Een mooi hotel en dito omgeving met daarbij 's avonds nog een frisse duik (in een te grote zwembroek van Peter geleend  ) stemden mij optimistisch voor wat komen zou. Vrijdagochtend na het ontbijt een gezamelijke rustige fietsuitstap tot in Bourg d'Oisans met al een kleine test van de Alphe tot in de eerste bocht en het voelde goed aan...toch maar gestopt in bocht 21 en me niet laten verleiden om met Bert en Dirk tot in bocht 18 (ze tellen hier af hé...) te fietsen en het werd nog warmer dan de dag ervoor. In de namiddag naar de Hollanders gekeken die Brazilië er van langs gaven en heeeeel veeeeel geedronken, kwestie van vocht op te slaan.

 Zaterdagmorgen, na een warme zwoele en onrustige nacht, ontbeten en dan de bus op richting start. Veel volk en veel Vlamingen (waarvan ik er een deel kende...) Om 7u30 werden we dan losgelaten om ons avontuur aan te vatten. De thermometer wees toen al 13 graden...te warm te warm spookte het door mijn hoofd. De beklimming van de Glandon verliep vlekkeloos en ik at en dronk zoals ik het had voorzien...tijdig en regelmatig. De afdaling is niet echt miine "meug" dus dat deed ik eerder rustig aan tot aan de bevoorrading van Kortweg waar ik Dirk en Bert tegenkwam. Samen vatten we de eentonige grote weg naar de Col de Telegraphe aan, we lieten ons niet vangen aan de voorbijvliegende wielerfanaten waar het tempo zeer hoog lag. Enkele Lokeraars riepen ons tijdens het passeren enkele bemoedigende woorden toe. De Telegraphe leek voor mij wel eindeloos te duren, de verzengende zon deed haar werk optimaal en zoog mij stilaan maar zeker leeg...bovengekomen even op adem gekomen en de nodige dranken en eten bijgevuld...maar toen voelde ik al dat mijn maag stilaan in opstand kwam... Bij de beklimming van de Galibier voelde ik me steeds beter worden...dacht ik toch... en aan de bevoorrading nam ik even rust om te drinken en te eten...wat niet meer zou simpel was als het zou moeten zijn. Vanaf Plan Lachat volgen er nog een zestal verschrikkelijke steile kilometers en ik zwoegde naar boven met blik op oneindig...Boven op Galibier was miijn licht uit...ik kon geen water , laat staan voedsel binnenhouden, het ging er vlugger uit dan in (sorry gasten...) 

De afdaling van Galibier rustig aangevat en zo tot aan de bevoorrading van Kortweg gereden waar ik toen ook besloot om de Alphe niet meer op te rijden. Ik moet er niet al te best hebben uitgezien want er werd mij voorgesteld om in de wagen mee te rijden...maar ik wou niet opgeven en Bourg d'Oisans was nu miijn doel. 

Ondertussen was ook Bert toegekomen aan de bevoorrading en die sprak mij moed in zodat ik na een kleine 20 minuten mijn weg vervolgde...Krampen in de benen en een ontstelde maag...plezierig is anders...maar ik kwam stilaan terug op mijn plooi en met de voet van de Alphe in zicht begon ik toch weer te twijfelen of ik wel zou stoppen.

 Maar deze gedachte was al even snel weg als ze gekomen was...ik wou niet ten koste van alles de Marmotte uitrijden. Aan de voet van de Alp wees de thermometer 39 graden... dus ik nam voor mezelf een wijs besluit...de Marmotton ipv de Marmotte...162 km ipv 175km. Ik fietste terug naar de plaats waar ze ons zouden oppikken en na een half uurtje was ik alweer de "oude" (what's in a name). 

Ik ben blij dat ik alweer in de bergen kon rijden maar de "hitte" is mijn dooddoener. Ik keer zeker niet meer terug om het nog eens te proberen (de zon blijft me toch achtervolgen)...ik kan toch niet wachten op het slechte weer. 

Het waren toffe vier dagen en bedankt Peter, Dirk, Bert, Dirk en Davy voor de morele steun en de opmonterende woorden na mijn "mislukking" al voel ik me niet "mislukt". 

 Sportieve groeten Wim