ZAYN POV.

“Lucas! Lotte!” schreeuwde ik voor de tiende keer. Ik werd beantwoord door een lange gil. “Over there!” gilde ik en ik liep er naartoe gevolgd door de rest. Toen ik het heuveltje op was zag ik pas wat er aan de hand was. Lotte lag op de grond en Lucas probeerde haar te beschermen, maar hij had al knikkende kniën en ik wist dat hij het niet lang meer zou vol houden. “Shit!” zei ik en ik liep er naar toe. Ik sprong op iemand achter in het groepje en smeet hem weg. Ze waren allemaal kleiner als mij en dus makkelijk te verslaan. Ik baande me een weg naar voren door de rest allemaal op zij te duwen en ik zag dat Lucas neer was gegaan en dat ze Lotte hadden recht getrokken. “Zo zo, Lotte lang geleden niet?” vroeg een jongen van ik schatte rond de 14. Hij sprak Nederlands dus ik verstond er niks van, maar Lotte knikte en keek hem aan op een rare manier bijna liefhebbend. Verbaasd keek ik naar de jongen die het had gevraagd. Hij had tranen in zijn ogen en zette Lotte neer, maar hij bleef haar vast houden en keek achter zich. Toen pas merkte hij me op. Ik keek terug naar Lotte die me bijna smekend aan keek. Ik keek van de jongen naar Lotte en ze schudde zachtjes haar hoofd dus duwde ik hem gewoon zacht opzij en ving Lotte op. Lucas stond terug recht voor zo ver dat kon en kroop naar ons toe. “Z..Zayn watch it!” probeerde hij hard te zeggen, maar ik verstond niks van zijn gemompel en plots voelde ik een harde schop waardoor ik opzijn viel. Een andere jongen schopte Lotte hard waardoor ze aan de kant werd geslingerd. Ze bewoog niet meer. Ik werd woedend en stond meteen recht ik greep de jongen bij zijn kraag en hefte hem zo op. “What the hell did you do?!” schreeuwde ik luid en het enige wat hij deed was angstig terug kijken. Ik smeet hem letterlijk aan de kant en hij schreeuwde het uit. Ik draaide me schreeuwend om en keek naar de andere. Liam had een andere jongen vast genomen, maar meteen weer losgelaten. Niall stond angstig aan de kant te kijken en Harry en Louis hadden zich ontfermt over Lucas en Lotte. Het duurde niet lang voor iedereen was weggelopen, behalve de jongen die Lotte had gekend. Hij keek ons schuldig aan. “I’m so sorry, they forced me to do it.” Zei hij met een klein stemmetje. “Who are you?” vroeg Louis en hij zette dreigend een stap dichterbij. “I’m Mason.” Die naam. Ik kende hem van ergens, maar wist niet van waar.Ik liep naar Lucas. Hij huilde en herhaalde heel de tijd de naam van Lotte. Ik liep naar haar toe. Geen beweging. Ik voelde aan haar pols en was blij toen ik een zwakke hartslag voelde. “She needs to go to the hospital.” 

LOUISE POV.

Voor de zo veelste keer gingen we naar het ziekenhuis. Lotte was in een zware koma en de dokters wiste niet zeker of ze nog zou wakker worden.Met Lucas was alles goed, hij had alleen een lichte hersenschudding. De avond van het gevecht hadden ze Mason meegenomen en meteen toen ik de naam hoorde was ik gaan protesteren. Ik vond hem alles behalve leuk, maar hij was inderdaad knap net zoals Lotte gezegd had. Hij keek me weer aan. “Waarom doe je zo tegen mij?” vraagt hij en ik kijk hem boos terug aan. “Goh, ik heb echt geen idee, misschien omdat je mijn vriendin hebt gekwetst?” Hij keek me schuldig aan en tranen blonken in zijn ogen. “Ze hebben me gedwongen, ik zweer het.” “Wie zijn ze?” Hij keek me even aarzelend aan, zuchtte en vertelde toen het hele verhaal. “Jonathan. Hij is de leider van ons groepje op school. Hij is verschrikkelijk sterk en ontzettend populair. Ik werd bevriend met hem en hij was echt super aardig. Hij kon me alles laten doen. Ik heb zelfs drugs gedeald. Hij vertelde me dat hij een meisje wou verkrachten terwijl we op carnaval waren. Eerst protesteerde ik nog, maar hij toonde zijn geweer en dat legde me het zwijgen op. We liepen door enkele straten en zagen Lucas met Lotte lopen. Jonathan stuurde me erop af, pas toen ik recht voor haar stond en ze me smekend aankeek zag ik dat zij het was.” Zijn stem brak en hij begon te huilen. Ik was al iets minder boos op hem, maar ik was eigenlijk aan het praten over wat ervoor was gebeurd. Ik zou er later wel over beginnen. Hij weende nog steeds en ik had echt geen idee wat ik moest doen daarom was ik blij toen Luna naar beneden kwam. Zij had wel al een hechte band met Mason en meteen ging ze naast hem zitten. “Gaat het” Hij knikte en veegde zijn tranen weg. “Sorry” zei hij met een gebroken stem en hij liep de kamer uit. “Ik snap niet waarom je hem leuk vind.” Zuchtte ik. “Ik weet het zelf ook niet , maar ondanks alles wat hij heeft gedaan is hij echt een aardige en grappige jongen.” Antwoorde ze. “Oke dan, maar ik vraag me echt af waarom hij nu zo aardig doet, terwijl hij vroeger haar negeerde.” Ze knikte. “da vink eerlijk gezegd ook wel raar, ma hij zal er wel een goeie rede voor hebbe zeker?” Ik knikte zachtjes, maar ik geloofde er niks van.Er was iets aan die jongen dat ik niet leuk vond. Ik stond recht klaar om te vertrekken.

LUCAS POV.

Door dat de deur werd open gedaan opende ik mijn ogen. Ik was naast Lotte in slaap gevallen. Het was al de 5de nacht die ik bij haar doorbracht. Klaar om de eerste te zijn die haar zou wakker zien worden. “Hey” zei ik toen de jongens en meisjes binnen liepen. Gelukkig hadden ze deze keer Mason niet mee. Ik kon hem echt niet af en hoe hij haar bekeek gaf me de kriebels. Ze knikte en gingen allemaal zitten. Ik bleef aan het raam naast Lotte. Mijn hand had de hare vast genomen. “How is it going?” vroeg Harry en ik keek voor de zoveelste keer naar Lotte. “Still the same.” Ik zuchtte en smeekte Lotte om haar ogen open te doen. Ik wou terug naar haar blauwe ogen kijken, ik wou terug haar lach zien en ik wou haar dicht bij me houden. “And with you?” Harry wees naar het verband dat rond mijn hoofd zat. “Better” was het enige wat ik antwoordde voor ik terug naar Lotte staarde. De deur ging weer open en meteen keek ik wie er binnenkwam. Het kon niet beter net toen ik blij was dat hij er niet was, kwam hij toch nog opdagen. Hij liep naar Lotte en raakte haar hand even aan. “Hey Lotte” fluisterde hij en hij nam een stoel om er bij te komen zitten en dat allemaal alsof er niks aan de hand was. Ik was echt boos nee nog erger, ik was woedend op hem. Als hij er niet was geweest , was Lotte nu gewoon haar vrolijke zelf. “We’re going to eat” zei Niall en iedereen stond recht, behalve .. ja je raad het al… Mason. “I’m staying here if you don’t mind.” De andere knikte en liepen de deur uit. “Eindelijk terug Nederlands praten , na een tijdje wordt toch wel vermoeiend.” Hij lachte even naar mij, maar ik keek hem serieus aan. “Doe niet zo..” “Doe niet hoe?” Ik geloofde niks van de verbaasde blik in zijn ogen. “Alsof er niks is gebeurd!” “Echt Lucas sorry, ik werd gedwongen ok, ik hou van haar ik zou haar nooit iets willen aandoen.” Ik bleef hangen bij ‘ik hou van haar’ de rest had ik al lang niet meer gehoord. Dit vond ik niet leuk. “Je houd van wie?” zei ik ongelovig. “Ik hou van Lotte.. nee houden van is niet het juiste woord, ik ben stapelverliefd op haar.” Zei hij. Mijn mond viel open van verbazing en hij keek me doodgewoon aan. “Denk je dat ze nog single is?” vroeg hij en ik durfde te zeggen dat hij een beetje uitdagend klonk. “Euh.. neeh ze is bezet sorry hoor!” Ik werd een beetje boos. “Met wie is ze?” nu wist ik het zeker , hij keek me spottend aan en had een sluw lachje op zijn gezicht. “Hou eens op wil je! Ze is al lang over je heen! Ik ben nu haar vriendje wen er maar aan!” riep ik boos en ik stond recht en ook hij stond op. “Oh meen je dat echt? Denk je nu echt dat ze van je houd? Ze gebruikt je gewoon om mij te vergeten. Ik durf te wedden dat als ze haar mooie ogen open doet en mij ziet ze je op slag is vergeten.” Zei hij met een kalme stem. Ik werd gek en ik kon mijn woede niet langer meer bedwingen. Ik wou hem slagen, maar ik miste hem. Een spottend lachje kwam uit zijn mond. “Is dat al wat je kan?” Ik moest me kalm houden, doe het voor Lotte, Lucas, doe het voor Lotte. Ik zette me terug neer. “Ik denk dat er iemand jaloers is.” “Wie? Ik? Echt niet zodra ze wakker is, is ze binnen de week nog op mij.” Ik wou terug recht springen, maar werd tegen gehouden door een zacht gemompel.

15-07-2012 om 13:44 geschreven door writer  

EMMELIE POV.

We zaten in het cafetaria van het ziekenhuis te eten. Mijn maag maakte geen buikgrommies meer en ik voelde me gelukkig. Hoe eten het leven van een mens niet kan veranderen. Ik hing achter uit tegen het bankje en keek ongeduldig naar Niall die van plan was nog iets te bestellen. Hij had al 2 keer besteld en het begon me een beetje te irriteren, maar het was ook wel grappig. Zuchtend gleed ik nog verder van de bank. Ik keek verveeld rond wachtend tot Niall genoeg zou krijgen en zag Louise recht staan. Vragend keek ik haar aan. “I go to Lotte. I can’t wait any longer” zei ze en ze liep de gang door. " “Wait!” riep ik haar na en stond snel recht, samen liepen we naar de kamer van Lotte. 

“Hoe is het me Sam?” vroeg ik en als van zelf komt er een glimlach op Louise’s gezicht. “Super! En me jou en Harry?” “Kan ni beter!” Met een lach op ons gezicht lopen we de gang door. Luidde stemmen komen van uit de kamer en we blijven stil staan. Eerst kijken we elkaar verbaasd aan, maar dan luisteren we naar het gesprek. Het ging over Lotte dat was wel duidelijk. Opeens werd het stil in de kamer en horen we Lucas “Lotte!” roepen. Snel stormen we de kamer binnen en zien Lotte met haar ogen geopend. Lachend kijkt ze ons aan. “Hye.” Zegt ze vrolijk alsof er niks is gebeurd. “Mason wat doe jij hier en wat doe ik hier?” Ik kijk haar raar aan. Het lijkt wel alsof ze het allemaal is vergeten. “Emmelie, kijk ni zo das kei eng.” Ze zet zich iets rechter en kijkt naar zichzelf. “Oh nee wa voor iets draag ik nu?” Ik moest lachen om haar onwetenheid, maar besefte wel dat dit iets ernstig was. Hoeveel zou ze nog weten? En daar gebeurde het al. “Euhm.. ik wil ni onbeleefd zijn ofzo , ma wie zyt gij?” vraagt ze aan Lucas en zijn mond valt open. Mason grinnikt en meteen haat ik hem. “Weet je het niet meer?” vraagt Lucas ongelovig. Louise mengt zich ertussen en gaat naast Lotte staan. “In welk jaar zijn we?” vraagt ze dood serieus en Lotte bekijkt haar alsof ze idioot is. “2011, deuh” Ik slik. “Euhm Lotte, we zijn 2012 en dat is jouw vriendje.” Ik wijs naar Lucas en Lotte staart me aan. Lucas is enkel gekwetst en krijgt tranen in zijn ogen.

De jongens,Luna en Sofie komen binnen en Lucas loopt naar buiten. “What happened?” vraagt Zayn en Lotte begint te schreeuwen. “Oh my god! That’s one direction!” Ze kijken haar raar aan en hun ogen worden groot als ze beseffen dat ze alles is vergeten.

LOTTE POV.

Ik kijk de kamer in en zie Mason staan. Meteen wordt ik helemaal vrolijk. Ook Louise en Emmelie staan in de kamer en ik ben blij dat ze nu eindelijk kunnen zien hoe mooi hij wel niet is. Er staat ook een redelijk knappe, blonde jongen in de kamer die ik niet ken. Als ik het hem vraag krijgt hij tranen in zijn ogen en loopt hij weg. Verbaasd kijk ik Emmelie aan, maar dat duurt niet lang want ik zie One direction de kamer binnen komen. Meteen begin ik te schreeuwen. Ik stop met schreeuwen toen ik denk aan wat Emmelie had gezegd, ze had verteld dat het 2012 was hoe komt ze daar nou weer op? Maar wat als ze gelijk heeft dan kan het ook zijn dat Ik one direction al kende. En die jongen die is weg gelopen , hoe kan het nu zijn dat hij mijn vriendje is, terwijl ik er niks meer van herinner? Alles is wazig en ik snap er niks van. “Welke dag zijn we vandaag?” vraag ik zacht aan Louise. “15 maart 2012” antwoord ze. “Hoe noemt hij?” ik wijs naar de deur en meteen weet ze wie ik bedoel. “Lucas” fluistert ze net zo zacht terug als de eerste keer. Lucas, ik probeer me te herinneren van waar ik hem ken. Vage beelden schieten door mijn hoofd en ik krijg er hoofdpijn van. Een hotel, de jongens, Harry en Emmelie kussend, de blonde jongen en ik in een kamer, carnaval en een gevecht. De hoofdpijn wordt erger en erger en de beelden worden duidelijker en duidelijker. Het lijkt op een film die versneld wordt afgespeeld. De hoofdpijn wordt me te veel en ik schreeuw het uit..

15-07-2012 om 13:51 geschreven door writer  

LUCAS POV.

Mijn armen hadden zich rond mijn kniën gewikkeld en mijn tranen hadden mijn ogen rood gemaakt. Ze herinnerde me niet meer, hoe kon ze? Ik wist dat ze er niks aan kon doen, maar het was als een mes steek in mijn hart geweest toen ze me vroeg wie ik was. Ik keek starend voor me uit zonder echt te zien waar ik keek. Ik denk na aan al onze mooie momenten, wanneer we elkaar ontmoet hebben tot het gevecht en wat ik het liefst wil vergeten, het deeltje waar ze me is vergeten. Weer stromen de tranen over mijn wangen. Ik leg mijn hoofd neer op mijn armen en zachtjes fluister ik haar naam. “Lotte, waarom doe je me dit aan?” fluister ik zachtjes. Ik smijt mijn hoofd in mijn nek , maar wordt onderbroken door de muur. Een zachte plof weergalmd even door de ruimte en een pijnscheut stroomt door mijn lichaam. “Ik ben stom, echt zo stom.” Vervloek ik mijzelf. Ik vraag me af hoeveel ze zich nog herinnerd. Zou ze nu verliefd zijn op Mason en niet op mij? Waarschijnlijk wel. Ik slik en probeer me kalm te houden. Mijn handen hebben zich tot vuisten gevormd. Mason voelt zich nu waarschijnlijk super goed want hij staat daar en ik zit hier. Ik slik mijn tranen in en wrijf mijn tranen weg met de rug van mijn hand. Meteen daarna sta Ik recht en wil ik de kamer weer binnen lopen als ik Luna luid Lotte’s naam hoor schreeuwen. Met een ruk doe ik de deur open en ik zie het lichaam van Lotte ruw bewegen terwijl ze luid mijn naam roept. Snel ren ik naar haar toe en probeer haar wakker te maken, maar ze wordt niet wakker. Nee. Ze houdt haar ogen juist stijf dicht geknepen en bijna valt ze van het bed. “Lotte! Lotte! “ schreeuw ik en voor de derde keer stromen de tranen over mijn gezicht. Ik ben bang, bang om haar te verliezen, bang om haar nooit meer te mogen vast houden. “Godverdomme!” schreeuw ik luid en gefrustreerd klop ik tegen de muur. Ik kijk naar de hartmeter die naast haar bed staat en zie dat haar hart echt verschrikkelijk snel klopt en het lijkt alsof hij steeds sneller en sneller gaat. Mijn ogen zijn groot en ik schud Lotte door elkaar terwijl ik steeds haar naam roep in de hoop dat ze ooit haar ogen nog zal open doen. Haar handen grijpen naar haar hoofd en angstig kijk ik naar haar, wachtend op wat er nu gaat gebeuren. Ze neemt mijn pols vast en ook al drukt ze erg hard is dit wat ik nodig heb, haar aanraking. Ze schreeuwt het uit, Haar ogen gaan open en kijken mij aan. In haar ogen zie ik angst. Haar lichaam schokt hard en ze trilt van top tot teen. Een luide biep vult de kamer en Lotte lost haar greep en valt levenloos terug op het bed. Ik kijk naar het hartmetertje waar een streep is verschenen..

15-07-2012 om 13:56 geschreven door writer  

LUCAS POV.

Verslagen zak ik op de grond. Met een wazig zicht door de tranen die over mijn wang rollen kijk ik naar het bed waar mijn lieve Lotte licht. Zo vredig en stil. Een dokter en een aantal verpleegsters rennen de kamer binnen en de dokter roept allerlei bevelen terwijl de verpleegsters haar reanimeren. Ik hoor geen stemmen, maar ik zie wel dat hun monden bewegen. Zayn en Harry sleuren me de kamer uit en zette me neer op een stoel. Ik merk er allemaal niets van. Half verdoofd blijven mijn gedachte gaan naar Lotte die neerviel op de brancard. 

LOTTE POV.

Wat gebeurd er? De beelden gaan sneller en sneller. Ik herken Lucas weer en ik weet alles terug, maar de film in mijn hoofd gaat telkens terug naar het begin en speelt terug af. Ik wordt gek en ik schreeuw om hulp, om Lucas. Eindelijk stoppen de beelden, maar de hoofdpijn blijft aanhouden en wordt heviger en heviger. Ik grijp naar mijn hoofd en voor de zoveelste keer gil ik het uit van angst. Ik had ooit wel al hoofdpijn gehad, maar nog nooit zo intens als nu. Ik grijp in het rond met mijn armen en vind houvast bij een arm. Ook al kan ik niet zien wie er staat, weet ik het gewoon. Lucas staat aan de rand van mijn bed. Ik open mijn ogen en kijk hem recht aan. Door deze actie krijg ik een steek in mijn hart en alles wordt zwart. Ik bevind mij in duisternis, maar het is niet overal donker. Ergens heel ver achteraan in het duister schijnt er een wit licht, een wit licht dat mijn aandacht trekt. Ik loop er langzaam naartoe en hoe verder ik ga, hoe beter ik me voel. Maar ik weet dat als ik verder ga, ik Lucas en de rest nooit meer kan zien. Ik sta stil en kijk naar de twee kanten. Een duistere kant en een Lichte kant. Ik neem diep adem en maak een keuze.

LUCAS POV.

Een aantal dokters komen de kamers uit en komen met een serieus gezicht naar ons toe kwam, een gezicht waarvan je niks kunt aflezen. Nog steeds een beetje verdoofd kijk ik de man met de witte jas aan. “Wie van jullie is Lucas?” vraagt hij en ik steek mijn hand op. “Kunt u even meekomen?” Ik knik en sta recht om hem te volgen. Voor de kamer van Lotte blijft hij staan. Afwachtend kijk ik hem aan en hij begint met praten. “Luister, ze is in een trauma en we weten niet precies wat er aan de hand is, maar ze bleef de hele tijd jouw naam fluisteren dus leekt het ons het beste om jou even te halen. En onthoud, wees een beetje voorzichtig met haar, ze is nu stabiel, maar dat kan elk moment veranderen.” Ik knik en begrijp dat dit serieus is, maar ik kan er niet aan doen dat er een blij gevoel door mijn lichaam stroomt. Ze kent me nog! Denk ik. Ik haal diep adem en loop de kamer binnen.

Ze kijkt me met grote ogen aan en tranen stromen over haar gezicht. “Lucas, ik kan ni zegge hoeveel het me spijt.” Ik ga naast haar op het bed zitten en neem haar hand vast. “shht. Het is niks. Het komt allemaal in orde.” Probeer ik haar te troosten. Ze legt haar hoofd op mijn schouder en ik geniet van het moment. “Sorry” zegt ze zacht. Ik streel haar haren. “Ik hou van je.” Zucht ze en weer vrolijk ik helemaal op van binnen. “Ik ook van jou” zeg ik. Ze kijkt me aan en ik geef haar een kus. Al gauw kus ze me terug. Een klopje op de deur soort ons en we kijken hoe de deur opengaat. De rest komt ook naar binnen, maar Mason is nergens e bekennen. “Where is he?” vraag ik en Luna beantwoord me. “He went home.” Ok dus hij is niet helemaal verdwenen. “Okay” zeg ik. 

Een aantal uren zijn gepasseerd en het is nu redelijk laat. “We’re going to sleep.” Zegt Louis. “I’m staying here if you don’t mind.” “Okey, bye Lotte,Lucas!” Roept Louise nog en niet veel later is het stl in de kamer. Ik leg me op mijn rug en ze komt naast me liggen. “I love you” Zegt ze “I love you too” fluister ik en ze lacht even naar me. Ze gaapt even en ik kijk haar even aan. “Ga maar slapen. Het is een lange dag geweest.” “En jij dan?” vraagt ze. “Ik blijf hier bij jou.” Ze knikt even en legt haar hoofd op mijn borst. “Slaapwel” zeg ik, maar ze is al in een diepe slaap. Ik blijf naast haar liggen en het duurt niet lang voor ook ik slaperig wordt en mijn ogen sluit.

15-07-2012 om 14:05 geschreven door writer