Toch nog een berichtje voor ik morgen Santiago binnenstap. Vandaag was aanvankelijk zwaar stappen en niet alleen omdat een gat groeide in mijn voetzool onder mijn compeed, maar vooral mentaal: ik was nog niet klaar om aan te komen en stopte dus 5 km voor het einde van mijn camino. Ik wil fris in de ochtend arrivren, in de stilte de kathedraal binnengaan, bewust van het eindevan deze tocht, van al julieintenties, vande lessen die ik mocht leren op deze camino, van de fantastische mensen die ik hier mocht ontmoeten,...Ik wil niet doodmoe de stad binnenzeulen, nee Ik ben jullie allen heel dankbaar voor ale steun, hoe dan ook, want er waren momenten dat dit me werkelijk op de been hield, al was het danvaak op 1 been, hihi. Maar ik mag heel eerlijk zeggen, wat me ook overkwam, ik was elke minuut gelukkig op mijn camino, want er waren altijd engeen die me omringden, altijd inzichten of lessen te lerern, zalig! Nu rest me nog een zware dobber: afscheid nemen, want daar ben ik echt niet goed in, snik. Maar waar deuren dichtgaan, gaan andere deuren weer open,
Hartelijk dank en buen camino in todo la vida!!!!!!!
Het einde komt dichterbij, op de camino zie je telkens hoeveel km nog te gaan naar Santiago en het geeft een vreemd gevoel. Aaan de reacties merk je soms hoe iemand zijn camino doet, alhoewel je nooit mag oordelen: Ik ontmoette enkele dagen geleden in Sarria Antonio. Hij had vijf dagen om de camino te gaan en was in een verschrikkelijke haast. We hadden een fijn gesprek en ik probeerde hem uit te leggen hoe belangrijk het wel is om te genieten van de camino. Toen ik hem zei dat ik even in het gras zou zitten en wat wou eten, vroeg hij me hoe lang ik dacht te stoppen! Gisteren ontmoette ik hem terug: hij had overal pijn en zag er echt zielig uit. We wandeleden weer een hele tijd tesamen. Toen hij het bordje zag van 35 km zei hij: oef, we zijn er bijna, terwijl ik het gevoel heb, o nee, we komen zo dichtbij...Ik zei hem dit toen hij voor de zoveelste keer naar zijn uurwerk keek. Maar toen hij me vertelde dat hij zijn dochters niet langer alleen wou laten, omdat hij een bericht kreeg dat ze wilden dat hij thuis was, begreep ik het al helemaal niet. Toen vertelde hij me dat zijn vrouw onlangs zelfmoord pleegde en dit eigenlijk een vlucht was, weg van thuis en alle verdriet. We hadden een heel intens gesprek over dood, zelfdoding en het leven erna. Nu begreep ik waarom Antonio zo gestressed zijn camino vervolgde. NIET oordelen dus, over geen enkele pelgrim, niet op deze camino en al zeker niet op de camino van het leven. Het gebeurt zo snel, het komt in je hoofd als een pop-up op je PC, maar we zijn vrije mensen om te beslissen wat we met deze gedachte willen doen en hoe we vanuit deze gedachte handelen want pssst, de kooi is niet op slot, de kooi die we vaak voor onszelf creeëren, nee, we zijn vrije mensen en moeten dan ook de verantwoordelijkheid dragen van onze beslissingen... Ik verontschuldigde me bij Antonio voor mijn gedachten en trakteerde hem op pulpo, dat is een soort inktvis, en een lekker wijntje, want dit is een fantastische wijnstreek, en je weet het toch? No vino, no camino, want naar het schijnt heb je de vitaminen en mineralen nodig om te stappen, hihi.
Zo lieverdjes, mijn tijd zit erop, letterlijk en figuurlijk. Santiago komt dichtbij...
Een vreemd gevoel overvalt me nu ik jullie nog eens schrijf. De tocht loopt stilaan ten einde, donderdagavond slaap ik in een albergue op 5km van Santiago om dan vrijdag in de stilte van de ochtend Santiago de Compostela binnen te wandelen, dat hoop ik toch. In de stilte wordt hier een moeilijk begrip want sinds twee dagen zijn studenten op de camino, groepen van 150, 200 en meer: de albergue municipals zijn overvol en het is dus overnachten in de kleine dorpjes indien je nog wat rust wil, maar dan best de dorpjes na de stad, anders halen ze je in de stilte van de ochtend in. Ik heb het alvast gesnopen: deze ochtend was ik al om 5u in het duister in het bos op weg en het was zalig: ik zag een ree drinken aan de rivier, maar bij het minste geluid schoot het als een pijl uit een boog weg. Gisteren liep ik samen met Shauna uit Canada en we noteerden de lessen die we leerden op de camino: niet om ze op te dringen aan onze medemens, maar vooral voor onszelf om verder in de spirit van de camino te leven: Toch geef ik je graag onze bemerkingen mee, ik probeer het alvat:
1 Hier en in ons hele leven ontmoeten we mensen waar we snel aan gehecht raken, maar het leven is nu eenmaal hallo en salut. In het vertrouwen dat we bij het afscheid van iemand steeds onszelf openen voor nieuwe ontmoetingen en niet blijven zoeken naar contact met die persoon. 2 Hint: the cage is not locked. Dit is een zin uit een gedicht waar de schrijver ons wil duidelijk maken dat de kooi waarin we leven niet op slot is, maar open: God schiep ons als vrije mensen maar dat zijn we vaak uit het oog verloren, dus open je horizon, je bent VRIJ 3 De zwaan en het stekelvarken: een zwaan is elegant als ze op het water drijft, maar op de aarde waggelt ze lomp heen en weer. Het is goed te zoeken naar de oñgeving die het beste in ons naar boven brengt, en een spiegel voor ons is zoals het water. Het stekelvarken durft niet te knuffelen of zich te geven, het is schuchter en bang gekwetst te worden en zich te tonen zoals het is, gaat snel in verdediging 4 Op de camino nemen vele mensen de bus en we dachten wat dit betekende in het echte leven. Als je de bus neemt om moeilijke hindernissen te overbruggen dan ga je niet ten volle de camino van het leven, dan ga je rond je problemen heen en wees maar zeker dat ze in een andere vermomming terugkomen. De bus nemen om naar de dokter te gaan, om hulp te vragen en te ontvangen is een zaak van jezelf nederig te durven opstellen en te durven ontvangen 5 Wat jij van mij denkt is none of my bussynues wat wil zeggen: zeg jij of denk jij iets negatiefs over mij, dan gaat dit me niet aan, het is jouw mening, maar ook als iemand iets positiefs zegt hoeven wij ons ego niet te voeden 6 Probeer niet om mensen iets bij te brengen met woorden want de ondervinding is de beste leerschool 7 Tabor: deze camino is een tabor in mijn leven: ik zou hier het liefst mijn tent bouwen, maar Jezus roept me terug, ik mag wel het licht van Tabor meenemen in mijn hart 8 Passie: wordt opnieuw verliefd op het leven en op de mensen
Nu ik alles overlees merk ik dat ik de geleefde boodschap van de camino heel vreemd onder woorden bracht, ik heb geen andere dan deze, hoe zal ik ooit kunnen verwoorden wat ik hier mocht ervaren? Niet dus, maar weet je wat? Misschien kun je de camino zelf eens lopen...
Alle liefs, met een hart vol passie voor de camino en de mensen,
Vandaag angekomen in Sarria, mijn hoofd wou na
22 km nog verder stappen maar ik maakte een deal met mijn hart:
ik zou gaan voelen waar ik wou stoppen. Het
volgende dorp was nog een 5km verder en ik voelde mijn voeten al behoorlijk
protesteren.
Het weer hier in Galicië is ook niet denderend,
kouder en winderig, maar ik laat het niet aan mijn hart komen:
Daar schijnt de zon volop en is het steeds
minimum 36 graden, hihi. Ik stapte dus met mijn hart: de drukke stad kon me
maar
niet bekoren en ik wist dat het volgende dorp
slechts 18 bedden telde en de lawaaerige Fransen er zouden verblijven: als zij
de wijn rijkelijk laten vloeien wordt je gratis
getrakteerd op een concert van snurkende heren en dames, niet bepaald mijn
favoriet tijdsverdrijf:
Op het einde van de stad Sarria is er een
prachtig kerkje met een mooie parkje eromheen. Het bleek het klooster van Maria
Magdalena te zijn en als je
hier verblijft mag je gratis naar het museum van het klooster en er is een mooie
mis om 20u:
Mijn voeten juichten van
vreugde en ik werd onmiddellijk beloond: een man merkte mijn enorme blaren op,
voor het eerst op mijn tocht. Na
een
heerlijke douche werd ik verwend met een
voetverzorging en een een verwenvoetmassage. Dit was zeker de juiste
beslissing.
Het is hier ook heel stil, want de meeste
pelgrims verblijven in een van de vorige 10 albergue die ze al lang
tegenkwamen.
Onderweg praatte ik nog met Shaunna, een vrouw
uit de USA over oordelen en veroordelen. De man Carlos, die ik ontmoette werd
door andere pelgrims
ervan verdacht de camera
gestolen te hebben, die net verdween uit de albergue toen hij er sliep. Dit is
te gek voor woorden!
Hij gaf me zelfs zijn eigen
wandelstok toen hij mijn gezwollen voet zag en deelde van zijn weinig stokoud
brood dat hem nog restte...
Maar ja, hij had zijn
uiterlijk tegen, een zwerver met een hond...Deze stok met zijn naam ingekerfd
en een vredesboodschap zal ik altijd
koesteren en zal me steeds
herinneren aan het niet oordelen van mensen op hun uiterlijk en ook niet op hun
manieren. Vandaag zag ik Vern en
Nancy uit USA weer, altijd
druk bezig met hun mails en blog en fotos en altijd heel luid bezig over hun
verre tocht, ook ik had mijn
oordeel over hen klaar: oppervlakkige
Amerikanen voor wie alles amazing and great is and oh my God...Maar nee, toen
ik even met Vern alleen stapte
voerden we een diep gesprek, weg oordelen.
Voortaan hou ik mijn stok stevig vast, alleen al om niet langer te oordelen
over de mens die naast me stapt,
maar in hem evengoed Jezus te zien, als de
zwerver Carlos: ik hoop vurig hem terug te ontmoeten en zal hem trakteren op
een heerlijk maal, op een terras
en zonder schroom over wat de mensen wel zouden
kunnen denken van mij, neh!!!
Zo, lieve luisteraars van de preek van deze
week. De boodschap van vandaag:niet oordelen of veroordelen, maar in vrede
leven met elkaar.
Het is al weer en tijdje geleden dat ik de blog bijwerkte:...Ik eindigde vorige keer met mijn verhaal in het wat mistroostige dorp Foncebadon, alle huizen zijn er ruïnes en dat gaf me, samen met het verhaal van Ramon, de papa van Angelo, een vreemd gevoel: voor het eerst een gevoel ook dat ik een zoon "verloor", zoals iemand benadrukte, enfin... De volgende dag kwam ik wakker met het liedje in mijn hoofd "here I am, will you send me an angel?" en iki ging vastberaden op stap naar het Cruz de Ferro, een plaats waar de pelgrims hun intenties neerleggen, maar ook alles wat hun leven bezwaarde of moeilijk maakt. Dit deed ik dus ook en het was best wel een emotioneel moment, met alles wat de dag ook voorafging. Toen ik verder stapte voelde ik me lichter, vrolijk vervolgde ik mijn weg, de natuur was wederom adembenemend mooi en ik besloot me neer te zeten op een rots tussen de bloemen met zicht op de fantastische bergen. Een jongen kwam langs en hij zag er heel moe uit: ik vroeg hem of hij nog fris water had en hij ging zitten naast me. We raakten aan de praat en plots vroeg hij me naar het vlindertje op mijn arm, of dit een speciale betekenis had. Daar begon ik opnieuw aan mijn verhal met Robbe en het zal wel met de vorige dag te maken hebben maar het lag op de top van mijn tong. Toen vertelde hij me dat zijn mama nog niet zolang overleden was en hij huilde. Het was een heel intens moment toen hij me zei: dus jij bent een zoon verloren en ikk een mama. Mogen wij dit voor elkaar zijn op deze camino? Toen ik vroeg hoe hij hetette zei hij me dat hij Roberto noemde en toonde me zijn pasje, dit is toch geen toeval? Dit was een echt Tabortmoment, zonder nog veel te zegen bleven we er anderhalf uur zitten, daarna wisselden we gegevens uit en hij beloofde contact te houden: jij bent mijn nieuwe mama...Hij stapte verder en het liedje die reeds de hele ochtend door mijn hoofd gonsde kwam weer boven: here I am, will you send me an angel? Sinds dat moment zien we elkaar soms af en toe en we hebben steeds een fijne babbel, zo heb ik hem "geadopteerd". Gisteren beklom ik deels de O Cebreiro, een ongenadig hoge berg, geloof me dit was geen Tabortmoment, hihi. Het was ook stom van mij om zoveel kilomter te blijven lopen maar ik was dan ook in een heel leuk gezelschap van Carlos, een andere man uit Portugal die na zijn echtscheiding de Camino loopt met zijn hond en hij had nogal een tempo. Het was heerlijk om de hele dag Spaans te spreken, maar mijn voet begon plots weer te zwellen en toen kwam wonder boven wonder Erwin met een geleende wagen aangreden, hij zou zijn vrouw ophalen in Santiago en dan terugkomen naar hier om samen met haar de rest van de weg af te leggen. Hij stak mijn rugzak in de koffer en de laatste helse kilometers bracht hij me naar detop. Ik kon echt geen pap meer zeggen. Het was dom van mij, nu ik eindelijk geen pijn meer had om toch weeral 28 km te stappen, maar de mis in de prachtige kerk op de top van O Cebreiro maakte alles goed, zo mooi...Het weerzien met Pedro en Roberto ook, hier groeit mijn familie met de dag! Vandaag stapte ik naar Triacastela en vond er een gezellige kleine albergue met een hele lieve hspitalera, die zo goed zorg voor ons draagt. De weg was wederom zwaar en grillig, voor het eerst ook mistig en eeb beetje koud na die 38 graden, daar wen je snel aan. Ongelofelijk maar waar: hier kon ik voor heteerst een zalig warm bad nemen, ik viel haast in salaap in het heerlijk warme water: zoveel kleine dingen die hier helemaal niet meer vanzelfsprekend zijn... Hier gebeurt het dus: het leven op de camino, het delen van verhalen van mensen en hun leven, je eigen verdriet omarmen en het ontvangen van nieuw leven: Roberto. Hier lijkt het leven zo simpel, maar het is het ook!!! Problemen zijn vaak geen problemen, eerder een uitdaging tot groeien...
Zo, het laatste nieuws staat genoteerd, en zondag is het wederom voetbal: Spanje tegen Italië, dat zal hier weer een leuke avond worden met al die nationaliteiten, de wereld in een notedop
Lieve pelgrimsgroeten en niet vergeten ULTREIA !!! Moving forwards with courage,
Ik loop op wolkjes! Geen pijn meer in mijn voetjes en ik kon vandaag terug 13km stappen zonder ñoeite. Het mooie moment in deze tocht, aankomen bij het ijzeren kruis crus del ferro, wil ik voor morgen bewaren. Bovendien was het deze morgen om 10u30 al meer dan 30 graden en toen ik aankwam om 13u was het welletjes geweest. Bij mijn aankomst in de albergue, ontmoette ik een heel bijzondere man, de papa van Angelo: zijn zoon had een heel agressieve kanker, zelfs een reis naar Amerika boodt geen oplossing, elke dokter had Angelo opgegeven: Toen vertrok zijn vader, uit Polen afkomstig, naar Tsjestokova, een bedevaartplaats als Lourdes, in Polen. Hij beloofde er aan Maria, dat hij, indien Angelo genas, te voet zou gaan vanuit Polen, naar Santiago de Compostela: hij zou bovendien vertrekken op 27 november, de verjaardag van Angelo. Wonder boven wonder, want Angelo werd alsmaar beter en is volledig genezen! De papa van Angelo is inderdaad al van 27 november op weg naar Santiago, in weer en wind, met zijn hond Leo. Toen een vrouw, die ik al eerder ontmoette me voorstelde aan hem en het verhaal vertelde, rolden de tranen over mijn wangen. Toen vertelde de vrouw hem wat mijn zoon Robbe overkomen was: Hij nam me vast en zo stonden we daar beiden te huilen, vol dankbaarheid om het leven van Angelo en Robbe: we beloofden voor elkaar te bidden, de rest van onze tocht. Heel vreemd, maar zelfs nu rollen de tranen over het toetsenbord: alsof Robbe en Angelo ergens verbonden zijn en elkaar tot steun. Deze natuur maakt me ook echt gelukkig en mijn hart staat wagewijd open voor de schepping van God. Ik zag vandaag een vos langs het bos, en een grote roofvogel vloog een hele tijd boven me. De bloemen zijn adembenemend mooi en geuren van ver. Vlinders overal in alle kleuren,... Het is zoals David zei, vanaf Leon is er enkel vreugde...maar dat was eigenlijk vanaf de dag dat ik vertrok uit Lourdes zo: vreugde en een diepe dankbaarheid. Gisteren vroeg iemand me hoe het zou zijn als ik terug naar huis gaat. Wat een vraag, ik weet het echt niet, ik zit er mee in mijn maag, maar gelukkig heb ik nog een maand vakantie om terug te landen, niet dat ik zweeg, hoor, maar om te voelen waar ik nu naar toe wil. Op de weg zelf denk ik aan niets, maar als ik stilval en de gesprekken komen op gang met andere pelgrims...wat wordt het? Yo no se, ik weet het niet. Ondertussen spreek ik al een aardig mondje Spaans,echt leuk om met iedereen een gesprek aan te knopen...
Zo lieve mensjes, deze wereld is er een om echt zorg voor te ddragen. Onze kinderen zijn schatten, ze zijn ons gegeven, maar zijn onze kinderen niet, we hebben ze enkel in bruikleen, om zelf te leren, want wie niet wordt als kinderen, kent geen wijsheid...
Jaja, hier ben ik weer, weer een ander avontuur. Ik berbleef een tweetal dagen in Leon en zag er drie maal een fysiotherapist, David. Voor het eerst in weken stap ik zonder pijn, dit is echt heerlijk. Met emkele anderen huurden we een fiets en na mijn laatste sessie bij David, vertrok ik alleen richting Astorga en dan verder naar Muria-en nog wat, maar de namen zijn hier nogal ingewikkeld, hihi. Het was echt zalig om zomaar alleen te fietsen in Spanje en ook wel eens leuk om al die trage pelgrims te voet in te halen en te roepen "buen camino", heerlijk de wind in je haren...Voor ik vertrok in Leon trakteerde ik mezelf op hherlijke verse kersen en onderweg at ik ze op terwijl ik met mijn voetjes in een watervalletje zat, met zicht op de bergen.Kan het nog beter, denk je dan, dit is gewoon een moment om vat te houden, mijn leven lang: genieten van de simpelste dingen in het leven, een stukje vers fuit, een watervalletje, de zon op je huid, wind in je haren, ongelofelijk...Toen kwam een lastig parcour: grote rotspartijen, bergop, bergaf, zandweggetjes en soms in het bosgebied rare dierengeluiden...Maar een stem in mij spreekte me toe: het is OK, je doet het goed, rij maar verder. Toen ik haast uitgeput op de top van de berg kwam, zag ik in de verte een schuur en ik dacht wat te rusten in de schaduw en dan was daar weer het volgende wonder: daar leefden twee hippies in een half ingestorte schuur en ze boden elke pelgrim gratis een ayurvedische maaltijd aan, met frisse watermeloen, thee en koekjes, vers fruitsap,...je kon er rusten in een hangmat, gratis massage, ze toonden hoe ze er leefden, zonder electriciteit en de erste waterbron was 20 minuten wandelen. ze kookten op een houtvuur en de ene was yogaleraar. In de winter sliepen ze in een kleine box van isolatiemateriaal en ze straalden van geluk. De ene mam zei me. 2hoe minder je hebt, hoe rijker je bent!" Dit is het, dacht ik, had ik niet afgesproken om mijn fiets in te leveren in Muria, dan bleef ik hier zeker overnachten in een hangmat onder de sterren...Ik voel me hier gewoon zalig, mijn thee drinkend in de hangmat, turend over een oneindige vlakte, terwijl de kameleon zich tegoed doet aan de schil van mijn watermeloen, hihi. Elke pelgrim die er vertrok kreeg de zegen, een stempel met een hartje en een dikke knuffel. Soms denk ik wel eens hoe ik dit oit zal kunnen verwoorden aan anderen, niet dus, dit valt niet te verwoorden, dan maar doen zoals Maria, die alles in haar hart bewaarde. De auberge was heel mooi en rustig, we sliepen er enkel met vijf en de hospitalere Kiko verwende ons met lekker eten. De was was in geen tijd droog door een heerlijke warme wind, zoveel om dankbaar voor te zijn, de douche na een stoffige dag van 55km fietsen!!!! Vandaag voor het eerst weer op stap, zonder pijn, God zij dank. Ik ben nu in een klein dorpje Santa Catalina en om 11u is hier mis, dus blijf ik nog even, dan stap ik hopelijk nog 5 km verder en hou daar halt. Hier ontmoet je zoveel prachtige mensen, elk met hun verhaal, maar allen gelukkig op de camino, met of zonder pijn...al ontmoet je weinig mensen zonder pijn! Slechts 40% van de voetgangers haalt het, ik hoop er bij te zijn...
Lieve vrienden, in de mis straks zal ik voor jullie allen bidden, met een heel dankbaar hart om alle vriendachap die ik van jullie mag ontvangen, voor alle steun en gewoon om wie jullie zijn en het samen op weg gaan... Een warme omhelzing.
Zoals ik reeds meldde bracht ik enkele verplichte rustdagen door mjaar mijn enkel wou van geen liefde weten: Dan maar op advies van Eduardo, die echt ongerust was daar ik ook koorts had, naar het ziekenhuis in Leon geweest: De dokter vroeg, na de foto van mijn voet te bekijken, drie maal opnieuw of ik echt al die tijd gewandeld had want wat bleek? Ik heb eeb streesfractuur in mijn hiel en een ontstoken achillespees, vwoila, en nu weet ik het tenminste. Maar niet getreurd, net als je denkt dat dir het is, ontmoet je David, een holistische arts, maar met medische diplomas en die behandelde me reeds twee maal en morgen voor ik vertrek een laatste keer: deze ochtend ging ik zonder nadenken de trap af en voor het eerst zonder pijn !!!! Alleluia, wat kan het leven toch heerlijk zijn. Op zijn advies huurde ik vandaag een fiets en doe dus morgen een vijftigtal km met de fiets, een ander beleven van de camino, niet beter of slechter, alleen anders. Ik sta versteld hoe pelgrims hier zorg dragen, begaan zijn met elkaar. Zo kom je in deze prachtige stad Leon, waar je voorheen nooit kwam en plots roept iemand je toe. hi, Nancy, how are you now? Ja, ik voel me hier thuis, de wereld op de camino en ik heb een heel eigen weg te gaan...David zei me dat ik reeds veel zorg droeg voor anderen maar dat ik op deze camino moet leren zorg dragen voor mezelf, hmhm
OK, lieve mensen, ik draag jullie mee in mijn hart en in mijn gebed!
Allerliefste groeten van een fietsende pelgrim, hihi
Het is zo fantastisch dat jullie allen me zo steunen, via een berichtje, via de blog, met julie gebed,... Het is zo vreemd: ik word stilgelegd op mijn camino door mijn ene voetje die het voor bekeken houdt, maar toch gebeurt hier vanalles! Zo ontmoette ik Kori terug, en 70jarige vrouw uit Noorwegen. We hadden zo een krachtig gesprek over inzet en verantwoordelijkheid, en over je eigen grenzen bewaken. Toen ik haar vertelde dat ik reeds al die tijd dat ik onderweg ben, geen enkele nacht meer dan twee uur sliep, stelde ze me voor in haar hotelkamer te overnachten, ze betaalde zelfs de kamer tot ik vertrok! We hadden een hele fijne tijd samen, maar deze ochtend trok ze verder. In deze camino nam ik al vaak afscheid van hele lieve mensen en soms voelde ik me er triestigbij, maar ik leerde van Erwin dat je dan ook steeds nieuwe mensen ontmoet, nieuwe verhalen, nieuwe levenswijsheid. En ja, zo zat ik uren te praten met Ayi, en Karmeliet uit Indië die jongeren begeleid met moeilijkheden. Toen hij vernam wat er leeft in de St-Michielsbeweging in Kortrijk wisselden we direct mailgegevens uit: Priester Noel, wees gewaarschuwd! Zelfs zittend op een terras is de camino een echt geschenk. Soms zie jemensen, heel gehaat, kilometers tellend, hun dagen berekenen, maar ik kreeg alvast de les niet te oordelen. Er kwam een koppel uit Luik aangefietst, die mensen waren doodop, ze hadden er die dag al 75 km opzitten en wilden zeker nog verder gaan. Ik vroeg hen of ze dan nog wel tijd hadden om te genieten van de mooie dingen van de camino en ze vertelden me dat ze slechts drie weken vrijaf hadden en kost wat kost Santiago wilden bereiken. In mijn gedachten was dit gekkenwerk. Toen vertelde de vrouw, Astrid,me dat ze deze fietstocht doen voor een gehandicapte man en zich laten sponseren: elke avond nemen ze nog de tijd om op faceboek te gaan en alle mails te antwoorden! Ze hadden reeds 2000euro verzameld! Daar zat ik dan: ik krijg alle tijd van de wereld, krijg de kans om elk gesprek aan te gaan, zelfs voor een ijsje bij het zwembad! Zij spenderen hun hele vakantie voor het goede doel, dat is toch echt om je klein bij te voelen. Weer en boodschap dus. nooit oordelen of veroordelen over andere pelgrims, hoe ze ook reizen, al is ht met een taxi...
Zo, lieve mensjes, tot zover de preek van de week, ik hoop morgen verder te stappen of de mesetas, dit is een leeg gebied waar je soms 18 km moet stappen voor je een bron, winkeltje of albergue vind, met de fiets te doen, ik al wel nog zien...
Allerliefste groeten van een pegrim op rust, alle, voorlopig dan
Al een tijd geleden dat ik jullie schreef: hier vergeet je welke dag het is, hoe laat, de datum, alles Dat is een goed teken. Hier al zoveel mensen ontmoet van de hele wereld. Al in zoveel plaatsen overnacht: in een sportzaal, de ruïnes van een abdij van St-Fransiscus, prachtig. We sliepen er slechts met 5 pelgrims van 5 verschillende landen en het gesprek was leven na de dood en rituelen bij overlijden. Zo vreemd dat er zoveel meningen zijn als mensen, maar welke weg je ook de berg opgat, het uitzicht is op de top voor iedereen dezelfde. We mochten er ook genieten van een glaasje wijn en leerden de tango aan Elio uit Argentine, ook dit is de camino. we speelden gitaar en keken naar de steren, wat is het leven mooi... Toen ik de enige gaste bleek te zijn in een albergue, kwam plots Aliam uit Parijs, een pelgrim war ik al een heel goeiebabbel mee had. Wat een blij weerzien: hij had een filmpje gemaakt van een blauwe vlinder die op zijn hand kwam zitten Deze verhalen zullen jullie allemaal wel vreemd lijken, zo bedenk ik nu: hoe kan ik dit Godsnaam jullie duidelijk maken, ik weet het niet... Deze ochtend blokkeerde mijn voet volledig op weg naar Fromista. Een ouder koppel kwam langs en de man haalde zijn scooter en bracht me naar het centro de salud. Daar kreeg ik een hard verdict van de dokter: 5 dagen rust of naar huis, slik. Hij zei me nogmals dat slechts 40% het haalt naar Santiago, maar wat zou ik daar graag bij zijn. Erwin van Duitsland kwam speciaal terug om er gewoon te zijn voor mij, een echte broer intussen. Mensen hebben hier allemaal hun verhaal en hun pijnene, maar de solidariteit is gigantisch. Iedereen zou ooit eens de camino in zijn leven moeten stappen en in die geest verder leven, wat zou de wereld verbeteren
Dus wordt het 5 dagen rust, maar ik heb nog steeds voldoende tijd, desnoods rijd ik enkele dagen met defiets, we zien wel...
Niet alles komt op de manier waarop je verwacht, maar alles is goed zoals het is,
Het voelt als thuiskomen, even praten met jullie. Vandaag ben ik gestrand in Bellorado, een heel gezellige albergue naast de kerk. Hier gebeurt echt ales waar je in je eigen leven mee wordt geconfronteerd: de laatste dagen gaat alles oñ vertrouwen. Het begon in Santo Domingo de le Calzada. De laatste honderd meters kon ik bijna niet stappen, te hard gelopen naast 75jarige man uit Ecuador. Het gesprek was zo boeiend, maar ik luisterde niet naar mijn eigen voetjes, die schreeuwden om een trager tempo. Mijn ene voet helemaal gezwollen en heel warm: in de andere albergue kwam een fysiotherapeut en tegen een vrijwillige bijdrage kon je om advies vragen. hij kon echter geen verband aanbrengen omdat mijn vboet te gezwollen was. Ik moest de volgende dag terugkomen en dus een dag rust nemen. Ik baalde, weer een dag niet stappen. Daar ik niet in de albergue mocht blijven tussen 8u en 12 u moest ik langs de strate tsjolen, zoals mijn favoriet Willem Vermandere het zegt. Ik ging toen naar de kerk en kon ytijdens de viering niet stoppen met huilen, zo vol van zelfmedelijden. Toen ik buitenkwam, ontmoette ik Erwin, een Duitser, net op pensioen . Ook hij was gestrand met een pijnlijke voet en moest een dag rust nemen, maar zag alles in een ander daglicht: hij zei dat dit een optie was om te genieten van de mooie stad, om te genieten van het vele moois op de camino. We gingen samen een cafe con leche drinken, een heerlijke spaanse koffie en hadden een diepgaand gesprek over ontñmoeten en afscheid nemen, over je snel hechten aan iemand maar dan niet meer open te staan voor nieuwe ontmoetingen. Hij sprak me over vertrouwen: hij was die nacht in de albergue zijn camera met al zijn foto s gestolen. Net zoals het voortdurend afscheid nemen bij mij pijnlijk was, hoewel het nieuwe perspectieven opent, was de schok in zijn vertrouwen zo pijnlijk. Maar zou je omwille van 1 dief de andere 20 pelgrims in de kamer niet meer vertrouwen? Mag je je eigen hart vertrouwen of haal je je er best je verstand bij? Een heel gesprek over rationeel denken versus je hart volgen, je dromen volgen,...was het gevolg. In de namiddag dronken we opnieuw samen een heerlijke cafe con leche, maar dan in het Parador, een Middeleeuws hospitaal voor pelgrims, omgebouwd tot een prachtig luxehotel, maar waar alle pelgrims welkom zijn om in de lederen salons te genieten van een heerlijke kop koffie, zalig. Toen lag plots het accent op leven na de dood en werd de heel realistische advokaat plots een man vol gevoelens, die nooit zijn dromen durfde te volgen bij gebrek aan vertrouwen, in anderen en in zichzelf. De camino was voor hem een ontdekkingstocht in vertrouwen.
Ja mensen, ook dit is de camino, koffie in een lederen salon met hartelijke mensen die je weer maar eens duidelijk maken: vertrouw op God, maar bind toch maar je kameel vast, als je begrijpt wat ik bedoel...
Het weer hier is voor het eerst fris: vorige week 36 graden en nu 13. Ik had mijn dikke fleecetrui al weggegeven aan een ziek meisje, en nu loop ik te huiveren, enfin, wie geeft zal gegeven worden, al is het dan niet wat je verwacht, zoals een warme cafe con leche en een lieve grote broer erbij...
Allerhartelijkste groeten van een pelgrim op weg naar Santiago en zichzelf
Deze namiddag gestrand in Azorfa. De laatste drie kilometers waren heel pijnlijk, maar ik strandde bij een biomechanicus, een knobbel in zijn vak. Na een behandeling van een uur en heel wat advies, kon ik weer lopen zonder pijn en zonder zwelling. Een echte wonderman dus. Hier schrik je van niets meer terug, alles komt op je weg wat je nodig hebt, daar mag je op vertrouwen. Zo gaf ik enkele dagen geleden al mijn verband weg en hier , nu ik het nodig heb, lopen alles mensen zomaar naar de apotheek voor mij en terwijl alles eigenlijk alles gesloten was, komen ze met een hele lading verband aan. Er wordt voor me gekookt met een heerlijk wijntje, wat kun je nog meer dromen? Een vrouw uit Amerika plooide zelfs mijn was... Dit is een ongelofelijke les in nederigheid: alles zomaar aannemen en dankbaar zijn. Maar ook een les in vertrouwen: geef en er zal jouw gegeven worden en zelfs in overvloed. Vooral wat vriendelijkheid betreft. Misschien denk je wel van jezelf: wat heb ik dan te bieden: je zaait zomaar rijkelijk je eigen liefde, het is heel simpel, echt waar, een lach, een knuffel, een begrijpemde blik. Zoals het hier is, zou het overal kunnen zijn. Ik adviseer iedereen dus hartelijk deze camino te gaan. Je hoeft geen enkel speciaal diploma te hebben, geen grens wat leeftijd betreft. De oudste man die ik tot nu toe omtmoette was 85 jaar en kwam helemaal uit Canada om de camino te lopen. Je ontdekt je eigen ritme, en het voelt heerlijk aan, nu de frustratie van-ik -kan-geen-dertig-kilometer-per-dag-lopen eindelijk geweken is voor ik-ben-dankbaar-dat-ik-er-20-lopen-mag. Soms knaagt het gemis enorm, mijn gezinnetje, mijn liefste kleinkindje Jerôme, mijn ouderlijke thuis met de gezellige sfeer, nu kan ik niet meer zingen 'ze zullen hem niet temmen, de fiere Vlaamse leeuw' als we weer winnen in de kaart, he pa? Ik mis ook mijn fijne collega's en zoveel bewoners die ik een warm hart toedraag. Ik mis het plagen van padre Raf en de warme genegenheid van zovele vrijwilligers. Ik kreeg vandaag een berichtje van een van hen uit Lourdes, hij ontmoette er padre Raf. Er is ongelofelijk veel in het leven om dankbaar voor te zijn en de meeste dingen zijn GRATIS !!!
Lieve tochtgenootjes, ik wens het jullie zo van harte toe: een dankbaar gevoel en een gulle bui in de liefde, probeer het maar en zie het wonder:
Jullie zullen het zeker en vast kennen: het gevoel dat alles anders verloopt dan gehoopt, maar dat alles toch ten goede komt. Zo gaat het nu eenmaal op mijn camino. Ik was zo gelukkig in Los Arcos te zijn bij bekende Belgen, maar wou toch de volgende dag wat verder trekken: tot Torres del Rei, niet zover, maar het is toch wat. Na een heerlijke pelgrimsmenu met Marjolein, een verpleegster uit Rotterdam, kwam ik tot de conclusie dat mijn pootje iets mee had van een olifantepootje: Dan maar ijs opgelegd en hup, omhoog. Het werd een heel gezellige en boeiende avond met een Fran koppel, een man uit Ierland en een man uit Italië, van taalvaardigheid gesproken, hmhm. We wisselden uit over de reden waarom we deze tocht aanvatten, heel interessant... Na het loslaten van Bernadine, deed dit gezelschap me goed, maar ik wou me vooral niet hechten aan iemand voor de verdere tocht. Deze ochtend toch met pak en zak vertrokken en toen dacht ik het volgende dorp echt niet meer tehalen overal pijn in mijn voeten en benen. Als een engel stond Marjolein me op te wachten. Toen we bij het bureau van toerisme kwamen, vergezelde een vrouw ons tot bij de dokter die ze reeds opbelde. Die bracht een steunverband aan en gaf me medicatie enhij wou helemaal geen geld accepteren. Ik kan mijn ogen niet geloven: hier word je met zoveel geconfronteerd, maar mensen staan je gewoon op te wachten om je te helpen, ik kan me geen grotere vorm van behulpzaamheid voorstellen. Dus neem ik morgen 1 verplichte rustdag en hoop dan stilaan weer op te bouwen. Hier verblijft ook een jongen uit Chicago die een verplichte week te verduren heeft, ik mag dus niet klagen... Sinds de start nam ik eigenlijk nog geeen enkele volle rustdag, misschien is het hoogtijd. Zo leer ik meer en meer te luisteren naar mijn eigen lichaam en respecteer mijn eigen ritme. Hier hou ik ook heel erg van de pauze die ik neem onderweg: je zit te genieten op een rots of een bankje, van een frisse slok water en een heerlijk stukje fruit en kijkt naar alle voorbijtrekkende pelgrims. Iedereen roept op zijn minst ola, wat hallo betekent, maar de meesten voegen er onmiddelijk aan toe: buen camino, wat een goede tocht of camino wilzeggen, het is een zegen over elkaar uitspreken en zo vragen de meeste nog of alles ok is. Alles wordt gedeeld: voedsel, drinken, verhalen, een lach en een traan, want heimwee steekt af en toe de kop op, bij iedereen.Zo zie je op je bankje een grijs vrouwtje, heel kranig, maar zo rustig de camino gaan en kort erop haalt een andere man, rood aangelopen en fel bezweet haar bijna lopend in. Het hier bekende fenomeen: mensen komen toe vol energie en overdrijven, het trage ritme en genieten kom pas later, na de eerste blazen of pijnen. Of hoe een mens afkickt van zijn eigen drukke leventje...
Ok, vrienden, mijn tijd zit er bijna op, mijn computertijd bedoel ik, want ik hen nog meer dan 575 km te gaan, overmorgen dan.
Het allerliefste en ik wens jullie een deugddoende werkweek toe,
De kilometers kruipen in de kuiten: een ontsteking zorgt er voor dat ik heel wat kleinere etappes dan gewenst kan stappen. Maar het is tenslotte mijn verjaardag en ik maak van de nood een deugd: ik stapte zo een 13 km tot in Los Arcos bij Johan en Paula, twee familieleden van een bewoonster van mijn werk. Ik liep er binnen en vroeg of er nog plaats was voor een uitgedroogde Belg: met een brede glimlach werd ik ontvangen. Ze overhandigden een leuk geschenk van de collegas en ik beloof hierbij plechtig mezelf een heerlijke verwenmassage te trakteren: bedankt collegas, jullie zijn schatjes! Deze morgen ontving ik heel wat wensen en kussen van medepelgrims en zelfs een bijbels geschenkje van een vrijwilligster van de auberge. Het wordt me almaar duidelijker dat ik mijn camino moet stappen op mijn tempo. Dat betekent dat ik Bernadine met pijn in het hart zie verder stappen, maar dat zit er voor mij momemteel niet in.
Dat is nu eenmaal de camino: totale onthechting en beseffen dat elke ontmoeting een geschenk is. Soms loopt je leven parallel met anderen en dan is er veel vreugde, soms gaan mensen een andere weg...Maar wees niet angstig, mama, je stapt hier nooit alleen en mensen springen bijna voor je voeten als je de verkkerde kant opgaat...
Het voelt vreemd aan voor het eerst je verjaardag te vieren ver van huis, ook dat is loslaten, beseffen dat niets vanzelfsprekend is...
Mensen vertellen flarden van hun leven en het bied haast een oplossing voor je vraag waar je die dag mee worstelt. Velen vertelden me dat het zo belangrijjk is de weg af te leggen van je hoofd naar je hart, en dat is de langste camino.
Hier besef ik de weldaad van een warm gezin en familie te hebben, de luxe van meelevende collegas en vrijwilligers, de warmte van het delen met elkaar, al is het maar een slokje.lauw water.
Alvat een dikke mercie aan allen die mijn droom vleugels gaven:
De tocht naar Pañplona verliep tañelijk vlot. quertiklavier: we vinden de ñ van ñaña niet. Daar aangekoñen vonden we een gezellig verblijf net een kloostercelletje. we bezochten de prachtige stad, vooral het historisch gedeelte en de indrukwekkende stierenarena. Gelukkig waren de stieren met verlof. we deden ons tegoed aan een heerlijke paëlla, op een zonnig terrasje en een ijsje of twee,drie als dessert mocht niet ontbreken, het was tenslotte onze verlofdag. De volgende dag was heel merkwaardig. Een happy day: het begon met de verloren pull van Bernadine. Hoe we ook zochten, nergens te vinden. Niet getreurd, we bleven positief denken en hoopten op onze weg een gedroomde pull te vinden. Dewinkels gingen echter pas on 10u open, veel te laat dus en het was fris. Op onze etappe kwamen we aan de universiteit van Navarra en kregen daar een pracht van een stempel. Wie had ooit gedacht dat we daar een pracht van een trui zouden vinden en dan nog wel met het embleem van St-Jacques de Compostela. Daarna voelden we ons zo positief en sterk. We stapten gezwind verder en voelden ons oprecht gelukkig. Bovenaan de berg was er een klein kerkje met een enkel winkeltje, We kochten er een appelsien dieons in de schaduw van het kleine kerkje verfrissing bracht. Er was waarempel nog een bron en een toilet, de dag kon niet meer stuk... De les van de dag. blijf positief denken en alles komt op je weg en zelfs nog veel meer. Want zo hadden we deze ochtend vernomen dat er onweer op komst was, maar we zeiden tegen elkaar dat we wel droog zouden aankomen aan een slaapplaats.Onze voorspelling kwam uit, want net bij het binnenstappen van de albergue vielen de eerste regendruppels. Na de bui en de douche kregen we als cadeau nog de kans om de prachtige Spaanse Mis bij te wonen.
Vandaag is het brandend heet: we hebben de hele dag al het gevoel dat we in de woestijn lopen. Wat schaduw brengt afoeling en wat rust af en toe, zoals bij het Brussels koppel die in the middle of nowhere met verfrissende drankjes en zonnecreme (waar we al een tijdje naar zochten) stonden. Nu zitten we als twee kreeften te bloggen en moedigen elkaar aan om nog wat verder te trekken. Of dat gebeurt, verneem je in ons volgend verslag...
Gisteren, na een immense klim op de Col de Napal, kwamen we eindelijk aan in St-Just Ibarre. We moesten elkaar echt tot steun zijn, want er kwam precies geen einde aan de weg. Er was een privé gite en een chambre d'haute, maar verder niets! Dus namen we maar de gite hoewel de vrouw helemaal niet vriendelijk was. Ze was enkel uit op ons geld en stelde ons heel vragen tot aankopen. Zo vroeg ze ons extra veel geld voor een kopje koffie. Dus besloten we in de chambre d'haute te eten en daar ontmoetten we opnieuw Edson uit Brazilië. Het eten was er heerlijk en we kregen er gratis een fles wijn, dus hebben we voor het eerst heel goed geslapen :) 's Morgens vroeg wakker en op weg. Na anderhalf uurt stappen, kwamen we bij een kleine boerderij waar een bejaarde vrouw woonde. Met haar drie honden...Toen we haar vroegen waar we waren zei ze vriendelijk dat we in St-Just Ibarre waren. We hadden een mooie cirkel gestapt. Toen ontmoetten we Anais. Ze woont in een heel gezellige chalet en trakteerde ons op koffie, brood, kaas, fruit,... Toen we haar vertelden over de dame van het dorp zei ze ons: "on ne peut jamais economiser l'amour!" we waren weer een levensles rijker. Dan bracht ze ons met de wagen op het goede spoor. Na verloop van tijd kwamen we steeds meer pelgrims tegen, uit Nederland, Denemarken,... Rond 15u30 bereikten we de poort van St_Jacques in Sint-Jean-Pied-De-Port: voor ons een aandoenelijk moment. Toeristen applaudiseerden toen we voorbij kwamen. Er werden foto's genomen... Onze refuge hier is uitstekend: vriendelijk onthaal, kleine kamer nog want er staan ons slaapzalen van 147 man te wachten in Roncevalle. We genieten van het mooie weer, ben reeds rood verbrand (Nancy). We gaan op verkenning in het stadje en onze maagjes vullen.
Gisteren hebben we afscheid genomen van onze Mexicaanse broer Pépé. Hij trok verder met de auto, hihi. Na warme thee en taart van juffrouw Sandrine in het lokale schooltje, namen we afscheid, maar kregen er een nieuwe vriend bij: daar arriveerde Edson, een Braziliaan. We trokken naar de volgende refugio, hij via de grote weg, wij via het bospad. Aanvankelijk stapten we voorzichtig om niet weer natte voetjes te hebben, maar na verloop van tijd werden we gewoon zelf de rivier, het stroomde langs de hellingen. We waren echt dankbaar dat we wandelstokken bijhadden. We vonden een mooie refugio nabij een prachtig Romaans kerkje uit de 12de eeuw, magnifiek! Hier kwamen reeds duizenden pelgrims voor ons...om even bij stil te staan. Vandaag gestapt over 'un grande col', amai, even doorbijten, maar we ontdekten dat die pas half zo hoog is als de berg die we morgen moeten overwinnen :) We zullen doorgaan, niet opgeven, doorgaan!!! We vonden een heel gezellige refugio boven een schooltje mét wasmachine en droogkast en volle kasten, zalig dat we eindelijk al onze modderkleren kunnen wassen, een frisse douche, voetverzorging, we zijn als herboren. Nu nog te hopen dat we morgen overleven (grapje) Een nota voor Lie: bedankt voor het toestelletje tegen wilde honden, het kwam al goed van pas!
We zijn dus vertrokken uit Lourdes en gingen richting Lestelle -Betharram. Daar was een superhoge kruisweg en ik grapte dat we deze niet zouden doen want dat we reeds in Lourdes een kruisweg deden, MAAR de kaart zond ons toch deze weg uit. Klimmen dus, maar een prachtig vergezicht en een heel mooie kruisweg! We zagen in de tegenovergestelde richting een man stappen, zwaar gepakt en gezakt. We dachten dus: géén Compostellaganger. Later bleek dat hij reeds de tweede maal de kruisweg deed, hij ging gewoon de verkeerde richting uit :) Pépé uit Mexico, een echt cadeau, want 's avonds kookte hij voor ons een lekkere Mexicaanse maaltijd. De volgende dag van Asson naar Arudy: weeral regen. Maar we houden er de moed in! Tegenover de kerk woonde een lieve vrouw, Christine, die gaf ons brood en kaas, haar man was schaapherder en maakte die zelf. Die nacht hebben we overnacht bij pater Pierre, hij was héél gastvrij en zijn keuken zat boordevol Franse heerlijkheden waar we ons mochten aan tegoed doen. We hebben de eucharisitievierin g met hem bijgewoond. We kookten samen een heerlijke courgettesoep met kaas. De canadese mensen waren ook heel vriendelijk. De volgende dag richting Oloron Sainte Marie. Wéér druipnat, alle winkel gesloten, geen eten of drinken, maar nog steeds blijgezind. Daar stonden drie jongeren te praten en we vroegen hen waar we eten konden krijgen. Het meisje, Lucy, ging even naar huis en kwam terug met een reuze pîc-nic: brood, paté, confituur, sinaasappels, bananen en niet te vergeten: chocolade, njam, njam. Dank je wel Lucy, Ninon en Pablo voor de hartelijke maaltijd! Nog steeds doorweekt, en nog doorweekter, op zoek naar onze refugio in Oloron voor deze nacht, niet te vinden dus. Nergens plaats voor ons in de herberg... Tot We nog eens op onze stappen terugkeerden en merkten dat we de herberg met een reuzeschelp zomaar voorbijliepen, na anderhalf uur in de regen!!! Hilariteit alom...Daar ontmoetten we Jannick uit Antwerpen, 21 jaar, die allen met zijn fiets via de Col de Somport naar Santiago en terug gaat. Bon Courage! Vandaag: weer een gratis douche van 4 uren. Kleddernat kwamen we aan bij een schooltje en kregen er van de vriendelijke juf warme thee. We mogen hier gratis het internet gebruiken, en ze toonde ons op meteowing dat er beter weer op komst is. Hier is allesinds warm, vooral hartelijk warm en nu, tijdens de middagpauze is ze , samen met Pépé, naar de bakker en gaan we samen middag eten. Het is opmerkelijk dat we op alle stapdagen zoveel hartelijke mensen ontmoet hebben. Er hangt hier een goede pelgrimssfeer. Deze ochtend zagen we voor het eerst een steen met de inscriptie: Santiago de Compostela: 948 km.
Morgen hebben we dus reeds een tiende van onze weg afgelegd en we houden er de moed in!
Vandaag de laatste dag voor we werkelijk vertrekken... Het weer is echt schitterend: mijn snoetje al rood gebrand. Deze ochtend was er een viering door een priester Geert Cornette. Op deze hoogdag was er enorm veel volk. Zalige hoogdag aan jullie allen! Deze namiddag ontdekten we dat we ook een stempel konden vragen op het heiligdom zelf: een prachtige schelp met een afbeelding van Maria van Lourdes in. In het register ontdekten we dat we nr 210 en 211 zijn die dit jaar vertrekken vanuit Lourdes. We zijn toch bijna de jongsten die deze tocht aanvatten: vandaag startte zelfs een vrouw van 78. Als zij dat kan, wij ook! Het begint nu echt te kriebelen... Toen de eigenares van het hotelletje vernam dat ik de tocht zou stappen naar Compostela, zei ze dat ze morgenochtend een lunchpakket zou meegeven, gratis. Haar broer stapte de tocht vanuit Duitsland!
Wel, het zal nu waarschijnlijk wel een tijdje duren voor je nog iets van mij hoort: nu trekken we de bergen in...
Een warme omhelzing voor jullie allen! Stap per stap komen we er wel.
Het afscheid was niet zo evident: er rolden wat traantjes. Maar wat wil je als er zo'n lieve mensen je komen uitzwaaien? Eens de trein vertrokken was, slaakten we een diepe zucht: waar we maanden hebben aan voorbereid, wordt nu werkelijkheid. Toen we onze beentjes even wilden strekken in Rijsel, kregen we een hagelbui en stortregen over ons heen: Godzijdank, wat nu uit de hemel valt krijgen we niet meer op tocht, hihi. In Parijs hadden we het luminieuze idee om te voet te gaan naar het andere station Montparnasse. Na eentijdje merkten we echter dat we de verkeerde richting uitgingen. Toch maar de metro zeker? Dat belooft! Net voor het opstappen, ontmoetten we twee vrouwen uit Oostenrijk en eentje uit Australië, op tocht naar Compostela. Later ook een man uit Berlijn. Nee, mama, we zijn niet alleen op tocht!
Eerste dag Lourdes
Na een lekker ontbijtje, richting de grot. Daar konden we de viering met een groep uit Nederland bijwonen. Daarna de kruisweg: een voorproefje van onze eerste bergetappe... We missen België niet, wat het weer betreft want het is hier heerlijk warm!!! We hebben onze kaarsen gebrand voor alle mensen waarvoor we beloofden te bidden: dus ook voor JOU! Vanavond gaan we naar de kaarsjesprocessie, altijd een sterke beleving...
Morgen halen we onze eerste StJacobsstempel: een mijlpaal in ons leven!!!
