegelijkertijd een dikke "up yours" roepen naar die Engelsen met de boodschap: "fuck-off, we're Aussie now!" (Of zou ik het weer verkeerd geïnterpreteerd hebben dan?!)
Gevierd met het traditionele Australische gerecht: Barbecue met bier.
En ook bij gebrek aan Marcus als copiloot en partner-in-crime in het toekomstige roadtrip-avontuur een onverwachte vervanger tegengekomen. Neen niet die blonde Duitse met volle boezem, kzalt maar zelf zeggen hé.
Zo ver voor Tasmanië.
Volgende is Melbourne, en daar heb ik maar één missie!
dezen noemen ze: "the remarkable cave"!! Haha de Ozzies, ze zijn toch inventief me under namen ee.
Next stop van ieruit: Antarctica!
Wedgetail eagles
ko a la
el diablo
De vierdaagse naar de Frenchman's Cap en weere. Dien hoogsten in horizon is em.
Into the wild, volle natuur en nietend anders
Toet aje knieën der in wi, zeven kilometers anne stik, en zevetien kilo's up je bulte
Tende dag twee, me zien ol ant noazen
Ja, up den top!! Van ier uit dichte dorptje 80km.
Op den duur zou je het nog overwegen om een blonde pruik mee te nemen.
Eerste dacht ik nog om rustig in de Fox de overgang te maken...
Niet alleen omwille van het rustige maar ook omdat de prijzen in Sydney tijdens die periode belachelijk omhoog gaan en zowat de halve wereld blijkt af te zakken om daar te vieren!!
Maar kheb mij dan toch laten overhalen door een zoete glimlach en de gedachte dat er via via vijf dagen in een luxe appartement, fils a papa niet aanwezig uiteraard, stond te wachten te midden city center Sydney!
En kzeg wel luxe appartement, een soort afgesloten privé residentie voor de beau monde van Sydney. Voorzien van veel te veel onnozeligheden en high-tech-weet-ik-veel-apparatuur binnenin, een tv groter dan men tafel om maar iets te noemen en dingen zoals een verwarmd twintig meter zwembad en heus tennisplein buiten!
En allemaal gratuit natuurlijk!!
Tkan soms rap veranderen int reizen, de ene dag zit je alleen in een bescheten kamertje in India waar de kakkerlakken s'nachts over je arm kruipen en de andere dag ist juist het omgekeerde!
En toch ist de kunst om alles te blijven appreciëren en naar waarde te schatten hé!!
Oud op nieuw in Sydney is niet alleen vuurwerk vanop Harbour Bridge en de alomgekende Opera House, wel 15uur wachten om 15min vuurwerk te mogen aanschouwen als je persee op zo een plaatske wilt zitten waar je alles kunt zien.
Tis ook als een van de eersten op deze planeet het nieuwe jaar inzetten, volgens onze tijdsindeling natuurlijk.
Is da nu zo belangrijk?!
Bwa nee natuurlijk nie, maar tis weer eens iets daj meegemaakt hebt hé
En azo zat ik toch heel efkes in een ander jaar dan de meesten onder ons.
***foto's zijn niet genomen met de DSLR, iets mindere kwaliteit dan gewoonlijk***
2009 zit erop, en wat een jaar ist geweest!
Kben blij natuurlijk, dak in dit jaar de vruchten heb kunnen plukken van de alles omvattende en onnoemelijk zware beslissingen genomen het jaar daarvoor.
Het jaar waarin niet alleen mijn leven en wereld werd omgedraaid, want in zo een beslissingen ben je meestal niet de enige die lijdt. Het jaar waarin ik veel kritiek heb moeten slikken en meermaals beoordeeld en vooral veroordeeld ben geweest. En dan vooral door mensen die nog tminst van al zouden moeten oordelen!!
En blij ben ik dan ook, dak ondanks de pijn en druk heb doorgezet en aangepast, en met recht en reden men tong kan uitsteken naar ieder die mij gebeten en uitgespuwd heeft!
2009 voor mij is een jaar van heel veel nieuwe en mooie ervaringen geweest, ontelbaar en onbetaalbaar unieke en leerrijk momenten en emoties.
Het jaar van een nieuw hoofdstuk in een nieuw leven, een nieuwe en verbeterde persoonlijkheid.
Het jaar van ervaren en doorzetten, groeien en genieten.
Het jaar van zoveel meer...
En alst een geruststelling en hopelijk misschien een aanmoediging kan zijn voor sommigen: de wereld en "het onbekende" is bijlange zo gevaarlijk nie als da je denkt.
En hetzelfde geldt eigenlijk ook voor het alleen reizen. Alleen ben je immers nooit, zelfs wanneer je der soms eens nood aan hebt.!
Het moeilijkste is immers niet het "alleen" zijn, maar het alleen met jezelf zijn!!
Reizen is misschien nog de beste manier om geld te verdoen!!
En in 2010 zou ik dan maar al te graag op dezelfde elan verdergaan...
Ik wens eenieder een fantastisch en leerrijk nieuw jaar toe!!
Gevuld met nieuwe uitdagingen, mogelijkheden en spirituele groei,
Boordevol levensvreugde en tevredenheid...
...want daar beste vrienden, ligt de weg naar gelukkig zijn...
De urban jungle in Sydney ontvlucht en een paar uur op de trein later, aangekomen in volle natuur en canyon's.
Gepakt en gezakt door het slaperige stadje Katoomba op zoek naar de Flying Fox, men hostel voor de komende dagen.
Reizen in Australië is poepsimpel!!
Daar waar je in Azië door taalproblemen geregeld alles op voorhand moet boeken en goed moet uitdokteren waar, wanneer en hoe. En desnoods iemand in de lokale taal iets laten opschrijven zodat je in het ergste geval toch nog ergens geraakt. Vertrekken met een kaart of wegbeschrijving in de hand en niet zelden een vooraf gekocht ticket om ter plaatste communicatieproblemen te vermijden.
Hier in Australië echter bel je s'morgens om te vragen of er nog een bed vrij is, neem je de trein naar het treinstation zonder te weten wanneer af te stappen. Aangekomen in het treinstation, en aan de balie staande moet je nog even denken hoe dat stadje waar je naar op weg bent alweer heette en kun je bijvoorbeeld vragen om eens iets te noemen met twee oo's in, omdat je je vaag meent te herinneren dat de naam van dat stadje twee oo's heeft. Dan zoek je je weg naar de trein, springt erop en wacht tot je"Katoomba" hoort afroepen. Enkele ogenblikken later sta je dan op straat voor het treinstation zonder enig idee waar die hostel te vinden is... maar geene paniek, want in Australië neem je dan gewoon de telefoon en bel je die kerel op om te vragen hoe je van het station tot bij hem geraakt.
En alst dan nog nie lukt kun je altijd nog den eersten de besten die toevallig passeert aanspreken langs straat, want iedereen hier spreekt, kzou zeggen engels of toch iets dat ter op lijkt!!
G'day mate...
Reizen in Australië is poepsimpel!!
Naast de entree van de Fox hangt een bord waarop je kunt lezen: "you can check out, but you can never leave".
En toen ik bij het inchecken als antwoord op men vermoedelijk viertal dagen verblijf te horen kreeg: "you'll stay longer" dacht ik nog "wat een rare bedoening hier".
Drie weken later zat ik er echter nog.
En tis nie verwonderlijk: prachtige omgeving, super hikes, heel veel rotsklimmen en boldering, mega chilled atmosfeer en iedere avond kampvuur met muziek, drank en copains.
Khad er evengoed nog kunnen zitten!
En ja, kerstmis gevierd in de Fox, samen met een dertigtal anderen. Al doen zet hier op kerstdag in plaats van kerstavond. En ook da was een geslaagde dag, goe gezelschap en veel leute.
En ergens toch content dat weer gepasseerd is natuurlijk. Tzijn nog tmeest die dagen da je liever nie alleen doorbrengt en khad zeker geluk deze keer...
de blauwe schijn in de verte...vandaar de naam Blue Mountains
Wentworth Falls trek
boldering, tis makkelijker als je je klimschoenen niet vergeet
Houd u vast aan de takken van de bomen want we keren terug naar de beschaafde??? wereld!
Terug naar de westerse "society"...al ist van deze keer aan de andere kant van de wereldbol.
Kweet nie of dak der wel helemaal klaar voor ben ??!!
...maar klaar of nie, diene vlieger hier is aant landen en binnen dit en een half uur sta kik weer int midden van de "rat-race!!"...
Alle chance alleen nog maar letterlijk, voor da ben ek absoluut nog nie klaar!!!!
Sydney, volgens velen te druk en te Aziatisch...
Maar komende van Azië... vink kik da ier toch helegans nie zo druk en met al die Aziatische snoetjes voel ik me nog vreed upt gemak iere.
Alé, de cultuurschok wast ter wel hoor, zo ameneki terug in de westerse maatschappij waar de auto's nog wel een keer durven stoppen aj de stroate over wilt steken en zo.
Maar men eerste reactie was eigenlijk nog iets van: "waar zijn alle mensen hier??!!"
En aardig genoeg voelde ek mij nog tmeest raar bij het zien van de (witte) Australische gezichtjes dan al die Aziatische...Een mens komt toch rap gewend aan iets hé!
En nie alleen het aanzicht is anders, ook in de jeugdherbergen ist weer aanpassen.
Surtout in Sydney had ek veel last van Aziatische heimwee!!
De "reizigers" in Azië zijn door den band toch uit ander hout gesneden zenne...
Tis ier gemiddeld vijf jaar (mentaal vijftien jaar) jonger en prioriteit nummer één is steenvast:
zuupen en zeejken!!
Voor de niet-rurale-West-Vlamingen onder ons: overmatig drinken en onzin vertellen.
Maar we blijven toch trots int Westen hé! ;-))
En das dus al weer ietske verder dan de modale alcohol intoxicatie.
Tis ook in die periode dat de overpeinzingen en bijhorende uurtjes opt net zoeken naar een asap terugvlucht door men koppeke vlogen.
Alle chance dak nie me lege handen vanuit Sydney naar de Blue Mountains vertrokken ben!!
Onverwachtse wendingen en gelukstreffers hé...
Ge kunt zeggen wat je wilt over Sydney. Eén ding is zeker en das dat een heel kleurrijke stad is!
En das dan bedoeld op alle vlakken.
Een zwart-wit fotoreportage Sydney deze keer...
als contrast op het kleurrijke en om de essentie wat te accentueren...
ps. en ook een beetje omdat dan een keer iets anders is
pps. en een heel kleine beetje ook omdak jaloers ben om da Koenraad zen foto's van NewYork zo sjiek gelukt zijn int zwart-wit! (maar nie tegen em zeggen hé ;-p )
Harbour bridge
city center
ha!! van verre en heinder komen ze toch maar 'onze' chocola proeven hé.
(de eerlijk gebiedt me te vermelden dat er ook een Lindt bar te vinden is in Sydney)
ook hier rijden ze weer aan de verkeerde kant
the one and only Opera House in Sydney
tof hé, en schoone boodschap!! spread the word amigo's
Met twee uur vertraging op het vliegveld in Bali wordt men vlucht, voorzien om 22.00u, verplaatst naar 24.00u... plaatselijke tijd uiteraard!
Wetende da een rechtstreekse vlucht Denpasar - Sydney vijf en half uur duurt en de vlieger op 10.000 voet vliegt (ergens tegenaan9000m zeker) verwacht ik dus een zonsopgang te zien in de lucht.
Tis een keer wa anders dan een zonsopgang op boane naar Zaventem, aan Shinkyô, op nen bus, op de top van Mt. Emei Shan (al wast ter nie veel te zien dien dag) Mt Kinabalu en Mt Agun, op nen trein, aan het Potala Paleis, aan den Taj, langst een rivier, op nen boat, op een balkon of aan tstrand.
Tis nu ekeer in den vlieger.
Zet je der bie en vliegt efkes mee, je hebt et dan ook een keer gezien.
Kheb eigenlijk nooit de intentie gehad om naar hier te komen. Maar op aanraden van mensen die ik in de Cameron Highlands heb leren kennen wordt de volgende maand ingevuld op de Gandhi Ashram in Candidasa
Aangekomen op de Ashram, en na direct een late lunch gepresenteerd te krijgen wordt ik naar men bungalow gebracht.
Ongelofelijk, op amper vijf meter van de zee met door het voorste raam zicht op zee en door het achterste raam zicht op de bergen en de lagune met waterlelies en lotusbloemen!
En wat doe je dan zoal in het paradijs?!
Engelse les als vrijwilligerswerk, yoga, meditatie en reflectie, accupunctuur, een paar daguitstappen op het eiland, snorkelen en vooral heel veel ontspannen.
Maar.... de eerste week is er een van veel ellende en pijn geweest.
Net zoals vele andere keukens in Azië is men maag niet opgewassen tegen de lokale maaltijden resulterend in een zevental dagen veel buikpijn en krampen, vlammende diaree en goed ziek door de eerste vier dagen zo goed als niet geslapen te hebben omwille van matras problemen.
De tweede week was leuk, kbegon het al goed gewend te geraken en door twee keer per dag in een westers restaurant buiten de Ashram te gaan eten hebben de problemen met de maag zichzelf opgelost.
Het vervolg van de tweede en derde week hebben zich jammer genoeg gemanifesteerd in weeral veel ellende en weeral veel pijn als erfenis van men Borneo avontuur.
Dan zit je op een fantastische plek, met niets dan rust en kalmte om je heen. En dan moet je precies nu door zo een fase van het leven gaan waar je vooral niet meer wilt nadenken!
Spijtig genoeg zit je dan "alleen" in dat paradijs waar er vooral niet veel anders te doen is dan te denken!
De eerste dagen na aankomst heb ik met een paar andere gasten en vijf kinderen van de Ashram een nachtelijke klim van Mt Agun, 3000 iets meter, verwezenlijkt.
En een plezante daguitstap gisteren naar de moedertempel, de holy springs én Ubud met misschien wel het hoogtepunt van men maand Bali: het kunstmuseum van Antonio Blanco!!
Twee uur tussen Blanco's meesterwerken en de fantastische stem van Andrea Bocelli; hemels!!
Enfin, zeven maanden Azië zitten er zo goed als op!
Kheb de balans nog niet opgemaakt maar tis vooral ongelofelijk snel gegaan!
Morgen begint een gans nieuw hoofdstuk: Australië!!
En das misschien precies wat ik nu nodig heb om men worries te doen vergeten; het land van "no worries"!!
Australia get ready, Sydney here I come!!
early in the morning
sunrise op 3000m
de groep met nog een paar gasten die we opgepikt hebben langs de route
men balkon
zicht door het voorste raam
zicht door het achterste raam
sunsets op de Ashram
mothertemple
holy springs
aan de ingang van het kunstmuseum van Antonio Blanco!
Voor de liefhebbers van het genre: zeker eens doen!! NIE NOR MAAL!!
Rossi terug wereldkampioen, een leuke avond daags nadien en klaar om KL om te ruilen voor KK.
Daar in Sabah, in het Maleisische deel van Borneo heb ik Mount Kinabalu, 4095m hoog, beklommen in een vlotte tweedaagse. Twee goede vrienden erbij gekregen en een mooie herinnering!
Heel hard de moeite, fantastische zonsopgang van op de top en bijhorend uitzicht, maar jammer genoeg geen foto's: camera vergeten in de locker van de hostel waar ik men rugzak heb achtergelaten in KK!! (kheb wel foto's van Mt Agun hier op Bali, trekt er toch een beetje op)
STUPIDO!!!
Maar ja, toen al gelde de speciale omstandigheden, zucht
Je krijgt niet altijd waar je op hoopt... één plus één is soms dan toch drie... wiskunde is nooit men sterkste vak geweest
Maar das nu, toen wast nog al rozengeur en maneschijn natuurlijk.
En Sabah is eigenlijk wel een superplek in Zuidoost Azië!
KK is zo wa de al-opt-gemak-stad van Maleisë met toch alles voorhanden.
En die lijn kan eigenlijk worden doorgetrokken tot heel Sabah: alles voorhanden, alles opt gemak en alles voor een goede prijs (afgezien van de tweedaagse, monopoliepositie hé)
Er zijn de bergen, de jungle, rotsen, orang oetang's, uitgaansgelegenheden, tropische eilanden, witte stranden, snorkel -en duikgelegenheden, goeie eetgelegenheden en nog veel meer.
Alles dicht genoeg bij elkaar en eigenlijk vrij goedkoop.
Kben tegen men goesting vetrokken uit Borneo, da staat vast. Al had ik eigenlijk nie echt veel keuze.
Maar khad er evengoed kunnen blijven plakken!
Geen foto's van de beklimming dus en de orang oetangs heb ik ook gemist door onvoorziene wijzigingen in de verwachte planning, maar kheb wel foto's van de eilanden.
hier ist al mee gestart!! maar uiteindelijk ist dus toch: "too good to be true" gebleken, fuck shit man...
KK staat oa bekend voor zen prachtige zonsondergangen
Na een half jaar in Azië en de laatste maanden in Zuidoost-Azië ben ik al goed gewend geraakt aan de altijd heersende warmte hier.
En alhoewel dak toch alsmaar meer richting evenaar aant afzakken ben en de gemiddelde temperatuur evenredig nog wat omhoog gaat heb ik hoegenaamd al lang geen last meer van de warme dagen.
Meer nog: kheb het nog veel liever zo dan in België!!
Maar in de Cameron Highlands wast toch tegen men tanden hoor.
Amai men kl*ten, zeg maar gerust koud!
Maar rond vijventwintig graden overdag en vrieskoud tien graden s'nachts.
Moord, tis lik winter hier in de Cameron Highlands, brrrrr
Enfin, tis me veel trots dak kan zeggen dak na men eerste slapeloze nacht meteen men nachtelijke uitrusting aangepast heb naar een t-shirt, een laken en drie dekens op elkaar! Veeel beter...
Wien heeft da toch uitgevonden hé zeg die koude?!
Ale kbedoel minder dan vijventwintig graden, das toch bijna onmenselijk koud hé?!
Dan maar snel de jungle in voor wa trekkings en op zoek naar die grootste bloem ter wereld: raflessia!
Tis ook hier dat de lokale bevolking nog met de blaaspijp op jacht gaat. Nie zooo moeilijk maar vooral belangrijk dat je eerst inademt en dan pas de blaaspijp tegen je mond plaatst, als je begrijpt wat ik bedoel?!!
Nu, die mannen hier moeten da precies nie meer geleerd zijn maar onze groep heeft elk ook eens op een schijfke mogen proberen en kheb toch rare toeren gezien.
Eén dag met een tour op weg dus om die raflessia's te kunnen zien en de rest van de dagen lekker opt gemak en met een paar vrienden zelf wa int rond geavonturierd.
En afgezien de jungle is er al veel gekapt en platgebrand om plaats te maken voor thee- en aardbeiplantages.
Heel cool en heel relax hier in de Cameron Highlands.
Nog efkes terug naar KL voor de MotoGP en een avondje uit me iemand dak in Nepal had leren kennen en dan op naar Borneo...
panorama CH
een beetje off-road vooraleer de trekking te kunnen beginnen
da zijn ze se: de mannen
raflessia
de jeep heeft het me momenten toch nie gemakkelijk gehad. Maar me een degelijke chauffeur kun je toch teen en tander forceren me zo een defender.
theeplantage
thee dus
den dezen benk eigenlijk tegen gekomen op één van de eigen uitstapjes.
en een mens komt azo vanalles tegen op zen pad in de jungle hé
da zijn coole planten: groen in de schaduw en fluo blauw in het licht.
Toch al heel wa verder ontwikkeld dan de meeste andere landen hier in de omtrek maar ergens toch nog heel Aziatisch.
Kuala Lumpur,
Tis nog het mooiste voorbeeld van hoe ze da hier mixen.
Zoals de meeste hoofdsteden een grote stad, maar eigenlijk nog vrij fraai.
Ale kbedoel een mix van tien procent Chinezen, vijftien procent Indiërs en de rest Malei.
Maar ook een mix van oude vervallen gebouwen, nieuwe glitterende complexen, overal waar dat er nog een plaatsje over was een plantje en een boompje ertussen en helemaal int midden: de Petronas Towers!!! En dit alles verbonden met de monorail.
De Petronas Towers, kheb nu toch al enige torens gezien maar tis voort eerst dak durf zeggen dak het écht mooi vind.
Artistiek, Architectuur en kleurschakering allemaal top!
De orchideeën- en hibiscustuin, KL toren, Petronas torens, shopping-malls, sinds lang nog eens het uitgaansleven en een groot Hindoe feest in de kweet-al-nie-meer-hoe-da-ze-noemt-grot.
Kmoet int vervolg eens wa rapper men blog bijweken, al zijnt deze keer speciale omstandigheden
Enfin, Key El zoals da ze ier zeggen is een fantastische stad!
Na KL hebben de Cameron Highlands men aandacht getrokken, gevolgd in een eigen verhaal en nadien Kota Kinabalu (key key)in Borneo.
En Borneo heeft mij op zen minst gezegd verrast...
Enfin, tnadeel van véél te laat je blog bij te werken is daj op den duur zodanig in de toekomst zit te schrijven dat ter geen één nog wa van begrijpt.
Voor nu zitten we dus nog altijd in KL.
monorail
groen
twee van eenenzestig schoppingmalls in KL
het ochtendgloren in KL
let vooral op de zilveren schijn
vanop de luchtbrug
de KL toren
panorama uitzicht vanuit de KL toren
Petronas Towers by night
het Hindoe feest
Indiërs en apen. Je ziet ze toch altijd tezamen hé, in India was da ook zo!
Maar das eigenlijk niet helemaal correct: tis meer Bohol, heerlijke zon, helderblauwe zee en witter dan wit strand. Voeg er nog een paar palmbomen en zeilbootjes bij en je verstaat de setting hier.
Veel tropischer dan dit komen de eilanden nie meer denk ik.
Tis ook hier dak na al die maanden reizen de eerste keer een Belg tegenkomen ben, en tis dan nog een Gentenaar. Is begin dit jaar ook beginnen reizen maar in zijn eerste weken al blijven "plakken". jaja de Filippijnse vrouwen zijn inderdaad heel mooi.
En afgezien van nog maar eens een mislukte poging om te leren duiken (nog steeds oorproblemen) en een paar dagen luilekkeren op het strand zijn we toch nog een paar keer op een scooter belandt om het eiland te verkennen en in het Nationale Park naar de Tarsier aapjes te gaan kijken.
Allemaal wreed opt gemak natuurlijk want Bohol is ook voor mij een beetje vakantie, vakantie in het reizen dan.
Ale veel raars is ter eigenlijk nie gebeurd, dus droom maar eventjes weg met de foto's...
voor zij die het zich nie kunnen voorstellen
veel oude koloniale kerken op het eiland
oude uitkijktoren
oude kerk
organische boerderij en bee farm
bijenhouder djordi!
chocolate hills
Tarsiers, kleine aapjes
aangezien ik nie mag duiken heb ik men vriend Chris gevraagd om speciaal voor men jongste zusje eens bij Nemo op bezoek te gaan
Vliegen met Air Asia heeft één groot nadeel: niet mogelijk om vluchten op elkaar aan te sluiten.
Dit wil zeggen dat van Cambodja naar Filippijnen over Kuala Lumpur je in plaats van rustig te overnachten in de transitzone, je officieel Maleisië binnen moet. Heel de avond met je bagage rondloopt en buiten kunt overnachten om dan s'morgens Maleisië weer officieel te verlaten om in te checken naar de Filippijnen.
Gezien het uurverschil wast nog geen zo erg aangezien ik eens uitgebreid heb kunnen chatten en skypen met het thuisfront. En een nachtje doortrekken is nu precies ook zo moeilijk niet. S'morgens op weg naar Filippijnen dan, en ik kijk er wel naar uit want kga in lange tijd nog eens efkes met iemand samen reizen.
Het vliegtuig op, klaar om een paar uurtjes te soezen en in gedachte dat bij aankomst in Clark het centrum van Manilla maar een tweetal busuurtjes rijden ligt en ik zodoende ergens in de vroege namiddag wel een lekkere douche zal kunnen nemen en zelfs een dutje op men bed kan doen moest da nog nodig zijn.
Tleven kan toch simpel zijn hé!
Maar slapen in een vlucht in volle turbulentie is nu precies nog zo simpel niet, dus da wordt niets. En het regent en waait hier toch wel wat hoor in Clark. Dan maar snel de bus op en richting Manilla, twee uurtjes en basta. Of niet?!
Na één uur rijden door serieuze regenvlagen en nog meer aangetrokken wind alles opeens stil op de autoweg. File? jazeker, maar met welke oorzaak? Spitsuur, Botsing, panne.. Of wacht eens.. Filippijnen.. da wordt ook wel eens gelinkt met... orkanen toch?
De gsm van de busbegeleider verteld dat er wel degelijk een orkaan over Noord-Filippijnen raast en aan de bijna horizontale houding van de palmbomen buiten heb ik geen moeite om dat te geloven. Niets waar ze hier nog niet mee te maken gehad hebben maar deze keer toch iets anders. De combinatie van een uitzonderlijk hoge regenval en hoge waterstand zorgt dat half Manilla onder water staat inclusief de autoweg waar onze bus langs moet.
De voorziene twee uren worden een onzekere tien uren, om dan om half elf s'avonds in een half onder water staande stad gedumpt te worden. Na lang zoeken krijg ik uiteindelijk toch nog een taxi te pakken om mij te brengen naar de plek waar ik een bedje hoop te vinden.
Maar als een orkaan een grootstad lam legt, en zodoende er ook geen vluchten vertrekken vanuit Manilla International Airport betekent dit natuurlijk dat alle gestrande reizigers terugkeren naar het centrum voor de nacht. En dan mag je nog drie uur in een taxi rondrijden en half Manilla afzoeken: een plaats met nog één bedje over vindt je niet meer!
Na een veel te veel betaalde drie uur durende taxi-rit laat ik mij dan maar op de luchthaven in Manilla droppen om daar buiten, hoofdje op de rugzak en plat op de stoep nog maar eens te wachten op een nieuwe zonsopgang.
Een nieuwe zonsopgang, een nieuwe dag en een nieuwe poging leveren uiteindelijk slaping op en dit avontuur hebben we ook weer overleeft.
En toch hoor je mij niet klagen hoor! In vergelijking met het verlies van levens en huizen dat hier geleden is kan ik nog heel content zijn met waar ik door gemoeten heb.
Een paar dagen later loopt Manilla al weer als een trein en krijg ik de andere kant te zien. Manilla is zeker niet mijn soort stad maar er ligt heel wat historie verborgen voor zij die het willen ontdekken.
Een paar dagen in deze jungle (en bijna mangrove) en dan met Fei richting Bohol!
Zonsondergang van Cambodja naar KL, hier zat ik lang op te wachten
Jeepneys, het openbaar vervoer in Manilla
Koloniale kerk
Oud Spaans koloniaal huis dat nu museum is geworden
Chinees kerkhof, moet nie ver zoeken wie in de Filippijnen over het geld gaat hoor
Zes uur s'morgens in Saigon de bus op. Met kleine oogjes de grens met Cambodja over om dan zes uur later in Phnom Penh aansluitend een andere bus te nemen naar Siem Reap.
Zeven uur s'avonds en moe gebusd sta ik da eindelijk op de drempel van het Angkor complex!
Alhoewel ik het "Azië" zo stilletjes toch wa moe aant geraken ben en ze der hier in Cambodja graag nog eens een schepje bovenop doen is er toch geen enkele plaats waar ik de komende dagen liever zou zijn.
Angkor Wat. Gebouwd begin 12de eeuw onder bewind van Suryavarman II in het Khmer rijk. Initieel gebouwd als Hindu tempel ter ere van Vishnu en in de 14-15de eeuw omgetoverd tot Theravada Buddhistische tempel.
Het complex spreidt zich over vierhonderd vierkante kilometer uit en is in 1992 uitgeroepen als World Heritage Site door UNESCO.
Meer dan reden genoeg dus om der al een tijdje naar uit te kijken.
En ik weet wel dat jullie helemaal niet geïnteresseerd zijn in al die feiten of in het smorgens vroeg op staan om dan een hele dag op de fiets in 35°C tsjoolend vant een naar tander te vliegen om alles gezien te krijgen. Of in het feit dat er buiten Angkor Wat ook nog Bakong, Banteai Srei, The Bayon, The Baphuon, Ta Prohm, Preah Ko, Preah Khan en Ta Keo te zien valt in het complex. Evenmin in de restaurants waar je met plezier iets meer betaald omdat de opbrengst rechtstreeks naar weeskinderen en hulp aan uxo-slachtoffers gaat wat ik toch wel heel mooie initiatieven vindt.
Maar dat iedereen eigenlijk vooral zit te wachten op de foto's!
Kga niet te lang meer lullen dan.
Vooral omdat de foto's voor zichzelf spreken en ook wel een beetje omdat ik hier voort moment nog te veel op men gemak zit in de Cameron highlands en ik eigenlik geen goesting heb om veel te schrijven. :-p
Enjoy the pics, en wees gerust maar weer een heel klein beetje jaloers.
Ik beloof het u plechtig: ge mist iets!
"sunglass sir?!" no thanks man i've already got one. "how about a second one then sir?!"
ooit da filmpje gezien waar da ze zo veel mogelijk mensen in een mini proppen? ier doen ze alle dagen.
één van de vier grote entrees
Angkor Thom
elephant terras
één van de kleine entrees, beetje weggestoken en geen volk
30 niets! maar kvermoed dat er nog iets meer achter zit
Alé de laatsten van de vier vasteland 'zuidoostazië-landen': Cambodja.
De rest zijn eilanden en Maleisië is naar Aziatische normen ontwikkeld!
In ieder geval mentaal niet de minsten,
Angkor Vat en omliggende complexen kent iedereen wel. Maar hoeveel mensen denken er aan Khmer Rouge, communisme, genocide, armoede, corruptie (opmerkelijk hoe die twee toch altijd hand in hand gaan hé), criminaliteit, maffia, uxo's, mijnenvelden, ontwikkelingshulp en bedreigde flora en fauna door kaalkap als ze het woord Cambodja horen? Ik in ieder geval ook niet voordien.
En voor zij die nu nog niet weggelopen zijn door de sombere toon of met de gedachte dat ik alles toch al weggegeven heb, hier nog een verassing: Angkor is het allemaal waard!
Kzou zelfs durven stellen dat Angkor het meest indrukwekkendste is dat ik in zuidoostazië tot nu toe gezien heb!
Kheb eerst Angkor bezocht, en daarna enkele plaatsen in Cambodja. Maar om de aandacht en interesse nog wat scherp te houden ga ik het hier in omgekeerde volgorde vertellen. Kwestie van een anticlimax te vermijden en het verhaal over de rest buiten Angkor gelezen te krijgen!
In volgorde, van Siem Reap (waar Angkor te vinden is) heb ik een boottocht (langs een rivier en een heus meer maw geene golfslag en een horizon) naar Battambang genomen. Theeft me wel wa meer gekost dan om dezelfde trip met een bus te doen maar zeker de moeite want kheb weer zo een "simpel" gelukzalig moment beleefd: int zonneke op het dak van de boot en een vreugdevol briesje door men haar! Tdeed me nog eens terugdenken aan de rit op de bus in Nepal. Tzijn zulke simpele dingen die een mens nog tmeest gelukkig kunnen stemmen.
Enfin, enkele uren later en rood gelijk een tomatte, haakse hoek en reflectie (zonnecreme was weer nie nodig natuurlijk), de meute bloedhonden met hun tuktuk's weeral eens overwonnen en gepasseerd zo rap mogelijk thotel binnen en daar twee dagen binnengebleven.
Kga het toch nooit leren hé! En tis nie dak der geen bij heb hoor.
Tja De tour met ne mototbike die ik, na twee dagen kluizenaren, dan genomen heb in Battambang-omstreeke heeft gelukkig nog iets opgeleverd van men aanwezigheid daar. En behalve de locale 'doeningsjes' en nog wa tempels en het mooie platteland, heb ik ook kunnen kennismaken met de vismarkt. En hoe ze daar vispasta maken.. nie voor de zwak-van-maag-zijnde zunne!!
Battambang en wa verbrand vel achtergelaten richting Ponh Phen en een paar dagen later Kampot, om te bekomen. Kweet nie wa dat is hier in Cambodja, maar sinds ik het land binnengekomen ben benk al nie anders of ziek geweest. Van snotvalling en keelpijn naar maagpijn en maagzuur en dan naar spier- gewrichtspijn en krampen en alles met de enige constante factor zijnde diaree. De hygiëne en bereidingswijze zullen er voor een groot deel mee te maken hebben maar kvermoed dat er nog iets meer achter zit.
Kampot is zo het 'laidback' plekske van Cambodja. En das precies wa dak daar een goei week gedaan heb: niets!
neen de foto staat nie op zen kop, zo is hij genomen. Opt dak van de boot, languitgestrekt int zonneke.
één van de vaargeulen..
al die willen te water varen...
hele drijvende dorpen gepasseerd, en onze boot was lik een stadsbus
vleerhonden
de 'bambootrein' op een oud nog in gebruik zijnde spoor. en hoe gaat da tan als ter een tegenligger komt?!
Kga nie zeggen hoe... maar kben uiteindelijk dus toch nog in één stuk van dien bergtop geraakt!
En een aantal dagen later zat ook het Sapa-avontuur er al weer op.
Terugkeren naar Ha Noi dus om dan aansluitend een nachtbus te nemen naar Hué. En aangezien dat de rit op de hard-sleepertrein nie direct voor herhaling vatbaar was hield ik het voor de terugkeer maar weer bij een gewone 'local' nachtbus.
Kzeg wel 'local' aangezien dak weer de enig aanwezige buitenlander was. Van bergstadje Sapa een uurtje afzakken naar Lao Cai om daar nog wa volk op te pikken en dan op weg naar Ha Noi.
En om van een bergstadje weg te geraken moet je natuurlijk via bergwegen naar beneden.
In de bus tussen de 'locals', van links naar rechts, boven en onder.
En tmag duidelijk zijn, die mannen kunnen daar dus aan geen kanten tegen hoor!
De kotszakjes hebben het zwaar te verduren gekregen op weg naar Lao Cai.
Voor mij wast precies geen probleem en kheb dan ook met veel smaak van men 'fried rice me groentjes' gegeten tijdens het wachten in Lao Cai.
Al goe dus, en mijnen avond kon nie meer stuk dacht ik. Al wist ik toen nog nie welke verrassing mij te wachten stond s'anderdaags s'morgens.
En ge moet et gezien hebben om het te geloven wa da ze allemaal in de koffer van zo een bus proppen. Van bagage en valiezen tot dozen, tapijten, machines, noem maar op en zelfs een complete mobilette!
Maar das nog nie alles deze keer...
deze keer moest er ook een kooitje mee...
en in da kooitje zat...
een biggetje...
en weet je wat biggetjes doen in het midden van de nacht, opgesloten in een koffer van een rijdende bus?!...
en weet je waar mijn rugzak lag?!...
moet ik er nog een tekeningetje bij maken?!...
Shiiiiiiiiiiiiitttt!!!
Figuurlijk én letterlijk deze keer!
Na een hele voormiddag in de douche met al men gerief en al men kleren in de waste. Schrobben met een blok zeep alsof da men leven der van af hing en spoelen lik ne zot heb ik besloten om men rugzak vanaf nu als "piggiebag" door het leven te laten gaan. En alhoewel dak der een hele blok zeep doorgedraaid heb zijn der achteraf nog enige bussen deodorant nodig geweest in een poging om de hardnekkig nagebleven geurtjes te maskeren.
Enfin, da zijn de leukste reisvehalen denk je dan.
Gelukkig stond er een brandende zon dien dag en heb ik al men gerief droog gekregen om s'avonds aan te zetten naar Hué.
In Hué had ik een beetje een overroepen gevoel, maar Hoi An was wel de moeite.
Heel wa geschiedenis, heel wa te doen en alles in een 'relax' sfeertje.
Tis ook hier dak men eerste dag aant strand tussen de palmbomen doorgebracht heb.
Jaja zoals van op de foto's: blauw water, wit zand en palmbomen!
En kheb natuurlijk wel eens aan jullie gedacht: hoe iedereen aant opstaan zou zijn, en de stuutjes aant klaarmaken voor de middag, klaar om weer een hele dag opt werk door te brengen.
En neen khad daar eigenlijk geen slecht gevoel bij! Raar toch hé.
Tja, khad da misschien wel eens verdient hé: na al die maanden rondreizen en ontdekken, en bijdrage leveren aan de economie en staatskas, hihihi
Alé kgaat maar stilleggen zeker voor dat ter in Belgie computerschermen door het raam beginnen te vliegen.
Of toch, nog één keer dan: hihihi
Enfin, Nha Trang en Saigon hebben dan men drie weken Vietnam afgerond.
En alhoewel dat er in Vietnam heeel veel te zien valt, en ik bijlange nog nie alles gezien heb was ik toch klaar om te vertrekken. Want van alle landen in zuidoost Azie deed Vietnam me nog veruit het meest aan de drukte van India denken!
Als al dat moois in Ha Long Bay nog niet genoeg was, doen we der in Sapa nog een schepje bovenop.
Sapa, in het bergachtige Noord-Vietnam. Eindeloze panoramas, groener-dan-groene rijstvelden en uitdagende bergtoppen.
Maar om al da moois te kunnen meemaken heb ik wel eerst nog maar weeral eens een slapeloze nacht in een hardsleeper trein moeten doorstaan. En geloof me vrij, de hardsleepers in Vietnam zijn we letterlijk hard-sleepers.
Maar ook die momenten passeren uiteindelijk, en het gevoel om dan van het treinstation in een minibusje naar dat bergdorpje te rijden met een bloedrode ochtendzon tussen de bergen aan de horizon heelt al snel alle wonden.
Natuurlijk kom je niet naar Sapa om aant strand te liggen, das voor een andere keer. Dus werden de wandelschoenen met veel plezier nog eens bovengehaald, met de intentie om toch ergens int ronde nog eens een top te beklimmen. Eerst had ik nog Mt.., hoogste top in ZO-Azie willen doen. Maar alleen rondtsjoolen daar is niet toegestaan aangezien het in een nationaal park ligt en de touragentschappen te veel centjes zouden verliezen natuurlijk.
En over veel centjes gesproken, de goedkoopste toer om in twee dagen naar boven en terug beneden te wandelen kost zo een goei zeventig dollar!! En das dus enkel om te wandelen hé!
Na een namiddagen prijs vragen heb ik dan toch snel beslist om men zeventig dollar in men zakken te houden en voor vijf dollar een mobilette en kaart te huren en zelf een andere berg te gaan zoeken.
Zo gezegd zo gedaan, sanderdaags smorgens vroeg op weg en op zoek naar een schoonen bergtop. Noord-Vietnam is natuurlijk nie zoals de Franse Alpen en zodoende is de weginfrastructuur navenant. Om een idee te geven na één uur op verharde weg en twee uur op aardewegen langs de bergwanden in tweede en eerste vitesse omhoog wast gedaan met berijdbare wegen. Khad mij nochtans al vree ver geriskeerd en kgeef nog nie te snel op maar nu wast echt niet meer mogelijk om nog verder te rijden. Dus mobilette aan de kant gezet en de rest op eigen kracht naar boven.
En het mooie van zo een eigen ondernomen avontuur in the middel of nowhere is dan da je op plaatsen komt waar geen enkele toerist ooit geweest is. En zo ben ik dan een authentieke hill tribe gemeenschap binnengewandeld, binnen geweest in die authentieke huisjes en met handen en voeten toch ietwat van een gesprek proberen aan te gaan.
Na heel de boel op stelten gezet te hebben door mijn aanwezigheid en met een hele meute kinderen roepend en zingend achter mij weer op weg naar de top van dien berg.
Mezelf een weg zoekende door het bamboo-bos begon het hoe langer hoe steiler te worden. Zo steil dat ik op den duur men camera moest wegstoppen omdat ik alle handen en voeten nodig had om bij iedere stap nie terug naar beneden te gletsen.
Yesss daarvoor ben ik naar hier gekomen natuurlijk!
Een paar uur zwoegen en zweten en een weg zoekende naar boven kom ik dan uiteindelijk aan bij de top..
Om te zien dat het weer zo een verticaal recht naar boven veertig meter hoge kale rotswand is.
Deju, en nu??
En nu? een aap in tenue antwoord ik dan soms een keer, maar nu wast ter nie veel meer aan te doen.
En toen dak dacht dat het niks ging worden voor vandaag komt ter daar ineens een local met een machette uit het bosgekropen. En hou wel in gedachten dak dus drie uur rijden en een paar uur wandelen temidden de brousse zat hé!
Eerste gedachte was nog: shit, ik ben hier op een plaats waar dak nie hoor te zijn. Maar na wat met handen en voeten expliceren dat enkel naar den top is dak wou was de spanning al direct wa minder.
En ineens neemt dien kerel mij dan mee naar de achterkant van de rots, daar in de schaduwzijde groeien varens en struikjes langs de wand omhoog. En als je dan echt op de eigenlijke top wilt staan is er maar een mogelijkheid hé: recht omhoog klimmen, hangend aan die planten. Allemaal vree spannend en nie zonder risico weeral, maar dikke leute natuurlijk.
En hoe je je dan voelt na zo een tocht kan je zien op het filmpje daar opgenomen.
En daar sta je dan.. op dien top.. na een intense klimtocht.
En dan kun je jezelf als mens maar één vraag stellen
hoe geraak ik hier ooit van ze leven weer naar beneden!
27 James Bond, een mens moet zen prioriteiten kennen
Ha Long Bay,
UNESCO werelderfgoed evenals parel en uithangbord van Vietnam.
Voor mij persoonlijk weeral eentje die hoog genoteerd stond op men lijstje en waar ik met heel veel verwachting naar uitgekeken heb. En dan te weten dat ik zelfs al mensen tegengekomen heb die naar Vietnam gingen en die twijfelden of ze wel naar Ha Long Bay zouden gaan?! Come on?!
Met een wondermooie blauwe hemel en een tweedaagse met overnachting op de boot int vooruitzicht stond ik dan toch maar op de kaai in Ha Long.
Eindelijk Ha Long Bay...maar euh.. tis wel op een boot hé, juist ja. Afwachten wa dat gaat geven dus! Maar meevaren ga ik, dat staat vast.
En van zeeziek zijn was helemaal geen sprake gezien dat Ha Long Bay in een 'baai' ligt hé, en zodoende alle golfslag en stroming uitgesloten is. Resulterend in een onbezorgde en vooral uiterst stabiele boottocht!
En als da nog nie genoeg leute bracht was er nog het klimmen zonder koorde op die rotsen en dan in het water springen. Het van het dak van de boot, tien meter naar beneden het sop in springen, het s'nachts naar een mega-schoone sterrenhemel én vallende sterren staren en het s'nuchtings met een adembenemende zonsopgang wakker worden. Het kajakken, het lekkere eten en de baai van James Bond is al snel bijzaak, een mens moet zen prioriteiten kennen hé.
Ha Long Bay is werkelijk fantastisch, super-romantisch en absoluut niet te missen in Vietnam! En ja het is toeristisch, en ja het is commerce, maar als je daar naast kunt kijken: man man...
Ha Long Bay, here we come
Drijvend dorpje, kvraag mij toch af hoe da werkt als ter weer eens zo een tyfoon passeert
