We schrijven vrijdagvond vijf uur s avonds , acht oktober 2010. Aan het station van Oostende staat een jongeman opgelaten te wachten aan de Kiss & Ride terwijl hij nog vlug een worstenbroodje naar binnen werkt. Even later verschijnt een brede grijns op zijn gezicht wanneer een klein autootje gevuld met twee jonge gasten en een iets oudere chauffeur met gierende banden voor zijn neus stopt. Hij springt in de partymobiel en vandaar gaat het richting de oude havenstad aan de Schelde. De sfeer zit er al meteen goed in en na een uurtje rijden, eenmaal buiten het bereik van Topradio Oostende, wordt de radio opnieuw afgesteld en weldra weerklinkt het doen en laten van onze Rode Duivels in Kazachstan uit de boxen. Tijdens het onverstaanbare gebrabbel van de Radio 1 verslaggever komen de Vier in de droge droom van elke autobestuurder terecht: filevorming. Goed drie kwartier later delen ze hun feestvreugde om het eerste doelpunt met een Hollander in de file. Nog eens twintig minuten later lijkt de buit binnen, en jawel, na de glorierijke overwinning van onze Belgen, lijkt het startschot gegeven voor een geslaagde avond.
Wanneer de Vier even later eindelijk Antwerpen naderen, is dit iets vroeger dan de andere filegangers, dankzij de verdiensten van eersteklas chauffeur Nicolaï, die blijkbaar als enige op de hoogte is van het derde-rijvakssysteem om Antwerpen binnen te rijden. Na een parkeerplaatsje gevonden te hebben te midden van de mierenhoop die Antwerpen die beruchte avond blijkt te zijn, vinden de Vier de weg naar hun finale feestbestemming, die in de verte opdoemt als een blauwe, felverlichte feestarena. Eenmaal door de deuren van het paleis, wordt nog kort even tijd genomen om een kwartpizza binnen te spelen en even later is het grote moment aangebroken. Terwijl de Vier het middenplein oplopen, weerklinken de eerste basale tonen, als voorbode op het feestgedruis dat even later zal losbarsten. Terwijl hun ogen zich nog aanpassen aan de duistere Eclips-lichteffecten, galmt de zoetgevooisde stem van Linda als een onweerstaanbaar bevel door ieders oren: "Come and dance with me!"
In de bruisende momenten die volgen, geven de Vier zichzelf volledig op de bonkende beats van nummers als Race, One, een live performance van "I dont care door de enige echte Sylvie, maar ook tijdens de nostalgische noten van land of the living, run to you en In my eyes. Goed anderhalf uur later en talrijke liters zweet armer zijn de Vier toe aan een adempauze, die handig benut wordt om wat dichter naar voren te schuiven. Onze vier fuifnummers dachten hiermee wat dichter bij het podium te staan, maar geen nood, even later wordt de ambiance naar hogere sferen gebracht, wanneer het podium letterlijk over alle hoofden getild wordt. Hieraan voorafgaand is een reeks van hoogtepuntjes, onder meer een heuse sitdown op narcotic van Liquido, live performance van Stan van Samang, een springmomentje op explode van Jordan & Baker en niet te vergeten; Nicolaï werd getrakteerd op een extatische halve minuut van How much is the fish?.
Maar zoals aan alle mooie liedjes een eind komt, blijft ook dit feestgedruis niet duren en na zich de ziel uit hun lijf gedanst te hebben, vinden de Vier hun weg tussen de mensenmassa naar buiten en na zich nog eens verzadigd te hebben met een chiliburger (of zoiets), wordt de rit naar huis aangevat. Met een gelukzalig gevoel kijken de vier terug op een unieke avond, die nog lang in hun geheugen gegrift zal staan.
Met dank aan partyharder Vincent voor de fotoverslaggeving, Nicolaï voor het vervoer en organisatie en aan Koen voor zijn altijd even enthousiaste aanwezigheid!
