Weer enkele slapeloze uren gehad, waarbij ik het Knorregems koor lag te aanhoren. Net in n diepe slaap, werd ik te vroeg (06.30u) wakker gemaakt door de vroege vogels die pak en zak klaarmaakten.Om 7.30u al op stap. De zon kleurt de lucht al in rood en blauwtinten. Dat belooft¡ Al spoedig zien we n ontbijtadresje en kunnen er dan weer tegenaan. We verlaten het dorp en krijgen adembenemend mooie zichten op onze route. De zon straalt tenvolle en er is geen wind. Om 10u zijn we al bij het ijzeren monument vd pelgrims op zo n 1000m hoogte.Mooi¡¡ Normaal staat hier n stevige wind maar nu is er enkel n deugddoend briesje. Voor de afdaling werden we verwittigd dat t oppassen geblazen is: veel losliggende keien kunnen inderdaad gevaarlijk zijn maar t valt best mee. Slechts 1 koppel Fransen passeert ons en een zwoegende fietser die meer naast de fiets loopt dan erop zit. Dan nog liever te voet¡ We nemen n vroege lunch in de albergue in Utergo en slaan er n babbeltje met t Frans koppel van onder weg. Het is de 4de camino van die meneer en hij geeft ons wat vruchtbare tips. Om half 1 zijn de batterijen opgeladen en zetten we ons parcours verder. Slechts 14 km op de teller dus er kan nog wat bij vandaag. Ik kies voor n ommetje naar t 8-hoekig kerkje van Santa Maria de Eunate... Er komt n klein tegenvoorstel van mn ventje maar de haas wint de strijd en we volgen de pijl richting kerk. Meer zelfs. Willy stelt voor om 2 € te sponsoren per pelgrim die ook t ommetje doet... Het is 13u en echt bloedheet intussen. De omweg ligt in de blakende zon, geen sprietje schaduw... Het wordt puffen, blazen, water drinken, nog drinken, er lijkt geen eind a te komen. De 2 km worden er 3 en lijken er 6. Geen kat te bespeuren, laat staan n pelgrim die zo zot is als wij om op t middaguur die omweg te maken in de felle zon. Uiteindelijk komen we er om 13.45u aan en stellen vast dat t van 13.30u tot 16u gesloten is¡¡ Strqf¡ Het is van buitenaf wel al iets speciaals op n mooie en met zn 8-hoekige vorm en naar t schijnt 100 rondbogen. Ik geniet maar ben de enige momenteel. Willy moet echt bekomen en er is amper schaduw. Enfin, na de fotoshoot zoeken we terug de wegwijzende Jacobsschelpen op om  blazend en puffend richting Puenta la Reina te stappen. We komen nog langs n vredig dorpje met weer mooie kerk (gesloten) en plein. We hebben 25 km op de teller als we in t stadje aankomen en komen intussen weer op krachten in de nauwe, overschaduwde straatjes. We komen er n jong Braziliaans koppel tegen die al 2x naast ons sliepen. Die man doet de camino op... crocs aub¡ Zijn hond heeft hem namelijk kort voor hun vertrek in de hiel gebeten waardoor hij geen stapschoenen kan aandoen. Pijnlijk maar hij blijft er steeds lachend bij lopen. Chapeau¡ 

Op de bekende oude, fotogenieke brug komen toevallig nog wat ondertussen bekende pelgrims die hier halt houden, maar wij kiezen om toch nog tot t volgende dorpje door te stappen, op slechts 5 km. Nu gebeurt echter t onverwachte: ik krijg de klop... pijnlijke nieren (hoewel zeker al 2 liter gedronken) en het wordt stijgen en het blijft stijgen. Gelukkig heeft Willy nog n voorraad water om me erbovenop te helpen maar elke stap is immens lastig. Ik tel de minuten en de meters af en de spreuk van de dag (samen met t water) haalt me erdoor.

"Zolang je verstand zich kan voorstellen dat je tot iets in staat bent, kun je het, op voorwaarde dat je er voor 100 procent in gelooft" en voila, ik geloofde erin en heb het dorp gehaald. Er is slechts 1 albergue met maar 12 bedden... Gelukkig zijn er nog twee vrij want nu nog naar t volgende dorp zou toch n marteling geweest zijn. Ook het koppel Australiërs logeert hier. We horen dat elkeen zich aan dat laatste stuk had mispakt. Een alleenstaande vrouw vertelde dat ze zelfs op t pad ging liggen en dacht: nu moet er n taxi of n ambulance komen want ik geraak geen stap verder, maar ook haar verstand heeft het gehaald.

Avondmaal met zn allen semen. De uitbater kan goed koken ende magen worden weer goed gevuld. Erna nog even n verkennend toertje in het verzorgd en gezellig dorpje. Rond 21 uur gaat iedereen slapen en ik heb hier de kan om gratis te internetten. Lekker tijd om eens te lezen en aan te vullen wat we hier eerder inderhaast (betalend) hebben getypt. Het is nu 23.30u. Ik hoor niemand knorren en ga nu ook maar onder de lakensm euh in de slaapzak. 

Eerst nog n aanvulling van voor ons vertrek: we kregen veel aanmoedigingen maar de vrijdag was een specialleke: de collega·s hadden op n mini rolletje papier succes wensen geschreven, zo voor elke dag wel eentje. Dat was nog niet alles: mijn beste vriendinnen hadden nog iets achter de hand. Enerzijds een foto-opdracht die gesponsord wordt voor ASHA met 37 opdrachten. Er zijn er al n paar die daar extra tegenaan gaan, dus mensen laat jullie gaan en sponsor erop los¡¡ En er kwam nog meer: ik kreeg ook een boekje met voor elke dag minstens 1 spreuk. De max moest dan zelfs nog komen: 150 foto·s van duimende collega·s, familie en vrienden. Echt de superste max. Jullie zouden dus allen meegaan op onze camino maar... de techniek faalde¡¡¡ Toch gaan jullie allen mee in ons hart, dat is zeker.

ps: mijn ventje kreeg ook al n gesponsorde opdracht van mij: alles wat ik niet meer vind, toch terugvinden. Tot nu al 3x nodig geweest.

Nu dus dag 2:   

06.30u: een angelus zingende pater komt ons wekken. Dat is eens iets anders dan n wekker¡ Het is al n volle drukte van rugzakken die opnieuw geladen worden. Willy gaat mijn waterzak vullen en ziet dat t regent. Ai, dat is minder natuurlijk. Stapkledij moet aangepast worden voor n andere start in de motregen. Vertrek 7.30u, een processie pelgrims met gekleurde regenkledij en poncho verlaat in de ochtendschemer het dorp. We stappen door typisch Baskische dorpjes (allemaal witte huizen, rode daken en geschilderde deuren en ramen (donker rood, donker blauw of donker groen). Na 8-tal km werd t tijd voor n ontbijtje (sober) in Aurizberri met zicht op n bijzonder kerkhof. Nog voor de middag klaarde t uit en konden we weer genieten van de prachtige lentekleuren: alle tinten groen, witte, gele en blauwe bloemen (de rode worden ook gesponsord maar die zagen we nog niet). Echt heel mooi. We weten nu al dat we in t juiste seizoen op stap zijn. Lunch nemen we op n terraje in Zubiri: boccadillo con jamon (mmm) en vers fruitsap (nodig vr de darmflora). De zon is nodig om Willy zn bezwete kleren te drogen. Rond half vijf komen we op onze bestemming in de albergue Municipal in Larrasoana. Pas na t inchecken vernamen we dat we in n kramiekig annexje moeten slapen, wel netjes en voor 6 € pp kan n mens niet meer verlangen (slaapzaal van 20 personen). Terwijl Willy wat bekomt vd kms ga ik op verkenning voor internet en t avondmaal. Helaas slechts 3 straten in t dorp: geen internet en slechts 1 eetgelegenheid. Alle pelgrims samen rond de tafel en het wordt n gezellige bedoening. Heel de wereld zit hier samen (vandaag oa Ieren, Nieuw-Zeelanders, Australiërs, Ohio, n Duitser...). Om 21u in bed. Iets te vroeg voor n slechte slaper als ik. Gevolg ± 01u lig ik de knorrers rond mij te benijden en zie het ook 02u, 03u worden. Rond 7u kom ik wakker vd vroege vogels die wich prepareren voor de volgende stapdag.

Dag 3 tot Cizur Menor - 24 km = 34850 stappen = maar 1147 kcal verbruikt (kan dat?)

8u: de dag start stralend. Ontbijt weer onderweg op n idyllische plaats a de rivier en in t zonnetje met al bekende gezichten. Dan gaat de tocht verder naar Pamplona met onder weg n ommetje (ttz stevig klimpartijtje) naar n 13de eeuws kerkje - bedankt Martine vr de tip - waar we de sleutel bij de zuster moesten vragen. Het lieftallig mens komt direct af en polst van welk land ik kom. In alle talen, zelfs in t Nederlands, heeft ze n blad met beschrijving vd kunstwerkjes. n Kaars kan je er niet branden, maar wel n post it kleven naast n groot Christus beeld, waarop je je intentie noteert. Willy bleef beneden en maakte er wat reclame bij de passanten met als gevolg dat heel wat bezoekers mij volgden. Omdat het pad langs de kerk kan hervat worden, was t zustertje zo lief om - zonder mijn medeweten - Willy beneden te gaan halen zodat ik die weg niet opnieuw moest doen.Stel je voor¡¡ Het kerkje, badend in de zon tussen de voorjaarsbloemen was absoluut de moeite.

Iets na de middag kwamen we in de stad Pamplona. Ik koos n route langs het water en Willy volgde gedwee (zoals bij iedere dagtrip enkele kms extra dan de andere pelgrims) en we raakten daardoor even het noorden kwijt. Na 1u30 sightseeing (volgens Willy vermoeiend, maar hij neemt het er nog met de glimlach bij) rusten we wat uit op een mooi stadsplein om n hapje te eten. 

Daarna nog n uurtje gezwind doorstappen naar onze volgende albergue in Cizur Meor. Het ziet er hier goed uit met zonnige tuin, n keukentje, was- en droogruimte en n kamer van 10 met al heel wat bekende gezichten.

Het blijft het heerlijke zomerse avond. Een nieuwe kamergenote (Hongaarse) zit om negen uur al in bed en doofde de lichten. Niemand riskeert t die opnieuw aan te steken dus wordt t behelpen met de koplamp. Willy gaat om 21u30 slapen en ik zet me nog wat buiten om, bij gebrek a n leesboek - kon echt niet meer in de rugzak - wat verder op t wensrolletje vd collega s te lezen (oeps al a dag 13, dus Jan M hier hou ik er maar mee op voor vandaag), dan wat vd spreuken van Marleen waarvan ik jullie even laat meegenieten:

dag 3: "Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen". Wij ondervonden al dat dat n volledige waarheid is. Ik ben de haas (wat dacht je) en mijn meestappende schildpad heeft me al op heel wat gewezen onder weg waar ik niet op had gelet. Een paar voorbeeldjes: een paar schoenen dat hoog boven de weg a n kabel wiebelde, een eenzaam achtergelaten stapschoen (hoe kan dat nu?), een salonfauteuil midden de river (wachtend op een zwemmer die a rust toe was?). Dat kan al n foto opdracht in zitten...

En dan nog iets vergeten: de eerste dag was Willy op stap met de (goede) rugzak (dank a Jochen) die hij thuis nog niet had getest. Gevolg: rugzak hing niet goed dus pijnlijke heupen en schouders. Elke km telt dan dubbel (en we deden er heel wat). De 2de dag werd de eerste 10 km wat gesleuteld a de positie en na het ontbijt was t euvel opgelost. Vanaf dan huppelt ook mijn ventje de heuvels over en denkt zelfs al a n tweede camino. Komt er naast t nonneke ook een paterke? 

Er zijn niet veel pelgrims op t pad vandaag. We zagen enkele moedige Braziliaanse fietsers die nog een stuk later dan ons aankomen in Roncevalles: lastig. 

Even over de top zien we eindelijk in de vallei het klooster liggen waar we zullen overnachten. Dat leek heel dichtbij maar was toch nog n dik uur dalen met af en toe n gier boven ons hoofd (of misschien zagen die ons als prooi met onze vermoeide lichamen).

Buurman Bert zette ons goed op tijd af aan het station maar was te vroeg weg waardoor hij de verrassende visite met champagne van Marleen en Peter miste. Ook de zussen en schoonbroer kwamen ons uitzwaaien. Na een stipt verloop kwamen we in Parijs waar een team van de Jozefientjes ons met luid geschal stond op te wachten. Van verbazing gesproken!! Zoeken hoefde dus niet, we hadden enkel de feestende 50-jarige 'leading lady' te volgen. Tof was dat!

Verder verliep alles prima. Ook de taxi pikte ons op tijd op in Bayonne. Eenmaal in St Jean hadden we geluk dat de albergue 'Esprit de Chemin' open was. Vriendelijke en spirituele ontvangst, lekker avondmaal, gezellige babbel met verschillende nationaliteiten. Mijn tafelgenote, n Hollandse, werkt er voor een maand. Zij werkt al 34 jaar in n RVT bij Alzheimerpatiënten en doet er veel overuren zodat ze hier n maand als vrijwilligester kan komen werken. Zoiets raakt je wel. 

Goed geslapen in kamertje van 4 met 2 Canadezen.

Smaakvol ontbijt met lunchpakket toe, vertrokken we om 8.20u voor de eerste zware tocht onder n helder blauwe hemel. Prachtige zichten, onbeschrijflijk mooi, sneeuw, gieren en pffff met onze te zware rugzak Na goed 2u al in Orrison waar we in het zonnetje van een fris drankje genoten met super uitzicht. Onze slaapgenoten hadden hier al een kamer gereserveerd, na zo n kort tochtje, niets voor de Viaentjes natuurlijk. Wij gaan voor de hele route tot in Roncevalles.