04-05-2012 om 19:51 geschreven door writer  

Op een dag verveelden Julie, Freya & Cindy zich. Freya besloot verstoppertje te spelen. En Cindy was de zoeker. “50, 49, 48, …” Freya verstopte zich in een oude grote kleerkast, instinctief kroop ze in het uiterste rechtse hoekje van de kast. Een seconde nadat ze de kast dichtdeed, viel de elektriciteit in heel het dorp uit, wat Freya dus niet gezien of gehoord had. En wat ze ook nog niet had gezien was de oproep op tv van een ontsnapte moordenaar die afkomstig was van het dorp waar ze zich in bevonden. Het was dus geen goed idee om verstoppertje te spelen..

Het was allesbehalve aangenaam in de grote kast. Links was er namelijk een luid geritsel, het deed denken aan iets onrustig.

Ondertussen werd er van op de mast met grote megafoons uitgeroepen dat iedereen zich op het kerkplein diende te verzamelen bij de politie, aangezien de moordenaar was gesignaleerd. Iedereen behalve Freya hoorde dit.
Ineens hoorde Freya iets buiten de kast,
Stap    stap    stap    stap
Toen rukte iemand de kastdeur open, dit kon Cindy niet zijn.. Het was Julie haart zusje Julie. “Snel Freya, we moeten Cindy vinden en naar het kerkplein gaan. Er loopt hier een gestoorde moordenaar rond, ik kan Cindy nergens vinden!” riep ze.
 “Hoe heb je mij gevonden?”
“Hoe heb je mij gevonden?”
“Door het geritsel dat je maakte.”
“Dat was ik niet! Ik weet niet wat het was, maar ik ben doodsbang.”
Plots schoot Witse uit de kast. Witse was de kat van Julie & Cindy. Achter witse droop een bloedspoor. De 2 meisjes sprongen uit de kast, riepen het uit en renden door het huis, op zoek naar Cindy.
Geen wonder dar de kat de kast uit rende, Witse had 1 poot verloren! In de kast lag een hele plek bloed.
In de kelder, op weg naar buiten, hoorde Freya en Julie de sirenes van de politie en herinnerde zich iets. Cindy! Waar zou ze zitten? Ze kunnen haar echt niet achterlaten, daar zijn ware vriendinnen niet voor!

04-05-2012 om 19:50 geschreven door writer  

De man in de kast voelde het bloed tussen zijn vingers. Dat deed hem denken aan de goede oude bloederige tijden van vroeger, met al die moorden…

In de gang hoorde de moordenaar plots een meisje!!

Cindy, ze zei:

”Freya, Julie, waar zijn jullie?! We moeten hier weg, op naar het kerkplein.”

Na enkele seconden geen antwoord te krijgen, riep ze nogmaals:

“Dit is geen grap! De sirenes gaan, ze hebben iedereen geroepen, kom gewoon!”

Cindy kreeg het benauwd, ze hoorde een zwaar gehijg uit de kast. Op de een of andere manier wist ze dat dit niet Freya of Julie kon zijn. Ook merkte ze op dat het een lange tijd stil was geweest. Ze hoorde een gejank en keek naar haar voeten, daar zag ze Witse met maar drie poten. Ze tilde haar op en tranen dropen langs haar gezicht

” Oh Witse, wat is er gebeurd? Ik wil Julie en Freya terug!!”

Ze hoorde iets achter haar.

“ Cindy? Ben jij dat?”

“ Cindy , we moeten het huis uit! Nu onmiddellijk!”

“ Je hebt gelijk , kom als de bliksem hier weg!!”

“NEE!! Picatchu moet hier nog ergens zijn!, ik ga niet weg zonder hem”

Er liep opeens een kat op hen af, het was Picatchu.

Iedereen was op gelucht.

“En nu weg hier!”

Achter hen hoorden ze een mannenstem die hun beval te stoppen, maar ze deden alsof ze dat niet hoorden en renden verder, maar Cindy struikelde over haar veters en werd gegrepen aan haar hals.

”W-w-wwie be-ben j-j-jij? ” Stotterde ze

”Ik ben Jeffrey en verdwaald, weet jij soms waar ik ben” zei een zware stem.

Dus zo wou hij het spelletje spelen dacht Cindy opgelucht ,terwijl ze op koele, dwingende toon vervolgde: “Wel daar is de voordeur meneer, tot weerziens”

“ Je begrijpt me verkeerd liefje” glimlachte de man die genoot van de farse prooi. “Ik zei dat ik verdwaalt was en vroeg waar ik was ik vroeg niet om weg te gaan, en nu we het er toch over hebben zou ik hier graag nog even blijven.” Cindy was ontzet en had geen antwoord waardoor ze enkel verontwaardigd keek. “Blijf maar meneer, we waren juist van plan om weg te gaan “ probeerde Julie zich er met een tactische zet tussen te mengen. De man glimlachte enkel eng.

“LOPEN !!!” schreeuwde Cindy, “ we nemen de achteruitgang ! riep ze terwijl ze Julie en Freya meetrok die al snel uit zichzelf volgden.

De man zette echter de achtervolging in. Hij had jammer genoeg niet alleen een bijl bij hem. Maar ook een pistool… Witse en Picatchu , die het normaal altijd niet met elkaar eens waren, begonnen eng naar hem te blazen. Eindelijk bereikte de 3 meisjes de deur, maar toen ze daar aankwamen, was de deur op slot! Wat moesten ze nu??

05-05-2012 om 11:33 geschreven door writer  

Er verscheen een wrang glimlachje op de mond van de man, dit was een onverwachte meevaller.

“Volgens mij weten jullie heel goed wie ik ben” zei de man met nog steeds dezelfde glimlach, waar op hij vervolgde :” en wie zijn jullie eigenlijk?”

De meisjes keken elkaar aan en wisten niet goed of ze zouden antwoorden of niet. Julie nam het woord, zij zat al in de fase waar het haar niet meer kon schelen hoe het eindigde.

“Ach, ik ben Julie , wat zul je blij zijn met die informatie.”

De man lachtte.

Freya vond wel dat Julie een punt maaktte.

“Ja , ik ben Freya en Julie je hebt gelijk.”

“En ik Cindy!”

“Ik ben inderdaad blij met die informatie Julie. Nu weet ik dat ik kan zeggen : “Julie,wat zijn je laatste woorden” in plaats van meisje,wat zijn je laatste woorden”

“Haha” lachte Cindy, iedereen keek haar vragend aan inclusief Jeffrey. “Sorry ?” vroeg hij. “Nou”, antwoordde Cindy bang maar dapper, “je bent fout je hoeft niet te vragen Julie wat zijn je laatste woorden want er zullen geen laatste woorden zijn” antwoordde Cindy snel terwijl ze onverwacht naar voor sprong en een baksteen (die ze de hele tijd achter haar rug hield) tegen de moordenaar zijn hoofd sloeg.

De man knielde neer van de pijn en keek kwaad naar Cindy. “ Oeps “ zei Cindy, “ik snap het niet in de films vallen de slechte rikken dan flauw” “Kom rennen!!” riep Freya en we renden alle drie zo rap mogelijk naar buiten via de voordeur. Maar de man haalde ons al snel in, We gilden alle drie toen opeens een politieagent rond de dertig jaar voor ons sprong en begon te worstelen met de man. “ “We hebben je Jeffrey, geef je over!” beval hij, maar Jeffrey reageerde alleen maar met een messteek in de buik van de agent. “Fuck you!” schreeuwde die terwijl hij naar zijn pistool greep, dit kon zijn laatste redding zijn. “Wat jammer toch die jeugd van tegenwoordig” zuchtte Jeffrey die de bewegingen van de agent niet had gezien. Maar voor de agent ook maar iets kon doen sprong Jeffrey op Freya en drukte een mes op haar keel. “Als jullie niets doen en mij en Freya gezellig alleen laten in dit huis dan zal ik haar niet vermoorden”

“Wat ga je dan wel doen?”, vroeg Julie terwijl ze eigenlijk al een idee had.

“Maak je toch geen zorgen, Julie, ik ga met haar gewoon een spelletje spelen, haha..”…

05-05-2012 om 16:28 geschreven door writer  

De agent duwde de zusjes naar achter:” laat hem doen, wij kunnen niks doen.” “Inderdaad , laat me doen , jullie kunnen toch niets meer doen, maar nu ik er over nadenk wil ik hen ook.” Hij wees op Julie en Cindy. “ En jij rennen…” De agent keek raar. Maar de ogen van Jeffrey begonnen te gloeien. En de agent begon automatisch te rennen op zoek naar versterking.

Jeffrey nam Julie, Freya en Cindy door heel het huis en liet elke deur afsluiten en nam de sleutels van hen af. “Ga nu maar rennen.” De meisjes begonnen te rennen. Tot dat Julie stil stond: “Waarom staan we te rennen als we toch niet kunnen ontsnappen?” “Goed punt” zei Freya. Daar stonden ze dan, in de badkamer, zonder enig idee waar ze nu naartoe moesten.

“Ik weet het! Kijk dat raam! We moeten heel stil zijn!” fluisterde Freya die Cindy het raam aan knikte. “Denken jullie echt dat hij zo stom is?” vroeg Julie.

“Dommer dan jou kan toch al niet” zei Cindy en begon te lachen

“Shut up! We zitten met een gek in huis en jij kan nog lachen?!” riep Freya uit die het niet grappig vond. Normaal kon ze altijd lachen met wat haar vriendinnetje zei, maar nu,… nu pastte het gewoon niet. Ze waren radeloos, zo radeloos dat Julie het uit weende “ Ik wil dit niet, ik kan het gewoon niet meer aan! We wouden verstoppertje spelen voor ons plezier, maar het wordt gewoon maar erger en erger, was het allemaal maar een droom, een nachtmerrie!”

“Ssst, het komt wel in orde!” zei Cindy, die Julie tevergeefs probeerde te troostten.

Freya kwam erbij zitten.

“Hey”, begon ze, “ken je onze groet nog?”

Friends for ever dat zijn wij, plezier maken dat hoort erbij! Plezier maken zonder ruzie dit is geen illusie. Wij kunnen alles aan, onze vriendschap zal nooit vergaan!"

Dat maakte de meisjes weer op een goed spoor.

Ze begonnen eraan.

Klik, klik, raampje open!

Daar gingen ze bijna, totdat…

… tik, tak, tik, tak, tik, tak, …

06-05-2012 om 13:18 geschreven door writer  

Wat verschoten ze! Het lawaai kwam van achter hun.

“Pas op, dat is vast Jeffrey!” fluisterde Freya zachtjes.

Cindy draaide zich heel voorzichtig om, zag de gek staan en zei “Hey, hallo, Jeffrey! Wat lang geleden, zeg, heb ik je al verteld dat het me speet van die baksteen?”

Freya bibberde, ze had geen idee wat Jeffrey zou antwoorden, dus ze kwam maar naast Cindy staan, voor aleer haar iets overkwam, want dat was nou het laatste wat dit meisje nu wilde.

“Dat heb je inderdaad nog niet gedaan, maar ik heb jullie de spelregels nog niet uitgelegd.” Antwoordde Jeffrey.

“Spelregels? Moet ik jou mijn spelregels eens uitleggen?” antwoordde Cindy heel dapper.

Freya gaf haar een por!

‘Wat deed je nou?!” Antwoordde ze zo rap mogelijk in hun code taal.

Jeffrey haalde een mes boven. Een heel,heel,heel scherp mes, waarvan Cindy ineens ophield met praten.

Julie, die nog tegen het raam stond, kwam nu ook bij haar groepje staan.

“Zo,zo, jullie zijn wel heel dapper he, vinden jullie ook niet? Te dapper naar mijn zin, vooral die domme griet daar!” Hij wees naar Cindy, die van alle rare gezichten trok omdat ze niet meer wist wat te doen! Ze schaamde haar.

“Meekomen, nu! En dat raam toe, nu onmiddellijk, of jullie gaan er nu meteen aan!”

Hij stapte en duwde hun vooruit, vastgebonden aan elkaar, met een mes achter hun!

Hij stapte en stapte maar door het huis.

“Verroer je niet! Hier, ga deze kamer maar in!” Keuze hadden ze niet, want nog geen halve minuut later zaten ze opgesloten in de kamer, en raad eens, Jeffrey zat erbij!

“Waarom sluit je de deur?” vroeg Julie.

“Dat zou je graag willen weten hé!”

“Niet slecht bedoeld hoor, Jeffrey, maar waarom blijf jij bij ons? We zijn oud genoeg hoor…” zei Freya die nog een klein beetje hoop had.

“Zet jullie maar daar op een rijtje! Eerst gaan jullie afzien, jullie wouden verstoppertje spelen hé, wat triest dat dit spelletje niet door gaat en…

…nog triester, vermaken, daar is geen sprake van, vraag maar aan die zwart-witte kat, zij zal wel voelen wat LIJDEN is! En die arme, arme, arme politieagent, die zal het ook niet fijn hebben…”

De altijd blije, maar nu radeloze meisjes deden wat hij zei,maar vooral de slimme Freya wist dat dit niet prettig zal aflopen. Wat had ze spijt dat dit nu net was, net toen ze juist ruzie met haar moeder had, ze wou zo graag sorry zeggen, maar wist dat dit nu waarschijnlijk te laat was.

Ik ga even weg, verroer jullie niet!”

“Ja, dat zal moeilijk gaan, er stroomt bijna geen bloed meer door mijn benen door dat verrotte touw!” Riep Cindy uit.

De man gniffelde en deed de deur achter hem weer op slot.

“We zijn verloren” snikte Julie.

Cindy en Freya troostten haar opnieuw, keken elkaar aan en begrepen direct de boodschap, hoe hard ze haar ook konden troostten, ze wisten allebei dat ze gelijk had. Ze zijn verloren.

06-05-2012 om 17:34 geschreven door writer