LOTTE POV.

“Maar je moet echt even met me mee komen Lotte. Asjeblieft!” smeekte Lucas me en omdat hij echt al verschrikkelijk hard zijn best had gedaan , besloot ik om het dan toch te proberen. Ik probeerde ondertussen mijn tranen te bedwingen want telkens als ik hem zag flitste er beelden door mijn hoofd van hem en Sifra. Ik knikte zachtjes en hij nam mijn hand vast. Hij trok me door rijen en rijen gangen. “Waar gaan we heen Lucas?” vroeg ik, maar hij bleef zwijgen en stopte eindelijk bij een deur die er anders uitzag dan de andere. Hij was niet geverfd en dus zag je alleen het hout, maar het hout was goed verzorgd en het zag er prachtig uit. Op de deur stond er in sierlijke letters privé. Hij deed de deur op een kiertje , maar bedacht zich en keek even naar me om. “Sorry , maar je moet een blinddoek om.” Ik had opeens niet zoveel zin meer in zijn verassing, maar ik was te nieuwsgierig dus liet ik hem een doek voor mijn ogen binden. Alles werd donker en ik hoorde hem de deur open doen. Hij nam mijn hand vast en leidde me de kamer binnen daar liet hij me staan en even dacht ik dat hij me verlaten had. “Lucas?” piepte ik angstig. Het bleef stil en ik wou mijn blinddoek af doen om te kijken waar hij was. “HE! Nog niet!” riep hij waardoor ik wist dat hij in het noorden van mij stond. Hij verschoof iets zwaard en toen was het weer een tijdje stil. “Doe je blinddoek maar af.” Fluisterde hij en ik deed wat hij vroeg. Mijn ogen werden groot toen ik de ruimte zag. In het midden stond een piano en Lucas zat op een stoeltje. Op de toegeklapte vleugel van de piano stonden 2 kaarsjes en een bloemstuk. Ik keek verder de kamer staan en zag dat er rozenblaadjes waren verspreid. Ik keek terrug naar Lucas en vroeg me af hoe hij dit had klaargespeeld. Hij lachte lief naar me en verlegen keek ik naar beneden waardoor ik nog een paar andere kaarsjes op merkte. Ik keek nog is goed en zag dat ze de woorden ‘I love you’ vormde. Ik keek terug naar Lucas en hij begon te spelen op zijn piano. Wondermooie klanke vulde de kamer en hij begon te zingen met zijn hemelse stem. Ik stond vast genageld op de grond en er ging een rilling door mijn rug toen ik de tekst hoorde. Dit was ongelooflijk lief van hem en ik vergat alles over Sifra. Ik wist dat ik niet anders kon dan hem te vergeven. Deze jongen betekende zo veel voor me. Ik keek naar zijn perfecte gezicht en naar de bruine ogen die naar me keken. Er stonden tranen in zijn ogen en het duurde niet lang of dat bij mij ook gebeurde. Toen het liedje was afgelopen had ik een brok in mijn keel gekregen. Hij bleef gewoon zitten en keek me betekenisvol aan. Ik kreeg eindelijk de kracht terug om te bewegen en ik ging rond de kaarsjes en ging naast hem zitten. “Lotte ik..” Ik legde snel mijn vinger op zijn lippen als teken dat hij moest zwijgen. Ik wou niets meer horen over Sifra, ik wou een nieuw begin. Hij keek me verbaasd aan en ik drukte mijn lippen kort op de zijne. Hij glimlachte even en omhelsde me. Een vrolijk gevoel overspoelde mij en ik was zo blij dat alles in orde was gekomen. “Ik heb je gemist” fluisterde ik in zijn oor. “Ik jou ook.” Ik nam zijn hand vast en keek diep in zijn ogen. Lucas is echt de liefste jongen ooit wat Louise, Emmelie, Sofie of Luna ook mochten zeggen.

25-06-2012 om 15:19 geschreven door writer  

LUNA POV.

Ik was blij dat het weer goed was tussen Lotte en Lucas, maar hun kleffe gedoe vond ik soms een beetje irritant. Het leek wel alsof ze alle kusjes die ze gemist hadden in die 4 dagen wouden inhalen in een uur. Daarom was ik dolenthousiaste toen Niall me vroeg om te gaan kijken naar de sneeuw. We kwamen eindelijk aan op de hoogste verdieping, omdat de liften waren uitgevallen hadden we alle trappen op moeten lopen. “Fortunately, we made it!” riep ik blij uit waardoor Niall moest lachen. “Come here cutie!” en opeens greep hij me vast bij m’n knieholtes en droeg hij me zoals een prinsesje de kamer binnen. We legde wat kussens voor het raam en keken hoe de kleine vlokjes naar beneden vielen. Niall plaatste zijn arm rond mijn nek en een warm gevoel overheerste mij. Ik keek naar hem en merkte op dat hij het zelfde deed. “I love you” “I love you too” en ik vroeg me af, hoe vaak we dit al tegen elkaar hadden gezegd. Best veel eigenlijk. Mijn gedachtes brachten een lach op mijn gezicht. “What were you thinking about?” Vroeg Niall terwijl hij m’n gezicht bestudeerde. “About us.” Zei ik geheimzinnig en ik zacht dat hij opeens verdrietig keek. “Do you wanna break up with me?” ik schrok toen ik besefte wat hij zei. “What! NO! What were you thinking silly?” zei ik en om te bewijzen dat ik het niet wou uitmaken gaf ik hem een kus en zoals verwacht nam hij hier niet genoeg mee en trok hij me terug. Gewillig gaf ik hem toegang. Ik verbrak onze kus om adem te halen. “Love you” Oh nee! Ik val in herhaling! “Love you too” grijnsde hij. Ik keek weer naar buiten. “its stopped with snowing!” gilde ik bijna uit. De wolken waren weg en de zon scheen volop. Als dit zou blijve en het warm weer werd zouden we normaal in een weekje vrij kunnen zijn. Daar keek ik erg naar uit, maar ik wist niet wat ik zou moeten als Niall weg zou gaan op tour. Ik bedoel al die meisjes, misschien zou hij me zelfs vergeten. “What’s wrong?” vroeg Niall bezorgd. “What are you going to do when we’re free again?” “eating.” Antwoorde hij meteen waardoor ik een zwakke glimlach kreeg. Ik had ook wel honger gekregen, maar onze voorraad was bijna op en we moesten er zuinig mee omgaan. “yeah, but you will move on with your tour right?” “I think so.. why?” Een enkele traan rolde over mijn wang en bezorgd veegde Niall hem weg. “what will I do when your gone?” Hij slikte. Dit zou moeilijk worden. “I don’t know.” Gaf hij eerlijk toe. Ik keek ongemakkelijk voor me uit. “I will miss you..” zei ik uiteindelijk. “Hey Luna we ‘re going to stay together forever. Promise?” vroeg hij. “I promise, do you?” zei ik. “Defenitly!” Ik zag dat hij het meende en het stelde me gerust. Hij gaf me weer een kus en ik wist dat ik dit moment nooit zou vergeten. Hij verbrak de kus en keek weer naar buiten. Het werd langzaam donker en de sterren verschenen aan de hemel. Dit was echt wondermooi. Ik legde mijn hoofd neer op zijn schouder en nam zijn hand vast. 

Ik werd wakker en zag meteen dat we nog altijd in de kamer zaten. Ik keek uit het raam en was verbaasd dat ik geen sneeuw meer zag. Snel liep ik naar het raam en zag enkele meters de sneeuw onder ons. Eerst was er een sneeuwgolf en nu een hitte golf hoe is dat nu mogelijk? Toen pas merkte ik op dat Niall nog steeds in slaap lag en ik moest toe geven dat het er superschattig uit zag. Vlug nam ik een foto. Deze zou ik bewaren. Ik bekeek alle foto’s die ik tot eindelijk al had gemaakt, bijna allemaal waren ze van mij en Niall. Ik bleef kijken naar een groepsfotoh die we in het begin hadden getrokken. Hij was gemaakt bij de meet and Great. 

Lotte keek verlegen naar de camera, Liam stond naast haar en had zijn arm rond haar heen geslagen. Louis stond in het midden en Louise en Sofie keken elkaar gewaagd aan. Ik lachte mijn tanden bloot en Niall keek me geamuseerd aan. 

De foto maakte me blij en ik kon er niet aan doen dat er een grijns op mijn gezicht kwam te staan. “Hm” kreunde Niall moe waardoor ik moest lachen. “Good morning.” “Good morning” beantwoorde hij mij met een hese ochtend stem. Hij nam opeens mijn benen vast waardoor ik naar achteren viel en op de kussens terecht kwam. Niall keek me geamuseerd aan en ik begon te lachen. “I think we should go.” Zei ik na een tijdje. “Yes you’re right.” Hij nam mijn hand vast en trok me recht en na onze eindeloze kus liepen we hand in hand naar beneden.

25-06-2012 om 15:21 geschreven door writer  

LOUISE POV.

“Oh neeh eh! Gaan we weer beginne ja!” riep ik uit. Sinds Lucas en Lotte terug te samen waren kon je ze niet meer uit elkaar houden. Ze luisterden totaal niet en deden gewoon voort. “Ik ben weg!” Ik sloeg de deur met een klap dicht. Sam zou me vast wel kunnen op vrolijken. Waar hing die ook al weer uit? Zijn kamer was 2 verdiepingen hoger. Vandaar kon je de rand van de sneeuw zien. Sinds de zon aan het schijnen was , was de sneeuw sneller en sneller aan het smelten en als het zo door zou gaan konden we hier in een weekje weg. Blij met deze gedachte huppelde ik de trap op waar ik Sam tegen kwam. “Hey Sam, ik was juist naar je op zoek”zei ik vrolijk, maar mijn stemming veranderde meteen toen ik zag dat hij me bezorgd aan keek. “Wat is er?” Hij bleef zwijgen en nam gewoon mijn hand vast en trok me mee naar zijn kamer. “Wat is er?” vroeg ik weer toen we in de kamer zaten. “Kijk!” hij wees naar het raam waar er terug overal donkere wolken waren. Het was terug aan het sneeuwen. “Oh nee!” zei ik zacht. “Sam, we moeten hier nu weg.” Zei ik doodserieus en hij knikte begrijpend. “Kom we zoeken de andere.” En weer nam hij mijn hand vast en trok hij me mee. Zayn vonden we in de badkamer (wat best wel logisch was voor die jonge) , Liam was bij Louis. Luna, Niall en Sofie dwaalde rond door de gangen en Lotte was nog altijd bij Lucas, maar Emmelie en Harry waren van de aardbol verdwenen. “Where are they?” vroeg Liam. “I think they’re in the same room as when they… well.. you know what I mean.” Zei Niall en hij werd rood waardoor ik moest lichen. Luna vond het super schattig en gaf hem een kusje op zijn wang waardoor Niall nog roder werd en er een grijns op zijn gezicht verscheen. Ik schudde mijn hoofd en nam Sam zijn hand vast. We wandelde naar de kamer en bleven aarzelend voor de deur staan. “I’m afraid to open the door.” Zei Niall en iedereen knikte behalve Louis die gewoon de deur opensmeet. “Oh jeezes put some clothes on!” gilde hij. “What the hell, Louis get out!” horde je Harry schreeuwen. Ok dit was genant. “No harry! We have to escape!” Louis liep grijnzend de kamer terug uit en niet veel later kwamen Emmelie en Harry ook buiten met kleren aan. Emmelie was knalrood en Harry keek vernietigend naar Louis. “Okay then.. that was awkward.” Zei ik. “Yeah… so shut up and don’t tell anyone.” Zei Emmelie. “Everybody knows it already.” Antwoorde Niall niet begrijpend. 

Na zo’n 5 minuten hielden ze eindelijk op over het voorval en begonnen we eindelijk te werken aan een ontsnappings plan. “Maybe we can just open a window and jump out of it.” Het plan van Lucas klonk idiot, maar het zou wel kunnen werken. Meteen liepen we naar de derde verdieping. Louis begon te trekken en te doen aan het raam, maar wat we ook deden het raam ging niet open. “Maybe on the 4th stage?” en nog voor ik het had gezegd, liepen ze al weg. Op de vierde vedieping hadden we wel geluk. Het raam ging met gemak open, maar we zouden wel zo’n 3 meter naar beneden moeten springen en dat zag ik dus echt niet zitten. Louis daar in tegen begon al uit het raam te klimmen, maar Liam hield hem tegen. “What about the others? They don’t know about this.” Hij had gelijk, we zouden het de andere ook moeten zeggen. We zette een stoel tussen de opening van het raam zodat die niet toe zou vallen en daarna liepen we met z’n allen naar beneden. We zochten naar iets waarmee we er voor konde zorgen dat iedereen van het hotel ons zouden kunnen horen en het duurde niet lang voor we in de kamer van de directie een soort van microfoon vonden, maar niemand wist hoe het ding werkte. “how Works this thing?” vroeg Louis terwijl hij van alles indrukte. “Louis , stop it!” gilde ik want ik wist zeker dat het niet lang zou duren voor het kapot zou gaan in zijn handen. Hij was soms nogal… onhandig. Ja zo zou je het kunnen noemen: onhandig . Sofie nam het snel van Louis af. “Hey, Lotte, kun jij in de gang staan dan probeer ik dit uit en zeg me als je iets hoort.” Lotte knikte meteen en liep de gang in. De jongens keken ons verbaasd aan omdat ze er niks van begrepen hadden. Eigenlijk zouden ze een cursus Nederlands moeten volgen. Het Engels praten was een beetje vermoeiend. Sofie haalde haar schouders op en begon met het uitproberen. Na een 3-tal minuten was het dan eindelijk gelukt. Meteen gaf Sofie het aan Emmelie die een hele toespraak gaf. Ze vertelde waar ze naar buiten konden en hoe, maar ze moesten wel heel goed ingepakt worden omdat het verschrikkelijk koud was. Na onze verschrikkelijk mooie (kuch kuch) toespraak gingen we naar onze kamer om nog warmere kleren aan te doen en een zakje met extra kleren. Toen we dan eindelijk klaar waren gingen we naar de kamer, maar ineens bleef Lotte staan. “What’s wrong?” vroeg ik meteen. “What about Jefrey?” Ze had wel gelijk,maar ik was bang van hem. Mischien zou hij nu wraak nemen op ons of zoiets. Aarzelend keken we elkaar aan. Hoe zouden we dit oplossen?

25-06-2012 om 15:22 geschreven door writer