De volgende dag bezoeken we rendsburg, het is een leuke maar niet echt een bijzondere stad. De " altstad" heeft zijn charmes maar het is niet een stad dat waar we zeker nog eens willen terugkomen. Na het bezoek van de stad gaan we naar het "Bahnhof" om informatie te krijgen over de treinrit naar Hamburg. Nu we hier zijn willen we wel eens op Hotel in Hamburg want naar het schijnt is het wel de moeite om het te bezoeken.De volgende dag zijn we om 8h 50 present met ons minivaliesje op de trein. Eventjes hadden we problemen om onze croozer door de mini- deur te krijgen.Het leek er even op dat jonah, Febe, Jeaune en ikzelf alleen zouden vertrekken...Nadat de conducteur 2 keer zijn adem door het fluitje blaast hebben we alles op alles gezet om dat karretje er door te persen.Eens op de trein had Joachim net het geluk dat zijn voeten niet meer op de trap stonden of hij was ze kwijt door het hekje dat toe ging. Wat een systeem.....Toegekomen in Hamburg gaan we naar het toeristenkantoor om een hotel te boeken en we hebben de keuze uit 2 hotels.2 hotels maar? In heel Hamburg? tja met 3 kinderen...we kiezen er ééntje en we gaan eerst inchecken. Alles is in orde en we zijn klaar om de stad te gaan verkennen.We hebben ons stadsplannetje mee en we weten niet waar we eerst moeten beginnen...Dan maar gewoon stappen....Op het eerste zicht had ik het gevoel dat de stad mij niet kon bekoren maar hoe langer , hoe meer ik de schoonheid begon te zien. Na een half dagje stappen staan we op een bepaald moment naar de kaart te kijken wanneer er een duitse man in maatpak en sportschoenen ons aanspreekt en vraagt of hij kan helpen. Joachim vraagt wat er de moeite is om te bezoeken en hij was niet meer te stoppen...Hij vertelde ons verhalen over de stad en ons toch een groot deel mee doorheen de stad om op verschillende plaatsen stil te staan en hun geschiedenis te vertellen.Het was heel interessant maar toch wel vreemd dat deze man zoveel tijd aan ons spendeerde. Hij leerde ons wel hafencity(waar hij zelf woont) en speicherstadt kennen. Waarvoor dank...Na een leuke, lange en toch wel onverwacht mooi en interessant bezoek aan de stad besluiten we ons hotelletje op te zoeken. Wanneer de de avond valt merken we dat de armoede in de stad meer en meer zichtbaar wordt. Jeaune wil aan iedereen een centje geven en vraagt zich af waarom deze mensen iets uit de vuilbakken halen...Moe maar voldaan kruipen we in ons bedje( een echt bed!!!Joepiiieee).De volgende ochtend genieten we van ons uitgebreid ontbijt en gaan we nog even naar de stad. Rond 12 h30 vertrekken terug richting rendsburg op een overvolle trein, maar na halte hebben we gelukkig ons eigen plaatsje. De kinderen kijken uit naar morgen dan worden onze kleinste schatjes 3 jaar.
Ik wil ruim op tijd (=1 juli) in Cuxhaven te liggen. Van daaruit moeten immers we de sprong maken naar Norderney. Dit is een lang en onbeschut traject in de Duitse bocht zonder vluchthavens. Daarom wil ik daar zeker voldoende tijd hebben om goed weer af te wachten. En goed weer in de duitse bocht kan lang op zich laten wachten... Daarom vertrekken we op maandag 24 juni terug richting Kiel. Het is de bedoeling om vandaag ook al een stukje van het Noordoostzee kanaal te doen, we zien wel waar we overnachten. Bij het naderen van de Kielse bocht zie ik in de verte een veel masten en zeilen bij elkaar, een regatta dus. Mijn euro valt onmiddellijk, het is de 'Kieler woche'. De Kieler Woche is een week van heel veel zeilwedstrijden en de deelnemers komen van ver, hier een begrip in de zeilerswereld. Even later varen we tussen de regatta's; het is goed uitkijken om niet in het deelnemersveld terecht te komen. Iedereen bevindt zich nu op het water: toeristenboten, tall ships, legerschepen, we passeren zelfs langs een onderzeeër. Het is hier feest op het water! Het contrast is groot als we even later met nog twee jachtjes in de gigantische sluis in Holtenau liggen. De poorten van de sluis gaan achter ons dicht, letterlijk en figuurlijk het einde van onze trip door de Oostzee en het Kattegat. Daarna volgt het vrij eentonige Noordoostzeekanaal. Gelukkig geven passerende grote vrachtschepen nog af en toe wat afwisseling. Rond 18u leggen we ons tussen palen vast in Rendsburg, we zijn er ondertussen al bedreven in geworden. Eigenlijk is het wel een handige en boot-vriendelijke manier van aanmeren.
Zaterdag 22 juni vertrekken we rond 13u van Soby richting de Schlei. Het eerste deel verloopt nogal bonkerig, en uiteraard weer met wind op de neus.Na enkele uren valt de wind wat en we komen in de lij van Jutland. Al snel komen we aan de ingang van de Schlei. Niet moeilijk te vinden want het is in kolonne door de smalle ingang varen. Er staat veel stroom en we zorgen dat we goed binnen de betonning blijven want het wordt hier heel snel ondiep. De Schlei is een fjord die nog redelijk ver landinwaarts loopt, de oevers zijn groen en vlak. Voor zeilers die graag ankeren in alle rust is dit een paradijs. We kiezen Maasholm als haven, naar het schijnt is hier een speelplein... Naast de jachthaven ligt een terrein voor mobilhomes: we zijn weer in Duitsland. Maasholm zelf is een dorpje dat bijna volleig omringd is door water. Er zijn enkele gezellige straten, zonder dat er echt een dorspkern is. 's avonds komt de wind terug opzetten. Ik had onze ligplaats wat beter moeten kiezen want we liggen heel onrustig. Rond 2 u snachts word ik wakker van bonken op de boot, het komt precies van onder de romp. Het klinkt niet zoals de golven die tegen de romp kletsen, dus ik ga met veel gevloek kijken wat het kan zijn. Het regent en het is koud, dus ik probeer snel te vinden wat het geluid veroorzaakt. Ik vind niet onmiddellijk iets, en op het dek is ook niks te horen. Terug naar binnen, ik hoor het geluid weer. Terug naar buiten, niks te vinden. Na een vijftal van die rondjes maak ik Vanessa wakker; als ik het niet meer weet heeft zij meestal wel een oplossing. Maar zij ziet het niet zitten om met de zaklamp op inspectie te gaan, omdat ze denkt dat het wel eens een lijk zou zijn dat onder onze boot is terechtgekomen. Typisch... Uiteindelijk bleek het probleem een tros te zijn die over de houten kaaimuur spande. Elke keer dat die tros verschoof was dat te horen als een bonk omdat hij zeer onder spanning stond. Ik heb dan een ander touw rond de tros gespannen om te verhinderen dat die nog over de kaaimuur liep. Maar goed slapen zat er daarna niet meer in. De volgende dag hebben we het heel rustig aan gedaan. Kinderen op het speelplein, wandelingske tussen de regenvlagen door en uiteraard nog ne keer gaan eten.
In Arosund valt weinig te beleven (zelfs geen speelplein), dus de volgende dag varen we ineens door naar Aro. Noorderwind nu, dus we kunnen rustig zeilen naar Aro. Er is wel redelijk wat mist, maar het zicht blijft gedurende het hele traject voldoende. Das nogal wat anders dan gisteren... Na een vijftal uren komen we in Soby op het eiland Aro aan. Naast Soby heeft dit eiland nog twee havendorpjes: Aeroskobing en Marstal. Deze zijn makkelijk te bereiken met de bus, die hier trouwens gratis is. Tijdens de busrit doorkuisen we het hele eiland, dat trouwens prachtig is. Het eiland is zeer groen en heuvelachtig en op elke heuveltop krijg je een zicht over een zee met daarin kleine eilandjes. De buschauffeur vertelde me dat ze er hier op het eiland alles aan doen om het toerisme wat van de grond te krijgen. Wel voor mensen die graag wandelen en fietsen is dit eiland een absolute aanrader. Aeroskobing heeft opnieuw een oude typisch deense dorpskern met kleurrijke huisjes die nog gebouwd zijn in de tijd dat alles scheef mocht zijn. Marstal is naar onze mening minder mooi. Vanop Marstal heb je zicht op de weskust van Langeland, en aan het uiteinde daarvan kun je de kliffen zien liggen rond ... Bagenkop. Een kleine twee maanden geleden was dit de eerste haven die we na Kiel aandeden en plots komt het besef dat onze trip in Skandinavie rond is.
Dinsdag 18 juni varen we even door tot Fredericia. Daar is een groot kinderpark met speelpleinen en een mini-dierentuin. Het is nog steeds windstil, de kinderen mogen dus met zwemvest op het dek spelen. De zeehonden zijn ook weer van de partij, en als we de Kleine Belt binnenvaren zien we af eb toe een dolfijn. Ze zijn moeilijk te fotograferen, maar we krijgen er uiteindelijk zoveel te zien dat het ons verschillende keren gelukt is om één of meerdere rugvinnen vastte leggen. Op een halve mijl voor de haven van Fredericia varen we zelfs midden door een groep dolfijnen. We vergeten bijna te genieten van het landschap van groene heuvels. In de haven zelf zien we nog diertjes: massa's kwallen overal. Dit lijkt mij trouwens een plaag in deze streken, zwemmen is hier niet zo interessant. In de namiddag gaan we naar het Madsby kinderpark. De kinderen amuseren zich, maar het meest van al zijn ze gefascineerd door de 'tutenboom'. 's Avonds nog es goed gaan eten in de city van Fredericia, maar moet da ni zijn. Alweer ne schitterenden dag! Woensdag 19 juni, de bedoeling is vandaag om naar Assens op het eiland Funen te varen. Eerst moeten we nog door de kleine Belt, en daar zijn onmiddellijk na de haven de dolfijnen terug. Deze keer komen ze zelfs vlak naast de boot zwemmen. Terwijl Vanessa weer druk bezig is met de fotocamera moet ik goed uitkijken waarnaartoe. We varen onder twee hoge bruggen, en al snel verandert het landschap terug van industrie naar groene heuvels en eilanden. Er is een lichte rugwind maar we heben anderhalve knoop stroom mee. We naderen snel Assens en we beslissen om toch maar ineens door te varen naar het eiland Aro. We passeren enkele eilanden (Aro en Bago), en we kiezen de route waar de meeste stroom staat volgens onze stroomkaart, nl die tussen Aro en Jutland. Maar ondertussen draait de wind en begint het goed te regenen. Als we door de geul tussen Aro en Jutland zijn komen we op een stuk open zee. De wind trekt aan, de boot begint terug te bonken tegen de deining en de snelheid valt. De resterende 27 mijl naar Aro beloven zwaar te worden. Maar doordat we het plots zien bliksemen in de verte beslissen we toch terug te keren naar de dichtste haven, Arosund, om ev verder te varen na het onweer. Maar na het onweer hebben we geen zin meer om nog door te varen. 's Avonds gaan we nog een pintje drinken in de ferryhaven. We ontmoeten nog twee vrouwen die hier aangemeerd zijn met een grote driemaster, waarmee ze hele groepen meenemen. Ze wonen al 30 jaar op hun boot en doen alles zelf. En zij vinden óns moedig voor onze onderneming met 3 kinderen?!
Maandag 17 juni kunnen we eindelijk terug varen. De bedoeling is om vandaag naar Juelsminde te varen. Eerst varen we tussen de eilanden Samso en Tuno. Eenmaal voorbij Tuno verleggen we onze koers richting de ondieptes boven Endelave. Er staat nog redelijk veel wind en die hebben we nog meer eens pal op de neus. Dat betekent dus ook vechten tegen de deining en stroming. De eerste uren maken we dan ook maar heel traag vooruitgang, maar eenmaal we in de lij van Endelave komen kunnen we er terug 5 knopen uit halen. De wind valt en we beslissen te ankeren in de Sjandberg Vig, net boven Juelsminde. Ik ben nog wat onwennig want ik heb nog nooit een nacht voor anker gelegen en ik wil toch wel zeker van zijn dat de boot 'vast' ligt. Daarna gaat onze bijboot het water in, tot grote vreugde van de kinderen. 's Avonds kunnen we nog genieten van een schitterende zonsondergang. De zee verandert weer in een spiegel, zodat de horizon vervaagt en je geen onderscheid meer kunt maken tussen zee en lucht. We zien ook zeehondjes die af en toe es heel nieuwsgierig hun kop boven steken.
De volgende dag bezoeken we Ebeltoft, opnieuw zo'n stadje met een prachtig Oud Middeleeuws gedeelte.Op restaurant hebben we weer wat moeite om de kaart te ontcijferen maar gelukkig had Joachim voldoende woordenboeken gedownload.Ze zijn hier toch niet zo goed in hun engels. Vele dingen zijn niet vertaald, maar het heeft natuurlijk ook zijn charme.Een andere gewoonte is dat je bij je witte wijn altijd een glas water krijgt...Tijdens het eten merken we op dat het eigenlijk steeds gemakkelijker wordt om met de kinderen op restaurant te gaan.Wat een leuke vooruitzichten....Toen Joachim zei dat we eventueel nog eens Amsterdam en Hamburg kunnen bezoeken had ik ook mijn bedenkingen. Zo'n grote steden met de 3 petoeters...waarbij Joachim opmerkte dat we Kopenhagen ,Göteborg, Aalborg en al die andere stadjes en dorpjes toch ook gedaan hebben.Tja, Ze worden inderdaad groter en af en toe moet ik mij misschien minder zorgen maken op voorhand.Eens op de boot zien we dat de vooruitzichten om te kunnen vertrekken nog niet direct in zicht is. Veel te veel wind, af en toe zware buien op de verkeerde momenten enz...Als we dan al ergens "vast" liggen dan is het maar goed dat het hier is. Hier bij de haven is er een vakantiecomplex dat eigenlijk zo goed als leeg staat.Hier en daar heb je bewoners die hier hun vast vakantiehuisje hebben.Maar de meesten staan nog leeg. Het seizoen is hier nog duidelijk niet begonnen. Het voordeel is dat we door onze havenkaart wel mochten van alles gebruik maken. Hun troef is het speelplein met een reuze springbal of zoiets.Ik zou niet weten hoe je dat noemt, in ieder geval was Joachim al aan het dromen van zo eentje in de tuin. Hij heeft de afmetingen duidelijk niet geinspecteerd...en hun 2de troef is het zwembad waar we dagelijks inzitten en bijna voor ons alleen hebben. We hebben kunnen skypen met de klas van Jeaune. Jeaune was heel blij haar klasgenootjes, juf Kim en meneertje lief terug te zien. Ze maakt haar wel een beetje zorgen dat ze niemand van haar vriendjes gaat terugzien in het eerste leerjaar...
De volgende dag willen we terug wat meer Zuid varen want de rest van de week ziet er allesbehalve uit. De mogelijkheden zijn Grena (maar dit is slechts), Oerne en Ebeltoft. Voor de beide laatste moet een drukke ferryroute gekruist worden, volgens de gidsen. Eerst kunnen we zeilen maar na enkele uren krijgen we wind en deining tegen. Bij de aanloop van Oerne wakkert de wind aan. Oerne ligt net achter een landtong waar we rond moeten. Hoewel onze koers bij het begin van deze bocht ongeveer tegengesteld is aan de koers daarna, hebben we de wind overal tegen. Ongelofelijk hoe het land de wind kan ombuigen. Bij ons in Belgie, met onze rechte kustlijn, merken we dit niet. Geen ferry gezien trouwens, zelfs niet in de verte. Slechts op een honderdtal meter zien we waar we precies moeten binnenvaren. We varen door een heel smalle geul, de ondieptes zie je zo liggen op een meter aan elke zijde van de boot. Daarna nog een sluis door (das ook weeral even geleden), en dan varen we het vakantieoord Oer Maritim binnen. De boot krijgt een plaats ergens goed beschut tussen die chalets, tzal nodig zijn want er is storm op komst. Maar nu hebben we er een megaspeelplein, een zwembad en een sauna bij. De kinderen vinden het niet erg dat er voor de komende vier dagen veel wind en regen voorspeld zijn...
Bonnerup is een leuke haven die er net iets anders uitziet dan de andere havens. Er liggen overal keien waardoor het uitzicht wel tof is. Bij de haven is er een leuke eettent met een reuze giraffe springkasteel, dus de kinderen kunnen hun geluk niet op. We moeten dan ook noodgedwongen een pintje drinken.Ik denk dat we hier wel even kunnen blijven.... De dag erna heeft Joachim het luminieuze idee om eens fietsen te huren. Dicht bij de haven zijn er geen dus we gaan verder op zoek. In één van de zijstraten vinden we een oud koppeltje die zo'n tiental fietsen verhuurd. We zoeken een fiets en we beslissen naar het stadje grena te fietsen.Na een kilometer zie ik dat het geen evidente fietstocht zal worden.We starten enkel bergop.Ik probeer met mijn fiets van de jaren stillekes zonder vitessen een tandje bij te steken. Het zal een lange dag worden.....na een aantal pauzes komen we eindelijk aan in Grena (en denk ik al even aan de terugtocht...).We merken dat ons voorwiel van de croozer verdwenen is. Dan maar verder op 2 wielen, dat lukt ook. We verkennen de stad , we picknicken , even winkelen en we beginnen aan de terugtocht. We beslissen een andere weg te nemen. Volgens Joachim langer maar minder steil. We gaan ervoor.Ik was blij dat ik terug in onze haven was. Ik moet toegeven dat ik afgezien heb. Even zag ik het niet meer zitten en geraakte geen meter meer voorruit. Zelfs de afdaling voelde voor mij als bergop.Na het dipje kon ik echter weer voorruit en kwam er zelfs af en toe een demarrage op de weg. Terug in de haven genieten we van ons terrasje , ons pintje en een etentje. De kinderen amuseren zich ondertussen op het speelplein. S' avonds zijn ze nog nooit zo vlug in slaap gevallen....( zij moesten toch niet fietsen?...)
Zondag 9 juni. Voor het vertrek richting Bonnerup hebben we nog even geskyped met het thuisfront en hebben Vanessa en Jeaune inkopen gedaan. Terwijl ik de boot aan het klaarmaken was, ging het er geheimzinnig aan toe in de kajuit onder mij. Het is blijkbaar vandaag vaderdag, en ik heb een super cadeau gekregen!
De aanloop van de haven was indrukwekkend. Uiteraard is de omgeving hier prachtig, maar het was vooral de windstilte en het water als een spiegel die voor complete rust zorgden. Je kunt hier trouwens 6 meter diep kijken. Ik was wel even geschrokken toen ik op het voordek stond en plots zwarte vlekken (grote stenen of stukken rots dus) onder de boot zag verdwijnen. Vlug naar de kuip gelopen om de dieptemeter te checken. Oef, nog steeds meer dan 4 meter dus geen probleem.
In Osterby zelf valt niet zoveel te beleven. We beslissen om ineens door te varen naar Hals. Een redelijke trip, maar dan zijn we tenminste weer op het vasteland van Denemarken, en varen we beschut bij Westenwind die hier het meeste voorkomt. Opnieuw uitkijken voor zandbanken en visnetten. Er is weinig wind, en die hebben we tegen. Hals ligt aan de monding van de Limfjord. Als je die helemaal zou doorvaren, dan passeer je Aalborg en dan kom je uiteindelijk op de Noordzee uit. Aalborg is voor de volgende dag, de Noordzee voor binnen een maand (maar dan wel terug via Kiel). In Hals kunnen we langszij aanmeren. Even later maakt een 36-voeter zich vast aan ons, en nog wat later vindt een 49-voeter het leuk om erbij te komen. De volgende dag gaan we naar Aalborg. Ik had er weinig van verwacht maar het blijkt uiteindelijk wel een leuke stad te zijn. Met een groot winkelcentrum, gezellige terassen, en zelf een streekbierencafe. Het is trouwens weer niet gelukt om de gastjes wijs te maken dat ze hier geen ijsjes hebben.
Donderdag 6 juni. Vanmorgen om 4u30 opgestaan (jawel, de zon was er ook al). Vanessa en de gastjes blijven in bed. Nog een klein stukje door de scheren en dan zitten we opnieuw op open zee. Ik vind het toch jammer dat we dit unieke vaargebied nu verlaten. De wind was zoals voorspeld. Ik had gezworen niet meer te vetrekken terwijl de kinderen nog in bed zaten maar ik verwacht dat er weinig deining is. Mis dus, met als resultaat dat er rond 6u een rij kotsende kindjes bij mij in de kuip zitten. Ik bedenk dat 'de kotsende kindjes' wel een leuke titel voor een Suske en Wiske album zou zijn, maar ik kan er zelf eigenlijk niet om lachen. Ondertussen passeren we ook nog eens een tamelijk drukke scheepvaartroute. Na enkele uren viel de wind weg en we kwamen in de beschutting van het eiland Laeso. De kinderen komen terug tot leven. Laeso is een Deens eiland dat middenin het Kattegat ligt en daarom een ideale tussenstop bij onze oversteek van Zweden naar Denemarken. Nog even goed opletten bij de aanloop van Osterby. Er zijn hier geen rotsen meer, maar er is een ander gevaar voor in de plaats gekomen: zandbanken. Het is rond 11u als we de haven binnenlopen. Die blijkt al vol te liggen met Zweedse jachten. We leggen ons vast aan één van hen. Terwijl ik de emmer aan het uitspoelen ben, hebben de kinderen vanuit de kuip al een speelplein gespot. In de loop van de dag blijven de Zweedse jachten binnenstromen. Blijkt dat ze vandaag een nationale feestdag hebben en velen hebben de brug gemaakt. Tegen s avonds ligt het haventje vol; met rijtjes van 4 tot 5 jachten aan elkaar. Er wordt vollen bak gebarbecued en gefeest.
Dinsdag 4 juni, opnieuw een stralende dag. De bedoeling is om vandaag een stukje terug te keren binnen de beschutting van de scheren. We willen zover mogelijk 'richting zuiden' doorvaren want bij onze volgende etappe willen we naar Laeso oversteken. Het eerste deel varen we op motor doorheen heel smalle vaargeulen die gelukkig goed betond zijn. Daarna kunnen we de zeilen hijsen. Even uitkijken als we het vaarwater van de grote scheepvaart van en naar Goteborg kruisen. Het gaat snel want er is veel wind. We kiezen voor Donso, omdat het een goede springplank is naar Laeso. Het eiland heeft de nodige faciliteiten, hoewel er hoogstwaarschijnlijk is er hier niet zo veel te doen. We vinden wel een ministrand waar de kinderen leuke schelpjes kunnen zoeken, en natuurlijk de rotsen waar Jeaune niet van weg te slaan is. Ook de woensdag blijven we er liggen aangezien er veel wind voorspeld is voor het Kattegat. Opnieuw schitterend weer. Het is leuk wandelen op het eiland / dorp. We genieten van elkaar , het weer en we houden het rustig.
Na aankomst houden we het rustig en genieten we van het zicht. Vandaag wordt de boot grondig opgekuisd zowel vanbuiten als vanbinnen. Hij blinkt weer in zijn velletje. De kinderen krijgen ook de gelegenheid om te schommelen in de mast . Jeaune krijgt er maar niet genoeg van en Jonah en Febe willen het ook proberen.En hier hebben we internet. Halleluja!! Al is het met af en toe uitvallen waardoor ik kort en bondige berichtjes doorstuur. En eindelijk de krant uit België kunnen lezen. We zijn totaal niet meer op de hoogte van het reilen en zeilen in België. Onderwijshervorming , wat zal dat worden.....Skarham zelf is een rustig dorpje waarbij het moeilijk is om het centrum te vinden , als er al één was.De natuur daarentegen is echt mooi. De sfeer van de avondzon bij het strand en rotsen is echt onwaarschijnlijk. Het is zo moeilijk om die sfeer op beeld vast te leggen.Je moet er echt aanwezig zijn om het te voelen en te zien. Dit dorpje , eiland zal me zeker bijblijven. Jeaune heeft zich geprofileerd als een ware bergbeklimster waardoor geen rots meer veilig is. We moeten ze dus goed in de gaten houden...Onze tweede bergbeklimster moeten we hierin ook remmen,. Zij ziet al helemaal geen gevaar. Zelfs als ik bovenkom op een rots wordt ik bijna letterlijk omvergeblazen en heb ik moeite om mijn evenwicht te houden.We gaan allemaal zitten.Het gevaar schuilt hier in een klein hoekje. Na een stevige wandeling besluiten we om buiten te picnicken en te genieten van onze slaatjes.
Na Marstrand willen we nog één trip verder Noord maken, we krijgen niet genoeg van de scheren. We hebben beslist om rond het eiland Tjorn te varen. Er staat redelijk wat wind en het eerste deel kunnen we zeilen aan 6 knopen. Daarna moeten we koers verleggen, en moeten we de motor aanzetten. Maar de uitzichten zijn meer dan de moeite waard. De scheren worden hoger en ruwer. Opnieuw gaan we door enkele smalle passages. Nadat we tussen Tjorn en Orust zijn doorgevaren, komen we terug in een stukje waar de deining van het Kattegat ongehinderd kan binnenlopen. De boot wordt goed dooreengeschud. Na een twintigtal minuten kunnen we terug de beschutting van de scheren binnenvaren, richting Skarhamn. We passeren opnieuw enkele smalle geulen waarlangs dorpjes van niet meer dan 20 huizen liggen. We vragen ons af hoe het is om hier te leven, het ziet er in elk geval prachtig uit. Bij de aanloop van Skarhamn passeren we eerst langs een dorpje van vakantiewoningen, daarna de haven waar opnieuw redelijk wat deining staat. We vinden een plaatsje achterin, in de luwte van enkele gebouwen. Het noordelijkste punt van onze reis hebben we gehad, vanaf nu gaat de reis terug 'richting Belgie'. We hebben nog even getwijfeld om nog een stuk door te varen, Noorwegen is nu echt niet ver meer en naar het schijnt wordt het nog mooier. Maar dat zouden weer extra vaardagen betekenen, en ik merk dat de kinderen toch vervelender zijn op een 'vaardag' dan tijdens een dag aan wal. Bovendien is deze scherenkust niet kindvriendelijk, wat bvb wel in Denemarken het geval is. Daarom beslissen we om na Tjorn 'terug te keren' zodat we nog wat tijd in Denemarken kunnen doorbrengen.
Toen we vanmiddag dachten dat er niet veel plaats was om aan te meren ,dan mogen we blij zijn dat we 's avonds niet zijn toegekomen. Alle weekendtoeristen kwamen toe en er leek maar geen einde te komen aan bezoekers die ook een plaatsje proberen te bemachtigen. Op den duur lagen ze "bumper"aan "bumper". De zeilwedstrijd lokt blijkbaar veel volk naar het eiland en het was natuurlijk ook mooi weer. De sfeer zit er goed in, overal klinken leuke deuntjes uit de boten en zitten ze met een glaasje wijn hun garnaaltjes te pellen.Het seizoen is begonnen...Wij gaan met het gezin op verkenning en we zijn eigenlijk meteen verkocht aan het eiland. De kinderen vinden het super en vragen om wat langer te blijven. Afwachten wat de weersvoorspellingen geven op zee...De volgende dag bezoeken we het kasteel / burcht van het eiland. Het is een zeer goed bewaarde burcht en het brengt je helemaal terug tot in de middelleeuwen. De geheime doorgang van 90 meter was niets voor mij,Jonah en Febe .Maar Joachim en Jeaune amuseerden zich te pletter. Blij dat ik eruit ben ...Ook de kamers/bunkers waarin ze vroeger leefden vond ik maar angstaanjagend.Aan iedere ruimte staat een bordje met wat er daar gebeurde of wie er daar leefde. Op het binnenplein zie ik ook zo'n bordje en ik loop er naar toe.Ik begin van ver al te lezen en bij het zien van het woordje Galg zet ik instinctief een stap achteruit. Sta ik daar pal onder de galg...Niets voor mij die dingen....Niettemin een mooie burcht waar vele soldaten het eiland bewaakten.En waar vermoedelijk vele gevangenen het leven lieten.Ook Jeaune was helemaal in de ban want net voor ons vertrek had ze met juf Kim en de klas het Gravensteen bezocht.We kregen dan ook allen een paar originele riddernamen toebedeeld.Eens terug op de boot deden Jonah en Febe hun middagdutje en kon ik ondertussen een boekje lezen in de kuip. Af en toe loop ik weg en weer om de was te doen en er kan ook gratis gedoucht worden.Jieehaaa, soms moet je kroontjes insteken om te douchen en dan heb je 4 minuten tijd om te douchen.Een minpunt hier is dat het internet weer niet lukte. Ik had nooit verwacht dat het hier zo moeilijk zou zijn om op het internet te geraken. We zien wel waar het lukt... Als iedereen terug wakker is spelen ze nog wat in de boot en ondertussen zien we de wedstrijdzeilers terugkomen. Een drukte van jewelste van al die boten om terug op hun ligplaats te geraken. Team Noorwegen ziet dat hun plaats is ingenomen door drie motorbootjes. Ze beslissen dan maar eigenhandig de boten te lossen en verder te leggen. Tijdens de drukte hoor ik plotseling geroep en getier en zie ik dat er 2 wedstrijdzeilers elkaar op een haar missen. Was dit tot een botsing gekomen dan zag het er niet goed uit.Niet voor de portemonnee, en niet voor de boot.S ' avonds gaan we met ons allen op een terrasje gaan eten en we zagen dat het goed was.De dag erna gaan we s' morgens nog eens wandelen en laten we de kinderen een zeer ongezond blauw drankje drinken. (Jeaune was er al van dag 1 naar aan het vragen) Daarna beslissen we om te vertrekken omdat de weersvoorspelling voor de dag erna minder goed waren, en we moeten verder.
Op 31 mei varen we rond de middag weg uit Goteborg. Ons doel voor vandaag is Marstrand, blijkbaar een zeilmekka hier in Zweden. De afstand is 20 a 25 mijl, en opnieuw volop tussen de scheren. Het eerste deel van het traject loopt langs duidelijk afgebakende geulen (waar ook de grote scheepvaart van en naar Goteborg passeert); daarna wordt het smaller. De scheren worden geleidelijk aan ook hoger en kaler. Opnieuw stralende zon, en een dikke 4 Bft die we nu eens mee hebben, dan weer scherp tegen. Als je tussen de scheren vaart moet je nogal wat van koers veranderen... Ik begin te wennen aan het varen tussen de scheren, hoewel het soms nog akelig is hoezeer de rotsen op elkaar lijken. Soms zou je zweren dat je 1 enkele rots ziet, terwijl de plotter duidelijk aantoont dat er 2 rotsen zijn, en dat je ertussen moet. Als je dan heel dichtbij komt zie je plots de doorgang. Ik heb ervoor gekozen om Marstrand aan te lopen via het Marstrand kanaal. Dit kanaal is op de kaart zeer smal, maar volgens mijn vaargids kun je erdoor; dus dit moet ik proberen! Het wordt een echte sensatie, het is alsof je een paradijs binnenvaart. Zelfs de kinderen komen naar buiten om te kijken. En smal is het zeker, ik hoop dat er geen tegenligger komt. Op het einde van het kanaal zie je Marstrand plots liggen, perfect in lijn met de schoonheid van het Marstrand kanaal. Qua zicht is dit echt wel het hoogtepunt van onze reis tot hiertoe. We zoeken een plaats om de boot vast te leggen maar dat valt niet mee. Blijkbaar is er een zeilwedstrijd dit weekend, en heel wat pontons zijn gereserveerd. Het lukt uiteindelijk om ergens een plaats te vinden waar we na wat gesukkel kunnen aanmeren met een heklijn.
De volgende dag zijn we ineens vertrokken naar Goteborg. Niet zover meer (een kleine 15 mijl), maar nu wordt het pas echt ingewikkeld wat navigatie betreft. De kaart is bezaaid met rotsen en de vraag is hoe we doorheen dat labyrint in Goteborg geraken (zonder er op één te varen). Ik heb geen ervaring met 'tussen de rotsen varen' dus heb ik de avond voordien mijn huiswerk gemaakt en een route uitgestippeld met het minste obstakels. Ik ben er toch niet gerust in als ik zie hoe dicht we uiteindelijk bij de rotsen moeten voorbijvaren. De dieptemeter geeft geen probleem aan. Afwisselend en prachtig is het zeker wel. Na elke rots weer een ander beeld, een dorpje langszij, een andere boot die plots van ergens tussen twee scheren uitkomt... Ik vraag me af of ik nog op de Noordzee wil zeilen... Het is trouwens schitterend weer, maar veel wind is er niet. De genua helpt mee, maar echt zeilen zal niet voor vandaag zijn. Iets voor de middag komen we in de Langedrag marina aan. Vlug nog even schoon schip maken, en dan de tram op naar Goteborg. Deze mini-citytrip was eigenlijk wat teleurstellend. Goteborg is een zeer drukke stad, met heel veel verkeer. Misschien hebben we de verkeerde stadsdelen bezocht, of misschien zijn we na Kopenhagen teveel gewend, maar deze stad heeft niet echt uitschieters. Geen van beide hadden zin om de volgende dag opnieuw naar de stad te gaan. En in de haven is er geen speelplein, ook geen strand dichtbij... Kzal maar ne keer zien waar we morgen naartoe gaan zeker?
29 Mei zijn we uit Varberg vertrokken. Er was redelijk veel wind maar gelukkig was die aflandig; zodat er weinig deining was. De boot liep tegen de 7 knopen aan. Het landschap begint hier geleidelijk te veranderen, de groene kust verandert in een rotskust. De rotsen hebben hier een typerende afgeronde vorm, en zijn over het algemeen niet begroeid. Dit komt doordat deze kust niet beschut is voor westerstormen, en deining die zich zelfs al in de Noordzee opbouwt botst hier op de kust in. Het navigeren wordt ook wel ingewikkelder vanaf hier. Tot hiertoe hebben we steeds op open zee of langs een kustlijn gevaren, en was andere scheepvaart en de boeien en visnetten het enige waar we echt voor moesten uitkijken. Nu komen we in een vaargebied terecht waarij de rotsen los verspreid liggen. We zijn uiteindelijk in Lerkil binnengevaren. Een haventje in een mooie omgeving maar met weinig ziel. Geen dorp nabij, geen strand, geen speelplein, je kunt er zelfs geen wandeling maken die op iets trekt. Morgen dan maar ineens doorgaan.
27 mei: Vandaag vertrekken we naar Varberg, een korte etappe van ongeveer 10 mijl. We willen nog wat extra dieselfilters kopen en hebben het meeste kans die daar te vinden. We zijn pas vertrokken en de kinderen hebben het wat lastig. Ze kibbelen over van alles en nog wat. Er is niet zoveel wind, ideaal om de motor te testen. Het toerental blijft het hele traject stabiel, wellicht omdat er weinig deining is. De genua wordt bijgezet, dat scheelt ook weer anderhalve knoop. Na ongeveer twee uur varen lopen we Varberg binnen. We varen in een baai tussen twee rotspartijen. Aan de rechterkant ligt Varberg, achter een mooi fort op een heuvel. Aan de linkerkant ligt een rots met enkele huisjes op. Vlak naast de haveningang is een ferry aan het manoevreren. Na een tien minuten wachten om hem voor te laten, maakt hij nog steeds geen aanstalten om naar buiten te varen. Hij is nu duidelijk achteruit aan het varen. Dan maar snel haven binnenglippen. Als we het hoekje om gaan zien hem frontaal voor ons liggen. Dju, das dicht, als ie nu maar niet vooruitslaat. Het invaren tussen de palen is goed verlopen maar daarna hebben we wat moeite om de boot deftig op zijn plaats te krijgen. De achterste palen staan heel ver van de ponton. Ik heb een akkefietje met Febe,zij moet eerst haar boterham van gisteravond op eten voor ze iets anders krijgt. We zitten in een fase van wie er de grootste "kop"heeft...Voorlopig heeft geen van beiden gewonnen. We zijn blij dat de trip niet zo lang geduurd heeft. We hebben nog ruim de tijd om het fort te bezoeken, en daarna kunnen de kinderen zich uitleven op het nabijgelegen strand. Het is warm dus hebben ze zich aan hun eerste duik in het water gewaagd. Ik denk vaak aan het thuisfront waar het er veel somberder aan toeging vandaag.
En Febe....zij gaf zich officieel gewonnen rond 17 h. Halleluja en dat na 22 uur niks gegeten te hebben .... Peuterpuberen of zoiets?....
De volgende dag zijn we ineens vertrokken naar Goteborg. Niet zover meer (een kleine 15 mijl), maar nu wordt het pas echt ingewikkeld wat navigatie betreft. De kaart is bezaaid met rotsen en de vraag is hoe we doorheen dat labyrint in Goteborg geraken (zonder er op één te varen). Ik heb geen ervaring met 'tussen de rotsen varen' dus heb ik de avond voordien mijn huiswerk gemaakt en een route uitgestippeld met het minste obstakels. Ik ben er toch niet gerust in als ik zie hoe dicht we uiteindelijk bij de rotsen moeten voorbijvaren. De dieptemeter geeft geen probleem aan. Afwisselend en prachtig is het zeker wel. Na elke rots weer een ander beeld, een dorpje langszij, een andere boot die plots van ergens tussen twee scheren uitkomt... Ik vraag me af of ik nog op de Noordzee wil zeilen...
