Anneleen leerde op haar achtste piano spelen en kreeg al snel zin in een tweede instrument. Op aanraden van haar leraar notenleer en dirigent van het plaatselijke orkest koos ze voor de harp, een instrument dat ze tot dan toe nog nooit gezien of gehoord had. 

Aanvankelijk stond Anneleen sceptisch tegenover de harp. Niet omwille van de zweverige reputatie van het instrument, maar omwille van woorden als ‘eeltvingers’, ‘blaren’ en ‘afzien’. Eeltvingers horen nu eenmaal bij het bespelen van de harp. Die fysieke ervaringen waren in het begin best onaangenaam, herinnert ze zich. Ondertussen neemt ze ze voor lief. Na verloop van tijd ontdekte ze bovendien het ware karakter van de harp: een bijzonder groot kleurenpalet en veel mogelijkheden bij uitvoeringen van hedendaagse componisten.

Lenaerts startte met een Keltische harp, wat eigen is aan een opleiding harp. Ze schakelde al gauw over naar de concertharp. Zelf is ze een overtuigde liefhebber van de Franse Camac-harpen. Ook al maakte ze kennis met heel veel soorten, ze blijft zich tot nu toe het best voelen bij haar eerste orkestharp. Maar selectief zijn, is niet altijd mogelijk. Vaak kan Lenaerts niet haar eigen instrument bespelen voor een concert. Bij de Philharmoniker in Wenen bijvoorbeeld bespeelt ze een Lyon & Healy.

Dat harp vaak op de achtergrond verdwijnt, ligt vooral aan de onbekendheid van de muziekstukken die specifiek voor harp zijn geschreven. Lenaerts heeft nochtans mooie aanraders op haar repertoire staan, gaande van de impressionistische periode met werk als Danse Sacrée et Danse Profane van Debussy en Ravels Introduction et Allegro tot werk van de Belgische componist Joseph Jongen.