Het kan ook moeilijk anders, Charlie zal in het komende jaar meermaals het onderwerp van mijn dagelijkse foto zijn. Hij kent ondertussen de camera al redelijk goed en hij begint zelfs een beetje te acteren. voor diegenen die het nog niet gezien hadden, en voor diegenen die het óg eens willen zien, dit is de link naar de nep-commercial die ik enkele maanden geleden maakte en waarin Charlie voortreffelijk de hoofdrol speelt : http://www.vimeo.com/19786519 Vandaag proefde hij voor het eerst tartaarsaus en maakte daarbij zo'n grappige grimassen dat dit uiteraard mijn foto van vandaag werd.
Ofwel hebben ze per ongeluk veel te veel dakpannen besteld,
ofwel vinden ze dakpannen gewoon het einde,
ofwel heeft hun architect hen goed liggen,
ofwel doet hij in dakpannen,
of,...
"Weet ge wat, Mariette, er staat hier dat dees pannen goed isoleren, het water goed buiten houden, dat er praktisch geen onderhoud aan is en dat het redelijk goeiekoop is, we gaan dat overal placeren, der zijn dan geen discussies nie meer over hoe dan de voegen moet'n zijn, donker of bleek. En, we gaan iet hen dadden' ander nie jét!"
De Gentenaars kunnen niet meer wachten!... Elke gelegenheid om feest te vieren en een try-out van de Gentse-Feesten te organiseren wordt in deze stad gretig aangenomen en in no-time wordt er op Sint-Jacobs een podium neergepoot, worden er tapkranen en eettenten geïnstalleerd en worden studenten opgetrommeld. Het is al na tien uur en volop volle maan als ik op stap ga. Er is geen kat te bespeuren en mijn stappen klinken hol op de hobbelige straatstenen. Voorbij het Gravenkasteel wordt het drukker op straat en de eerste tekenen van dronkenschap melden zich; vier opgeschoten slungels keilen onder luid gejoel lege bierblikken in het water. "Foto mijnheer, foto!" Ik heb dovemansoren en duw m'n kin wat dieper in de kraag van mijn bodywarmer. Voorbij de Vrijdagmarkt hoor ik al hoe een schreeuwerige stem de massa probeert mee te krijgen. Overal slingeren lege blikjes en versplinterde plastic bekers. Ik zie het echt niet zitten om mij tussen de massa te begeven en blijf wat op afstand. En eigenlijk hoef ik al niet verder meer te gaan. Ik ben naar hier gekomen om mijn foto-van-de-dag te nemen en voilà, hier is hij! De burgemeester én een enthousiaste Belg in één beeld. Ik wandel nog even verder en vlak voor de Vlasmarkt passeert het stadshoofd mij en als ik het hem vraag poseert hij met plezier. Politiemensen kijken van op afstand en verwelkomen hun baas met een overdreven vriendelijkheid. De massa volk staat hier heel dicht op mekaar geplakt en het is moeilijk om je er een weg doorheen te banen. Een vriend belt me op en we spreken af op een rustiger plaats, ver van het volksfeest. Het is kwart vóór middernacht. Anderhalf uur later passeer ik weer voorbij de Vlasmarkt en Sint-Jacobs en de menigte is flink uitgedund. Er valt hier niets meer te beleven en ik ga naar huis. Op de Vrijdagmarkt kom ik Walter De Buck tegen. Straal. "Ah, Walter, mag ik een foto nemen?" Hij blijft staan, wiebelt heen en weer, probeert zijn ogen wat wijder open te trekken, wat niet al te goed lukt, laat een ferme bierboer en zucht: "Nieje manneke, gij meugt da nie..." en hij duwt me opzij en stapt verder in de richting van Dulle Griet. Oké, da's duidelijk en trouwens, ik had mijn foto van vandaag al.
Ik zou vandaag absoluut géén Valentijn-foto nemen! Ik was amper vijf minuten op weg richting stad, stapte op de tram, ging zitten en... jawel!
Twee Pakistani's kwetterden er op los als een koppel pyrussen. De tram was nagenoeg leeg en enkel achter mij stond een mevrouw met het meest oranje jasje wat ik ooit zag. Ik vroeg me al jaren af of het glasraam van café de reisduif gestolen is of eerlijk gevonden of gekocht. Iedereen die wat vertrouwd is met de streek tussen Gent en Aalter en al boven de veertig is kent ongetwijfeld het ondertussen ter ziele gegane café de reisduif in Hansbeke. Het was een hilarisch estaminet, gekend en bekend bij arm en rijk, het was een bezienswaardigheid. Toen ik er de eerste keer kwam in 1977, leefde de oude moeder van Leon de cafébaas nog en het café puilde uit van het volk. Zoals elk weekend eigenlijk. Het kleine kamertje waar de toog stond -zonder tapkraan, alles uit het flesje- zat afgeladen vol, de rook was er te snijden en er heerste een kabaal van lallende dronken mannen, schuine moppen, bulderende lachsalvo's en rockmuziek. Voortdurend werden bakken bier van buiten gehaald en Leon wipte het ene kroonkurkje na het andere door het café. De kleine boomgaard vóór café de reisduif lag trouwens bezaaid met kroonkurken, duizenden! De moeder van Leon, een besje van een eind in de tachtig, zat naast de Leuvense stoof in het vertrek ernaast. Er was geen plaats meer in het café, zelfs niet om recht te staan, dus ging iedereen maar bij moeder aan de stoof zitten. Meestal viel ze rond tien uur al in slaap, ondanks het lawaai en de drukte. Schitterende tijden!
