Rond tien uur ga ik binnen. Vooraan is een café en enkele trosjes tuig liggen her en der verspreid in versleten fauteuils of hangen slordig rond tafels vol lege bierflesjes en allerhande rommel. Ik noem ze tuig omdat ze er zo uitzien. De meesten zijn wel aardige kids maar ze zien er verfomfaaid uit: versleten kledij, afgedragen schoenen, en, als er bij de jongens überhaupt al haar op hun schedel staat is, dat meestal zo'n warboel dat zelfs kraaien er niet willen in wonen. Mijn ogen moeten even wennen aan de duisternis en na enkele seconden zie ik contouren in alle hoeken van het café. Ze kijken even verbaasd op, zo van 'Wat-doet-die-hier?' maar een fractie later kijkt niemand meer naar mij om. Ik probeer er uit te zien alsof ik hier dagelijks over de vloer kom en ga op het einde van de toog staan. Niemand kijkt op. Verder naar achter klinkt rauwe live muziek ; een losgeslagen drummer die ramt als een dolgedraaide hyperkinetische lunatic, een zanger die primaire schreeuwen als een bezetene z'n strot uitperst en dan nog wat vervormde warmoes-geluiden, waarschijnlijk afkomstig van één of twee elektrische gitaren, dat laatste kan ik niet duidelijk onderscheiden. Als de hel bestaat ben ik er nu binnen. De vloer is vochtig en de ganse ruimte voelt klam aan. Bij een wankel tafeltje naast de dubbele deur naar de grote ruimte waar de optredens zijn, zit een aardig meisje. Ze rolt een sigaret en kijkt niet op. Met haar spitse tong tast ze traagjes het vloeitje af en met haar fijne vingers plooit ze in één sierlijke beweging de gomlaag naar onder. Op de tafel plakt met zwarte gaffa-tape een tekening van een weirde kop met daaronder de naam van de twee groepen die vanavond optreden en daarnaast kleeft nog een briefje dat vermeldt dat je zelf mag bepalen hoeveel entreegeld je wil betalen, bij voorkeur een bedrag tussen twee en drie euro. Een jongen die ik vroeger wel eens tegenkwam in het gezelschap van mijn oudste zoon komt op me toegestapt en geeft me een klinkende zoen op m'n wang. Het is Gijs, een uitgeweken Hollander, en hij is een goeie vriend van mijn oudste zoon. Alsof het nog niet genoeg was neemt Gijs me nóg eens beet en geeft nog twee smakkerds. Dit is dus het biotoop van mijn oudste kids. Een uiterst schaarse verlichting laat toe om hier en daar op de muren een fragment fraaie graffiti te ontwaren. Ik voel me een absolute indringer in deze wereld en ik probeer me dan ook zo onopvallend mogelijk tussen de aanwezigen te bewegen, niet evident als je de vijftig al gepasseerd bent. Het publiek, een handvol jongeren ergens tussen de zestien en zesentwintig, kijkt amper op als ik passeer. Jens leunt verveeld tegen de muur en staat achter een kleine mengtafel. We drinken een Leffe, uiteraard uit het flesje. Hij geeft me meer en meer de indruk dat hij het zo allemaal wel een beetje gehad heeft. Praten wordt moeilijk nu, de band vliegt er met een kletsende drum een krijsende gitaarrif meteen stevig in. Tijmen staat ergens vooraan tussen heen en weer slingerende gasten die door drank en dope al lang de grens van een normale motoriek hebben overschreden. Tijmen slingert niet heen en weer. Hij houdt zich wat opzij en ik zie een tevreden grijns op z'n gezicht. Ik heb begrepen dat hij dit bandje hier heeft binnengehaald. Gelukkig heb ik mijn oorbeschermers in en het is alsof ik hierdoor in een capsule zit, het geeft me zelfs een beetje het gevoel dat ik minder zichtbaar ben. De scherpe walm van wiet heerst alom en vermengd met de wakke, klamme geur van een leegstaand pand én de underground aanblik die dit ganse tafereel biedt, krijg ik het gevoel te vertoeven in een irreële wereld, een toestand die het midden houdt tussen een nachtmerrie, een ondergronds gekkenhuis en de hel. Op het kleine podium staat nu een Amerikaans trio. Ik kan ze appreciëren. Het gaat er wel luid en heftig aan toe maar er zit een lijn in, Nirvana-achtige korte songs, recht-voor-de raap en gedreven rechtdoor, niet achterom kijken, vooruit! De zanger kondigt het volgend nummer aan:"This song is one to play with your pants down'", en bij de eerste lap die hij op z'n snaren geeft zakt z'n broek tot op z'n enkels. En zo speelt hij de rest van de set. Ik houd het vrij snel voor bekeken, er is te weinig licht voor foto's en de Leffe smaakt me niet. Terug op straat kan ik de oordoppen uitnemen, zalig! Ik trek mijn kraag recht en ga naar huis. Het begint te regenen. Ah, als zij maar gelukkig zijn...
