Gisteren, na een immense klim op de Col de Napal, kwamen we eindelijk aan in St-Just Ibarre. We moesten elkaar echt tot steun zijn, want er kwam precies geen einde aan de weg. Er was een privé gite en een chambre d'haute, maar verder niets! Dus namen we maar de gite hoewel de vrouw helemaal niet vriendelijk was. Ze was enkel uit op ons geld en stelde ons heel vragen tot aankopen. Zo vroeg ze ons extra veel geld voor een kopje koffie. Dus besloten we in de chambre d'haute te eten en daar ontmoetten we opnieuw Edson uit Brazilië. Het eten was er heerlijk en we kregen er gratis een fles wijn, dus hebben we voor het eerst heel goed geslapen :) 's Morgens vroeg wakker en op weg. Na anderhalf uurt stappen, kwamen we bij een kleine boerderij waar een bejaarde vrouw woonde. Met haar drie honden...Toen we haar vroegen waar we waren zei ze vriendelijk dat we in St-Just Ibarre waren. We hadden een mooie cirkel gestapt. Toen ontmoetten we Anais. Ze woont in een heel gezellige chalet en trakteerde ons op koffie, brood, kaas, fruit,... Toen we haar vertelden over de dame van het dorp zei ze ons: "on ne peut jamais economiser l'amour!" we waren weer een levensles rijker. Dan bracht ze ons met de wagen op het goede spoor. Na verloop van tijd kwamen we steeds meer pelgrims tegen, uit Nederland, Denemarken,... Rond 15u30 bereikten we de poort van St_Jacques in Sint-Jean-Pied-De-Port: voor ons een aandoenelijk moment. Toeristen applaudiseerden toen we voorbij kwamen. Er werden foto's genomen... Onze refuge hier is uitstekend: vriendelijk onthaal, kleine kamer nog want er staan ons slaapzalen van 147 man te wachten in Roncevalle. We genieten van het mooie weer, ben reeds rood verbrand (Nancy). We gaan op verkenning in het stadje en onze maagjes vullen.
Gisteren hebben we afscheid genomen van onze Mexicaanse broer Pépé. Hij trok verder met de auto, hihi. Na warme thee en taart van juffrouw Sandrine in het lokale schooltje, namen we afscheid, maar kregen er een nieuwe vriend bij: daar arriveerde Edson, een Braziliaan. We trokken naar de volgende refugio, hij via de grote weg, wij via het bospad. Aanvankelijk stapten we voorzichtig om niet weer natte voetjes te hebben, maar na verloop van tijd werden we gewoon zelf de rivier, het stroomde langs de hellingen. We waren echt dankbaar dat we wandelstokken bijhadden. We vonden een mooie refugio nabij een prachtig Romaans kerkje uit de 12de eeuw, magnifiek! Hier kwamen reeds duizenden pelgrims voor ons...om even bij stil te staan. Vandaag gestapt over 'un grande col', amai, even doorbijten, maar we ontdekten dat die pas half zo hoog is als de berg die we morgen moeten overwinnen :) We zullen doorgaan, niet opgeven, doorgaan!!! We vonden een heel gezellige refugio boven een schooltje mét wasmachine en droogkast en volle kasten, zalig dat we eindelijk al onze modderkleren kunnen wassen, een frisse douche, voetverzorging, we zijn als herboren. Nu nog te hopen dat we morgen overleven (grapje) Een nota voor Lie: bedankt voor het toestelletje tegen wilde honden, het kwam al goed van pas!
We zijn dus vertrokken uit Lourdes en gingen richting Lestelle -Betharram. Daar was een superhoge kruisweg en ik grapte dat we deze niet zouden doen want dat we reeds in Lourdes een kruisweg deden, MAAR de kaart zond ons toch deze weg uit. Klimmen dus, maar een prachtig vergezicht en een heel mooie kruisweg! We zagen in de tegenovergestelde richting een man stappen, zwaar gepakt en gezakt. We dachten dus: géén Compostellaganger. Later bleek dat hij reeds de tweede maal de kruisweg deed, hij ging gewoon de verkeerde richting uit :) Pépé uit Mexico, een echt cadeau, want 's avonds kookte hij voor ons een lekkere Mexicaanse maaltijd. De volgende dag van Asson naar Arudy: weeral regen. Maar we houden er de moed in! Tegenover de kerk woonde een lieve vrouw, Christine, die gaf ons brood en kaas, haar man was schaapherder en maakte die zelf. Die nacht hebben we overnacht bij pater Pierre, hij was héél gastvrij en zijn keuken zat boordevol Franse heerlijkheden waar we ons mochten aan tegoed doen. We hebben de eucharisitievierin g met hem bijgewoond. We kookten samen een heerlijke courgettesoep met kaas. De canadese mensen waren ook heel vriendelijk. De volgende dag richting Oloron Sainte Marie. Wéér druipnat, alle winkel gesloten, geen eten of drinken, maar nog steeds blijgezind. Daar stonden drie jongeren te praten en we vroegen hen waar we eten konden krijgen. Het meisje, Lucy, ging even naar huis en kwam terug met een reuze pîc-nic: brood, paté, confituur, sinaasappels, bananen en niet te vergeten: chocolade, njam, njam. Dank je wel Lucy, Ninon en Pablo voor de hartelijke maaltijd! Nog steeds doorweekt, en nog doorweekter, op zoek naar onze refugio in Oloron voor deze nacht, niet te vinden dus. Nergens plaats voor ons in de herberg... Tot We nog eens op onze stappen terugkeerden en merkten dat we de herberg met een reuzeschelp zomaar voorbijliepen, na anderhalf uur in de regen!!! Hilariteit alom...Daar ontmoetten we Jannick uit Antwerpen, 21 jaar, die allen met zijn fiets via de Col de Somport naar Santiago en terug gaat. Bon Courage! Vandaag: weer een gratis douche van 4 uren. Kleddernat kwamen we aan bij een schooltje en kregen er van de vriendelijke juf warme thee. We mogen hier gratis het internet gebruiken, en ze toonde ons op meteowing dat er beter weer op komst is. Hier is allesinds warm, vooral hartelijk warm en nu, tijdens de middagpauze is ze , samen met Pépé, naar de bakker en gaan we samen middag eten. Het is opmerkelijk dat we op alle stapdagen zoveel hartelijke mensen ontmoet hebben. Er hangt hier een goede pelgrimssfeer. Deze ochtend zagen we voor het eerst een steen met de inscriptie: Santiago de Compostela: 948 km.
Morgen hebben we dus reeds een tiende van onze weg afgelegd en we houden er de moed in!
