Blijkbaar ben je op mijn blog verzeild geraakt, gewild of ongewild.
In ieder geval kun je eens wat rondkijken en -lezen.
Deze blog is er voor iedereen die mij graag wat zou willen volgen op men reis door en rond de wereld. Ik zal men best doen om deze regelmatig van nieuwe tekst en foto's te voorzien, als ik aan een computer met internetverbinding kan geraken tenminste.
Ik hoop dat ik met deze verhalen en foto's minstens een fractie van mijn ervaringen kan laten afstralen op eenieder van jullie.
Zoals in de titel en het adres vermeld gaat het hier over een backpacking trip, dit wil zeggen een reis met enkel de rugzak en verder niets! Ook zal ik zo weinig mogelijk proberen te vliegen, dit om zowel ecologische, economische en meer-voeling-met-het-land redenen. Treinen, bussen, taxi's, fietsen, kamelen, paarden, ezels, ritschka's en wat weet ik nog allemaal meer zullen dus het voornaamste transport uitmaken.
De "geplande route" is als volgt ( in hoeverre ik die zal volgen is een totaal andere vraag): vetrek belgië, vliegen naar japan, vliegen naar china, via tibet naar nepal, zo noord india binnen, noord india over land naar birma (weet nog niet of de grenzen daar open zijn, zullen wel zien), thailand, cambodja, vietnam, maleisië, singapore, indonesië, dan vliegen naar australië, vliegen naar nieuw zeeland, evt fiji zullen wel zien. Dit zal het eerste deel van de trip zijn.
Tweede deel is als volgt: vliegen van oceanië naar chili, argentinië, bolivia, peru, colombia, panama, costa rica, nicaragua, mexico, de states, canada. Als er dan nog tijd, goesting en budget is: vliegen op zuid-afrika, zuid-oostkust afrika, ... we'll see
Zo nu zou je al ietofwa een gedacht moeten hebben waarover het hier allemaal gaat he.
Als je wilt kun je via de knop "voeg toe!" onder gastenboek een berichtje achterlaten.
Veel plezier dermee
Beoordeel dit blog
backpacking the world
reisdagboek van een wereldreiziger
28-04-2009
04 gangsterlook en zo van die toeren
Nippon 28.04.09
Na een verrassend aangename vlucht met de 747 jumbo ( had weer chance dat er op mijn rij niemand zat en ik mij zodoende horizontaal en languitgesmeten naar Tokyo heb laten vliegen) ben ik onze tijd 0200u snachts, Tokyo tijd al 0900u snuchtings (fuck man), geland op Narita airport.
Kweet nie of dat het aan men uitgesproken gangsterlook of dodelijk priemende ogen ligt maar net zoals in Gate B te Brussel hing ik er dus weer aan voor een gepersonaliseerde, uitgebreide fouillage en securitycheck. Deze keer met drugshonden en al. En diene gast die voor mij stond, ook me ne rugzak, vloog der zo door. Nu ja, dien was dan precies wel netjes geschoren en droeg daarbovenop ook nog eens een grappig brilletje waardoor hij verzekers al helemaal nie meer verdacht overkwam.
Zou het tactiek zijn?? Misschien ook maar eens bij de oogmeester gaan zien. (heb jem)
En ik nochtans zó een lieveke!
Nie dak er zwaar mee inzit hoor, kheb toch niets te verbergen. Maar kdenk da moesten ze ooit met zo een latex handschoentje afkomen en de mededeling: bend over, grap your enkels and de reste ken je wel hé dak der plots toch nie meer zo gerust in ga zijn hoor. Kmag der nie aan peizen.
Nu ja kben weer aant uitweiden.
In ieder geval heb ik daarna snel een trein richting Tokyo kunnen nemen, waarna ik via een hyperingewikkeld systeem van zowat alle kleuren van de regenboog-lijntjes en Japanse kversta-der-geen-bal-van karakters door de eigenlijk wel vrij logisch werkende subway van Tokyo op zoek kon gaan naar het Chinese consulaat. Chinese consulaat?? In Tokyo?? Ewel omdak het zo lumineus vond om daar men visum aan te vragen ipv in Brussel natuurlijk. Kkhad ook beter in men broek gekakt toen!
De zon en twee, aan men toch nie meer zo gewend zijnde schouders, trekkende rugzakken langs de fantastisch platte straten van een of andere buurt in Tokyo, ook wel roppongi hills genoemd hier, op weg. Zwetend en puffend, mezelf nie toestaan te stoppen om iets fris te kopen alvorens het Consulaat te bereiken en na enige extra kilometers én ontcijfering van locale japanse wegbeschrijvingen eindelijk, finallement, toch het Consulaat gevonden om te constateren dat verdomme gesloten was!! Miljaar, deze keer geen chance.
Enfin, kheb precies tijd genoeg en zo van die toeren was ik eigenlijk wel verwachtende. Overmorgen dan nog maar eens proberen want morgen ist hier een feestdag, meer bepaald Groendag.
Vraag het mij nie want kweet het nie, zal da morgen wel zien.
Dan maar terugzeulen zoals den ezel dak ben (openingsuren zullen waarschijnlijk wel opt internet te vinden zijn) en op zoek naar Mitaka in de hoop daar vanavond een bed te vinden.
Toch weer een prachtige ervaring hoor vandaag, in the middel of wa-is-da-hier-allemaal. Constant bekeken als zijnde een ontsnapte psychiatrisch patiënt met de witte jas me lange mouwen nog aan, of giechelende schoolmeisje, net zoals in de films, alsof da je rechtreeks van mars gekomen zijt beseffen da je in Tokyo staat. Eigenlijk best wel leuk hoor, je kunt er op den duur zelfs mee beginnen spelen:
Plots in de ogen kijken van degene die je zo onopvallend mogelijk probeert aan te gapen en dan die reacties zien. Goddelijk. Of zonder boe of ba konnichiwa en een gesprek starten int engels over de onnozelste dingen en dan die verlegenheid. Simpelweg onbetaalbaar.
Man man, today life is good.
Wordt vervolgd
Manga is big business in Japan, klein tot oud zie je ermee rondlopen. Toch maar eigenaardig gezicht zo een opa van 50 met een mangaboek Taxi's zijn er in alle kleuren Avondoptredentjes in Mitaka Kwas nie de enige die stond te luisteren
Tis de eerste keer dat ik er nu zelf sta. Vele malen heb ik deze gebouwen aangestaard vanaf de andere kant van de startbaan, het militaire gedeelte by the way, maar deze keer niet. Deze keer zit ik er middenin.
Heb mij aangemeld bij de pcs van British Airways, zo gaat dan nu blijkbaar en men 21,3kg wegende rugzak toevertrouwd aan de goede zorgen van de sympathieke brunette van de luggage control. Voorbij de passport controle en met een aromatisch geurende kamillethee voor de neus staar ik naar buiten en ik denk.
De voorbije hectische weken heb ik mezelf merkwaardig kalm gevoeld. Bijna alsof ik men hele leven al niets anders doe. Ook toen het afscheid nemen bij zoveel mensen zo zwaar bleek, en als ik iets onderschat had ist wel dat, had ik toch steeds een rustig-zijn in mij
Maar nu voel ik zenuwen! Men hart bonst al wat harder in men borst en men sluitspier heeft zich daarstraks niet voor de laatste keer vandaag ontspannen. Hoewel dit zeker niet de eerste keer is dat ik per vliegtuig reis en deze procedures doorloop voel ik dat dit toch anders is.
Het is bijna een droom, iets surrealistisch. Weeral een grote stap in het duister.
Wel spannend eigenlijk, echt wel.
Ik besef dat ik het eigenlijk nog niet zo goed besef. Maar toch voldoende dat ik weet, dat wat er ook zal komen, ik er zoveel mogelijk van zal moeten proberen te genieten. Want ook dit zal voorbijgaan, al lijkt het nu nog zo ver af voor zo veel mensen.
Ooit stap ik ergens terug in een vliegtuig die mij zal terugvliegen en dit sprookje zal eindigen.
Maar nu nog niet!
Nu begint het pas, en zo meteen zit ik er middenin én op de eerste rij.
Eddy-Wally gewijs is het gewélllldig.
Binnen dit en een uurtje neemt BA flight 391 mij mee naar de toekomst, mijn toekomst.
Enkel nog de controle door gate B en dan weg ermee. Whoehaha
Ik hoopte nog deze morgen dat per hoogstuitzondering en zonder het aan iemand te vertellen, vadertje tijd himself, voor één keer en enkel vandaag het uur 14.00 eens zou overslaan.
Maar niets was minder waar, de nieuwe eigenaar kwam men busje ophalen.
Na een bij momenten eindeloos lange verhuisweek en want-to-be huisbaas troubles was er geen ontsnappen meer aan, met spijt in men hartje heb ik haar laten gaan, men busje is weg, een pagina werd omgeslaan.
Maar ik prijs me gelukkig met alle mooie momenten die ze mij en anderen geschonken heeft, de fantastisch unieke reizen, het in-eerste-vitesse-toch-nog-op-de-top-geraken in de pyreneëen, het cruizen, chillen, genieten, het glimlach-toveren bij de mensen int passeren, het zalige geroffel bij het cruisen waarmee ze leek te zeggen "tis goed zo"...
Maar ja... alles heeft zen plaats en tijd. En nu is mijn tijd op.
Ik ben blij iemand gevonden te hebben die even goed voor haar zal zorgen en haar met evenveel liefde zal behandelen. Iemand die even zot loopt en ook wel een oogje zal dichtknijpen als ze eens een steekje laat vallen.
Michael, zorg goed voor haar.
Ik weet zeker dat ze jou evenveel plezier zal bezorgen als mij. Leef, reis, cruise, chill, maar vooral... geniet!!
Raar hoeveel mensen geïnteresseerd blijken in het avontuur waarin ik mij nu weer ga storten.
Raar hoeveel keer ik dus al diezelfde vraag heb moeten aanhoren: "heb je een website of iets dergelijks waarop wij het allemaal een beetje zullen kunnen volgen". Tot grote verontwaardiging als het antwoord steeds opnieuw volgt: "euhm, neen, niet echt".
Dus na heel wat geklik, getyp en het betere internet-speurwerk, bloed zweet en tranen zoals da ze da zeggen, een zere rug en gezwollen ogen van veel te lang op een veel te laagstaand scherm te staren is het een volmaakt feit!! Men dinge, alé "blog" zoals da ta dus noemt is er.
Het is voort moment, voor mij, nog even spannend om te zien wa da ter allemaal op staat als voor jullie. Maar alsk het allemaal wa goed begrepen heb zou je hier de toekomstige kampvuurverhalen, grappige anekdotes, benarde situatieverslagen maar ook fantastische momenten van intense gelukzaligheid evenals de press-foto's van het jaar in spe kunnen terugvinden.
Gezien de mogelijkheid om zelf reacties te plaatsen hoop ik er geen monoloog van te hoeven maken en reken ik zodoende op wat inbreng van jullie uit. Dit kun je best doen onderaan ieder bericht met de zwarte knop "reageer". Vlieg ter dus maar eens goed in he.
Voila, dit gezegd zijnde, rest er mij dus enkel nog het voorlopige laatste punt te plaatsen.
