Dag 27: zat 3 mei tot Palas del Rei = 35 km = 51630 stappen
"Hoop is een lichtje in je hart, dat vandaag moed geeft en morgen kracht".
Wij hebben hoop en kracht! Nog maar 65 km te gaan!
Heldere hemel, iedereen vroeg weg, wij weer als laatsten om 8u t pad op in gezelschap vd zon en het ons elke dag volgend koekoeksklokje. Het pad brengt ons langs weer uitgeholde wegen en n golvend groen landschap dat ons a Kent doet denken. Toch weer genieten met af en toe blazen bij de "ups" en tevreden bij de "downs". Plots krojg ok na zo n 16 km en na n rust,plots de klop vd hamer, zomaar... Verdorie waar komt die vandaan? Mijn ventje is zo lief me te ontlasten van mn regenkledij en mn fleece, wat voor hem weer extra balast geeft. Zn rugzak weegt nu als lood, den duts. Een muesli reep geeft me nieuwe kracht tot we bij de lunch n reuze boccadillio verorberen o de batterijen weer op fulm speed te zetten.
We onmoeten n Franse dame van 79 jaar (goed vr sponsorfoto) maar diezelfde dag hebben we nog n veel merkwaardiger ontmoeting: Iers vrouwtje van 84 jaar! Te lang om hier in detail te gaan, maar ze zwijfelt van links nr rechts en Willy vraagt als ze ok is en of we haar kunnen helpen. Nee dus. Ze heeft iets a haar benen en gaat altojd zo moeilijk. Toch steeds 20 km per dag!!! Zo moedig!!
We houden n rust a Aireixe mr willen nog nr Pamas del Rei. 5 km verder dachten we maar t blijken er 9 te zijn!
We zetten door maar de km wegen toc
h. Er lijkt geen eind a te komen mr mn ventje houdt er de courage in, mits zn zware rugzak. Voor mij is t welletjes vandaag!
We kiezen n prive albergue in t centrum en krijgen er n kamer van 4 vr ons alleen. Met n goed avpndmaal kunnen we ons bedje in en zien per toeval ook nog t iers omaatje bij de buren arriveren! Niet te geloven na zo n inspannend traject. Bewonderenswaardig!!!
Dag 26: vrijdag 2 mei tot FERREIROS = 34,5 km = 50650 stappen
We zitten op 665 m hoogte en het is mistig als wede rolluiken optrekken. Eerst de blaren goed verzorgd,dan ons vr n ontbijt laten verwennen en intussen komt de zon er al aan. Onze etappe gaat vandaag weer over groene heuvels, door boerendorpjes, over een bergpas met weer prachtig uitzicht. Onder weg ontmoeten we Jenny, weer een Australische. Vorig jaar deed ze met haar dochtefr de etappe tot Burgos. Nu doet ze de rest vd tocht alleen want intussen ontmoete de dochter in Dubay n jongen uit A'pen waar ze sedert jan in A'pen mee samenwoont. Niet simpel...
We hebben n ander wandelritme en laten Jenny achter ons. Zij stopt in Sarria. Wij houden er enkel n lange pauze op n zalig tuinteras waar we met tapas bij ons drankje verwend worden. De teller staat op 17 km en de batterijen zijn goed opgeladen! Eerst nog op zoek nr n postnantoor vr postzegels en nadat we 3x de weg uitgelegd krijgen in t Spaans, lukt t nog net vr sluitinstijd. Per toeval botsen we er ook op de Duiser Karl die er dus ook goed t tempo inhoudt. Hij stopt hier ook maar wij zetten door tot Ferreiros, wat toch nog n heel eind blijkt. Volgens t boekje zijn er 3 bergues, dus we zijn gerust. De eerste, n heel mooie, heeft maar 1 bed meer vrij... Net na ons komt nog n koppel. Ook pech. Over 1,5 blijken de andere 2 te zijn. Ik panikeer al n beetje en zet er t snelttempo in. Volgend adres ziet er erg modern uit, mijn ding dus. Bord met "volzet". Ai ai. Nu blijft nog 1 mogelijkheid in de herberg met 20 slaapplaatsen mr we zijn al blij met n bed want t draait al na 18u.
Net voor 18u zijn we vandaag de afstandspaal van nog amper 100 km nr Santiago gepasseerd. Niet te geloven hoe dicht we al bij de eindbestemming komen!!
In t gezelschap vanavond blijken er 3 personen die 5 dagen na ons in st-jean zijn vertrokken. En wij dachten dat we n goed tempo hadden! Dag 26 zit erop en wij zijn dik tevreden.
Er bereikt ons ook echter ook triest nieuws: mama Jan M overleden, papa Rik M overleden en onze burgemeester is verongelukt, amper 59 jaar. Ons medeleven aan de getroffen familieleden.
Dag 25: donderdag 1 mei tot TRIACASTELA = 22 km = 32400 stappen "De schoonheid van de natuur is niet te koopm zij behoort aan wie haar ontdekt, haar begrijpt en van haar weet te genieten". Dat doen we dus al meer dan drie weken op dit bijzonder Jacobspad. Vandaag houden we de afstand bewust beperkt omdat we zeker de blog willen aanvullen en ook een noodzakelijke was moeten draaien/drogen.. Door de grote hoogte (1250m) ligt het dorp O Cebreiro vaak in de mist, wat ook vandaag zo is. Het is echter niet zo koud en na n uurtje breekt de zon er al door. We kunnen uitkijken op bergen, heuvels en dalen van het groene Galicië. Het natuurverschil is groot met de vorige dagen/weken. Het blijft super genieten zowel vd babbeltjes tussendoor als van het uitzicht. Het is precies of n vliegtuig strooide hier zaad uit van paardebloemen: hele flanken vol gele kleur tussen t groene gras. Echt subliem met de zon er dan nog bij. We stappen door echte ouderwetse boeredorpjes, door koeievlaaien, langs luie honden die ons braaf aanstaren... Voor de lunch houden we halt in FILLOVAL op een enig mooi plekje bij n bloeiende appelaar en krijgen er t gezelschap van een vriendelijke Engelsman. Dat smaakt nog zo goed. Verder door holle boerewegjes blijft t super genieten tot we het dorp Triacastelo om 15 uur binnenstappen, recht op de albergue Berce do Camino af (mooi, netjes, gratis internet, terras, dus alles picco bello). Nu zit ik hier intussen verkleumd vd kou terwijl het buiten zomers weer is, maar ik had toch wat goed te maken. Voila, dat was het weer.
Dag 24: zoensdqg 30 april tot O CEBREIRO = amper 20 km en 30400 stappen "Niets in de wereld kan je gelukkig maken. Alles in de wereld kan je inspireren om gelukkig te zijn." Goed geslapen met ons drietjes tot 7.30 uur. Eerste werk is blaren verzorgen want vandaag is een complete stijg-dag. Dan lekker ontbijtje bij de Nederlandse en zo wordt het 9u15 als we de eerste stappen zeggen. De zon probeert maar krijgt t heel moeilijk vandaag. Verder geen wind en we kunnen al in hemdsmouwen op weg. Eerste stuk is nog via dorpjes langs de tarmac en al vlug komen we wat open kapelletjes tegen. Willy wijst me er op dat er iemand in tgengestelde richting afkomt met n bijzondere wandelstok (weer sponsor-foto). We spreken hem aan en vragen n foto te nemen van zijn speciale stok. Zo komt hij met n bijzonder verhaal: afkomstig uit Tsjechië en als landbouwer te grote financiële risico s genomen. Met de crisis in moeilijkheden geraakt en nu al 2 jaar op pad langs pelgrimswegen. Hij slaapt in n tentje en krijgt veel vd mensen. Toch elke ochtend moeilijk... Wat brengt de dag... Die babbel doet ons toch wat... Wat verder trekken we de bossen in. Dan langs weiden, door een dal, dan stijl omhoog met wondermooi uitzicht¡¡¡ In La Faba, een pietluttig boeredorpje, kopen we eten in de plaatselijke tienda, waar buiten n tafeltje en stoeltjes staan. Tijdens onze lunch krijgen we bezoek vd koeien die naar de weide gebrqcht worden vd boerin en zelfs een ezel houdt even bij ons tafeltje halt. Dan wetten we af en toe puffend de beklimming verder en komen langs een grenssteen die aanduidt dat we GALICIÉ binnen stappen. Vanaf hier staat elke 500 m de afstand tot Santiago aangeduidt (beetje overdreven). Wij hebben, officieel, nog slechts 152 km te gaan. We kunnen t zelf niet geloven. Nog naar 152... Nog wat verder stijgen en dan eindelijk, om 16.15 uur, komen we O Cebreiro binnen. Rekening houdend met mijn blaren en in de volle overtuiging hier de blog aan te vullen, schrijven we ons in de in moderne herberg (ultiem uitzicht heb je hier, 360 graden rond, subliem magnefiek). Wat blijkt dan: geen internet¡ Toch vliegt de middag voorbij. Willy houdt de nodige platte rust en t vrouztje trekt t toeristisch dorpje in. Er staan hier bizarre "pallozas", lange, ronde of ovale lage woningen van natuursteen met grote kap van stroo. Iets apart. Om 19u is er eucharistie voor de pelgrims in het stemmig kerkje. Daarna gaan we eten en moe maar uiterst voldaan liggen we tegen 22u in dromenland (in grote zaal met wel 40-tal bedden maar geen last van snurkers).
Dag 23: dinsdag 29 april tot TRABADELO = 34 km = 49840 stappen "It is·n t the mountain ahead to climb that wear you down. It·s the pebble in your shoe". Hoewel n grote zaal hebben we toch goed geslapen en kunnen er weer tegenaan.Het is grijs, er staat geen wind maar het is s morgens al 15 graden. Prima stapweer. Om drukke straten te mijden bij t verlaten vd stad, nemen we een variante route. Daarna stappen we door glooiiend landschap met wijngaarden van de Bierzo. De jonge scheuten staan al mooi groen en de eerste rode en witte druifjes verschijnen al op de oude stokken. Mooi¡¡ In een doorgaand dorp komen we bij n mini-bakkerijtje waar we artisanaal brood kopen voor onze lunch wat later op n bankje. Super lekker dronker bruin brood met noten (mmmm, alleen wat goede boter ontbrak eraan). Erna volgt een inspannende stijging, door weer een prachtig landschap van akkers en zijngaarden vol jong groen (ik zei t: we vallen voortdurend in herhaling). Om amper 14.30u zijn we al in Villafranca del Bierzo, te vroeg om te stoppen, dus doorgaan. Zingend overbruggen we de volgende kms ilse: 1 km a pied, ca use, ca use, 1 km a pied, ca use les souliers. Wo kunnen we vele kms verder stappen (vergeef me de typfouten maar ik vind hier de nodige toetsen niet). We beginnen met de start vd beklimming naar de Cebreiro langs n saaie weg, steeds verder de hoogte in tot t dorpje Pereje, waar we dachten te overnachten. De herberg ziet er echter zo spartaans uit dat we toch naar n volgend dorp verder trekken, waar we n mooie kamer vinden (8 bedden met nog maar 1 bed bezet ve Duitse dame en dat blijft zo, we hebben geluk). Maar: vandaag is HET gebeurd: "I have blisters". Na intussen meer dan 600 km nog wel. Ik begrijp er niets van¡ Goed verzorgen is nu de boodschap. s Avonds gaan we eten in een goed aangeschreven restaurant, uitgebaat door n Nederlandse. Er zijn slechts drie banken met 6 plaatsen. Wij schuiven aan bij drie Engelse mannen. Een van hen doet nu voor de 4de keer dezelfde route tot Compostela. We krijgen er n tip voor blaren: doorstekken met naald en draad en t draadje er laten inzitten zodat t overtollige vocht er langs die weg uit kan. Nog niet geprobeerd. Na het avondeten zet in me aan de albergue aan de pc maar verdorie: er is geen leven in te krijgen. Pech en weer uitstel tot morgen.
Dag 22: maandag 28 april tot PONFERADA = 28,5 km, 43450 stappen We zitten hier op bijna 1500 m hoogte dus is mist geen uitzondering. Met mist, regen en koude wind trokken we naar een vd hoogtepunten vd camino, nl het Cruz de Ferro. Door de barre weersomstandigheden konden we er niet even halt houden, maar de vele stenen, lintjes, foto·s met wensen op, doen me toch wel iets. Anderen vinden het maar niets. Tot ± 11 uur (na 10 km) zien we amper een steek voor ogen tot plots vh ene moment op t andere trekken de wolken open en verschijnt de zon. Ongelooflijk wat we te zien krijgen: we lopen blijkbaar midden immense bergketens, sneeuwtoppen, bergen, dalen... echt wondermooi. In El Acebo houden we even halt op n zonnig terras voor de zelfgekochte lunch. Het is een heel gezellig dorp met houten overhangende balkonnetjes aan de huisjes. Tot Molinaseca kunnen we nu verder bergaf, moeilijker begaanbaar door verbrokkelde leisteen maar door weer zo·n wondermooie natuur met nu massaal veel vlinderlavendel, andere witte, gele bloemen, hele flanken vol. De kms vlotten minder vlug doordat we steeds halt houden om te genieten van al dat moois. De paden vandaag waren echter niet zo makkelijk begaanbaar In Ponferada (aankomst 18u) logeren we in een grote albergue en moeten naar de kelderverdieping in n zaal met 17 stapelbedden. We zijn er de eersten maar t loopt nog bijna helemaal vol. Er is een goed uitgeruste keuken maar door te vele volk is t er n drukte van jewelste. Wij kiezen toch maar om op restaurant te gaan.
Dag 20: wqterdqg 26 april tot ASTORGA = 31 km = 41.780 stappen Gisterenavond zaten we met 17 rond de pelgrimstafel voor een 4-gangenmenu met allemaal nieuwe gezichten. Er kon dus weer wat afgebabbeld worden. Nog weinigen in t gezelschap die in St-Jean gestart zijn. Jammer. Een Pools jong koppel merkte op dat wij nog steeds zo enthousiast zijn, hoewel we al zoveel stapdagen achter de rug hebben. Ze hadden er al andere gezien. Leuk om horen maar, inderdaad, het verloopt prima voor ons en zelfs vlugger dan gepland. Thuishad Willy het oa over een drietal rustdagen... Totnu toe nog niets daarvan nodig gehad. Enig minpuntje is wel dat we alle bekenden van onder weg achter ons laten. De nieuwe contacten liggen anders, waarschijnlijk doordat zij pas ergens onder weg gestart zijn. Na dat rijkelijk avondmaal hadden we een goede nacht (met ons tweetjes in een kamer van 6) en aansluitend het beste ontbijt dat we tot nu kregen. Overdaad voor onze maag, waar we tot een stuk in de middag mee op stap konden. De dag begon wat druilerig (motregen) dus allen weer met regenkledij op pad. Voor die ene dag hebben we er geen probleem mee. Het is vandaag namelijk belangrijker dat het in Vlaanderen zonnig is: enerzijds voor het vrouwenverjaardagsfeestje van mijn vriendin Christine die woensdag 60 werd en anderzijds omdat het opendeurdag is bij de Jozefientjes. We duimen voor iedereen vanop het St-Jacobspad. Na een paar uurtjes luttele regen, was het tijd om in Hospital de Orbigo eventjes rust te nemen in een zeer verzorgde zaak met zicht op een ooievaarsnest. Even verder wandelen we over de langste brug van de Camino. Hier wordt nog elk jaar een riddertoernooi georganiseerd in ME-kledij. Verder komen we langs nog wat pietluttige dorpjes om weer de natuur in te trekken met wat "muggebeetjes" die we moeten trotseren, zoals Willy de heuveltjes noemt. Zon en wolken wisselen elkaar af maar er staat intussen een fikse ZZW-wind. We stappen kms over de hoogvlakte met prachtige lage begroeiing en daarachter de hoge sneeuztoppen. Enig mooi. Op de hoogste top komen we in "Casa de los Dioses". We worden er verrast door een "kraampje" met vers fruit, drankjes naar keuze (gratis met "donativo" = vrije gift) en een gezellig ingericht rustplaatsje. De 41-jarige man beweert dat hij hier al enkele jaren op de hoogvlakte leeft. Hij kreeg er oa het bezoek van Arnaud Hauben (Man bijt hond-reportage over zijn pelgrimstocht). Daar komt toevallig ook Yan (de Koreaan) weer langs. We stappen een eindje verder samen en hij doet echt zijn best voor een conversatie. Na nog een eind stappen komen we plots al aan de Romeinse muren vd stad Astorga. De uren en de kms zijn weer voorbijgevlogen. Het is 15.30u als we ons aanmelden in de centraal gelegen albergue. Na wat platte rust voor mn ventje, trekken we de mooie stad in waar toevallig ook festiviteiten aan de gang zijn. We halen het nog net voor sluitingstijd om een bezoek te brengen aan het prachtig bisschoppelijk paleis (Gaudi). Echt enig mooi. Met de kathedraal moeten we t daarvoor enkel vd buitenkant stellen. Het draait al over 20u als we een zaak binnen stappen voor t avondeten, wat laat is voor n pelgrim. Eenmaal terug in de albergue is het al heel rustig op de grote kamer en liggen er al heel wat in dromenland.
Dag 21: zondag 27 april tot Foncebodan = 28 km = 40800 stappen Eindelijk zijn we hier terug. Computerproblemen zijn de reden van achterstand. Maandagavond was ik bijna klaar toen de pc om klokslag 22u uitviel, zonder voorafgaande verwittiging en met 10 min tegoed. Erna geen mogelijkheid meer gehad tot internet. Nu proberen we ons vd voorbije 5 dagen te beperken want ik vrees dat we voor de lezer toch wel in herhaling moeten vallen wegens nog altijd super, geweldig, fantastisch...
Intussen goed nieuws gekregen ve geslaagde opendeurdaqg, geboorte van 2 babytjes (proficiat aan ouders en grootouders) en proficiat aan nonkel Franky die vandaag, intussen 1 mei, jarig is. Ook leuk om van het thuisfront te horen dat ons matje met de grootste liefde en zorg omringd wordt en wij ons dus geen zorgen moeten maken.
Eerst de beloofde stand na 20 stapdagen: 538 km afgelegd, nog slechts 256 te gaan. We kregen al n verwittiging dat we straks n boete krijgen als we zo snel blijven stappen (haha). Willy opperde zelfs al dat er straks tijd is om te voet heen en terug naar Finisterre te gaan. "Woordeloos elkaar verstaan, moeiteloos elkaar begrijpen"... zo komen we er wel.
Nu naar dag 21, drie weken onderweg en zowaar: Willy zn schoenen beginnen slijtageverschijnselen te krijgen. Na een eigen ontbijt te hebben genuttigd in de albergue, trokken we om 8.10u vol moed weer op pad want er stond een stralend blauwe hemel. Al vlug voelden we dat het echter koud was, ijskoud zelfs. Muts, sjaal, handschoenen, kap, alles was nodig om de kou te trotseren met een ijzig snijdende wind op kop. Toch hadden we de moed (ttz voorstel vh vrouwtje en het ventje volgde gedwee) om n ommetje te maken via n karakteristiek dorpje. Het ommetje loonde wel maar buiten n kat en wat ooievaars op hun nest was er geen levend wezen te bespeuren. Gezien de kou hunkerden wij wel naar n warme koffie maar alles was nog potdicht. Iets verder konden we t pad weer oppikken, via keutelbergjes ging het constant verder door de prachtige natuur vol bloeiende witte brem, lili/paars soort erica (?), beginnende gele brem. Schitterend. In het binnenkomen vh pelgrimsdorpje Rabanal de Camino zet Willy, met zn alziend oog, me plots aan tot een sprintje want op t einde vd straat ziet hij weer iets voor n gesponsorde foto. Ik zet de daad bij t woord en hup (met rugzak), uiteindelijk begin ik te roepen en ja, ze vermoeden iets raars en kijken om. Wat was nu zo belangrijk: het vreemdste vervoermiddel op de camino tot nu, nl een Italiaan die met n soort trolley op 1 wiel en hangend ad lenden het hele traject aflegde. Volgens hem ging dat prima maar hij wist dan nog niet welke paden hij de volgende dagen onder de voeten zou krijgen. Intussen weten wij dat wel en we zien ze nu ook niet meer. Enfin, hij poseerde graag met zn karretje en dat brengt weer wat geld in het laatje voor ASHA. Intussen lunchtijd op n windvrij terras, in de zon, onder de druivenranken... Verder weer de natuur in. In weer n ander dorp komen we een ouder Nederlands koppel tegen. Dit is hun 5de camino¡ Half maart zijn ze in Sevilla gestart: mooi maar zwaar. Sommige trajecten zijn wel 36 km. Stel je voor aan die leeftijd¡ Omdat mevrouw moeilijk te been is, zijn ze soms genoodzaakt een stuk met de bus af te leggen. Even daarna ook n korte ontmoeting met drie, goed ingepakte, Z-Afrikaanse dames. Sommigen blijven hier overnachten, maar wij blijven stijgend verder stappen tot FONCEBADON. Het lijkt een spookdorp: heel wat huizen liggen afgebrokkeld tegen de grond. Er staan slechts enkele nieuwere woningen. De herberg waar we naartoe willen is gesloten. Er blijven er 2 over en, helaas, kiezen we de verkeerde, waardoor we bij "de hippies" belanden. We waren er niet zo tevreden en later vernamen we dat ze idd niet goed aangeschreven staan. De andere albergue was blijkbaar n heel goede. t Kan eens verkeren... Er sliep een koppel uit Australië bij ons en de man is al 10 kg vermagerd sedert zijn start (een week voor ons). Er mag nu nog wel 20 kg af. Van een Duitser hoorden we dat hij in de eerste 2 weken 5 kg verloor. Wij stappen geen apotheek binnen en staan thuis wel eens op de weegschaal.
