Blijkbaar ben je op mijn blog verzeild geraakt, gewild of ongewild.
In ieder geval kun je eens wat rondkijken en -lezen.
Deze blog is er voor iedereen die mij graag wat zou willen volgen op men reis door en rond de wereld. Ik zal men best doen om deze regelmatig van nieuwe tekst en foto's te voorzien, als ik aan een computer met internetverbinding kan geraken tenminste.
Ik hoop dat ik met deze verhalen en foto's minstens een fractie van mijn ervaringen kan laten afstralen op eenieder van jullie.
Zoals in de titel en het adres vermeld gaat het hier over een backpacking trip, dit wil zeggen een reis met enkel de rugzak en verder niets! Ook zal ik zo weinig mogelijk proberen te vliegen, dit om zowel ecologische, economische en meer-voeling-met-het-land redenen. Treinen, bussen, taxi's, fietsen, kamelen, paarden, ezels, ritschka's en wat weet ik nog allemaal meer zullen dus het voornaamste transport uitmaken.
De "geplande route" is als volgt ( in hoeverre ik die zal volgen is een totaal andere vraag): vetrek belgië, vliegen naar japan, vliegen naar china, via tibet naar nepal, zo noord india binnen, noord india over land naar birma (weet nog niet of de grenzen daar open zijn, zullen wel zien), thailand, cambodja, vietnam, maleisië, singapore, indonesië, dan vliegen naar australië, vliegen naar nieuw zeeland, evt fiji zullen wel zien. Dit zal het eerste deel van de trip zijn.
Tweede deel is als volgt: vliegen van oceanië naar chili, argentinië, bolivia, peru, colombia, panama, costa rica, nicaragua, mexico, de states, canada. Als er dan nog tijd, goesting en budget is: vliegen op zuid-afrika, zuid-oostkust afrika, ... we'll see
Zo nu zou je al ietofwa een gedacht moeten hebben waarover het hier allemaal gaat he.
Als je wilt kun je via de knop "voeg toe!" onder gastenboek een berichtje achterlaten.
Veel plezier dermee
Beoordeel dit blog
backpacking the world
reisdagboek van een wereldreiziger
02-05-2009
06 Nikko is Nippon deel 2
Vervolg fotoreeks Nikko
Haarspeldbochten om boven te geraken en het bijhorende uitzicht. Door de hoogte is het blad nog niet overal uitgevouwd. Tweevaksbaan enkele richting naar boven en beneden, kmoe der geen tekeningetje bij maken zeker wa de motos en autos type skyline GTR, evo VI en impreza STI hier komen doen.
Fish-sticks!? The one and only denk ik, in your face captain iglo
Akiko Itabashi. Men chauffeur en gids
Volledig int groen ist waarschijnlijk nog schooner
De grootste en langste van Nikko en omstreken. Moet bijna kop 45° zijn vermoed ik
Sunset in Nikko, kweetet de foto staat scheef. Zal da wel fixen me photosoep of zo
Nikko is Nippon , op posters en reclame, kom je in Japan heel vaak tegen.
Nikko beschrijven is moeilijk. In essentie is het bergen, natuur en religie. Bossen, meren en watervallen met daartussen schrijnen en tempels. Maar je moet het vooral gezien hebben, of eigenlijk gevoeld.
Want het is niet belangrijk wat je ziet maar hoe je er naar toe kijkt hé.
Schrijnen worden opgericht ter ere van het Japanse oeroude Shinto-geloof. Dit zegt dat alles een God heeft, iedere berg, ieder meer, ieder noem maar op. Stof genoeg dus voor legendes, mythes, offers, gebeden en rituelen. Tempels worden opgericht ter ere van Boeddha. Hij heeft de verlichting bereikt en als wij ooit van deze kl*tebol willen afgeraken kunnen we best ook zijn richting uitgaan. (kort samengevat en met enige auteursrechtelijke vrijheid) Iets bijgeleerd vandaag??
Omdat één beeld meer zegt dan duizend woorden, da wordt toch gezegd, zal ik deze keer de fotos laten vertellen. Hier en daar met wat tekst en uitleg uiteraard.
Boeddha standbeeld
Shinkyô. De heilige brug van Nikko.
De legende is dat een shintoistische priester de rivier niet over kwam en hulp vroeg aan Jinjaou, god van de slangen. Deze gooide twee slangen in de rivier die samen deze brug vormde.
De klokkenluider van Nikko
Eén van de twee eerste bodyguards, links en rechts van den entree, om kwade geesten weg te houden
Eerste binnenplaats met heilige schrijn boog
Eén van de twee volgende bodyguards, om de nekslag te geven int geval dat ter toch zouden binnengeglipt zijn denk ik
Kraanvogels hebben heel veel symbolische waarde
Naar buiten via de hoofdingang, niet alleen op de weg ist links te doen
Niet opwindend zoals een mooie vrouw (of man voor de vrouwelijke lezers) of een mooie auto of wat dan ook opwindend kan zijn. Maar opwindend in je ogen, opwindend in je lijf. De vele kleuren en geuren, de drukte en hoeveelheid, de gejaagdheid van een metropool. Willen of niet maar Tokyo grijpt je bij je ballen en sleurt je mee, mee vooruit. Want stilstaan of achteruitgaan bestaat hier niet.
En dan neem ik de trein. Weg uit de drukte. Weg uit deze zoo van mensen en autos, weg van de vervuiling en kilte van de stedelijkheid. Ik neem de trein richting Nikko. Nikko waar de japanners zo trots op zijn, en terecht waarschijnlijk.
Ik boemel met de goedkoopste en dus traagste trein door het veranderende landschap. Vanuit het steeds-op-overdrive-kloppende hart van Tokyo en zijn typisch stedelijke buitenwijken met Panasonic schotels en aan het balkon hangende waste rijdt de trein langs de net-genoeg-onder-water-staande rijstvelden van de buiten. Tot ik stilletjes bergen zie opduiken. Het binnenland van Japan is grotendeels bergachtig, dus ik begin te naderen. Niet dat ik veel tijd heb om alles goed te bekijken want vandaag heb ik, zij het voor even, compagnie. De bergen worden steeds talrijker en voor ik het goed en wel besef zit ik te midden een oase van groene bergen. Hier kom ik tot rust. Dit is het Japan dat ik zo graag wou zien. Wat een panoramas.
Geen CS vanavond, maar een authentieke hostel, ofte jeugdherberg. Alhoewel het een lange en steile klim is van het station naar de hostel kom ik met een big smile boven aan. Vrij abnormaal eigenlijk als je in rekening brengt dat ik de laatste week amper geslapen heb door het uurverschil. Dag is nacht voor men body, maar dan ben ik wakker, want overdag heb ik vanalles te doen en zien. Bovendien wil ik me zo snel mogelijk aanpassen dus nie lullen. Nacht is dag voor men body, dus kan ik snachts niet slapen omdat men body dan klaarwakker is en vanalles wil doen. Je zult het ondertussen wel al door hebben zeker, tis wa op de tandjes bijten voort moment dus..
Het is de eerste keer dat ik in een jeugdherberg zal slapen en deze is volledig hoe ik me zoiets voorstelde. Een gezellig samenzijn met lange houten tafels en comfy zetels ,met bloemenprint en al. In het midden een houten kachel, die voort moment gelukkig nie meer brand en ook nog een computer, een televisie en een boekenkast, uitpuilend met lonely planets en andere reisgidsen. Dit alles in een decoratie van vele fotos, tekeningen en geschreven bedankingen van reizigers voor mij en van de mooie locale omgeving. Schoenen uit vooraan en pantoffels aan, tis nog altijd Japan he, en dan check-in. De eigenaar zou een monnik geweest zijn en hij is tevens de kok dus ik bestel meteen het befaamde zen diner voor vanavond.
Ik dump men rugzakken op de kamer, maak mij snel meester van het enige onderste bed nog beschikbaar en kruip met veel plezier nog eens in bad. By the way, iets hoger dan bij ons en de helft minder lang. De knieën quasi achter men oren dus. Ik laat voor het eerst sinds een paar weken nog eens het scheermes over men gezicht glijden en neem voluit de tijd om Tokyo uit men lijf te weken.
Chilled en gaar gekookt zit ik aan tafel, met een smakelijk uitgebalanceerde maaltijd, en ik zet men avond in. Ik hoop op een rustige avond en een vroeg in bed kruipen, maar dat is zonder al de andere reizigers gerekend, die ook wel eens willen weten waarmee ik bezig ben en waar ik vandaan kom en die uiteraard ook zelf een verhaal te vertellen hebben. Van Engels spring naar Frans en terug, hier en daar met een vertaling en een arrigato ertussen bewijs ik eens te meer hoe taalkundig wij Vlamingen toch wel zijn vergeleken met vele anderen. Morgen zal ik er zelfs nog Limburgs tussen hebben maar da weet ik nog niet hé.
Uiteindelijk sukkel ik toch nog in bed, eindelijk na een week op de grond slapen, een bed. Met een matras en al, maar de matrassen hier zijn de volle twee cm dik. Met daaronder een fantastisch meeverend en zich naar de vorm van je rug plaatsend houten raamwerk. Kdenk dat lattoflex of beka hier nog een afzetmarkt kunnen vinden. Ik zal die nacht nog meermaals herinnerd worden aan het feit dat ik in Japan ben.
Morgen heb ik afgesproken met een Japanse die me een privé rondleiding zal geven in Nikko en omgeving. Het belooft prachtig te worden, niet alleen staan hier oude schrijnen en tempels in de omgeving maar ook Nikko National Park, need I say more.
Maar hoe ik het daar gesteld heb, vertel ik de volgende keer.
Oyasomi
Tokyo city op een kalm uur En toen stootte ik op een bekend gezicht Als je even stilstaat en de tijd neemt om alles te bekijken zie je pas hoe snel alles rondom je beweegt De metro op een kalm uur
Op de trein richting Nikko Nikko omgeving, bekeken vanop de hoofdbrug
Na een verrassend aangename vlucht met de 747 jumbo ( had weer chance dat er op mijn rij niemand zat en ik mij zodoende horizontaal en languitgesmeten naar Tokyo heb laten vliegen) ben ik onze tijd 0200u snachts, Tokyo tijd al 0900u snuchtings (fuck man), geland op Narita airport.
Kweet nie of dat het aan men uitgesproken gangsterlook of dodelijk priemende ogen ligt maar net zoals in Gate B te Brussel hing ik er dus weer aan voor een gepersonaliseerde, uitgebreide fouillage en securitycheck. Deze keer met drugshonden en al. En diene gast die voor mij stond, ook me ne rugzak, vloog der zo door. Nu ja, dien was dan precies wel netjes geschoren en droeg daarbovenop ook nog eens een grappig brilletje waardoor hij verzekers al helemaal nie meer verdacht overkwam.
Zou het tactiek zijn?? Misschien ook maar eens bij de oogmeester gaan zien. (heb jem)
En ik nochtans zó een lieveke!
Nie dak er zwaar mee inzit hoor, kheb toch niets te verbergen. Maar kdenk da moesten ze ooit met zo een latex handschoentje afkomen en de mededeling: bend over, grap your enkels and de reste ken je wel hé dak der plots toch nie meer zo gerust in ga zijn hoor. Kmag der nie aan peizen.
Nu ja kben weer aant uitweiden.
In ieder geval heb ik daarna snel een trein richting Tokyo kunnen nemen, waarna ik via een hyperingewikkeld systeem van zowat alle kleuren van de regenboog-lijntjes en Japanse kversta-der-geen-bal-van karakters door de eigenlijk wel vrij logisch werkende subway van Tokyo op zoek kon gaan naar het Chinese consulaat. Chinese consulaat?? In Tokyo?? Ewel omdak het zo lumineus vond om daar men visum aan te vragen ipv in Brussel natuurlijk. Kkhad ook beter in men broek gekakt toen!
De zon en twee, aan men toch nie meer zo gewend zijnde schouders, trekkende rugzakken langs de fantastisch platte straten van een of andere buurt in Tokyo, ook wel roppongi hills genoemd hier, op weg. Zwetend en puffend, mezelf nie toestaan te stoppen om iets fris te kopen alvorens het Consulaat te bereiken en na enige extra kilometers én ontcijfering van locale japanse wegbeschrijvingen eindelijk, finallement, toch het Consulaat gevonden om te constateren dat verdomme gesloten was!! Miljaar, deze keer geen chance.
Enfin, kheb precies tijd genoeg en zo van die toeren was ik eigenlijk wel verwachtende. Overmorgen dan nog maar eens proberen want morgen ist hier een feestdag, meer bepaald Groendag.
Vraag het mij nie want kweet het nie, zal da morgen wel zien.
Dan maar terugzeulen zoals den ezel dak ben (openingsuren zullen waarschijnlijk wel opt internet te vinden zijn) en op zoek naar Mitaka in de hoop daar vanavond een bed te vinden.
Toch weer een prachtige ervaring hoor vandaag, in the middel of wa-is-da-hier-allemaal. Constant bekeken als zijnde een ontsnapte psychiatrisch patiënt met de witte jas me lange mouwen nog aan, of giechelende schoolmeisje, net zoals in de films, alsof da je rechtreeks van mars gekomen zijt beseffen da je in Tokyo staat. Eigenlijk best wel leuk hoor, je kunt er op den duur zelfs mee beginnen spelen:
Plots in de ogen kijken van degene die je zo onopvallend mogelijk probeert aan te gapen en dan die reacties zien. Goddelijk. Of zonder boe of ba konnichiwa en een gesprek starten int engels over de onnozelste dingen en dan die verlegenheid. Simpelweg onbetaalbaar.
Man man, today life is good.
Wordt vervolgd
Manga is big business in Japan, klein tot oud zie je ermee rondlopen. Toch maar eigenaardig gezicht zo een opa van 50 met een mangaboek Taxi's zijn er in alle kleuren Avondoptredentjes in Mitaka Kwas nie de enige die stond te luisteren
Tis de eerste keer dat ik er nu zelf sta. Vele malen heb ik deze gebouwen aangestaard vanaf de andere kant van de startbaan, het militaire gedeelte by the way, maar deze keer niet. Deze keer zit ik er middenin.
Heb mij aangemeld bij de pcs van British Airways, zo gaat dan nu blijkbaar en men 21,3kg wegende rugzak toevertrouwd aan de goede zorgen van de sympathieke brunette van de luggage control. Voorbij de passport controle en met een aromatisch geurende kamillethee voor de neus staar ik naar buiten en ik denk.
De voorbije hectische weken heb ik mezelf merkwaardig kalm gevoeld. Bijna alsof ik men hele leven al niets anders doe. Ook toen het afscheid nemen bij zoveel mensen zo zwaar bleek, en als ik iets onderschat had ist wel dat, had ik toch steeds een rustig-zijn in mij
Maar nu voel ik zenuwen! Men hart bonst al wat harder in men borst en men sluitspier heeft zich daarstraks niet voor de laatste keer vandaag ontspannen. Hoewel dit zeker niet de eerste keer is dat ik per vliegtuig reis en deze procedures doorloop voel ik dat dit toch anders is.
Het is bijna een droom, iets surrealistisch. Weeral een grote stap in het duister.
Wel spannend eigenlijk, echt wel.
Ik besef dat ik het eigenlijk nog niet zo goed besef. Maar toch voldoende dat ik weet, dat wat er ook zal komen, ik er zoveel mogelijk van zal moeten proberen te genieten. Want ook dit zal voorbijgaan, al lijkt het nu nog zo ver af voor zo veel mensen.
Ooit stap ik ergens terug in een vliegtuig die mij zal terugvliegen en dit sprookje zal eindigen.
Maar nu nog niet!
Nu begint het pas, en zo meteen zit ik er middenin én op de eerste rij.
Eddy-Wally gewijs is het gewélllldig.
Binnen dit en een uurtje neemt BA flight 391 mij mee naar de toekomst, mijn toekomst.
Enkel nog de controle door gate B en dan weg ermee. Whoehaha
Ik hoopte nog deze morgen dat per hoogstuitzondering en zonder het aan iemand te vertellen, vadertje tijd himself, voor één keer en enkel vandaag het uur 14.00 eens zou overslaan.
Maar niets was minder waar, de nieuwe eigenaar kwam men busje ophalen.
Na een bij momenten eindeloos lange verhuisweek en want-to-be huisbaas troubles was er geen ontsnappen meer aan, met spijt in men hartje heb ik haar laten gaan, men busje is weg, een pagina werd omgeslaan.
Maar ik prijs me gelukkig met alle mooie momenten die ze mij en anderen geschonken heeft, de fantastisch unieke reizen, het in-eerste-vitesse-toch-nog-op-de-top-geraken in de pyreneëen, het cruizen, chillen, genieten, het glimlach-toveren bij de mensen int passeren, het zalige geroffel bij het cruisen waarmee ze leek te zeggen "tis goed zo"...
Maar ja... alles heeft zen plaats en tijd. En nu is mijn tijd op.
Ik ben blij iemand gevonden te hebben die even goed voor haar zal zorgen en haar met evenveel liefde zal behandelen. Iemand die even zot loopt en ook wel een oogje zal dichtknijpen als ze eens een steekje laat vallen.
Michael, zorg goed voor haar.
Ik weet zeker dat ze jou evenveel plezier zal bezorgen als mij. Leef, reis, cruise, chill, maar vooral... geniet!!
Raar hoeveel mensen geïnteresseerd blijken in het avontuur waarin ik mij nu weer ga storten.
Raar hoeveel keer ik dus al diezelfde vraag heb moeten aanhoren: "heb je een website of iets dergelijks waarop wij het allemaal een beetje zullen kunnen volgen". Tot grote verontwaardiging als het antwoord steeds opnieuw volgt: "euhm, neen, niet echt".
Dus na heel wat geklik, getyp en het betere internet-speurwerk, bloed zweet en tranen zoals da ze da zeggen, een zere rug en gezwollen ogen van veel te lang op een veel te laagstaand scherm te staren is het een volmaakt feit!! Men dinge, alé "blog" zoals da ta dus noemt is er.
Het is voort moment, voor mij, nog even spannend om te zien wa da ter allemaal op staat als voor jullie. Maar alsk het allemaal wa goed begrepen heb zou je hier de toekomstige kampvuurverhalen, grappige anekdotes, benarde situatieverslagen maar ook fantastische momenten van intense gelukzaligheid evenals de press-foto's van het jaar in spe kunnen terugvinden.
Gezien de mogelijkheid om zelf reacties te plaatsen hoop ik er geen monoloog van te hoeven maken en reken ik zodoende op wat inbreng van jullie uit. Dit kun je best doen onderaan ieder bericht met de zwarte knop "reageer". Vlieg ter dus maar eens goed in he.
Voila, dit gezegd zijnde, rest er mij dus enkel nog het voorlopige laatste punt te plaatsen.
