Na een voorspoedige rit kwamen we rond half 9 aan in Mons. Kleren aandoen, benen inwrijven, nog snel iets drinken, fiets nakijken en dan naar de inschrijving. Papiertje invullen, zelfs van welke provincie je was (er waren 214 Oostvlamingen die dag) en dan op naar Chimay.

De eerste kilometers verliepen nog vlak en waren een goede warming up. Geleidelijk werd het landschap meer glooiend en werden de klimspieren aangesproken. Maar ons groepje bleef mooi samen. De lange kaarsrechte weg naar Bersillies was een plezier. Steeds bergop en bergaf.

Bij de eerste stop na 30 km was het rap even wat eten, er waren zelfs chips voor de liefhebbers 

Daarna vertrokken we terug en eens voorbij het gemeenteplein van Bersillies was het linksaf en dan direct een steile klim. Bovenop de top stonden de fotografen de zwoegende massa te fotograferen. Bert zat nog met een stuk wafel in zijn strot geperst en moest, slikken, ademen en lachen tegelijk. Het resultaat op de foto achteraf viel al bij al nog mee...

Geleidelijk aan werden er meer de landelijke wegen opgezocht en we doken zelfs even Frankrijk binnen. De kwaliteit van de wegen was soms niet om naar huis te schrijven, veel putten en zo, maar een beetje voorzichtig rijden helpt altijd.

Na 70 km was er dan het "keerpunt" in Chimay. Daar werden we getrakteerd op een soort groene drank die fris naar munt smaakte. Kleurtje van een onkruidverdelger maar kom, als't voor niks is smaakt het altijd.

We vertrokken terug en de wind begon zich nu ook te moeien. We besloten om een kettingske te rijden en dat draaide soepel tot één of ander ADHD Waal zich in een Franse colère kwam moeien. Ok, hij had ietsiepietsie gelijk over de windrichting, maar 't was de manier waarop dat hij uitvloog. Toen hij zich nadien nog ongeneerd in Bert zijn wiel placeerde en die hem een nieuw Vlaams woord leerde (wielekeszuiger) was het tijd voor rijles. Met Peter op kop werd alles op een lint getrokken en ons Waaltje moest alles uit de kast halen. Zowel Peter, Dirk, Davy, Wim en Bert wisselden elkaar op kop af en na een paar beklimmingen was ons driftkopje eraf...grijns ...

Na 90 km was er dan een communicatiefout tussen Dirk en Wim. Het resultaat was dat Wim zich nog even recht kon houden maar dan kennis maakte met het asfalt. Wim was even groggy maar na een paar minuten kwam er terug leven in de oude knoken en een paar minuten later zat hij , de pijn verbijtend, terug op de fiets. Bij de volgende stop zouden we de wonden wel verzorgen.

Op de laatste stop na 100 km was het echter tevergeefs zoeken naar een verbandkistje. Ze keken ons daar aan of we iets vies hadden gezegd. Gelukkig was er een behulpzame cafebaas. We konden de wonden aan de elleboog en de knie mooi uitwassen en de patron kwam zelfs met een tube Isobetadine aanzetten. Wim was opgelapt en al mankend en zuchtend kroop hij op zijn stalen ros en vertrok terug.

Maar eens de pech begint.... Bert reed na een 105 km lek achteraan (snakebite) en alsof de duivel ermee gemoeid was reed hij 15 km verder nog eens lek maar dan nu vooraan (grote steen). Bandjes wisselen, beetje knutselen met de C0 2 patroontjes, maar we konden weer verder.

Peter fungeerde als perfecte kopman en ook Davy had nog poeder in de beentjes. Stilaan begon de zon echter plaatst te maken voor dreigende wolken en zo'n 10 kilometer voor het einde werden we getrakteerd op een ferme plensbui. Bert en Davy zaten net in een kopgroepje dat door de regenbui volledig uit elkaar viel. Daar ging ons plan van mee te rijden en onze krachten te sparen.

Met het karakter van een echte Flandrien reden we nu op karakter de laatste kilometers uit, onder een zonnetje.

Eens in Mons, deden we rap onze natte kleren uit en reden met de auto naar de inschrijving, waarna een lekkere warme douche het leed rap verzachte. Wim had een mooi kontje, lekker rood. 't Zal een aangename nacht geweest zijn. Maar ja, dat zijn nadien weer straffe verhalen hé...

We vulden onze suikers nadien op met massa's cola's. Nee, geen Chimay, we zijn profs hé 

We maalden de 157 kilometer af in iets meer dan 6 uur en haalden een gemiddelde snelheid van 28,4 km/u. Het aantal hoogtemeters was 1792m.

Peter beperkte zich tot kilometers malen in de omgeving maar wel tegen meer dan 32/km gemiddelde snelheid.

Wim reed de Ename Classic, de vroegere Reuzen van Vlaanderen. 140 km over 25 hellingen (Koppenberg, Kwaremont, Paterberg,...) maar ook een aantal die Wim nog nooit had gezien of gehoord. Neem daar nog bij dat hij sukkelde met pijnlijke voeten en dan is't echt doorbijten. Voor de rest af en toe trainen op 't Heiende en eens zwaar doorgeven  op de spinningles.

Bert reed zaterdags de Hageland Classic en die bracht hem door Haspengouw en  Wallonnie. Alles tesamen goed voor 166 km. De dag nadien stond er de Ludivine Henrion op het programma. (Ludivine is Belgisch Kampioene Elites en vriendin van Olivier Kaisen). Sman met Davy was het afzien op de hellingen in de buurt van Andenne. Davy reed vrolijk bergop en bergaf, maar Bert voelde nog de pijnlijke spieren van de dag voorheen en besloot iets rustiger aan te doen. 122 km later zat Davy al te verbroederen en een beetje later kwam ook Bert hem vergezellen.

Een korte update dus van onze strijders.