Dag 19: vrijdag 25 april tot VILLAR de MAZARIFE (ergens tussen Leon en Astorga) = 25,6 km = 36780 stappen Na n alweer goede nacht waren we om 8.30 uur al in het centrum van Leon. Temperatuur amper 4 graden, n strakke en frisse wind maar n helderblauwe hemel. Wat een verschil met vorige week, maar je hoort ons niet klagen zolang het droog is. Gezien de kathedraal pas om 9.30u open gaat doen we eerst een toertje in het centrum met het obligatoire koffietje (voor amper 2 euro pp kregen we er zelfs een groot stuk verse cake bij). Dan naar de kathedraal die al aan de buitenkant indrukwekkend is. Binnen zijn er prachtig gebrandschilderde ramen. Een bezoek meer dan waard. Na een goede tzee uren verlaten we de stad en komen we langs enkele ondergrondse woningen, een moderne bedevaartskerk en dan eindelijk: weg van de weg, door de droge hoogvlake van Paramo met een aparte vegetatie en een aanhoudende harde wind. Intussen brengen ook wat wolken ons gezelschap, maar de mooie natuur en de stilte zijn een grote verademing na de "boring days" (bedankt Martine voor deze tip). Rond 15.30 uur komen we weer vroeg op de eindbestemming van vandaag. Bij t binnenkomen vh dorp staat een immense mozaiëk van een plaatselijke kunstenaar. Daar blijken er nog meer van te zien in de kerk. Daar moeten we voor t avondeten nog eens naartoe maar eerst mijn stapgenoot aan wat platte rust toe. We verblijven nu in een private albergue San Antonio de Padua. Er zijn weinig pelgrims en het is hier erg rustig. Gezamelijk avondmaal en ontbijt. Na dag 20 vernemen jullie de kilometerstand want we vliegen er hier door. Echt, zonder stoefen, maar het gaat allemaal wonderwel. Nog slechts 1 bekende blijft over: de Koreaan die vandaag weer zn dagelijkse knuffel gaf. Karl, iemand die we ook al lang dagelijks zien, viel er gisteren af.
"De herinnering die je later wilt hebben, maak je nu." Die herinneringen slaan we hier elke dag op, voor later...
Dag 17: woensdag 23 april tot EL BURGO RANERO = 28,5 km = 41500 stappen Nog even terug naar gisteren: toen we in onze kamer waren, hoorden we in de aanpalende prive een knorrende hond (a la "brotherke"van Roeselare) en gingen er Herr Bruno even bijhalen met de vrees dat we anders de hele nacht dat knorgezelschap moesten aanhoren. Bruno, die maar enkele woorden Engels spreekt, reageert met de woorden "my friend, she works late". Het was dus zijn vriendin die er lag te knorren om 16 uur in de middag (we veronderstelden al dat ze nachtwerk deed maar haar enige avondarbeid was ons bedienen voor t avondeten. In de nacht kregen we hetzelfde brotherke-gesnurk te horen van de dame). Ze hebben er duidelijk beiden geen last van dat het gras lang staat (haha). Het duurde gisteren maar eventjes 24 min voor ik ingelogd geraakte op Herr Bruno zn pc. Na 3 min ging ik hem - met n kleine donderwolk - al halen en moest blijven geduld hebben want "he is slow, but yesterday it was ok". Als je zo n geduldoefeningen nodig hebt om de blog aan te vullen, begrijp je wel dat er eens n dag wordt geschrikkeld.
Nu dus naar woensdag 23 april. "Met beide voeten op de grond, kom je geen stap vooruit", gelukkig zetten wij stap per stap en komen we wel vooruit. Amper 9 graden als we om 7u40 Herr Bruno verlaten, bewolkt en n frisse ZW wind. Brr even wennen. De bedoeling om vandaag extra vroeg op stap te gaan en er n lange tocht van te maken, heb ik in de kiem gesmoord door midden de nacht de wekker n uurtje later te zetten. De traject is weer saai - en dat houdt nog n paar dagen zo aan: steeds rechte weg en dikwijls naast een baan, maar ook daar moeten de pelgrims door. We lopen gedeeltelijk over een authentiek deel van de St-Jacobsroute en komen via de dorpjes San Nicolas, Salagun (ontbijt om 10u), Bercianos (20 km, 13u, lunch).
Het valt ons op dat de natuur enorm veranderd is sedert we op 7 april vertrokken: intussen staan alle bomen groen en zijn de lentebloemen uitgebloeid, die plaats maken voor weer andere soorten.
Sedert Burgos zien we nog amper eerdere bekenden en zijn veel nieuwe gezichten bijgekomen. We zien wel nog bijna dagelijks een Koreaan die in Roncevalles bij ons sliep. Jammer genoeg begrijpt hij amper Engels, maar Willy blijft pogingen ondernemen. Telkens hij Willy ziet, geeft hij hem n knuffel met n vriendelijke glimlach. De meeste gespreksonderwerpen zijn van een andere aard geworden: pijne knie, blaren op voeten en tenen (die zijn dan weer goed voor n sponsor-foto). Sommigen zijn echt wel op de sukkel met die blaren: de ene boven de andere: Soms worden ze daardoor genoodzaakt per bus de weg verder te zetten.
Het namiddagtraject is gelukkig wat licht glooiiend tot El Burgo Ranero waar we al om 15.15 uur aankomen. Weer zo vroeg en nog niet moeg... Misschien morgen een iets zwaardere etappe vraagt mn ventje? Het is een typisch Castillaans dorpje met nog enkele huizen gebouwd in leem. De herberg waar we naartoe willen, Municipal Dominico Laffi, is al volzet, een andere is nog niet open en de derde, aan de Lagune, blijkt niet zo aantrekkelijk. De keuze is vlug gemaakt: we gaan op hotel vandaag. Voor 45 euro krijgen we een mooie kamer met badkamer. Gezien het nog vroeg dag is, doen we nog n plaatselijk toertje en genieten in de zon (die intussen weer volop schijnt) op n bankje aan de lagune Manzana. Een Koreaans meisje, het enige dat vlot Engels praat en die we ook al enkele dagen zien, komt even goeiedag zeggen. Zij deed gisteren 40 km en hield t vandaag bij 18. Dapper en ze is er terecht heel fier op. Voor t avondeten gaan we terug naar t hotel waar ze ook n pelgrimsmenu geven, maar er is geen pelgrimssfeer: slechts 1 tafel voor 6 pers en de anderen zijn allemaal voor 2 of 4 gedekt. We beginnen - na drie avonden - wat pelgrimssfeer te missen. Er mag weer wat ambiance komen.
Dag 18: donderdag 24 april tot LEON = 34,3 km = 48570 stappen "Go go go" waren de stimulerende woorden van Lies op dag 16. Die passen we op dag 18 toe... We hebben ook nog wat achterstand met mooie gedachten van Marleen. Nu we eens n luxe pc ter beschikking hebben (zonder extra te betalen) willen we wat tekorten inhalen waar we jullie echt willen van laten meegenieten. Here they come:
"Het is onmogelijk" zei trots. "Het is riskant", zei ervaring; "Het is zinloos", zei het verstand. "Geef het een kans" fluisterde het hart.
"Wat niet kan, is nog nooit gebeurd".
"Every day may not be good, but there is something good in every day".
Ook andere collega·s gaven ons dagtips mee en ook deze nemen wij oprecht dankbaar ter harte: "Live your life, you·re always on my mind"
We zijn dus dag 18 en deze week zijn het echt zeer eentonige kilometers en landschappen. Als we er de gids op nalezen weten ze alles wel wat rooskleurig voor te stellen, maar vandaag was er nu eens echt niets te bewonderen en daarnaast kregen we praktisch constant het geraas van auto·s te horen. Op zo·n momenten komt al het moois nog eens ter sprake wat jullie ons meegaven en ook toesturen via de blog of de mail. Het is niet haalbaar ook daar nog eens op te reageren mar t doet ons echt deugd aan ons - jeugdig - hartje.
De voorbije nacht hebben we beiden zalig geslapen in het hotel. De wekker stond om 6.30u want om 7u was er ontbijt (eentje om weg te blazen maar we voorzien ons maagje regelmatig met wat extra muesli en fruit). Het was dus een lange, RECHTE weg (KVP) met "den diek" aan de ene kant en de baan aan de andere kant, maar we hielden stand om rechtdoor te gaan (oef). Daarbij was er bewolking en in de loop vd voormiddag wakkerde de wind aan, maar zoals reeds elke dag kregen we ook nu weer de zon - tussen de wolken - te zien. Met af en toe de nodige rust en spoeling vd keel, waren we om 14.45u al in een voorstad van Leon, waar we normaal zouden overnachten. Het vlak en recht parcours hield er goed t tempo in. Over de hele dag kwamen we slechts 7 pelgrims tegen. Ze vallen als de vliegen... De een stopt ermee, de ander neemt de bus, nog een ander vermindert de dagelijkse afstand en dan zijn er nog andere die n tandje bijsteken. Dus vroeger dan gepland waren we in Arcahueja, op 9 km van Leon. Even overleggen wat t wordt: stoppen of doorgaan... We zagen t beiden goed nog zitten om wat door te steken. Het eerste reclamebord van een nieuwe herberg trok onze aandacht toen we de stad binen wandelden: San Tomas de Canterbury. Echt een "waw"-herberg: alles nieuw, ruim, prima ingerichte ikea-keuken, kraaknet, ruime kamers (we slapen met 3 in kamer van 6) en daarbovenop suuuper vriendelijke mensen maar ze spreken niet 1 woord Engels. Er zijn hier 60 plaatsen en ik denk dat we er met amper 10 logeren (helaas dus weer geen caminosfeer). Reden is waarschijnlijk dat t van hieruit nog wel n kwartier stappen is naar het oude centrum, maar er zijn fietsen beschikbaar, ook een bus in de buurt en de mevrouw wilde ons zelfs met haar auto voeren. Mijn ventje kreeg echter de genadeslag eens hij op zn bedje ging liggen en zag t niet meer zitten om de stad in te trekken, wat me meteen de gelegenheid gaf uuuuren op de pc te zitten en alle gemiste berichten te lezen en hier veel te uitgebreid verslag uit te brengen. Gezien we hier in de buurt geen gelegenheid vonden voor t avondeten, maar gelukkig een Aldi naast de deur hadden, werd het een opwarm maaltijdje met stokbrood. Alles smaakt als de maag zich laat horen. We probeerden ook eindelijk eens foto s op te laden maar helaas, zonder resultaat omdat hier allerlei Spaans gebrabbel op t scherm verscheen waar we geen raad mee wisten. Mezelf kennende, vermoed ik dat jullie popelen iets van deze bijzondere ervaring te kunnen zien... Nog (heel) wat geduld tot we thuis zijn dus.
Dag 14: zondag 20 april tot BODILA de los CAMINOS = 28,5 km, 42360 stappen
Tik, tik, tik... we ontwaken met de klank van regendruppels op t dakraam. Regenkledij wordt bovengehaald en om 8u15 verdwijnen de laatste schoenen van het rek. Alle ledematen zijn nog in prima staat Christine VH¡ Intussen werden de buien nog enkel motregen. Na een 2-tal uren geeft Willy plots een sponsor-foto-signaal. een regendruppel aan zijn neus¡ Dat brengt geld op voor ASHA maar minder luek voor ons natuurlijk. Het is niet koud, amper n zuchtje wind, dus niet klagen na twee stralende weken. We komen aan het dorp Costrajeris met ± 1100 inwoners en maar eventjes 4 kerken¡ In de dorpsstraat valt mn oog op een uithangbord "Hospital of the soul", er blijkt een fototentoonstelling in het huis door te gaan: dat mag ik niet missen, zelfs met mn vuile schoenen en natte kleren was ik meteen welkom. Een mooie, gezellige woning met spirtuele touch: rustige achtergrondmuziek, knusse inrichting, kaarsjes en vooral MOOIE speciale foto·s met aparte belichting en telkens passende tekst eronder. Er werd me zelfs n kopje thee aangeboden. De koekjes en aardbeien stonden uitnodigend klaar, maar Willy was voorop dus ik kon niet langer blijven. Even verderop zat hij rustig op n natte bank te wachten in de mening dat t vrouwtje weer eens n open kerkdeur had gevonden. Niets van dat maar zelfs de regendag kon niet meer stuk na zo·n bezoekje¡
Rond de middag hield de regen op, tijd voor n lunch op n overdekt terras. De twee oudere uitbaters werden er overstelpt met pelgrims die even toe waren aan n rustpauze. Later kwam de zon er zelfs door. Om 16u kwamen we al op onze eindbestemming voor vandaag in Boadillo del Camino, albergue En el Camino met grote, mooie tuin vol bloeiende lentebloemen. Toen we de al druk bezette kamers zagen, merkte hospitaleiro Pedro dat we voorkeur aan iets anders gaven. Meteen nam hij ons mee naar het grote huis waar we n mooie ruime kamer met 6 stapelbedden kregen voor drie personen (een Canadese dame kwam net met ons binnen). Een luxe met eigen badkamer¡ Willy hield eerst wat platte rust, ik deed de was en ging even t dorpje - weer zonder betekenis - verkennen. Daarna benutten we t zonnig weertje in de tuin met een aperitiefje en werd het typwerk uitgesteld.
Het avondmaal verliep met weer n andere toffe bende (Canadezen, Hongaren, een Deense, Oostenrijkse...): drie soorten soep kwamen op tafel, brood, erna kip of vis naar keuze met sla en een flantje voor dessert, alles rijkelijk overgoten met de nodige peregrino-wijn. Willy zat in t gezelschap vd Canadese die vroeger n bar had opengehouden en die zorgde er bijtijds voor dat alle bekers gevuld bleven¡ Oñ 22u bedtijd en de lichten doven.
Dag 16: dinsdag 22 april tot een pruts vd dorpje MORATINOS = 29 km = 42000 stappen
Tok tok op onze deur, "buenos dias peregrinos" met deze woorden komt t patertje ons om 07u wakker kloppen. Een uurtje later zijn we op stap na een smakelijk ontbijt in een panaderia. Zon, wolken en er staat een stijve westenwind vandaag. Voor t eerst zijn n sjaaltje en windjack nodig. Het landschap bestaat uit eindeloze akkers en dorre velden en dat over 16 km lang¡ Eentonig, saai, tijd om na te denken mar ook heel veel pelgrims op ons pad waar hier en daar even mee gepraat wordt om de eentonigheid te onderbreken. Gezien we gisteren echt te vroeg stopten, doen we er vandaag ietsje bij maar eigenlijk hadden we nog verder kunnen gaan. Er is hier 1 albergue, die niet eens op de kaart staat, waar nog slechts 2 andere gasten zijn (niet pelgrims). Die slapen in de enige 2-persoonskamer. Wij in de "grote" kamer (14 bedden) maar dus ook alleen. Wel wat duur voor zo n boeregat (9 euro pp). De bedden zijn wat triestig maar sanitair, toilet, terras zijn aantrekkelijk. De hospitaleiro loopt hier wat rond te lummelen maar hij zou beter eens zijn lang gras afrijden vindt Annemietje (er staan heel uitnodigende ligbedden in de tuin). Het avondmaal kost 9,5 euro. We zijn benieuwd wat de pot zal schaffen. Ik zit hier met onze laatste centjes op de pc... Wat misrekend in ons budget vandaag en we hebben niet eens genoeg meer voor n aperitiefje. Hopelijk komen we morgen n bankautomaat tegen of we moeten op onze vetreserve leven (met muesli, fruit en dadels houden we t nog even vol).
Dag 15: maandag 21 april tot CARRION DE LOS CONDES = 25 km
Grijs maar droog. Start om 8.15u. We stappen 5 km langs het "Canal de Castilla", een natuurgebied en zijn hier helemaal alleen. Het enige geluid zijn onze stappen en dat van een nieuw koor, nl de fluitende vogels. Heerlijk. In het eerste dorp houden we halt voor ontbijt. Eem oudere meneer zegt ons dat het "frigo" is vandaag. Wij voelen daar niets van en zijn dik tevreden met zon en wolken, er is zelfs geen wind. Hij toont ons op zn smartphone het weer voor de volgende dagen: wisselende bewolking en woensdag regen. We zien wel wat komt. We beseffen dat we de voorbije 2 weken erg verwend zijn, op alle gebied. s Middags houden we n dik uur halt op het dorpsplein van Villalcalzar de Sirgo en zorden er weer overdadig bediend. Alle witte wijn die ik al dronk is overheelrijk (en terras in de zon). De kerk schijnt hier n trekpleister te zijn, dus de open deur is uitnodigend (1 euro voor pelgrims). Na de niddag is het eentonig traject, parallel met een - gelukkig niet drukke - weg. Net voor het dorp in zicht komt moeten we n sprintje maken omdat een regenzone eraan komt. Net op tijd kunnen we er aan ontsnappen.
Te vroeg komen we op onze bestemming voor vandaag (15u) maar anders moeten we meteen nog 16 km bij doen omdat er geen enkel dorp meer tussen is. Dat lijkt toch iets teveel vh goede. Moeilijke keuze voor albergue en we kiezen voor Convent Santa Clara omdat het ons aan het goed adresje van Paul in Middelburg doet denken. Dit is echter een heel ander klooster, daterend uit de 13de eeuw. Een patertje geeft ons n rondleiding en, hoewel wat frigo-koud gevoel ziet t er netjes uit. We kiezen voor een 4-persoonskamer en hopen dat we er met 2 kunnen blijven.
Zo vroeg kwamen we nog nooit aan. We doden de tijd met een extra wandeling en nemen uitgebreid tijd voor koffie en wijn op n zonnig terras. Wat boodschappen voor het avondmaal dat we in de keuken vh klooster nuttigen (goddelijk aan mini tafel en idem stoeltjes). Wel vreemd maar we ontmoeten hier geen andere pelgrims, hoewel die er wel zijn in de grotere kamers.
s Avonds nog een toertje met nog n bewoek aan n open, sfeervolle kerk waar ik eindelijk weer eens wat kaarsjes kan doen branden.
Als we gaan slapen merken we dat we toch gezelschap kregen: een jong koppel uit Tsjechië. Nog wat kennismaken en om 21u voor alle vier bedtijd.
