Als er naar school moet gegaan worden en er vroeg moet
worden opgestaan, dan is er een ongeschreven regel in ons gezin die stelt dat onze
Lander en onze Lowik dan voor de verandering eens net NIET veel te vroeg wakker
zijn. En zo geschiede die 22ste augustus, want de Amerikanen kunnen niet
wachten tot 1 september zoals elke normale mens.
Die frau des hauses
was de vorige dag al flink in de weer geweest: mega veel tassen en dito koffers
moesten immers in gereedheid worden gebracht, met 2 toddlers die naar de preschool gaan en 2 babies die naar de Spaanstalige day care onveilig
gaan maken. Ook al betaal je voor zon day care dan $800 per kind per maand,
eten moet je zelf kopen en meebrengen: voor Mats en Manu is dat: 2*6 potjes (3
fruitjes en 3 warm) *5 = 60 potjes van 200gr. 12 kilo dus! Over het aantal
pampers dat we moeten meebrengen (want dat zit er ook niet in uiteraard) zal ik
nog zwijgen. Lowik moest een plant meebrengen om het geheel op te luisteren,
verder voor allen 2 keer reserverkleren want ongelukjes zijn nooit veraf. En zo
nog wel wat.
Het obligate uniform is alvast niets voor onze Lander: wa is me da seg? Kan ik mijn gewone kleren
niet aandoen?, liet hij zich ontvallen. Er zijn scholen in de US zonder
uniform, maar dan zit je écht met de bas van de basklas, en daar dan het plebs
van zoals je die België bijna niet meer tegenkomt, zo leert een kleine rondvraag.
In Miami betekent dat meteen ook minder dan 1% blanken. Het aantal blanken ligt
hier sowieso onder de 25%. De rest zijn Latinos en Haïtianen.
Maar zon Montessori school heeft wel wat: een geweldige
filosofie en ook per 5-6 kindjes een
leerkracht. Ze hebben veel individuele momentjes ook, waarbij ze zich dan specifiek
focussen op iets waar een kind dan net mee bezig is. Alles draait ook om
onafhankelijkheid. Geen tutjes meer vanaf 1.5 jaar (my god die gaan afzien met
ons mannen), geen knuffels want dat is ook te afhankelijk (ocharme onze Lowik).
Geen ouders die helemaal meelopen tot aan de klas. In de klassen liggen ook
boren en échte schroevendraaiers enzo, want ze moeten dat in het echte leven
ook leren om er mee om te gaan (nog iets anders dan het écht gebruiken). Ze hebben
het in deze aanpak helemaal niet op het pamperen van een kind.In elk kind zit
al een volwassene, zo zien ze het. Enfin, ze creëren er zo van die losgeslagen
jong waar je gene kant meer mee op kan als je er enig gezag aan wilt opleggen. Geweldig
dus. En als je er zo vier hebt ... en die gaan later de puberteit in, dat moet
gewoon top of the bill zijn als ouders die hun kinderen de Goede Weg willen
wijzen.
Los van die filosofie is het natuurlijk een school zoals er
nog zijn op de wereld, en wat meer is, men spreekt er dus Engels en vooral
Spaans. Toch wel met bang hartje vertrokken, jep wij allemaal. Zetten wij daar
onze pagadders af, in de jungle zowaar, bij wijze van spreken.
Nu, was hij s morgens nog vrolijk 2 emmertjes water halen
aan het neuriën toen hij zijn uniformke aan het bewonderen was, dan kwam hij bij
het binnengaan van de klas pas voluit en kort maar krachtig tot volledig besef:
ik dujef da eigelijk ni was zijn conclusie en hij nam stante pede de benen. Lander
van zijn kant had al dagen zeer nerveus liggen tobben over dat verdomde Engels
dat hij niet zou begrijpen en zijn angst werd dan ook knalhard bevestigd. Ook zijn
verdict was dan ook niet van de poes toen hij wenend uit de school kwam
aangerend: ik wil NOOOO-I-I-I-T nog naar zon school, ik ga terug naar België
en wil hier niet zijn. Ik haat al die kinderen hier en die juffrouwen, niemand
luister naar mij als ik iets zeg, niemand verstaat mij, ik gooi ze allemaal in
de oceaan ... en ik wil dood. Nu dat laatste houdt hem wel bezig, maar nog
nooit had hij zoiets gezegd. We moesten toch even slikken en voelden ons
slechte ouders, wat had je gedacht. Je ziet zon dingen natuurlijk van
mijlenver aankomen, maar als het er dan écht is, patat, vlam in your face motha
fucka. Lowik deed er nog een schepje bovenop, om het vuur nog wat aan te
wakkeren en om de sfeer erin te houden: ik heb wel al vjiendjes gemaakt, ik
spjeek ook al Enjels, ik vejsta die zene. Onze Lander ging door het lint.
Nu, Lander is een streefkonijn en wilt iets altijd heel goed
kunnen en dus wilt hij voortaan thuis Knabbel en Babbel alleen in het Spaans en
het Engels zien. Belgische DVDs die die opties niet hebben kunnen ook de
oceaan in wat hem betreft. Lowik van
zijn kant charmeert zijn juffrouwen en verleidt hen zelfs om Nederlandse
woorden op te zoeken thuis, bij wijze van huiswerk dan, zodat ze hem tenminste nu
is eindelijk gaan verstaan wanneer hij de volgende keer vraagt: is da ie bekan
gedaan? en dooddoeners als krijg ik misschien een koek? en ik moet
eigenlijk pipi doen (hij is al sinds zijn eerste woorden felle voorstander en
fan van het woord eigenlijk, maar dit geheel terzijde).
Oja, nog even dit: Elke is hilarisch grappig wanneer ze in
haar vlotste Spaans aan de ééntalige oppasters uitlegt hoe M&M best slapen,
hoe ze eten en kakken, wat ze tof vinden, enz.
Last but not least, guess what: er was toch wel een klotig
griepvirusken in de schoolrangen geslopen zeker, en dat in de eerste week van
het schooljaar. Miljaardedju, er zijn geen zekerheden meer. Stuurje kind al
eens naar een school in een vreemd land, Amerika nog wel, en dan bovendien in
een vreemde taal, of beter talen, Spaans en Engels, en dan lap, pakt je daar
een virus langs achter en beginnen je kinderen over te geven dat het niet
schoon is en te diareren (is dat wel een werkwoord diareren? Maar de meesten verstaan
wat hier wordt bedoeld en nog meer onder maakten het zelf al meermaals mee). Alle
6 op rij (inderdaad: in volgorde: Manu > Mats > Lander > Steven >
Lowik en dan de sterkste van allemaal viel ook: de vrouw des huises Elke). Nu,
dit erbovenop en het spel was helemaal compleet! Je-houdt-het
gewoon-NIET-voor-mogelijk, écht niet.
Kortom, alles koek en ei die eerste week, dat hoeft verder
geen betoog.
Ja mn beste Europeaantjes, wat een gedoe hier met die Amerikaanse liabilities. Die Amerikanen dat zijn soms échte schijtluizen. Zoals mn madam al prachtig omschreef, Amerikanen hebben wat met regels, regels die maken dat je geen schrik moet hebben van de andere. Bewijzen te over: de installateur van de TV die onze TV zelfs niet heel eventjes mee helpt rechttillen want owé, de policy van het bedrijf laat het niet toe want lawsuits you know, de heren verhuizers die NIETS doen tot ze written approval hebben, en dan nog, no sir, die trampoline moet je helemaal zelf in elkaar zetten. Was er toch wel een kerel tussen die verhuizers die die daar de anarchist ging uithangen zeker en me zo geweldig zag zweten met dat monster van een trampoline dat hij zo heel eventjes, (je weet wel zo heel eventjes maar) hielp, dat was genoeg om een hele hetse in de interne keuken op gang te brengen want hij kreeg daar begot serieus naar zijn voeten.
Maar dat was nog niets, had ik met mijn kredietkaart een auto gehuurd via internet (de derde al want kopen, my god, dat duurt wat hoor vooraleer je dat kan en mag) en omdat ik eens goed wou doorwerken vroeg ik aan vrouwlief of ze die even kon gaan afhalen aan de luchthaven. Gewapend tegen alle mogelijke Amerikaanse regelneverij (we waren op ons hoede) had ze alle papieren mooi mee van internet, mijn paspoort, identiteitskaart, mijn visa enz). Maar nope, zelfs na een telefoontje van mij aan de verhuurfirma kreeg ons Elke de auto NIET mee. Ik had hem gehuurd en dus moest ik hem afhalen, nobody else. Stel ik was ziek, of heb juist een been gebroken, pech dan. Ik ons 2, Matske en Manuke moeten wakker maken. kom mannen, we moeten lekker met de taxi naar de luchthaven aan de andere kant van Miami, dat hebben jullie nu nog nooit eens gedaan, probeer ik hen nog te sussen. Het mocht niet baten, pissed als ze waren dat ik hun natte droom (dit is letterlijk te nemen, maar tijd om te verversen was er niet) had vergald, waren ze bovendien nog compleet uitgehongerd. Met 2 babystoelen en al in de taxi (zonder mag je niet mee) en onderweg babyvoeding geven. Dat hadden ze dus nog niet meegemaakt en dat was te merken, maar stralen deden ze wel... achteraf dan. Uiteraard mocht de taxi niet ver genoeg rijden van de parkwachter zodat ik nog kon verder sjokken met 2 babbies in de dubbelkoets en 2 autostoelen tot waar ik Elke opnieuw in de rij zag staan met onze Lander en onze Lowik. Ik was zo pissed dat ik met de manager van het spel gesproken heb: man, zei ik, als ik mijn bedrijven zo klantonvriendelijk zou leiden als jou, ik was failliet. Maar goed, klantvriendelijkheid dragen ze wonder boven wonder hoog in het vaandel en ik kreeg $75 terug, cos I want you to be happy. (mannen, bij Alamo kan je dus terecht om geld terug te krijgen als je zegt dat je ontevreden bent, men zegge het voort).
Of het openen van een bankrekening. Wij met ons 6 naar de bank. Idd met ons 6 want een je moet met 2 zijn om die te openen. We hadden ons helemaal opgetut, want tenslotte open je niet elke dag een rekening nietwaar. Na anderhalve minuut stonden we terug op straat want we hadden toch wel geen aanbevelingsbrief van onze Belgische bank bij zeker en ook niet 2 willekeurige facturen van bijvoorbeeld Electrabel of van De watermaatschappij die aantoonden dat we wel degelijk buitenlanders waren die daar woonden. Geweldig toch. Oh ja, we moeten ook op de hoofdzetel downtown zijn want die doen alleen rekeningen voor buitenlanders.
Een auto kopen dan, tja, geen simpele opgave als al je geld al op is. (ons 4 patékes moeten laten screenen bij de dokter zodat ze naar school mogen gaan: $930!) Ik moet dringend van job veranderen denk ik dan. Een autoverzekering: meer dan $5000 (!) op jaarbasis voor 2 autos van 2004 en 2007 (dus geen nieuwe dingen). Want oh ja je bent een voze buitenlander, je hebt dus geen historiek die men kan nagaan ook al rij je in België heiliger dan de paus met je voiture. Zouden er daarom 30% Miamezen zonder verzekering rijden? Je moet hier trouwens goed zien op wie je wenst te botsen zei die makelaar, want rijd je op iemand zonder verzekering dan kan je het wel schudden. Maar goed, dus terug naar die aankoop van die auto: tja, ten eerste moeten de Cubanen (want er leven er hier 1.200.000 in Miami) wel op de afspraak zijn wat vaak niet gebeurt en de auto moet er ook vaak zijn (die dan al plots verkocht is).
De titel liet het al vermoeden, er zijn in deze weken al vele momenten geweest waarop we graag terug naar huis zouden gaan, snif snif, ... gewoon uit principe en vooral we zijn daar eerlijk in, van geweldige ellende soms- ik kan het niet anders zeggen. Maar dat zou natuurlijk boerenbedrog van de puurste soort zijn. Wat we wel gaan doen is even bellen met die Brazilianen, want mijn loon moet hier omhoog.
Coming up next: onze mannen zijn vandaag naar school geweest en veel meer familieverhalen. Wreed de moeite ... so stay with us (zo zeggen die Amerikanen dat zo mooi net voor de reclame)!
Vorige week zaterdag is onze container eindelijk aangekomen. Maar wat was dat weer allemaal om hem gelost te krijgen. Wij hadden een contract waar in stond dat ze in Miami alles zouden uitladen, meubels in elkaar steken, en alles op zijn plaats zetten. Die mannen komen hier aan om 9u 's morgens. Ze vragen me waar ze alles moeten zetten. Ik begin zo van: die kast daar en dat bed daar,... En ze zeggen: oh madammeke, wij zetten niets in elkaar en laden ook niets uit. Wij zetten gewoon alles uit de container en dat is het. Ik uitgelegd dat het een misverstand is en dat wij een contract hebben dat alles voorziet (natuurlijk in het Nederlands). Ik bel naar de mensen in België, en die zeggen dat het zaterdag is en dat ze niks kunnen doen! En wij zagen het echt niet zitten met ons 4 mannekes om alles zelf te doen + we hadden er voor betaald! Dus, na 2 uur aan een stuk bellen met België, ruzie maken, ons kwaad maken en ons serieus opjagen is het eindelijk gelukt en heeft iedereen begrepen wat er in het contract staat en zijn ze eindelijk begonnen met de container leeg te halen en alles uit te laden. Natuurlijk waren zij maar met 2, dus hebben we zelf serieus moeten helpen. Na 4u zijn er dan toch extra mensen gestuurd omdat we nooit alles klaar kregen. Tegen de avond moesten we alleen nog het speelgoed op zijn plaats zetten (dat wel heel onze living in beslag nam) en konden we eindelijk in ne zetel zitten en volledig uitgeput gaan slapen in een echt bed (ipv op een luchtmatras)!
s' Morgens vroeg stond een van onze buren aan onze deur: we moesten direct onze trampoline afbreken. (Steven had de dag ervoor nog meer dan een uur gewerkt om de trampoline in elkaar te zetten, zodat ons mannekes terug een van hun lievelingsspeelgoedjes hadden.) Blijkbaar was dat tegen "de regels van de community" en kregen we tot de volgende dag om ze af te breken en anders konden we een boete krijgen! Blijkbaar mogen we buiten niet doen wat we willen. De buitenmuren, onze garage, het terras, .... alles is eigendom van de gemeenschap, en daarvoor zijn er dus regels (Ameriak en zijn regels: we worden er echt zot van!). De buurvrouw zei ook dat onze kindjes niet alleen mogen buiten spelen. Het mag enkel en alleen onder ons toezicht (weer een van die regels!). Wij dachten, vermits we in een afgesloten gemeenschap met poorten, dat ze wel even alleen mochten spelen (we gingen natuurlijk wel om de 5 min kijken). Maar nee dus, het mag niet want ooit is er eens bijna een kindje onder een auto gelopen en er is een klacht neergelegd. Ook mogen er in onze garage enkel fietsen en een auto staan (dus niet hun tractor of hun kruiwagen of een driewielerke,....): weer: voor iedereen dezelfde regels! Dit is voor ons wel allemaal even wennen en we zullen dus ook wel heel blij zijn als we in ons eigen huis kunnen gaan wonen, want daar mogen we dus wel doen wat we willen.
Naast onze meubels, speelgoed, kleren, enz,... is ook onze bakfiets meegekomen met de container. We zijn al eens een paar keer gaan rijden met ons mannekes erin, maar man, man, wat een reacties dat je hier krijgt! Auto's stoppen om beter te kunnen kijken, mensen stappen soms zelfs uit, iedereen wuift naar ons,.... echt grappig zenne. Ook Mats en Manu vinden het hilarisch en zitten heel de tijd te gibberen!
zo, dat was het wat onze verhuis betreft. Als ik wat meer tijd heb vertel ik jullie meer over 't school (want vanaf maandag gaan ze alle 4 naar school) en alle regels die daarbij horen , over het huren van een auto, en het kopen van een auto
2 augustus zal een dag worden om nooit te vergeten. De dag van de aftrap, hop hop hop, Miami here we come, praise the lord!
Was beetje zoals onze trouwdag, we keken er ook wreed naar uit, was onwaarschijnlijk intensief en ook jawohl, vermoeiend. Het enige verschil was dat het wat lang duurde, dat we serieus lang moesten stilzitten. Aja, misschien ook dat we van alles moesten meesleuren, zijnde 6 grote zakken bagage, 5 handbagages, 2 reisbedjes, een dubbele 'sjarette' en of course ons 4 patékes.
Nu al bij al viel de hele reis geweldig mee. (tip: men beelde zich zo'n reis vooraf in als de hel, met niets dan bleitende 'joeng' die aan uw lijf trekken en zeuren, met waanzinnig lange wachttijden, enfin, men laat zich best volledig gaan zodat et verschil achteraf alleen maar groter en positiever is).Nee, écht, niet dat we elk weekend zouden willen overvliegen om de zaterdagkrant op te pikken of naar die zalige warme bakker te gaan die ze hier helaas pindakaas niet hebben, maar toch.
Onze Lander was de stoerste en flinkste tijdens onze move to Miami: mooi gespeeld in t vliegtuig, goed geslapen, tijdens Belgische nachtelijke uren al eens geregeld wakker worden met de immer weerkerende vraag: zijn we al in Miami, waarna hij terug wat mopperend in slaap viel. Lowik was de volhouder van dienst die NIET wilde slapen. NIET is NIET zoals hij dat alleen kan interpreteren. Dan maar op de lap-top Hopla zien in combi met Bumba. Onze Mats en Manu lieten het veelal aan zich voorbijgaan en hadden dan ook een first class hangbedje. Jaloers was ik. Moesten we ze dan toch bij ons houden, dan zetten we ze soms neer in onze stoel en klikten we ze als volwassenen vast in de stoel naast elkaar alsof ze enkel met hun twee op wereldreis waren. Als bij toeval bleven ze steeds redelijk overeind. Hilarisch zicht trouwens.
Aangekomen moesten we een 2-tal uren wachten aan de immigration dienst. Beeld u een grote hal in waar een 200-tal mensen in 1 grote rij staan. Aan het einde van die hal kwamen (we waren de laatsten uit het vliegtuig) wij dan ... aangewaggeld is zondermeer de juiste uitdrukking: Lander trok een meer dan te grote trolley vooruit. Lowik van zijn kant duwde een andere trolley (hij vond trekken van een trolley maar niks wat een normale mens wel doet uiteraard) en duwde de te grote trolley vooruit. Hij WILDE dit doen en zou dit DOEN. Mats en Manu lagen verder lekker te stinken in onze armen en hadden er zo navenant genoeg van. Het was genoeg geweest. Wij zeulden verder ook nog wat tassen en trolleys mee. Spektakel genoeg voor al die starende gezichten. Tot het opperhoofd van dienst ons uit de rij kwam halen. Wow, so many of you. Come with me and hup naar een special treatment lane. Even vrees dat dit iets te maken had met mn visum want ik zag nog andere mensen met kinderen in rijen staan, ook klein mannen. aargh. Mijn werkvisum is immers nog niet goedgekeurd en ik was genoodzaakt aan te spoelen via een toeristenvisum. Maar daar stonden we aan de mannen die fingerprints nemen. Mijn immigration advocaat had me gezegd, pas goed op, want je mag niet laten zien dat je hier nu komt werken. (ik zou nog niet durven). Dus bij het interview aan de borders wees op je hoede met wat je zegt want ze zien op hun scherm dat je hier wilt werken want je hebt die aanvraag gedaan maar is nog niet goedgekeurd: whats the purpose of this trip?. DE VRAAG werd gesteld... Echter, ons mannen lagen wreed te zeuren en te wenen (hadden dorst, honger, waren doodmoe, ...) op de grond en Lowik was zelfs ook al compleet illegaal doorgelopen en werd door ons gesmeekt om terug te komen wat hem duidelijk niet zinde.Mats en Manu hadden we op de gang op de grond moeten zetten op de stenen vloer. Eén viel om, met een luidkeelse reactie als antwoord. Mijn eigen antwoord op de vraag van die immigration agent was dan ook duidelijk: vacation. En plops de stempels in onze paspoorten. You need some assistance man, zei hij.
Onze baggage was wat stuk (zak te volgeladen en gebroken) en Lowik had zijn autos uit zijn tas gegooid want was gevallen, Lander duwde van wel heel ver om 4 u s nachts flink de dubbele koets voort met de handen hoog in lucht om aan de hendels te kunnen, uiteraard zag hij niet waar hij heen ging want de koets was te groot. De taxi kwam dan toch eindelijk aan (een hele eigen gereserveerde bus voor ons). En dan roefel, naar ons huis in Miami op zoek naar ons ... opblaasbed.
Mooi huis, de helft maar van bij ons, half open bebouwing, geen tuin (mmm... op die fotos leek er toch een tuintje te zijn?), kostprijs $5000 per maand met nog hier en daar een gated community association fee enzo. Te zot voor woorden. Aja, ons huis is compleet leeg, dus die meubels kan je zelf nog kopen want in die $5000 kan zoiets toch niet zitten, alée nu . In onze communities staan verder allemaal Maseratis, Ferrari, BMW 750, Mercedes 550, enzo. Maar dus gewoon huizen in de rij. We kunnen er simpelweg niet aan uit.
Nu een auto is hier meer dan zomaar een instrument om van A naar B te rijden. Zover waren we ook al. Maar dit. Jongens toch. Om die focus op autos even in de ver te zetten: zo verkoopt men hier autos:
http://www.cars.com/go/search/detail.jsp? tracktype=usedcc&csDlId=&csDgId=&listingId=67382925&listingRecNum=13&criteria=prMx%3D30 000%26sf1Dir%3DDESC%26prMn%3D0%26stkTyp%3DU%26bsId%3D20220%26rd%3D30%26crSrtF lds%3DstkTypId-feedSegId-cpoId-pseudoPrice-bsId%26zc%3D33143%26rn%3D0%26PMmt%3D0-0- 0%26stkTypId%3D28881%26sf2Dir%3DASC%26sf1Nm%3Dprice%26cpo%3DY%26cpoId%3D28444%2 6sf2Nm%3Dmiles%26isDealerGrouping%3Dfalse%26rpp%3D50%26feedSegId%3D28705&aff=nationa l
Verder kan je meteen live met een sales rep spreken. Zo maak je een afspraak.
Marketing is hier dan ook uitgevonden ooit en daar kunnen we nog wat van leren.
Maar terug naar het front: ons mannekes hebben er zowat een 10 dagen over gedaan om zich aan te passen aan het uur. Prachtig hoor zo s nachts puzzels liggen maken op een stenen vloer met ons mannen, of wat nakaarten over waar we zijn. We zeggen en schrijven 11 augustus en nog steeds worden onze boys wakker om 5u. Koploper bij uitstek om als eerste wakker te worden. Men rade het al, Lowik! NEE is NEE. Verder kijken ons mannekes hier op hun supergrote TV van 135cm diameter (standaard hier, TV is alles in de USA, er zijn er nog grotere tot 160 (ik had gezegd aan makelaar: koop een normale TV, tja) naar Mickey Mouse en the Smurfs in het Engels. Die Cargamel in het Engels, nog snoder en vozer dan hij al was. Brilsmurf is niet zo neurterig als bij ons helaas maar meer een asshole.
Enfin, wat nog voor deze sessie (want een mens moet eens stoppen denk ik dan want tijd hebben we hier niet: zonder hulp van thuis, zonder oppas, zonder school, ... en met alles dat we nog moeten kopen en regelen hebben we onze handen VOL): nog enkele leuke feitjes:
Men kan hier alcoholvrije wijn kopen. Lijkt populair te zijn. Mij lijkt de essentie te zijn weggenomen, maar ja.beetje zoals een auto zonder motor erin, Flinstones gewijs zeg maar. Het is hier pokkeheet (+/- 33°C met hoge luchtvochtigheid), maar zeg niet zomaar de sunshine state. Het regent nogal geregeld, zeg maar een serieus onweer, we zitten dan ook in het regenseizoen, zoals het een mooi tropisch klimaat betaamt. Veiligheid van kindjes staat toch centraal hier: iedereen waarschuwt je spontaan: pas op voor de jellyfish (kwallen) sir and watch out for the kids. Autos stoppen en toeteren even als kinderen ietwat dicht in de buurt komen (ook al staan ze er nog serieus af), enz. Onze Lander vindt Miami een pak mooier dan Hever en België in het algemeen We hebben nog geen regering, maar dat wist iedereen al Elke kookt hier zoals ze nog nooit gekookt heeft met de beperkte ingrediënten die ze heeft slaagt ze erin om toch wat lekkers te maken. In Miami spreekt de overgrote meerderheid Spaans. 30% lijkt ons nog blank te zijn. De rest is van overal uit Latin America. Onze Lander en Lowik krijgen op hun school ook Spanish en Manderin. Korte anecdote. Toen de Directrice miss Cabrera dat laatste aankondigde was duidelijk aan Elke te merken dat ze net niet vroeg the language of the fruit?. (moppie want is niet waar zegt ze zelf). verwachten jullie dan een invasie van de Chinezen? kwam er nog sputterend uit. No, but it will be the business language of the future. En daarmee is de Montessori school naar Amerikaans model meteen een feit: ontdek de vele talenten die er al zijn in elk kind, beschouw ze als volwassenen ... en bereidt ze voor op een succesvolle carrière . Nee, dit kleine schooltje is zooo gemoedelijk, heel fijne lieve mensen. Het grapje kost wel $800 per maand per kind, zonder aanhorigheden. Ook de annex kindercreche, t zelfde, $800 per maand. Maar ook wel leuk: we zien onze Lander en onze Lowik al leuk tetteren en heftig discussiëren in het Chinees over het terechte en actuele dilemma of Bliksem MC Queen van Cars nu wel dan niet sneller kan rijden dan Chichicks van diezelfde succesfilm. Normale eetbare Europese levensstijl producten zijn toch duur. 2 stukken gewone steak van 160gr t stuk (dus écht niet overdreven) kosten $17. Tenzij je dus echt van die brol wilt kopen en alles kant-en-klaar koopt. Babymelk van ons mannekes is bijvoorbeeld $34 voor een pot van 519gr en bij ons pot van 800gr kost 17, zelfde merk, zelfde type! Miamezen (of is het Miamianen?) kunnen niet rijden. Nog nooit zoveel accidenten gezien elke dag opnieuw
Nog enkele laatste puntjes om schoon af te ronden:
De volgende blog zal minder lang zijn, zoveel is zeker. Een mens moet tenslotte ook nog genieten van het land. Elke en ik hebben een iPhone, een Amerikaanse nog wel. In gevallen van nood of gesteld dat er een regering is zijn we bereikbaar op: ELKE: +1 786 447 7956 en STEVEN: +1 786 447 7526 of vaste lijn: +1 786 216 7846.
, over het huren van een auto, en het kopen van een auto
