Afgelopen nacht werd ik tweemaal wakker. De eerste keer vond ik amper de kracht om op te staan. De kamer en het bed voelden leeg aan en door het kleine dakvenster gleed maanlicht op het voeteind van het bed. Buiten was het gestopt met regenen en de hemel was helder. De Grote Beer zat pal voor mij en links in de verte aan de horizon zag ik de gloed van een stad, ik vermoedde Calais. De tweede keer huppelde ik als een oude bok naar het toilet beneden. De vloer was zo verdomd koud dat ik me haastte om terug onder de warme dekens te verdwijnen. Op exact het zelfde uur als de ochtend daarvoor werd ik voor de derde keer wakker. En toen ik de gordijnen openschoof begon de zon net als een grote oranje fluorschijf aan haar klim. Eén minuut later was het licht al zo fel dat er van de oranjekleur niet veel meer overbleef. Maar het weer zag er stralend uit en ik wou zo snel mogelijk naar buiten. Ik reed helemaal tot aan Cap Blanc-Nez en doorkruiste het golvende landschap op zoek naar plekjes. Het was heerlijk om de frisse zeelucht te voelen en te rijden langs verlaten weggetjes. Voorbij Escalles krijg ik boven op een heuvel een mooi uitzicht over Calais dat baadt in een grijze , dikke nevel die alle contouren omfloerst en, hoe danig ik ook mijn ogen inspan, ik krijg geen scherp beeld van de einder.

De parking van Cap Blanc-Nez is zo goed als leeg. Ik wandel naar boven tot bij het uitkijkpunt rond het monument en net als ik terug weg wil gaan komen er toeristen drupsgewijs naar boven. Een ouder koppel dat meteen naar de balustrade vooraan loopt, richting Engeland kijkt, ziet dat dat niet te zien is en maakt meteen rechtsomkeer richting parking. Toch maar even blijven kijken wat hier nog allemaal naar boven komt. Drie vrouwen, laat-middelbare leeftijd, mooi op een lijntje achter elkaar. Ze zwijgen geen seconde. In kneuterig Engels en met veel ooh’s en ah’s. De middelste, pikzwart haar en een knalrood jasje, voert het commando en weet de andere twee te vertellen dat ze absoluut de ‘Flame’ moeten zien. “Oh yes, you’ve got to see that for sure, the flame, where is the flame?” Ze loodst haar gezelschap helemaal rond het monument en kijkt op iedere hoek verwonderd alsof de geroeste ankers die er nu liggen op elk ogenblik vuur zullen vatten. De oudste van de drie loopt al minutenlang met haar mobilofoon tegen haar oor gedrukt en zegt geen woord. Plots doet ze haar vriendinnen teken om te zwijgen. Ze heeft blijkbaar verbinding met Engeland.

“How is the weather in Kent ?”, roept ze. “I can’t hear you...”

Ja, als ze zo blijft roepen horen ze het straks in Kent wel, de Engelse kust is amper veertig kilometer verderop. En dat weet ik omdat er hier boven een mooie gedenkplaat is aangebracht op de plaats waar het toen almachtige Duitse leger een gigantisch kanon had gebouwd, het Lindeman-project. Foto’s tonen hoe een kanon met een loop van twintig meter lengte projectielen van ruim één ton probleemloos naar de overkant tot in Kent kon keilen.

Het is bijna middag en ik rijd terug naar beneden, tot aan het strand van Escalles. De zee is ver teruggetrokken en trosjes toeristen lopen af en aan. Naast de parking staat al zo lang ik deze plek ken een frituur. Ik kan het niet laten. Een kleintje met mayonaise en een merguez. De jonge mensen die voor mij iets bestelden wilden, naast zout, ook azijn op hun frieten... En toen ik mijn bestelling deed vroeg de frietmadam: “Vous êtes Belge ?” Zij kent je nationaliteit aan de saus die je bestelt. “En de mensen voor mij, waar kwamen die vandaan ?”, vroeg ik. “Anglais”. En ze schatert het uit. “Ici, vous oubliez votre boisson !” Typisch voor mij. Ik verorber m’n maaltijd beneden tussen de rotsen en wandel dan tot aan de vloedlijn. Een oude, graatmagere hond snuffelt aan m’n been en blijft staan. Ik streel hem voorzichtig en het dier geniet er van. Ik zie rondom mij nergens iemand die bij het dier hoort en probeer hem uit te leggen dat het zo wel voldoende is. Hij blijft staan. Dan duikt er zo maar uit het niets een meisje van zes à zeven jaar op dat zegt : “Il s’appelle Sam, il est masculin et il a quatorze ans !” Ik wil ze samen op de foto maar Sam komt telkens naar me toe. Ik leg haar uit dat ik geen foto kan nemen als ze Sam niet bij haar houdt. Het lukt uiteindelijk en ze huppelt naar met toe en kijkt eerst nieuwsgierig naar de achterkant van mijn toestel en dan verwonderd naar mij. Voor ik iets kan zeggen huppelt ze weer weg en rent ze dan zo snel ze kan naar haar ouders verderop. Laat maar, denk ik en ik richt me weer op de zee. Golven rollen eindeloos, keer op keer, en spreiden telkens een schuimpatroon, als ware het kant, op het strand. Ik ben al een heel eind ver als ik merk dat het water snel opkomt en ik beslis om terug te keren vooraleer ik ingesloten geraak door het wassende water. Ik rijd verder weg van de kust en stop bij een kerkhof. Tegenover het kerkhof ligt een grote hoop bieten en ik zoek naar de gepaste plaats om de bieten én het kerkhof in één beeld te krijgen. op dat moment belt Jimmy mij met nieuws over de problemen met zijn knie. Ik ga rustig op een graf zitten en luister geduldig. Ondertussen dwalen mijn ogen over het kerkhof dat hier afgelegen, ver van de dorpskern ligt. Eén graf trekt mijn aandacht. Een gigantische blok mauve-kleurig marmer. Zes namen er op. Bij elke naam staat een geboortedatum en dan een streepje. Nog geen sterfdatum. De oudste is van 1936, de jongste van 1960. Hun hotel voor de eeuwigheid is al geboekt. En vlakbij de ingang valt me nog een grafschrift op. De inscriptie is half vergaan maar ik kan nog net lezen dat hier een moeder ligt, Madame Tellier, pas 38 jaar, overleden op 16 december 1936 en in hetzelfde graf haar zoontje, Pierre Tellier slechts 9 dagen oud en overleden op 21 december 1936. Reken zelf maar eens, van zo’n situatie word ik alvast heel stil.

04-10-2010 om 19:16 geschreven door witchmouse  

Ik arriveerde gisteren namiddag. Mijn verblijfplaats voor één week is een klein huisje vlakbij Cap Gris-Nez. Ik heb er al het nodige om comfortabel te zijn: keuken, badkamer, toilet, woonkamer, een grote tafel, een bed. En er is warm water. En het is er stil, heel stil...

Ik kleed me warm en trek er op uit, gewapend met m’n analoge grootbeeld fotocamera, mét zwart-wit filmpjes, ‘Back-to-Basics’. De wind op kop en een fijne regen die onophoudelijk in m’n gezicht striemt. Dit wordt niets, denk ik, en ik volg een landwegel die naar de zee leidt. Vlakbij het water, bovenop een hoge klif probeer ik een foto te maken van de kustlijn. De wind beukt nu letterlijk op me in en het kost me grote moeite om de camera stil te houden, zelfs op statief. Twee tellen later begint het hard te regenen en ik moet halsoverkop vluchten naar een bunker in de buurt. De ingang is dichtgemetseld en ik zoek schutting aan de zijkant tegen wind en regen. Tien minuten later schijnt de zon weer en dikke pakken grijze wolken jagen koortsachtig landinwaarts. En weer enkele minuten later regent het weer. Ik heb er genoeg van en wil terug naar mijn huisje. Algauw blijkt dat ik op korte tijd toch heel wat afstand had afgelegd. Ik volg nu de rijweg en heb voortdurend de indruk dat ik in een grote boog rond m’n bestemming loop. Mijn GPS, in wandel-modus, vindt geen satellieten en is hier bijgevolg waardeloos. Aan de horizon, landinwaarts, tekent de zon met haarscherpe contouren gigantische wolkenformaties in goudgele kleuren. Dit is de Côte d’Opale.

Ik ben zo moe dat ik rond twee uur boven op m’n bed in slaap val. Buiten hoor ik nog heel even hoe dikke, zware druppels op het dak roffelen maar dan droom ik van onsamenhangende dingen. Twee uur later word ik versuft wakker. Het is echt geen weer om buiten te lopen en ik heb absoluut geen inspiratie om mijn scenario te schrijven. Ik orden mijn fotogerief en probeer wat te lezen. In de late namiddag maak ik rijst klaar en ik besluit om nog een tochtje met de motor te maken. Het regent nog wel maar ik moet er even uit. Ver rijd ik niet, het wordt stilaan donker en overal schuiven grijze wolkendekens meer en meer naar elkaar toe. Ze sluiten deze dag zorgvuldig dicht en dan gaan de sluizen weer open. Ik ben net op tijd terug thuis om niet kleddernat te worden. Warme thee en vroeg gaan slapen.

04-10-2010 om 00:00 geschreven door witchmouse