Op drie september startte de nieuwe EK campagne van de Rode Duivels. Belgicisten als we zijn, konden we natuurlijk niet op de afspraak ontbreken. 7 dappere Belgen trokken naar het Koning Boudewijnstadion. Bijna waren het er slechts zes, want Steven moest zich in het zweet lopen om nog net op de tijd de trein te halen.

De sfeer zat er al direct goed in en de zakken met boterkoeken (en losse boterkoek) vlogen door de wagon want de wedstrijdsponsor van vandaag (Bakkerij Koen, winkelpad 38 – 40 te Oostende) zorgde voor krachtvoer.

Arne, uitgedost in een t – shirt dat ‘net’ iets te klein was, had onmiddellijk energie te veel en besloot dan ook maar even de loopband (lees: roltrap in omgekeerde richting) uit te proberen. Na een kleine aanpassingsperiode ging zijn prestatie al snel de lucht in.

Het metrotoestel was bevolkt met een horde barbaren (ook wel Duitsers genoemd) die onmiddellijk vocaal het roer in handen namen. Toen ze enkele haltes verder de metro moesten verlaten klonk tussen het gegniffel door meermaals ‘auf wiedersien’.

Twee haltes later was het ook onze beurt en werden we opgeslorpt in de rood – geel – zwarte massa. Enkele drankjes later namen we al snel onze plaats in op de tribune om ondergedompeld te worden in de helse sfeer. Het zingen van de Brabançonne was ongetwijfeld een kippenvelmoment. En vanaf dan was er geen houden meer aan. 90 minuten lang klonk de ene na de ander voetbalchanson uit onze monden. Steven hield het thuisfront goed op de hoogte en verzond daarom aan een spoedtempo tientallen sms’en.

Ondanks het jammerlijke verlies was de sfeer ook na de wedstrijd nog steeds top hoewel de spreekwoordelijke ‘man met de hamer’ er toch aankwam. Dit was echter zonder Koen gerekend. Na het (stiekem) drinken van een of andere Red Bull barste de duivel / etter pas echt in hem los. En dat terwijl we dankzij de p – trein ruim een half uur extra moesten treinen.

Andere reizigers zagen dit niet zitten en verlieten reeds te Brugge de trein. Ze zagen er eerder getraumatiseerd uit. We slaagden er nog net in de reis te vervolmaken, maar waren, eens aangekomen te Oostende, des te gelukkiger afscheid te kunnen nemen van onze ADHD’er.