Vandaag angekomen in Sarria, mijn hoofd wou na
22 km nog verder stappen maar ik maakte een deal met mijn hart:
ik zou gaan voelen waar ik wou stoppen. Het
volgende dorp was nog een 5km verder en ik voelde mijn voeten al behoorlijk
protesteren.
Het weer hier in Galicië is ook niet denderend,
kouder en winderig, maar ik laat het niet aan mijn hart komen:
Daar schijnt de zon volop en is het steeds
minimum 36 graden, hihi. Ik stapte dus met mijn hart: de drukke stad kon me
maar
niet bekoren en ik wist dat het volgende dorp
slechts 18 bedden telde en de lawaaerige Fransen er zouden verblijven: als zij
de wijn rijkelijk laten vloeien wordt je gratis
getrakteerd op een concert van snurkende heren en dames, niet bepaald mijn
favoriet tijdsverdrijf:
Op het einde van de stad Sarria is er een
prachtig kerkje met een mooie parkje eromheen. Het bleek het klooster van Maria
Magdalena te zijn en als je
hier verblijft mag je gratis naar het museum van het klooster en er is een mooie
mis om 20u:
Mijn voeten juichten van
vreugde en ik werd onmiddellijk beloond: een man merkte mijn enorme blaren op,
voor het eerst op mijn tocht. Na
een
heerlijke douche werd ik verwend met een
voetverzorging en een een verwenvoetmassage. Dit was zeker de juiste
beslissing.
Het is hier ook heel stil, want de meeste
pelgrims verblijven in een van de vorige 10 albergue die ze al lang
tegenkwamen.
Onderweg praatte ik nog met Shaunna, een vrouw
uit de USA over oordelen en veroordelen. De man Carlos, die ik ontmoette werd
door andere pelgrims
ervan verdacht de camera
gestolen te hebben, die net verdween uit de albergue toen hij er sliep. Dit is
te gek voor woorden!
Hij gaf me zelfs zijn eigen
wandelstok toen hij mijn gezwollen voet zag en deelde van zijn weinig stokoud
brood dat hem nog restte...
Maar ja, hij had zijn
uiterlijk tegen, een zwerver met een hond...Deze stok met zijn naam ingekerfd
en een vredesboodschap zal ik altijd
koesteren en zal me steeds
herinneren aan het niet oordelen van mensen op hun uiterlijk en ook niet op hun
manieren. Vandaag zag ik Vern en
Nancy uit USA weer, altijd
druk bezig met hun mails en blog en fotos en altijd heel luid bezig over hun
verre tocht, ook ik had mijn
oordeel over hen klaar: oppervlakkige
Amerikanen voor wie alles amazing and great is and oh my God...Maar nee, toen
ik even met Vern alleen stapte
voerden we een diep gesprek, weg oordelen.
Voortaan hou ik mijn stok stevig vast, alleen al om niet langer te oordelen
over de mens die naast me stapt,
maar in hem evengoed Jezus te zien, als de
zwerver Carlos: ik hoop vurig hem terug te ontmoeten en zal hem trakteren op
een heerlijk maal, op een terras
en zonder schroom over wat de mensen wel zouden
kunnen denken van mij, neh!!!
Zo, lieve luisteraars van de preek van deze
week. De boodschap van vandaag:niet oordelen of veroordelen, maar in vrede
leven met elkaar.
Het is al weer en tijdje geleden dat ik de blog bijwerkte:...Ik eindigde vorige keer met mijn verhaal in het wat mistroostige dorp Foncebadon, alle huizen zijn er ruïnes en dat gaf me, samen met het verhaal van Ramon, de papa van Angelo, een vreemd gevoel: voor het eerst een gevoel ook dat ik een zoon "verloor", zoals iemand benadrukte, enfin... De volgende dag kwam ik wakker met het liedje in mijn hoofd "here I am, will you send me an angel?" en iki ging vastberaden op stap naar het Cruz de Ferro, een plaats waar de pelgrims hun intenties neerleggen, maar ook alles wat hun leven bezwaarde of moeilijk maakt. Dit deed ik dus ook en het was best wel een emotioneel moment, met alles wat de dag ook voorafging. Toen ik verder stapte voelde ik me lichter, vrolijk vervolgde ik mijn weg, de natuur was wederom adembenemend mooi en ik besloot me neer te zeten op een rots tussen de bloemen met zicht op de fantastische bergen. Een jongen kwam langs en hij zag er heel moe uit: ik vroeg hem of hij nog fris water had en hij ging zitten naast me. We raakten aan de praat en plots vroeg hij me naar het vlindertje op mijn arm, of dit een speciale betekenis had. Daar begon ik opnieuw aan mijn verhal met Robbe en het zal wel met de vorige dag te maken hebben maar het lag op de top van mijn tong. Toen vertelde hij me dat zijn mama nog niet zolang overleden was en hij huilde. Het was een heel intens moment toen hij me zei: dus jij bent een zoon verloren en ikk een mama. Mogen wij dit voor elkaar zijn op deze camino? Toen ik vroeg hoe hij hetette zei hij me dat hij Roberto noemde en toonde me zijn pasje, dit is toch geen toeval? Dit was een echt Tabortmoment, zonder nog veel te zegen bleven we er anderhalf uur zitten, daarna wisselden we gegevens uit en hij beloofde contact te houden: jij bent mijn nieuwe mama...Hij stapte verder en het liedje die reeds de hele ochtend door mijn hoofd gonsde kwam weer boven: here I am, will you send me an angel? Sinds dat moment zien we elkaar soms af en toe en we hebben steeds een fijne babbel, zo heb ik hem "geadopteerd". Gisteren beklom ik deels de O Cebreiro, een ongenadig hoge berg, geloof me dit was geen Tabortmoment, hihi. Het was ook stom van mij om zoveel kilomter te blijven lopen maar ik was dan ook in een heel leuk gezelschap van Carlos, een andere man uit Portugal die na zijn echtscheiding de Camino loopt met zijn hond en hij had nogal een tempo. Het was heerlijk om de hele dag Spaans te spreken, maar mijn voet begon plots weer te zwellen en toen kwam wonder boven wonder Erwin met een geleende wagen aangreden, hij zou zijn vrouw ophalen in Santiago en dan terugkomen naar hier om samen met haar de rest van de weg af te leggen. Hij stak mijn rugzak in de koffer en de laatste helse kilometers bracht hij me naar detop. Ik kon echt geen pap meer zeggen. Het was dom van mij, nu ik eindelijk geen pijn meer had om toch weeral 28 km te stappen, maar de mis in de prachtige kerk op de top van O Cebreiro maakte alles goed, zo mooi...Het weerzien met Pedro en Roberto ook, hier groeit mijn familie met de dag! Vandaag stapte ik naar Triacastela en vond er een gezellige kleine albergue met een hele lieve hspitalera, die zo goed zorg voor ons draagt. De weg was wederom zwaar en grillig, voor het eerst ook mistig en eeb beetje koud na die 38 graden, daar wen je snel aan. Ongelofelijk maar waar: hier kon ik voor heteerst een zalig warm bad nemen, ik viel haast in salaap in het heerlijk warme water: zoveel kleine dingen die hier helemaal niet meer vanzelfsprekend zijn... Hier gebeurt het dus: het leven op de camino, het delen van verhalen van mensen en hun leven, je eigen verdriet omarmen en het ontvangen van nieuw leven: Roberto. Hier lijkt het leven zo simpel, maar het is het ook!!! Problemen zijn vaak geen problemen, eerder een uitdaging tot groeien...
Zo, het laatste nieuws staat genoteerd, en zondag is het wederom voetbal: Spanje tegen Italië, dat zal hier weer een leuke avond worden met al die nationaliteiten, de wereld in een notedop
Lieve pelgrimsgroeten en niet vergeten ULTREIA !!! Moving forwards with courage,
Ik loop op wolkjes! Geen pijn meer in mijn voetjes en ik kon vandaag terug 13km stappen zonder ñoeite. Het mooie moment in deze tocht, aankomen bij het ijzeren kruis crus del ferro, wil ik voor morgen bewaren. Bovendien was het deze morgen om 10u30 al meer dan 30 graden en toen ik aankwam om 13u was het welletjes geweest. Bij mijn aankomst in de albergue, ontmoette ik een heel bijzondere man, de papa van Angelo: zijn zoon had een heel agressieve kanker, zelfs een reis naar Amerika boodt geen oplossing, elke dokter had Angelo opgegeven: Toen vertrok zijn vader, uit Polen afkomstig, naar Tsjestokova, een bedevaartplaats als Lourdes, in Polen. Hij beloofde er aan Maria, dat hij, indien Angelo genas, te voet zou gaan vanuit Polen, naar Santiago de Compostela: hij zou bovendien vertrekken op 27 november, de verjaardag van Angelo. Wonder boven wonder, want Angelo werd alsmaar beter en is volledig genezen! De papa van Angelo is inderdaad al van 27 november op weg naar Santiago, in weer en wind, met zijn hond Leo. Toen een vrouw, die ik al eerder ontmoette me voorstelde aan hem en het verhaal vertelde, rolden de tranen over mijn wangen. Toen vertelde de vrouw hem wat mijn zoon Robbe overkomen was: Hij nam me vast en zo stonden we daar beiden te huilen, vol dankbaarheid om het leven van Angelo en Robbe: we beloofden voor elkaar te bidden, de rest van onze tocht. Heel vreemd, maar zelfs nu rollen de tranen over het toetsenbord: alsof Robbe en Angelo ergens verbonden zijn en elkaar tot steun. Deze natuur maakt me ook echt gelukkig en mijn hart staat wagewijd open voor de schepping van God. Ik zag vandaag een vos langs het bos, en een grote roofvogel vloog een hele tijd boven me. De bloemen zijn adembenemend mooi en geuren van ver. Vlinders overal in alle kleuren,... Het is zoals David zei, vanaf Leon is er enkel vreugde...maar dat was eigenlijk vanaf de dag dat ik vertrok uit Lourdes zo: vreugde en een diepe dankbaarheid. Gisteren vroeg iemand me hoe het zou zijn als ik terug naar huis gaat. Wat een vraag, ik weet het echt niet, ik zit er mee in mijn maag, maar gelukkig heb ik nog een maand vakantie om terug te landen, niet dat ik zweeg, hoor, maar om te voelen waar ik nu naar toe wil. Op de weg zelf denk ik aan niets, maar als ik stilval en de gesprekken komen op gang met andere pelgrims...wat wordt het? Yo no se, ik weet het niet. Ondertussen spreek ik al een aardig mondje Spaans,echt leuk om met iedereen een gesprek aan te knopen...
Zo lieve mensjes, deze wereld is er een om echt zorg voor te ddragen. Onze kinderen zijn schatten, ze zijn ons gegeven, maar zijn onze kinderen niet, we hebben ze enkel in bruikleen, om zelf te leren, want wie niet wordt als kinderen, kent geen wijsheid...
