Dag 18: donderdag 24 april tot LEON = 34,3 km = 48570 stappen "Go go go" waren de stimulerende woorden van Lies op dag 16. Die passen we op dag 18 toe... We hebben ook nog wat achterstand met mooie gedachten van Marleen. Nu we eens n luxe pc ter beschikking hebben (zonder extra te betalen) willen we wat tekorten inhalen waar we jullie echt willen van laten meegenieten. Here they come:
"Het is onmogelijk" zei trots. "Het is riskant", zei ervaring; "Het is zinloos", zei het verstand. "Geef het een kans" fluisterde het hart.
"Wat niet kan, is nog nooit gebeurd".
"Every day may not be good, but there is something good in every day".
Ook andere collega·s gaven ons dagtips mee en ook deze nemen wij oprecht dankbaar ter harte: "Live your life, you·re always on my mind"
We zijn dus dag 18 en deze week zijn het echt zeer eentonige kilometers en landschappen. Als we er de gids op nalezen weten ze alles wel wat rooskleurig voor te stellen, maar vandaag was er nu eens echt niets te bewonderen en daarnaast kregen we praktisch constant het geraas van auto·s te horen. Op zo·n momenten komt al het moois nog eens ter sprake wat jullie ons meegaven en ook toesturen via de blog of de mail. Het is niet haalbaar ook daar nog eens op te reageren mar t doet ons echt deugd aan ons - jeugdig - hartje.
De voorbije nacht hebben we beiden zalig geslapen in het hotel. De wekker stond om 6.30u want om 7u was er ontbijt (eentje om weg te blazen maar we voorzien ons maagje regelmatig met wat extra muesli en fruit). Het was dus een lange, RECHTE weg (KVP) met "den diek" aan de ene kant en de baan aan de andere kant, maar we hielden stand om rechtdoor te gaan (oef). Daarbij was er bewolking en in de loop vd voormiddag wakkerde de wind aan, maar zoals reeds elke dag kregen we ook nu weer de zon - tussen de wolken - te zien. Met af en toe de nodige rust en spoeling vd keel, waren we om 14.45u al in een voorstad van Leon, waar we normaal zouden overnachten. Het vlak en recht parcours hield er goed t tempo in. Over de hele dag kwamen we slechts 7 pelgrims tegen. Ze vallen als de vliegen... De een stopt ermee, de ander neemt de bus, nog een ander vermindert de dagelijkse afstand en dan zijn er nog andere die n tandje bijsteken. Dus vroeger dan gepland waren we in Arcahueja, op 9 km van Leon. Even overleggen wat t wordt: stoppen of doorgaan... We zagen t beiden goed nog zitten om wat door te steken. Het eerste reclamebord van een nieuwe herberg trok onze aandacht toen we de stad binen wandelden: San Tomas de Canterbury. Echt een "waw"-herberg: alles nieuw, ruim, prima ingerichte ikea-keuken, kraaknet, ruime kamers (we slapen met 3 in kamer van 6) en daarbovenop suuuper vriendelijke mensen maar ze spreken niet 1 woord Engels. Er zijn hier 60 plaatsen en ik denk dat we er met amper 10 logeren (helaas dus weer geen caminosfeer). Reden is waarschijnlijk dat t van hieruit nog wel n kwartier stappen is naar het oude centrum, maar er zijn fietsen beschikbaar, ook een bus in de buurt en de mevrouw wilde ons zelfs met haar auto voeren. Mijn ventje kreeg echter de genadeslag eens hij op zn bedje ging liggen en zag t niet meer zitten om de stad in te trekken, wat me meteen de gelegenheid gaf uuuuren op de pc te zitten en alle gemiste berichten te lezen en hier veel te uitgebreid verslag uit te brengen. Gezien we hier in de buurt geen gelegenheid vonden voor t avondeten, maar gelukkig een Aldi naast de deur hadden, werd het een opwarm maaltijdje met stokbrood. Alles smaakt als de maag zich laat horen. We probeerden ook eindelijk eens foto s op te laden maar helaas, zonder resultaat omdat hier allerlei Spaans gebrabbel op t scherm verscheen waar we geen raad mee wisten. Mezelf kennende, vermoed ik dat jullie popelen iets van deze bijzondere ervaring te kunnen zien... Nog (heel) wat geduld tot we thuis zijn dus.
Dag 14: zondag 20 april tot BODILA de los CAMINOS = 28,5 km, 42360 stappen
Tik, tik, tik... we ontwaken met de klank van regendruppels op t dakraam. Regenkledij wordt bovengehaald en om 8u15 verdwijnen de laatste schoenen van het rek. Alle ledematen zijn nog in prima staat Christine VH¡ Intussen werden de buien nog enkel motregen. Na een 2-tal uren geeft Willy plots een sponsor-foto-signaal. een regendruppel aan zijn neus¡ Dat brengt geld op voor ASHA maar minder luek voor ons natuurlijk. Het is niet koud, amper n zuchtje wind, dus niet klagen na twee stralende weken. We komen aan het dorp Costrajeris met ± 1100 inwoners en maar eventjes 4 kerken¡ In de dorpsstraat valt mn oog op een uithangbord "Hospital of the soul", er blijkt een fototentoonstelling in het huis door te gaan: dat mag ik niet missen, zelfs met mn vuile schoenen en natte kleren was ik meteen welkom. Een mooie, gezellige woning met spirtuele touch: rustige achtergrondmuziek, knusse inrichting, kaarsjes en vooral MOOIE speciale foto·s met aparte belichting en telkens passende tekst eronder. Er werd me zelfs n kopje thee aangeboden. De koekjes en aardbeien stonden uitnodigend klaar, maar Willy was voorop dus ik kon niet langer blijven. Even verderop zat hij rustig op n natte bank te wachten in de mening dat t vrouwtje weer eens n open kerkdeur had gevonden. Niets van dat maar zelfs de regendag kon niet meer stuk na zo·n bezoekje¡
Rond de middag hield de regen op, tijd voor n lunch op n overdekt terras. De twee oudere uitbaters werden er overstelpt met pelgrims die even toe waren aan n rustpauze. Later kwam de zon er zelfs door. Om 16u kwamen we al op onze eindbestemming voor vandaag in Boadillo del Camino, albergue En el Camino met grote, mooie tuin vol bloeiende lentebloemen. Toen we de al druk bezette kamers zagen, merkte hospitaleiro Pedro dat we voorkeur aan iets anders gaven. Meteen nam hij ons mee naar het grote huis waar we n mooie ruime kamer met 6 stapelbedden kregen voor drie personen (een Canadese dame kwam net met ons binnen). Een luxe met eigen badkamer¡ Willy hield eerst wat platte rust, ik deed de was en ging even t dorpje - weer zonder betekenis - verkennen. Daarna benutten we t zonnig weertje in de tuin met een aperitiefje en werd het typwerk uitgesteld.
Het avondmaal verliep met weer n andere toffe bende (Canadezen, Hongaren, een Deense, Oostenrijkse...): drie soorten soep kwamen op tafel, brood, erna kip of vis naar keuze met sla en een flantje voor dessert, alles rijkelijk overgoten met de nodige peregrino-wijn. Willy zat in t gezelschap vd Canadese die vroeger n bar had opengehouden en die zorgde er bijtijds voor dat alle bekers gevuld bleven¡ Oñ 22u bedtijd en de lichten doven.
Dag 16: dinsdag 22 april tot een pruts vd dorpje MORATINOS = 29 km = 42000 stappen
Tok tok op onze deur, "buenos dias peregrinos" met deze woorden komt t patertje ons om 07u wakker kloppen. Een uurtje later zijn we op stap na een smakelijk ontbijt in een panaderia. Zon, wolken en er staat een stijve westenwind vandaag. Voor t eerst zijn n sjaaltje en windjack nodig. Het landschap bestaat uit eindeloze akkers en dorre velden en dat over 16 km lang¡ Eentonig, saai, tijd om na te denken mar ook heel veel pelgrims op ons pad waar hier en daar even mee gepraat wordt om de eentonigheid te onderbreken. Gezien we gisteren echt te vroeg stopten, doen we er vandaag ietsje bij maar eigenlijk hadden we nog verder kunnen gaan. Er is hier 1 albergue, die niet eens op de kaart staat, waar nog slechts 2 andere gasten zijn (niet pelgrims). Die slapen in de enige 2-persoonskamer. Wij in de "grote" kamer (14 bedden) maar dus ook alleen. Wel wat duur voor zo n boeregat (9 euro pp). De bedden zijn wat triestig maar sanitair, toilet, terras zijn aantrekkelijk. De hospitaleiro loopt hier wat rond te lummelen maar hij zou beter eens zijn lang gras afrijden vindt Annemietje (er staan heel uitnodigende ligbedden in de tuin). Het avondmaal kost 9,5 euro. We zijn benieuwd wat de pot zal schaffen. Ik zit hier met onze laatste centjes op de pc... Wat misrekend in ons budget vandaag en we hebben niet eens genoeg meer voor n aperitiefje. Hopelijk komen we morgen n bankautomaat tegen of we moeten op onze vetreserve leven (met muesli, fruit en dadels houden we t nog even vol).
Dag 15: maandag 21 april tot CARRION DE LOS CONDES = 25 km
Grijs maar droog. Start om 8.15u. We stappen 5 km langs het "Canal de Castilla", een natuurgebied en zijn hier helemaal alleen. Het enige geluid zijn onze stappen en dat van een nieuw koor, nl de fluitende vogels. Heerlijk. In het eerste dorp houden we halt voor ontbijt. Eem oudere meneer zegt ons dat het "frigo" is vandaag. Wij voelen daar niets van en zijn dik tevreden met zon en wolken, er is zelfs geen wind. Hij toont ons op zn smartphone het weer voor de volgende dagen: wisselende bewolking en woensdag regen. We zien wel wat komt. We beseffen dat we de voorbije 2 weken erg verwend zijn, op alle gebied. s Middags houden we n dik uur halt op het dorpsplein van Villalcalzar de Sirgo en zorden er weer overdadig bediend. Alle witte wijn die ik al dronk is overheelrijk (en terras in de zon). De kerk schijnt hier n trekpleister te zijn, dus de open deur is uitnodigend (1 euro voor pelgrims). Na de niddag is het eentonig traject, parallel met een - gelukkig niet drukke - weg. Net voor het dorp in zicht komt moeten we n sprintje maken omdat een regenzone eraan komt. Net op tijd kunnen we er aan ontsnappen.
Te vroeg komen we op onze bestemming voor vandaag (15u) maar anders moeten we meteen nog 16 km bij doen omdat er geen enkel dorp meer tussen is. Dat lijkt toch iets teveel vh goede. Moeilijke keuze voor albergue en we kiezen voor Convent Santa Clara omdat het ons aan het goed adresje van Paul in Middelburg doet denken. Dit is echter een heel ander klooster, daterend uit de 13de eeuw. Een patertje geeft ons n rondleiding en, hoewel wat frigo-koud gevoel ziet t er netjes uit. We kiezen voor een 4-persoonskamer en hopen dat we er met 2 kunnen blijven.
Zo vroeg kwamen we nog nooit aan. We doden de tijd met een extra wandeling en nemen uitgebreid tijd voor koffie en wijn op n zonnig terras. Wat boodschappen voor het avondmaal dat we in de keuken vh klooster nuttigen (goddelijk aan mini tafel en idem stoeltjes). Wel vreemd maar we ontmoeten hier geen andere pelgrims, hoewel die er wel zijn in de grotere kamers.
s Avonds nog een toertje met nog n bewoek aan n open, sfeervolle kerk waar ik eindelijk weer eens wat kaarsjes kan doen branden.
Als we gaan slapen merken we dat we toch gezelschap kregen: een jong koppel uit Tsjechië. Nog wat kennismaken en om 21u voor alle vier bedtijd.
Dag 13: zaterdag 19 april tot t dorpje Hontanas = 32 km (¡) = 46100 stappen
"Wie beweert dat iets niet kan, mag wie ermee bezig is absoluut niet storen" "Geen doel is te ver als je geniet van wat je doet" Na een onverwacht goede nachtrust gaan we met deze gedachten op stap voor een lang traject. We laten de stad achter ons vanaf 7u45 en ontbijten n verse koek uit t vuistje. De wijngaarden liggen al n paar dagen achter ons en de voormiddag heeft vandaag weinig te bieden. Ook de dorpjes laten we vlug achter ons. Na de nodige rustpauze (± 10 km) houden we een lange lunchpauze in Hornillos del Camino en bestellen er iets teveel eten maar beantwoorden daarmee ons maaggevoel: een belegd broodje en een stuk tortilla waar we buiten verachting nog een grote homp brood bijkrijgen. Een glas wijn, twee biertjes en koffie vervolledigen het middagmaal. Beppie komt er ook langs en besluit hier halt te houden voor vandaag. Ze heeft n mooie kaart voor ons geschreven (snif) omdat ze vermoed dat we elkaar verder niet meer zullen tegenkomen. Wij gaan nog een eind verder. Willy houdt onder weg een praatje met 2 Duitsers (t vrouwtje zit al n eind voorop) die de dag na ons in St-Jean gestart zijn. Ze hadden erg slecht weer op de pas (regen, wind en zelfs sneeuw in de hoogte) en hebben t heel zwaar gehad. Daarbij kwam dat ze niet goed fysiek voorbereid zijn en het te zwaar voor hen werd. Gevolg: een noodzakelijke etappe met de bus ingelast. Ze schrikken als ze horen wat n afstand wij al te voet hebben afgelegd: een beloning voor onze goede training. We logeren terug in een municipal en t ziet er heel goed uit. Er zijn hier ook 5 jongeren van Zuid-Korea waarvan we enkelen al vroeger tegen kwamen. Heel vriendelijke gasten. Ze komen hier van overal¡ Het avondmaal wordt eens simpel onder ons tweetjes in de keuken van de herberg. Moet ook eens kunnen.
Dag 12: vrijdag tot BURGOS 18/4 = 16 km Eerst een aanvulling van gisterenavond. We zaten met 9 rond de pelgrimstafel waarvan 5 nieuwe gezichten. Een heel vriendelijke jongen van Kroatië die 5 talen sprak, een Indische vrouw die hindoe is en gewoon als gezelschap met haar vriendin meestapt tot Burgos. Ook zij heeft een aparte ervaring op deze camino, hoewel ze hindoe is. Hier zijn we allen "mensen" ondereen Er komt een verhaal van een Afghaanse vrouw die uitgeweken was naar Australië. Na 9-11 werd ze er bespot op straat... te lang om hier uit de doeken te doen maar weer een kippenvelmoment. Later begon de Kroaat plots met luide en heel goede stem te zingen. Beppie liet ook haar kunsten horen. Tenslowerd t een gezellig koor met wat valse noten waar niemand zich aan stoorde. Eenmaal in bed kregen we weldra een ander koor te horen.. de een al luider dan de ander maar meerderen zetten weer serieus hun beste beentje voor maar we hebben t overleefd.
Even tussendoor een dikke MERCI aan het thuisfront die ons n reactie of mailtje stuurt: tof dat jullie op die manier een beetje met ons "meestappen". Mijn schrijfsels vallen heel wat langer uit dan gepland (zei ik dat al?) maar het is voor ons een soort dagboek gezien het onmogelijk is alles in onze beperkte hersencellen op te slaadaarnaat is er nog zoveel. Niemand is tenslotte verplicht tot lezen.
Nu eindelijk over naar vrijdag: we kregen n lekker ontbijtje met n mini vers fruitsapje en vers brood (wat niet overal zo is) en dat voor slechts 2 euro. Normaal is het traject naar Burgos een heel eind door een industriegebied maar de Kroaat wist ons een alternatieve route te wijzen door de velden. Gelukkig maar. Na een kleine 4 uur stappen kwamen we in het heel mooi oud centrum. De oorspronkelijke planning was de kleine albergue Emaüs maar doordat de grote, totaal vernieuwde municipal eerst op onze route ligt,schrijven we ons daar in - pal in het centrum. Er zijn 140 bedden in n soort chambrettes per 4 met elk n eigen wastafel en n kastje. Na de installatie gaan we n lunchadresje zoeken en horen al meteen luid tromgeroffel. Die richting trekt ons natuurlijk. Aan de kathedraal valt een en ander te gebeuren (Goede Vrijdag): een mooi muziekkorps speelt stemmige muziek. Het beeld van Jezus ligt aan de ingang van de kathedraal en de mensen staan in lange rijen om er zn voeten te kussen. Ook Beppie sluit in de rij aan. Wij blijven op afstand. Daarna gaan we iets eten (met lekkere wijn Olivier¡ De pelgrims doen zich niets tekort) en doen we samen n wandeling door de stad: heel mooie hoge huizen met balkons voorzien van glas, smalle straatjes, pleintjes, herenhuizen... en natuurlijk de immense kathedraal. We gaan vroeg avondeten want we willen de processie hier wel eens zien waar massaal veel volk op afkomt. Willy trekt zich terug en ontmoet daardoor nog eens Nicola, de Schotse. De stoet duurt wel heel lang maar Beppie geniet ervan. We houden t toch niet helemaal vol tot t eind want we moeten op tijd binnen zijn en hebben t wel gehad voor vandaag
Dag 11: donderdag 17 april tot Cardinuela Rispico = 24,5 km = 35.885 stappen Geen snurkers op de kamer maar nu was er n ander storend lawaai. de hele nacht raasden zware vrachtwagens voorbij. De rolluiken konden t gedonder niet buiten houden. Gisterenavond hebben we inkopen gedaan in t plaatselijk winkeltje en ontbijten samen met Beppie in de grote eetkamer die we daarvoor kunnen gebruiken. Een stevige start is nodig want meteen naast de kerk gaan we al steil de hoogte in¡ Na 1 km mogen we de fleece al uitspelen. Het wordt een heel afwisselend parcours vandaag: door verschillende soorten bos met hoge paarsbloeiende heide die ons aan de wandel- en fietspaden in Nederland doet denken. Prachtig¡ "De schoonheid van de aarde is niet te koop, ze behoort aan wie haar ontdekt, haar begrijpt en van haar weet te genieten". En dat doen we: "genieten van alle mooie momenten, van de landschappen, de ontmoetingen en het ritme van de stilte". Heerlijk¡ In San Juan de ortega is er tijd voor n ruime pauze in t zonnetje waar heel wat pelgrims halt houden. Het plaatselijk kerkje verdient een kort bezoekje (met kaarsjes). Dan weer verder op stap tussen weer andere begroeiing, echt heel mooi. Hoewel we soms puffend stijgen, mogen we daarna ook weer dalen. Nog even doorbijten in de gloeiende zon tot ons eindpunt vandaag. De laatste drie dagen zijn bewuster gepland omdat we vrijdag in Burgos willen overnachten zodat we de processie kunnen meemaken. Nu we hier zijn in de Semana Santa moeten we dat toch even meepikken. Nu logeren we in n albergue die nog maar 2 maand open is. Alles nieuw dus. Avondeten pas om 20 uur aan 8 euro. Onze maag laat zich horen en de mevrouw is nog druk in de weer maar het ruikt al lekker. Morgen kort parcours: nog slechts 15 km tot Burgos.
Oh ja, onze kilometerstand na 10 dagen was 263 km, nog ± 520 te gaan.
Dag 10: woe 16 april tot Villafranca = 25 km = 36750 stappen Blauw... Zonder ontbijt op stap vandaag. Pas na 11 km houden we n behoorlijke lange rustpauze met ontbijt/lunch in en n mooie albergue in Belorado. Vandaag stappen we veel uren langs drukke N120, niet zo leuk. Gelukkig hebben we a de andere kant weer heel wat mooi glooiend groen en hebben we vele uren zicht op n bergketen met besneeuwde toppen. Die zagen we gisteren ook al n hele tijd. Een Spaanse dame op wandel spreekt ons aan en vertelt wat in gebrekkig Engels. Ook in de winter komenhier pelgrims langs zegt ze, zeker de voorbije zachte winter. Wo gaan de kms wat sneller voorbij langs die saaie weg. In het dorpje Tosantos zien we een kapelletje in de rotsen. Enkel s avonds om 18u doet een priester of zuster het open voor de pelgrims, stemmige sfeer met kaarsjes. Het pad wordt weer wat aangenamer als we de velden in trekken en weer langs een klein dorp met gezellig - gesloten - kerkje passeren met prachtig zicht op de bergen vd Montes de Oca. Heel wat dorpjes hebben n mooi uitziend kerkje, maar zelden is het open. Gelukkig konden we in enkele grotere kerken al wat beloofde kaarsjes doen branden. Soms zijn er enkel digitale kaarsen en daar doen we niet aan mee. Onze eindplaats vandaag is Villafranca de Oca. Meteen bij aankomst stappen we de albergue municipal binnen: ziet er prima uit. Voor slechts 5pp komen we in n ruime kamer met wel 10 of 12 stapelbedden maar met ons en Beppie erbij zijn slechts 5 bedden bezet. Met t mooi weer en t groot zonnig terras heb ik niet direct zin me aan de pc te zetten, maar Willy herinnert er me aan dat het sponsorend thuisfront wel recht heeft op n vervolg van onze tocht. Het vrouwtje doet braafjes haar typwerk (altijd zonder overlezen, dus vergeef me de typfouten) terwijl t ventje de was doet en gaat uitkijken waar we vanavond zullen eten. Fier komt hij melden dat hij n mooi en zonnig stekje vond, maar wel bij een 3*-hotel in het dorp. Hun menu kost 14 maar pelgrims krijgen die aan 12. Niet twijfelen dus en wij erop af. Waw¡ Dat ziet er sjiek uit¡ Je moet je wel via het hotel melden voor het restaurant en wat stellen we vast: we moeten binnen eten¡ De tafels staan wel mooi gedekt - ttz op zn Spaans met namaakbloemen - maar er zijn zelfs geen ramen in de zaal¡ We hadden t ons anders voorgesteld¡ Tijdens ons voorgerecht verschijnt daar plots de Texaan Monty. We eten verder samen - mmm, lekker¡ echt lekker - en worden er ruim bediend met n paar flessen lekkere rode wijn (van Extramadura en we zitten dichter bij de Rioja, maar die blijkt te duur voor n menu-prijsje), water, veel lekker brood en n overheeerlijke tiramisu als dessert. Weer een gezellige avond die voorbij vliegt. We moeten ons haasten om nog voor 22u in de albergue te zijn. iedereen slaapt al en we moeten ons bed in het bijna pikdonker opzoeken.
Dag 9. dinsdag 15 april = tot Redecille de Camino = 26 km = 38000 stappen (kcal laten we wat achterwege) "The fastest way to still the mind is to move the body". Weer een waarheid als een koe. Eerst even in de plaatselijke "tienda" wat fruit en muesli inslaan om de dag te starten want het ontbijt is hier nogal povertjes voor 3. We spreken al duidelijk in pelgrims-uitgaven (alles goedkoop). We wandelen rond 8u het dorp uit via een oud pelgrimspad met zicht om de vele stappers die alweer voor ons vertrokken. Het landschap blijft mooi met glooiende pas omgeploegde akkers, gele velden koolzaad. Zelfs velden met madeliefjes of paardebloemen vervelen nooit¡ We rusten na 8 km even uit op n leuk picknickplekje (lesje geleerd). Ook Beppie komt er aan en we ontmoeten er voor t eerst een Belgisch koppel uit Gent. Ze doen hun 2de camino: vorig jaar van Leon tot Santiago en nu de hele tocht. 1-2-3-4-5-6-7... zo gaat t goed, zo gaat t beter... nog een willometer en zo stappen we verder tot Santa Domingo de la Calzada waar we rond 12u aankomen. De grootste attractie is hier de "hen en haan" in de kerk, waar een hele legende aan verbonden is maar die is echt te lang om hier uit de doeken te doen. Als de haan kraait tijdens je bezoek, zou je camino positief gezegend zijn. De haan kraaide niet en de hen verstopte zich in een hoekje... Geen idee wat dat kan betekenen... In elk geval kan het voor ons al niet meer stuk. We lunchen op n terrasje waar enkel pelgrims de kassa vullen en nemen er n leuke foto van Annemietje als pelgrim. Foto·s laden duurt helaas telang, dus daar zullen jullie nog wat moeten op wachten. We laten de anderen achter en trekken verder tot n volgende rustpauze in Granon; waar naar t schijnt de gezelligste albergue vd camino is, nl in een kerk met gezamelijk te bereiden maaltijd. Wij stapten door maar Beppie bleef er slapen. Ze moet me nog die hele ervaring vertellen want t leek me wel wat. Normaal kan je op elke slaapplaats een stempel krijgen in je pelgrimsboekje. In de kerk was er geen stempelkussen maar kreeg je de stempel op je ziel zo blijkt... Enfin, wij dus nog 5 km verder naar n krakkemikkig klein dorpje met slechts 1 adres voor de pelgrims waar we a 5 euro n bed krijgen. Dat bed viel nog mee, hoewel... veel te dicht op mekaar. De douches waren in erg trieste staat maar ze hadden een computer (enige pluspunt). Die stond in n achteraf keuken waar het ijzend koud was en buiten was het nog lekker warm, maar alles voor onze lesers aan het thuisfront en/of sponsors voor ASHA. Oh ja, nu ik daar aan denk: de eerste 5 verschillende schelpen op ons pad worden gesponsord. Wie doet mee voor de volgende 10 verschillende? 2 euro per 10 schelpen is n spotprijsje. Bewijs volgt bij thuiskomst. Om op te warmen gaan we ons pelegrino-menu binnen in het naastliggend hotel eten. Zo n menu bestaat telkens uit 3 gangen met meestal keuze uit 3 of meer voorgerechten, idem voor de hoofdgerechten en de desserts. Prijs tussen 10 en 12 euro. Als je t niet zelf moet klaarmaken smaakt t altijd zeggen we dan. Om 21 uur zit iedereen van onze kamer in de slaapzak, wij dus ook. Slaapwel.
Dag 7: zondag 13 april tot Navvarete = 22 km Dag 7 is geluksdag volgens Jo. We starten met t mooi gezegde: "Travelers there is no path, paths are made by WALKING". Van Marleen kregen we mee: "Verwondering is het begin van wijsheid". Als dat geen goede dag wordt, dan weten we t niet meer¡ Hoewel we dus in kamertje voor ons alleen lagen, heb ik toch weer wat uurtjes liggen koekeloeren. Dan speelt alles s door je hoofd vd voorbije dagen en weet ik dat er nog heel wat meer is dan wat jullie te lezen krijgen. Nu is het al zeker: dit is iets uniek¡ Echt, je moet t meemaken om te geloven. Er is niet alleen het pad waar zovelen ons voorgingen, maar ook zoveel ontmoetingen onderweg met vreemden, deelgenoten van deze wonderlijke tocht. Daarnaat hebben we tot nu het geluk onder n - bijna altijd - wolkenloze hemel te kunnen stappen. Om 04u hoorde ik al mensen vertrekken en elkaar "buen camino" wensen. Ik krijg n rilling als ik deze woorden intik. Je hoort ze zoveel keren onder weg en steeds blijft t zo·n hartelijke wens. Aan het ontbijt ontmoeten we nieuwe gezichten, waaronder Beppie, een Hollandse uit Arnhem. Leuk dat we eens onze eigen taal kunnen spreken. Om 7.50u vertrekken we en alweer zijn onze schoenen de laatsten die vh rek verdwijnen. De route loopt richting een grotere stad Logrogno en van veraf horen we harmonieklanken: palmzondag dus de processie gaat uit. We houden rustig ons tempo aan - duracel genoodzaakt iets lager gezet en liters blijvend drinken - komen we telaat in de stad aan om nog iets van de processie te kunnen meemaken. Jammer. We zien nog heel wat mensen net versierde palmtakken lopen. Verder is hier niet zoveel te zien, dus vlug de stad uit en dan door n eindeloos lang stadspark met lage begroeiing (heel moeilijk om n plasplaats te vinden maar het moet echt). Eindelijk komen we tenslotte aan een terras waar we lekkere patatas bravas nuttigen met n frisse pint. Pas daarna krijgen we n mooier parcours, blij dat we de stad kunnen achterlaten. We wandelen richting Navvarette, terug stijgend voor t einde vd dag en de laatste 5 km stappen we samen met n Schotse, Nicola, die we ook a t ontbijt ontmoetten. Ik vertel haar van mn lastige nieren en zij stelt mn rugzak eens anders af en o wonder vd geluksdag: meteen verdzijnt de pijn¡ Zo simpel was het dus, maar als compleet onervaren trekkers hadden we dat niet eerder door. Meteen was de batterij weer volgeladen: zon noch warmte waren n bezwaar vandaag. Nicola bleef naast ons stappen maar had het aardig lastig. We liepen n stukje naast n drukke baan waar honderden meters aan n stuk kruisbeeldjes in de wegafsluiting waren geplooid. Tenslotte aankomst in Navvarette en meteen af op onze bestemming (tip vd vorige gastvrouw) naar albergue El Cantaro: heel vriendelijke ontvangst en schitterende 2pers kamer met bad voor 40 euro. Weer in luxe. Het avondmaal nuttigen we samen met 8 anderen, waarvan we sommigen eerder al ontmoet hebben. Een gezellige babbel sluit de dag af.
Dag 8: maandag 14 april tot AZOFRA = 22 km = 32.670 stappen "Als t moeilijk is en je berg op moet, blijf voeling houden met de aarde. Als t gemakkelijk gaat, blijf uitkijken naar de horizon voor je". "Als je hoofd en je hart de juiste richting opgaan, hoef je je niet druk te maken om je voeten" Daarmee gaan we gesterkt op stap vandaag na n zeer goede nacht van 8.30u aan een stuk.Het ontbijt was wel erg povertjes maar n pelgrim kan ermee op pad. Vandaag brengen we eerst n pakket naar de post omdat we echt te overladen zijn op onze rug. Voor 12 euro sturen ze n doos van 4 kg naar Santiago. Een eenvoudige oplossing. Start om 9u. We merken al vlug een kerkhof op met een heel merkwaarig portaal van een kerk als ingang. Iets verder, weer tussen de kleurrijke velden, lopen we n eind met een Iers koppel mee. Zij laten hun bagage dagelijks nabrengen en doen t met een dagrugzakje. Sorry, geen echte pelgrims zijn dag. Wij kiezen voor "the hard way". We lunchen samen met de Fransman Olivier in Najera (n lieverd met n erg aanstekelijke lach; 43 jaar en laat zn stoppeltjes staan om er toch als papa van zijn 10-jarige dochter uit te zien). Ik wil nog graag het klooster van Santa Maria bezoeken, maar dat is helaas gesloten tot 16 uur. Eens door de stqd wandelen we n stukje door n steil bosje tussen rotsen van rode zandsteen, glooiende heuvels waar ontelbare druiven worden gekweekt. We zitten duidelijk in de Rioja-streek. Verder licht omhoog naar Azofra. We gaan naar de albergue Municipal: nieuw gebouw met boxen van 2 personen¡ Weer goed adres vandaag. Na de dagelijkse rituelen van douche en wasje slaan doen we nog n toertje en belanden samen met Beppie op n terras waar we blijven plakken voor t pelgrimsmenu en er t gezelschap krijgen van de Amerikaan Monty die we ook al vroeger zagen. Weer heel gezellig samen. We slapen helaas niet zo denderend, hoewel t er erg stil en rustig is. Op naar dag 9¡
Dag 6: zaterdag 12 april tot Viana = 30,5 km = 45100 stappen = 1490 kcal Met elk een half slaappilletje namen we t zekere voor het onzekere met zoveel (snurkers) in zo n klein kamertje. Om 6u zijn de eersten al - heel stil - hun voorbereidingen aan het nemen om weer op stap te gaan. Ook nu doen wij t s morgens heel rustig aan. We hebben trouwens n hele dag en we bepalen zelf hoe ver de weg ons vandaag brengt. Om 8u starten we met n frisse wind op n gemakkelijk pad. De lucht zit helder.We wandelen kilometers over lichte heuvels tussen de jonge graanvelden en wijngaarden. We komen Graem en dochter Bronwyn (Australië) weer tegen en trakteren hen op de beloofde Belgische chocotoffs (we zijn er tot nu heel zuinig mee omgesprongen maar Belgische chocolade klinkt bij buitenlanders als muziek in de oren). Mmm lekker - beweren zij en dat weten wij¡ Samen met zn vier moeten we op de foto. Zij rusten nog even en wij gaan verder, intussen al regelmatig water drinkend. Toch voel ik al, zo vroeg op de dag, de herkennende pijn de kop opsteken, maar hou dat wijselijk voor mezelf, hoewel ik begin te vrezen dat er iets aan de hand is. Ik drink toch wel overvloedig en moet daardoor ook om t half uur plassen. Gelukkig veel groen op de weg om te hurken. Verder voelen we ons prima. Na pas 20 km lassen we n rustpauze in in Torres del Rio. Willy trekt de kop en, zn vrouw kennende, kiest hij t beste terrasje uit (= ook albergue: mooi met zwembadje, nette kamers en sanitair): heerlijk midden t dorp, net voor de kerk met Moorse koepel (we zijn er binnen de openingsuren en toch gesloten). Helaas vanmiddag geen eten te krijgen, de kok lijkt afwezig, dus houden we t op vers fruitsap en n pintje. We zien er drie eerdere bekenden die hier zullen overnachten: de jongen heeft er vandaag al 32 km opzitten, de meisjes sliepen in ons verblijf op n matras in de hall omdat alles bezet was. Een paar 100m verder zien we gelukkig een "tienda" (winkeltje) met zonnige binnenkoer waar we onze lunch kunnen kopen en nuttigen. Als de vriendelijke mevrouw hoort dat de kok in t vorig adres afwezig is, probeert ze ons iets voor de microgolf te verkopen (in t Spaans toont ze ons haar bedoeling maar dat lukt niet want we gaan nog n stuk verder). De namiddag brengt ons n gevarieerd natuurlandschap tussen bloeiende tijmvelden: mooi¡¡¡ We zien geen pelgrims meer op onze route. Af en toe n rustpauze voelt noodzakelijk (wat is hier ad hand?). Na nog eens 11 km komen we in Viana waar we willen overnachten. Bij t binnenkomen vd stad zien we veel reclame voor 2-persoonskamers en we beginnen te dromen ve goede nacht met zn tweetjes. We volgen de gele pelgrimspijlen en komen a n doodgewone gevel van huis albergue IZAR. We kunnen er n kamer van 4 voor ons 2 krijgen met terras. heerlijke luxe na 5 delende nachten. Na n verfrissende douche doen we n toertje in de stad. Er zijn op het kerkplein spelen voor kinderen met stierenkalfjes, net als de straatstierenrennen in Pamplona. Jong geleerd... Er zijn niet veel eetgelegenheden voor pelgrims dus de keuze is vlug gemaakt. Net als we afrekenen komen ook Graem en dochter binnen. Nog n babbeltje (zij kozen hier zelfs voor 'n hotel en betalen er 85 - met eigen badkamer = toeristenprijs ipv pelgrimsprijs!). Voor ons wordt 't intussen slaaptijd.
Dag 5 - vrijdag 11 april tot Villamayor = 27 km = 40444 stappen = 1327 cal Eindelijk wat tijd en een pc gevonden voor een vervolg. De nacht van dond op vrijdag heeft het geregend. Twee slimmerds hadden hun schoenen niet onder t afdak gezet (neen, wij waren het niet). Gelukkig was er n haardroger voor handen om die te drogen, slimme hulptruc. We leren bij. We verlaten de gezellige albergue in Menura als laatsten. Het dorpje baadt al in de zon. Gisteren werd de haas een schildpad, dus heeft ze haar lesje wel geleerd: voortaan wat rustiger aan en meer drinken bij zo n dorstig weer. De voornemens zijn goed... Van in de ochtend is het weer genieten van de natuur: in 1 oogopslag zien we bloesems, olijfbomen en wijngaarden. Ons pad loopt zigzaggend verder. Van ver zien we t volgend dorp in de hoogte liggen, dus steil omhoog. 2 Duitse meisjes rijden ons puffend voorbij met de moutain bike en moeten genoodzaakt afstappen om a t gemeentehuis te geraken. Daar moeten we onderdoor om het dorpje te verlaten, de natuur weer in, op naar te volgende dorpjes. Ik drink heel regelmatig uit mn waterzak en ook de flesjes van Willy worden aan de bronnetjes telkens bijgevuld. Rond lunchtijd zijn we in Estella, waar we n rustig terraje uitkiezen. Een oude Spanjaard spreekt ons aan en brabbelt erop los. We verstaan er niets van en hij herbegint nog maar eens. Slechts 2 woorden zijn te herkennen: Irache en vino en hij toont in gebarentaal welk pad we moeten volgen. Uiteraard is de vino-weg ons bekend: er is namelijk een tapkraan geïnstalleerd waar er voor de pelgrims naast water ook gratis wijn te proeven valt. No vino, no pelegrino, dus ook de Viaentjes moeten er eventjes proeven. Dat smaakt ons toch niet zo slecht hoor Martine M¡ en ook de Australiërs stoppen er om wat te tanken. Even verder komen we langs een groot (gesloten) kloostercomplex. Eens daar voorbij stappen we door n bos met steeneiken. Af en toe voel ik weer die nierpijn, dus veel blijven drinken met t gevolg dat veel plaspauzes noodzakelijk zijn. Het laatste stukje van ± 5 km gaat weer in stijgende lijn. Gezien we intussen al boven de 20 km zitten, wordt de afstand toch wel voelbaar. Twee Duitse zussen komen samen met ons het dorp in als de kerktoren 17 uur slaat. We kiezen voor de albergue die door het Nederlands genootschap uitgebaat wordt met slechts 25 bedden. Het gebouw is mooi gelegen boven in het dorp met uitwicht op de bergen. Er zijn er net nog enkelen voor ons aangekomen, dus het wordt tellen als er nog voldoende bedden vrij zijn. Oef, we hebben geluk. De kamer is echter wat minder dan de ligging: amper zo n 4 op 4m met daarin 4 stapelbedden en een heel laag plafond. Natuurlijk zijn t enkel nog de bovendste bedden die vrij zijn. De eersten die aankomen kiezen natuurlijk de "beste" plaatsen. Er is ook maar een heel klein raampje... maar we kunnen slapen. Voor het avondeten is er niet voor allen plaats rond de tafel, dus moeten we in de bar naat de deur gaan. De 2 Australiërs kregen de laatste 2 bedden en we eten samen (niet te fameus). Om 20.30u ga ik samen met ..?.. naar de meditatie terwijl de mannen verder kletsen en de was binnen halen. Er zit n kleine man en de rustgevende muziek en korte teksten tussendoor zijn rustgevend. Intussen is het pikdonker en wordt het bedtijd .
Dag 4 (do 10 april) tot Maneru (5 km voorbij Puenta la Reina): 30 km = 45190 stappen = 1480 kcal
Weer enkele slapeloze uren gehad, waarbij ik het Knorregems koor lag te aanhoren. Net in n diepe slaap, werd ik te vroeg (06.30u) wakker gemaakt door de vroege vogels die pak en zak klaarmaakten.Om 7.30u al op stap. De zon kleurt de lucht al in rood en blauwtinten. Dat belooft¡ Al spoedig zien we n ontbijtadresje en kunnen er dan weer tegenaan. We verlaten het dorp en krijgen adembenemend mooie zichten op onze route. De zon straalt tenvolle en er is geen wind. Om 10u zijn we al bij het ijzeren monument vd pelgrims op zo n 1000m hoogte.Mooi¡¡ Normaal staat hier n stevige wind maar nu is er enkel n deugddoend briesje. Voor de afdaling werden we verwittigd dat t oppassen geblazen is: veel losliggende keien kunnen inderdaad gevaarlijk zijn maar t valt best mee. Slechts 1 koppel Fransen passeert ons en een zwoegende fietser die meer naast de fiets loopt dan erop zit. Dan nog liever te voet¡ We nemen n vroege lunch in de albergue in Utergo en slaan er n babbeltje met t Frans koppel van onder weg. Het is de 4de camino van die meneer en hij geeft ons wat vruchtbare tips. Om half 1 zijn de batterijen opgeladen en zetten we ons parcours verder. Slechts 14 km op de teller dus er kan nog wat bij vandaag. Ik kies voor n ommetje naar t 8-hoekig kerkje van Santa Maria de Eunate... Er komt n klein tegenvoorstel van mn ventje maar de haas wint de strijd en we volgen de pijl richting kerk. Meer zelfs. Willy stelt voor om 2 te sponsoren per pelgrim die ook t ommetje doet... Het is 13u en echt bloedheet intussen. De omweg ligt in de blakende zon, geen sprietje schaduw... Het wordt puffen, blazen, water drinken, nog drinken, er lijkt geen eind a te komen. De 2 km worden er 3 en lijken er 6. Geen kat te bespeuren, laat staan n pelgrim die zo zot is als wij om op t middaguur die omweg te maken in de felle zon. Uiteindelijk komen we er om 13.45u aan en stellen vast dat t van 13.30u tot 16u gesloten is¡¡ Strqf¡ Het is van buitenaf wel al iets speciaals op n mooie en met zn 8-hoekige vorm en naar t schijnt 100 rondbogen. Ik geniet maar ben de enige momenteel. Willy moet echt bekomen en er is amper schaduw. Enfin, na de fotoshoot zoeken we terug de wegwijzende Jacobsschelpen op om blazend en puffend richting Puenta la Reina te stappen. We komen nog langs n vredig dorpje met weer mooie kerk (gesloten) en plein. We hebben 25 km op de teller als we in t stadje aankomen en komen intussen weer op krachten in de nauwe, overschaduwde straatjes. We komen er n jong Braziliaans koppel tegen die al 2x naast ons sliepen. Die man doet de camino op... crocs aub¡ Zijn hond heeft hem namelijk kort voor hun vertrek in de hiel gebeten waardoor hij geen stapschoenen kan aandoen. Pijnlijk maar hij blijft er steeds lachend bij lopen. Chapeau¡
Op de bekende oude, fotogenieke brug komen toevallig nog wat ondertussen bekende pelgrims die hier halt houden, maar wij kiezen om toch nog tot t volgende dorpje door te stappen, op slechts 5 km. Nu gebeurt echter t onverwachte: ik krijg de klop... pijnlijke nieren (hoewel zeker al 2 liter gedronken) en het wordt stijgen en het blijft stijgen. Gelukkig heeft Willy nog n voorraad water om me erbovenop te helpen maar elke stap is immens lastig. Ik tel de minuten en de meters af en de spreuk van de dag (samen met t water) haalt me erdoor.
"Zolang je verstand zich kan voorstellen dat je tot iets in staat bent, kun je het, op voorwaarde dat je er voor 100 procent in gelooft" en voila, ik geloofde erin en heb het dorp gehaald. Er is slechts 1 albergue met maar 12 bedden... Gelukkig zijn er nog twee vrij want nu nog naar t volgende dorp zou toch n marteling geweest zijn. Ook het koppel Australiërs logeert hier. We horen dat elkeen zich aan dat laatste stuk had mispakt. Een alleenstaande vrouw vertelde dat ze zelfs op t pad ging liggen en dacht: nu moet er n taxi of n ambulance komen want ik geraak geen stap verder, maar ook haar verstand heeft het gehaald.
Avondmaal met zn allen semen. De uitbater kan goed koken ende magen worden weer goed gevuld. Erna nog even n verkennend toertje in het verzorgd en gezellig dorpje. Rond 21 uur gaat iedereen slapen en ik heb hier de kan om gratis te internetten. Lekker tijd om eens te lezen en aan te vullen wat we hier eerder inderhaast (betalend) hebben getypt. Het is nu 23.30u. Ik hoor niemand knorren en ga nu ook maar onder de lakensm euh in de slaapzak.
Eerst nog n aanvulling van voor ons vertrek: we kregen veel aanmoedigingen maar de vrijdag was een specialleke: de collega·s hadden op n mini rolletje papier succes wensen geschreven, zo voor elke dag wel eentje. Dat was nog niet alles: mijn beste vriendinnen hadden nog iets achter de hand. Enerzijds een foto-opdracht die gesponsord wordt voor ASHA met 37 opdrachten. Er zijn er al n paar die daar extra tegenaan gaan, dus mensen laat jullie gaan en sponsor erop los¡¡ En er kwam nog meer: ik kreeg ook een boekje met voor elke dag minstens 1 spreuk. De max moest dan zelfs nog komen: 150 foto·s van duimende collega·s, familie en vrienden. Echt de superste max. Jullie zouden dus allen meegaan op onze camino maar... de techniek faalde¡¡¡ Toch gaan jullie allen mee in ons hart, dat is zeker.
ps: mijn ventje kreeg ook al n gesponsorde opdracht van mij: alles wat ik niet meer vind, toch terugvinden. Tot nu al 3x nodig geweest.
Nu dus dag 2:
06.30u: een angelus zingende pater komt ons wekken. Dat is eens iets anders dan n wekker¡ Het is al n volle drukte van rugzakken die opnieuw geladen worden. Willy gaat mijn waterzak vullen en ziet dat t regent. Ai, dat is minder natuurlijk. Stapkledij moet aangepast worden voor n andere start in de motregen. Vertrek 7.30u, een processie pelgrims met gekleurde regenkledij en poncho verlaat in de ochtendschemer het dorp. We stappen door typisch Baskische dorpjes (allemaal witte huizen, rode daken en geschilderde deuren en ramen (donker rood, donker blauw of donker groen). Na 8-tal km werd t tijd voor n ontbijtje (sober) in Aurizberri met zicht op n bijzonder kerkhof. Nog voor de middag klaarde t uit en konden we weer genieten van de prachtige lentekleuren: alle tinten groen, witte, gele en blauwe bloemen (de rode worden ook gesponsord maar die zagen we nog niet). Echt heel mooi. We weten nu al dat we in t juiste seizoen op stap zijn. Lunch nemen we op n terraje in Zubiri: boccadillo con jamon (mmm) en vers fruitsap (nodig vr de darmflora). De zon is nodig om Willy zn bezwete kleren te drogen. Rond half vijf komen we op onze bestemming in de albergue Municipal in Larrasoana. Pas na t inchecken vernamen we dat we in n kramiekig annexje moeten slapen, wel netjes en voor 6 pp kan n mens niet meer verlangen (slaapzaal van 20 personen). Terwijl Willy wat bekomt vd kms ga ik op verkenning voor internet en t avondmaal. Helaas slechts 3 straten in t dorp: geen internet en slechts 1 eetgelegenheid. Alle pelgrims samen rond de tafel en het wordt n gezellige bedoening. Heel de wereld zit hier samen (vandaag oa Ieren, Nieuw-Zeelanders, Australiërs, Ohio, n Duitser...). Om 21u in bed. Iets te vroeg voor n slechte slaper als ik. Gevolg ± 01u lig ik de knorrers rond mij te benijden en zie het ook 02u, 03u worden. Rond 7u kom ik wakker vd vroege vogels die wich prepareren voor de volgende stapdag.
Dag 3 tot Cizur Menor - 24 km = 34850 stappen = maar 1147 kcal verbruikt (kan dat?)
8u: de dag start stralend. Ontbijt weer onderweg op n idyllische plaats a de rivier en in t zonnetje met al bekende gezichten. Dan gaat de tocht verder naar Pamplona met onder weg n ommetje (ttz stevig klimpartijtje) naar n 13de eeuws kerkje - bedankt Martine vr de tip - waar we de sleutel bij de zuster moesten vragen. Het lieftallig mens komt direct af en polst van welk land ik kom. In alle talen, zelfs in t Nederlands, heeft ze n blad met beschrijving vd kunstwerkjes. n Kaars kan je er niet branden, maar wel n post it kleven naast n groot Christus beeld, waarop je je intentie noteert. Willy bleef beneden en maakte er wat reclame bij de passanten met als gevolg dat heel wat bezoekers mij volgden. Omdat het pad langs de kerk kan hervat worden, was t zustertje zo lief om - zonder mijn medeweten - Willy beneden te gaan halen zodat ik die weg niet opnieuw moest doen.Stel je voor¡¡ Het kerkje, badend in de zon tussen de voorjaarsbloemen was absoluut de moeite.
Iets na de middag kwamen we in de stad Pamplona. Ik koos n route langs het water en Willy volgde gedwee (zoals bij iedere dagtrip enkele kms extra dan de andere pelgrims) en we raakten daardoor even het noorden kwijt. Na 1u30 sightseeing (volgens Willy vermoeiend, maar hij neemt het er nog met de glimlach bij) rusten we wat uit op een mooi stadsplein om n hapje te eten.
Daarna nog n uurtje gezwind doorstappen naar onze volgende albergue in Cizur Meor. Het ziet er hier goed uit met zonnige tuin, n keukentje, was- en droogruimte en n kamer van 10 met al heel wat bekende gezichten.
Het blijft het heerlijke zomerse avond. Een nieuwe kamergenote (Hongaarse) zit om negen uur al in bed en doofde de lichten. Niemand riskeert t die opnieuw aan te steken dus wordt t behelpen met de koplamp. Willy gaat om 21u30 slapen en ik zet me nog wat buiten om, bij gebrek a n leesboek - kon echt niet meer in de rugzak - wat verder op t wensrolletje vd collega s te lezen (oeps al a dag 13, dus Jan M hier hou ik er maar mee op voor vandaag), dan wat vd spreuken van Marleen waarvan ik jullie even laat meegenieten:
dag 2: "Een voettocht van duizend km begin met 1 stap".
dag 3: "Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen". Wij ondervonden al dat dat n volledige waarheid is. Ik ben de haas (wat dacht je) en mijn meestappende schildpad heeft me al op heel wat gewezen onder weg waar ik niet op had gelet. Een paar voorbeeldjes: een paar schoenen dat hoog boven de weg a n kabel wiebelde, een eenzaam achtergelaten stapschoen (hoe kan dat nu?), een salonfauteuil midden de river (wachtend op een zwemmer die a rust toe was?). Dat kan al n foto opdracht in zitten...
En dan nog iets vergeten: de eerste dag was Willy op stap met de (goede) rugzak (dank a Jochen) die hij thuis nog niet had getest. Gevolg: rugzak hing niet goed dus pijnlijke heupen en schouders. Elke km telt dan dubbel (en we deden er heel wat). De 2de dag werd de eerste 10 km wat gesleuteld a de positie en na het ontbijt was t euvel opgelost. Vanaf dan huppelt ook mijn ventje de heuvels over en denkt zelfs al a n tweede camino. Komt er naast t nonneke ook een paterke?
Na het verfrissend terrasje stappen we moedig verder de hoogte in, stijgen, stijgen en blijven stijgen, 21 km aan een stuk met een nodige rust in t deugddoend zonnetje met prachtig zicht. Eerst zagen we besneeuwde bergtoppen en plots liepen zelf door de sneeuw.
Er zijn niet veel pelgrims op t pad vandaag. We zagen enkele moedige Braziliaanse fietsers die nog een stuk later dan ons aankomen in Roncevalles: lastig.
Even over de top zien we eindelijk in de vallei het klooster liggen waar we zullen overnachten. Dat leek heel dichtbij maar was toch nog n dik uur dalen met af en toe n gier boven ons hoofd (of misschien zagen die ons als prooi met onze vermoeide lichamen).
Het klooster is heel mooi ingericht voor de pelgrims. We worden er in t Nederlands onthaald. Er zijn chambretten van 4 personen en restaurant naast de deur dat sluit om 20u als de mis begint en na de mis terug opent. Het pelgrimsmenu kost 9 euro en is eenvoudig maar smaakt na zo n stapdag, hoewel duidelijk minder groenten dan gisteren.
Na t diner trok Annemietje naar de mis, terwijl Willy de was binnenhaalde. Er zaten heel wat pelgrims in de kerk die er, net als ik, geen snars van begrepen, maar t is de intentie die telt. Nu is het bedtijd want om 22u doven alle lichten.
ps voor de vissers: Willy deed t verschot van zn leven: een blauwkop van wel 30 cm en n pink dik. Daar zou pas vis aan knabbelen. Foto volgt.
Buurman Bert zette ons goed op tijd af aan het station maar was te vroeg weg waardoor hij de verrassende visite met champagne van Marleen en Peter miste. Ook de zussen en schoonbroer kwamen ons uitzwaaien. Na een stipt verloop kwamen we in Parijs waar een team van de Jozefientjes ons met luid geschal stond op te wachten. Van verbazing gesproken!! Zoeken hoefde dus niet, we hadden enkel de feestende 50-jarige 'leading lady' te volgen. Tof was dat!
Verder verliep alles prima. Ook de taxi pikte ons op tijd op in Bayonne. Eenmaal in St Jean hadden we geluk dat de albergue 'Esprit de Chemin' open was. Vriendelijke en spirituele ontvangst, lekker avondmaal, gezellige babbel met verschillende nationaliteiten. Mijn tafelgenote, n Hollandse, werkt er voor een maand. Zij werkt al 34 jaar in n RVT bij Alzheimerpatiënten en doet er veel overuren zodat ze hier n maand als vrijwilligester kan komen werken. Zoiets raakt je wel.
Goed geslapen in kamertje van 4 met 2 Canadezen.
Dag 1 What a beautiful day!!!
Smaakvol ontbijt met lunchpakket toe, vertrokken we om 8.20u voor de eerste zware tocht onder n helder blauwe hemel. Prachtige zichten, onbeschrijflijk mooi, sneeuw, gieren en pffff met onze te zware rugzak Na goed 2u al in Orrison waar we in het zonnetje van een fris drankje genoten met super uitzicht. Onze slaapgenoten hadden hier al een kamer gereserveerd, na zo n kort tochtje, niets voor de Viaentjes natuurlijk. Wij gaan voor de hele route tot in Roncevalles.
Geen levensdroom, maar gewoon door dagelijks in mei/juni 2012 een vlot geschreven en aanstekelijk verhaal te lezen van twee dames uit Machelen a/d Leie die voor 't eerst op pelgrimstocht waren. Hun avontuur wist me te prikkelen. Zo'n uitdaging sprak me wel aan. Mijn man was er direct voor te vinden om samen op tocht te gaan.
De maanden erna rijpte 't idee en maakten we 'n planning voor 2014: de frisse (nattere) lente of de warme (drogere) zomer. We hakken de knoop door ('t schoolleven telt ook mee) en 't wordt een start bij 't begin van de paasvakantie.
In de zomer van 2013 startten we met de eerste staptrainingen. De maanden daarop werden de wandelingen steeds langer zodat we intussen beiden meer dan 2200 km in de kuiten hebben. Verder bestond de voorbereiding uit lezen, luisteren naar ervaren pelgrims en verzamelen van ons materiaal. Dat materiaal hangt op onze rug en weegt ongeveer 10 à 12 kg.
Nu zijn we klaar voor 't échte werk!
We verlaten Brugge op zondag 6 april en sporen via Lille en Parijs naar Bayonne. Van daaruit brengt een taxi ons naar Saint-Jean-Pied-de-Port, van waaruit we de volgende dag aan de tocht beginnen.
Een tweetal weken voor ons vertrek ontstaat per toeval het idee om er 'n sponsoring aan te koppelen: Kristien Vanpoucke, een collega, zet zich in voor ASHA, een Fair Trade project in Bangladesh dat er probeert de armoede te bestrijden door kansarmen onderwijs en tewerkstelling aan te bieden.
ASHA startte met het financieren van dorpsschooltjes en het opstarten en begeleiden van kleinschalige tewerkstellingsinitiatieven; Hieruit is het borduuratelier in Dhaka gegroeid, waar intussen 13 jonge vrouwen werken. Kristien zet zich tenvolle in om het borduuratelier draaiende te houden door hier borduurwerk aan de man te brengen en financiële steun te bieden (zie www.ashaprojects.be).
Vandaar een oproep aan onze lezers om onze pelgrimstocht een extra stimulans te geven door een vrijwillige bijdrage te storten op rek BE45 9792 4050 0589 van Kristien Vanpoucke - ASHA met vermelding 'willy en annemie op tocht'. Oprechte dank.
