Nadat ik mijn fiets weer proper had bepakt, reed ik tot het checkpoint dat me weer over de grens naar Israel zou leiden. Hier mocht ik de hele bepakking weer demonteren, om alles door de scanner te sturen. Geen probleem natuurlijk en na een klein uurtje was ik weer de baan op. De volgende heuvel was het landschap totaal anders! Palestina was groen en rotsachtig, maar nu keek ik plots uit over een zandplateau. Ik zag daar ook mijn eerste kamelen! Arad lag slechts enkele kilometers verder en van hieruit zou ik die namiddag Masada bezoeken met de bus. Ik vroeg de weg naar het hostel bij een pompstation, en terwijl zij het uitzochten stelde ik het zadel en de versnellingen van hun fietsen bij ("I think my bike is broken! Uphill I go really slow!"). Het hostel gevonden bleek het volgeboekt en viel mijn plan in duigen. Er was nog een hostel aan de andere kant van het fort, bij de Dode Zee, een luttele 68km omrijden, waar het 5 km in vogelvlucht zou zijn. Gelukkig was het veel bergaf. Ik dook van 600 meter boven zeeniveau tot 400 meter onder zeeniveau! Ik ontmoette 2 motorrijders onderweg van Zuid-Afrika naar Europa, die me waarschuwden dat ik met mijn fiets Jordanie niet zou binnen geraken, en ze konden dit staven met een document...toch iets om uit te zoeken de komende dagen.
Aangekomen aan de Dode Zee moest ik dan weer noordwaarts, langs de luxehotels en zoutwinningsplaatsen. Aan de overkant zag ik de bergen van Jordanie boven de mist uitsteken! Toen ik de heuvel bij Masada was opgereden bleek dit hostel niet open, doordat er een muur was ingestort de vorige dag. Meteen ook de reden dat Arad volzet was. Mijn tent mocht ik op de heuvel niet opzetten, dus bolde ik weer naar beneden, waar ik een Bedouinentent zag staan naast het vliegveld. Ik mocht mee in de tent slapen en ik had daar een gezellige avond, met veel gebarentaal! Ik ging vroeg slapen want de volgende ochtend zou ik de zonsopgang boven op het fort willen aanschouwen!
Die ochtend vertrok ik op tijd voor een korte eerste etappe tot aan het checkpoint voor Bethlehem. Ik kreeg enkel de vraag gesteld of ik mijn paspoort bij had, en mocht verder rijden. Bethlehem is de stad waar de Church of Nativity (met een minuscule voordeur) staat, en waar Jezus zou geboren zijn. Een onverwachte mensenmassa op dit onchristelijk vroege uur blokkeerde de toegang tot de geboorteplaats zelf, en wachttijden werden geschat op 3 uur. Nou! Dan maar gewoon de kerk bezichtigen, die wel mooi was, en dan verder bollen. Een vriendelijke pompbediende (wiens pomp op een doodlopende straat staat door de scheidingsmuur) wees mee de weg riching Hebron. Onderweg werd ik meermaals uitgelachen met mijn korte broek door locals, zo gaat dat hier, maar het meest van de tijd moest ik me bezig houden met high fiven, wedstrijdjes bergop met kleine kinderen (ik won meestal) en aanmoedigingen in ontvangst nemen. Ik stopte bij een fruitkraam om een tros druiven te kopen en ook daar wist de verkoper me te zeggen dat het altijd rechtdoor was, wat ik wel wist, maar je moet iets zeggen he. In Hebron volgde ik de pijltjes naar de Ibrahimi Mosque en kwam zo diep in de Oude Stad terecht. Daar wist Ahmed me te overhalen mijn fiets in zijn garage te zetten, en een stukje pizza te eten. Om bij die moskee te geraken moet je door een grondige veiligheidscontrole, en de fiets mag daar niet binnen. Na mijn bezoek betaalde ik Ahmed voor de pizza en wilde mijn fiets terug halen. Dit kon uiteraard niet zomaar! Nadat ik de plotse parkingprijs had gereduceerd van 10 shekel naar 2 shekel, mocht ik mijn ros toch uit de garage halen. Mijn kompas gaf zuidoost aan en ik probeerde de stad zo uit te rijden. Hebron is erg heuvelachtig en stilaan kwam ik in grimmigere wijken terecht, zonder uitzicht op beterschap. Mensen kwamen uit hun huizen en keken me argwanend aan. Voordien had ik gelezen dat er in Hebron wijken zijn waar Joodse nederzettingen zijn en buitenstaanders niet welkom zijn. Ik besloot een stuk terug noord te rijden en meer de vallei in (daar lag de grote weg). Het werd drukker en ik zat op een bredere baan, maar hopeloos vast in het verkeer. Omstaanders begonnen aan de spullen van mijn fiets te komen en ik voelde me niet op mijn gemak. Een agent kwam tussenbeide en stelde voor om mij de stad uit te leiden, na een 10 minuten durende discussie met omstaanders over de juiste route. Hij startte zijn motorfiets en zo werd ik, onder politiebegeleiding (met zwaailicht en nu en dan sirene!) de binnenstad uit geescorteerd, via allerlei kleine baantjes. Aangekomen bij een universiteit charterde hij een taxi, die ik niet mocht betalen, en moest ik die taxi volgen tot op de grote baan. Het zou me uren gekost hebben om zelf die stad uit te geraken, en nu heb ik er een arm-der-wet facebookvriend bij!
Van hieruit was het een prachtige weg langs zwaar beveiligde Joodse nederzettingen in Palestina. Het begon stilaan te regenen en ik moest nog een heel eind tot in Arad. Het werd al aardig donker en ik draaide Susya in, ook zo`n nederzetting. Ik ontmoette de directeur van een internaat vlakbij, waar ik de nacht mocht doorbrengen. De kinderen waren geweldig! Erg intelligente ("Wanneer vind je je reis geslaagd?"), zelfstandige en luide kinderen. Ik kookte op de speelplaats en daarna speelden we pingpong, basketbal en leerden ze me backgammon. Ik mocht gelukkig in de begeleiderskamer slapen, want in deze school mogen de kinderen kiezen wanneer ze gaan slapen...
