Maandag is Wim naar de dokter geweest en dit was de diagnose...

• zware kneuzing van de onderrug en staartbeentjes
• elleboog blauw en knie ferm geschaafd
• achterwerk met bloeduitstorting (voorlopig blauwzwarte kleur)

Na een voorspoedige rit kwamen we rond half 9 aan in Mons. Kleren aandoen, benen inwrijven, nog snel iets drinken, fiets nakijken en dan naar de inschrijving. Papiertje invullen, zelfs van welke provincie je was (er waren 214 Oostvlamingen die dag) en dan op naar Chimay.

De eerste kilometers verliepen nog vlak en waren een goede warming up. Geleidelijk werd het landschap meer glooiend en werden de klimspieren aangesproken. Maar ons groepje bleef mooi samen. De lange kaarsrechte weg naar Bersillies was een plezier. Steeds bergop en bergaf.

Bij de eerste stop na 30 km was het rap even wat eten, er waren zelfs chips voor de liefhebbers 

Daarna vertrokken we terug en eens voorbij het gemeenteplein van Bersillies was het linksaf en dan direct een steile klim. Bovenop de top stonden de fotografen de zwoegende massa te fotograferen. Bert zat nog met een stuk wafel in zijn strot geperst en moest, slikken, ademen en lachen tegelijk. Het resultaat op de foto achteraf viel al bij al nog mee...

Geleidelijk aan werden er meer de landelijke wegen opgezocht en we doken zelfs even Frankrijk binnen. De kwaliteit van de wegen was soms niet om naar huis te schrijven, veel putten en zo, maar een beetje voorzichtig rijden helpt altijd.

Na 70 km was er dan het "keerpunt" in Chimay. Daar werden we getrakteerd op een soort groene drank die fris naar munt smaakte. Kleurtje van een onkruidverdelger maar kom, als't voor niks is smaakt het altijd.

We vertrokken terug en de wind begon zich nu ook te moeien. We besloten om een kettingske te rijden en dat draaide soepel tot één of ander ADHD Waal zich in een Franse colère kwam moeien. Ok, hij had ietsiepietsie gelijk over de windrichting, maar 't was de manier waarop dat hij uitvloog. Toen hij zich nadien nog ongeneerd in Bert zijn wiel placeerde en die hem een nieuw Vlaams woord leerde (wielekeszuiger) was het tijd voor rijles. Met Peter op kop werd alles op een lint getrokken en ons Waaltje moest alles uit de kast halen. Zowel Peter, Dirk, Davy, Wim en Bert wisselden elkaar op kop af en na een paar beklimmingen was ons driftkopje eraf...grijns ...

Na 90 km was er dan een communicatiefout tussen Dirk en Wim. Het resultaat was dat Wim zich nog even recht kon houden maar dan kennis maakte met het asfalt. Wim was even groggy maar na een paar minuten kwam er terug leven in de oude knoken en een paar minuten later zat hij , de pijn verbijtend, terug op de fiets. Bij de volgende stop zouden we de wonden wel verzorgen.

Op de laatste stop na 100 km was het echter tevergeefs zoeken naar een verbandkistje. Ze keken ons daar aan of we iets vies hadden gezegd. Gelukkig was er een behulpzame cafebaas. We konden de wonden aan de elleboog en de knie mooi uitwassen en de patron kwam zelfs met een tube Isobetadine aanzetten. Wim was opgelapt en al mankend en zuchtend kroop hij op zijn stalen ros en vertrok terug.

Maar eens de pech begint.... Bert reed na een 105 km lek achteraan (snakebite) en alsof de duivel ermee gemoeid was reed hij 15 km verder nog eens lek maar dan nu vooraan (grote steen). Bandjes wisselen, beetje knutselen met de C0 2 patroontjes, maar we konden weer verder.

Peter fungeerde als perfecte kopman en ook Davy had nog poeder in de beentjes. Stilaan begon de zon echter plaatst te maken voor dreigende wolken en zo'n 10 kilometer voor het einde werden we getrakteerd op een ferme plensbui. Bert en Davy zaten net in een kopgroepje dat door de regenbui volledig uit elkaar viel. Daar ging ons plan van mee te rijden en onze krachten te sparen.

Met het karakter van een echte Flandrien reden we nu op karakter de laatste kilometers uit, onder een zonnetje.

Eens in Mons, deden we rap onze natte kleren uit en reden met de auto naar de inschrijving, waarna een lekkere warme douche het leed rap verzachte. Wim had een mooi kontje, lekker rood. 't Zal een aangename nacht geweest zijn. Maar ja, dat zijn nadien weer straffe verhalen hé...

We vulden onze suikers nadien op met massa's cola's. Nee, geen Chimay, we zijn profs hé 

We maalden de 157 kilometer af in iets meer dan 6 uur en haalden een gemiddelde snelheid van 28,4 km/u. Het aantal hoogtemeters was 1792m.

Peter beperkte zich tot kilometers malen in de omgeving maar wel tegen meer dan 32/km gemiddelde snelheid.

Wim reed de Ename Classic, de vroegere Reuzen van Vlaanderen. 140 km over 25 hellingen (Koppenberg, Kwaremont, Paterberg,...) maar ook een aantal die Wim nog nooit had gezien of gehoord. Neem daar nog bij dat hij sukkelde met pijnlijke voeten en dan is't echt doorbijten. Voor de rest af en toe trainen op 't Heiende en eens zwaar doorgeven  op de spinningles.

Bert reed zaterdags de Hageland Classic en die bracht hem door Haspengouw en  Wallonnie. Alles tesamen goed voor 166 km. De dag nadien stond er de Ludivine Henrion op het programma. (Ludivine is Belgisch Kampioene Elites en vriendin van Olivier Kaisen). Sman met Davy was het afzien op de hellingen in de buurt van Andenne. Davy reed vrolijk bergop en bergaf, maar Bert voelde nog de pijnlijke spieren van de dag voorheen en besloot iets rustiger aan te doen. 122 km later zat Davy al te verbroederen en een beetje later kwam ook Bert hem vergezellen.

Een korte update dus van onze strijders.

• Nummer 2867 voor Wim Cornelis
• Nummer 2865 voor Bert De Moor
• Nummer 2854 voor Davy Marin
• Nummer 2866 voor Peter Van De Voorde
• Nummer 2873 voor Dirk Van Der Veken
• Nummer 2855 voor Dirk Vanhee (*)

Davy reed de Wiebo tour ( Ronde van Vlaanderen voor aspirantjes), samen met Bert als begeleiding.

Daarna was Davy ook nog op de training van de Wielerteam Waasland jongens. Ook een rit van bijna 100 km door de Vlaamse ardennen stond deze week op het programma. Alles tesamen weeral meer dan 300 km op 10 dagen.

Ook Peter en Dirk malen rustig hun kilometers. Dirk reed vorig weekend meer dan 230 km op 2 dagen. Ook Peter verkende vorige zaterdag de Vlaamse Ardennen en kwam na 133 km moe maar voldaan terug thuis. Zondag reed hij met Lennert mee met de training van Wielerteam Waasland die de heuveltjes in de streek van Tielrode en Temse opzochten.

Bert had vorige week een  rustweek, nadat hij de week ervoor meer dan 400 km had gereden. Vorige zaterdag vertoefde hij in het Hageland en maalde er 192 km af met 31 hellingen. De dag nadien was hij present om samen met Peter mee te rijden op de training van Wielerteam Waasland en werd er nog even gespeeld op de kleine bergjes.

Van Wim hebben we voorlopig niks gehoord dus Wim ... waar zit je ? Op de fiets vermoedelijk 

Je ziet, elk heeft zijn trainingsschema en zit niet stil. Op het programma voor de volgende weken staan o.a stage in Ronse met WT Waasland (Bert en Davy) en Wim en Peter die de "Peter van Peteghem Classic" gaan rijden.

Eerst nog een warme tas koffie gedronken en dan alles in gereedheid gebracht voor het "avontuur" DE RONDE...en...die was na 100 meter afgelopen... De derailleur van Wim zijn fiets draaide in het achterwiel (god weet hoe dit kon???) met als gevolg ketting kapot, derailleur naar de filistijnen, twee spaken uit en wiel krom...voila daar stonden we dan, net achter de boog van de aankomst (we hebben dat dan toch gezien). Even werd er door Wim voorgesteld dat Peter zijn Ronde toch zou rijden en Wim naar huis ging om zijn MTB op te halen...maar Peter was heel kordaat en zei "samen uit samen thuis" wat ik echt wel tof vond want zijn ronde lag ook in het water...(ploegmaat eerste klasse...typerend voor ons ploegsken hé mannen). Mijn kaderplaatje (ik was op voorhand ingeschreven) werd door een vriendelijke Nederlander overgenomen en hij gaf me zelfs 10 euro ipv 5 euro...gedeelde smart noemde hij het( wie zei er dat de Nederlanders gierig waren???). Om 8 uur waren we alweer in Lokeren, Peter is dan naar Destelbergen gaan rijden (115km) en Wim is zijn frustraties gaan uitwerken in de bossen van Tervuren (Zoniënwoud) met een stevige wandeling van 16 km...zonder één druppel regen... De volgende dag absoluut geen zin om de MTB op te kruipen...was te ontmoedigd van de gemiste kans...Maar Paasmaandag dan toch opnieuw de MTB op (gelukkig had ik die nog) voor een stevige toertocht in het veld van 110km...en da telt dubbel...allé da zeggen ze toch? 

Deze luchtbeelden laten telkens een bekende berg zien, maar welke ?

Vermits Wim in het buitenland zat, moest er met 3 man in 1 auto worden gereden, maar mits enig knutselwerk lukte dit nogal makkelijk.

Rond 5 uur ging er bij ons mannen de wekker af, al was niet iedereen even wakker zodat het onduidelijk werd of het nu 5 uur zomertijd of wintertijd was. Op teletekst stond het correcte uur. Toch een gemak hé, Peter.

Dirk was de avond ervoor om 1.30u zomertijd in zijn bedje gekropen, en had zaterdag nog 90 km gereden. 's Morgens sloop de twijfel binnen of het nu wel verstandig was om deze rit dan ook te rijden, maar Bert was niet te bereiken, en dus was het  heel simpel : riejen ! 

Nadat Bert Dirk en Peter had opgepikt konden we vertrekken naar Harelbeke. Daar aangekomen was er een grote parking maar we parkeerden ons liever volledig in de verste hoek. Asociaal zo zijn we.

Kleertjes aan, inschrijven, fietsen klaarmaken en rond 8 uur begon het avontuur.

De weersvoorspellingen gaven veel wind en kans op buien, maar 't zonnetje kwam erdoor en we hadden wind in de rug (de eerste 65 kilometer toch) en dat gaf vleugels van in het begin. We konden direct aansluiten bij een groep van 60 renners en de kopmannen van dienst deden voortreffelijk werk. 

Dirk zat er op zijn fiets bij zoals een opa op een technofuif, niet op zijn gemak dus. Het tekort aan slaap en de vorige dagen veel gereden maakten dat hij op een gegeven moment besliste om maar 83 kilometer te rijden. Maar gaandeweg liepen de beentjes warm en kwam de moral erin, en was het van"'k zal de 133 dan ook maar doen". Goeie spirit Dirk !

Na de eerste helling achter 33 km ( Edelare) was het een sanitaire stop voor Bert en Peter. Even lossen aan een struik, maar Dirk reed lustig verder. We konden met 2 beginnen aan een inhaalrace. Na bijna 15 kilometer hadden we Dirk te pakken,... hij was aan't sakkeren op zijn lekke binnenband.

Na een 10 minuutjes konden we weer verder op pad. De volgende helling was La Houppe (die we vorige week nog reden) en boven aan de top was er de eerste bevoorrading. Ook nu weer een eet- en drinkfestijn ('t was wel Aldi eten maar dat smaakt ook ) Bert zag dat er een fietspomp beschikbaar was zodat Dirk zijn achterband meer druk kon geven. Was het nu de pomp, het bandje of Dirk ? "Suppapke" afgebroken en weer plat dus. Even gaan bedelen bij de organisatie en Dirk kon een nieuw achterbandje versieren. Deze maar opgepompt met Dirk zijn vertrouwde pompje en dan weer verder. 

De volgende bergen waren de Berg Stene, Boigneberg en de Eikenberg (ook al gedaan vorige week). Peter en Dirk trokken stevig door maar Bert hield het hoofd koel en "trippelde" rustig verder. Bij de afdaling van de Eikenberg haalde hij Dirk terug in en samen reden ze de Kapelberg en de Taaienberg (idem vorige week) op. Peter was ondertussen aan het vlammen met een snellere groep en hij reed,dankzij zijn parcourskennis, als eerste de Paterberg op waar hij de rest van het groepje bovenaan de berg zag zwoegen. Zalig gevoel.

Bert en Dirk konden de Paterberg ook oprijden, maar 't is altijd tof om deze tussen zwalpende en wandelende renners te kunnen overwinnen.

Ondertussen duikte de Kwaremont op, maar aan het Kwaremont plein was het rechtsaf. Even verder stond Peter ons terug op te wachten. Een paar kilometer  verder was er de 2e foodstop met de herkenbare " Aquarius keeps you going" madammen. Rap iets gegeten, sanitair stopke en dan weer verder. Het weer begon te veranderen. De wind wakkerde nog steeds stevig maar er volgden enkele pittige buien. 

Dirk en Peter zagen dat Bert even niet aansloot en stonden aan de kant te wachten. Maar geen Bert te bespeuren. Het vertrouwde wit-blauw tenuetje was zwart geworden, want Bert had zijn regenvestje aangetrokken.

Er resten ons nog de Kluisberg en de Tiegemberg. Op deze laatste berg demareerde Bert even stevig door ( een Boonen maneuverke) maar hij werd snel tot de orde geroepen door zijn benen die schreeuwden van de verzuring. Dus even het toerental laten zakken en weer de gewone tred aanhouden.

De finish was in zicht en de laatste 10 kilometer ging Dirk nog eens aan de kop sleuren. Een kat heeft 9 levens, maar Dirk had er vandaag een pak meer. Sterven op de fiets, en toch weer terug komen, knap !!!

Uiteindelijk bereikten we na bijna 5 uur actief rijden terug het voetbalstadion van Harelbeke. Fietsen in de auto en op het rek, en een verfrissende douche die lekker warm was. Nadien nog even in de kantine ene drinken en dan met vermoeide beentjes maar met het gevoel dat we weer een "supertraining" hadden naar huis. Daar was het nog naar de echte mannen kijken die Gent-Wevelgem reden.

Volgende monstertraining is de Ronde van Vlaanderen (155 kilometer).

Edit: Davy reed deze week meer dan 200 kilometer, dus de conditie bij onze polderbeuker is zeker optimaal !!

Klik op de foto.

De weersvoorspellingen voorspelden de dagen ervoor niet veel goeds. Wind en regen, niet ideaal dus. Maar zaterdagmorgen waren de laatste regendruppels verdwenen en het zou de hele dag droog blijven, zelfs de zon kwam tevoorschijn. De zuidwestenwind waaide bij momenten echter stevig en maakte het soms extra lastig.

Nadat we ons hadden ingeschreven en ons hadden aangekleed, drinkbussen gevuld, W-Cupkes mee, reepjes enz... vertrokken we om 8 uur stipt voor het avontuur.

Er waren nog genoeg mensen die er vandaag een mooie dag van maakten, maar het eerste groepje waarbij we aansloten ging ons toch iets té traag. Dus duwde Peter het gaspedaal even dieper in , en we waren vertrokken met ons viertal. 't was nog allemaal vlak en de snelheid ging tegen de 32 km/u. Geleidelijk aan sloten meer renners zich aan bij ons en op een gegeven moment reden er zo'n 50 renners achter ons...

De eerste bevoorrading was na 36 km en 't was echt de moeite. Vaten vol drank waar je je drinkbussen kon bijvullen, Meli honingkoeken, Meli peperkoek, bananen, sinaasappels, suikerwafels, muesli repen,...

Ook altijd aangenaam waren de Red Bull girls die vrolijk ons een mini blikje Red Bull aanreikten...de schatjes.

De weg naar Zwalm lag er erbarmelijk bij, met putten en steentjes, en velen stonden aan de kant van de weg met een lekke band. En ja hoor, ineens psssstttt..., achterband van Berts fiets die het begaf. Bandje gewisseld en een 10tal minuten later waren we weer weg.

De afdaling van de Haaghoek is altijd een belevenis en de kasseistroken volgden nu elkaar snel op. Ook de eerste beklimmingen van de Leberg en de Pottelberg maakten dat de klimspieren werden aangesproken. Bij de afdaling van de  Leberg nam Peter een bocht en schatte hem iets verkeerd in en kwam zo al rijdend in de graskant. Even werd het spannend of hij al dan niet de gracht zou induiken, maar de mountainbiker in Peter bleef rustig, corrigeerde en er was niks gebeurd. Koelbloedig blijven heet dat.

 Na ongeveer 76 km was er een 2e uitgebreide bevoorrading. 

Na een korte pauze begon de combinatie van wind en heuvelachtig terrein de rit zwaarder te maken, maar met een kopman als Peter die onvermoeibaar was, lukte dit aardig. Ook Wim en Dirk leken onvermoeibaar. Bert moets even lossen, en jawel, putje in het wegdek, en lap, weer plat achteraan. Bert nam zijn laatste reservebandje en kon, dankzij een behulpzame man die zijn compressor even  uitleende, zijn weg vervolgen.

De rest van de bende reden vervolgens de Taaienberg, de Eikenberg, de Wolvenberg en de Molenberg op. Daar werd er even gewacht op Bert, die even later opnieuw aansloot.

De psychologische grens van 100 km werd toen overschreden en even later was er de laatste pitstop. Dirks voorband begon ook stilaan te begeven, maar hij pompte zijn bandje opnieuw wat leven in, en hoopte dat deze het tot aan de finish ging redden.

Stilaan werd er terug naar Gent gereden, en begon Bert op temperatuur te komen. Zijn opmars werd echter gestuit door een drinkbus die uit zijn houder sprong op een kasseistrook. Peter, Wim en Dirk reden verder, en nu begon Bert aan een inhaalrace. Een mengeling van frustratie en adrenaline maakte dat hij net op tijd bij ons drietal kon aansluiten, en 500 meter verder  konden we met ons vieren naaste elkaar poseren voor een groepsfoto. Perfecte timing. Bert was nu niet meer te stoppen en draaide de gashendel meer en meer open. Peter gaf zich niet gewonnen en het werd een kat en muis spel tussen de twee. Tot 52 km/u werd er gevlamd, om dan al lachend toe te geven dat we allebei zot aan't doen waren...

Dirk en Wim sloten terug aan, en op de laatste kasseistrook van de dag gaf Dirk zijn binnenband aan zijn voorwiel nu definitief de geest. Dus bandje wisselen en dan met de laatste inspanningen naar de Blaarmeersen.

We bereikten na een iets meer dan 6 uur rijden de finish in Gent, tussenstops inbegrepen. Niet slecht gereden dus.

Een verkwikkende douche in het gebouw waar de wielerpiste ligt, en daarna nog even navertellen bij een verfrissende cola of Ice-tea en de grappige momenten nog even oprakelen. Daarna stapten we de auto in en keerden we tevreden en moe naar huis. Een mooie dag en een goede teambuilding. Tot de volgende mannen !

Davy reed deze week dus de Vlaamse Pijl, en tussendoor nog een 200 km.

Dirk reed een trainingsrit van 140 km en tussendoor nog een paar kortere ritten en op woensdag een uurtje spinning. Zondag was er dan nog de rit van 70 km met de Ledecrossers. Bert ging ook spinnen, zwemmen, Vlaamse Pijlen en ook bij de Ledecrossers op visite.

Peter reed in het weekend de nodige kilometers bijeen en was ook present op de spinningles. John, de lesgever gaf ons trouwens eens een les waar we alledrie de dag nadien even van moesten bekomen. Intervaltraining XL noemen ze dat 

Wim was de pechvogel van dienst deze week. Het griepvirus had hem deze week overvallen en zo moest hij een paar dagen uitzieken, maar dankzij de hulp van een paar goede geneesmiddelen was hij zaterdag en zondag present voor 2 ritten van 70 km. 

Zaterdag rijden Bert, Dirk, Peter en Wim de Omloop Passage Fitness First, een tocht van 150 km, met 6 beklimmingen, een eerste serieuze test dus. Uitgebreid verslag volgt nog.

Een rit van +/- 130 km doorheen de Westvlaamse polders en langs de Vlaamse Ardennen. Er stonden nog geen bekende hellingen op het programma maar er waren wel al serieuze stukken "vals plat" waar het ook al even op de adem trappen was.

Het weer viel goed mee, want de verwachte regenbuien bleven uit. Alleen de westenwind waaide toch matig (voor de meteorologen onder ons, 3 Beaufort of 10 knopen  ). Er was een bevoorrading voorzien in Assebroek, waar er trouwens ook gestart kon worden, en even later in Gijselbrechtegem, waar we na een serieus klimmetje aan de kerk even pauzeerden in café "De Bergrust" (alleen de naam al  ).

Zo ging het dan verder langs Wortegem, Nokere, Olsene en Grammene, en vanaf dan was het weer wind op kop en stoempen.

Uiteindelijk haalden we zonder grote problemen de finish terug in café Rialto in Aalter. 128 km en even navertellen met Davy's pa, die de kortere route had gereden. Een toffe rit dus.

Klik voor de weergave op Google Earth op de kerk van Gijselbrechtegem.

Een Opel Vivaro met plaats genoeg voor ons zessen. En daar kunnen alle fietsen (hopelijk) in, en reservewielen , en sporttassen, en een massagetafel....

We kunnen deze gebruiken van woensdagnamiddag tot maandag namiddag. Voorzien van alle luxe en comfort voor een zorgeloze trip naar la France.

Ander nieuws : Wim is geveld door de griep en moet in zijn bedje blijven. Rusten en eens goed uitzieken dus. Beterschap Wim !

De spinningsessie van woensdag 10 maart was er eentje van "buiten categorie". De intervaltraining was intensief met korte sprints na elkaar. Dirk, Peter en Bert waren echt wel tot diep in hun reserves gegaan.

Zaterdag en zondag rijden enkele van ons een rit van 75 km op de weg in Lokeren. Start aan Parochiezaal Oudenbos. F. Hanusdreef 39a in Lokeren. Start omstreeks 9 u. Zin om mee te rijden? Stuur een mailtje naar Bert of Peter.

En als afsluiter nog een teasertje van La Marmotte, of zoals ze in "Mijn Restaurant" zeggen: een amuse. (Klik op amuse voor een filmpje.)

De meesten onder ons zijn nu volop bezig met kilometers te verteren, naargelang de beroepsactiviteiten het toelaten natuurlijk.

Eind deze maand is er al een "gemeenschappelijke trainingsrit" want dan staat de Omloop Fitness Passage First op het programma.

Bekijk zeker eens het parcours op 

Even een paar updates. 

Davy reed deze week 4 keer en haalde een totaal van bijna 220 km.

Bert ging dinsdag 2000 meter zwemmen en reed donderdag 112 km. Dit weekend was er nog krachttraining op de rollen 

Peter reed een paar keer indoor, ging woensdag spinnen en reed zaterdag 100 km. Zondag haspelde hij er nog 60 km bij.

Dirk ging woensdag spinnen, net als Wim.(meer info...mail ze maar door hé mannen  )

Je ziet, we zitten niet stil. Stilaan begint bij de meeste de vorm wel te komen.

Zondag ziet het er niet goed uit. Veel regen, nog meer wind dus zullen de rollen nog eens afgestofd worden, hoe saai het ook moge zijn... 

Wim ging mountainbiken in Herzele. 47 kilometer door een besneeuwde omgeving.

Davy hield het binnenshuis en trainde op de rollen.

Bert en Peter reden met de MTB op de weg, omdat ze de koersfiets iets té riskant vonden. Zaterdagvoormiddag lag alles nog wit op de weg, maar iets na de middag smolt alles wel weg, maar er lagen toch nog sneeuw- en ijsplekken. Het eerste deel reed Lennert ook mee zodat hij ook een pittige training had. Nog nooit iemand zo blij gezien toen hij thuis was 

Na een korte bevoorrading ten Huize Van De Voorde reden Peter en Bert nog een trip langs Lochristi, Zaffelare, Mendonk en zo terug huiswaarts.

Pechvogel van de dag was Bert himself die al na 11 km achteraan lek reed, een andere binnenband stak en een paar kilometer verder wéér achteraan lek stond. Gelukkig was Jozef De Broe niet ver en kon het euvel snel hersteld worden. UPDATE : zondag met de koersfiets, wéér plat , 3 platte banden op 1 weekend....

Kortom, een productieve zaterdag voor iedereen.

Spinning is indoor fietsen op een spinning fiets en dat op muziek. Met een weerstand die je zelf kan instellen kan je de moeilijkheidsgraad zelf aanpassen. Zweten gegarandeerd maar het is wel opbouwend voor de bil-,dij en kuitspieren.

Klik op de foto voor een introductie filmpje.