Dag 13: zaterdag 19 april tot t dorpje Hontanas = 32 km (¡) = 46100 stappen
"Wie beweert dat iets niet kan, mag wie ermee bezig is absoluut niet storen" "Geen doel is te ver als je geniet van wat je doet" Na een onverwacht goede nachtrust gaan we met deze gedachten op stap voor een lang traject. We laten de stad achter ons vanaf 7u45 en ontbijten n verse koek uit t vuistje. De wijngaarden liggen al n paar dagen achter ons en de voormiddag heeft vandaag weinig te bieden. Ook de dorpjes laten we vlug achter ons. Na de nodige rustpauze (± 10 km) houden we een lange lunchpauze in Hornillos del Camino en bestellen er iets teveel eten maar beantwoorden daarmee ons maaggevoel: een belegd broodje en een stuk tortilla waar we buiten verachting nog een grote homp brood bijkrijgen. Een glas wijn, twee biertjes en koffie vervolledigen het middagmaal. Beppie komt er ook langs en besluit hier halt te houden voor vandaag. Ze heeft n mooie kaart voor ons geschreven (snif) omdat ze vermoed dat we elkaar verder niet meer zullen tegenkomen. Wij gaan nog een eind verder. Willy houdt onder weg een praatje met 2 Duitsers (t vrouwtje zit al n eind voorop) die de dag na ons in St-Jean gestart zijn. Ze hadden erg slecht weer op de pas (regen, wind en zelfs sneeuw in de hoogte) en hebben t heel zwaar gehad. Daarbij kwam dat ze niet goed fysiek voorbereid zijn en het te zwaar voor hen werd. Gevolg: een noodzakelijke etappe met de bus ingelast. Ze schrikken als ze horen wat n afstand wij al te voet hebben afgelegd: een beloning voor onze goede training. We logeren terug in een municipal en t ziet er heel goed uit. Er zijn hier ook 5 jongeren van Zuid-Korea waarvan we enkelen al vroeger tegen kwamen. Heel vriendelijke gasten. Ze komen hier van overal¡ Het avondmaal wordt eens simpel onder ons tweetjes in de keuken van de herberg. Moet ook eens kunnen.
Dag 12: vrijdag tot BURGOS 18/4 = 16 km Eerst een aanvulling van gisterenavond. We zaten met 9 rond de pelgrimstafel waarvan 5 nieuwe gezichten. Een heel vriendelijke jongen van Kroatië die 5 talen sprak, een Indische vrouw die hindoe is en gewoon als gezelschap met haar vriendin meestapt tot Burgos. Ook zij heeft een aparte ervaring op deze camino, hoewel ze hindoe is. Hier zijn we allen "mensen" ondereen Er komt een verhaal van een Afghaanse vrouw die uitgeweken was naar Australië. Na 9-11 werd ze er bespot op straat... te lang om hier uit de doeken te doen maar weer een kippenvelmoment. Later begon de Kroaat plots met luide en heel goede stem te zingen. Beppie liet ook haar kunsten horen. Tenslowerd t een gezellig koor met wat valse noten waar niemand zich aan stoorde. Eenmaal in bed kregen we weldra een ander koor te horen.. de een al luider dan de ander maar meerderen zetten weer serieus hun beste beentje voor maar we hebben t overleefd.
Even tussendoor een dikke MERCI aan het thuisfront die ons n reactie of mailtje stuurt: tof dat jullie op die manier een beetje met ons "meestappen". Mijn schrijfsels vallen heel wat langer uit dan gepland (zei ik dat al?) maar het is voor ons een soort dagboek gezien het onmogelijk is alles in onze beperkte hersencellen op te slaadaarnaat is er nog zoveel. Niemand is tenslotte verplicht tot lezen.
Nu eindelijk over naar vrijdag: we kregen n lekker ontbijtje met n mini vers fruitsapje en vers brood (wat niet overal zo is) en dat voor slechts 2 euro. Normaal is het traject naar Burgos een heel eind door een industriegebied maar de Kroaat wist ons een alternatieve route te wijzen door de velden. Gelukkig maar. Na een kleine 4 uur stappen kwamen we in het heel mooi oud centrum. De oorspronkelijke planning was de kleine albergue Emaüs maar doordat de grote, totaal vernieuwde municipal eerst op onze route ligt,schrijven we ons daar in - pal in het centrum. Er zijn 140 bedden in n soort chambrettes per 4 met elk n eigen wastafel en n kastje. Na de installatie gaan we n lunchadresje zoeken en horen al meteen luid tromgeroffel. Die richting trekt ons natuurlijk. Aan de kathedraal valt een en ander te gebeuren (Goede Vrijdag): een mooi muziekkorps speelt stemmige muziek. Het beeld van Jezus ligt aan de ingang van de kathedraal en de mensen staan in lange rijen om er zn voeten te kussen. Ook Beppie sluit in de rij aan. Wij blijven op afstand. Daarna gaan we iets eten (met lekkere wijn Olivier¡ De pelgrims doen zich niets tekort) en doen we samen n wandeling door de stad: heel mooie hoge huizen met balkons voorzien van glas, smalle straatjes, pleintjes, herenhuizen... en natuurlijk de immense kathedraal. We gaan vroeg avondeten want we willen de processie hier wel eens zien waar massaal veel volk op afkomt. Willy trekt zich terug en ontmoet daardoor nog eens Nicola, de Schotse. De stoet duurt wel heel lang maar Beppie geniet ervan. We houden t toch niet helemaal vol tot t eind want we moeten op tijd binnen zijn en hebben t wel gehad voor vandaag
Dag 11: donderdag 17 april tot Cardinuela Rispico = 24,5 km = 35.885 stappen Geen snurkers op de kamer maar nu was er n ander storend lawaai. de hele nacht raasden zware vrachtwagens voorbij. De rolluiken konden t gedonder niet buiten houden. Gisterenavond hebben we inkopen gedaan in t plaatselijk winkeltje en ontbijten samen met Beppie in de grote eetkamer die we daarvoor kunnen gebruiken. Een stevige start is nodig want meteen naast de kerk gaan we al steil de hoogte in¡ Na 1 km mogen we de fleece al uitspelen. Het wordt een heel afwisselend parcours vandaag: door verschillende soorten bos met hoge paarsbloeiende heide die ons aan de wandel- en fietspaden in Nederland doet denken. Prachtig¡ "De schoonheid van de aarde is niet te koop, ze behoort aan wie haar ontdekt, haar begrijpt en van haar weet te genieten". En dat doen we: "genieten van alle mooie momenten, van de landschappen, de ontmoetingen en het ritme van de stilte". Heerlijk¡ In San Juan de ortega is er tijd voor n ruime pauze in t zonnetje waar heel wat pelgrims halt houden. Het plaatselijk kerkje verdient een kort bezoekje (met kaarsjes). Dan weer verder op stap tussen weer andere begroeiing, echt heel mooi. Hoewel we soms puffend stijgen, mogen we daarna ook weer dalen. Nog even doorbijten in de gloeiende zon tot ons eindpunt vandaag. De laatste drie dagen zijn bewuster gepland omdat we vrijdag in Burgos willen overnachten zodat we de processie kunnen meemaken. Nu we hier zijn in de Semana Santa moeten we dat toch even meepikken. Nu logeren we in n albergue die nog maar 2 maand open is. Alles nieuw dus. Avondeten pas om 20 uur aan 8 euro. Onze maag laat zich horen en de mevrouw is nog druk in de weer maar het ruikt al lekker. Morgen kort parcours: nog slechts 15 km tot Burgos.
Oh ja, onze kilometerstand na 10 dagen was 263 km, nog ± 520 te gaan.
Dag 10: woe 16 april tot Villafranca = 25 km = 36750 stappen Blauw... Zonder ontbijt op stap vandaag. Pas na 11 km houden we n behoorlijke lange rustpauze met ontbijt/lunch in en n mooie albergue in Belorado. Vandaag stappen we veel uren langs drukke N120, niet zo leuk. Gelukkig hebben we a de andere kant weer heel wat mooi glooiend groen en hebben we vele uren zicht op n bergketen met besneeuwde toppen. Die zagen we gisteren ook al n hele tijd. Een Spaanse dame op wandel spreekt ons aan en vertelt wat in gebrekkig Engels. Ook in de winter komenhier pelgrims langs zegt ze, zeker de voorbije zachte winter. Wo gaan de kms wat sneller voorbij langs die saaie weg. In het dorpje Tosantos zien we een kapelletje in de rotsen. Enkel s avonds om 18u doet een priester of zuster het open voor de pelgrims, stemmige sfeer met kaarsjes. Het pad wordt weer wat aangenamer als we de velden in trekken en weer langs een klein dorp met gezellig - gesloten - kerkje passeren met prachtig zicht op de bergen vd Montes de Oca. Heel wat dorpjes hebben n mooi uitziend kerkje, maar zelden is het open. Gelukkig konden we in enkele grotere kerken al wat beloofde kaarsjes doen branden. Soms zijn er enkel digitale kaarsen en daar doen we niet aan mee. Onze eindplaats vandaag is Villafranca de Oca. Meteen bij aankomst stappen we de albergue municipal binnen: ziet er prima uit. Voor slechts 5pp komen we in n ruime kamer met wel 10 of 12 stapelbedden maar met ons en Beppie erbij zijn slechts 5 bedden bezet. Met t mooi weer en t groot zonnig terras heb ik niet direct zin me aan de pc te zetten, maar Willy herinnert er me aan dat het sponsorend thuisfront wel recht heeft op n vervolg van onze tocht. Het vrouwtje doet braafjes haar typwerk (altijd zonder overlezen, dus vergeef me de typfouten) terwijl t ventje de was doet en gaat uitkijken waar we vanavond zullen eten. Fier komt hij melden dat hij n mooi en zonnig stekje vond, maar wel bij een 3*-hotel in het dorp. Hun menu kost 14 maar pelgrims krijgen die aan 12. Niet twijfelen dus en wij erop af. Waw¡ Dat ziet er sjiek uit¡ Je moet je wel via het hotel melden voor het restaurant en wat stellen we vast: we moeten binnen eten¡ De tafels staan wel mooi gedekt - ttz op zn Spaans met namaakbloemen - maar er zijn zelfs geen ramen in de zaal¡ We hadden t ons anders voorgesteld¡ Tijdens ons voorgerecht verschijnt daar plots de Texaan Monty. We eten verder samen - mmm, lekker¡ echt lekker - en worden er ruim bediend met n paar flessen lekkere rode wijn (van Extramadura en we zitten dichter bij de Rioja, maar die blijkt te duur voor n menu-prijsje), water, veel lekker brood en n overheeerlijke tiramisu als dessert. Weer een gezellige avond die voorbij vliegt. We moeten ons haasten om nog voor 22u in de albergue te zijn. iedereen slaapt al en we moeten ons bed in het bijna pikdonker opzoeken.
Dag 9. dinsdag 15 april = tot Redecille de Camino = 26 km = 38000 stappen (kcal laten we wat achterwege) "The fastest way to still the mind is to move the body". Weer een waarheid als een koe. Eerst even in de plaatselijke "tienda" wat fruit en muesli inslaan om de dag te starten want het ontbijt is hier nogal povertjes voor 3. We spreken al duidelijk in pelgrims-uitgaven (alles goedkoop). We wandelen rond 8u het dorp uit via een oud pelgrimspad met zicht om de vele stappers die alweer voor ons vertrokken. Het landschap blijft mooi met glooiende pas omgeploegde akkers, gele velden koolzaad. Zelfs velden met madeliefjes of paardebloemen vervelen nooit¡ We rusten na 8 km even uit op n leuk picknickplekje (lesje geleerd). Ook Beppie komt er aan en we ontmoeten er voor t eerst een Belgisch koppel uit Gent. Ze doen hun 2de camino: vorig jaar van Leon tot Santiago en nu de hele tocht. 1-2-3-4-5-6-7... zo gaat t goed, zo gaat t beter... nog een willometer en zo stappen we verder tot Santa Domingo de la Calzada waar we rond 12u aankomen. De grootste attractie is hier de "hen en haan" in de kerk, waar een hele legende aan verbonden is maar die is echt te lang om hier uit de doeken te doen. Als de haan kraait tijdens je bezoek, zou je camino positief gezegend zijn. De haan kraaide niet en de hen verstopte zich in een hoekje... Geen idee wat dat kan betekenen... In elk geval kan het voor ons al niet meer stuk. We lunchen op n terrasje waar enkel pelgrims de kassa vullen en nemen er n leuke foto van Annemietje als pelgrim. Foto·s laden duurt helaas telang, dus daar zullen jullie nog wat moeten op wachten. We laten de anderen achter en trekken verder tot n volgende rustpauze in Granon; waar naar t schijnt de gezelligste albergue vd camino is, nl in een kerk met gezamelijk te bereiden maaltijd. Wij stapten door maar Beppie bleef er slapen. Ze moet me nog die hele ervaring vertellen want t leek me wel wat. Normaal kan je op elke slaapplaats een stempel krijgen in je pelgrimsboekje. In de kerk was er geen stempelkussen maar kreeg je de stempel op je ziel zo blijkt... Enfin, wij dus nog 5 km verder naar n krakkemikkig klein dorpje met slechts 1 adres voor de pelgrims waar we a 5 euro n bed krijgen. Dat bed viel nog mee, hoewel... veel te dicht op mekaar. De douches waren in erg trieste staat maar ze hadden een computer (enige pluspunt). Die stond in n achteraf keuken waar het ijzend koud was en buiten was het nog lekker warm, maar alles voor onze lesers aan het thuisfront en/of sponsors voor ASHA. Oh ja, nu ik daar aan denk: de eerste 5 verschillende schelpen op ons pad worden gesponsord. Wie doet mee voor de volgende 10 verschillende? 2 euro per 10 schelpen is n spotprijsje. Bewijs volgt bij thuiskomst. Om op te warmen gaan we ons pelegrino-menu binnen in het naastliggend hotel eten. Zo n menu bestaat telkens uit 3 gangen met meestal keuze uit 3 of meer voorgerechten, idem voor de hoofdgerechten en de desserts. Prijs tussen 10 en 12 euro. Als je t niet zelf moet klaarmaken smaakt t altijd zeggen we dan. Om 21 uur zit iedereen van onze kamer in de slaapzak, wij dus ook. Slaapwel.
Dag 7: zondag 13 april tot Navvarete = 22 km Dag 7 is geluksdag volgens Jo. We starten met t mooi gezegde: "Travelers there is no path, paths are made by WALKING". Van Marleen kregen we mee: "Verwondering is het begin van wijsheid". Als dat geen goede dag wordt, dan weten we t niet meer¡ Hoewel we dus in kamertje voor ons alleen lagen, heb ik toch weer wat uurtjes liggen koekeloeren. Dan speelt alles s door je hoofd vd voorbije dagen en weet ik dat er nog heel wat meer is dan wat jullie te lezen krijgen. Nu is het al zeker: dit is iets uniek¡ Echt, je moet t meemaken om te geloven. Er is niet alleen het pad waar zovelen ons voorgingen, maar ook zoveel ontmoetingen onderweg met vreemden, deelgenoten van deze wonderlijke tocht. Daarnaat hebben we tot nu het geluk onder n - bijna altijd - wolkenloze hemel te kunnen stappen. Om 04u hoorde ik al mensen vertrekken en elkaar "buen camino" wensen. Ik krijg n rilling als ik deze woorden intik. Je hoort ze zoveel keren onder weg en steeds blijft t zo·n hartelijke wens. Aan het ontbijt ontmoeten we nieuwe gezichten, waaronder Beppie, een Hollandse uit Arnhem. Leuk dat we eens onze eigen taal kunnen spreken. Om 7.50u vertrekken we en alweer zijn onze schoenen de laatsten die vh rek verdwijnen. De route loopt richting een grotere stad Logrogno en van veraf horen we harmonieklanken: palmzondag dus de processie gaat uit. We houden rustig ons tempo aan - duracel genoodzaakt iets lager gezet en liters blijvend drinken - komen we telaat in de stad aan om nog iets van de processie te kunnen meemaken. Jammer. We zien nog heel wat mensen net versierde palmtakken lopen. Verder is hier niet zoveel te zien, dus vlug de stad uit en dan door n eindeloos lang stadspark met lage begroeiing (heel moeilijk om n plasplaats te vinden maar het moet echt). Eindelijk komen we tenslotte aan een terras waar we lekkere patatas bravas nuttigen met n frisse pint. Pas daarna krijgen we n mooier parcours, blij dat we de stad kunnen achterlaten. We wandelen richting Navvarette, terug stijgend voor t einde vd dag en de laatste 5 km stappen we samen met n Schotse, Nicola, die we ook a t ontbijt ontmoetten. Ik vertel haar van mn lastige nieren en zij stelt mn rugzak eens anders af en o wonder vd geluksdag: meteen verdzijnt de pijn¡ Zo simpel was het dus, maar als compleet onervaren trekkers hadden we dat niet eerder door. Meteen was de batterij weer volgeladen: zon noch warmte waren n bezwaar vandaag. Nicola bleef naast ons stappen maar had het aardig lastig. We liepen n stukje naast n drukke baan waar honderden meters aan n stuk kruisbeeldjes in de wegafsluiting waren geplooid. Tenslotte aankomst in Navvarette en meteen af op onze bestemming (tip vd vorige gastvrouw) naar albergue El Cantaro: heel vriendelijke ontvangst en schitterende 2pers kamer met bad voor 40 euro. Weer in luxe. Het avondmaal nuttigen we samen met 8 anderen, waarvan we sommigen eerder al ontmoet hebben. Een gezellige babbel sluit de dag af.
Dag 8: maandag 14 april tot AZOFRA = 22 km = 32.670 stappen "Als t moeilijk is en je berg op moet, blijf voeling houden met de aarde. Als t gemakkelijk gaat, blijf uitkijken naar de horizon voor je". "Als je hoofd en je hart de juiste richting opgaan, hoef je je niet druk te maken om je voeten" Daarmee gaan we gesterkt op stap vandaag na n zeer goede nacht van 8.30u aan een stuk.Het ontbijt was wel erg povertjes maar n pelgrim kan ermee op pad. Vandaag brengen we eerst n pakket naar de post omdat we echt te overladen zijn op onze rug. Voor 12 euro sturen ze n doos van 4 kg naar Santiago. Een eenvoudige oplossing. Start om 9u. We merken al vlug een kerkhof op met een heel merkwaarig portaal van een kerk als ingang. Iets verder, weer tussen de kleurrijke velden, lopen we n eind met een Iers koppel mee. Zij laten hun bagage dagelijks nabrengen en doen t met een dagrugzakje. Sorry, geen echte pelgrims zijn dag. Wij kiezen voor "the hard way". We lunchen samen met de Fransman Olivier in Najera (n lieverd met n erg aanstekelijke lach; 43 jaar en laat zn stoppeltjes staan om er toch als papa van zijn 10-jarige dochter uit te zien). Ik wil nog graag het klooster van Santa Maria bezoeken, maar dat is helaas gesloten tot 16 uur. Eens door de stqd wandelen we n stukje door n steil bosje tussen rotsen van rode zandsteen, glooiende heuvels waar ontelbare druiven worden gekweekt. We zitten duidelijk in de Rioja-streek. Verder licht omhoog naar Azofra. We gaan naar de albergue Municipal: nieuw gebouw met boxen van 2 personen¡ Weer goed adres vandaag. Na de dagelijkse rituelen van douche en wasje slaan doen we nog n toertje en belanden samen met Beppie op n terras waar we blijven plakken voor t pelgrimsmenu en er t gezelschap krijgen van de Amerikaan Monty die we ook al vroeger zagen. Weer heel gezellig samen. We slapen helaas niet zo denderend, hoewel t er erg stil en rustig is. Op naar dag 9¡
Dag 6: zaterdag 12 april tot Viana = 30,5 km = 45100 stappen = 1490 kcal Met elk een half slaappilletje namen we t zekere voor het onzekere met zoveel (snurkers) in zo n klein kamertje. Om 6u zijn de eersten al - heel stil - hun voorbereidingen aan het nemen om weer op stap te gaan. Ook nu doen wij t s morgens heel rustig aan. We hebben trouwens n hele dag en we bepalen zelf hoe ver de weg ons vandaag brengt. Om 8u starten we met n frisse wind op n gemakkelijk pad. De lucht zit helder.We wandelen kilometers over lichte heuvels tussen de jonge graanvelden en wijngaarden. We komen Graem en dochter Bronwyn (Australië) weer tegen en trakteren hen op de beloofde Belgische chocotoffs (we zijn er tot nu heel zuinig mee omgesprongen maar Belgische chocolade klinkt bij buitenlanders als muziek in de oren). Mmm lekker - beweren zij en dat weten wij¡ Samen met zn vier moeten we op de foto. Zij rusten nog even en wij gaan verder, intussen al regelmatig water drinkend. Toch voel ik al, zo vroeg op de dag, de herkennende pijn de kop opsteken, maar hou dat wijselijk voor mezelf, hoewel ik begin te vrezen dat er iets aan de hand is. Ik drink toch wel overvloedig en moet daardoor ook om t half uur plassen. Gelukkig veel groen op de weg om te hurken. Verder voelen we ons prima. Na pas 20 km lassen we n rustpauze in in Torres del Rio. Willy trekt de kop en, zn vrouw kennende, kiest hij t beste terrasje uit (= ook albergue: mooi met zwembadje, nette kamers en sanitair): heerlijk midden t dorp, net voor de kerk met Moorse koepel (we zijn er binnen de openingsuren en toch gesloten). Helaas vanmiddag geen eten te krijgen, de kok lijkt afwezig, dus houden we t op vers fruitsap en n pintje. We zien er drie eerdere bekenden die hier zullen overnachten: de jongen heeft er vandaag al 32 km opzitten, de meisjes sliepen in ons verblijf op n matras in de hall omdat alles bezet was. Een paar 100m verder zien we gelukkig een "tienda" (winkeltje) met zonnige binnenkoer waar we onze lunch kunnen kopen en nuttigen. Als de vriendelijke mevrouw hoort dat de kok in t vorig adres afwezig is, probeert ze ons iets voor de microgolf te verkopen (in t Spaans toont ze ons haar bedoeling maar dat lukt niet want we gaan nog n stuk verder). De namiddag brengt ons n gevarieerd natuurlandschap tussen bloeiende tijmvelden: mooi¡¡¡ We zien geen pelgrims meer op onze route. Af en toe n rustpauze voelt noodzakelijk (wat is hier ad hand?). Na nog eens 11 km komen we in Viana waar we willen overnachten. Bij t binnenkomen vd stad zien we veel reclame voor 2-persoonskamers en we beginnen te dromen ve goede nacht met zn tweetjes. We volgen de gele pelgrimspijlen en komen a n doodgewone gevel van huis albergue IZAR. We kunnen er n kamer van 4 voor ons 2 krijgen met terras. heerlijke luxe na 5 delende nachten. Na n verfrissende douche doen we n toertje in de stad. Er zijn op het kerkplein spelen voor kinderen met stierenkalfjes, net als de straatstierenrennen in Pamplona. Jong geleerd... Er zijn niet veel eetgelegenheden voor pelgrims dus de keuze is vlug gemaakt. Net als we afrekenen komen ook Graem en dochter binnen. Nog n babbeltje (zij kozen hier zelfs voor 'n hotel en betalen er 85 - met eigen badkamer = toeristenprijs ipv pelgrimsprijs!). Voor ons wordt 't intussen slaaptijd.
Dag 5 - vrijdag 11 april tot Villamayor = 27 km = 40444 stappen = 1327 cal Eindelijk wat tijd en een pc gevonden voor een vervolg. De nacht van dond op vrijdag heeft het geregend. Twee slimmerds hadden hun schoenen niet onder t afdak gezet (neen, wij waren het niet). Gelukkig was er n haardroger voor handen om die te drogen, slimme hulptruc. We leren bij. We verlaten de gezellige albergue in Menura als laatsten. Het dorpje baadt al in de zon. Gisteren werd de haas een schildpad, dus heeft ze haar lesje wel geleerd: voortaan wat rustiger aan en meer drinken bij zo n dorstig weer. De voornemens zijn goed... Van in de ochtend is het weer genieten van de natuur: in 1 oogopslag zien we bloesems, olijfbomen en wijngaarden. Ons pad loopt zigzaggend verder. Van ver zien we t volgend dorp in de hoogte liggen, dus steil omhoog. 2 Duitse meisjes rijden ons puffend voorbij met de moutain bike en moeten genoodzaakt afstappen om a t gemeentehuis te geraken. Daar moeten we onderdoor om het dorpje te verlaten, de natuur weer in, op naar te volgende dorpjes. Ik drink heel regelmatig uit mn waterzak en ook de flesjes van Willy worden aan de bronnetjes telkens bijgevuld. Rond lunchtijd zijn we in Estella, waar we n rustig terraje uitkiezen. Een oude Spanjaard spreekt ons aan en brabbelt erop los. We verstaan er niets van en hij herbegint nog maar eens. Slechts 2 woorden zijn te herkennen: Irache en vino en hij toont in gebarentaal welk pad we moeten volgen. Uiteraard is de vino-weg ons bekend: er is namelijk een tapkraan geïnstalleerd waar er voor de pelgrims naast water ook gratis wijn te proeven valt. No vino, no pelegrino, dus ook de Viaentjes moeten er eventjes proeven. Dat smaakt ons toch niet zo slecht hoor Martine M¡ en ook de Australiërs stoppen er om wat te tanken. Even verder komen we langs een groot (gesloten) kloostercomplex. Eens daar voorbij stappen we door n bos met steeneiken. Af en toe voel ik weer die nierpijn, dus veel blijven drinken met t gevolg dat veel plaspauzes noodzakelijk zijn. Het laatste stukje van ± 5 km gaat weer in stijgende lijn. Gezien we intussen al boven de 20 km zitten, wordt de afstand toch wel voelbaar. Twee Duitse zussen komen samen met ons het dorp in als de kerktoren 17 uur slaat. We kiezen voor de albergue die door het Nederlands genootschap uitgebaat wordt met slechts 25 bedden. Het gebouw is mooi gelegen boven in het dorp met uitwicht op de bergen. Er zijn er net nog enkelen voor ons aangekomen, dus het wordt tellen als er nog voldoende bedden vrij zijn. Oef, we hebben geluk. De kamer is echter wat minder dan de ligging: amper zo n 4 op 4m met daarin 4 stapelbedden en een heel laag plafond. Natuurlijk zijn t enkel nog de bovendste bedden die vrij zijn. De eersten die aankomen kiezen natuurlijk de "beste" plaatsen. Er is ook maar een heel klein raampje... maar we kunnen slapen. Voor het avondeten is er niet voor allen plaats rond de tafel, dus moeten we in de bar naat de deur gaan. De 2 Australiërs kregen de laatste 2 bedden en we eten samen (niet te fameus). Om 20.30u ga ik samen met ..?.. naar de meditatie terwijl de mannen verder kletsen en de was binnen halen. Er zit n kleine man en de rustgevende muziek en korte teksten tussendoor zijn rustgevend. Intussen is het pikdonker en wordt het bedtijd .
