Na maanden van fysieke en mentale uitputtingen, winnen en verliezen, zweten en rillen, lopen en springen, vallen en weer opstaan kijken we terug op een geslaagde zomer
Met een deelnemers aantal van 11 personen (per speeldag), en 18 (+ Stefanie & Lies) over het ganse seizoen, werd er dit jaar een absoluut record gevestigd. Een opsteker voor de organisatie, die nu reeds liet weten om volgend jaar zeker er opnieuw voluit voor te gaan. Ook het niveau ging er zienderogen op vooruit. Na editie 1, 2 & 3 werden sommigen nog van het kastje naar de muur en terug gespeeld, nu konden diezelfde personen al eens uitpakken met een gemeten voorzet of een dribbel uit de voeten schudden! Hoopgevend voor de toekomst van het Belgische voetbal. De eindrangschikking werd uiteindelijk iets voor de geschiedenisboeken, want deelnemen is belangrijker dan winnen. De échte geschiedenis werd dit jaar geschreven door Sanne, door zich als allereerste jongedame in het speelveld te gooien.Met zon overgave zoals zij het deed, daar kunnen zelfs onze Rode Duivels nog van leren. Hopelijk inspireert onze techniek en kracht, gekoppeld aan efficiëntie hen ook
Verder was er ook evolutie merkbaar qua materiaal. Er werd geïnvesteerd in doelen (kleine & grote), 2 soorten ballen om zelfs het grillige weer slimmer af te zijn en een niet te versmaden ultra moderne high quality Canon SX 10, geschonken door onze sponsor Dereere NV. De geruchten gaan de ronde dat deze camera voortaan ook zal ingezet worden bij Europese- & Wereldkampioenschappen om te zien als een bal al dan niet de lijn overschrijdt, indien de lijnrechter van dienst zich op vakantie zou wanen in een of ander Zuid-Afrikaans land en zo een ploeg ongewenst uit het tornooi kegelt ondanks een veel sterkere tegenstander die ook zou gewonnen hebben zonder een afgekeurd tegendoelpunt, want de finale plaats was zeker en vast verdiend en de spitsen van het benadeelde land bakten er eigenlijk vrij weinig van wat dus sowieso ging resulteren in een vroege uitschakeling. Geruchten dus.
Maar tegenwoordig ging de passie voor onze geliefkoosde activiteit verder dan het voetbalveld. Zo ontstond tussen pot en pint het idee om onze avonturen op het wereld wijde web te gooien en zo de wereld (& met grote zekerheid Uruguay) te laten zien hoe het leven er in de Belgische Koningin der Badsteden aan toe ging. Een royaal leven. Na de blog, met matchverslagen, foto- & filmmateriaal werd er onlangs een nieuw item toegevoegd: Het Forum. Om ook bij koudere temperaturen, hardere ondergronden en met andere lichaamsdelen ons te kunnen vermaken op vrijdagavond werd hier het mekka van de behoeften gevonden om kosteloos en vrijwillig af te spreken en te plannen. Deze is terug te vinden op http://vrijdagavonden.forum-actief.com/login.forum?connexion.
Maar zelfs dit volstond voor sommigen nog niet. Tussen nog meer potten en pinten werd de passie nog heviger en werkte aanstekelijk op een aantal mensen. Na deze editie kunnen we dan ook vaststellen dat Sanne & Vince van wal staken, Fons & Lies het huwelijksbootje vonden en Stefanie & Toon een woonboot zoeken. En onze Oostendse visserssloep volgt de vloot, varend in de richting van veel liefde en voorspoed, de volgende zomer tegemoet
Met dank aan alle deelnemers om een inpiratiebron te zijn voor de wedstrijdverslagen:
Nicolaï, Arne, Vincent, Sanne, Fons, Lies, Toon, Stefanie, Ruben, Steven, Thomas, Jasper, Arthur, Reinder, Luk, Andries, Michiel, Joachim & Dimitri. Eveneens Veerle & Ralph voor het openen van de Bolga Tanga. En ten slotte De Golf & Het Strandhuis, voor de soms wat discutabele bediening, maar vooral de gezellige momenten met pannenkoeken, ijs, bier, frisdank maar vooral elkaar.
Voor de allerlaatste keer van het jaargang 2010 staan we paraat voor wat conditietraining. We is figuurlijk want in eerste instantie betekent dat enkel Koen. Omdat het de laatste keer is, is hij reeds wat vroeger afgezakt naar de plaats waar de afgelopen maanden zoveel te beleven viel. Met de bal aan de voet en in het voetbalshirt van de nationale ploeg van Ghana zoekt hij een strookje strand om daar wat te goochelen met de bal. Na een kwartiertje met zichzelf te hebben gespeeld komt Nicolaï ook wat balgevoel opdoen. Arne & Vince lieten op voorhand weten dat ze eerst nog elders verplichtingen hadden dus besloten we om nog even te wachten. Jasper liet zich in extremisch nog afwezig melden wegens een of ander 3erangsfilmfestivalletje in de buurt en Arthur had het verkeerde weerbericht gelezen.In de verte zagen we plots een blauw hemd onze richting uitkomen, met daarin Arne. Na een telefoontje kwam ook Vince uiteindelijk ter plaatse. De harde kern is net zoals de vorige weken bereid zich met elkaar te meten
Ondertussen was het al ruim na 20u en hadden Koen, Arne & Nicolaï een opwarming achter de rug die zelfs bij de meeste 1ste klassers een utopie is. Omdat er geen wijzigingen meer mogelijk waren in het klassement bleef het competitiebeest in Koen slapen. Dit resulteerde in een pak assists voor Nicolaï. De grootste bezorgdheid was tot welke scoren we gingen spelen. 5 leek te weinig, 10 werd in eerste instantie als doel genomen. Naarmate de wedstrijd vorderde en de score opliep werd het toch duidelijk dat september niet de meest aangewezen maand is om veel te voetballen. De ballen gingen er toch niet meer zo vlot in als halfweg het seizoen en de zon had geen zin om lang op te blijven. Bij een stand van 8-5 in het voordeel van Koen & Lai begon de duisternis ons parten te spelen. Omdat we niet ver van de 10 zaten had iedereen er nog goede hoop op dat het wel ging lukken. Maar de duisternis overviel ons. 5 min, 10 min, 15 min de ene na de andere aanval werd de nek vakkundig omgewrongen, een ware massamoord. Plots vond de bal wel de weg naar het doel. Een witte goal op een zwarte achtergrond bleek uiteindelijk een beslissend factor te worden. Vince & Arne hadden moed geput uit hun 6e doelpunt en kort daarop werd een 7e& 8stedoelpunt gescoord. In deze fase bleken de knieën van Nicolaï niet bestand te zijn tegen Arne zijn brute kracht en verliet stroppelend het veld. Een einde zoals zovelen dit seizoen. Met de 8-8 stand werd de wedstrijd dan maar gestaakt.Het was amper 21u10 maar toch was de nacht al gevallen. Ook de temperaturen lieten reeds voelen dat we vanaf volgende week maar beter binnen blijven. Maar het belangrijkste was, vandaag bleek dat niemand een verliezer is.
Om ons nog wat op te warmen gingen we een ijsje eten (je moe nie vragen hoe koud et was é!) en een fris pintje drinken om de innerlijke mens weer op te krikken. Arne & Nicolaï lieten zich niet verleiden om lang te blijven, maar Vince & Koen sloten het (out-door)seizoen af met veel gesms & ice tea.
Vrijdagavond 3 september 2010. Al veel foto- & filmmateriaal en nu dus ook het verslagje. Met dank aan Nicolaï.
Op drie september startte de nieuwe EK campagne van de Rode Duivels. Belgicisten als we zijn, konden we natuurlijk niet op de afspraak ontbreken. 7 dappere Belgen trokken naar het Koning Boudewijnstadion. Bijna waren het er slechts zes, want Steven moest zich in het zweet lopen om nog net op de tijd de trein te halen.
De sfeer zat er al direct goed in en de zakken met boterkoeken (en losse boterkoek) vlogen door de wagon want de wedstrijdsponsor van vandaag (Bakkerij Koen, winkelpad 38 40 te Oostende) zorgde voor krachtvoer.
Arne, uitgedost in een t shirt dat net iets te klein was, had onmiddellijk energie te veel en besloot dan ook maar even de loopband (lees: roltrap in omgekeerde richting) uit te proberen. Na een kleine aanpassingsperiode ging zijn prestatie al snel de lucht in.
Het metrotoestel was bevolkt met een horde barbaren (ook wel Duitsers genoemd) die onmiddellijk vocaal het roer in handen namen. Toen ze enkele haltes verder de metro moesten verlaten klonk tussen het gegniffel door meermaals auf wiedersien.
Twee haltes later was het ook onze beurt en werden we opgeslorpt in de rood geel zwarte massa. Enkele drankjes later namen we al snel onze plaats in op de tribune om ondergedompeld te worden in de helse sfeer. Het zingen van de Brabançonne was ongetwijfeld een kippenvelmoment. En vanaf dan was er geen houden meer aan. 90 minuten lang klonk de ene na de ander voetbalchanson uit onze monden. Steven hield het thuisfront goed op de hoogte en verzond daarom aan een spoedtempo tientallen smsen.
Ondanks het jammerlijke verlies was de sfeer ook na de wedstrijd nog steeds top hoewel de spreekwoordelijke man met de hamer er toch aankwam. Dit was echter zonder Koen gerekend. Na het (stiekem) drinken van een of andere Red Bull barste de duivel / etter pas echt in hem los. En dat terwijl we dankzij de p trein ruim een half uur extra moesten treinen.
Andere reizigers zagen dit niet zitten en verlieten reeds te Brugge de trein. Ze zagen er eerder getraumatiseerd uit. We slaagden er nog net in de reis te vervolmaken, maar waren, eens aangekomen te Oostende, des te gelukkiger afscheid te kunnen nemen van onze ADHDer.
