onze tocht

Inhoud blog

	Dag 37
	Dag 36
	Dag 35
	Dag 34
	Dag 32

Zoeken in blog

Beoordeel dit blog

onze tocht

14-04-2014

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Dag 5 - vrijdag 11 april tot Villamayor = 27 km = 40444 stappen = 1327 cal
Eindelijk wat tijd en een pc gevonden voor een vervolg.
De nacht van dond op vrijdag heeft het geregend. Twee slimmerds hadden hun schoenen niet onder t afdak gezet (neen, wij waren het niet). Gelukkig was er n haardroger voor handen om die te drogen, slimme hulptruc. We leren bij.
We verlaten de gezellige albergue in Menura als laatsten. Het dorpje baadt al in de zon. Gisteren werd de haas een schildpad, dus heeft ze haar lesje wel geleerd: voortaan wat rustiger aan en meer drinken bij zo n dorstig weer. De voornemens zijn goed... Van in de ochtend is het weer genieten van de natuur: in 1 oogopslag zien we bloesems, olijfbomen en wijngaarden. Ons pad loopt zigzaggend verder. Van ver zien we t volgend dorp in de hoogte liggen, dus steil omhoog. 2 Duitse meisjes rijden ons puffend voorbij met de moutain bike en moeten genoodzaakt afstappen om a t gemeentehuis te geraken. Daar moeten we onderdoor om het dorpje te verlaten, de natuur weer in, op naar te volgende dorpjes.
Ik drink heel regelmatig uit mn waterzak en ook de flesjes van Willy worden aan de bronnetjes telkens bijgevuld. Rond lunchtijd zijn we in Estella, waar we n rustig terraje uitkiezen. Een oude Spanjaard spreekt ons aan en brabbelt erop los. We verstaan er niets van en hij herbegint nog maar eens. Slechts 2 woorden zijn te herkennen: Irache en vino en hij toont in gebarentaal welk pad we moeten volgen. Uiteraard is de vino-weg ons bekend: er is namelijk een tapkraan geïnstalleerd waar er voor de pelgrims naast water ook gratis wijn te proeven valt. No vino, no pelegrino, dus ook de Viaentjes moeten er eventjes proeven. Dat smaakt ons toch niet zo slecht hoor Martine M¡ en ook de Australiërs stoppen er om wat te tanken. Even verder komen we langs een groot (gesloten) kloostercomplex. Eens daar voorbij stappen we door n bos met steeneiken. Af en toe voel ik weer die nierpijn, dus veel blijven drinken met t gevolg dat veel plaspauzes noodzakelijk zijn. Het laatste stukje van ± 5 km gaat weer in stijgende lijn. Gezien we intussen al boven de 20 km zitten, wordt de afstand toch wel voelbaar. Twee Duitse zussen komen samen met ons het dorp in als de kerktoren 17 uur slaat. We kiezen voor de albergue die door het Nederlands genootschap uitgebaat wordt met slechts 25 bedden. Het gebouw is mooi gelegen boven in het dorp met uitwicht op de bergen. Er zijn er net nog enkelen voor ons aangekomen, dus het wordt tellen als er nog voldoende bedden vrij zijn. Oef, we hebben geluk. De kamer is echter wat minder dan de ligging: amper zo n 4 op 4m met daarin 4 stapelbedden en een heel laag plafond. Natuurlijk zijn t enkel nog de bovendste bedden die vrij zijn. De eersten die aankomen kiezen natuurlijk de "beste" plaatsen. Er is ook maar een heel klein raampje... maar we kunnen slapen. Voor het avondeten is er niet voor allen plaats rond de tafel, dus moeten we in de bar naat de deur gaan. De 2 Australiërs kregen de laatste 2 bedden en we eten samen (niet te fameus). Om 20.30u ga ik samen met ..?.. naar de meditatie terwijl de mannen verder kletsen en de was binnen halen. Er zit n kleine man en de rustgevende muziek en korte teksten tussendoor zijn rustgevend. Intussen is het pikdonker en wordt het bedtijd
.

Geef hier uw reactie door